Dream On [Matt]

Hoe Matt reageerde verbaasde haar, de warmte die hij haar bezorgde stopte abrupt toen hij haar weg schoof. Ze had het totaal niet verwacht, dat hij boos zou zijn. Of nouja, eigenlijk wel, maar toch ook weer niet. Want hij had zelf een vriendin, dus waarom zou hij boos zijn als ze zoiets had gedaan… Hij had er dan toch niks mee te maken gehad. Hij had iemand anders, niks met Lynn. Precies zoals ze dacht. De reden waarom ze weg was gelopen toen de bewaker dat vroeg. Ze probeerde het te vergeten, Matt kon er niks aan doen dat hij iemand heel anders leuk vond. Niet haar. Lynn moest dankbaar zijn dat hij zo aardig tegen haar was geweest, dat hij misschien wel gewoon een vriend van haar had kunnen worden. Ze was zomaar weggelopen zonder iets te zeggen.
Maar toch, als hij het blijkbaar niet leuk vond als ze iemand anders zoende. Wat wilde hij dan? Niet dat ze zelf geen spijt had van Declan. Ze haatte die jongen, niet dat hij er veel aan kon doen. Maar voor haar gevoel had hij haar gewoon zwaar bedrogen, een klein kort spelletje. Met een grand finale er achteraan. Of het nou de bedoeling was geweest of niet. Hij had het net als haar stom gespeelt. Bovendien, hij was begonnen. Niet dat… oh man waar dacht ze ook over na. Het was toch allemaal nutteloos. Ruzie met Matt, ruzie met dat meisje en Declan zou ze ook nooit meer spreken. Voor de rest kende ze niemand. En als het begin al zo slecht was hoe erg kon de rest dan wel niet worden… Lynn had toch zo gehoopt dat alles goed zou komen. Dat ze nooit meer depri zou zijn. Dat Jane haar met rust zou gaan laten. Maar nee, dat zou niet gebeuren. Nooit, op de manier, als het zo door ging.
Zwijgend keek ze Matt na die er vandoor liep. Het beeld werd waziger, ze merkte dat het kwam door de tranen die in haar ogen opwelde. Alles was verpest. Zodra ze niks meer kon zien draaide ze zich weer naar de tafel en liet haar hoofd weer op tafel vallen. Het was zo koud, zo ontzettend koud. Rillingen liepen over haar rug en ze beet op haar lip. Het maakte helemaal niks uit. Ze bleef liggen en sloot haar ogen. Na een tijdje stopte ze weer met rillen en bewoog niet meer.

Warmte. Lynn voelde dat er een warme deken over haar heen lag, het rook er fris. Toen ze wakker werd voelde het alsof ze heel lang had geslapen, of eigenlijk gewoon was weg geweest. Het enige wat ze zich kon herinneren was de stem van Matt, zingend. Zoals ze het gehoord in zijn slaapkamer. Het waren vast drome geweest, wat maar weer hard de waarheid verduidelijkte. Als ze zelfs had gedroomt dat hij had gezongen. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht en ademde diep in. Ze bewoog een beetje en voelde gelijk de spierpijn overal, de klappen. Natuurlijk, langzaam kwamen de herinneringen weer boven van die dag. Met haar hand ging ze langzaam naar haar oog en duwde zachtjes, jep. Die was nog blauw. Beetje bij beetje wende ze aan het licht en keek toen rond in de zaal. Er was niemand. Over haar gezicht liep langs haar neus een infuus. Ze snoof even en bleef maar gewoon zo liggen zoals ze al lag.
“Ze is wakker…” hoorde ze een zakelijke stem zeggen en Lynn tilde haar hoofd een beetje op. “Ho, ho blijf maar liggen. Dat was ‘m wel zeg, een hele week.” De man schudde zijn hoofd en Lynn beet op haar lip. Een hele week? Dat was inderdaad lang, veel langer dan ze had gedacht. “Hoe.. hoe kom ik hier?” mompelde ze en keek naar de dokter die ondertussen bezig was met het infuus los te maken. Blijkbaar was dat al niet meer nodig. “Je lag te lang buiten, veel te lang zelfs. Een jongen bracht je hier heen.” Antwoordde man vriendelijk en ze fronstte. Een jongen. Was het dan toch… was hij dan toch teruggekomen?

