Locked up forever

"Power up the bass cannon. Fire!" Schreeuwde de elektronische stem van Excision in zijn oren. De muziek waar de jongen naar luisterde, schermde hem af van de buitenwereld. Zijn rode Wesc liet de bass echt goed klinken en het volume van zijn iPod stond op het luidst. Dubstep was een style waar niet veel jongeren naar luisterden, maar hij kon het wel waarderen. Wood staarde verveeld voor zich uit. De auto waar hij in zat, reed tergend langzaam, alsof hij elke minuut onnodig lang wou maken. Alsof hij de lijdensweg van de jongen die steeds verder van huis werd gebracht, wilde verlengen. Hij had geen flauw idee waar hij naartoe ging. Toen ze hem in de auto hadden gezet, hadden ze gewoon gezegd dat hij naar een plek ging die beter bij hem paste. For sure. Hij was wel benieuwd waar hij terecht zou komen. Een of andere gevangenis voor mentaal gestoorden? Dat noemden ze dan een betere plek. Wood drukte op pauze en zocht naar een andere track. Tuurlijk, W4cko, waarom niet. Hij sloot zijn ogen, gewoon om er niet aan te moeten denken. Het landschap boeide hem ook niet, gewoon omdat er geen landschap was. Het enige wat hij zag, was een immense vlakte. De leegte leek hem te verstikken. Zelfs de chauffeur van de wagen leek niet meer menselijk te zijn. Zijn ogen vernauwden zich een beetje. Het besef dat hij opnieuw alleen was, was verpletterend. Hij legde zijn hand op de zetel en kneep uit alle macht zijn handen dicht. Hij versteef helemaal en zijn hoofd ging schichtig heen en weer. Hij moest rustig blijven, relax blijven zitten, maar het leek hem niet te lukken. Hij had geen zin in nog een flashback, dus hij duwde weer op play. De muziek knalde zijn hoofd binnen en leed hem af van het verleden. Net op tijd. Zijn knokkels zaten wit van de spanning die er op gezeten had.

Het landschap leek te veranderen. Enkele boerderijen kwamen in zicht en even later reed de witte auto een dorp in. De mensen staarden de auto aan van achter de ramen. Hier en daar zag hij een gordijn dichtgaan. Hij wendde zijn blik af en staarde strak voor zich uit. De auto reed al snel het dorp uit en reed toen een lange oprijlaan op. Het gebouw voor hem leek hem niet echt te verwelkomen. De blok beton leek eigenlijk afstandelijk en bedreigend. Hij concludeerde dat hij er was, maar waar dat dan was, dat wist hij niet. Hij stopte zijn iPod in zijn rugzak. De auto stopte voor de deur en hij stapte uit. De voordeur vloog open en twee mannen kwamen naar buiten. Zonder iets te zeggen kwamen ze naast hem staan. Hij snapte wel dat het de bedoeling was dat hij meeliep naar binnen. Toch verroerde hij zich niet en bleef hij staan waar hij stond. Wood besefte dat hij nooit meer naar buiten kon eens hij naar binnen was gegaan. "Loop", Beval een van de mannen. Hij stapte vooruit, de trappen op. De zware deur viel met een klap achter hem dicht.

Ze loodsten hem naar een kamer. Zijn zakken werden leeggehaald en zijn rugzak werd doorzocht. De zak met kleren werd meegenomen. Ze vertelden hem dat hij de zak wel terug zou krijgen, nadat alle verboden zaken er uit waren gehaald. Hij moest een hele vragenlijst invullen. Uiteindelijk werd hij op de gang gedropt met de boodschap dat hij vrij was om te gaan waar hij wou, zolang hij maar binnen bleef. Hij kreeg een hele bundel papieren in zijn handen geduwd. Het reglement, wist de titel hem te vertellen. Een beetje verloren keek Wood om zich heen. Doelloos wandelde hij door de gangen, zonder echt iemand tegen te komen. Hij kwam in een ruimte die een redelijk neutraal uitzicht had. De sfeer die er hing was niet rustgevend maar ook niet opfokkend. Er stonden banken, maar die negeerde hij. Hij leunde tegen een muur en zakte in elkaar. Hij trok zijn knieën op en bleef zitten. Plots hoorde hij stemmen dichterbij komen. Hij wou dat hij onzichtbaar kon worden, opgaan in de muur waar hij tegen aan geleund zat, maar dat kon niet. Daarom keek hij met een gevoel van angst naar de deur, zich afvragend wie er naar binnen zou komen.

[Open]

Illuna stapte geiriteerd de grote ruimte binnen, de bewakerd hadden haar weer uit haar kamer gezet. " stop met je heeldere dagen op je kamer te verstoppen ! Hier zitten mensen die zich hetzelfde voelen als jij wee wat socialer !" hadden ze haar voor de zoveelste keer gezegd. Allemaal leugens ! Niemand zou zich ooit hetzelfde kunnen voelen als haar, niemand zou ooit dezelfde stemmen als in haar hoofd horen, niemand zou ooit de dingen kunnen doen die zij zou doen als ze hier niet opgesloten zat in dit kutoord. Zelfs haar Ipod hadden ze al van haar afgenomen, ze zou hem pas morgen terugkrijgen. Kwaad scande ze de ruimte door, veel volk was er niet te bekennen om sociaal mee te doen. Toen ze verder stapte en haar zwarte vans zacht over de smetteloze vloer piePye zag ze een gadaante ingezakt tegen ze muur zitten. ~vast een nieuwe~ dacht Illuna en haar hoofd werd wat zachter, ze herrinerde zich nog hoe verschrikkelijk zwaar het begin was, en als ze het ineengedoken gedaante zag zitten herkende ze zichzelf meteen. Zonder nadenken stapte ze dichterbij , en even later oiet ze zich neerzakken tegen de muur vlak naast de jongen en nam dezelfde positie aan. "Nieuw hier niet ?" zei ze droogjes terwijl ze doelloos voor zich uit bleef staren en zich probeerde voor te stllen wat er in het hoofd van de gast naart haar doorging.

Wood voelde zich uitzonderlijk kwetsbaar in deze ruimte. Hij zag overal een dreigend gevaar. De littekens op zijn huid leken te branden. Zijn blik ging over de smetteloze vloer. Hij probeerde zich klein te maken, zodat niemand hem zou zien. Zodat niemand hem zou vragen wat hij hier deed. Want hij wist niet wat hij hier deed. Meer nog, hij had geen idee waar hij was. Deze plek kende hij wel. Van in de films. Een afgezonderde plek waar de gevaarlijkste gekken zaten. Hij wilde niet aanvaarden dat hij er een van was. Zo erg was hij niet, toch? Wood herinnerde zich een paar keer een van zijn woede-uitbarstingen. Hij reageerde zich af op alles wat hij tegenkwam, om de machteloosheid die hij had ervaren op die nacht te compenseren. Kwam het ooit weer goed? Hij wist het niet. Hij hoopte van wel. De patiënten die langswandelden keken hem nieuwsgierig aan, de reusachtige bewakers wierpen hem alleen een waarschuwende blik toe. Was dit een grap? Iemand wou hem beetnemen, dat moest het zijn. Straks kwamen er uit alle hoeken bekenden, misschien wel uit zijn klas of zijn straat, tevoorschijn, breed grijnzend. Want hij was bang. Dat was vast de bedoeling. Hem goed bang maken, zodat hij goed zou beseffen dat er iets moest veranderen aan zijn gedrag. Maar hij had al zoveel dingen geprobeerd. Honderden psychiaters hadden met hem gepraat. En met alle goeie wil van de hele wereld had hij alles verteld. Het was verschrikkelijk geweest. Elk detail, elke seconde, elke grijns van zijn aanvallers... Hij moest het zich allemaal voor de geest halen. En terwijl hij lag te lijden, schreven ze. Ze schreven hele bladen papier vol. Hij wist niet wat er stond geschreven. Hij wist alleen dat het nooit hielp. Het maakte niks uit. Hoe langer hij wachtte, hoe minder hoop hij had. Natuurlijk was dit geen grap. De gebroken borden en glazen, de littekens op zijn lichaam... Dat was ook geen grap. Dit was echt. Hij voelde de gladde vloer onder zijn sneakers en de muur schuurde tegen het stukje huid dat bloot was op zijn onderrug. Hij duwde zijn vuist tegen zijn slaap aan en probeerde de hele situatie te bevatten. Ze konden hem niet meer in huis houden. Ze hadden hem gedumpt, omdat een bende hangjongeren hem neergestoken hadden. Verdiende hij dit? Akkoord dat hij gevaarlijk was. Hij wist nooit wanneer de flashbacks kwamen. Als ze kwamen, liep het nogal vaak uit de hand. Wood was niet groot, maar hij kon snel uithalen en hard slaan. Woede, angst en stress deden veel met een mens.

