Mission failed

Hoelang was hij nu al buiten? Drie weken misschien, als het al niet meer was. Andrew was ervan verbaasd dat ze hem nog steeds niet gevonden had. De jongen was drie weken terug op het idee gekomen om weg te lopen, met genoeg rantsoenen om te kunnen overleven had hij het op een of andere manier geflikt. Hij was ontsnapt. De tijd dat hij daar had gezeten was saai geweest, de jongen had in die tijd een meer doorleefde stem gekregen, maar het kon hem niet schelen. Dagenlang struinde hij rond in de woestijn die rond de kliniek lag. Zijn blauwe ogen hadden hun vreugde nog steeds niet verloren. Misschien zou hem dit nog wel lukken, misschien zou hij heel snel de buitenwereld, en dan bedoelde hij het bewoonde deel, nog wel eens zien. Zou hij daar kunnen leven als een normaal persoon met andere mensen. De jongen legde een deken op de grond en haalde vervolgens zijn slaapzak uit zijn rugzak, nog geen vijf seconde later lag hij er al in. Andrew had een beschutte plek gezocht, en die had hij uiteindelijk gevonden, de jongen lag verschanst achter een rots met aan weerszijde wat planten. Voor even keek hij nog rond, maar trok vervolgens de kap van zijn slaapzak volledig over zijn hoofd en dommelde al gauw in. Hij had zich stevig ingestopt tegen de koude die hier ’s nachts heerste. Het werkte amper, maar aan het kleine beetje warmte moest hij zich uiteindelijk vasthouden. Ergens was dit alles misschien onlogisch op een of andere manier, maar toch voor hem was het, het beste wat hij in een aantal jaren had gedaan. Daar moest hij maar eens van profiteren, nu hij de kans nog had. Andrew was niet zo dom om werkelijk te denken dat het hem echt zou lukken om te ontsnappen, er was altijd wel iets wat hem kon verraden. Al waren het zijn voetsporen op de grond.
Wanneer de zwart harige jongen uiteindelijk helemaal vast sliep, kwamen er langs weerkanten een aantal mannen op zijn schuilplaats af. Deze waren hem dus gevolgd op een of andere manier. Ruw werd de kap van de slaapzak van zijn hoofd afgetrokken en grepen ze hem hardhandig aan zijn schouders vast. Meteen schoten de ogen van de jongen open en keken gevaarlijk rond. “Dus jij dacht te kunnen ontsnappen?” Sneerde de duistere stem langs zijn oor. Meteen begon hij tegen te stribbelen, vond een manier om zich los te krijgen en schoof uit zijn slaapzak en zette het op een rennen. Iets wat een domme keuze was, want voor hij het wist voelde hij iets belanden op zijn rug en kreeg hij meteen een hoop elektriciteit door zijn lichaam gaan. Zonder verder nog iets te doen, viel de jongen hard op de grond duidelijk nog na schokkend van de zoveel volt die door zijn lichaam heen hadden geraasd. Vrij snel werd hij van de grond getild en ruw op de achterbank van een wagen gegooid. Heel lichte stuiptrekkingen waren nog merkbaar onder het rijden naar de kliniek door. Zijn bewustzijn was ook aan het terugkomen, langzaam maar het kwam. De stemmen van de bewakers drongen niet tot de jongen door, en dat irriteerde hem mateloos, hij wou weten wat ze gingen doen met hem. Zouden ze hem naar de duistere hallen sturen, of zouden ze nog laks zijn en hem in een isoleercel stoppen? Het eerste leek hem logischer dan het tweede omdat hij veel te lang was weg weten te blijven, nog steeds wist hij niet bepaald hoe hij dat had gedaan, maar het was hem gelukt en dat betekende dus dat er manieren waren om hier weg te komen zonder dat iemand het leek te merken.
