the dream she hates

Mikaela stapte wat verveeld rond. Zoals verwacht is er hier nu ook weer niet super veel te doen. De meeste dingen moest je zelf verzinnen en dan nog.... Pas toen ze even rond keek merkte ze naar waar ze ongeveer ging. De fontein. Het was er rustig gevend en het geluid van de fontein was natuurlijk, en lekker verfrissend ook. Ze grijnsde even bij zichzelf en versnelde haar pas richting de fontein. Even geeuwde ze. Ah ja, ze was nu toch te ver om terug richting haar kamer te gaan dus kan ze ook even goed hier even tot rust komen en relaxen. Met sierlijke passen stapte ze recht op de fontein af en stopte er voor, bleef even staan boog zich toen voorover en stak haar beide handen erin en liet het water over haar haren glijden die nu nat werden en verschillende plukjes aan haar gezicht bleef plakken. Mika liet die gewoon zo liggen. Al zuchttend ging ze op de grond gaan zitten en leunde voorzichtig tegen de fontein aan, ondertussen luisterde ze aandachtig naar het geluid van het water. Langzaam sloten haar ogen, geschrokken trok ze die weer open toen ze dat besefte maar Mikaela wist dat dat snel weer opnieuw zo gebeuren, ze was nu eenmaal gewoon snel moe. En ja opnieuw sloten de ogen weer en uiteindelijk blijven dicht. Het was de droom of beter gezegt haar persoonlijke nachtmerrie die ze deze dagen wel vaker kreeg.

Mika stond daar maar, in de woonkamer van haar eigen huis die ze vroeger deelde met haar moeder en vader, daarna alleen met haar vader en nu....Met die verschrikkelijke stiefmoeder het was al een geluk dat die geen kinders had maar toch. Haar stiefmoeder kwam binnen en stapte recht op haar af, met die verschrikkelijke grijns van haar die liet merken dat ze een snode plan had om opnieuw Mika te dwarsbomen, zoals tegenwoordig altijd het geval was. "Ah Mikaela daar ben je. Nu je toch niet meer in die school zit stuur ik jou direct naar een andere speciale school" ze grijnsde, Mikaela trilde van woede door nog maar naar haar te kijken. De stiefmoeder toonde de brochure. Een koude rilling ging door heel het lichaam van Mikaela"Nee" Fluisterde eerste" Natuurlijk wel, ik wil dat hij niet meer voor je hoeft te zorgen, hij is voor mij alleen, Maak je geen zorgen. Ik heb zoveel invloed op hem dat die als een slaafje toe zou stemmen." Mikaela wist dat de stiefmoeder gelijk had, haar vader luisterde sinds hij haar ontmoet heeft altijd naar haar"Val toch dood" Riep Mikaela woedend en sloeg met haar vuist met een harde dreun tegen het gezicht van de verschrikkelijke moeder juist op het moment dat haar vader met een schok het zag gebeuren. Het gekrijs van de stiefmoeder werd genegeerd."Je gaat" riep hij woedend, na deze verschrikkelijke woorden besteede hij geen enkel moment meer met Mika, en al snel kwamen die enge mensen in witte pakken om haar mee te nemen. richting....Disturbie.

"Nee" Gilde Mikaela. Vurig hoopte ze dat het maar een droom was, maar toen ze haar ogen weer opende wist ze dat de droom werkelijkheid was. Het was verschrikkelijk. Het was niet eng geen horror verleden nee maar het was te erg dat ze dankzij die stiefmoeder haar vader heeft verloren. Ze durfde zelf te wedden dat hij haar nu zelfs helemaal is vergeten. Nog steeds huigend van de droom nam ze een diepe teug lucht in haar longen, stond toen recht en draaide zich naar te fontein. Stak beide handen opnieuw erin en smeet een hele hoop water over haar gezicht en haren, alsof ze probeerde de verschrikking van haar af te spoelen, en te zorgen dat ze nu weer goed wakker was. Voetstappen was te horen toen ze naar haar eigen reflectie kijkt in het water. De voetstappen waren gestopt, maar ze wist dat iemand nu vlak achter haar stond. Nors draaide ze zich langzaam om "Is er iets?" vroeg ze lichtjes geirriteerd omdat ze nog niet echt bekomen was van de nachtmerrie.

Voor het eerst was Wood naar buiten gelopen. Het was winter, dus hij had zijn warmste trui aan getrokken. Het regende of sneeuwde niet bij, dus hij liet zijn jas binnen liggen. Zijn kap bedekte zijn lichtblonde haar en zijn adem maakte witte wolkjes in de lucht. De sneeuw knerpte onder zijn voeten. Hij vond het geen fijn geluid. Het deed hem denken aan het geluid van iemand die over een grindpad liep, en daar dacht hij liever niet aan terug. Hij was het geluid te slim af door zijn iPod net luid genoeg te zetten zodat het naar de achtergrond verdween. De muziek die hij beluisterde was niet bepaald rustgevend, maar dat had hij niet nodig. Hij was geen agressief geval, zoals er hier wel meer zaten. Toch niet altijd. En de keren dat hij het wel was, waren beperkt. Zolang sommige onderwerpen vermeden werden, bleef hij opmerkelijk rustig. Tot iemand hem vroeg naar zijn problemen. Het trauma, dat hij nog lang niet verwerkt had. Wood speurde de omgeving af, op zoek naar iets interessants. De bewakers waren er alleen maar om de bende in toom te houden, niet om hen hele dagen bezig te houden. Dat was best falend, want hij verveelde zich op bepaalde momenten dood. De enige spanning hier waren de gevechten die soms losbraken. Of een patiënt die het aan de stok kreeg met een therapeut ofzo. Niet dat hij het al meegemaakt had. Hij was hier nu ongeveer een week, en hij had nog niet echt een aanvaring gehad met een ordebewaker, wat natuurlijk heel erg fijn was. Hij kende de verhalen over de isoleercellen. In een kleine ruimte opgesloten zitten, hoogstwaarschijnlijk met een andere patiënt. Nee, het idee alleen al zorgde ervoor dat hij zich kalm hield. Voor zover het lukte. Erg veel anderen sprak hij niet, waardoor het gevoelige onderwerp vermeden werd. Wood vreesde dat het niet lang meer zou duren. Hij kon niet iedereen blijven ontlopen. Hopelijk vond hij een manier om de onderwerpen ook tijdens de gesprekken te vermijden. Anders kon het fout lopen, heel erg fout.

