Kijkend naar de grond slenterde ik stap voor stap vooruit.
Zo ging het leven in de kliniek ook vooruit,
Achja, het ging niet echt vooruit..
Soms leek alles wel gewoon achteruit te gaan.
Vroeger dacht je zo niet na over hoe lang de dag gaat duren,
En nu denk je er elke seconde van de dag aan.
Wanneer zou deze dag voorbij zijn...
Elke dag hetzelfde liedje, figuurlijk natuurlijk maar ook letterlijk !
Mijn inspiratie voor muziek breekt elke dag meer en meer af.
Al de liedjes die ik ooit geleerd had vergeet ik elke dag meer en meer.
Ik leek elke dag dieper te verzinken in mijn depressie,
Het deed me niets meer dat ik niet elke dag muziek hoorde of dat ik bijna nooit meer lachte.
'Het maakt me niets uit' herhaal ik mezelf wel tien keer per dag, terwijl ik weet dat het me wel uitmaakt, diep vanbinnen.
Wandelen deed ik elke dag,
'Het word een van je nieuwe obsessies' had een patiënte me gezegd toen ik voor de eerste keer wandelde.
Ik wist toen niet wat ze bedoelde, maar nu begrijp ik het.
Er valt gewoon niets te beleven als je je strikt aan de regels houd.
Daarom hiéld ik me ook niet aan de regels,
maar de dagen dat ik dat wel deed, wandelde ik in de tuin, en dacht ik na.
Ik kwam ook niemand tegen,
Ik voelde me zoooo eenzaam..
hoe kan ik het nog langer overleven in deze gevangenis?
(open hé mensen
)
Index 
