The sound of silence [open]

[Open voor iedereen (: ]

Caleb slenterde met zijn handen in de zakken van zijn versleten broek gestoken over het buitenterrein van de Disturbia Clinic. Zijn rustige, soepele tred deed enkele gevallen bladeren knisperen, maar voor de rest was het stil. De koele wind woelde speels door de hazelnootbruine lokken van de jongen. Een zucht ontsnapte zijn lippen. Slechts enkele uren geleden was hij hier aangenomen, in de kliniek. Nu al voelde hij gek genoeg een bepaalde rust over zich heen komen. Misschien lag het aan deze plek, misschien aan het feit dat hij voor even verlost leek te zijn van de 'nare buitenwereld’. Zijn raadselachtige blik concentreerde zich op allerlei dingen in deze nieuwe omgeving die hij nog wilde ontdekken, hij had immers voorlopig de tijd aan zichzelf.

Deels onbewust hield Caleb zijn pas in bij betreden van een rozentuin. Hij had een dergelijke plek weleens eerder gezien, maar waar…dat kon hij zich niet meer precies herinneren. Het verwarde hem en stelde hem tegelijkertijd gerust dat in ieder geval niet alles vreemd en nieuw was. Tevreden met deze gouden, of eerder dieprode, vondst, liet Caleb zich te midden van de verschillende rozenperken neerzakken, daarbij goed oplettend dat hij geen van de bloemen beschadigde.
Plotseling was de enigszins eenzaam uitziende jongen omringt door wonderlijk natuurschoon. Zijn donkere ogen glinsterden eventjes voorzichtig terwijl hij met twee vingers langs een prachtige, rode roos streek. De bloembladeren waren zacht en kietelden zijn koud geworden huid. De roos ging echter direct in de aanval toen Caleb de steel probeerde vast te pakken. Een steek van pijn ging door zijn wijsvinger. In een automatisme trok hij zijn hand terug en keek naar de door een doorn verwonde vinger. Warm bloed, bijna net zo dieprood als de bloemen om hem heen, welde op en vormde één kleine druppel die op zijn vingertop bleef liggen. Caleb keek er naar met een vreemde, gefascineerde blik. Echter voor de druppel aan een reis langs zijn hand kon beginnen, likte hij het snel op. Een bittere smaak van ijzer vulde daarop zijn mondholte, maar het deed hem niet zoveel. Hierna liet Caleb zich op zijn rug op de grond zakken en staarde vanuit deze positie naar de lucht. Het was een mooie dag vandaag. De zon was dan wel verscholen achter een stapelwolk, de temperatuur was redelijk en aangenaam. Caleb hield niet van extreme hitte of kou. Het was precies goed zo.
Even hield hij zich bezig met de gedachte hoe laat het zou zijn. Vanochtend om een uur of zes was hij gearriveerd. Nu, ongeveer vier uur later, lag zijn redelijk kleine koffer nog steeds op hem te wachten in de hal. Net als vlak na zijn aankomst, voelde Caleb nog steeds de behoefte niet om zich te ‘settelen’ en het hier vertrouwd te maken. Eerst de boel verkennen en bepalen hoe erg of niet erg het hier was, dat had zijn voorkeur gehad.

Caleb kon het niet laten even, heel even maar, zijn ogen te sluiten. De reis naar hier was best lang geweest, maar nu pas liet hij de vermoeidheid toe. Samen met zijn hartslag werd ook zijn ademhaling geleidelijk aan iets rustiger en langzamer. Nee, dit was zo slecht nog niet, constateerde hij licht glimlachend…

Heb een hekel aan winter, ik maak het spontaan even eind winter/begin lente
En ik zit het liefst met z’n tweeën in een topic, jij? Misschien kunnen we ‘m dus voor twee personen houden?

Rozen. De geur drong zacht haar neus binnen, maar was onmiskenbaar. Ze opende haar ogen weer en keek glimlachend naar de bloeiende bloemen. Zo zacht voelden ze aan, zo helder van kleuren waren ze elk voor stuk. Haar haren werden losjes naar achter geblazen door de wind terwijl ze opnieuw neerdook bij een roos om teder met haar vinger de buitenkant te bevoelen. Voorzichtig boog ze de roos naar haar toe om met nieuwsgierige ogen de binnenkant te bekijken. Biologie had ze nooit begrepen, en zo ook niet wat er zich nou precies binnenin een bloem bevond. Zeker dat als ze ooit een plantengespecialiseerde bioloog tegen ze komen, dat ze het zou vragen.
Hoewel, misschien ook niet. Het romantische, onwerkelijke gevoel wat ze nu had als ze een knop van een roos zag, niet wetend hoe deze daar gekomen was en ook niet wetend hoe deze bevrucht was, droeg ook wel bij aan haar liefde voor rozen. En zelfs de doorns. Every rose has its thorns, was een bekend Engels gezegde. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat iemand het niet zou kennen. Zo simpel en neerbuigend als het ook kon klinken, zo schoon maakte het ook de werkelijke imperfectie van het leven. Eigenlijk was het een geruststelling voor ieder onzeker mens: alles wat mooi is heeft ook zijn slechte kanten. Zelfs die b*tches die denken dat ze alles zijn, alles kunnen maken en elke jongen kunnen veroveren.
Hoe waren haar gedachten daar nou weer op gekomen? Met een zucht stond ze op, verstoord uit haar diepzinnige momentje. Ze had een los donkerblauw jurkje aan, met een panty, witte ballerina’s en een grijs, dik vest. Ondanks dat de lente al door begon te breken, joeg de bries nog steeds kippenvel over haar rug. Haar wangen waren bleek en haar ogen stonden leeg, zo verstoord voelde ze zich. Hier was iedereen vreemd, moest ze zich voorhouden. Hier zou ze misschien wel vrienden kunnen maken. Ze was niet de enige rare. Kom op, Scarlet.
Gezien haar blik constant naar beneden gericht was geweest had ze niets opgemerkt behalve de rozen en het harde zand om op te lopen. Zwak glimlachend zette ze een rustige pas in, om terug te gaan naar de ingang. Wie weet was Avelyn op de kamer en kon ze met haar kletsen. Of misschien kwam ze onderweg iemand tegen. Of misschien zou ze toch nog even bij de rozen kunnen blijven kijken. Ineens zaten haar ogen gevangen. Een bloedrode roos, scarlet, zoals de Engelsen het zouden noemen met het formaat van een mannenvuist. Ze bukte weer neer en bekeek de zachte blaadjes. De lichte doorzichtigheid maakte de aderen zichtbaar, en als je vanaf haar oogpunt keek, het licht viel erdoorheen, leek het net alsof het leefde, alsof er bloed door de roos heen klopte. Verwonderd bleef ze enkele tellen kijken voor de wind zacht langs haar nek streek. Ze moest terug, het was te koud. Eerder was het warm genoeg geweest met een dik vest aan, maar nu moest ze toch echt een jas gaan halen. Ze drukte zich overeind en sloeg het bredere pad in, waarna ze haar blik oprichtte naar de uitgang.
In een fractie van een seconde schoten haar ogen van verwonderd, naar verbaasd, naar verlegen. Misschien was er ook nog wel ongemakkelijkheid in te lezen, als je goed keek. Een jongen, knap, misschien een jaar ouder dan zij was, stond met gesloten ogen en een lichte glimlach op het pad. Ze beet op haar lip en plukte met haar rechterhand aan haar haren. Als ze verder zou lopen zou hij haar geheid horen. Zou hij denken dat ze naar hem had staan staren? Zou ze hem gedag moeten zeggen uit beleefdheid? Of zou hij zelfs verwachten dat ze een praatje met hem zou maken. Contacten leggen, vrienden maken, Scarlet dit is je kans! Je nieuwe start, je nieuwe leven…
Zichzelf forcerend ademde ze diep in en zette enkele passen zijn richting op, waarna ze naast hem ging staan met haar lichaam richting de bloemen. Met een onzeker glimlachje draaide ze haar hoofd opzij en lichte blossen vormde zich op haar wangen. ‘Bijzonder, hé? Dat ze al zo vroeg in het jaar bloeien hier?’ Ze slikte en richtte haar zicht weer op de rozen, hopend dat ze niet iets stoms zei. Haar hart bonkte sneller dan normaal en haar ademhaling was wat oppervlakkig, maar ze kwam niet heel ongemakkelijk over. Eerder gewoon verlegen. Een verlegen meisje dat op mensen afstapte. Yeah, right. Ze schudde met haar hoofd om haar eigen gedachten en wierp daarna nog een vlugge blik op hem, haar groenblauwe ogen in de zijne hakend.

