De kamer van Niaex en Declan

Met een diepe zucht liet Niaex zijn hoofd in zijn handen zakken. Hij negeerde alle geluiden om zich heen en probeerde zich vooral niet te richten op het geluid dat hem het meest pijn deed: het huilen van een meisje. De vorige keer was hij er ook naartoe gegaan om het te laten stoppen en dat had hij geweten. Hoe dichter hij bij het slachtoffer kwam, het pijnlijker het voor hem werd. Het werd zelfs zo erg dat hij dacht dat zijn oren gingen ontploffen. Misschien was zijn gehoor paranormaal en kon hij beter horen dan wie dan ook. Of hij had misschien een of andere medische beperking en lag het misschien daaraan. Er was wel een ziekenzaal verderop, maar die zouden hem vast niet kunnen helpen. Niaex keek naar zijn spijkerbroek en het geruite rood en donkerrode bloesje dat hij aanhad. Onder zijn blouse, had hij een wit t-shirt aan. Hij schudde zijn hoofd even, waardoor zijn haar in een piekerige stand naar boven kwam te staan en waardoor hij er eigenlijk best schattig uitzag. Alleen stonden zijn blauwe ogen te dof om mee te lachen. Zijn kristalblauwe ogen. Zijn huid, die nog geen baardharen of snorharen had, glansde een beetje in het kunststoflicht dat op hem scheen. Hij sloot zijn ogen even en liet zijn blik toen opzij zakken. Hij opende zijn ogen en kwam dezelfde grijze, kale muur weer tegen. Zijn deur ging plots open en geërgerd keek Niaex op. Hij hield er niet van als mensen hem kwamen storen, of vooral die piepende deur ergerde hem. ‘Kom mee,’ zei een bewaker kort en afgezaagd. Toen Niaex geen aanstalten deed om mee te gaan en hem alleen maar raar aankeek, zuchtte de bewaker een keertje. ‘Je gaat bij iemand op de kamer,’ zei hij en Niaex’ ogen werden groot.

Nee, dit kon niet waar zijn! Zou hij werkelijk bij iemand op de kamer moeten? Maar al het geluid dat hij hoorde deed pijn aan zijn oren! Oké, niet al het geluid, het meeste geluid niet, maar als de jongen veel zou bewegen of zou huilen, dan zou het wel pijn doen aan zijn trommelvliezen. ‘Jongen, ik heb niet heel de dag de tijd hè,’ zei de bewaker en hij keek vriendelijk, maar er lag een verveelde, haast dreigende ondertoon in zijn stem en hij haalde zijn wenkbrauw geïrriteerd op bij het langzaam overeind zien komen van Niaex. Onhandig keek Niaex de man aan, waarna hij zijn eigen koffer pakte en die meesleurde. ‘Bij wie ben ik ingedeeld?’ vroeg Niaex zachtjes, zich verbaasd zijnd over het feit dat hij vanzelf begon te praten. Misschien ging het toch steeds beter. Hoe meer mensen hij hier zou ontmoeten, hoe sneller hij zou praten. Ook de bewaker leek verbaasd te zijn, maar had wel een glimlachje. ‘Ik ben zijn naam vergeten, wacht even,’ zei de bewaker en hij leek diep na te denken, maar Niaex had zijn concentratie al ergens anders op gericht en kalm keek hij opzij. Alleen bij de bewakers voelde hij zich goed. Hij had het gevoel dat zij hem toch begrepen, ondanks deze kliniek. Misschien voelde hij zich zelfs meer vertrouwd bij de bewakers dan bij de mensen die hier zaten. ‘Volgens mij ene Declan,’ zei de bewaker en Niaex keek weer opzij. Hij haalde zijn schouders op. Namen zeiden niks over identiteiten. Hij schudde zijn hoofd even en voelde dat zijn haar nog meer piekte. Dankjewel God, voor dit heerlijke haar. Not. Hij schudde zijn hoofd even en vond zichzelf bijna grappig. ‘Hier naar binnen,’ zei de bewaker en hij duwde Niaex naar binnen en deed toen de deur dicht. Verstijfd keek Niaex naar binnen en slikte even.