Uiteindelijk na een lange tijd in de wagen te hebben gelegen waren ze aangekomen bij de kliniek en werd hij er meteen uitgesleurd. Was hij werkelijk zo ver geweest? Misschien nog maar enkele mijlen verwijderd van de bewoonde wereld? Een zucht schoof over zijn lippen wanneer hij weer grond onder zijn voeten voelde. Wanneer hij verder werd gesleept richting het gebouw keek hij kort rond, enkele jongeren die hier vast zaten keken hem nog al verbijsterd aan, maar hij kon niet meer opmaken of het uit angst of bewondering was. Steeds verder en verder werd hij het gebouw in gedragen, de donkere hallen leken steeds dichter te komen. Maar toch gingen ze er niet heen, dat merkte hij aan de keren dat ze een andere gang in sloegen. Het kantoor? Daar gingen ze hem enkel maar een preek geven waarschijnlijk. Een afranseling zou hij dus niet verwachten. Kort verscheen er een grijns op zijn gezicht, maar die werd er meteen weer afgeveegd door een van de mannen die het dus had opgemerkt door middel van een harde klap in zijn gezicht te geven. Met een ruk keek de jongen op en begon weer tegen te stribbelen. Maar het was al te laat, voor het echt door drong bij hem werd hij al neergegooid in een stoel en staarde hij nu recht in de ogen van een of andere persoon die hij hier wel vaker had gezien toen hij hier werkelijk nog zat. Wat zou hij nu weer naar zijn oren gegooid krijgen?

Haar ogen keken waakzaam de gangen door. Haar blonde haar was samen gevlochten tot een vlecht die over haar ene schouder hing. Er staken een paar lichtte plukjes uit, een pluk licht gekleurd haar hing langs haar gezicht. Ze blies hem om de zoveel secondes geërgerd weg, ook al had het totaal geen nut. En bleef de pluk genadeloos terug komen. Haar ranke lichaam was tegen de koele muur gedrukt. Ze hoorde hier helemaal niet te zijn, maar ze had een ‘missie’. Ze had sinds ze hier was gestrand, geen sigaret meer kunnen roken. Simpelweg omdat haar sigareten waren af gepakt, en ze niet wist hoe ze aan nieuwe moest komen. Ze was in de eetzaal, in een berucht hoekje. Erachter gekomen dat de bewakers vaak rookte en er altijd wel een paar in het kantoor lagen. Ze had een paar rusteloze nachten gehad voordat ze al haar moed bij elkaar had geraapt om het verboden terrein te kunnen betreden. Ze had voor ruil van glas met een meisje een deal gesloten. Het kind sneed zichzelf in haar polsen, ze wou haar wel aan glas helpen als zij opschudding zou veroorzaken door een gevecht te beginnen. En de boel op te jutten. Tijdens het gevecht was ze weggeglipt, een vijftal bewakers waren ingerukt om de orde te handhaven. Maar letten voor een paar minuten niet meer op de andere patiënten. Romy had haar kans gegrepen en was stilletjes de gang op geslopen. Op weg naar het kantoor, nu was de deur al in zicht. Alleen haar voetstappen weerklonken in de gangen. Ze rilde, ze hield niet van de donkere ruimtes die her en der in het gebouw verspreid waren. Gelukkig had ze nog nooit de donkere hallen ho even betreden. Gelukkig maar want ze kon slecht tegen donkere, deprimerende ruimtes. Licht, kleur en natuur was meer haar thuis. Hoewel ze niet echt het type leek dat zich met de natuur bezig hield. Haar roze all stars liepen voorzichtig stapje voor stapje een dichter naar de deur toe. Romy hield haar adem in toen ze de klink naar beneden deed. Zachtjes duwde ze met de ene hand op de klink en de ander tegen de deur de deur open. Tot haar opluchting was er binnen niemand, ze deed een stapje naar voren en sloot de deur weer voorzichtig. Haar ogen scande de omgeving af. Er lagen slordig een paar papieren op het bureau, de computer stond nog aan. Romy besloot dat ze eerst haar sigareten ging zoeken en dan een kijkje bij de computer ging nemen als het allemaal volgens plan verliep. Voorzichtig sloop ze het kantoor rond, ze opende een paar laden. Tevergeefs, geen sigareten. Ze sloot de laden weer en keek rond, haar oog viel op een pakje wat weggestopt was tussen een aantal boeken. Ze hield zich in niet verheugd in haar handen te klappen en liep richting de boeken. Ze haalde handig het pakje eruit, zonder dat ze alle boeken deed omvallen. Ze opende het bakje, mooi er zaten er nog 6 in zat voor een tijdje. Ze liet het pakje in haar broekzak glijden . Haar kettingen bewogen en maakte een raar geluid. Net toen ze naar de computer wou lopen, werd de deur met een zwaai geopend. Aan de grond genageld bleef ze staan, met grote ogen van schrik keek ze de bewaker aan. Zijn gezichtsuitdrukking ging van verbaasd naar woedend. ‘Hoe durf je het kantoor te betreden’ bulderde zijn stem woedend. Als een bang konijntje keek ze hem aan, zijn gezicht was rood van woede verhit en leek geen genade te tonen. Hij drukte haar in een stoel die bij het bureau stond en beviel haar te blijven zitten, en zo niet dan wist hij haar te vinden. Bang bleef ze op de stoel zitten, niet in staat zich te verroeren. Haar handen speelde zenuwachtig met haar ketting. Ze plukte aan haar roze bloesje, met een glimlach denkt ze aan de woorden van haar moeder. Met roze kan je alles, je kan de lelijkste dingen zeggen. Maar ze zijn het de volgende dag al vergeten. Ze hoopte maar dat het dit keer ook het geval zou zijn, ook al leek dat zeer onwaarschijnlijk. Haar armbanden rinkelde toen ze tegen elkaar aan kwamen. Ze maakte altijd setjes kleding, hoewel ze soms de andere dag een ander setje aan deed dan gepland. Haar kleding bestond vandaag uit een roze bloesje, een strakke jeans en roze all stars. De deur werd met een zwaai geopend, bang voor wat er haar te wachten stond keek ze met grote ogen naar de geopende deur.

