Beautiful green field. [Declan]

Kilte. Kou. Gwyn rilde en ze sloeg het vest dat op haar lag wat strakker over haar heen. Hoewel het van Declan was, had ze het nu nodig. Ze wilde eigenlijk niks meer hebben wat haar aan Declan kon herinneren, maar nu kon het niet anders. Zonder vest zou ze doodvriezen. Niet dat dat met vest niet gebeurde, daar niet van hoor. Het was er stervens koud en Gwyn wist dat ze niet lang meer bestond als ze bleef liggen. En eerlijk gezegd maakte het haar niet zo heel veel uit. De stem in haar hoofd hielp haar ook niet echt bepaald. Het enige wat het nu zei waren gemene dingen zoals ‘hij heeft je nooit leuk gevonden en ‘ik heb je nog zo gewaarschuwd.’ Gwyn werd er schijtziek van. Ze snoof even de geur van Declan op en sloot haar ogen. Dit voelde goed. Het was goed zo.

Langzamer hand stopte ze met trillen, en haar lippen kregen een blauwe kleur. Haar spieren werden stijf en ook Gwyns vingers begonnen een lichtelijk blauwe kleur te krijgen. Met haar ogen nog steeds gesloten zakte ze in een rare slaap, en in de verte hoorde ze stemmen. Ze klonken paniekerig, huilerig. Rennende voetstappen verwijderden zich van haar en Gwyn wilde haar ogen openen om ze na te kijken. Het lukte niet. Op een of andere manier wilden haar spieren niet meer naar haar luisteren, en dus bleef Gwyn maar liggen. De kou, die vreselijke kou. Het zorgde ervoor dat Gwyn wilde rillen om op te warmen, maar zelfs dat lukte niet. Het enige wat ze kon doen was blijven liggen met een lijkwit gezicht en blauwe lippen. Vaag voelde ze hoe warme mannenhanden haar op een brancard legden, en naar de kliniek holden. Ze werd door een gang met pratende mensen geleid en Gwyn wilde op haar lip bijten. Het enige wat echt volledig tot haar doordrong was Declans vest, die in haar stijve vuist geklemd was. Gwyn werd op een op een zacht bed geduwd, en ze probeerde haar ogen te openen.
Het was klaar. De inspanning was genoeg voor haar. Even later hield haar hart op met kloppen, om vervolgens met een schok weer verder te kloppen. ‘’Ze is in coma,’’ bromde een van de doktoren en het werd zwart voor Gwyns ogen.

Toen ze wakker werd lag ze in het gras. Met een klein beetje moeite leunde ze voorover en ze keek rond. Één vlakte. Geen mensen. Alleen een put. Een kleine stenen put. En Gwyn wilde eroverheen kijken.



-- Flut, het lukte niet

Op een chagrijnige, totaal niet bij hem passende manier trok Declan de deken verder over zich heen, zodat zijn gezicht bedekt werd. De zon scheen veel te fel voor zijn humeur, net op dit soort dagen moest de zon weer wat gaan schijnen. Niet dat het daar wat warmer van werd, nee, het was nog steeds ijskoud buiten, toch, in de middag zou het wat minder koud zijn op dagen met zon. Hij zuchtte eens, best overdreven, en sloeg de dekens van zich af, hij moest toch ooit opstaan. Hij sloeg zijn benen over de rand van zijn bed, liet zijn hand eens door zijn haar gaan, en stond op. Hij kneep zijn ogen dicht omdat een duizelig gevoel hem overviel, en liep richting de badkamer. Daar douchte hij zich snel, en poetste hij zijn tanden, hij schudde eens met zijn haar en liet zijn hand erdoor heen gaan, zodat het weer normaal viel. Hierna spoot hij wat deodorant op, en trok hij een broek uit zijn kast. Toen hij deze had aangetrokken pakte hij een T-shirt en een vest, iets wat hij altijd aanhad, en deze trok hij ook aan, om vervolgens zijn kamer te verlaten, hij had honger.
Enkele blikken waren op hem gericht terwijl hij door de gangen liep, en Declan luisterde naar alles wat er gezegd werd, aangezien het over hem leek te gaan, of over iets wat met hem te maken had. ‘Wat een schoft…’ hoorde hij iemand fluisteren. ‘Ze kon er helemaal niks aan doen…’ zei een andere, terwijl die ook zijn blik op Declan gericht had. ‘Hoe gevoelloos, eerst zoiets doen, en dan doorlopen alsof er nisk aan de hand is…’ Declan wou schreeuwen, hij werd er gewoon gek van, ze wisten niks, ze wisten niet hoe hij zich voelde toen hij erachter kwam, zij wisten niet hoe het voelde als niemand van je hield, hoe het voelde als iedereen je steeds de rug toekeerde, ze wisten gewoon niks! Maar schreeuwen, of ergens tegen aan trappen zou geen zin hebben, dat zou alles alleen maar erger maken, alles wat hij wou doen zou de dingen erger maken. Een zucht schoof van zijn lippen, en met alle fluisteringen die te horen waren, en alle blikken richting hem liep hij richting de eetzaal.