Declan stond op van zijn bed, hij keek naar de tas die op zijn bed stond, en niet veel inhoud was. leuk, hij kreeg een kamergenoot, en moest dus naar een andere kamer, jeej, daar had hij echt zin in. Nee dus, hij vond het prima in zijn eentje, andere mensen wouden toch maar praten, en als hij niks zei, gingen ze hem raar vinden. Een zucht gleed van zijn lippen, terwijl hij naar zijn tas greep, en zag hoe de deur open gedaan werd. Laatst had hij ook weer iets gedaan wat niet echt goed was, en had er een straf voor gekregen,d ie ze passend vonden. Passend, nou, wat de ene passend, en goed vond voor de opvoeding, vond waarschijnlijk de helft van de wereld gewoon wreed. Het leek wel ene kruisverhoor, waarbij je elektrische shocks kreeg bij elke vraag die je niet beantwoordde. Als hij eraan terug dacht kon hij nog steeds voelen hoe de shocks door zijn lichaam gingen, en het nog na te voelen was. een rilling liep door zijn lichaam, en hij keek naar de bewaker, die hem nogal kwaad aan keek, de bewaker zijn kaak was blauw, en zijn wang ook nogal. Het was de bewaker die twee rake klappen had gekregen van Declan. Ruw werd Declan bij der arm genomen, en de bewaker gaf hem een stevige duw in zijn rug, iets wat eruit zag als een duw in de rug, maar meer een stomp in zijn rug was. Nope, Declan had het niet goed met deze bewaker, iets waardoor Declan zijn arm ook losrukte, en de man kwaad aankeek. Hij voelde weer hoe de man zijn hand ruw om zijn arm heen hield, en hem ruw terug trok, waardoor Declan eens snoof, iets wat niet echt iets voor hem was, dit soort gedrag was helemaal niks voor hem, hij was niet zo, maar die stomme bewaker werkte op zijn zenuwen.

Rustig liep hij verder, terwijl de man met hem meeliep, en hem wel zou zeggen als ze bij zijn kamer zouden zijn. Zijn voeten kwamen met een tiptap geluid terecht op de grond, en doordat er weinig mensen waren, weerklonken zijn stappen een beetje. Een zucht was alweer te horen van Declan, die het maar niks vond dat hij een kamergenoot kreeg, en, dat de man die hem naar zijn kamer bracht, zo vervelend was, en iets tegen hem had. Tja, hij moest het maar accepteren, de bewakers bleken uiteindelijk toch niet zo goed te zijn. Hij hoorde dat de passen van de man stopten, en zelf stopte hij dus ook met wandelen. Hij keek hoe de deur open gedaan werd, en merkte dat er al iemand was. snel ging hij naar binnen, hopend dat de man snel weg zou gaan. Zijn tas dropte hij op zijn bed, en hij keek even naar zijn kamergenoot, de jongen had blond haar, en zag er een beetje uit zoals Declan, niet helemaal qua uiterlijk, maar meisjes zouden zeggen, wat is hij schattig, op dat opzicht. Hij glimlachte even naar de jongen, en ging op zijn bed zitten, leunend tegen zijn kussens, zin om zijn spullen uit te pakken had hij nu niet, dus hij bleef gewoon zitten. Hopend dat de jongen niet zo vervelend zou zijn, en hem niet raar zou vinden, zoals vele mensen wel deden als ze hoorden dat hij niet praatte.

Een geperste glimlach verscheen rond Niaex’ lippen en hij moest moeite doen om de man die hem naar binnen had geduwd niet smekend terug te roepen en te vragen of hij echt niet alleen op een kamer mocht zijn. Hij slikte even en keek naar de wc, die in een kamer verder apart gescheiden was van waar de bedden stonden. Hij zou natuurlijk medicijnen kunnen gaan zoeken en zich daar expres in verslikken, zodat ze dachten dat hij gek was en dan mocht hij op een kamer alleen. Eigenlijk was het best een goed plan, al vond hij het zelf. Hij schudde zijn hoofd. Wat had hij zijn ouders ook alweer beloofd? Hij zou hier goed zijn best doen en werken aan zijn beperkingen. De eerste kenden zijn ouders wel, de andere niet. Hij had zijn zintuigen wat scherper dan de anderen, maar misschien had hij wel autisme of iets in die vorm en voelde zijn gehoor daarom zo scherp aan. Hij schudde zijn hoofd even en liet zijn blik naar de jongen glijden. Zwart haar, wat ook onder kon gaan voor bruin, een schattig gezichtje – zoals eigenlijk bij hem – en gewoon normaal gekleed. Hij verwachtte elk moment dat de jongen hem zou uit gaan lachen, maar tot zijn verbazing bleef dit een derde keer uit. Nina had hem niet uitgelachen en het meisje bij de isoleercellen ook al niet. Hij begon zich steeds meer en meer te verbazen over deze kliniek. Kalm liep Niaex naar het andere bed en dropte daar zijn koffer, waarna hij alles begon uit te pakken en zijn kleren in een kast begon te droppen. Hij probeerde zich zo weinig mogelijk van de jongen aan te trekken, bang zijnd dat die zijn Ierse accent zou horen als hij zou praten en bang zijnd dat hij dan alsnog uitgelachen werd door de vreemde jongen. Hij sloot zijn ogen even terwijl hij de pesterijen van de anderen door zijn hoofd liet malen. Elke schooldag was een ramp voor hem geweest. Zijn ouders hadden hem op een gegeven moment zelfs niet meer naar school kunnen sturen. Hij had zichzelf opgesloten in zijn kamer en was daar gebleven tot zijn moeder het tijd vond worden om erover te praten en met een eventuele oplossing te komen. Zodra hij hieruit zou zijn, zou hij naar een andere school gaan. Hij slikte even. Geen leuke vooruitzichten dus. Hoelang zou hij hier eigenlijk blijven?