Nou nou nou. Jack had zijn rondje wel gelopen voor vandaag, buiten dan. Het was tijd voor binnen. Zijn baan begon steeds meer te wennen, emoties bedwingen werd makkelijker. De enige waar hij hier normale gesprekken mee had waren zijn collega’s en Percy. Om een of andere reden kreeg hij een bepaald respect van de bewakers. Ook had hij loonsverhoging gekregen en het recht om bewakers opdrachten te geven. Niet allemaal, er waren er nog wel die boven hem stonden. Maar de mannen die alleen maar rondliepen om te straffen stonden in ieder geval wel onder hem. Jack was was daar wel blij mee natuurlijk. Ten eerste kreeg hij meer geld en hoefde niet meer te doen. Ten tweede had hij geen gezeur meer van vervelende collega’s die dachten dat ze het wel eens beter zouden doen.
Zijn trainingschema had hij strenger gemaakt, want bij een hogere rang hoorde ook meer trainen. Vond hij dan. Niet dat hij nog veel meer spieren zou kweken. Met zijn bijna 2 meter was hij al groot, ook zonder die extra spieren. Zijn promotie zorgde ook nog voor iets anders. Namelijk ook hoe de patiënten tegen hem aankeken. Om de een of andere vage reden dachten ze dat je gevaarlijker en vervelender was zodra je ietsje meer te zeggen had dan de gemiddelde idioot die hier werkte. Ach, wat maakte het hem ook uit. Hij kreeg geld, hij kon zijn kinderen onderhouden. En zolang hij Percy hier te vriend bleef vond hij alles prima.
Rustig stapte hij de deur door en voelde de aangename warmte waar hij in stapte. Het was flink koud buiten, Jack had niks met de winter. Van hem mocht het altijd wel zomer blijven. Kort knikte hij naar de vrouw achter de receptie die terug glimlachtte en hij liep door. Om weer eens een gebruikelijk saai rondje te doen. Onderweg kwam hij van alles tegen, mensen die zo in zichzelf praten dat ze niks meer om hun heen konden waarnemen. Die gaf hij dan altijd een duwtje tegen de schouder, het was al vaker voorgekomen dat ze tegen een muur op liepen en vervolgens met bulten en blauwe plekken op hun hoofd rondliepen. Ondanks dat het een inrichting was, waren er toch ook veel duo’s die ronliepen. Vriendschappen, zelfs relaties, het liep er allemaal rond. Daar viel meestal niet erg veel aan te doen. Tenzij je ze op heterdaad kon betrappen, maar meestal waren zelfs de mensen hier niet dom genoeg om in het openbaar opvallende dingen te doen. Voor de rest niet veel interessants.
Geconcentreerd om zich heen kijkend en luisterend stond hij plots stil. Hij zou toch zweren dat… Jack liep weer een stukje door om vervolgens weer stil te blijven staan. Ja, nu hoorde hij het toch duidelijk. Er was gerommel te horen, vanuit het kantoor. Waarschijnlijk waren er wel bewakers, patiënten die er stiekem kwamen deden het altijd stil. Dit viel te veel op. Hoewel er dus geen hulp nodig was, was Jack toch nieuwsgierig. Hij kon wel even een kijkje gaan nemen toch? Gewoon om te checken of alles goed ging? Snel keek hij om zich heen en ging op weg naar de kantoren.