Eenmaal in de zaal merkte hij nog meer blikken op, en er hing een rara sfeer, alles zag er nog normaal uit, maar toch was het anders. Zachtjes beet hij op zijn lip, en hij wou zijn eten gaan halen, maar toen hij in de rij stond, kreeg hij enkele afkeurende blikken, vooral van meisjes. ‘Hij leek me altijd zo lief..’ hoorde hij vaag. ‘Ik was bijna jaloers op dat meisje..’ zei iemand anders weer. ‘Maar.. vind ik..grote schoft.’ Declan schudde zijn hoofd, en toen hij eindelijk zijn eten had, liep hij weg, hij wou weg van de hatelijke stemmen, van het gevoel dat niemand van hem hield, niet dat dat ooit zou lukken, nee, dat ging gewoon niet. Hij zocht een vrij plekje op, waar niemand zat, en hij een beetje van de rest verwijderd zat, maar toch, de vele stemmen bereikten zijn oren, hij probeerde het te negeren, maar het ging moeilijk, dus concentreerde hij zich zoveel mogelijk op zijn eten.
Zijn vork prikte in de erwtjes en wortelen die er op zijn bord lagen, om vervolgens de vork, met wat eten erop, naar zijn mond te brengen en het eten door te slikken. Iets wat moeilijk ging, want hij begon zich met de minuut slechter te voelen, deels door het feit dat alles wat de laatste tijd gebeurd was, hem pijn deed. Maar ook deels door alle stemmen, slechte stemmen, pijnlijke stemmen. En zo ging hij door, prik, hap slik, en het geluid van de verwijtende, pijnigende stemmen. Maar negeren, het lukte gewoon niet, en nu, nu leek het helemaal de bedoeling te zijn dat het gesprek van twee meisjes, dicht bij hem, zijn gehoor bereikte. ‘Echt erg, dat die bewaker dat heeft gedaan.’ Zei de blondine. ‘Ja, ik heb gehoord dat hij haar vaker verkracht heeft.’ Antwoordde de brunette hierop. ‘Ik heb echt medelijden met haar, Gwyn, was het toch?’ ‘Ja, en nu ligt ze in coma, arm meisje.’ Declan zijn ogen werden wijd opengesperd. Waarna deze tot spleetjes werden geknepen. Gwyn, was ze, verkracht? En, lag ze nu in coma. Zijn ademhaling versnelde en hij voelde een rilling door zich heen gaan.

Nog geen minuut later liep hij op hoog tempo door de gangen, zijn borstkas ging op en neer en bijna wist hij de weg niet meer naar de ziekenzaal, maar toch lukte het hem nog wel deze te vinden. Hij sloeg de deur open, waardoor veel mensen opkeken, omdat de rust die er was zo abrupt verstoord werd, en een dokter kwam op hem af lopen. ‘Kan ik je helpen?’ vroeg de man, die zag dat Declan duidelijk gehaast was. ‘Ik zoek Gwyn, Gwyn Germanotta.’ Zei hij, waarna de dokter knikte. ‘Verwacht wel geen reactie, ze is in coma, je kent haar toch wel?’ vroeg de dokter nog voor de zekerheid. ‘Ja, ik ehh, we zijn, vrienden.’ zei hij, wetend dat het niet zo was, maar om te zeggen dat hij haar ex was, tja, dat wou hij ook niet. de dokter knikte nogmaals en al snel waren ze bij Gwyn. Declan pakte de stoel en ging naast haar bed zitten, zijn blik was kort op haar gericht. Haar lippen waren nog een beetje blauw, en ze zag er niet echt geweldig uit, iets wat hem pijn deed, hij had dit allemaal veroorzaakt. Hij had niet zo moeten reageren, hij had haar uitleg moeten vragen, ze was helemaal niet vreemdgegaan, ze was.. verkracht. Voorzichtig pakte hij haar hand vast, die hij in zijn twee handen sloot, om er vervolgens een zacht kusje tegen te drukken. ‘Sorry, het spijt me zo, ik heb je pijn gedaan, dat wou ik niet doen, ik.. sorry’ zei hij, niet wetend wat hij nog moest zeggen, hij beet zachtjes op zijn lip, en veegde een verdwaalde lok haar uit haar gezicht. ‘Ik was mezelf niet, leek op de persoon die ik haat, en, jij was het slachtoffer daarvan.’ Hij slikte een keer, hier was hij Niet goed in. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij, om vervolgens nog een zacht kusje op haar hand te drukken, maar op een voorzichtige manier, alles wat hij nu deed was voorzichtig, alles wat hij nu deed was zoals hij vroeger had gedaan.

Five Days Later

Het was vreemd. Gwyn had nog niet zo lang geleden een intense kou en een intense verlangen naar Declan gevoeld. Nu was dat allemaal weg. Gwyns hoofd was leeg. Was puur. Zelfs de stem was helemaal verdwenen en nu herinnerde Gwyn zich alles weer. Ze wist weer hoe ze was als meisje van zeven jaar. Het meisje zonder problemen, zonder een dictator in haar eigen hoofd. Gwyn wist het allemaal weer, en het was heerlijk. Plotseling had ze zin om vrolijk rond te huppelen, om radslagen in het jonge gras te maken. Plots had ze zin om de gemiste kindertijd in te halen. En dus deed Gwyn dat. Als een jong veulentje dartelde ze door het grasveld heen en klom ze in bomen. Ze maakte handstanden en rende ontelbaar veel rondjes. Uiteindelijk klom ze nog voor één keer in een boom en hijgend plofte ze op een dikke tak neer. Ze maakte het zich gemakkelijk en keek om zich heen. Weer viel haar oog op de kleine stenen put, en alweer trok het ding haar naar zichzelf toe. Nu moest ze wel toegeven aan het verlangen om erin te kijken.
Behendig klom Gwyn uit de boom en ze veerde soepel mee toen ze de grond raakte. Op een drafje bewoog ze zich richting de put, en even aarzelde ze om eroverheen te kijken. Hoewel ze nog steeds nieuwsgierig was vloeide er een vreemde angst door haar lijf. Wat nu als ze niets zag? Of nog erger; wat nu als ze iets verschrikkelijks zag? Iets wat ze niet had willen zien? Maar wat nu als het iets fantastisch was, iets wat haar hielp om een beter mens te worden? Gwyn wist niet of ze wel moest kijken, dus plofte ze in het gras neer. Als ze op haar rug lag, leek de put net een reusachtige toren met een klein dakje erop. En was het niet altijd zo dat er in torens mensen zaten? Misschien zat er hier ook iemand in! Iemand die zijn of haar hulp verloren had, en niet meer in staat was om te roepen. Iemand die wanhopig hulp wilde, iemand die honger en dorst had. Ja, Gwyn wist het nu zeker. Ze moest over de put kijken!