De meeste jongeren die hij had gezien, hadden de ruimte vrijwel meteen verlaten. Daarom was hij praktisch leeg toen een meisje de ruimte in kwam gelopen. Ze zag er verschrikkelijk geërgerd uit. Hij ontweek haar blik, in de hoop dat ze hem gewoon niet zag en doorliep, net zoals de anderen. Het maakte niks uit. Hij hoorde hoe haar schoenen over de grond piepten toen ze dichterbij kwam. Ze zakte naast hem in elkaar. Zijn spieren spanden zich ongewild aan, klaar om bij de minste dreiging te vechten of te vluchten. Meer vluchten. Hij kon niet vechten, het deed hem te veel denken aan de nacht die zijn hele leven bepaald had. Zenuwachtig keek hij opzij. Hij ontmoette haar blik en zag dat ze op dezelfde manier tegen de muur geleund zat als hem. "Nieuw hier niet?" Vroeg ze, terwijl ze voor zich uit staarde. Het duurde even voor Wood zijn stem terug had gevonden. "De vraag is wat je bedoeld met hier", Reageerde hij. Hij duwde het lichtblonde haar uit zijn ogen en hield het meisje scherp in de gaten. Hij zou nooit meer dezelfde fout maken. Sinds de aanval was hij altijd extreem waakzaam. Ook nu. Hij kende haar niet, dus ze was een bedreiging voor hem. "Wat is dit voor plek?" Vroeg hij toen aarzelend. Een beetje informatie inwinnen kon geen kwaad, toch?

Zacht begon Illuna aan de zwarte lak die haar nagels bedekte te plukken, wat maakte het uit ze had zeeën van tijd om het terug opnieuw te lakken. Haar blik ontmoette die van de jongen naast haar die ondanks hij zelf niet zo groot was nog steeds veel groter dan haar leek, hij zag er gespannen uit wat voor Illuna vrij normaal leek nadat ze hem in dit oord hadden gedropt. Even bleef er een gespannen stilte hangen maar na een tijd bleek hij zijn stem terug te hebben gevonden. "De vraag is wat je bedoeld met hier" antwoorde hij terwijl hij zacht zijn lichtblonde haar uit zijn gezicht veegde. Illuna hoorde aan zijn stem dat hij zich alles behalve op zijn gemak voelde, even bedacht Illuna zich. Ze had geen flauw benul waarvoor deze persoon geplaatst was, misschien had ze al een te grote fout gemaakt door hier te komen zitten, misschien was hij een even grote pshychopaat als zij was toen ze hier binnen werd gebracht, misschien zou hij wel nu een uitbarsting krijgen en haar ineen slagen. Illuna verstarde even maar vond snel haar kalmte terug, ookal zag ze er niet zo uit Illuna was sterker dan je zou denken. Moest deze situatie voorkomen zou ze zich wel kunnen redden. Beter nog moest dit gebeuren zou zij niet degene zijn die in het stof zou bijten, bang was ze alles behalve. De stem van de jongen trok haar weer uit haar gedachten. "Wat is dit voor plek?" vroeg hij aarzelend en Illuna draaide haar hoofd met een scherpe schok om en keek de jongen naast haar aan. "Disturbia" zei ze droogjes,"De plek voor jongeren wiens ouders ze niet meer aankonden, of mensen die gewoon ziek zijn in hun hoofd en hier echt thuishoren" ging ze verder. Illuna liet haar benen op de grond zakken en keek naar haar schoot waar ze zacht met haar lange ketting begon te prullen, keer op keer liet ze de grote sleutel zacht tussen haar vingers doorzakken terwijl ze nadacht. Was zij een ziek persoon die hier thuishoorde ? Natuurlijk , wat zij had gedaan was ziek, zij hoorde hier terecht thuis hoe erg ze het ook vond ze kon niets meer aan het verleden veranderen. ~Stop met zielig doen ! En sinds wanneer ben jij hier de vriendelijkheid zelve ?~ schalde de stem weer door haar hoofd. Haar handen sloegen zich in een klap strak rond de sleutel en ze voelde het dunne metaal zacht meebuigen onder haar stevige greep. Met een schok vloog haar hoofd weer omhoog en ze keek even smekend in de ogen van de gast naast haar, smekend om toe te geven dat ze hier niet echt thuishoorde en hier ooit nog uit zou geraken, smekend om haar hier weg te halen. Maar het was slechts en flits en meteen herstelde Illuna zich, wat was er met haar aan de hand ? zich zo kwetsbaar vertonden tegenover een onbekende ? "Ik ben Illuna By the way" zij ze uiteindelijk en ze staarde weer droog voor zich uit alsof er niks gebeurt was.

Inspi sloeg toe~

De sfeer leek, ondanks de rust en vrede die de ruimte door haar strak interieur uitstraalde, bedreigend. Misschien lag dat aan hem. Hij vond alles bedreigend. Daarom zat hij ook hier. Hij vond het absoluut niet terecht. Hij hoorde hier niet, hij was niet zoals de jongeren hier, ook al had hij er nog geen een echt gesproken. Eigenlijk kon hij nog niet oordelen. Misschien hoorde hij hier wel, ver weg van de maatschappij. Hier hadden ze geen last van kinderen zoals hij. De vraag was wat er dan precies onder die noemer viel. Het meisje naast hem leek op het eerste zicht normaal, maar hij kende haar niet. Wie weet wat ze nu zat te denken. Ze hadden bij hem alle scherpe voorwerpen afgepakt. Zou zij scherpe voorwerpen hebben? Hij slikte even en probeerde uit alle macht aan iets anders te denken. Heel even zat hij niet meer in de heldere kamer. Hij liep weer over het grindpad, Alexander vlak naast hem... NEE. Niet aan denken. Niet nu. Hij sloot zijn ogen en stelde met een trillende stem een vraag, in een poging zijn aandacht af te leiden. Niet aan denken, vergeet het. Dat kon hij wel, voor deze ene keer. Hij wou niet al de eerste dag een slechte indruk maken. "Disturbia", Antwoordde het meisje dat naast hem zat. Ze klonk nog steeds kalm. Het werkte positief op zijn gemoed. Hij voelde zich een beetje meer gerustgesteld. Als ze hem had willen aanvallen, zou ze dat dan al gedaan hebben? Of zou ze ermee wachten, tot het moment dat hij niet meer oplette omdat hij haar vertrouwde? De vragen maakten hem verward. Wat moest hij ervan denken? Wood zuchtte en keek haar toen een beetje verontschuldigend aan. Zou ze hem raar vinden, of zou ze hem zien zoals al de rest. Gewoon nòg een patiënt. Een die hier wel in het plaatje paste. "De plek voor jongeren wiens ouders ze niet meer aankonden, of mensen die gewoon ziek zijn in hun hoofd en hier echt thuishoren", Ging ze verder. Hij balde zijn vuisten. Welk type was hij? Iemand die hier echt thuishoorde, of een vervelend joch dat onhandelbaar was thuis? Geen van beiden. "Dit is geen plek voor mij", Fluisterde hij, zijn stem klonk zo ontzettend breekbaar dat hij beschaamd zijn blik afwendde.

Het meisje liet haar benen naar beneden zakken. Zonder het echt te bedoelen, volgde hij haar beweging. Hij liet echter een knie omhoog, zodat hij daarop kon leunen terwijl hij haar aankeek. Ze speelde met een grote, metalen sleutel die aan een ketting om haar hals hing. Plots sloeg ze haar hand strak om de sleutel. Ze keek doordringend in de ogen. De beweging was zo onverwacht en zo snel weer voorbij dat hij zich afvroeg wat hij had gezien. In haar ogen had een blik gestaan die hij niet meteen kon thuiswijzen. Hij wou achteruit krabbelen, maar was bevroren. Het ijs leek tot in zijn botten te zitten, net zoals de nacht dat hij aangevallen werd door de heroïnejunks. "Ik ben Illuna, by the way", Zei ze toen, alsof er niks gebeurd was. Verward knipperde hij met zijn ogen. "Mijn naam is Wood", Grijnsde hij toen, blij dat ze zo vriendelijk was om hem weer af te leiden. Niet dat ze erom deed. Ze wist niks van hem, en stiekem was hij daar blij om. Door het gesprek gewoon op gang te houden, lukte het haar om de sfeer wat losser te krijgen. Hij glimlachte zwak naar haar. Zijn blik gleed de kamer rond, en hij zag een enorme man inspecterend naar hem kijken. "Kijken die bewakers hier altijd alsof ze in een citroen hebben gebeten?" Merkte hij spottend op, maar hij zei het zacht. Onbewust had hij zich een beetje naar haar toe gebogen, omdat hij zachter was gaan praten. Hopelijk vond ze dat niet erg.

Illuna woelde even door haar witte haar, ze had zo'n flauw vermoeden dat ze de jongen naast haar nu al de stuipen op het lijf had gejaagd want naast haar voelde ze hem verstijven en zacht iets fluisteren maar ze kon hem niet verstaan. Al snel begon de sfeer alweer wat te verzachten nadat ze terug begonnen te spreken."Mijn naam is Wood" zei hij en een vrolijke grijns speelde over zijn lippen. Illuna lachte vrolijk terug, iets in Wood's lach werkte nogal aanstekelijk waardoor ze het niet kon laten. Blijkbaar begon Wood nu ook de kamer goed op te nemen om te zien hoeveel bewakers hier altijd rondliepen. "Kijken die bewakers hier altijd alsof ze in een citroen hebben gebeten?" merkte hij spottend open en Illuna voelde hoe hij zich wat dichter naar haar toeschoof maar daar had ze niet echt problemen mee. Ze kon een grinnik niet onderdrukken. "Ik denk dat ze liever in citroen bijten dat dat ze zelf door patienten gebeten worden" fluisterde ze lachend "Het zou niet de eerste keer zijn of zoiets gebeurd! Die bewaker zijn echt verschrikkelijk ! voor het minste dat je verkeerd doet smijten ze je in een isoleercel" ging ze verder. Herinneringen kwamen boven van hoeveel uren ze daar al had doorgebracht en tegen de muren sloeg tot haar handen pijn deden. "Ze lopen hier ongeveer overal rond, er zijn maar enkele plekken waar je ze niet vaak vind." Fluisterde ze verder. Illuna wist goed dat de bewakers niet graag in de kelders kwamen wat voor haar een groot voordeel was. Illuna kwam veel liever in ruimtes waar het donker was omdat ze dan beter kon nadenken, en ze voelde zich veiliger daar wanneer ze wist dat niemand haar aanstaarde . Ookal was ze nooit echt alleen, de stemmen in haar hoofd lieten haar nooit met rust.