Niet heel veel later kwam hij daaraan en hoorde een geluid wat verdacht veel op een klap leek. Waren die bewakers serieus aan het meppen? Officieel was dat niet toegestaan… maar hij wist maar al te goed dat die regel graag overtreden werd. Vooral in de donkere hoekjes waar het vaak niet gemerkt werd. Bovendien, als het werd gemerkt deden ze toch of ze niks wisten bij de directie. Wat kon het hun schelen, patienten stonden op de laatste plaats. Op de eerste plaats stond geld en god. Zo was het nu eenmaal in dit dorp.
Stilletjes liep hij er naar toe en deed de deur open. Daar trof hij iets bijzonders aan. Een jongen en een meisje een stuk van elkaar vastgebonden op bureaustoelen. Nope, dat was absoluut niet toegestaan. Vragend keek hij naar zijn collega’s die hem met een mengeling van verbazing en irritatie aankeken. ‘En wat waren jullie precies aan het doen?’ vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw en liep van de ene naar de andere stoel. Eerst antwoordde niemand, tot een van zijn collega’s, met de naam Marco als hij zich niet vergiste, kuchtte en Jack keek hem aan. ‘De jongen troffen we aan terwijl hij probeerde te ontsnappen. En het meisje…’ hij maakte zijn zin niet af maar hield een pakje sigaretten omhoog. Jack knikte begrijpend. ‘Ik handel het verder wel af mannen… Bedankt.’
Toen ze eenmaal weg waren keek hij de 2 één voor één uit. ‘Uitleg graag, nu? Voor mijn geduld op is…’ sprak hij met strenge toon en gebaarde naar de jongen. ‘Jij eerst.’

Andrew zat een tijd lang alleen in het kantoor, strak voor zich uitstarend. Zijn handen zaten nog onder de kleine wonden, net zoals zijn borst en zijn benen van die rot val. Rot mannen ook. Ze hadden hem even goed gewoon kunnen neerslagen in plaats van hem taseren, maar nee, zo bekeken ze het hier niet. Hoe meer pijn het deed hoe leuker ze het vonden. De jongen wist wel wat er zich hier in de kasten bevonden, dossiers, afgenomen spullen en al het andere waar de vele patiënten hier naar snakte. Buiten hij, hij rookte niet en dronk niet en aan drugs deed hij ook niet. Dus feitelijk was hij hier misschien nog een van de gezondere type jongeren. Afgezien van het feit van zijn agressiestoornissen en de aanhoudende depressie waar de jongen in zat. De wonden en littekens die je op zijn lichaam vond, kwamen er allemaal door zijn gedrag, en dan bedoelde hij niet dat hij zichzelf sneed of wat dan ook want dat deed hij zeker niet, maar het constant in gevechten komen vroeger had er wel voor gezorgd dat hij nu ook werkelijk de littekens van vroeger met zich mee droeg.
Voor even haalde hij diep adem, bevond zich weer op de plek waar hij eerder geweest was, dat merkte hij aan de slaapzak die er nog lag, helemaal kapot natuurlijk. In zijn gedachten leek hij verder te wandelen, een kwartier lang, en dan zag hij het. Een bruisende stad, een stad vol leven, mensen die hem eventueel zouden kunnen mogen, die hem niet zouden ontlopen. Was hij werkelijk zo dicht geweest bij de verlossing? Of zou het een beeld zijn dat gedwongen door zijn hoofd ging? Kort slikte hij. Nee, het zou niet zo zijn, anders had hij al wel enig teken van leven gezien toen hij daar nog was. Er waren altijd wel een paar kinderen, of wat mensen die het leuk vonden om door de woestijn te trekken, ook al was het maar vijftien minuten verwijderd van hun beschaving.
Met een ruk opende de jongen zijn ogen. Het geluid van een openzwaaiende deur had hem weer bij zinnen gebracht en kort keek hij achterzich. Een meisje dat een roze bloes droeg werd naar binnen geduwd door een van de bewakers, kort rolde hij met zijn ogen wanneer hij zag wat de man vast had in zijn had. Een pakje sigaretten. Typisch. Voor even keek hij het meisje aan, geen enig teken van medelijden of iets anders gewoon emotieloos. De man kwam al snel binnen met nog een mede bewaker, een van de mannen die hem weer naar binnen had gebracht. Kort snoof hij. Goed, waar bleef meneer de hoge omes? Dan kon hij hier zo meteen weg, dan moest hij tenminste niet meer op die mislukte hoofden kijken van de bewakers, of op die meid. Het geklingel van het meisje haar kettingen bezorgde hem zware irritaties en ergens had hij zware zin om deze gewoon van haar nek af te rukken maar hij beheerste zich nog net. Hoe kon ze daarmee leven? I mean, na een tijd moest het toch serieus irritant worden, elke keer als je stapte achtervolgd worden door dat geluid. Andrew besloot maar weer voor zich uit te kijken, hij had zijn oog inmiddels op een potje waar een aantal pennen in zaten laten vallen en daar focuste hij zich maar op, om de rest buiten te sluiten.