Ik ook! Kou & ik..gaan niet goed samen. XD Dus het idee van einde winter/begin lente bevalt me wel.
En is goed (2 personen houden)

Caleb probeerde zich te concentreren op alle geluiden om hem heen. Hij spitste zijn oren en hoorde wel tientallen dingen, zoals het klaterend water bij de fontein en het zacht tjilpen van een vogel. Het ontspande hem, maar tegelijkertijd maakte het iets in hem los… een bepaalde drang die hij niet kon beschrijven. Wat was dit toch voor vreemde plek?
De afgelopen jaren had elke dag gevoeld als een strijd om te overleven en een vlucht, een vlucht voor zijn verleden en het al even naargeestige heden. En nu viel dat ineens allemaal weg.
Kalm en toch verward legde Caleb zijn hoofd in zijn nek en zoog de frisse lucht gretig naar binnen.

Plots werd zijn aandacht getrokken door één opvallend geluid die alle andere tonen overstemde. Voetstappen. Iemand kwam zijn richting op, zo leek het. Zonder zijn ogen te openen wachtte Caleb af. Zover hij wist, was er momenteel niets te vrezen of een reden om over zijn schouder te kijken.
De persoon begaf zich dichter en dichter naar hem toe en bleef toen, vermoedelijk dichtbij hem, staan. Gelijk bereikte een zoete geur zijn neusgaten. Caleb snoof onopvallend. In zijn ‘oordeel’ of hij het onverwachte, nieuwe gezelschap wel of niet aangenaam vond, speelde alles een rol.
Na het geluid en de heerlijke geur volgde al snel een melodieuze stem.
‘Bijzonder, hé? Dat ze al zo vroeg in het jaar bloeien hier?’ sprak de stem.
Stiekem genoot Caleb van het korte moment waarop hij de vreemdeling niet direct kon zien en enkel kon gissen hoe zij (waarschijnlijk was de persoon een zij) eruit moest zien. Maar ondanks zijn geduld, maakte nieuwsgierigheid zich van hem meester. Iets aan deze persoon wekte zijn interesse..

Beheerst opende Caleb daarop zijn ogen en keek opzij. Wat, of beter gezegd wie, hij zag stelde hem niet teleur. Onbewust ging er een schok door hem heen, waarom…dat kon hij niet helemaal plaatsen. Met een zekere belangstelling nam hij even de tijd om zijn mysterieuze blik over het licht blozende, fijne gezicht van het meisje te laten gaan.
Pas op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten, opende Caleb zijn mond om te antwoorden. “Zeker, het is…fascinerend.” sprak hij tenslotte warm en vriendelijk. Het leek bijna een kenmerk van Caleb om dingen te zeggen die een bepaalde ‘diepere betekenis’ hadden, maar dit viel de meeste mensen (gelukkig) niet op.
Zonder schaamte, al woedde er zoals altijd onzekerheid in hem, staarde Caleb in het groenblauwe van de irissen voor hem. Ze spraken van vriendelijkheid, intelligentie en …verlegenheid. Apart, intrigerend..
Zijn interesse groeide, maar Caleb hield zich in. Voorzichtig, heel voorzichtig, vormde zich een halve glimlach rond zijn lippen. “Volgens mij kennen wij elkaar nog niet.” Het was best weer even wennen in gesprek met iemand te raken, of althans…enkele woorden te wisselen. Voor Caleb was het daarbij niet eenvoudig om zoiets te doen, terwijl een gesprek voeren bij ‘normale’ mensen bijna automatisch ging, zo had hij zich laten vertellen. Maar het ging tot nu toe best aardig en dat was een goed teken. Even twijfelde hij, voor hij nog iets aan zijn woorden toevoegde. “Ik ben Caleb.” stelde hij zichzelf toch voor. “En wie ben jij?” Caleb was zelf haast verbaasd door zijn vraag, maar blij toe. In gedachten probeerde hij een passende naam voor het meisje met het donkere, vallende haar en de opvallende, mooie ogen te verzinnen, maar geen leek echt bij haar te horen.
De glimlach verbreedde zich iets terwijl Caleb het toeliet dat zijn ogen afdwaalden naar de rozen rondom hen.