Langzaam krabbelde Gwyn overeind en ze zette haar slanke handen op de rand van de put. Even aarzelde ze weer, maar ze besloot toch om te kijken. Wat ze zag was eigenlijk niet echt bijzonder. Een diepe kuil met in het midden een hoopje vodden. Geschuifel klonk en Gwyn boog diep voorover. Toen ze zag dat het hoopje bewoog en kreunde, gilde Gwyn en ze sprong achteruit. Haar achterwerk belandde niet bepaald zacht in het kras en Gwyn wreef even door haar ogen. Oké, er zat dus daadwerkelijk iemand in de put. Hoe ging ze die eruit krijgen? Met het stuk touw dat op het dak van de put lag?
Wacht eens even; hoe kwam dat stuk touw daar? Gwyn zou bijna durven zweren dat het er net nog niet gelegen had. Wat was dit voor magische plek? Zou alles waar ze aan zou denken verschijnen? ‘’Kom op Gwyn, dat komt later wel. Eerst moeten we die persoon daar beneden helpen.’’ Gwyn mompelde in zichzelf om haar gedachtes wat meer kracht te geven en ze pakte het touw in haar handen. Ze gooide het naar beneden en hees de persoon naar boven. Tot haar verbazing was die zwaarder dan ze dacht, en ze trok hem met moeite over de rand heen.
Echter was ze nog verbaasder toen de persoon de kap van zijn mantel afdeed. Het was gewoon een gezonde man! Ouderdomsrimpels gaven zijn gezicht een scherp uiterlijk, en de man had een spierwitte kleine baard staan. Zijn lichaam was verbazingwekkend gespierd voor een oude man, en met open mond keek Gwyn hem aan. De man keek haar ernstig aan en wreef over zijn baard. ‘’Gwyn, je bent dus gekomen. Mooi’’ Gwyn keek hem met open mond aan en toen ze dat besefte duwde ze die met haar hand dicht. ‘’Ehmm, ik ben niet echt gekomen of zo. Ik was hier gewoon opeens.’’ Gwyn stopte haar handen wat ongemakkelijk in haar zakken, en ze keek naar de grond. Toen er opeens een bulderende lag klonk, keek Gwyn omhoog. De man sloeg rood aangelopen van de lach op zijn benen, en een traantje glipte uit zijn ooghoek. Gwyn keek de man fronsend aan en ze wachtte op uitleg. Die kwam al gauw. ‘’Je snapt er volgens mij niks van, toch Gwyn?’’ De man trok zijn gezicht weer in plooi en Gwyn ging zitten. Plotseling brandde er een kampvuur en de man gebood Gwyn te gaan zitten. Gwyn knikte en nestelde zich gemakkelijk op de grond. ‘’Wat valt er te snappen dan?’’ Gwyns stem klonk vast en zuiver en ze keek de man geïnteresseerd aan. ‘’Nou, dat is makkelijk Gwyn. Wil je niet weten waarom je hier bent. Of nog beter gezegd; waar je bent. Wil je niet weten hoe je weer terug kunt naar waar je eerst was?’’ Voor Gwyn antwoord kon geven, kapte hij haar al af met een simpele handbeweging. ‘’Je bent hier in het paradijs van je eigen gedachten. Je kunt terug door jezelf over te geven aan jezelf, en ik ben de stem van jouw gedachten. ‘’ De man keek haar met doordringende bruine ogen aan, en Gwyn wreef nadenkend over de vorm van haar bovenlip. ‘’Dus, als ik het goed begrijp zit ik in mezelf, en ben jij mij? ‘’ De man knikte en Gwyn ging op haar rug liggen.
Plotseling schoot ze weer overeind. ‘’Wat bedoelde je met mezelf overgeven? Moet ik iets engs doen? Moet ik nadenken of mediteren of zo?’’ Gwyn keek de man vragend aan, die vervolgens weer door zijn baard streek. Hij keek haar met ernstige ogen aan en wees naar de put. Gwyn stond op en wandelde op zijn ‘bevel’ naar de put. Weer plaatste ze haar handen op de rand van de put en ze keek er overheen. Deze keer zonder te aarzelen. Niks. Er was niks te zien behalve een donkere leegte. De man was langs haar komen staan en had zijn grote hand op haar schouder gelegd. ‘’Denk nu aan iets wat je dierbaar is. Iets waar je naar verlangd. En hou jezelf niet voor de gek. Ik weet wat je wilt, en jij wilt dat ook Gwyn.’’ De stem van de man had een iets diepere klank gekregen en Gwyn knikte. Declan. Ja, Gwyn miste Declan. Verlangde ze echt naar hem? Ze dacht van wel. Ze miste zijn stem, zijn zachte haar en zijn zoete lippen. Was iemand missen niet gewoon een teken van verlangen? Ze wist het niet. Het enige wat nu zeker was, was dat ze Declan zag. Ze zag hem in de put!
Hij zat langs een bed en had zijn handen in elkaar gevouwen. Wacht eens even. Wie lag er in het bed? Gwyn boog wat meer voorover, tot ze al haar balans nodig had om niet te vallen. Was zij dat nu? Ze zag er zo anders uit. Ze was mager, heel erg mager en ze had dieppaarse wallen onder haar ogen. Haar anders al bleke huid was nu nog bleker, en Gwyn leek ergens wel een spook. Gwyn gaf het toe; ze schrok. En ze verlangde naar Declan. Ja, ze wist nu zeker dat ze naar hem verlangde. Ze wilde over zijn wang strelen, met zijn haren spelen. Maar het kon niet. Declan haatte haar, hij had haar geslagen. Hoewel, waarom zat hij eigenlijk aan haar bed? Gwyn moest het weten. Maar hoe wilde ze dat doen vanuit een put? Ze was niet eens zeker of Declan het zou horen..
‘’Daar kan ik je wel mee helpen,’’ bromde de oude man en hij gaf Gwyn een zetje. Met een gil stortte ze voorover en viel ze in het diepe..