Spoiler:

Drie stappen heen, drie stappen terug. Nog eens drie stappen heen, en weer drie stappen terug. Matt herhaalde dit keer op keer, zenuwachtig friemelend met een klein stukje elastiek in zijn handen. Hij wist niet hoe het met Lynn ging. Hij wilde weten hoe het met Lynn ging. Correctie; Eowyn en hij wilden allebei weten hoe het met Lynn ging. Vreemd, want normaal trok het kleine elfenmeisje zich weinig aan van de buitenwereld. Iets zorgde ervoor dat ze Lynn wel mocht. Niet gek natuurlijk, Lynn was fantastisch. Althans, zo was ze op Matt overgekomen. Ze waren misschien net twee uurtjes samen geweest, maar ze had zo’n goede indruk gemaakt. En in die twee uurtjes was er zoveel gebeurd. Matt wist niet dat er zoveel emoties in een korte tijd ontketend konden worden. Verliefdheid voor Lynn, irritatie door Eowyns aparte gedrag. Woede en onbegrip door de bewaker Jack, maar vooral; verwarring. Al die emoties kluwden als een bal wol in elkaar, en Matt kon het einde ervan niet vinden. Hij kon de emoties niet uit elkaar halen, kon ze niet van elkaar verwijderen. Dat zorgde ervoor dat hij een wrak was, en nog erger bungelde aan een touwtje. Het touwtje dat hem liet wisselen van de realistische wereld en de droomwereld. En Matt vond het voor de eerste keer vervelend. Hij vond het vervelend dat hij nu niet met beide benen in één van de werelden stond.

Gras. Groen, heel erg groen gras. Het was maar een klein grasveldje, maar het was groot genoeg om honderden soorten wezens onderdak te geven. Matt zat er tussenin en sloeg alles gade. Hij keek toe hoe de elfen hun nestjes bouwen in bomen en tussen boomwortels. Hij keek toe hoe de konijnen elkaar achterna joegen, verlangend naar een stukje vlees. Hun scherpe tanden flikkerden in het maanlicht en gaf de konijnen iets aparts. Iets duisters. Reusachtige wezens vlogen door de lucht, gedragen door hun enorme maar vooral gespierde vleugels. Vlammen stroomden uit hun neusgaten wanneer ze ademden en Matt keek toe. Zittend midden in het kleine grasveldje. Genietend.

‘’Matt?’’ Een dokter schudde aan zijn schouder, en Matt opende zijn ogen. Toen hij de man zag sprong hij haastig op van de grond en hij keek de dokter verwachtingsvol aan. Die schudde zijn hoofd en beet op zijn lip. ‘’Het gaat niet zo goed met haar. Haar hartslag is zwakjes en ze is nog steeds koud. Als je wilt mag je even kijken.’’ Matt knikte en zocht met zijn blauwe ogen naar Eowyn. Ding op zijn schouder zitten, haar rugje leunend tegen Matt’s nek. Matt zelfs slikte, en hij volgde de dokter naar binnen. Wat hij daar zag liet hem even schrikken. Lynns gezicht was nog steeds bleek, al hadden haar lippen al een beetje kleur teruggekregen. Een speciaal beademingsapparaat stuurde zuurstof doormiddel van slangetjes in haar neus naar haar lijf, en een infuus was met een naald in haar arm geprikt. Schoorvoetend schuifelde Matt overeind. Hij legde zijn warme hand even op de hand van Lynn, en schrok van de koude die ervan af straalde. Hoe kon dat? Ze was toch binnen? Hij ging op een gammel stoeltje zitten langs haar bed en hij zweeg. Een dokter legde zijn hand op Matt’s schouder en knikte hem vriendelijk toe. ‘’Ik zal jullie even alleen laten. ‘’ Matt knikte dankbaar, en hij keek de dokter na. Toen de deur met een zacht klikje in het slot gegooid werd zuchtte Matt. Het was zijn schuld. Allemaal zijn schuld. Waarom was hij weggelopen? Zijn duim streelde Lynns koude hand en hij zuchtte. Plotseling schraapte hij zijn keel en hij zong heel onverwachts. Hij zong vanuit zijn hart.