Zijn blik vond de hare, en ze kon niet zeggen ontevreden te zijn met het resultaat. In zijn ogen viel gelijk een soort van genegenheid te vinden die er waarschijnlijk op duidde dat hij haar misschien wat vreemde manier van naderen niet onplezierig had gevonden. Nog een tel liet ze haar ogen over zijn gezicht schieten, om er zeker van te zijn het te herinneren mochten ze elkaar later nog tegen komen. Dan kon ze hem hopelijk gedag zeggen, of misschien zelfs een praatje maken. Haar sociale vaardigheden waren niet slecht, helemaal niet zelfs, maar haar angst om mensen pijn te doen bleef altijd voorop staan. Gelukkig had ze nu nog geen last van enige storende gedachten, alleen maar de vriendelijkheid en vooral verlegenheid voor deze jongen.
Terwijl haar ogen over zijn gelijk gleden, snel, maar met grote perceptie, registreerde ze zijn uiterlijk. Hij had een vrolijke, gestijlde haardos, met daaronder mooie gladde huid. Die leidde naar zijn wenkbrauwen, donker, niet overdreven gezet. Classy. Zijn ogen waren eerlijk gezegd vrij lief om te zien, zijn neus strak en recht en zijn lippen wat vrouwelijk, wat ze eigenlijk ook wel weer aantrekkelijk maakten. Goed, Scarlet, we zijn hier niet de jury, we zijn hier een vreemdeling.
Snel schoot haar blik terug naar zijn ogen toen de pauze viel voor hij zijn zin afmaakte. Ze knikte afwezig en liet haar blik weer afdwalen naar de rozen, maar voor ze zich had kunnen focussen voelde ze zijn blik nog steeds op haar gericht. Met nu nog een diepere roze teint op haar wangen zocht de zijn ogen weer op, om te kijken wat er in te lezen viel. Nieuwe personen waren altijd moeilijk, maar hij leek nog steeds een vriendelijk en warm persoon. Het ging niet slecht, voor wie weet een eerste mannelijke vriend. Ze was niet gemakkelijk met het andere geslacht, meisjes voelde ze zich veel meer tussen thuis, al was ze hun vriendin niet.
Onschuldig trok ze één mondhoek omhoog, waardoor er een asymmetrische lach ontstond. Kort draaide ze haar ogen weg, een adempauze, om even haar borrelende verlegenheid te onderdrukken. Ze kon dit. Ze was sociaal, dat wist ze van zichzelf, alleen gewoon een groentje met jongens. Kom op, kom op. Lichtjes schudde ze met haar hoofd toen hij zei dat ze elkaar nog niet kenden. Voor zover Scarlet wist klopte dat, gezien zij nog maar kort op Disturbia was, had ze nog niet veel mensen ontmoet.
‘Scarlet, met één ‘t’ aan het einde. Als in het Engelse ‘bloedrood’.’ Haar ogen werden minder verlegen, ze struikelde niet over het zinnetje. Dit was standaard, automatische piloot, dit kon ze. Net zo makkelijk met jongens als met meisjes. Terwijl ze probeerde hem niet te veel te bekijken maar gewoon aan te kijken of haar ogen op de bloemen te richtten, besloot ze dat het nu haar beurt was. ‘Twee weken geleden ben ik aangekomen, dus het kan heel goed zijn dat ik je gewoon nog niet tegen gekomen ben.’ Het was gebrabbel, maar ze moest iets zeggen, en iets zinnigers kon ze niet bedenken.
‘Of ben je hier pas korter dan dat?’ Voegde ze er daarna gehaast aan toe, want dat kon natuurlijk ook nog. Zoiets wist je natuurlijk nooit zeker, maar als ze hem aangekeken had, had ze waarschijnlijk zijn gezicht ook wel onthouden. Zoveel knappe jongens liepen hier nou ook weer niet rond, helaas. Ze hield haar blik nu bewust op de rozen gericht om te voorkomen dat ze zich nog meer verlegen zou voelen. Als hij haar aankeek zou ze het nu in ieder geval niet zien. Intuïtie kon je negeren, je kon er moeilijk omheen als je zag dat hij je werkelijk aankeek. Ze ontspande iets meer nu, kon meer van het gezelschap genieten nu ze zich minder verlegen voelde en hun gemeenschappelijke interesse voor rozen wist. Nog een reden waarom ze ongestoord naar de rozen kon staren.
Uit het niets leek de wind het kalme moment te willen verpesten. Ze was compleet vergeten dat ze onderweg naar de kliniek was geweest om weer op te warmen, zodra ze met hem in “gesprek” was geraakt, maar nu werd ze even scherp herinnerd aan de kou. Haar jurkje waaide op, en dwars door haar panty sneed te kou haar benen in. Ze rilde en voelde het kippenvel op haar armen tegen het dikke grijze vest aandrukken. Nu toch wel weer ongemakkelijk keek ze hem aan. ‘Ik was eigenlijk onderweg naar de kliniek om mijn jas te gaan halen,’ leugentje om bestwil, waarna ze haar mond open deed en vervolgens weer sloot. Licht fronsend richtte ze haar blik op haar schoenen, die nerveus heen en weer schoven. Was het wel of niet raar om hem te vragen mee te lopen naar de kliniek en naar haar kamer om haar jas te halen? Was dat te snel, na zo’n korte eerste ontmoeting? Ze sloot kort haar ogen, en kon toch niet de moed verzamelen het hem te vragen. Dus besloot ze het anders aan te pakken. Ze keek hem aan met een hoopvolle blik, die zelfs voor een vreemdeling overduidelijk te lezen moet zijn geweest. Hij kon ook zelf vragen of hij mee mocht lopen. Of haar zíjn jas aanbieden. K*twind.

Caleb richtte zijn blik weer op het meisje toen zij zich voorstelde. Zijn ogen vonden gemakkelijk de hare. “Scarlet…” Hij proefde de naam op zijn lippen en vormde een halve glimlach waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. “Mooie naam. Het past bij je.” constateerde Caleb eerlijk. Haar naam was zo rood als de rozen, haar stem zacht als een rozenblad en toch...leek ook zij haar doorns te hebben, zoals ieder die hier in de kliniek leefde waarschijnlijk.
Caleb kon het niet helpen dat er een lichte glinstering in zijn ogen verscheen terwijl hij haar nogmaals aandachtig in zich opnam. Een persoon om niet snel te vergeten…
Hij stond op het punt nog iets te zeggen, om dit korte, goede moment niet verloren te laten gaan. Echter volgde er een betere oplossing. Caleb luisterde met een zeker genoegen naar Scarlet en liet haar gesproken woorden op zich inwerken. “Nee, we zijn elkaar nog niet eerder tegengekomen,” was Calebs halfgefluisterde reactie, hard genoeg om gehoord te worden. Zijn hoofd trok iets scheef waardoor er een pluk hazelnootbruin haar voor zijn linkeroog schoof. “want dat moment zou ik me wel herinnerd hebben.” voegde hij er met normale stem aan toe. Hij moest zich inhouden niet breder te gaan glimlachen toen hij merkte dat Scarlet enigszins verlegen was. Waarom ze zich zo voelde wist hij niet, maar hij vond het eigenlijk wel schattig. Bij deze gedachte beet Caleb hard op zijn onderlip, schudde zijn hoofd en dacht aan iets anders. Nee, hij kon niet zo gaan beginnen! Niet nu, niet hier...

Hij volgde haar blik en staarde naar enkele rozen die zacht dansten op de koude wind. “Ik ben vanochtend vroeg pas aangekomen. Eigenlijk heb ik op twee bewakers na, nog geen mensen ontmoet hier.” bekende Caleb schouderophalend.
Voor even genoot hij van het geluid van de daarop volgende stilte. Het was geen ongemakkelijke stilte, want ondanks Calebs ‘beperkingen’ voelde hij zich vreemd genoeg erg op zijn gemak bij Scarlet en zij was ook nog niet gillend weggerend. Daarom kon hij voor zijn doen zo makkelijk praten. Zij was gewoon anders dan andere mensen die hij in zijn leven had ontmoet. Zij veroordeelde hem niet gelijk, al bevond hij zich hier in een ‘speciale kliniek’. En als ze dat wel deed, liet ze dat gelukkig niet merken.
Caleb zelf zou nooit over iemand oordelen zonder diegene echt te kennen. Het was menselijk om dat wel te doen, maar zijn harde leven vroeger had ook dit stukje menselijkheid van hem ontnomen.