Het felle licht brandde in haar ogen als hellevuur toen Gwyns ogen openschoten. Verblind sloot ze die meteen weer en een klein zuchtje verliet haar lippen. Ze lag nu niet echt bepaald comfortabel, maar kon de kracht niet opbrengen om te gaan verliggen. Langzaam, heel langzaam openden Gwyn haar ogen en ze bekeek de ruimte waar ze in zat. Het zag er allemaal nog een beetje vaag uit. Ze kon een gedaante aan haar linkerkant onderscheiden, en nog twee mensen stonden er voor haar bed. Ze praatten met elkaar. ‘’vijf dagen.. Coma..’’ Gwyn kon maar flarden van de zinnen opvangen, maar dat was genoeg voor haar om het te begrijpen. Coma? Lag ze in Coma? Ze had toch maar even gedroomd? En wat bedoelden ze met vijf dagen? Ze had hooguit een half uurtje geslapen, toch?
Langzaam maar zeker werd haar zicht scherper, en Gwyn liet nog een zuchtje aan haar lippen ontsnappen. Nu zag ze ook duidelijker wie er aan haar bed stonden. Twee bewakers die ze niet kende, en links van haar zat Declan. Declan! Gwyn kreeg een ontzettende powerboost en wilde hem om de hals vliegen. Echter zakte ze weer tegen haar kussen aan toen ze besefte dat ze dat niet kon doen. Declan was nog steeds boos op haar..

-- BAM 1.522 woorden en 3 pagina's! #trots

Van het moment dat hij zijn ogen opende schoot hij omhoog en zwaaide hij zijn benen over de rand van het bed om vervolgens vlug op te staan. Hij trok een broek aan, een T-shirt, en daarover snel een vest. Douchen had hij gisterenavond al gedaan. Hij kon namelijk niet echt slapen dus dan kon hij net zo goed alvast douchen. Een zucht gleed van zijn lippen terwijl hij zijn slaapkamer uitliep nadat hij zijn schoenen aangedaan had. Vandaag lag ze al weer vijf dagen in coma, iets wat hem zo lang leek. Hoewel hij wist dat het vaak veel langer kon duren, toch deed het pijn dat hij haar stem niet meer kon horen. Dat hij haar momenteel niet in haar ogen kon kijken. Op welke manier dan ook, of het nu kwaad was, of liefdevol, alles was minder pijnlijk dan dit. Hij liep richting de eetzaal, om daar snel wat eten en drinken te pakken en zo snel mogelijk weer door te lopen, hij moest namelijk ook eten, anders dan ging het ook te steil bergafwaarts met hem. nu ging het ook bergafwaarts, maar, op een minder snel tempo, door de hoop dat Gwyn oké zou zijn binnenkort. Hij kwam de zaal binnengelopen, waar al wat mensen waren, sommige maakten grapjes, andere waren serieuze gesprekken aan het houden. Maar veel ging over hem en Gwyn. ‘Ik heb gehoord dat hij nu zo veel mogelijk bij haar zit..’ ‘Zou hij haar weer zo laten vallen..’ hoorde hij enkele mensen zeggen, iets in die zin. ‘Ik zei toch dat hij naar haar terug zou kruipen..’ zei de jongen die dat ook weldegelijk gezegd had. Lichtjes zuchtte hij, dit was niks voor hem, zo opvallen, hij viel nooit op, maar nu dus wel, en het was enorm vervelend. Vooral omdat het deels op school leek, maar dan erger. Op school wist hij dat mensen over hem praatten, maar hij hoorde ze niet over hem praten, of raar naar hem kijken. Maar hier hoorde hij ze wel over hem en Gwyn praten, en zag hij hoe ze keken.