sorry flutpost~

Blijkbaar was het meisje naast hem niet van plan om te vragen waarom hij hier juist was. Gelukkig had ze zijn woorden, en dus ook zijn stem, niet gehoord. Ze maakte er geen opmerking over, maar ging gewoon verder met het gesprek. Lag het aan hem, of was deze plek eigenlijk gewoon een misplaatste grap, voor het vermaak van de mensen die er rondliepen en die de leiding hadden hier? Er was toch niks mis met hen, of zag hij het zo verkeerd? Het meisje had hem niet aangevallen, ze had hem niet uitgescholden. Ze had hem zelfs niet bedreigend aangekeken. Er was geen reden dat hij zich door haar gestresseerd voelde. Ze was zelf redelijk ontspannen en dat hielp hem ook. Hij was er wel dankbaar voor, maar hij haalde het niet in zijn hoofd om dat ook echt tegen haar te zeggen. Het klonk vast vreemd voor haar. Opnieuw twijfelde hij aan haar. Niks hier leek normaal te zijn. Het feit dat deze clinic bestond, was niet normaal. Wood had nooit gedacht dat er een plek als deze bestond. Middenin een woestijn met een vreemd dorp dat een paar kilometer verderop lag. Hij had geen idee hoe zijn ouders achter het bestaan van deze clinic waren gekomen. Hij snapte ook niet hoe ze het over hun hart konden krijgen om hem hier naartoe te sturen. Was hij dan zo onhandelbaar? Het deprimeerde hem een beetje. Het leek zo onafwendbaar. Hij begon het bijna zelf te geloven. De grip op zijn eigen realiteit leek af te zwakken. Gelukkig waren er hier nog meer mensen, die ongeveer in dezelfde situatie terecht waren gekomen. Zoals Illuna. Moest hij medelijden met haar hebben? Eigenlijk wist hij niet waarom ze hier was. Misschien was ze wel een kernpsychopaat. Hij had ook een probleem, het was alleen niet te merken, zolang hij sommige dingen vermeed. Voor de rest kon hij toch perfect in de maatschappij leven? Alsof er niks aan de hand was? Of zou het in de toekomst nog erger worden...

Haar vrolijkheid zorgde ervoor dat hij zich minder alleen en radeloos voelde. Haar lach klonk opgewekt en oprecht. Ze deinsde niet achteruit toen hij iets dichterbij schoof. "Ik denk dat ze liever in citroen bijten dan dat ze zelf door patiënten gebeten worden", Fluisterde ze lachend terug. Een rilling liep over zijn rug. Oké, op deze plek zaten dus echt zo'n mensen. Het was geen grap. Het was echt. En hij was vanaf vandaag een van hen. Een van hen... Bij haar had hij een veilig gevoel. Hij kon het zich niet inbeelden dat ze hem aan zou vliegen. "Het zou niet de eerste keer zijn of zoiets gebeurd! Die bewaker zijn echt verschrikkelijk! Voor het minste dat je verkeerd doet, smijten ze je in een isoleercel", Zei ze, nog steeds op een fluistertoon. Een isoleercel? Dat ontbrak er nog aan. Straks kwam iemand hem zeggen dat ze hier een elektrische stoel hadden ofzo. Het zou hem niet eens verbazen. Hij besloot dat hij zich gedeisd moest houden hier. Bewakers uit de weg gaan. "Ze lopen hier ongeveer overal rond, er zijn maar enkele plekken waar je ze niet vaak vind", Vertrouwde ze hem toe. "Ik vind ze eng", Gaf hij toe, met een zweempje angst in zijn stem. Zouden ze wapens hebben? Ze zagen er niet echt uit alsof ze zouden aarzelen om fysiek geweld te gebruiken. "En nu vind jij mij vast een watje, toch?" Vroeg hij. Aan eerlijkheid ontbrak hem niks. Te eerlijk, meestal. Kon ook heel hard zijn voor mensen. Sommige mensen konden het gewoon niet aan.

Het was al tijden geleden dat er nog zo'n brede grijns op Illuna's lippen Had gespeeld, eindelijk nog eens een normaal geprek met een normaal persoon. Ze vroeg zich af hoe een jongen als wood hier ooit terecht zou kunnen komen, opzich leek er echt niets mis met hem, hij leek zelfs de enige die ze hier ooit had zien lachen ! Maar misschien dacht hij hetzelfde van haar ? Maar Illuna was alles behalve onschuldig, wat zou Wood denken moest hij er ooit achterkomen waarom ze hier zat ? Ze besloot maar om het hem niet te vertellen of te vragen waarom hij hier was, uiteindelijk maakte het toch allemaal niet uit waarom ze hier waren, ze zaten hier nu toch opgesloten. De stem van Wood dicht naast haar trok haar weer uit haar gedachten. "Ik vind ze eng", Gaf hij eerlijk toe en Illuna hoorde zelfs een beetje angst aan zijn woorden kleven. Illuna kon een kleine grinnik niet onderdrukken ookal was het totaal niet spottend bedoeld"En nu vind jij mij vast een watje, toch?" Vroeg hij en Illuna keek weer op zodat ze wood kon aankijken. "stiekem wel ja maar dat zou ik nooit in je gezicht zeggen" fluisterde ze lachend."Nee hoor het is volkomen normaal zeker als ze 3 koppen boven je uittorenen zoals ze bij mij doen" gaf ze iets serieuzer toe "ze aarzelen nooit om geweld boven te halen bij het minste wat er gebeurd, ik werd tegen de grond gedrukt omdat ik mijn dienblad in we kantine op de grond kieperde en het weigerde op te rapen" lachte ze zacht terwijl ze nu echt in Wood's oor fluisterde om te voorkomen dat mensen zouden meeluisteren.

De gedachte dat het hier zo erg niet was, kwam in hem op. Toch kon hij het niet laten om hier weg te willen. Hij was hier net, en de sfeer stond hem niet aan. De bewakers hielden elke beweging in de gaten en keken alsof ze echt een haat hadden aan de jongeren die hier opgesloten waren. Ja zeg, hij had er ook niet voor gekozen. Fysiek geweld zou hij nooit gebruiken, hij was er gewoon te bang voor, maar als hij het wel zou durven... Illuna was een normale jongere. In zijn ogen toch. Ze had nog niks verkeerds gedaan, was gewoon bij hem komen zitten om over random dingen te praten. Dat was normaal. Hij snapte niet waarom zij hier opgesloten zat. Hij snapte niet waarom hij hier opgesloten zat. Nee, ook het feit dat deze plek bestond, kon hij niet bevatten. Dit was gewoon gestoord. Een clinic waar bewakers rondliepen die een haat hadden aan de patiënten die er leefden? Dat was toch waanzinnig? Of lag dat gewoon aan hem. Hij zag overal bedreiging, kwam door het probleem in zijn hoofd. Het probleem dat er nooit meer uitging. Post Traumatic Stress Disorder. De term werd de voor het eerst naar zijn kop geslingerd toen een leerkracht met een vleesmes de klas in kwam gelopen. Wood was doorgedraaid, had een stoel gepakt en had die door de klas geslingerd. Recht tegen de kast, die omgevallen was en de voet van de leerkracht had verpletterd. Met z'n drieën waren ze op hem gesprongen, maar het had hem alleen maar kwader gemaakt. Die hele gebeurtenis deed hem teveel denken aan de nacht in Detroit Central Parc. Het was ongeveer vijf maanden nadat hij uit z'n coma ontwaakt was. En nu zat hij hier, nog geen twee jaar na de aanval. Hoe het zijn hele leven zo had kunnen omgooien, wist hij niet. Hij wist alleen dat hij hier zat, en hij hoopte dat hij er ooit weer uit zou komen.

De brede grijns om Illuna's lippen zorgde ervoor dat hij zich nu helemaal ontspannen voelde. Ze had nog geen vervelende vragen gesteld, waardoor hij op zijn beurt geen vragen stelde aan haar. "Stiekem wel ja, maar dat zou ik nooit in je gezicht zeggen", Reageerde ze zacht op zijn opmerking. Hij snoof afkeurend, maar lachte toen gewoon mee. ."Nee hoor het is volkomen normaal zeker als ze 3 koppen boven je uittorenen zoals ze bij mij doen", Vervolgde ze, haar toon iets serieuzer. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Ze was inderdaad klein, dus voor haar was het vast nog erger. Hij was ook niet zo heel groot, en in vergelijking met de gigantische bulldozers die hier rondliepen, leek hij nietig en zwak. Misschien was hij dat ook. Wie weet wat voor training ze gehad hadden. Die spieren kreeg je toch niet vanzelf. "Wat nemen ze, steroïden ofzo? The hell." Zei hij afkeurend. Illuna schoof iets dichterbij en haar haar kriebelde in zijn nek. Hij vond het niet eens irritant. "Ze aarzelen nooit om geweld boven te halen bij het minste wat er gebeurd, ik werd tegen de grond gedrukt omdat ik mijn dienblad in we kantine op de grond kieperde en het weigerde op te rapen", Fluisterde ze in zijn oor. Hij keek haar onbegrijpend aan. "Belachelijk. En dat mag gewoon?" Antwoordde hij zacht terug.