Plotseling voelde Caleb dat Scarlet hem aankeek. Zijn ogen schoten naar opzij en bleven hangen in de groenblauwe irissen.
‘Ik was eigenlijk onderweg naar de kliniek om mijn jas te gaan halen,’ zei ze en rilde.
In een eerste reactie verscheen er iets nieuws op Calebs gezicht, iets wat zich daar al in geen tijden getoond had: een vertederde uitdrukking. “Laat mij je helpen.” sprak hij toen zacht en kalm.
In drie passen stond Caleb al achter Scarlet, deed zijn jas uit en sloeg deze zo stevig om haar schouders dat het haast een omhelzing leek als hij zich niet net zo snel weer had teruggetrokken na een vriendelijk “Zo beter?” in haar linkeroor te hebben gefluisterd.
Caleb liep om Scarlet heen en ging weer naast haar staan. Zijn handen waren in de zakken van zijn spijkerbroek gestoken. De wind gleed onder zijn shirt, maar gek genoeg voelde hij hier niet eens zo veel van. Hij had het eerder warm gekregen! En als je goed keek, viel dit ook te zien aan de lichte blos die op zijn wangen stond. Zijn blik was weer op de rozen gericht, maar zijn gedachten waren heel ergens anders. “Dus…wat doe je hier eigenlijk de hele dag?” was Calebs volgende vraag om het gesprek niet verloren te laten gaan, maar, zo dacht hij, dit moment zou sowieso niet zomaar verloren gaan. Daarvoor was en voelde het gewoon te…goed. Bij dit idee verbreedde de glimlach zich iets.

De blik in zijn ogen deed haar zwakjes glimlachen, hij had haar blik begrepen. Het leek haar sterk dat hij zo zou kijken, en dan haar in de steek zou laten. Nee, hij zou haar helpen. Nog steeds verliep de communicatie dus goed, verbaal zowel als non verbaal. Ze sloot haar ogen en beet zacht op haar onderlip, nog een rilling onderdrukkend. Hij ondernam actie door achter haar te gaan staan, en ze hield haar ogen gesloten. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar, zo dichtbij, zo snel. Ze kende hem net, en ze vond hem zeker niet onaantrekkelijk, maar toch.
Toen ze zijn armen voelde, die zijn jas stevig om haar heen drukte, kromp ze iets ineen. Nee, ze vond het niet onprettig dat hij zo dichtbij haar kwam. Ze vond het onprettig dat zij zo dicht bij hém kwam. Hij moest toch weten dat mensen van de kliniek over het algemeen een steekje los hadden zitten. En hield haar ogen dan wel gesloten, ze had al genoeg mogelijkheden gezien. Niet, nee, niet nu. Ze fluisterde een schor ‘Dankjewel.’, en ademde toen diep in om zo veel mogelijk van haar gedachten te onderdrukken. Toen haar hoofd weer iets rustiger was, ze geen bloederige beelden meer voor zich zag waarbij ze met een met dorens bedekte rozensteel over zijn hals schuurde, opende ze haar ogen. Haar uitdrukking was meer gesloten dan eerst, maar haar glimlach breder. Ze kon niet voorkomen zich triomfantelijk te voelen nu ze de gedachten onderdrukt had.
‘Beter.’ Beaamde ze, nog niet in de stemming zijnde een mooier antwoord te formuleren. Ook zij liet haar ogen weer naar de rozen glijden, hoewel ze die eigenlijk niet zag. Ze zag vrijwel niets, terwijl haar gedachten de mogelijkheden rondwentelden. Avelyn had bruut naar haar afwijking gevraagd. Zijzelf had dat nooit gedurfd, maar was natuurlijk wel nieuwsgierig. Gelukkig had Avelyn geen blad voor de mond gehad. Maar deze jongen leek niet iemand die zomaar op iemands privacy in zou breken. Hij had respect voor ieders persoonlijke gedachten, voor ieders persoonlijke leven.
Althans, zo kwam hij over. Want hoe goed kende ze hem eigenlijk? Hij had niets over zichzelf laten vallen, en uit zijn gedrag was alleen maar af te leiden dat hij een goed opgevoede jongen was, en dat hij haar leek te mogen. Meer niet. Ze wist niets. Hij, aan zijn kant, echter ook niets over haar. Wat zou de etiquette hiervoor moeten zijn? ’Hoi, ik neem aan dat jij ook psychisch afwijkend bent. Ik heb agressieve dwanggedachten gecombineerd met lichte paranoia, en jij?’ Ze klemde haar kaken op elkaar, terwijl zorgen broeiden in haar borstkas.
Afgeleid schoten haar ogen naar zijn gezicht, met het gevoel alsof ze uit een andere wereld werd gerukt. Ze had zich eigenlijk compleet afgesloten voor zijn aanwezigheid, uit en automatische beschermdrang die ze voor iedereen voelde die met haar omging. Haar ogen knepen lichtjes samen terwijl ze erover nadacht wat ze eigenlijk deed. ‘Niet zo veel.’ Begon ze haar antwoord, op een toon die duidelijk maakte dat dat niet het gehele antwoord was. Ze trok zijn jas nog eens dichter om haar heen, en richtte haar blik weer op de rozen. ‘Ik lees veel. Vooral Engels. Ik luister muziek, schrijf de teksten op, denk erover na en berg ze op in een map.’ Ze trok een wenkbrauw naar hem op en keek een beetje twijfelachtig, met een lichte zelfspot in haar ogen. Alsof ze eigenlijk verwachtte dat hij vond dat ze haar tijd verdeed. ‘Verder wandel ik veel. Ik probeer soms wel naar de eetzaal te gaan om mensen te ontmoeten, maar er zijn gewoon al veel mensen die elkaar kennen en dan leer je anderen niet zo makkelijk kennen.’ Haar ogen draaiden weer weg van zijn gezicht, om haar schaamte voor zichzelf niet te veel te laten zien. ‘Maar ik kan het goed vinden met mijn kamergenootje, Avelyn.’ Glimlachte ze, waarbij haar ogen iets meer licht lieten zien dan alle tijd hiervoor. Ze mocht Avelyn echt, alhoewel ze elkaar niet heel veel zagen buiten de kamer om.
Toen ze na haar woorden inademde, probeerde ze zijn geur te negeren. Ze wilde er niet aan denken dat het misschien wel heel lief was dat hij haar zijn jas had omgeslagen, dat kwam gewoon voort uit een goede opvoeding. Vragend trok ze haar wenkbrauwen op terwijl ze met haar hand naar het pad gebaarde, om hem uit te nodigen nog een stukje te gaan lopen, hoewel het wel richting de uitgang was. De kliniek was toch nog best wel een eind lopen. Goed, dus, vrienden maken. Interesse tonen. ‘Heb je hobby’s? Speel je een instrument, of doe je aan een sport, of iets dergelijks?’ Kort keek ze hem aan, haar ogen nieuwsgierig, voor ze uit opgelatenheid dat ze hem werkelijk iets gevraagd had haar ogen weer op het pad richtte. Ze hield een slome pas aan, om hem niet de indruk te geven dat ze heel snel naar de kliniek wilde om bij hem weg te gaan.