Toen hij de ziekenzaal binnenkwam liep hij meteen door naar de dokter die hij kende als degene die Gwyn goed in de gaten hield. Deze glimlachte vriendelijk naar hem –alsof hij precies wist hoe dit voor hem was- en bleek goed nieuws te hebben. ‘Ze toont verschijnselen die erop wijzen dat ze binnenkort wakker zal worden. Het kan vandaag, morgen, of ergens in deze week. Maar het zal niet te lang meer duren.’ Bij die woorden liet Declan een glimlachje zien en knikte hij. Eindelijk een bevestiging dat het zeker goed zou komen, dat het niet lang meer ging duren voordat ze wakker zou worden. Het liefst had hij gehad dat ze al wakker was, maar het was ook wel fijn als hij erbij was als ze wakker werd. Hij zuchtte eens, en toen hij bij Gwyn was richtte zijn blik meteen op haar, hij ging op de stoel naast het ziekenhuisbed zitten en pakte haar hand voorzichtig vast. ‘Ik mis je.. Ik mis je stem. Ik wil dat je wakker wordt, me aankijkt en iets zegt. Maakt niet uit wat, je mag schreeuwen, slaan, alles, als het maar op mij gericht is, zodat ik weet dat je me niet vergeten bent, zodat ik weet dat je toch nog aan me denkt. Op wat voor manier dan ook..’ al dagen zei hij vanalles, dit soort dingen, rara dingen, domme dingen, hij was niet stil et krijgen, zo raar. Normaal hoorde je hem helemaal niet praten, maar bij Gwyn, was hij weer terug in de tijd gegaan, toen alles nog goed was, zonder zorgen. Even slikte hij, hij had zelfs verteld over zijn pluche hondje, waarvan niemand wist, het was best kinderachtig. Maar dat zou ze waarschijnlijk niet onthouden, toch? Hij ezuchtte eens, en speelde wat met de lokken van haar haren. En zo ging hij verder, af en toe drukte hij zachte kusjes op haar hand, maar hij praatte ook veel, grotendeels onzin, maar hij moest tegen haar praten. Het gaf hem ook al een beter gevoel dat hij tenminste tegen haar kon praten. Ook merkte hij af en toe wat op, dat ze met haar ogen knippede, of iets in die zin, de dokter zei dat het allemaal tekenen waren dat ze wakker zou worden, maar, hoe lang zou dat nog duren?

Hij zat hier al sinds vanochtend vroeg, en het was nu namiddag, maar, het was het allemaal waard. Een glimlach werd op zijn lippen gevormd toen hij zag hoe ze haar ogen opende, en ja hoor, hij moest er bijna van huilen. Typisch hem. ‘Ze is wakker!’ zei hij, en de dokter kwam al meteen aangelopen, samen met wat andere verpleegsters. Al snel kreeg ze ene infuus aangebracht met extra vitaminen en mineralen, zodat ze wat sneller meer energie zou krijgen. De dokter zei dat het wel even zou duren voordat ze de oude weer was, maar als ze wakker was, dan waren ze er al bijna. Declan was opgestaan en een beetje achteruit gegaan, zodat de verpleegsters hun gang konden gaan, maar van het moment dat ze aan de kant gingen was hij weer naast haar bed te vinden. Hij pakte haar hand vast, en speelde wat met haar vingers, praten was opeens veel moeilijker nu ze bij bewustzijn was. waarschijnlijk was hij bang voor de reactie, maar toch zei hij iets. ‘Sorry.’, kwam er uit zijn mond, op een voorzichtige toon, die je toch zo in stukken kon breken, door een hatelijke reactie. Maar Declan hield van Gwyn, toch, had hij de grootste fout in zijn leven gemaakt een paar weken terug, en of ze hem daarvoor kon vergeven? Ja, dat was de vraag, maar wou hij een positief antwoord? Hij voelde hoe tegenstrijdige gevoelens alles blokkeerde, en hij sloot zijn ogen, trok zijn knieën op, en sloeg zijn armen eromheen. Zo bleef hij even zitten. Dit was een veilige houding voor hem, zeker als hij zijn hoofd naar binnen boog, verborg voor de buitenwereld. Voor de pijn die hem aangedaan kon worden, voor de pijn die hij andere mensen aan kon doen. En ja, op sommige vlakken was hij best kinderachtig, en viel hij uit de toon, maar hij moest zich veiliger voelen nu, dan kon hij nadenken. En onbewust kwam de stem van Gwyn in zijn hoofd, en verloor hij zijn houding, hij ging langzaam aan normaal zitten, terwijl hij de stem van Gwyn nog steeds in zijn hoofd hoorde, de manier waarop ze het lied gezongen had. En ook al was het niet echt, het deed hem de knop doorhakken. Als er de kans was dat hij Gwyn pijn zou doen, dan zou hij die moeten vermijden. Zoiets prachtigs mocht je niet schaden, en hij was bang dat hij dit wel deed. Zachtjes beet hij op zijn lip, proberend alle gevoelens te blokkeren, dat maakte het alleen maar moeilijker. Maar waarom ging dat vroeger zo veel makkelijker, waarom bleven de gevoelens vanzelf weg? Hij schudde zijn hoofd lichtjes en keek naar Gwyn. 'Sorry..' zei hij, waarna hij kort slikte. 'Maar, ik mag niet dezelfde fout als hem maken, ik moet je nu los laten, voordat ik je nog meer pijn doe.' zei hij.. Kràk, daar ging het, zijn hart brak in stukken, misschien wel samen met dat van Gwyn. 'Vergeet me.' fluisterde hij nog. Zachtjes, met een gebroken stem. Hij probeerde zich sterk te houden, maar hij moest hier weg, nu. Een dokter keek hem na, en vroeg zich waarschijnlijk af waarom hij zo opeens weg liep. Maar Declan, die boeide het niks meer, Gwyn moest hem vergeten, maar hij kon haar niet vergeten. En, als zij hem niet kon vergeten, dan.. Dan moest hij consequenties nemen.