Kalm liep Niaex richting zijn deur en tikte er met zijn knokkels hard tegen. Dezelfde bewaker die de jongen had gebracht, kwam voor de deur staan. Onverschrokken keek Niaex de man aan. ‘Wat?’ snauwde die, maar Niaex schudde zijn hoofd om duidelijk te maken dat hij niet met hem wou praten. Hij wees met zijn vinger naar de man die achter de bewaker stond. ‘John, dit kleine kereltje wilt met je spreken,’ snauwde de bewaker naar een man toe. Dezelfde man die hem gebracht had, kwam naar voren en keek hem kalm aan. In zijn ogen lag nog steeds de zorgelijke trek en Niaex had het gevoel alsof hij hem kon vertrouwen. Hij keek even naar de grond en wou dat hij met gebarentaal kon vertellen hoelang hij hier nog moest zitten. ‘Hoelang?’ vroeg hij dan maar en de man leek hem op de een of andere manier te begrijpen. ‘Totdat je probleem opgelost is of zo goed als,’ zei hij kalm en daarna liep hij weg. Niaex sloot zijn ogen even en klemde zijn handen om de spijlen, die zich boven de deur bevonden. Zijn knokkels werden helemaal wit en hij voelde hoe zijn lichaam verstrakte terwijl hij de spijlen hard probeerde te knijpen. Hij draaide zich om naar de jongen en haalde hulpeloos zijn schouders op. Hij wist niet hoe het er voor de jongen uitzag, maar hem leek het nogal hopeloos dat ze zouden proberen te communiceren met een van de bewakers. Hij wou nu alweer naar huis, lekker naar zijn eigen bed. Ergens waren de grijze muren juist niet deprimerend voor hem, maar hielpen ze gewoon, om even alles te vergeten. Hij sloot zijn ogen en keek toen naar de jongen. Het werd tijd dat hij eens meer ging praten. Hij had met Nina ook al gepraat en dat was hem goed afgegaan. Alleen leefde hij nog steeds teveel in zijn eigen wereldje,zoals zijn ouders het wel eens noemden. En dat zorgde voor de sociale stoornis. ‘Niaex,’ zei hij kalm tegen de jongen, verwachtend dat hij wel zou weten dat hij het over zijn naam had. Kalm begon Niaex heen en weer te lopen en keek naar het wc’tje. Hij stapte naar de wc en sloot de deur achter zich, maar deed die toen weer open en stapte richting zijn bed, terwijl hij zachtjes zuchtte. Hij liet zich op zijn bed zakken, met zijn handen in het haar.

