Locked up forever

Illuna schudde Wood nog steeds krachtig door elkaar, enkele seconden hadden nog nooit zo lang geduurd maar het maakte niet uit ,ze kon niet meer toekijken hoe hij doodsangsten uitstond die voor niks nodig waren. Het was slechts een Illusie, bedrog van je hersenen die je nog eens je ergste angsten willen laten herbeleven. Illuna wilde nog een keer schreeuwen toen opeens haar pols met een ijzersterke greep werd vastgeklemd en het haar onmogelijk te maken om verder te schudden, Wood was terug ,ookal zij hij niets. Terwijl hij nog steeds haar pols vastklemde tilde hij met zijn andere hand zijn t-shirt . Illuna kon een zacht geschokt piepje niet onderdrukken toen ze de littekens op zijn buik zag , wie had hem dat ooit kunnen aandoen ? Zacht gleden Wood's vingers over de geheelde wonden en liet even later terug zijn t-shirt zakken. Hij keek haar terug aan, en liet zacht haar pols terug los. Illuna durfde zijn blik niet zo goed meer ontmoeten na alles wat er was gebeurt was , ze schaamde zich nog steeds voor haar aanval maar ze kon niet anders dan terugkijken."Het spijt me", Fluisterde hij, met een stem die nog niet volledig vast klonk. "Het is niet jouw schuld. Ik had je niks mogen verwijten." Zacht trok hij Illuna in zijn armen en dankbaar sloeg ze haar armen om zijn nek en hield hem stevig vast ."Het is niet mijn shuld, het is niet jouw schuld. Het is gewoon het fucking lot dat mij haat en mij blijft tijsteren met problemen" fluisterde ze zacht in zijn oor."Alleen jij bent alles behalve een probleem voor mij, jij bent juist het beste dat me de laatste 3 maanden tegen het lijf is gelopen. Want uiteindelijk blijk ik het enige probleem te zijn". Illuna voelde de zachte warmte van voordien terug door haar lichaam vloeien , alsof het alle bewijs wegspoelde van het voorval van daarnet. Nog steeds waren ze bijde bedekt met sneeuw, en haar doorweekte kleren wogen zwaar door. Uiteindlijk was het dan toch ook gestopt met sneeuwen, maar de lucht bleef donker om aan te kondigen dat het al later was dan ze verwacht had . "Het wordt laat" zei Illuna met tegenzin maar ze bleef in Nog steeds even stil in Wood's armen zitten, ze had geen energie om zich nu al recht te loodsen, tenslotte wouw ze nog gewoon zo lang mogelijk dat hij haar vasthield . Hij haar duidelijk maakte dat ze niet alleen was.