Spoiler:

Het eerste wat Gwyn deed zodra ze volledig besefte dat ze wakker was, was aan haar gezicht voelen. Die was niet ingevallen meer, maar weer zoals ze vroeger altijd was geweest. Kwam dat door de medicijnen? Ze wist het niet. Het maakte ook allemaal niet uit. Toen Declan begon te praten, gleden Gwyns blauwe ogen naar de jongen langs haar bed. Haar spierwitte boventanden raakten haar onderlip toen ze er zachtjes op beet, en ze luisterde met groeiende verbazing. 'Sorry.. Maar, ik mag niet dezelfde fout als hem maken, ik moet je nu los laten, voordat ik je nog meer pijn doe.' Gwyn luisterde met stijgende verbazing. Was Declan nu naar haar toe gelopen om dit tegen haar te zeggen. Was hij naar haar toegekomen om helende wonden open te rijten? Met een brok in haar keel keek ze naar zijn gestalte die zwijgend wegliep en de deur open liet staan. Ook een dokter keek hem na, maar richtte vervolgens zijn blik op Gwyn. Één eenzame traan rolde over haar wang en de dokter keek nogal ongemakkelijk. ‘’Ik ehh, ik ga maar eens mijn ronde doen. Met deze knopjes kun je trouwens rechtop gaan zitten.’’ De dokter wees enkele knopjes langs haar bed aan en hij keek Gwyn even aan. ‘’Op je nachtkastje ligt schrijfgerei en papier. Ik stel voor dat je al je gevoelens eruit schrijft ofzo. ‘’ Hij wandelde de deur uit, maar stak plotseling zijn hoofd weer om de hoek. ‘’En denk erom, je laat je infuus zitten en stapt je bed niet uit, Oké?’’ Hij wachtte Gwyns antwoord niet af, en verdween. Gwyn had heel te tijd naar de muur gestaard, en nog steeds met haar blik omhoog gericht luisterde ze naar zijn voetstappen die zich verwijderden. Nu stroomden de tranen ongeremd over haar wangen. Haar gevoelens eruit schrijven. Ja, dat zou ze doen dan. Als het werkte dan. Met een trillende hand zorgde ze ervoor dat ze rechtop zat, en ze pakte het schrijfblok en een pen van het nachtkastje af. Ze snifte en veegde haar tranen uit haar ogen. Waar moest ze beginnen? En ze begon met schrijven. Haar handschrift was eerst bibberig, maar begon langzaamaan een vaste vorm te krijgen. De tranenstroom die zojuist gestopt was, begon weer te stromen en Gwyn zuchtte.

Declan.

Ik weet niet waarom ik deze brief schrijf. Volgens de bewaker zou het me moeten helpen ofzo. Ik weet het niet. Ik zie het vanzelf wel als ik de brief afgeschreven heb. Misschien krijg je hem te lezen, misschien niet. Ik moet alles nog even overdenken.
Ik weet nog wel hoe ik je ontmoette daar in de algemene zaal. Alle banken waren bezet en ik was dus genoodzaakt om langs je te komen zitten. Achteraf een van de beste gebeurtenissen die me in jaren overkomen was, maar dat wist ik toen nog niet. Ik was toen nog volledig in de ban van de stem in mijn hoofd, en jij kampte volgens mij ook met de nodige problemen. Het eerste wat je deed toen ik naast je neerplofte, was me aanvallen. Ik was verrast, dat geef ik nu toe. Ik had een niet bepaald goede reputatie, en de meesten keken me vol angst aan. En ik vocht met je. En de dingen daarna gingen eigenlijk heel snel. Ik werd van je afgesleurd door een bewaker, en moest mijn verontschuldigingen aanbieden. Dat was de eerste keer dat ik je stem hoorde. Mijn God, jouw stem. Heb ik ooit tegen je gezegd dat ik niet zonder jouw stem kan? Dat jouw stem het enigste ding was dat de stem in mijn hoofd kon verdrijven. Het enigste ding dat me kon kalmeren. Die stem maakt je uniek Declan. Die stem maakt je anders dan de anderen, en dat op een positieve manier. Ik mis je stem.
Ik weet nog wel dat ik die dag de eerste kus van jou kreeg. Nu ik eraan terugdenk breekt er een glimlach door op mijn gezicht, ondanks de tranen. Ik weet niet meer wie zich terugtrok. Ik volgens mij, maar toen ging het allemaal nog sneller. Ik was verliefd, echt verliefd weet je dat. Toen ik je even later ontmoette bij het prieeltje en zo onverwachts gekust werd, voelde ik de elektrische schokken door tot mijn rug, Betekent dat dan helemaal niks? Heb jij dan helemaal niks gevoeld.
Maar wat je niet weet, is dat er ondertussen ook iets anders speelde. Farnell. Het was vreselijk Declan. Minstens twee keer per week werd ik meegesleurd naar zijn kantoor, waar ik misbruikt en verkracht werd. Het was bijna een gewoonte geworden weet je dat.
Toen ik ontdekte dat ik zwanger werd, was dat een grote schok voor me. Die nacht in de isoleercellen, weet je nog? Je vroeg aan me wat er met me aan de hand was. Ik wimpelde je vraag af met een nonchalante ‘oh heb jij de herrie ook gehoord?’ en je werd meegenomen. Blind. Toen ik je enkele weken later weer zag, was mijn buik al wat dikker geworden. Ik hoopte dat het onopgemerkt zou blijven zodat ik het er later met je over kon hebben, maar het mocht niet baten. Ik voel nog steeds jouw hand die me zo hard raakte Declan. Je hebt me niet alleen lichamelijk pijn gedaan, maar met die klap heb je ook mijn ziel geraakt. Vanaf toen ging ik achteruit volgens mij. Ik heb het zelf niet echt gemerkt. Het waren de bewakers die me wezen op mijn vermagering. Mijn gezondheid en gedrag ging ook achteruit, weet je dat Declan? Ik was constant moe en lag tot twee uur in bed. Daardoor miste ik twee maaltijden, wat het er niet beter op maakte. Avondeten at ik zelden, en dan kreeg ik straf.
Ik was net uit een isoleercel ‘ontslagen’ toen ik buiten wandelde. Hoe had ik kunnen weten dat het een klote ervaring voor mij ging zijn? Hoe kon jij met dat mens ongestoord staan zoenen, terwijl ik nog steeds pijn leed. Oké, dat is niet helemaal eerlijk. Al geeft dat wel aan hoeveel je om me gaf. Helemaal niks dus. Anders zou je er niet zo snel overheen zijn toch?
Wat daarna gebeurde is allemaal vaag. Bloed. Kou. Moeheid. Dat zijn de enige drie dingen die ik nog kan herinneren. En toen ik wakker werd zat je langs mijn bed. Eigenlijk wilde ik je om de hals vliegen, maar ik wist dat ik dat niet kon doen. Hoewel ik nog steeds smoorverliefd op je ben, was ik aan het proberen om je te vergeten. Maar jij besloot om zout in de wonden te strooien. Om ze open te rijten zodat ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. Waar was dat in hemelsnaam goed voor? Nu lig ik dus in een ziekenhuis bed, terwijl de tranen niet willen stoppen met stromen. Ik ben zwak geworden. Heel mijn zelfbeheersing is weg. Gone, verdwenen, kwijt. En ik haat het.
Maar ik haat het vooral dat ik nog steeds naar je verlang. Nog steeds verlang ik naar je stem, je glimlach, de smaak van je lippen. Ik zou er alles voorover hebben om de tijd terug te draaien weet je. Alles zodat ik je eerder had kunnen vertellen van Farnell.
Je zei dat je niet als hem wilde eindigen. En daar moet ik toch echt iets over zeggen. Niemand is zoals hem Declan. En zeker jij niet. Zou jij iemand pijn doen voor de lol? Nee toch? Zou jij geilen op andermans leed? Ook niet. Zeg dan niet zulke rare dingen.
Ach, dit heeft in ieder geval één voordeel. De stem houd zich koest.