Just another grey autumn day
You’re the sunshine trying to break through
No I never imagine that my path would lead to you
A look in your eyes as they met mine
Seem to say we’re the same
In so many ways
Though we’re worlds apart
I will promise you

I won’t let you down
No I won’t let you down

There are so many reasons to keep us apart
But it won’t stop me losing
My mind or my heart
What would I give
To touch your hand
Oh just feel your skin
I’d breathe you in
Could this ever be
You’ll be next to me

No I won’t let you down
No I won’t let you down

I know myself so well
But I’ve never been here before
You’re just out of my reach
But I will be here
Of that you can be sure
Can be sure

It’s another grey autumn day
You’re the sunshine trying to break through
I can only imagine that I’m walking with you
I realise if you were mine
We may fall apart
Oh you’d have my heart
There’s too many things between you and me

No I won’t let you down
No I won’t let you down
No I won’t I won’t let you down
No I won’t let you down
No I won’t I won’t let you down
No I won’t I won’t let you down
No I won’t I won’t let you down
No I won’t let you down

Net toen Matt klaar was met zingen, vloog de deur open. ‘’Oké jongen. Tijd is op, en het is trouwens tien uur. Tijd om naar je kamer te gaan. ‘’ Matt knikte en stond zwijgend op. Hij wierp nog één laatste blik op Lynn, en wandelde toen de kamer uit. Eowyn neuriede geruststellend liedjes op zijn schouders en Matt opende de deur van zijn kamer. Hij trok zijn kleding uit en schoot in een pyama broek. Hij gleed onder de dekens en even huiverde hij. De dekens waren niet warm, maar omringde zijn naakte bovenlichaam met een vreemd soort kilheid.
Matt kon niet slapen. De hele nacht piekerde hij over wat er gebeurd was. Hij staarde doelloos naar het plafond, terwijl Eowyn opgekruld op zijn borst lag.
De dagen verstreken langzaam. Matt at, douchte en ging langs bij Lynn. Daar zat hij uren stilzwijgend langs haar bed, terwijl hij haar hand vast had. Soms durfde hij het aan om een haarlok uit haar gezicht te strijken, maar meestal hield hij zich in. Hij wilde niet alweer iets verkeerds doen. Als hij weg moest van de dokters, hing hij doelloos rond in zijn kamer, terwijl hij piekerde. Het schuldgevoel was nog steeds niet weg. Het kon niet weg, wílde niet eens weg. En zo verstreken er vier dagen. Vier dagen in een oneindig durende cirkel. Vier dagen van wachten.
De vijfde dag brak aan.