Nog voor hij echter weer alles om zich heen stil had gekregen ging de deur weer open. Een scherpe stem klonk door zijn oren en vrijwel meteen keek hij op. Dit was hij dan Jack, een van de bewakers die hier nu een beetje baas ging spelen. Andrew vertikte het om te antwoorden, waarom zou hij ook? Een licht uitdagende blik verscheen in zijn ogen wanneer de man hem recht aan keek en hij het antwoord hoorde van een van de bewakers. Deze werden vlak daarna weg gestuurd door Jack. Wanneer deze zich dan richtte tot hem trok hij kort een wenkbrauw op. ‘Je weet goed genoeg dat iedereen hier weg wil uit dit rattenhol, ik ben dan nu wellicht de eerste die het echt gelukt was hier buiten te raken en de echte beschaving tegen te komen. Tot een van je vriendjes besloot om me te vinden.’ Meer sprak hij niet. Stug keek hij de man aan, meer zou er niet uit hem te krijgen zijn, met wat ze ook probeerde. Andrew had gezegd wat hij moest zeggen en daar ging het om.

Een klerenkast van een bewaker stond in de deuropening. Hij keek haar verbaasd aan, ze trok een wenkbrauw op. Wat nou? Hij herstelde zich snel, pakte haar bij haar arm zonder een woord te zeggen. Trok haar overeind, of eerder sleurde haar overeind. Ze gromde met haar kaken op elkaar, Jezus man waarom zo ruw. Boos begon ze tegen te stribbelen. Hij negeerde haar, zei zelfs niks. Was zijn tong afgesneden of had deze kiddo eeuwig geduld. Ze had geen zin om die uit te testen dus liet zich maar mee sleuren. Richting een ander kantoor zo te zien. Vlak voordat ze er waren begon hij te praten. ‘Wat heb je gepakt uit het kantoor’ zei hij terwijl hij in haar arm nog steeds vast hield. Nors keek ze hem aan, trok haar wenkbrauw op en wou haar armen over elkaar slaan. Jammer genoeg, had de bewaker voor haar, der rechter arm vast en mislukte de poging. Hij keek haar spottend aan. Hij kneep pijnlijk in haar boven arm, ‘zeg het voordat mijn geduld opraakt’ siste hij in haar oor. Haar gezicht betrok, geen eeuwig geduld dus. Jammer genoeg was zijn tong ook niet afgesneden. Ze liet haar linkerhand in haar broekzak glijden en pakte het pakje eruit. Hij gaf haar niet de kans om er überhaupt iets mee te doen maar griste het meteen uit haar handen. Zijn greep verslapte niet, hij sleepte haar weer mee en opende met een zwaai de deur. Ze werd naar binnen geduwd, ze grimgraste. En liet haar blik de kamer rond glijden, een jongen zat met zijn rug naar haar toe op een stoel. Hij draaide zich om en keek haar even aan, zijn blik was zonder emoties. Ze beet op haar wang en duwde haar kaken op elkaar. Toen ze zag dat hij rollende ogen toonde. Ze had zin om het af te snauwen, maar met het bijzijn met de bewaker. Nou ja bewakers er was een tweede bij gekomen, leek het haar niet zo handig. Ze werd op een stoel geduwd, een eindje van de jongen af. Ze hield haar blik voor zich uit, ze wou gewoon een sigaretje. Was dat te veel gevraagd? Ze nam geen drugs, dronk niet hoewel dat hier ook niet kon. Alleen een sigaretje. Ze friemelde weer met haar kettingen, het klingelde geluid maakte haar een soort van rustig. Het was een vertrouwd geluid, net zoals de armbanden om haar arm. Het geluid van een deur die werd geopend deed haar kort opkijken. Fijn opperbaasje kwam ook nog ’s langs. Ze luisterde niet mee toen hij om uitleg vroeg aan de bewakers die hun hier gedumpt hadden. De man kwam voor hen staan, vroeg scherp aan de jongen om uitleg. Romy was half geïnteresseerd in wat de jongen gedaan had, hij was er blijkbaar vandoor gedaan. Vandaar dat hij met zijn ogen had gerold toen hij waarschijnlijk zag dat ze sigareten gepikt had. De verleiding om te zeggen dat niet iedereen zoveel lef als hij had, was groot maar ze hield haar kaken stevig op elkaar. Ze vroeg zich af of de bewaker er genoegen mee nam met zijn ‘uitleg’. Verveeld keek ze hem aan, moest ze het hem ook nog uit gaan leggen. I mean waarom stel je sigareten? Juist ja om ze op te roken, zo moeilijk was dat niet. Misschien was hij benieuwd waar ze het idee vandaan haalde om hun kantoor in te sluipen. Maar dat was ook de enige goede vraag die ze kon bedenken. Ze pulkte aan haar nagels, ze liet haar lichtgekleurde ogen weer door het kantoor dwalen. Spreken zou ze niet. Misschien als hij een goede vraag bedacht, eerder niet.