Gwyn.

Gwyn legde het blaadje papier op haar schoot en zuchtte. Hier en daar was wat inkt uitgelopen door haar tranen, maar het was nog steeds goed leesbaar. Wilde ze dat Declan dit las? Ja. Hoe wilde ze het bij hem krijgen? Ze wilde het blaadje niet aan een van de bewakers geven. Haar woorden waren namelijk enkel voor Declan bestemd. Ze moest het zelf brengen, maar ze wilde dat Declan het nu las. Dan zou ze het zelf moeten brengen.
Ruw trok ze het infuus uit haar arm, en ze zwaaide haar benen over de rand van het bed. Haar blote voeten raakten de koude grond en even huiverde ze. Langzaam kwam ze omhoog en ze moest moeite doen om te blijven staan. Ze was enkel gekleed in een dunne nachtjapon, en trillend van de kou zette ze langzaam stapjes naar voren. De weg naar Declans kamer was lang, en het nam veel van haar tijd in beslag. Bij iedere stap die ze zette voelde ze haar ledematen slapper en slapper worden. Toen ze eindelijk bij Declans kamer was, schoof ze het briefje onder Declans deur door, en ze kwam omhoog om weer naar de ziekenzaal te lopen. Toen een duizelig gevoel zich van haar meester maakte, hield Gwyn zich staande door zwaar tegen een muur aan te leunen, en met moeite wandelde ze weer terug naar de slaapzaal. Of beter gezegd; dat was haar plan. Toen ze net de hoek om was, voelde ze hoe een raar tintelend gevoel zich verspreidde door haar benen, en voor ze het wist lag ze op de grond. Haar armen konden de kracht niet vinden om Gwyn omhoog te duwen, en hulpeloos bleef ze liggen. God, waarom altijd zij?

Het voelde slecht, om gewoon weg te lopen, om Gwyn pijn te doen. Als hij kon geloven dat haar blik oprecht was geweest, dat het niet gefaked was; het verdriet wat te zien was in haar ogen. Hij slikte eens, ookal voelde het niet goed, het moest toch. Hij kon gewoon niet riskeren dat hij Gwyn pijn zou doen, op wat voor manier dan ook. Toch; hoe verder hij liep, hoe meer pijn het deed. Een zucht schoof van zijn lippen terwijl hij richting zijn kamer stapte, en hij was deels blij dat hij er was. Hoe dichter hij bij zijn kamer was, hoe minder hij de drang voelde om terug te gaan. Hj stapte zijn kamer binnen en ging op zijn bed zitten.zijn blik richtte hij naar de grond, die woorden die hij net had gesproken tegen Gwyn, deden pijn. Ook voor hem, en hij betwijfelde het of het even zou duren voor die pijn weg zou gaan. Want hij wist namelijk niet of die pijn ooit wel weg zou gaan. Een zacht geluid van iets dat over de rond scoof deed hem opkijken, en na even rond te kijken merkte hij het briefje op. Hij stond op, en bukte voor zijn deur, om het briefje op te pakken. Echter begonnen zijn handen te ibberen toen hij het openvouwde en doothad van wie het kwam. Hij slikte even en begon te lezen.

Brief:

Na even denken stond hij alweer op, om de deur uit te lopen, en richting de ziekenzaal te gaan. Hopelijk was ze terug daarnaartoe gegaan. Hij liep verder en ging het hoekje om, maar wat hij daar zag beviel hem niet. Meteen rende hij op haar af. Hij hurkte bij haar neer en voorzichtig pakte hij haar vast. Om haar zo snel naar de ziekenzaal te dragen. En eenmaal bij haar bed legde ze haar voorzichtig neer op het bed. Natuurlijk, als je iets deed moest je het goed doen. Het was ook te merken dat zijn zorgzame en voorzichtige kant er weer helemaal was. De deken op het bed legde hij zorgvuldig over haar heen, zodat ze het geen koud meer zou hebben. Vervolgens gign hij op de stoel langs haar bed zitten; om haar aan te kijken.
'Gwyn, ik hou van je.' fluisterde hij. 'Maar, ik heb je pijn gedaan.' zei hij erachter na. 'Ik wil bij je zijn.' Zei hij toen weer. 'Het spijt me dat ik ej pijn heb gedaan.' Voegde hij er nog aan toe.