Deze keer had Matt zijn gitaar meegenomen. Uiteraard met toestemming van de dokters en verplegers. Het kon geen kwaad dachten ze, als Matt maar niet urenlang zou spelen. Hij was dat ook helemaal niet van plan. Hij zou alleen maar zijn gevoelens uiten. Nu durfde hij het tenminste; Lynn zou hem toch niet horen. Hij zou niks aanrichten en misschien werden ze wel gewoon vrienden. Wie weet? Een liedje had hij niet geschreven, daar had hij geen zin in gehad. Bovendien zouden de woorden die hij sprak nu eerlijker zijn. Ze zouden beter in het moment passen, beter bij zijn stemming horen. Ze zouden oprecht zijn. Ze zouden perfect zijn. Hoopte hij.
Het geluid van een deur die openging. Matt die de kamer binnenwandelde en de dokters die zwijgend vertrokken. Matt nam plaats langs het bed van Lynn en hij keek naar haar gezicht. Het was nog steeds bleek, en hoewel ze nu al vijf dagen sliep stonden er donkere wallen onder haar ogen. Matt wreef even over zijn eigen wallen en hij zuchtte. ‘’I can’t get no sleep.’’ Hij wist niet waarom hij het zei. Misschien om zijn stem op te warmen. Hij wist het niet.
Hij slikte en even bewoog zijn adamsappel van boven naar beneden. Hij wreef over zijn ongeschoren baard en greep zijn gitaar stevig vast. Toen, zonder te aarzelen, sloeg hij de eerste akkoorden aan.
Zijn stem klonk vol emotie. Klonk puur, lief en zacht. Zijn stem klonk zoals Matt in het echt was. Eowyns voetje tikte mee op de maat en Matt zong. En hij genoot. Hij genoot van de woorden die hij voortbracht.

In the night, I hear 'em talk,
the coldest story ever told
Somewhere far along this road, he lost his soul to a woman so heartless..
How could you be so heartless?
Oh.. How could you be so heartless?

How could you be so, cold as the winter wind when it breeze, yo
Just remember that you talkin' to me though
You know need to watch the way you talkin' to me, yo
I mean after all the things that we've been through
I mean after all the things we got into
Hey yo, I know of some things that you ain't told me
Hey yo, I did some things but that's the old me
And now you wanna get me back and you gon' show me
So you walk around like you don't know me
You got a new friend, well I got homies
But in the end it's still so lonely

In the night, I hear 'em talk,
the coldest story ever told
Somewhere far along this road, he lost his soul to a woman so heartless..
How could you be so heartless?
Oh.. How could you be so heartless?

How could be so Dr. Evil, you bringin' out a side of me that I dont know..
I decided we weren't gon' speak so
Why we up 3 A.M. on the phone
Why does she be so mad at me fo'
Homie I dont know, she's hot and cold
I won't stop, I won't mess my groove up
'Cause I already know how this thing go
You run and tell your friends that you're leaving me
They say that they don't see what you see in me
You wait a couple months then you gon' see
You'll never find nobody better than me

In the night, I hear 'em talk,
the coldest story ever told
Somewhere far along this road, he lost his soul to a woman so heartless..
How could you be so heartless?
Oh.. How could you be so heartless?

Talkin', talkin', talkin', talk
Baby let's just knock it off
They don't know what we been through
They don't know 'bout me and you
So I got something new to see
And you just gon' keep hatin' me
And we just gon' be enemies
I know you changed believe
I could just leave it wrong
And you can't make it right
I'm gon' take off tonight
Into the night...

In the night, I hear 'em talk,
the coldest story ever told
Somewhere far along this road, he lost his soul to a woman so heartless..
How could you be so heartless?
Oh.. How could you be so heartless?

Toen hij klaar was met zingen zag hij dat Lynn onrustig bewoog, en haar ogen rolden onder haar oogleden. Droomde ze, of werd ze wakker? Gealarmeerd drukte Matt op het rode knopje langs het bed, en binnen no time kwamen er twee verplegers binnengestormd. Matt werd ruw aan de kant geduwd en hij belandde aan het einde van de kamer op zijn achterwerk. Hij kon nog net verhinderen dat de gitaar kapotsloeg tegen de stenen muur, en haastig sprong hij op. Een van de dokters wenkte hem. ‘’Ze is wakker, al weet ik niet zeker of ze al scherp ziet. Kom maar kijken.’’ Matt haastte zich vooruit en pakte schaamteloos haar hand vast. Tranen van blijdschap welden op zin zijn ogen, en haastig veegde hij ze weg. Ze was wakker! Hij gedroeg zich dan wel als een sentimenteel watje, Lynn was wakker!