Caleb staarde in de verte, niet per se naar een specifiek punt. Het hielp hem om helder te blijven denken. Wanneer hij in een korte tijd veel nieuwe indrukken kreeg, kon zijn geest nog weleens…wazig worden. Om goed te kunnen functioneren moest hij dan eerst rustig worden en alles op een rijtje zetten. Ditmaal was het rijtje niet erg lang of moeilijk gelukkig: hij bevond zich in de Disturbia Clinic, ver weg bij alles wat hij toch al had willen achterlaten. Zijn teller van hoeveel personen hij hier had ontmoet, stond eigenlijk op 1. Scarlet was de eerste die contact met hem had gezocht. Ze was vriendelijk en ondanks dat hij haar nog vrijwel niet kende, mocht Caleb haar wel, op een manier die hij nog niet helemaal begreep.
Dat waren wel ongeveer de belangrijkste punten die zijn binnenste rust gaven. Zolang hij gewoon niet te veel alles overpeinsde (zoals hij té vaak wel deed), dan kon hij zijn kalmte en geordendheid bewaren.

‘Beter’. antwoordde Scarlet hem ineens, waarop Caleb begrijpend knikte.
Zijn gezicht draaide haar kant op toen ze begon te vertellen wat ze zoal op een dag deed. Caleb hoorde het met een geconcentreerde blik aan, alsof hij de woorden goed in zich wilde opslaan. Toch brak er halve glimlach door bij het twijfelachtige gezicht van Scarlet. Hij leek een bepaalde onzekerheid met haar te delen, echter in zijn ogen kon zij in vergelijking met hem niets fout doen. Iets fout doen… Verkeerd…
Gelijk spande een deel van zijn spieren zich aan en nam Caleb automatisch een gespannen houding aan. Beelden flitsten in sneltreinvaart door zijn hoofd. Een schreeuw, enkel te horen door hem, bonkte op zijn trommelvliezen. Met de nodige moeite wist Caleb zijn gezicht in de plooi te houden. Hij wilde niet dat de pijn op zijn gezicht te lezen viel, maar het stond al jaren lang gebeiteld in zijn ogen achter een vlies van nonchalance en gespeelde positiviteit.
Caleb zette zich in een eerste impuls in beweging toen Scarlet hem gebarend uitnodigde een stukje te gaan lopen. Het kwam als een welkom voorstel. Eén manier om het lichaam warm te houden was bewegen. Daarbij kon fysieke bezigheid als een goede afleiding voor bepaalde…’zaken’ bieden.

Het was niet moeilijk Scarlet bij te houden, want ze liep op haar gemak wat Caleb wel prettig vond.
Eerder had hij geïnteresseerd naar Scarlets verhaal geluisterd. Zo was hij toch weer iets meer over dit interessante persoon te weten gekomen. Echter had hij er even geen rekening mee gehouden dat een vraag, meestal een wedervraag opleverde. Deze openbaarde zich na enkele meters gelopen te hebben en overdonderde Caleb nogal. In een poging dit te verbergen sloeg hij zijn ogen neer en wende zijn gezicht iets af. Zijn handen waren nog altijd in de zakken van zijn broek gestoken, waardoor het niet duidelijk te zien was dat ze zich balden tot vuisten. De korte vingernagels boorden zich redelijk gemakkelijk in zijn handpalmen. Kom op, stel je niet aan! Het is een hele normale vraag. Haal adem en antwoord haar!
Caleb opende zijn mond iets, zoog de frisse lucht gretig naar binnen en keek toen weer op. “I-ik, nee, niet echt… Ik bedoel…” hakkelde hij en hij begon opnieuw. “Vroeger schilderde ik vaak, althans…dat denk ik.” begon Caleb aan een duidelijker antwoord, voor zover hij duidelijk kon zijn over persoonlijke dingen. “Maar dat doe ik nu niet meer.” Een bepaalde treurnis gleed voor slechts enkele seconden over zijn gezicht bij deze laatste woorden. “En ik heb veel gereisd, backpacking. Zo heb ik best wat talen geleerd, want dat was ook één van mijn hobby’s: talen leren. Gek genoeg.” sprak Caleb snel verder met een gematigd glimlachje. Een vlaag van herkenning kwam in hem op. Oh ja…schilderen, reizen en zijn talen, die drie dingen hadden ooit deel uitgemaakt van zijn leven. Hij wist het weer of eigenlijk nog. “Maar reizen, dat doe ik nu ook niet meer.” sloot Caleb zijn antwoord af, doelend op het feit dat hij hier vastzat. Eenzelfde gedachte als eerder vandaag, vlak voor zijn aankomst, maakte zich van hem meester: hij zat hier gevangen. Net als een bepaald volk, zigeuners noemde men hen ook wel, leefde Caleb van het reizen van plek naar plek. Hij wilde de wereld zien, nieuwe dingen ontdekken en niet te lang op één plaats blijven. Echter stond het nu te gebeuren dat hij hier haast wortel zou schieten! Zijn reis eindigde hier. Het was een berustend en beangstend idee tegelijk.

Langzaam liet Caleb zijn greep verslappen en maakten de nagels zich los van zijn huid. “Je hebt leuke hobby’s. Je liefde voor lezen moet je zeker koesteren. Boeken kunnen je veel leren.” Rolde Caleb de bal weer naar Scarlets zijde. “Wat voor boeken en muziek vind je leuk?” vroeg hij met een maar half gespeelde vrolijkheid. Hij vond Scarlets aanwezigheid immers nog altijd prettig en gek genoeg rustgevend. Hij zou zich bijna voor heel even ‘normaal’ voelen. “En wat ik ook nog wilde vragen was: waar kom je vandaan? Welk land bedoel ik.” voegde hij er een extra vraag aan toe, onder andere vanwege zijn resterende interesse in landen en talen. Op deze manier kon Caleb eveneens weer even bijkomen en zich concentreren op Scarlets antwoorden.
Dit gesprek begon haast voor een deel een soort therapie te worden die voor een keer best prettig kon zijn. Caleb glimlachte zowaar bij het idee en liet zijn blik opzettelijk die van Scarlet kruisen. Haar ogen…wat voor kleur waren ze? Wat viel erin te lezen?
Tja…zoveel vragen die hij had en zo weinig antwoorden, net als Scarlet trouwens… Zij wist ook nauwelijks nog wat van hem. Hopelijk dacht ze nu niet dat hij echt een vreemde was door zijn soms wat afwezige gedrag! Dat wilde Caleb koste wat het kost voorkomen. Met dit in zijn achterhoofd nam hij gauw een meer ontspannen houding aan. Het hielp hem ook. Ondertussen was hun pas iets versneld.