Illuna vondt het aangenaam hoe het gesprek op gang bleef, meestal als ze al tegen een andere patiënt sprak duurde het nooit echt lang of er gebeurde iets raar en het gesprek was ten einde. Dit was dit keer niet zo bij Wood, hij had haar zelfs zo ver gekregen dat ze lachtte ! "Wat nemen ze, steroïden ofzo? The hell."zei Wood afkeurend en Illuna wierp nog eens een blik op de twee bewakers die aan de deur als twee standbeelden onbewegelijk stil stonden."Waarschijnlijk pakken ze zelf gewoon kei hard drugs ! Dat maakt hen nog erger dan de mensen die ze moeten bewaken" lachte Illuna zacht en probeerde echt zo zacht mogelijk te praten en haar woorden alleen hoorbaar te maken voor Wood, maar nu ze praktisch helemaal tegen hem zat geplakt dat ze alleen nog maar zijn geur inademde dacht ze niet dat dat een probleem zou zijn. Ze voelde de ogen van de bewakes op hen twee branden , twee patiënten die zo gezellig, zo dicht bij elkaar zaten te kletsten moesten vast hun aandacht hebben getrokken, zeker als ze op de grond geniepig tegen de muur zaten. Illuna moest lachen bij de gedachten dat ze moesten denken dat de twee misschien komplotten aan smeden waren. Maar als ze nog wat meer aandacht zouden trekken zouden ze misschien in de problemen raken. Misschien als ze echt dachten dat ze komplotten zou smeden met Wood zouden ze haar misschien weghalen en zorgen dat ze elkaar niet meer zagen. Nee dat konden ze niet doen , niet nu ze eindelijk iemand had gevonden waarmee ze normaal kon praten en waarmee ze eens goed overweg kwam. "We trekken nogal aandacht denk ik" fluisterde Illuna en ze gebaarde zacht met haar hoofd naar de bewakers aan de deur en ze hoopte van in de grond van har hart dat de bewakers het niet zagen. "Misschien is het beter als we gewoon naar buiten gaan ofzo daar lopen minder bewakers rond want ik krijg nu echt de kriebels van die reuzen." ging ze zacht verder en maakte aangestalte om recht te staan. Een maal recht klopte ze snel het zand van haar kleren en strekte haar hand uit naar Wood om hem recht te trekken. "Kom je ?" vroeg ze terwijl ze haar hand voorhield.

Zonder dat hij het echt besefte, waren hij en Illuna steeds dichter tegen elkaar aan gaan zitten. Hij leunde nu volledig tegen haar aan en het beste was dat hij het niet erg vond. Normaal gezien kon hij het niet hebben dat iemand aan hem kwam. Lichamelijk contact was moeilijk voor hem. Vooral omdat hij zich onzeker voelde over de littekens op z'n bovenlijf. Zou iemand ze zien? Zou iemand ze voelen? Soms leek het alsof ze in brand stonden. Zou het niet kunnen dat iemand ze zou ontdekken en er achter zou vragen? Nee, hij vermeed lichamelijk contact, net zoals sommige onderwerpen als hij in een gesprek was met iemand. Deze keer moest hij er niet speciaal op letten. Illuna leek te weten dat ze er niet naar moest vragen, net zoals hij aanvoelde dat hij er beter over zweeg. Hij had lol, en dat had hij niet verwacht. Zeker niet de eerste dag. Dit gebouw leek zo saai en eentonig. De blok grijs was niet echt warm van uitstraling. Het was een clinic, geen opvangplek ofzo. Zouden ze het expres in zulke sombere kleuren gemaakt hebben? Zodat ze zich niet goed zouden voelen? Wood vermoedde het. Ze leken het leuk te vinden om macht te hebben over de patiënten. Om ze onder de duim te kunnen houden. Hij gaf het eerlijk toe: hij was bang. Niet omdat hij een bangerd was, maar omdat de sfeer bedreiging uitademde. Want hij was in een gesticht voor psychisch gestoorden. Waarschijnlijk ook mensen met een agressiviteitprobleem. Waarschijnlijk zouden ze hier niet aan messen raken. Hij was helemaal gefouilleerd geweest toen hij binnenkwam. Maar ze moesten de afgepakte spullen toch ergens bewaren? De gedachte dat een creatieve patiënt die zijn zinnen op een mes had gezet, overheerste zijn gedachten op dit moment. Gelukkig was er Illuna, die, alweer, de aandacht van zijn zwarte gedachten afleidde.

Hij lachte zachtjes om haar grap en knikte instemmend, waardoor haar haar alleen nog maar erger kriebelde. "We trekken nogal aandacht, denk ik", Meldde ze toen. Wood keek op, recht in de ogen van een bewaker. Die stonden vol haat en afschuw. Hij kromp in elkaar en wendde meteen zijn blik weer af. Hij wist niet hoe hij op hen moest reageren. Het laatste wat hij wou, was brutaal overkomen en weggevoerd worden. Naar zo'n enge isoleercel. Hij vond Illuna aardig, hij wou haar niet meteen al kwijtraken. Zij leek het ook maar niks te vinden. "Misschien is het beter als we gewoon naar buiten gaan ofzo daar lopen minder bewakers rond want ik krijg nu echt de kriebels van die reuzen", Stelde ze voor. "Strak plan", Fluisterde hij terug. Ze stond op en stak haar hand uit. "Kom je?" Dankbaar pakte hij haar hand en hij liet haar hem overeind trekken. Hij nam haar hand vast en loodste haar door de deur naar buiten. "Ik weet de weg niet", Zei hij half lachend en toen duwde hij haar zachtjes voor zich uit, in de hoop dat ze hen naar een andere plek kon brengen.

Illuna voelde Wood's warmte als elektriceit door haar lichaam trekken wanneer hij haar hand vastpakte, maar tijd om erover na te denken had ze niet echt toen hij haar snel door de ruimte naar buiten trok, nog steeds haar hand vastgeklemd in de zijne. Illuna zag de bewakers hun zuur nakijken maar ze wist dat ze hun niet zouden volgen ,sinds hun taak nu was om de andere ruimte te bewaken. Nu zij en Wood toch buiten waren zouden ze niet zo snel meer één tegen komen, Illuna wist al dat er buiten minder van die reuzen rondliepen. Eenmaal buiten ademde ze een zacht de koude buitenlucht in. Wood liet haar hand los en duwde Illuna zacht voor zich uit, "Ik weet de weg niet" zei hij lachend . "Ik ken wel iets waar we naartoe kunnen denk ik" lachte Illuna en begon in een random richting te stappen, eigenlijk had ze gelogen , ze had geen flauw benul waar ze heen gingen maar dat kon haar vrij weinig schelen nu. "Ga je nog mee of niet ?" riep ze nog snel over haar schouder en zacht slenterde ze verder.
Sneeuw knisperde onder hun schoenzolen wanneer de stenen gevel van de cliniek zich verving voor de tuin. Toen een koude bries langswaaide had Illuna pas door dat ze eigenlijk totaal was vergeten een jas ofzo mee te pakken wanneer ze naar buiten gingen , maar omdat ze nog steeds dicht bij Wood liep nam ze vrijwel zijn aangename warmte over. Buiten waren er geen andere patienten te bekennen , de meesten bleven 's winters waarschijnlijk liever binnen, daarom kwam Illuna nu liever naar buiten wanneer ze eindelijk een beetje rust kon vinden van dit kutoord . Zoals al veel was gebeurd zelfs hier ,waar er mensen met dezelfde problemen als haar zouden moeten zitten voelde Illuna zich alleen op de wereld, maar alleen was veel minder alleen met Wood bij haar nu. Hij was de enige in ongeveer twee maanden nu waarmee ze overweg kwam. En hoe goed ze ook wist dat een toffe gast als hem hier eigenlijk niet zou moeten thuishoren was ze toch blij dat hij hier was, hoe erg dat ook voor hem moest zijn om hier ook vast te zitten. Illuna's adem vormde zachte wolkjes wanneer haar warme adem zich met de koude buitenlucht verwerkte, een stilte bleef even over de twee hangen terwijl ze doorstapten, maar het was geen onaangename stilte waar de spanning van afdroop die ze hier normaal gewoon was. Toen het bleek dat Illuna niets meer van het landschap waar ze doorstapte kon herkennen nam ze dan toch de keuze om toe te geven. "Wood" Begon ze "Ik heb eigenlijk geen flauw benul meer waar we zijn" lachtte ze en ze woelde zacht met haar hand door haar haar.~

Het eerste wat hem opviel, was de koude. Hij had geen jas aan en zijn trui was niet een van de warmste die hij had. Hij vond 'm gewoon stoer, met de tekening van een adelaar op z'n rug. En rood was zijn lievelingskleur, kwam nog goed uit ook. De wind trok aan zijn lichtblonde haar en blies het behoorlijk in de war. Niet dat het ooit goed lag. Soms was het nogal onhandelbaar. Gelukkig viel het ongeveer goed, dus erg veel werk had hij er niet aan. Wood keek naar beneden en het spoor van een vogeltje trok zijn aandacht. Grappig hoe ze door de sneeuw hupten. Hij had het altijd al grappig gevonden. Het was iets waar hij en zijn vader hartelijk om konden lachen. Nu maakte het hem niet echt blij meer. Hij zou zijn vader nooit meer zien en dat deed pijn. Ze hadden hem gedumpt, zonder hem te vertellen waarom. Nu ja, hij was niet dom. Hij kon wel een reden bedenken. "Ik ken wel iets waar we naartoe kunnen, denk ik", Antwoordde ze op zijn opmerking. Nog even bleef hij verdoofd naar het spoor staren. "Ga je nog mee of niet?" Hoorde hij haar roepen. Hij keek op en knipperde met zijn ogen. Illuna was al verder geslenterd. Hij zette een sprintje in en had haar meteen ingehaald. Speels sloeg hij zijn arm om haar middel en draaide haar in het rond. Toen zette hij haar voorzichtig neer en bleef in de richting lopen die zij had uitgekozen.