Ze hoorde nog wat vaag gepraat op de achtergrond en bleef maar rustig liggen. Het was niet de bedoeling dat ze nu dingen te snel ging doen, ze moest het heel langzaam opbouwen. Dat hadden de dokters tegen haar gezegt. Plotseling voelde ze dat haar hand gepakt werd en ze tilde haar hoofd op om te kijken wie het was. Toen ze Matt zag zitten verscheen er meteen een glimlach op haar gezicht. “Ga liggen.” Zei een dokter die langsliep en Lynn zuchtte. Ze liet haar hoofd weer vallen, maar even later voelde ze dat de bovenkant van het bed omhoog ging.
Dat was inderdaad beter. Ze keek Matt opnieuw aan en wist dat ze blijer was om hem te zien dan ze zou moeten zijn. Wat zou zijn vriendin doen als ze binnenkwam en hem zo zag zitten, zou die haar ook slaan? Lynn slikte en schudde die gedachte van haar af. Niemand was zo laf om mensen in het ziekenhuis te slaan. Bovendien, er waren hier genoeg bewakers en dokters. En waarom zou een meisje voor de lol naar een ziekenzaal gaan… Ze zag zijn gitaar staan en fronstte, wat deed die hier. Zou hij… waren die liedjes in haar droom dan toch niet nep geweest? Had ze hem gehoord, in coma? Daarna keek ze naar hun handen en toch, ondanks dat het niet goed verscheen er opnieuw een glimlach op haar gezicht.
Opnieuw bekeek ze Matts gezicht en eigenlijk, zag hij er behoorlijk moe uit. Zijn ogen waren moe en ze glinsterde, alsof hij had gehuild.. Ze beet op haar lip en dacht even na. “Gaat het wel?” vroeg ze met enige bezorgdheid in haar stem. Wel ironisch, zij lag in een bed in een ziekenzaal en ze vroeg Matt die op bezoek was of het goed ging. Ook vroeg ze zich af waarom hij er zo moe uit zag, waarschijnlijk had hij slecht geslapen, maar waarom dan? Normaal, of teminste die dag ze hem leerde kennen kwam hij energiek over, nu zag hij er soort van het tegenovergestelde uit. Voor de derde keer keek ze naar hun handen en wilde eigenlijk wegtrekken. Ze wilde niet weer zoiets doen, wat ze dat andere meisje had aangedaan. Lynn had iemands anders vriendje gezoent, dat zou haar nooit meer overkomen. Van die jongen had ze het niet geweten, maar van Matt wel en toch zat ze hier zo.
Maar het lukte haar niet, ze wílde haar hand niet wegtrekken. Toch deed ze het, ze trok haar hand weg. Wat haar echt een rotgevoel gaf, maar soms moest ze aan haar verstand denken. Lynn keek naar de lakens waar ze onder lag. Omdat ze hem niet aan durfde te kijken. Wat moest ze zeggen? Het liefst pakte ze zijn hand, vloog ze hem om zijn nek. Helaas, was dat niet altijd het slimste. Uiteindelijk keek ze hem toch weer aan. “Sorry…” mompelde ze en schudde haar hoofd.