-Je kutn er niet veel mee; sorry-

Ze wist niet hoe lang ze daar lag, ze wist niet eens of ze er wel écht lag. Misschien was het weer een droom, misschien kwam ze dadelijk weer die ene oude man tegen. Gwyn wist het niet. Ze was verward. Wat was nu realiteit en fantasie? Waren de handen die haar droegen echt, of was dat een of andere hersenspinsel? Gwyn wist het niet. Haar hoofd was totaal leeg, haar lichaam reageerde automatisch op alles. Ze ademde automatisch. Ze sloot haar ogen, ook automatisch. Het was apart om niks te denken. Om de aanwezigheid van de stem niet te voelen. Deze hele gebeurtenis was gewoon apart.
Een stem klonk en Gwyn opende haar ogen. Ze keek naar een wit plafond en ze knipperde met haar ogen. Ze kende die stem maar al te goed. Misschien te goed. Declan. Het deed haar intens veel pijn om die stem te moeten horen, en met een beetje tegenzin draaide ze haar hoofd ietsjes. Daar zat hij dan. De jongen die haar dagen wat meer kleur hadden gegeven, en eveneens de jongen die haar dagen zwart en donker had gemaakt. Hij had haar hart in zijn handen gehad, en hij had het laten vallen. Even onvoorzichtig als een klein kind met een oud stuk speelgoed. Haar hart was nu gebroken. Niet alleen haar hart trouwens, ze kon niet meer helder denken en al haar ledematen deden ontzettend veel pijn. En Declans woorden maakten het erger. ‘’Je hebt me niet alleen pijn gedaan, Declan. Je hebt me gebroken. ‘’ Gwyns stem was niet meer dan een fluistering en ze keek weer naar het plafond. Haar handen vouwde ze ineen boven het deken en ze probeerde de brok in haar keel te negeren. Even dacht ze na over haar woorden. Even twijfelde ze. Moest ze het wel uitspreken? Was dat nu wel zo slim? Gwyn wist het niet. Maar het moest. Ze moest het zeggen. Gwyn haalde diep adem en liet haar blik naar Declan glijden.
‘’Declan. Ik denk dat het beter is als we elkaar even niet zien. Dat we, nee sorry, ik, de tijd heb om na te denken. De tijd heb om te helen. ‘’ Gwyn beet op haar onderlip en een eenzame traan gleed over haar wang. ‘’Ik.. Ik denk dat het beter is als je nu gaat.’’ Gwyn staarde weer naar de muur en ze zuchtte. Ze wilde dit niet, maar het moest. Het moest..

Hij wist dat vergiffenis vragen te veel was, maar toch hoopte hij op een of andere manier dat ze hem zou vergeven. Dat ze hem terug wou, net zo graag als Declan Gwyn terug wou. Maar wie zou hem ooit willen, wat Gwyn en Declan hadden was toch veel te mooi geweest om waar te zijn. En Gwyn konn veel beter krijgen volgens Declan. Zijn blik was nog steeds op haar gericht, ergens nog lichtjes hoopvol, maar dat was niet erg dichtbij. Zijn ogen, die recht in de hare keken hadden de bepaalde puppyblik erin. Maar dat hadden ze altijd, het was iets wat gewoon bij hem hoorde. Hij volgde aan de met zijn blik Gwyns handelingen, maar aan haar blik zag Declan dat hij dit het liefst niet hoorde. Hij slikte eens bij haar woorden, die zo simpel konden klinken voor de rest van de wereld, maarvoor hem zo veel anders aanvoelden. Bam, strike one. Het raakte Declan werkelijk alsof ze hem een stomp in zijn buik gaf, alsof ze hem sloeg zoals ze bij hun eerste ontmoeting gedaan had. En de volgende woorden kwamen nog harder aan. ’Declan. Ik denk dat het beter is als we elkaar even niet zien. Dat we, nee sorry, ik, de tijd heb om na te denken. De tijd heb om te helen.‘ nee, dit was geen klap meer. Dit was een hele afranseling, dit was de genadeklap geweest, de innerlijke dood. Hij stond op, niet meer horend wat Gwyn daarna zei, en zette wat stappen achteruit. Iets wat zo stroef verliep dat hij de stoel een stuk achteruit stootte, en daarmee nog iets omstootte. Maar hij had het al niet door. ‘Oké.’ Wou hij zeggen, maar het lukte hem niet meer. Er kwam alleen maar een kleinzerig geluidje uit. Zijn ademhaling was nogal schokkerig. En zijn blik was leeg geworden, levenloos, maar dat was hij ook. Hij merkte niet dat er een dokter op hem af kwam,d ie dacht dat hij een of andere aanval had omdat Declan zo deed, maar toen hij de arm op zijn schouder voelde sloeg hij die vrijwel meteen weg. Iet wat de dokter lichtjes deed schrikken. Declan keek nog één keer naar Gwyn, wreef over zijn borstkas aan de linkerkant, bij zijn hart. ‘Dood.’ Was het woord dat hij zachtjes murmelde, zonder dat hij het door had. En toen liep hij weg, zonder nog iets te doen of te zeggen. Praten, ja, het bleef dat het zelfs bij Gwyn niet lukte om te praten zonder iemand pijn te doen. Ach ja, hij zou wachten tot Gwyn geheeld was, en dan kon hij gerust ‘Dag’ zeggen, voor altijd. Hij was nu dood van binnen, door haar woorden. En zelf zou hij het afmaken vanbuiten.

*Topic uit*