De stilte die over hen hing, was niet onaangenaam. Het gaf hem de tijd om alles even op een rijtje te zetten, terwijl hij zich vaag bewust was over Illuna, die naast hem door de sneeuw liep. Het witte goedje knerpte onder hun schoenzolen. Het was het enige geluid, op hun ademhaling na, dat de stilte verbrak. Het eerste wat hij constateerde was dat hij hier was. Hij had nog steeds geen flauw idee wat 'hier' precies was. Het tweede ding dat hij besefte, was dat hij hier nooit meer weg kon raken. Ontsnappen was redelijk onmogelijk. Hij had geen uurwerk gehad, maar de autorit had eindeloos geleken. Hij kon wel vermoeden dat die hele weg te voet afleggen veel te lang zou duren. En voordat hij een twee dagen weg was, zouden ze hem ingehaald hebben. Het enige lichtpuntje tot nu toe was Illuna. Hij vond haar best wel aardig. Hier liepen ze dan, wist hij veel waar, ontsnapt aan de aandacht van de bewakers. Hoopte hij. "Wood," Zei ze plots. Hij draaide zijn hoofd en keek haar vragend aan. "ik heb eigenlijk geen flauw benul meer waar we zijn." Ze ging met haar hand door haar lange, witte haren. Hij schoot in de lach. "Oow, dat is echt... Fantastisch", Grinnikte hij. Hij keek naar beneden en zag hun sporen, die naast elkaar liepen. "Als het begint te sneeuwen, hebben we een groot probleem. Anders kunnen we gewoon onze sporen terugvolgen, right?"

Wood schoot keihard in de lach en Illuna gaf hem een speelse duw "Oow, dat is echt... Fantastisch", Grinnikte hij. "Als het begint te sneeuwen, hebben we een groot probleem. Anders kunnen we gewoon onze sporen terugvolgen, right?" Dan zaten ze nu al in de problemen want Illuna zag hoe de eerste witte vlokjes begonnen neer te vallen , sneeuw smolt zacht op haar hand wanneer ze het zacht probeerde op te vangen. sneeuw had altijd al iets wonderlijks gehad dat haar altijd blij maakte. "Tja dan zitten we nu al in de problemen" grinnikte wanneer er nu nog dikkere vlokken uit de lucht begonnen te vallen. Maar ik heb nu totaal nog geen zin om terug te gaan" zaagde ze met een pruillipje ."Ookal ben ik echt fucking aan het bevriezen" lachtte ze . tja het enige wat ze eigenlijk aan had om warmte te geven was een dun zwart vestje. Ze had vandaag nu ook echt helemaal niet voorzien, ze was gewoon van plan geweest wat ze altijd deed maar Woud had haar plannen veranderd. Toen Illuna door had dat wood nog steeds lachtte greep ze zo onopvallend mogelijk een handvol sneeuw van de grond op, een perfecte sneeuwbal knalde knalde koppot vlak op Wood's achterhoofd. Illuna bastte in lachen uit met een triomfantelijke grijns op haar gezicht Keek ze naar Wood. " at had je niet zien aankomen hé" probeerde ze met moeten door haar lachen heen te zeggen. Het was tijden geleden dat Illuna nog zo'n lol had . gehad. Verse dikken vlokken sneeuw bleven vallen en toverde deze gevangenis toch heel even om een een prachtig winter landschap waar illuna van kon genieten, ookal wist ze vanbinnen waar ze echt was.

Sorry Ipodgepruts c;

Wood verloor bijna zijn evenwicht toen het kleine meisje hem speels een duw gaf. Hij bleef net overeind. Nog voordat hij zijn woorden had uitgesproken, besloot het lot om hem te pesten. Zachte sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Het zou hen nog lukken om terug te raken als ze nu vertrokken, maar stiekem had hij daar geen zin in. Ze moesten hen maar zoeken, toch? Hij vond het veel te leuk om met Illuna rond te hangen, ook al was het freezing cold out here. "Tja dan zitten we nu al in de problemen", Merkte zij ook op. Hij keek haar aan met een scheve grijns. Who cares? Zei hij. Dikkere vlokken vielen uit de lucht en bedekten zijn lichtblonde haar meteen. Hij schudde wild met zijn hoofd en sneeuw vloog alle kanten uit, inclusief op Illuna. "Maar ik heb nu totaal nog geen zin om terug te gaan", Zei ze, met een pruillipje dat er heel overtuigend uitzag, behalve dat haar mondhoeken lachend omhoogtrokken toen hij haar aankeek. "Me neither. Dan gaan we gewoon niet terug. Zolang jij hier bent", Stelde hij haar gerust. "Ookal ben ik echt fucking aan het bevriezen", Zei ze toen. Hij bekeek haar even. Het enige wat ze aanhad, was een dun vestje. Als hij niet zo aan het lachen was, zou hij haar best wel zijn trui willen geven, maar hij had even tijd nodig om te bekomen. Toen hij met zijn rug naar haar toe gedraaid stond, kreeg hij een sneeuwbal vol tegen zijn kop aan gegooid. Hij draaide zich razendsnel om en hield haar nauwlettend in de gaten, om te voorkomen dat hij nog zo'n sneeuwgeval op z'n bek zou krijgen. Gelukkig schoot ze in de lach, veel kon ze niet meer doen nu.

"Dat had je niet zien aankomen hé", Spotte ze. "Niet echt nee", Grijnsde hij terug. Maar wat zij kon, kon hij ook, togg? Hij nam wat sneeuw van een struik, die binnen bereik stond. Met een zwaai van zijn arm trof hij haar op haar schouder. "Gotcha, babe", Grinnikte hij. Met een sprong belandde hij vlak voor haar, maar in plaats van te stoppen, sleurde hij haar mee de grond in. Hij ging zelf onderaan liggen, omdat hij wel zo aardig was, en klemde zijn armen om haar heen. Hij keek haar aan met een fonkelende blik in zijn ogen. "En wat ga je nu doen?" Zei hij speels en uitdagend. Hij zou haar niet zo makkelijk loslaten. Zijn rug bevroor zowat, maar een aangenaam warm gevoel verspreidde zich in zijn borst. Hij lachte zacht. Deze plek was zo slecht nog niet. Nog niet.

Illuna kon nog steeds niet op van het lachen ,"Niet echt nee", Grijnsde Wood terug en het was duidelijk dat hij zich nog niet gewonnen ging geven want niet veel later werd Illuna's schouder ook getroffen door een sneeuwbal. "Gotcha, babe" grinnikte Wood en Illuna grijnsde uitdagend , nu was de strijd pas echt begonnen. Lachend probeerde Illuna nog een sneeuwbal bij elkaar te krijgen om hem terug te pakken , maar voor ze kon teruggooien stond Wood opeens vlak voor haar neus. Met een zwaai werd ze door hem mee op de grond gesleurd en lachend kwam ze bovenop hem terecht. Wood sloeg zijn handen strak rond haar heen en het leek niet dat dat hij snel zou loslaten. ,"En wat ga je nu doen?" zei hij speels en een uitdagende fonkel blonk in zijn ogen."Haha wacht maar" lachtte Illuna speels terug,even bleef ze geruisloos in Wood's armen liggen. Eigenlijk had ze gewoon zin om hier nog in zijn armen te blijven liggen, maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om zich zo snel gewonnen te geven. In een flits draaide Illuna zich naar rechts en met een draai rolde de twee lachend over de grond, sneeuw plakte overal over de twee hun lichaam en Illuna's kleren waren helemaal doorweekt en ze voelde hoe de koude haar huid raakte maar ze leek het niet te voelen. Illuna bleef zo lang rollen tot ze weer boven op Wood lag maar deze keer had ze zijn armen tegen de grond gedrukt. "Ik ben sterken dan ik eruit zie hoor, Ik zou al maar bang worden" fluisterde Illuna plagend in zijn oor. Ergens was ze zich wel bewust dat Wood zoizo sterker zou zijn dan haar. Toch probeerde ze zo lang mogelijk haar greep vast te houden. Sneeuw viel nu met bakken uit de lucht maar Illuna voelde de koude al niet meer, met leek alsof haar hele wereld gesmolten was.