De omgeving verkennend liep hij over de paden, die nauwelijks zichtbaar waren door de witte sneeuw die het aan zijn blik onttrok. Toch lukte het hem behoorlijk om op de paden te blijven. In de verte zag hij een fonteintje staan. Hij drukte zijn iPod op pauze en luisterde. Ondanks de kou hoorde hij het water kletteren. Hij liet zijn Wesc rond zijn nek hangen en stapte op het fonteintje af. Een ander geluid liet hem stoppen. Was er nou iemand in het water aan het spetteren? Met deze kou? Hij trok zijn wenkbrauwen wantrouwend op. Er was daar nog iemand. Voorzichtig liep hij om de fontein heen. Toen zag hij een meisje staan, een meisje met lang zwart haar. Haar gezicht in haren waren kletsnat. Hij bleef achter haar stil staan en wachtte op een reactie. Wat voor gek zou dit zijn? "Is er iets?" Sprak ze nors. Hij stapte verschrikt een beetje achteruit. "Met mij niet nee", Antwoordde hij zacht. "Ik denk niet dat het zo'n goed idee is om nu doorweekt te raken, of wel?" Zei hij, mikkend op haar natte haar. Onbewust maakte hij zich klaar om weg te rennen. Wie weet ontplofte ze wel. Hij had geen zin in een confrontatie, niet met het meisje. Geconfronteerd worden met een aanvaller, was hetzelfde als zijn verleden herbeleven. En dat wou hij ten alle tijde vermijden.

Mikaela keek de jongen nog even nors aan maar al snel verzachte ze haar uitdrukking. Het was niet echt de bedoeling geweest. Hij kwam gewoon juist op het verkeerde moment. Misschien had ze eerst moeten in ademen om te bekomen van de nachtmerrie. Even liet ze haar zilver kleurige ogen glijden naar de grond staarde nog geen vijf seconden ernaar en keek de jongen weer aan. Ze zuchtte even. Mika had gezien hoe hij geschrokken achteruit had gestapt, en dat gaf haar duidelijk het teken dat ze helemaal verkeerd had gereageerd. . "Met mij niet nee", Antwoordde hij zacht. "Ik denk niet dat het zo'n goed idee is om nu doorweekt te raken, of wel?" hoorde ze hem zeggen.
Enkele minuten dacht ze over zijn woorden na. Door daar over na te denken ging ze met haar handen over haar gezicht zodat het meeste deel droog was, niet dat het echt veel zin zou hebben omdat er verschillende druppels van haar haren over haar gezicht gleed naar haar kin en er toen af druppelde. ”sorry, het was niet de bedoeling om zo te reageren….” Sprak ze weer helemaal kalm, terwijl ze heel even haar ogen sloot zodat ze de droom weg kon werpen, zoals ze altijd deed nadat ze van de schrik was bekomen.
Even haalde ze haar schouders op.” Was gewoon even geschrokken door iets” sprak ze nogal afzijdig niet zeggend waarvan ze was geschrokken. ”trouwens het valt eigenlijk nog best wel mee, die koude.” ze loog natuurlijk het leek wel alsof haar hoofd helemaal in ijs was. Het was ijskoud en verschillende rillingen liepen door haar lichaam bij iedere druppel dat toch door haar jas kon vallen. Maar natuurlijk is ze koppig genoeg om het niet meteen toe te geven. “Wil jij anders eens proberen?” stelde ze grijnzend voor. Ook al wist ze het antwoord ze stak toch even haar hand terug in de fontein maar trok die toch er weer snel uit zodra een volgende rilling weer te voelen was, maar dat liet ze niet merken. “o, ja ik ben Mikaela maar zeg maar Mika, is korter” sprak ze grijnzend schouder ophalend. Al snel zette ze een stap weg van die fontein voordat ze weer zo stom was om opnieuw haar gezicht erin te duwen. Niet dat ze dat nog een tweede keer gaat doen ofzow, haar lesje had ze wel geleerd. Mikaela nam haar haren vast alsof ze het in een staart zou doen en duwde het zo hard samen dat haar knokkels wit werden en verschillende druppels op de grond vielen, zodat het niet meer over haar gezicht zou kunnen gaan. “en hoe heet jij?” vroeg ze toen maar nieuwsgierig, al haar gespannenheid vandaar straks is helemaal verdwenen en een zachte uitdrukking was in haar plaats gekomen.

-sorry kortheid moest snel doen-