Het bleef iets raars voor Jack. Hij voelde zich eigenlijk net een acteur hier. Zodra hij over de grens van Disturbia kwam was hij weer de beleefdheid zelve. Hielp oude vrouwen met oversteken, zulk braaf gedoe. Hier was hij het tegenovergestelde, gehaat. Maar hé je moest toch iets om een beetje respect te krijgen. Maar hij was nou ook weer geen monster, hij zou ze echt niet in een elektrische stoel stoppen. Er waren al genoeg andere bewakers die dat wel deden. Jack had het vaker zien gebeuren, patiënten die gillend en tegenstribbelend werden meegesleept naar de kelders. Vervolgens was het dan doodstil, soms zag je ze terug. Soms niet. Als je ze terugzag waren ze zwaar depressief en getraumatiseerd. En als je ze niet terugzag… Ja dan was het duidelijk wat er was gebeurt. Dat was eigenlijk de voornaamste reden dat hij het niet deed, het zou je maar gebeuren dat je het voltgehalte te hoog zet… Ookal mocht bijna alles hier met patiënten, een moordenaar wilde hij niet worden. Alhoewel…
Voor sommige wilde hij wel een uitzondering maken. Voor de vader van Percy bijvoorbeeld. Jep, daar zou hij eens geen problemen mee hebben. Maar goed, daar ging het nu even niet om. Hij moest nu even zijn werk doen en streng vragen waarom ze zoiets deden, blablabla.
‘Je weet goed genoeg dat iedereen hier weg wil uit dit rattenhol, ik ben dan nu wellicht de eerste die het echt gelukt was hier buiten te raken en de echte beschaving tegen te komen. Tot een van je vriendjes besloot om me te vinden.’ Jack grijnsde schuin. Hij schudde zijn hoofd en leunde tegen een bureau aan. “Klopt klopt, ik geef je helemaal gelijk. Behalve van die vriendjes, dat zijn mijn collega’s die hun werk doen…” antwoordde hij kalm. “En al was het je gelukt… waar was je heen gegaan?”
Vervolgens wierp hij een blik op het meisje. “En serieus? Sigaretten stelen? Al was het niet verboden om hier te roken, dan doe je het toch alsof niet…. Je hebt geen idee hoe erg rokers stinken.” Hij pakte het pakje op en en pruste er wat aan. Daarna haalde hij er een sigaret uit en draaide die rond met zijn vingers. “Ik zeg niet dat ik zo verstandig was…” gaf hij eerlijk toe zonder naar het meisje te kijken. Jack legde het pakje weer weg en keek de 2 een voor een even aan.
“Kom op… jullie zijn toch wel beter dan dat?” vroeg hij serieus, als een vraag want het antwoord kon hij niet bedenken. “Ik weet dat het hier rot is enzo, maar maak er het beste van. Want er valt niks aan te doen.”
Het was een nutteloos advies want tuurlijk zouden ze er niet naar luisteren. Ze zouden net zo lang verboden dingen doen tot ze er dood bij neer vielen. Maar hij kon het minstens proberen. Het waren geen kleine kinderen meer die je speelgoed moest geven om zich te vermaken, of leuke dingen mee gaan doen. Het waren bijna-volwassenen. Wel natuurlijk die in een inrichting zaten, maar toch. Kom op zeg. Met een zucht stapte hij weg van het bureau. Wat moest hij hun nou voor straf geven?
Een isoleercel had totaal geen zin, misschien wel samen omdat ze elkaar niet aardig vonden. Teminste dat was zijn eerste indruk. “Nog een gewenste straf?”