- Op mijn laptop lijken de posten groter ;D

Rustig liet Declan zijn hoofd tegen de muur steunen, waardoor zijn blik doelloos op het plafond gericht was. Hij zat op zijn bed, en steunde met zijn rug tegen de kussens, terwijl zijn ogen gefocust waren op de structuur van het plafond. Niet dat het van belang was, het was juist niks van belang, maar, hij had niks beters te doen, en dan deed hij maar wat doelloze dingen. Toen hij een stem hoorde, en wat gerommel bij de spijlen boven aan de deur, keek hij op, hij ging rechter zitten, en keek toe hoe de jongen aan de bewaker vroeg hoelang hij nog in de kliniek moest blijven. Het antwoord vond de jongen waarschijnlijk dus niet zo leuk, maar hee, iedereen hier had dat, en leerde ermee te leven, dat zou de jongen waarschijnlijk ook wel doen. Declan zuchtte eens en zwaaide zijn benen over de rand van zijn bed, waarbij die op de grond neerkwamen, en het toelieten dat hij opstond. Hij liep richting zijn kleding kast, en terwijl hij dat deed griste hij zijn tas van het bed. Toen begon hij rustig met uit te pakken, zijn shirts, vesten, broeken, en extra paar schoenen werden als eerste uit zijn tas gehaald, en hij gaf ze allemaal hun plaats, zoals ze voorheen in zijn oude kamer hadden gelegen. Daarna kwamen zijn pyjama’s, zijn ondergoed, sokken, en die dingen. Ook deze legde hij weer neer in de kast zoals ze voorheen hadden gelegen. Alleen zijn knuffelhondje, en een kerstmuts over, toen hij de kerstmuts uit zijn tas haalde glimlachte hij even, dat moment, waar hij de kerstmuts ophad, en het zachtjes sneeuwde, toen ze daar zo zaten in het prieel, op een bankje, en omringd door rozen, was het perfecte moment geweest. Hij hing de kerstmuts aan de hoek van zijn bed en pakte het beertje uit zijn tas, zonder dat de jongens het zag, deze stopte hij onder zijn kussen, zodat die niet zichtbaar zou zijn. Oké, het was best stom dat hij nog een knuffelhondje had, maar het had waarde voor hem. Als hij bang was geweest, dan stelde het ding hem gerust, waarom wist hij niet, maar het deed dat gewoon, en hij hoefde ook niet te weten waarom, alles was goed zo.

Hij sloot zijn kast, en legde zijn tas weer weg, om vervolgens rustig op zijn bed te gaan zitten, en zijn blik eens naar de jongen te laten glijden. Die tot zijn verbazing, en ergens ook spijt, iets zei. Niaex heette de jongen dus, hmm, aparte naam, maar daar was nooit iets ergs aan, aparte namen waren altijd wel leuk. Even twijfelde hij, maar wat kon nu verkeerd zijn aan zijn naam zeggen, doordat hij geregeld praatte met Gwyn, had hij geleerd dat het niet zo erg was, en hij moeilijk verkeerde dingen kon zeggen. Toch hield hij langere gesprekken voor de mensen die hij echt vertrouwde, en op dit moment, was dat alleen Gwyn, tenminste, hier in de kliniek. Natuurlijk, zijn moeder vertrouwde hij ook, maar aangezien de sfeer thuis zo gespannen, en slecht was, om ziek van te worden, praatte hij ook nooit veel met haar. Even aarzelde hij, maar hij wist dat alleen zijn naam niet erg kon zijn. ‘Declan.’ Zei hij toen. Zijn stem was soms wel wat zuiverder dan bij de meeste mensen, aangezien hij niet vaak gebruikt was, en dus niet kapot was of zo. Zijn stembanden waren nog niet zo versleten als bij de gemiddelde mens van zijn leeftijd. Wat ervoor zorgde dat zijn rustige ondertoon in zijn zachte klanken, zorgden voor een zuiver geheel, en heel aangenaam klonken. Hij keek even naar de jongen, zich afvragend of die een verder gesprek zou willen beginnen, of het gewoon bij de naam ging laten. Ergens hoopte hij wel op het tweede, maar het was toch wel goed voor hem om meer te praten, ook met mensen die hij niet erg goed kende. Hij wachtte maar even af.