Dat hij zijn blik afwendde toen ze een vraag stelde, verbaasde haar eigenlijk niet. Ook zij was verlegen en vond het soms moeilijk om met interesse van andere mensen om te gaan, vooral als het om persoonlijke dingen ging, zoals je tijdsindeling. Hoewel haar tijdsindeling hier op Disturbia niet echt persoonlijk was, het was vooral standaard en om verveling te voorkomen. Vroeger had ze misschien wat interessantere hobby’s gehad, maar vaak impliceerden die toch het contact met andere mensen, vaak zelfs lichamelijk contact, wat voor haar niet gemakkelijk was. Dus moest ze het maar houden op thuishobby’s. Gezien ze geen talent had voor creatieve dingen en ook eigenlijk niet voor muzikale dingen, moest ze het maar houden op simpele dingen, zoals lezen en muziek luisteren.
Een verontschuldigende blik vertoonde zich op haar gelaat toen ze merkte dat hij zich ongemakkelijk voelde, te zien aan zijn gezichtsuitdrukking en te horen aan zijn gestamel. Een vriendelijk glimlachje vormde zich om haar lippen om te laten blijken dat ze het niet erg vond, en dat hij gerust zijn tijd mocht nemen om te bedenken wat hij aan haar wilde vertellen, wat hij wel en niet wilde loslaten over zichzelf. Niet alle dingen waren makkelijk te vertellen, dat wist ze als geen ander. Haar uitdrukking kreeg steeds meer bewondering toen hij zijn verhaal vertelde.
Schilderen, bijzonder. Niet dat hij mainstream overkwam, maar toch. Gelijk vroeg ze zich natuurlijk af of hij goed was, maar aan de andere kant wist ze ook dat hij daar zelf waarschijnlijk niets over kon zeggen. Kunst berustte voor zo’n groot gedeelte op smaak, dat het moeilijk was om te zeggen of iemand goed was of niet. Weliswaar kon je goede technieken hebben en een goede manier van beeldvangen, dat hoefde nog niet te betekenen dat je schilderijen mooi gevonden zouden worden. Het reizen en talen leren was eveneens interessant, maar niet zo interessant als het schilderen. In schilderijen kon je emotie leggen, je kon je leven, je frustraties erin kwijt. Het was moeilijk, maar als het genoeg emotie of verborgen persoonlijke boodschappen bevatte, kon kunst haar vaak wel boeien.
Haar blik gleed gelijk naar de grond, de hint in zijn woorden maar al te duidelijk, en het gevoel in zijn ogen maar al te bekend. Ja, ze zaten hier opgesloten. Maar hoe negatief mocht ze het zien? Ze was slim genoeg om te bedenken dat het voor de buitenwereld veiliger was als ze hier opgesloten zat. En bovendien, hier zou ze zich meer thuis voelen dan waar dan ook, volgens haar psychiater, omdat ze hier tussen de mensen zat die hetzelfde waren als zij. Alle anderen hier hadden ook een steekje los, alle anderen hier waren ook niet normaal. Wanneer alles niet normaal is, wordt alles weer normaal. Heerlijk paradoxaal.
Ze vouwde haar handen in elkaar en wreef zacht over de vingers, een teken dat ze zich geen houding wist te geven toen hij haar vertelde dat ze leuke hobby’s had. Of het een compliment was, of dat ze het zo moest opvatten, wist ze niet. De roze blos van eerder vond zijn weg weer terug naar haar wangen, verwarmde haar gezicht weer naar het verlegen meisje. Van binnen wist ze ook wel dat ze eigenlijk niet verlegen was. Althans, met meisjes niet. Maar jongens… oh jongens. Zelfs als ze gewoon op deze vriendschappelijke manier met hen omging, zoals met Caleb, kon ze niet normaal doen. Ze zuchtte zacht, een lichte vering van haar borst het enige zichtbare teken.
‘Vooral rustige gitaarmuziek, of pianomuziek, met een enkele stem eroverheen. Keaton Henson, bijvoorbeeld. Of sommige muziek van Norah Jones. Racoon. Ron Pope. Ik denk niet dat je daar veel van kent, of wel?’ Ze keek met een scheve glimlach even naar hem, voor ze haar blik weer op het pad richtte. ‘En qua boeken, lees ik vooral oud Engels. Shakespeare, sommige dingen. De Brontë sisters, of Jane Austen. Oh, en Lord of the Rings. En ik houd van vampierboeken, alhoewel dat misschien wat kinderachtig lijkt.’ Snel ging ze haar mond maar houden, voor ze weer te veel praatte en hem de kans niet gaf om er nog tussen te komen.
Bijna was ze zijn vraag vergeten, die erop had gevolgd, na haar lange verhaal. Dus begon ze toch maar weer met praten. ‘Engeland. Het noorden, waar het altijd regent.’ Zij ze, waarna ze haar blik op de lucht richtte. Het gebrek aan wolken leek haar nog steeds wonderbaarlijk, hoewel ze er elke dag meer gewend aan raakte.
Haar benen bewogen sneller voort dan eerst, wat wel zorgde dat ze minder koud werden. Langzaam liet ze haar blik eens over hem heen glijden, hij die voor haar zonder jas liep. Ze schudde lichtjes met haar hoofd en besloot toen dat het zijn eigen schuld maar was, hij had haar zijn jas gegeven. Bovendien lek het niet alsof hij het echt koud had, zo gedroeg hij zich in ieder geval niet. Daarna keek ze hem weer aan. Inmiddels was ze iets meer ontspannen, en nu ze zelf al zo veel bloot had gelegd, moest het ook maar een keer zijn beurt zijn. ‘Nu jij? Wat schilderde je? Welke landen heb je gezien, en waarvandaan heb je die reizen gemaakt?’ Met de laatste vraag doelde ze natuurlijk op zijn thuis. Inmiddels hadden ze het hoofdpad naar de kliniek bereikt, na enkele honderden meters zouden ze binnen zijn. Zou hij haar naar haar kamer begeleiden? Zou ze hem dan binnen moeten laten? Was dat netjes, of zou dat te vroeg zijn, na een eerste ontmoeting? Twijfelend liep ze voort over het pad. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon een praktische vraag te stellen. ‘Weet je al waar in het gebouw je kamer zit?’ Misschien zat het op de route, dan kon hij meelopen. Maar wie weet had hij ook zijn spullen nog wel niet ingeruimd, en was hij dus nooit op zijn kamer geweest. Weer die twijfels. Waarom was alles met jongens zo moeilijk? Want was het dan wel of niet te persoonlijk om hem te helpen zijn spullen in te ruimen? Was het dan wel of niet normaal hem de weg te wijzen. Nou. Dat laatste kon ze in ieder geval doen. Dat zou elke vriendelijke vreemdeling hebben gedaan.