Spoiler:

Toen het bed van Lynn omhoog ging zodat ze Matt aan kon kijken glimlachte hij gemeend. Het was goed om haar nu wakker te zien. Om te zien dat ze geen blijvende schade had opgelopen. Het was goed om te zien dat ze naar hem glimlachte.
God, die glimlach. Het was net alsof er duizenden kriebelende beestjes door hem heen kropen. Die hem geluk inspoten met minuscule dunne naaldjes. Het was vreemd dat er nog steeds een vervelende brok in zijn keel zat. Hij was toch zeker geen emotioneel watje? Nee, hij was heel erg blij. Kon je een brok in je keel krijgen van blijdschap? Matt wist het niet, blijkbaar wel. Toen Lynn fronste en naar zijn gitaar keek glimlachte Matt schouderophalend. ‘’Ik heb wat liedjes gezongen om de tijd te doden terwijl ik langs je bed zat. Ik zit er nu ook al zo’n..’’ Matt keek op de klonk en wendde zich weer tot Lynn. ‘’..drie uurtjes.’’ Hij grijnsde en haalde zijn hand door zijn haren. Toen hij gaapte hield hij uit automatisme zijn hand voor zijn mond en Matt ademde eens diep in en uit. Plotseling en zonder waarschuwing kwam Eowyn onder het bed uitgekropen om vrolijk op zijn schouder te landen. Haar grote bruine ogen onderzochten Lynn, en vervolgens wendde het elfje zich tot Matt. ‘’Ze doet best wel raar. Alsof ze in tweestrijd is ofzo. Ik weet het niet.’’ Haar stemmetje klonk fluisterend en Matt moest zich inspannen om het te horen. Toen hij eindelijk begreep wat ze zei, fronste hij en hij negeerde het. Zijn ogen gleden over Lynns gezicht. Hmm, hij merkte niks?

‘Gaat het wel?’ Lynns stem trok hem uit zijn peinzen en hij keek Lynn aan. Vervolgens barstte hij in een vrolijke lach uit. ‘’God, Lynn.’’ Toen hij uitgelachen was grijnsde hij scheef. ‘’Eigenlijk hoor ik dat te vragen aan jou. Wat onbeleefd trouwens dat ik dat nog niet gedaan heb. Maar om je vraag te beantwoorden; het gaat wel. Ik ben alleen blij dat ik niet voor niks..’’ Even slikte Matt en de grijns gleed van zijn gezicht. ‘’Nouja, dat ik niet voor niks hier gezeten heb. En niet voor niks uren gezongen. Heb je daar trouwens wat van meegekregen?’’ Hoewel Lynn er het recht op had om te weten wat hij voor haar voelde, hield iets hem tegen om dat te vertellen. Toen Lynns smalle handje keek dat perfect in zijn grote handen leek te passen glimlachte hij. Een gelukgevoel stroomde als kokend heet lava door zijn aderen. Alleen deed deze lava geen pijn, maar voelde die ongelooflijk lekker. Hij herkende het gevoel ergens van. Alleen wist hij niet waarvan.
Een frons ontsierde zijn gezicht terwijl hij nadacht. De droom! Ja, hij wist het weer. Het gevoel was afkomstig uit de andere wereld. Betekende dan dat Lynn en hij nooit ‘echt’ werd? Matt wist het niet. Echter werd dat gevoel bevestigd toen Lynn haar handen terugtrok. Toen ze zich verontschuldigde keek Matt haar aan. ‘’Sorry? Sorry waarvoor?’’ Zijn stem klonk zacht en hees. In de kamer was het doodstil en Matt gaf het toe; hij vond het jammer. Was ergens ook gekwetst en beledigd. En het ergste was; het klonk duidelijk door in zijn stem..