De stem van de jongen deed Niaex opschrikken. Hij had niet verwacht dat de jongen ook werkelijk met hem ging praten. Of nou ja, wat je toch praten kon noemen. Je naam zeggen was immers al een begin, vond hij. Hij zou vroeger op zijn vorige school heel makkelijk zijn naam hebben gezegd. Maar ja, dat was nog voordat ze hem gingen pesten. Voordat ze hem een loser noemden en voordat ze melk in zijn gezicht gooiden. Hij was er gewoon weggepest en hij had er niks tegen gedaan, had het niet eens gedurfd. Jawel, hij had het wel gedurfd, maar hij wist dat het geen zin had. De volgende dag zouden ze met een groepje hem dubbel hard terugpakken. Bovendien was er niemand die hem beschermde of voor hem opkwam. De leerkrachten moesten hem ook al niet, haatten hem. Hij slikte even en keek gauw opzij. Waarom vroeg iedereen van die school zich toch af waarom hij last had met sociale contacten? Was het iets aangeboren of was het echt dankzij die school? En zijn scherpe zintuigen dan? Hij slikte even en wist niet wat hij moest doen. Of hij nu verder moest praten tegen de jongen, die trouwens Declan heette, of dat hij het gewoon bij zijn naam moest laten. Dat tweede was een veel aantrekkelijker aanbod, maar misschien was het eerste verstandiger, zodat hij wat meer leerde praten. Hij had al gepraat met Nina en Dawn. Dat was hem toch ook goed bevallen? Hij had nog niet raar gedaan of zo. Tenminste, toch niet wat ze hem lieten merken. Op zijn vorige school lieten ze hem goed merken wanneer hij raar deed. Zijn Ierse accent verried hem daarbij ook teveel. Hij slikte even en keek richting Declan, alsof hij iets wou zeggen, maar niet precies wist wat hij moest zeggen tegen de jongen. Wat kon hij ook zeggen? Niemand moest hem, dus hij zou al zeker niet verwachten van de jongen dat die hem wel zou moeten. Declan zou hem pesten, zeker nu ze samen op de kamer sliepen. Hij keek kalm van Declan naar zijn kussen, waar iets pluizigs onderuit stak. Niaex kon niet zien wat het was, maar hij vermoedde een of ander plunchen beest. Ach, het was ook niet aan hem om te gaan zien wat het was, dat zou Declan alleen maar wantrouwiger maken en dan zou hij hem juist boos maken. Niaex zuchtte.

‘Blijkbaar slaap ik dus bij jou op de kamer,’ mompelde hij en hij probeerde een glimlach te persen om zijn lippen, dat hem half en half lukte. Hij slikte even en keek richting zijn bed. Het matras leek hem wel aanlokkelijk, ook al zag het er hard uit. Hij had ook geen waterbed verwacht of zo. Hij was hier immers niet in een hotel. En waarschijnlijk zou hij heel zijn leven lang niet meer in een hotel slapen. Hij had het echt verpest door zich te laten pesten op zijn vorige school. En nu was hij hier en werd hij meteen voor zijn grootste vijand geworpen: praten met mensen. Met meisjes, jongens, mannen en vrouwen, de hele mikmak zo’n beetje. Hij zuchtte even en keek om zich heen, waarna hij opstond en heen en weer begon te ijsberen. Hij liep richting de deur en begon met zijn vuisten op de ijzeren deur te bonken, maar natuurlijk zou het hem alleen maar geïrriteerd gegrom opleveren. ‘Zeg, jongen, luister jij eens even,’ klonk er van ver, maar Niaex had het gevoel alsof de man in de kamer praatte. Zo scherp waren zijn zintuigen dus. Hij kneep zijn ogen dicht terwijl zijn trommelvliezen pijn begonnen te doen bij elke stap dat de man richting hem deed. Gaf hem die zuivere stem van Declan terug, of van Nina, die streelden zijn trommelvliezen, maar niet deze harde hakken op de vloer! ‘Jij gedraagt je, of anders stop ik je in de isoleercel, kun je daar even afkoelen, begrepen, jochie?’ De man sprak snel en onduidelijk, maar Niaex knikte met zijn ogen gesloten. Hij legde zijn handen beschermend tegen zijn oren toen de stappen zich verwijderden. Hij had het gevoel alsof de man hard tegen zijn oren aan het trappen was. Pas toen de man helemaal verderop leek te zijn en het gebonk steeds minder werd, liet Niaex zich zakken tegen de ijzeren deur en keek de jongen hulpeloos aan. ‘Praat, alsjeblieft,’ fluisterde hij zachtjes tegen de jongen en hij keek Declan hulpeloos aan. Hij voelde hoe zijn oren pijnlijker en pijnlijker werden, allemaal dankzij de stem van de man. Zijn zintuigen waren weer eens scherp geactiveerd, waardoor hij alles veel scherper hoorde dan hij wou. Dit gebeurde nou altijd. Op school had hij zich ook al zo machteloos gevoeld als het gebeurde. Alleen een fijne stem of een ander fijn geluid kon het verminderen. Hij keek, met zwarte vlekken dansend rond zijn zicht, naar Declan.

- Arme Niaex ;(