omg zo kort sorry ~

De sneeuw kon hem op dit moment geen fluit schelen. Het maakte hem niet uit dat ze verdwaald waren. Het maakte hem niet uit dat er elk moment een bewaker kon verschijnen. Hij genoot van zijn tijd met Illuna. Het was fijn dat ze samen ontsnapt waren aan het wakende oog van de kleerkasten in de clinic. Zouden ze ondertussen al gemerkt hebben dat er twee patiënten vermist waren? Zouden ze in dit weer naar buiten lopen om hen te zoeken? De sporen waren nu helemaal verdwenen en ze waren omringd door het eeuwige wit van de laag sneeuw die gevallen was. En het hield nog niet op. De sneeuwvlokken werden dikker. Het leken kleine plukjes wolk die naar beneden dwarrelden. Illuna keek hem uitdagend aan. Hij stak zijn tong naar haar uit en lachte toen breed. Toen ze nog wat sneeuw wilde pakken, had hij haar al op de grond geduwd. Ze lachte de hele tijd en hij vond het een aangenaam geluid. Hij kneep zijn ogen iets samen tegen de sneeuw die er in dreigde te vallen. Sneeuw in je oog was niet cool. "Haha wacht maar", Dreigde ze speels. En dat deed hij. Hij wist niet op wat hij lag te wachten. Hij wist wel dat ze niks aan het doen was, dus bleef hij gewoon liggen waar hij lag. Niet dat hij ergens anders naartoe kon. Ze lag bovenop hem, wat wil je? Verrast gromde hij toen ze plots naar rechts draaide. Hij rolde over haar, maar het hield nog niet op. Ze rolde door en zat uiteindelijk bovenop hem. Hij lachte en trok zijn ene knie op. Ze hield zijn armen vastgepind boven zijn hoofd. Haar lange witte haar kwam tot op zijn gezicht. Hij blies het aan de kant en draaide zijn hoofd toen iets weg. "Ik ben sterker dan ik eruit zie hoor, ik zou al maar bang worden", Fluisterde ze in zijn oor. "Wooh, opgeven staat niet echt in mijn woordenboek, aye", Grinnikte hij. "Niet dat ik hier een woordenboek heb, maar dat zijn details, right?"

Helaas voor hem had ze gelijk gehad. Ze was echt sterker dan hij op het eerste moment gedacht had. Ze was eigenlijk redelijk klein en tenger, maar haar greep verstrakte nog wat en hij merkte dat hij serieus zijn best mocht gaan doen om weer los te komen. Hijzelf was ook niet echt breed, maar spieren had hij wel. Hij spande zijn buikspieren aan en probeerde zichzelf omhoog te duwen. Tegelijkertijd duwde hij haar weg met zijn armen. Hij ging rechtop zitten, met Illuna nog steeds op zijn schoot. "Ik win", Meldde hij droog en hij porde zacht in haar maag. Zijn haar zat vol sneeuw en hij bevroor zowat. Zijn rode sweater was helemaal doorweekt. "Heb je het nog steeds koud?" Fluisterde hij vragend in haar oor. Haar gezicht was nu vlakbij. Een scheve grijns kwam om zijn lippen. Ondanks de koude en de situatie waarin hij verzeild was geraakt, voelde hij zich goed en warm vanbinnen. En dat kwam allemaal door haar. Dankbaar keek hij haar in de ogen. Hij hoopte dat dit moment nooit zou ophouden...

Illuna bevond zich nog steeds bovenop Wood en probeerde hem met alle kracht tegen de grond te houden."Wooh, opgeven staat niet echt in mijn woordenboek, aye", Grinnikte Wood onder haar."Niet dat ik hier een woordenboek heb, maar dat zijn details, right?" Illuna schoot in de lach."Grappigste thuis zeker ?" grinnikte ze sarcatisch op zijn droge opmerking. Zoals Illuna al zelf verwacht had was Wood dus wel wat sterker dan haar want lang kon ze hem niet meer tegen de grond houden. Wood kreeg zich rechtgedrukt en zijn armen kwamen nu ook vrij van haar greep, zodat hij uiteindelijk ook recht kwam te zitten met Illuna nog steeds op zijn schoot en met haar armen rond zijn nek geklemd."Ik win", Meldde hij droogjes en hij porde zacht in haar maag. Illuna trok zich lachen terug, porren was een van de dingen waar ze echt niet tegen kon . "Revenge will come my friend" Zei ze speels. "wacht maar, volgende keer win ik!". Bijde ware nu helemaal doorweekt door de sneeuw en Illuna's witte haar hing net als dat van Wood vol met dikke vlokken sneeuw. Grinnikend ging ze met haar vingers door zijn haar om de sneeuw eruit te schudden maar het had niet veel nut wanneer het nog steeds zo hard sneeuwde "Heb je het nog steeds koud?" Fluisterde Wood vragend in haar oor, zijn gezicht was zo dichtbij nu en zijn warme adem voelde aangenaam aan op haar verkleumde huid. Ze keek Grijnzend In Wood's ogen en een scheve grijns verscheen om zijn lippen. Ze wist niet hoelang ze daar zo gezeten hadden mischien tien minuten misschien maar twee, een ding wist ze zeker ze wouw dat het nooit meer op zou houden. "Eigenlijk niet nee" antwoorde ze "Ik word nogal afgeleid" grijnsde ze met een fonkel in haar ogen en Wood keek dankbaar terug. De lucht begon donkerder te kleuren terwijl de twee buiten bleven zitten en Illuna wist dat het niet lang meer zou duren voordat ze hun afwezigheid zouden opmerken, zeker nu Wood nieuw was zouden ze meer aandacht op hem verstigen. Maar eigenlijk maakte het haar allemaal niet meer uit. Het kon haat niets meer schelen wat ze met haar zouden doen, het maakte haar niet uit als ze haar hiervoor weken in een isoleercel zouden steken, ze had nu dit moment, ze had Wood. En dat kon geen enkele bewaker nog van haar afpakken. "bedankt" fluisterde ze bijnz onhoorbaar en drukte zich zacht Wood aan. Twee volledig doorweekte lichamen in de sneeuw maar Illuna voelde niets dan warmte .

Gelukkig vond ze het niet zo erg dat ze geownd werd door hem. "Revenge will come my friend", Zei ze speels en uitdagend. Hij wiebelde verleidelijk met zijn wenkbrauwen. "Bring it on", Grijnsde hij breed. "Wacht maar, volgende keer win ik!" Zweerde ze. Hij was blij dat ze over de toekomst praatte. Wilde zeggen dat ze hem nog wou zien. Dat deed hem goed. Hij had nu al het gevoel dat hij niet meer kon overleven zonder haar. Ze was echt speciaal, op een goeie manier. Hij snapte niet hoe een meisje als zij hier terecht kon komen. Ofwel hield ze het heel goed voor hem verborgen. Kon dat? Meestal had hij het wel door als iemand tegen hem loog. Hij vroeg zich af of het mogelijk was dat iemand die niet helemaal juist was in zijn hoofd, makkelijker iets kon verborgen. Hij merkte het bij zichzelf ook. Hij kon zo makkelijk een gesprek manipuleren, zodat er over bepaalde dingen niet gesproken werd. Hij had het vanzelf geleerd. Het was een soort van verdedigingssysteem. Misschien had zij er ook eentje. De gave om het voor iedereen verborgen te houden. Ergens wou hij niet dat ze zich moest inhouden in zijn buurt. Hij voelde zich goed juist omdat hij zichzelf kon zijn bij haar. Ze deed niks wat ervoor zorgde dat hij zich gestresseerd of bedreigd moest voelen. Zijn hand pakte de hare weer vast en even zaten ze gewoon naar elkaar te kijken. Ze had een scheve grijns om haar lippen, waardoor ze er heel lief uitzag. Zijn hart sloeg een paar tellen over en hij voelde zijn borst weer warm worden. Zijn hart begon een tikkeltje sneller te kloppen. "Eigenlijk niet nee, ik word nogal afgeleid", Antwoordde ze toen op zijn vraag. Hij keek haar vrolijk en opgewekt aan. Ze drukte zich iets steviger tegen hem aan. Haar warme lichaam was nu volledig tegen het zijne geplakt. Hij sloeg zijn armen nog iets strakker om haar heen, maar nog steeds voorzichtig. Hij wou haar geen pijn doen.

Het moment had voor hem eeuwen mogen blijven duren, maar uiteindelijk moesten ze terug. Met tegenzin duwde hij haar zacht van zich af. "Ik denk dat we terug moeten gaan", Zei hij, met een pijnlijke ondertoon in zijn stem. Hij wou niet weg. Hij stond op en klopte de sneeuw van zijn kleren. Toen tilde hij haar op, erg veel woog ze niet. "Nou, laten we 's kijken of ik een goed geheugen heb", Grijnsde hij, en hij nam haar mee, op weg terug. Het kon hem niet schelen dat ze liever zelf wou lopen. Hij was wel sterk genoeg om haar helemaal terug te dragen, en stiekem vond hij het aangenaam dat ze zo dicht tegen hem aan zat. Zachtjes begon hij te neuriën. Uiteindelijk begon hij ook zacht te zingen. "Here we go, come with me. There's a world out there that we should see. Take my hand, close your eyes. With you right here, I'm a rocketeer", De energie die tussen hen hing werd weer een beetje anders. Hij besefte het ineens. Hij was verliefd op haar. De lyrics van de tekst sloten perfect aan bij hoe hij zich voelde vanbinnen. Hij wou vrij zijn, maar niet zonder haar. Het zou nutteloos zijn om nog door te gaan als hij haar moest achterlaten. Voorzichtig zette hij haar neer en nam haar hand weer in de zijne. "Above the clouds in the atmosphere. Just say the words and we outta here. Hold my hand if you feeling scared. We flying up, up outta here", Hij keek in haar ogen, maar iets leek niet te kloppen. Hij kreeg het gevoel dat hij een enorm grote fout had begaan.