Caleb knikte even begrijpend bij Scarlets antwoord op zijn vraag van wat voor soort muziek en boeken zij hield. Vooral haar muzieksmaak leek zich op sommige vlakken naadloos aan te sluiten op zijn eigen voorkeuren qua muziek en muziekstukken. “Ik ken het meeste wel, ja.” antwoordde hij daarom glimlachend. Nu ze weer op een gemakkelijker en toch vertrouwder terrein aankwamen in het gesprek, zag Caleb zijn kans schoon iets van de spanning die hem in zijn greep hield, los te laten. “Voor mij is de essentie van muziek, dat het de luisteraar echt kan raken, dat het door kan dringen tot je ziel. Het moet niet alleen leuk klinken, maar ook inhoud hebben.” Sprak Caleb verder met een toon die zowaar op enig enthousiasme duidde. “Door de geluiden en het aantal instrumenten in een lied te minimaliseren, is het makkelijker om je echt op de kern van muziek te richten, vind ik.” Het verbaasde hemzelf eigenlijk dat de woorden nu in een geleidelijke stroom over zijn lippen vloeiden. Zo kwam hij tot de conclusie wanneer Scarlet een soort ‘voorzetje’ gaf in het gesprek, Caleb enige bevestiging of eigen mening erin kon leggen. Zoals de basislijnen bij een schilderij voordat de echte verf de rest doet.
Tevreden met deze conclusie, zweeg Caleb weer om niets van Scarlets verdere antwoord te missen. Haar boekenlijst was al even interessant en deels herkenbaar. Hieruit kon hij tegelijkertijd opmaken dat de intelligentie die in haar mysterieuze, vriendelijke blik hing, niet een verzinsel was. Scarlet wist waarover ze sprak en spreidde haar literaire voorkeur op een eigenzinnige, prettige manier tentoon. Caleb kon het daarom niet helpen even licht te grijnzen toen ze haar bekentenis over haar voorliefde voor vampierboeken deed. Hierin verschilden ze iets, aangezien Caleb het gewoon niet zo ophad met hele idee van ‘bloedlurkende demigoden’, echter zag hij wél het nut in enkele van deze verhalen. Een kennis van vroeger had hem namelijk eens meer verteld over een dergelijk verhaal. Volgens haar stond het hele bovennatuurlijke niet centraal, maar juist de liefde tussen twee tegenpolen. Ondanks hun soms grote verschillen was hun liefde onvoorwaardelijk.
Kijk, dat was inhoud! En een les om te leren of een voorbeeld.
Vandaar dat Calebs mening in de vampierrage neutraal was geworden en gebleven.

Het was een bijzonder fenomeen, dat moment waarop een stilte volgt en je voelt dat het jouw beurt is iets te zeggen. Dit gebeurde ook nadat Scarlet een deel van haar favoriete auteurs en boeken had opgenoemd. Door deze stilte, kreeg Caleb eveneens het besef dat hij al die tijd Scarlet glimlachend had aangekeken. Zo luchtig mogelijk probeerde hij daarop zijn blik op iets anders voor hen te richten. Zijn mond opende zich iets, sloot zich weer om zich even later toch weer te openen. “What’s in a name? That which we call a rose. By any other name would smell as sweet.” Klonk daar een citaat van Shakespeare. Als één ding of iemand het wonderlijke geluid van de stilte mocht doorbreken, dan was het Shakespeare wel en aangezien Scarlet hem had genoemd in haar verhaal, nam Caleb aan dat zij dit idee wellicht deelde. Onopvallend gingen zijn ogen naar opzij om dit te controleren. Scarlet was ondertussen aan het antwoorden op zijn tweede vraag.
‘Engeland. Het noorden, waar het altijd regent.’ Zei ze met een toepasselijke blik op de lucht die Calebs blik haast automatisch ook meenam naar omhoog. De lucht was niet kraakhelder, maar het donkere, sombere grijs had eveneens niet zijn intrede gedaan. Het was eigenlijk een perfecte dag voor een wandeling. Alsof ze het zo gepland hadden of alsof ze dit al meerdere keren vaker hadden gedaan, zo leek het.
Caleb knikte ten teken dat hij begreep waar Scarlet over sprak, al was hij dan nooit echt in het noorden van Engeland geweest.
Bij het ‘nu jij’ schrok hij haast op en gleden zijn ogen voor een moment onderzoekend over het gezicht naast hem. Een mengeling van nieuwsgierigheid, verwondering en achterdocht (omdat hij het gevoel had dat hij weer aan de beurt was om het één en ander op te helderen), kronkelde in zijn binnenste. Het voorgevoel bleek juist en toonde zich in drie afzonderlijke vragen, in één ademtocht uitgesproken. Scarlet had alle recht om vragen te stellen, maar dat maakte het eerlijk antwoorden hierop niet minder moeilijk. Vooral het ‘wat schilderde je’ deed iets knappen in zijn hoofd. Beelden van een doek, rood van verf en bloed, zwart van inkt en vuil en beschadigd door zoute tranen en vreselijke woorden flitsten door zijn hoofd. Het was niet de eerste keer dat deze beelden hem lastig vielen. Al zolang hij zich kon herinneren waren helse dingen onderdeel van zijn leven geweest. Maar het was zo moeilijk, zo moeilijk om ervoor uit te komen dat hij…dat er iets in zijn lichaam was wat hem anders maakte dan anderen. De beelden, zijn schilderkunst, het trillende penseel in zijn hand, de gevoelens…het was één angstaanjagend, chaotisch geheel die niemand kon begrijpen, inclusief Caleb zelf af en toe.
“Wat ik schilderde…?” Caleb merkte zelf haast niet eens dat hij sprak. Zijn stem klonk eerder ver weg en was een zacht gefluister als van dwaallichtjes die vermoeide reizigers in de val wilden lokken. Net zo onbewust hief zijn rechterhand zich. Zijn vingers hadden zich zo gevormd alsof ze een penseel droegen en tekenden kort iets in de lucht voor de gehele arm weer langs Calebs lichaam viel.
Een ontstane pijn in zijn borst attendeerde hem er bruut op dat hij zich gedeeltelijk nog in de realiteit bevond.
Caleb schrok op en staarde naar zijn voeten die niet langer liepen. Alhoewel elke pees en spier in zijn lichaam leek te weigeren, zette hij zich toch weer in beweging. Schouder naast schouder met Scarlet liep hij verder alsof er niets gebeurd was. Stilte.
Het kostte hem de nodige moeite, maar Caleb wist uiteindelijk toch een antwoord te verzinnen op de eerste vraag: “Zelfs al wilde ik het graag, dan nog kan ik niet goed beschrijven wat ik schilderde. Mensen zouden me toch niet geloven als ik het ze vertelde.” Hij beet kort op zijn onderlip en staarde Scarlet even diep in de ogen. Zijn blik was ernstig en zijn stem serieus. “Er is een reden waarom ik niet meer schilder.”
Iets in zijn houding verzachtte echter door wat zijn ogen zagen, gek genoeg. Groen en blauw. “Het spijt me dat ik zo in raadsels spreek. Het is niet dat ik er voor kies, maar het is gewoon…lastig allemaal.” Caleb voelde dat hij Scarlet tenminste één of andere verantwoording verschuldigd was. Hoe kon hij dan ook ooit prettig gezelschap zijn als er telkens een bepaalde duisternis in hem leek te woeden?