‘’Ik heb wat liedjes gezongen om de tijd te doden terwijl ik langs je bed zat. Ik zit er nu ook al zo’n.. drie uurtjes.” Lynn antwoordde niet. Ze wist niet wat ze moest antwoorden. Dat hij al die tijd hier had gezeten, voor haar. Ze begreep het niet, het werd steeds raarder. Waarom? Het maakte haar in de war. Waarom deed hij dit? Soms zou ze willen dat ze gewoon in andermans gedachten kon kijken. Wat dacht hij? Waarom zat hij hier zoveel terwijl hij een vriendin had. Vast een ontzettend lief meisje, dat kon niet anders. Matt verdiende het liefste, mooiste meisje ter wereld. Die heel lief voor hem was.
Het feit dat ze het niet erg vond dat hij hier zat maakte haar al een lief meisje. Ze was niet jaloers, ze was lief voor Matt. Het was niet leuk, het was geen afwijzing, het was meer. Er was geen sprake van, ze moest het gewoon maar accepteren. Maar Matt maakte het daar niet makkelijker op, hij was zo lief voor haar. Ze dacht niet meer toen ze Matts lach hoorde en er verscheen onbewust ook gelijk een lach op haar gezicht. ‘’God, Lynn. Eigenlijk hoor ik dat te vragen aan jou. Wat onbeleefd trouwens dat ik dat nog niet gedaan heb. Maar om je vraag te beantwoorden; het gaat wel. Ik ben alleen blij dat ik niet voor niks..” hij stopte even met zijn zin en Lynn bleef naar hem kijken. ‘’Nouja, dat ik niet voor niks hier gezeten heb. En niet voor niks uren gezongen. Heb je daar trouwens wat van meegekregen?’’
Dat klopte, daar had ze nog niet bij nagedacht. Ze had ook dood kunnen zijn. Ze knikte. En of ze hem had gehoord. Nu ze er zo over nadacht herinnerde ze zich natuurlijk weinig tot niks van alles wat er was gebeurt na de kou. De ongelofelijk kou. Ze rilde weer bij de gedachte. Nog nooit had ze zich zo ellendig gevoelt. Maar daarentegen, toen ze Matts gezicht bekeek voelde ze zich gelijk weer vrolijk. “Ik heb het zeker meegekregen… Natuurlijk niet precies wat je zong en gitaar speelde.” Ze fronstte even, wat zou hij hebben gezongen. Het was een slechte gedachte die ze het liefst direct uit haar hoofd bande, of beter nooit had bedacht. “Maar ik hoorde het… Ik dacht dat ik droomde.” Opnieuw keek ze naar Matts ogen en had aan de ene kant zin om weg te lopen en hem nooit meer te zien. Het klonk dramatisch, maar het was zo pijnlijk. Zo pijnlijk dat het zo hopeloos was, dat ze niks met hem te maken zou hebben op die manier. Het was bijna te moeilijk om vrienden te kunnen zijn, hoe kon ze dat zijn als ze steeds zo dacht.
Maar aan de andere kant wilde ze gewoon dicht tegen hem aankruipen. Ongeacht van zijn vriendin, die gedachte was echter snel weg. Toen ze aan het meisje dacht die haar die dag in elkaar had geslagen. Hoe lief het meisje ook moest zijn, wat zou zijn doen? Wat zou zij doen als zij en Matt… Ze slikte, als hij haar ècht leuk vond. Als het wederzijds was, wat zou ze dan wel niet denken als ze hem aantrof met een ander meisje. Woedend zou ze zijn en dat zou ieder ander zijn.
Ondanks dat ze haar hand had losgetrokken had ze er daarom ook geen spijt van. ’Sorry, sorry waarvoor?’ Lynn zuchtte, waarom? Waarom zei hij dit, ze begreep het echt niet. Het was zo… gemeen. Bijna gemeen ja.
‘Matt waarom doe je dit? Wat wil je dat ik doe, het wel accepteren om nog een keer in elkaar gemept te worden. Ik ben blij voor je oké? Maar laat me met rust, ga naar haar toe. Het is gewoon niet goed.” Ze keek weg en slikte. Een brok in haar keel, kon ze maar weglopen. Was ze maar geen zwak meisje die in bed moest liggen. Ze voelde de tranen opwellen in haar ogen en hoopte dat hij snel weg ging. Het was klaar, ze moest er niet meer aan denken. “Bedankt voor het zingen en het blijven… Ik waardeer het.” Fluisterde ze omdat haar stem brak. Ze wilde niet dat hij het hoorde.