Le song

Wood's armen hingen nog steeds strak om Illuna heen en ze genoot van zijn warmte en aanraking ."Ik denk dat we terug moeten gaan" Zei Wood met een pijnlijke ondertoon in zijn stem.Illuna had geen zin om terug Maar ze wist dat het vroeg of laat toch moest. Met tegenzin stond ze recht uit woods greep en probeerde nutteloos de sneeuw een beetje van zich af te schudden, het had weinig zin ookal was het sneeuwen al een beetje geminderd. Illuna was net van plan om terug te stappen toen ze opeens Wood's armen weer om haar heen voelde en ze van de grond werd opgetild, verbaasd keek ze op naar Wood die nog steeds een aangename grijns op zijn gezicht droeg en lachend liet Illuna haar hoofd tegen zijn schouder vallen."Nou, laten we 's kijken of ik een goed geheugen heb", Grijnsde hij, en hij begon te stappen met haar in zijn armen. Wood leek totaal geen problemen te hebben om Illuna blijvend vast te nemen, zwaar woog ze bu niet paar Wood moest vast ook wel uitgeput zijn door de koude ? Toch bleef hij haar vasthouden alsof het hem amper moete kostte . Zacht geneurie klonk op en uiteindelikl begon Wood zacht te zingen. "Here we go, come with me. There's a world out there that we should see. Take my hand, close your eyes. With you right here, I'm a rocketeer", Illuna gebon zachtjes te giegelen terwijl de zoete melodien haar hoofd binnendrongen. De teks parste perfect bij de situatie waarin ze zich bevonden, Illuna wou terug deel maken van een wereld waar ze kon doen wat ze wilde, maar niet meer alleen , niet zonder Wood .De atmosfeer tussen hen werd weer een beetje anders. Een zacht gevoel dat door haar hele lichaam trok en haar hart sneller liet staan door maar een persoon . Illuna had zich nog zo goed gevoeld als vandaag, en ze wist goed genoeg door wie dat kwam. Hij had haar een lichtpunt gegeven in de kloppende duister nis van dit oord en haar verleden. Voorzichtig zette Wood haar terug neer en nam haar hand weer in de zijne, zijn aanraking voelde als een electrische tinteling die zich in enkele seconden door heel haar lichaam had getrokken en weer een glimlach op haar gezicht vormde. "Above the clouds in the atmosphere. Just say the words and we outta here. Hold my hand if you feeling scared. We flying up, up outta here". Zong hij zacht verder en Hij keek in haar ogen. Illuna vertsarde , er ging its fout. Ze kromp zacht in elkar toen een bekend verschrikkelijk gevoel zich door haar aderen trok en angst sloeg haar met een ongelofelijke snelheid toen ze begreep wat er aan de hand was.~Dacht je nu echt dat dit goed zou aflopen~ spotte de stem in haar hoofd. ~stop dit~je weet wat je kan doen~er is niemand in de buurt niemand zou het merken~het kan een ongeluk zijn~. Illuna stond als aan de grond genageld terwijl de woorden door haar hoofd hoonde. Vol angs staarde ze naar Wood terwijl een enkele traan zacht over haar wang rolde. In een flits trok Illuna haar hand uit die van Wood en zette het op een lopen. ~wat ben je nu weer aan het doen ?~ ga terug ,je slachtoffer staat daar~Je kan mij niet negeren ik heb hier meer te zeggen dan jij~ lachtte de stem venijnig. Illuna probeerde zo ver mogelijk weg van Wood te raken als ze kon maar renen in sneeuw was bog nooit zo moeilijk geweest. Ze moest zo snel mogelijk uit zijn buurt, wat als ze hem echt iets aan zou doen ? ~gehoorzaam~ schreeuwde de stem in haar hoofd en Illuna viel schreeuwend met haar knien in de sneeuw en haar handen drukte zich tegen haar hoofd alsof ze de stemmen zou kunnen wegduwen.. "Laat het stoppen !" schreeuwde ze snikkend "Ik kan dit niet meer aan !" Waarom net hier waarom net nu ? Waarom nu net bij Wood ? Zacht begon het verschrikkelijke gevoel weg te ebben en Illuna bleef snikkend achter met haar knien in de sneeuw en haar hoofd naar beneden gericht, haar armen vielen slap naar beneden. Ze hoopte dat Wood haar niet gevolgd was ,maar het geluid van knerpende sneeuw kondige aan dat ze niet alleen was. Illuna durfde niet op te kijken en schaamte vulde haar hoofd, ze wouw niet dat Wood haar zo zag.

Dus hier hield het op? Hij had iets fout gedaan, maar hij wist niet wat. Illuna leek veranderd in een blok ijs. De warmte die hij in zich had gehad, was verdwenen. Had hij haar pijn gedaan? Haar ogen stonden vol angst en een traan rolde over haar wang. Hij was sprakeloos. Een vragende blik kwam in zijn ogen. Er lagen duizenden woorden op zijn lippen, maar hij kon ze niet uitspreken. Dit keer was de spanning om te snijden en de stilte sneed door zijn hoofd. En een fractie van een seconde was ze weg. Ze rende weg, weg van hem. Verdwaasd keek hij haar na. Zijn hart voelde zwaar aan. Zijn hand tintelde nog na. Was er dan toch iets mis met haar? Ze had het hem moeten zeggen. "Dammit", Fluisterde hij zacht. "Wood, je bent een randdebiel! Idioot!" Hij vloekte, meer op zichzelf dan op iets anders, en zijn lichaam spande zich aan. Haar achterna gaan of niet? Haar spoor was duidelijk en uitnodigend. Zijn adem haperde toen hij in haar richting begon te lopen. Met deze koude kon hij haar niet alleen laten. Hij zou niet nog een keer een vriend verraden. En Illuna was veel meer dan gewoon een vriend. Hij balde zijn handen tot vuisten en liep verbeten door. De adrenaline die in haar lijf had gezeten, hadden haar heel ver doen lopen. Het leek eeuwen te duren eer hij dichterbij leek te komen. Omdat zij er niet meer was, was de warmte ook verdwenen. Een rilling liep over zijn rug. Rotsneeuw. Rotwereld. Waarom was ze niet eerlijk geweest? Waarom had ze niks gezegd? Hij wist wel waarom... Hij had tenslotte ook niks gezegd. Maar hij wist dat het veilig was omdat hij zich af kon leiden. Omdat hij goed was in het sturen van een gesprek. Als ze hem gewaarschuwd had, had hij haar misschien ook kunnen helpen. Dan was hij gewoon nooit zo close gekomen de eerste dag. Dan had hij het rustiger aangepakt. Hij had geduld. Hij kon wachten, zolang hij maar bij haar kan zijn.

Na een tijdje, hij was helemaal verkleumd door de ijzige wind, hoorde hij iemand zacht snikken. Het geluid ging recht door zijn hart. Aarzelend bleef hij staan. Als hij naar haar toe zou gaan, zou hij haar dan nog verder wegduwen? Zou de afstand tussen hen dan nog groter worden? Hij besloot het er gewoon op te wagen. Hij kon niet langer wegblijven. Voorzichtig liep hij op de ineengedoken gestalte af. "Illuna?" Zijn stem klonk raspend. Nu pas merkte hij dat hij aan het huilen was. De wind beet in zijn gezicht. "Waarom heb je niks gezegd?" Vroeg hij, een tikkeltje verwijtend. Hij ging op een kleine afstand van haar zitten en probeerde haar blik te vangen, maar ze leek hem te ontwijken. Opnieuw wou hij haar zoveel dingen zeggen. Dat alles wel goed kwam. Dat het niet erg was dat ze soms flipte. Dat het hem speet, vooral dat. Dat hij niet zo ver had mogen gaan, maar hij kreeg alweer geen woord over zijn lippen. Daarom zweeg hij, wachtend op een antwoord.

Het steeds snellere geknerp van sneeuw kondigde aan dat Wood dichterbij kwam gelopen, shit waarom moest hij haar volgen, waarom moest hij haar zo zien. Illuna had alles verpest nu, waarom kon ze zich niet inhouden ? Ze wist nu zeker dat Wood haar bijna bereikt had en ze verstarde volledig toen ze zijn stem hoorde. "Illuna? Waarom heb je niks gezegd?"vroeg hij en ze wist dat het een verwijt was. Zij stem sneed als messen door haar heen , hoe kon hij haar verwijten ? Alsof ze hier zelf aan kon doen ? Met een schok van woede sprong ze recht en stapte in snelle kwade passen dichter naar Wood toe tot ze bijna vlak voor zijn neus stond . "Wat had ik moeten zeggen toen ik bij jou kwam zitten ? Hallo ik ben een gestoord kind dat soms aanvallen heeft en dan iedereen rond haar wil gaan vermoorden ? Dat ik volledig de weg kwijt was? Ik ben gewoon gestoord verdomme" schreeuwde ze en haar stem brak al bij haar eerste woorden. "Had je nu echt gedacht dat er niets mis met mij zou zijn ? Zelfs als ik hier in die rotkliniek zit ? Ik kan hier zelf verdomme toch ook niks aan doen !" tranen rolden onbeperkt over haar wangen, ze deed niet eens moeite meer om ze tegen te houden nu. Schuldgevoel kwam in haar op als ze door had hoe hard ze wel niet tegen Wood aan het schreeuwen was. Was dit alles nu opeens echt haar schuld ?
Een deel van haar wouw gewoon terug weglopen en hopen dat ze Wood nooit meer onder ogen zou hoeven komen. Maar het overgrote deel wist dat ze dat niet kon maken nu ze al een keer was weggelopen en dat ze het hier al helemaal niet meer zou redden zonder hem. Wood stond nu terug zo dicht bij haar dat ze zijn zoete geur door de natte geur van sneeuw door kon ruiken. Ze wilde dat hij haar terug zou vastpakken ,dat ze terug rustig in zijn armen zou kunnen zitten en doen alsof dit nooit gebeurt was.