Lichtelijk vermoeid haalde Caleb een keer diep adem. Hij was de andere vragen bijna vergeten. Gelukkig waren deze makkelijker om te beantwoorden. “Ik heb veel landen gezien.” Begon Caleb te vertellen met een hernieuwde, halve glimlach. “Ik ben onder andere in Japan, China, Rusland, Italië, Frankrijk en Engeland geweest. Maar de plaats waar ik vandaan kom, is geen van die landen.” Hij weigerde bewust om het woord ‘thuis’ te gebruiken, dat puzzelstukje paste niet bij zijn vaderland. “Zoals je misschien wel aan mijn losse accent hebt gehoord, kom ik oorspronkelijk uit Australië. Het land van kangoeroes, surfen en zengende hitte.” Het klonk nogal als een reisbrochure, maar het was het prettige deel van Australië waar Caleb wél met genoegen aan terug dacht. Zo, het was hem dus toch nog gelukt in ieder geval alle vragen te beantwoorden, al dan niet door nieuwe vraagtekens op te roepen…

Voor hij het goed en wel besefte stonden Scarlet en hij ineens voor de voordeur van de kliniek. Caleb keek met enig ontzag en achterdocht op naar het gebouw. Welke vreemde, erge of juist goede dingen hadden zich hier al afgespeeld en zouden nog gebeuren in zijn bijzijn? Ging het door zijn hoofd. Genoeg waarschijnlijk, aangezien er tijd zat was om een vreemde twist in het lot te laten komen.
‘Weet je al waar in het gebouw je kamer zit?’ hoorde hij Scarlet naast zich zeggen, waardoor hij haar uit beleefdheid en interesse wel aan moest kijken.
Caleb schudde zijn hoofd en haalde lichtjes zijn schouders op. “Nee, maar daar kom ik vast spoedig nog wel achter. Geen haast.” Het was niet alleen een Australische levenswijze, tevens één van Calebs eigen motto’s: geen haast. Niet dat hij er zich altijd aan hield overigens… “Ik wil eerst nog op verkenning gaan, alles een beetje ontdekken voor ik een ‘eigen plek’ ga inrichtten.” Was een deel van zijn verklaring om nog niet in zijn kamer te zijn geweest. Plotseling tekende zich een grijns op zijn gezicht die zijn ogen speels deed glinsteren. Langzaam boog Caleb zich iets voorover aangezien Scarlet een stukje kleiner was dan hij en hij haar zo beter kon aankijken. “Dus ik denk dat onze wegen hier voorlopig scheiden. Maar we zien elkaar weer. Snel, denk ik.” Bij deze woorden ging zijn stem van kalm naar zacht en warm. “Je kan mijn jas nog bij je houden als je wilt. Die heb ik toch niet nodig waar ik heenga. En als je hem kwijt wilt, leg je hem gewoon op de koffer in de hal. Die is van mij.” Iets in zijn houding was onzeker door het volgende wat hij wilde doen en deed: een kus geven op Scarlets wang. Het was een simpel, vriendelijk bedoeld gebaar, bijna als een ouderwetse handkus. “Tot later, Scarlet.” sprak Caleb als laatste, er op lettend haar naam extra nadruk te geven, waarna hij zich terugtrok en omdraaide. Net zo plotseling en wellicht onverwacht als hun gesprek begonnen was, eindigde het hier van Calebs kant. In een soepele, halfsnelle tred liep hij weg met zijn rug naar Scarlet toe, de gesloten wereld tegemoet.

De gedachte dat hij misschien wel akelige dingen had geschilderd drukte zich aan haar op en leek haar niet met rust te kunnen laten. Met elke stap zag ze weer een van haar gruwelijke gedachten voor zich, gesmeerd door een trillende penseel in de hand van de jongen die naast haar liep. De zorgelijke frons op haar voorhoofd bleef naar beneden gericht, in de hoop dat hij hem niet zou zien. Zijn volgende woorden maakte de situatie er niet beter op, slechter, zelfs. Steeds meer ingewikkelde gedachtegangen spookten door haar hoofd over zijn verleden. Hij wist haar verleden ook niet, maar op die ene aanval na was het ook niet zo erg. Haar gedachten waren misschien schrikbarend, maar voor de rest bracht ze zelden tot acties. Maar wat wist ze eigenlijk over hem? Over zijn verleden? Wat konden zijn handen vroeger aangericht hebben? Een huivering, die niet van de kou kon zijn, nu ze de kliniek betreden hadden, deed haar schouders licht trillen. Ze probeerde het te verbergen door nonchalant en hand door haar haren te halen, maar het hielp niet echt.
‘Australië.’ Mompelde ze zacht. En natuurlijk had ze zijn accent herkend, maar in Engeland, en vooral bij haar thuis, werd het als belediging opgevat om aan iemand te vragen of hij uit Australië kwam, wanneer dat niet zo was. Mensen uit Oceanië waren vaak slecht verstaanbaar, en spraken vrijwel zonder articulatie. Met hem had ze er niet zo veel moeite mee, maar dat was de reden dat ze het niet gevraagd had.
Het ongemakkelijke gevoel wilde haar nog steeds niet verlaten, hoewel de afschrikwekkende gedachten inmiddels uit haar hoofd verdwenen waren. Eigenlijk was ze vooral bezig met haar vraag, en wilde dat graag zo houden. Geen haast. Herhaalde haar gedachten, terwijl ze toch zwakjes weer kon glimlachen. Typisch. Ze knikte begrijpend toen hij haar vertelde dat hij eerst nog op verkenning wilde gaan, zij had ook willen rondkijken, maar pas nadat ze haar koffer geplaatst en uitgepakt had.
Zwakjes grijnsde ze terug toen hij plots grijnsde, waarbij zijn ogen glinsterden. Het beeld van de vreemde, gebroken jongen verdween, en gelijk kwam hij een stuk normaler over. Vrolijker. Beter. Ze ging iets rechter op staan om de positieve energie terug te stralen, voelde zich al minder ongemakkelijk om zijn nabijheid, hoewel haar binnenste er nog steeds geen vrede meegesloten had. Ze moest het maar leren. Ze keek wat twijfelachtig naar de jas, en knikte. Wat ze ermee zou doen wist ze nog niet, was teveel bezig met haar gedachten over de etiquette van afscheid nemen na een eerste ontmoeting.
Haar ademhaling stopte en ze kromp iets ineen toen ze plots een kus op haar wang kreeg. Ze bloosde weer, en hoewel hij het misschien wel op zou vatten als verlegenheid op opgelatenheid, was dat het niet. Het was pure angst en ongemakkelijkheid. Diezelfde angst had zich natuurlijk de hele tijd al aan haar opgedrongen, de angst om dichterbij mensen te komen. Maar dit was wel heel dichtbij. En of ze hem nou mocht of niet, hier was ze zeker nog niet aan toe. Nog lange niet. Ze struikelde wat achteruit, toen hij zich omdraaide. Haar achterdochtige ogen bleven op zijn rug geplakt terwijl hij wegliep. Met koele ogen en een stramme houding bleef ze staan tot hij een hoek om was en ze hem niet meer kon zien. Zelfs daarna kwam ze nog niet echt in beweging, maar ze knipperde wel weer en veegde haar zwarte lokken achter haar oor. Dit kon niet. Voorlopig niet.
Met haar kaken op elkaar geklemd liep ze naar de hal, waar ze zonder moeite een koffer zonder eigenaar kon vinden. Zo veel mensen kwamen er nou ook weer niet aan op een dag, en de meeste mensen besloten dan ook hun koffer niet alleen te laten. Nog steeds wat stram liet ze de jas van haar schouder glijden en legde hem op de koffer, waarna ze met een vlugge pas weer naar haar kamer vertrok. Ze moest nadenken, ontspannen, en zeker niet gestrest raken. Stress was een vervelende factor voor mensen die dwanggedachten hadden.