De ineengedoken gestalte spande haar spieren aan toen hij haar aansprak. In een mum van tijd was ze opgesprongen. Ze kwam snel dichterbij. Hij deinsde achteruit, maar ze liet zich niet tegenhouden. Zijn hart pompte snel en de adrenaline raasde door zijn aderen. Ze stond vlak voor zijn neus. Nee. Niet zij. Hij. Illuna was niet langer een klein meisje met wit, lang haar, maar een forsgebouwde dude met een zwarte kap op z'n hoofd. Het gezicht kon hij niet zien, maar hij hoorde die lach wel. De lach die hem in zijn nachtmerries achtervolgde. Al de rest om hem heen verdween, hij stond niet langer in de sneeuw op een godvergeten plek. Hij stond in Detroit Central Park, op het slecht verlichtte grindpad. Hij was vergeten hoe de zachte lach van zijn moeder klonk. Hij wist niet meer hoe de opgewekte lach van zijn broer klonk. Het enige wat hij hoorde, was die geamuseerde grinnik van zijn aanvaller, gevolgd door een lach die je alleen bij een kwaadaardig persoon kon horen, als in een tekenfilm. "Wat had ik moeten zeggen toen ik bij jou kwam zitten? Hallo ik ben een gestoord kind dat soms aanvallen heeft en dan iedereen rond haar wil gaan vermoorden? Dat ik volledig de weg kwijt was? Ik ben gewoon gestoord verdomme!" Schreeuwde de aanvaller. Hij had de stem van Illuna, wat normaal was, want het was zij die tegen hem stond te schreeuwen. Hij kromp in elkaar en zijn ogen werden wijd van angst en stress. Zij, of hij, wou hem vermoorden. Daarom zat hij hier. Omdat hij niet dood was. Omdat het hem gelukt was om na 6 maanden nog uit zijn coma te raken. "Hou op", Piepte hij, zo stil dat ze het waarschijnlijk niet kon horen. Dat deed ze niet. "Had je nu echt gedacht dat er niets mis met mij zou zijn? Zelfs als ik hier in die rotkliniek zit? Ik kan hier zelf verdomme toch ook niks aan doen!" Elk woord voelde als een messteek. De littekens leken opnieuw opengescheurd te worden. Het brandde. Het deed pijn.

Opnieuw stapte hij achteruit. Hij wilde zich omdraaien en wegrennen, maar dan moest hij zijn rug naar hem toekeren. De aanvaller was nog steeds aan het lachen, had er werkelijk plezier in. Kwam vast omdat hij high was. Het was algemeen geweten dat er heroïne gedeeld werd in Central Park. Het grind knerpte onder zijn voeten. Eigenlijk was het de sneeuw, maar dat wist Wood niet. Hij zat gevangen in zijn geheugen. Hij voelde de scherpe randen van elk beeld dat op zijn netvlies gebrand stond. Zijn handen trilden toen hij ze opnieuw tot vuisten balde. "Stop. Dit kun je niet doen", Smeekte hij. De aanvaller kwam opnieuw dichterbij. Wood sloeg zijn armen om zijn buik heen, alsof hij zichzelf wou beschermen tegen de messen van de aanvaller. Hij zonk neer op zijn knieën en sloot zijn ogen. Dat het snel afgelopen was. Dat hij maar vermoord werd. Zo kon hij niet verder.

Het voelde alsof heel Illuna's wereld op zijn kop stond, deze dag had tot nu toe al zoveel gevoelens bij haar opgewekt dat ze echt op springen had gestaan, alle opgekropte woede en pijn die ze in heel haar verblijf in Disturbia al had gehad stroomde nu geruisloos over haar wangen. Schuldgevoel glom in haar ogen terwijl ze Wood strak bleef aankijken. Ze had niet tegen hem willen schreeuwen maar ze had zichzelf niet meer in de hand tijdens haar aanvallen. Een koude bries deed haar rillen nu alle warmte stilaan uit haar lichaam was weggeëbd, waar was de warmte waar ze de hele dag had van genoten ? Illuna had het kunnen verwachten, het was onmogelijk om met haar om te gaan alsof ze een normaal iemand was, wanneer ze een aanval had was ze gewoonweg onhandelbaar, gevaarlijk. Snel probeerde ze met haar mouw haar tranen weg te vegen en het snikken te stoppen. Terug keek ze naar Wood, toen ze tegen hem had staan schreeuwen was hij een beetje achteruit gedeinsd wat vrij normaal was als er opeens iemand tegen je begin te schreeuwen. Maar de blik die nu in zijn ogen lag was enkel pure angst te lezen. Illuna hoorde hem zacht iets piepen maar kon er weinig van verstaan, ze durfde niets meer terug te zeggen. Wood kromp in elkaar en zette weer enkele passen achteruit. "Stop. Dit kun je niet doen" smeekte hij en in pure angst sloeg hij zijn armen om zijn buik alsof hij zichzelf van haar probeerde te beschermen, alsof hij haar wouw vermoorden. "Wood ?" meer kreeg ze niet over haar lippen.Was ze zo angstaanjagend geweest ? Nee ,de blik in zijn ogen, de grootte van zijn pupillen... hij was aan het hallucineren! Ze had dit al vaak genoeg gezien bij andere patiënten of toen ze vroeger op straat mensen die drugs pakte had gezien, ze wist hoe het voelde. Wood viel op zijn knieën neer in de sneeuw en sloot zijn ogen af, alsof hij wachtte tot iemand hem zou doodmaken. Illuna Ploeterde snel door de sneeuw naar voren en viel op haar Knieën voor hem neer. "Wood het is niet echt" schreeuwde ze nam hem bij zijn schouders vast en schudde hem krachtig door elkaar."Je hallicuneerd het is niet echt ik ben hier" schreeuwde ze nog eens en probeerde hem terug te schudden naar de werkelijkheid.

Eigenlijk was het niet eerlijk. Zij had net een aanval gehad. Hij zou haar moeten troosten, haar terug rustig maken. En dan kreeg hij dit. Verdomme. Over timing gesproken. Wood haalde oppervlakkig adem en zijn ogen schoten van links naar rechts. Hij was echt doodsbang, bang omdat hij niet wist wat hij had moeten doen. Hij kon zijn fout echt nooit meer goed maken. De littekens zouden voor eeuwig op zijn huid zijn afgetekend. Alexander kwam nooit meer terug. Waarom was hij terug uit die coma geraakt? Zijn leven was helemaal in elkaar gestort. Hij zat op een plek waar hij niet had hoeven zijn als hij dood was gegaan. Allemaal de schuld van een junk die dacht dat het stoer was om iemand te lijf te gaan. En de junk had natuurlijk vrienden. En ze moesten hem hebben. Het enige wat hij kon doen, was blijven staan. Uiteindelijk hadden ze hem op de grond gewerkt. Gebroken been, gebroken ribben, messteken. En hij had niet eens geprobeerd om weg te rennen... Van de shock. Je zou denken dat de adrenaline hem wel de kracht had gegeven om te rennen, of om terug te vechten, maar nee. Frozen to the bones. En hier zat hij, in elkaar gekrompen, alles opnieuw aan het beleven. Niet alle details klopten. Het gezicht van de aanvaller zat verborgen in een kap. Toch kende Wood het gezicht van zijn aanvaller. Hij had zijn ogen gezien, ze hadden een amusante glans en straalden dominantie en haat uit. Wood begon te rillen en hij schudde ontkennend zijn hoofd heen en weer. Hij wou opspringen, rennen, vechten... Iets... Maar het lukte hem amper om adem te halen. Zijn greep verstrakte en hij merkte dat de gast dichterbij kwam. "Wood?" Klonk het. Hoe kende hij zijn naam? Dat klopte niet. Er was iets niet helemaal correct, maar hij kon er zijn vinger niet op leggen. Daarvoor kon hij niet helder genoeg nadenken. Hij had het gevoel dat hij elk moment opzij kon vallen, maar voordat hij daar de tijd voor had, voelde hij een hand op zijn schouder.

"Wood, het is niet echt!" Drong het vaag tot hem door, terwijl Illuna werkelijk aan het schreeuwen was. Ze schudde hem ruw door elkaar. Met een schok schoot zijn hoofd omhoog en keek hij in haar ogen. Zijn blik stond nog steeds vol doodsangst. "Je hallucineert! het is niet echt, ik ben hier!" Riep ze. Ze ging door met schudden. Hij probeerde diep in en uit te ademen, maar nog steeds kon hij niet goed ademhalen. Zijn luchtwegen leken dicht te zitten, zijn longen weigerden te functioneren. Met alle kracht die hij bezat, greep hij haar pols vast, zodat hij niet meer dooreen geschud werd. Hij klemde haar vast met een ijzeren greep. Met zijn andere hand trok hij zijn T-shirt omhoog en staarde hij naar de littekens. Er was geen bloed. Traag liet hij haar pols los en ging zacht met zijn hand over een van de littekens op zijn gespierde buik. Toen hij er zeker van was dat het niet bloedde, dat hij nog heel was, durfde hij terug in haar ogen kijken. "Het spijt me", Fluisterde hij, met een stem die nog redelijk onvast klonk. "Het is niet jouw schuld. Ik had je niks mogen verwijten." Hij trok haar voorzichtig tegen zich aan en snoof haar geur op. Ze was echt hier. Hij was ook echt hier. En hij was veilig.