Spoiler:

‘Ik heb het zeker meegekregen… Natuurlijk niet precies wat je zong en gitaar speelde.’ Klonk Lynns stem en Matt zuchtte enigszins opgelucht. Misschien was het inderdaad beter zo. Toen hij haar volgende woorden knikte hij, en hij leunde achterover in de ietwat ongemakkelijke stoel. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn hoodie en beet ongemakkelijk op zijn lip. Op een of andere manier was de stemming omgeslagen. Het gaf Matt een raar gevoel. Waarom deed Lynn zo, zo apart? Alsof er duizenden negatieve gedachtes door haar hoofd heen gingen. Maar dat hoefde toch ook helemaal niet.

Met stijgende verbazing hoorde Matt dan ook haar volgende woorden aan. ‘Matt waarom doe je dit? Wat wil je dat ik doe, het wel accepteren om nog een keer in elkaar gemept te worden. Ik ben blij voor je oké? Maar laat me met rust, ga naar haar toe. Het is gewoon niet goed.’ Hij haalde zijn hand door zijn haren terwijl hij de woorden in zich opnam. Werd hij nu gewoon weggestuurd? Werd hij weggestuurd terwijl hij uren op dit gammele stoeltje had gezeten? Wat was dit. En haar? Wie was haar? Toen ze haar laatste woorden gesproken had sprong hij plotseling omhoog, waardoor het stoeltje met een luide klap omviel. ‘’Dus, dus dit is je dank voor alles? Waar heb ik nu uren voor aan je bed gezeten, zeldzame woorden gezonden. En wat bedoel je met haar? ‘’ Matt moest even stilhouden om een plots opzettende woede in te houden. Of was het wel woede? Was het niet eerder gekwetstheid waar Matt niet aan toe wilde geven. ‘’Ik weet niet wat er allemaal in je omgaat Lynn, maar ik vind dit niet zo heel erg leuk. In tegendeel zelfs, ik ben gekwetst en beledigd.’’ Matt beet op zijn onderlip en sloot even zijn ogen toen hij besefte hoe erg zijn stem trilde. ‘’Ik.. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Het is altijd leuk om op deze manier bedankt te worden voor dingen.’’ Zijn laatste zin klonk sarcastisch en gemener dan hij bedoeld had en Matt had vrijwel meteen spijt dat hij het gezegd had. Jammer dan, niks aan te veranderen. Hij klapte zijn kaken met een luid geluid op elkaar en draaide zich op zijn hakken om. Hij plukte zijn gitaar van de muur en maakte aanstalten om de kamer uit te lopen. Voor hij de deur achter zich sloot draaide hij nog een keer naar Lynn om. ‘’Lynn ik weet niet wat er aan de hand is. Jammer dat ik de kans niet krijg om het te begrijpen. Volgens mij hecht je jezelf teveel aan de woorden van die verdomde bewaker. ‘’ Toen sloot hij met een harde klap de deur achter zich en met boze stappen verwijderde hij zich van Lynn. Met iedere stap die hij zette nam zijn boosheid af, tot er niks anders meer te voelen was dan pijn. Ze had zijn hart gebroken. Jezus, hoe kon hij denken dat het iets zou worden? Een plotselinge woede vlamde weer op in Matt, en met een woedend gebrul sloeg hij met zijn vuist tegen de muur. Enkele botten kraakten, maar er was niks gebroken. Nog net niet. Bloed stroomde uit de schaafwonden, en Matt keek verdwaasd naar de helderrode vloeistof. Bijtend op zijn lip trok hij een sprintje naar zijn kamer, om de deur lomp hard achter hem dicht te gooien. Zijn gitaar gooide hij op bed en hij zakte langs de muur omlaag. Zijn gezicht verstopte hij achter zijn handen en hij zuchtte. Shit, moest dit nou allemaal?


-- Hij lijkt zo kort :I

Spoiler:

‘’Dus, dus dit is je dank voor alles? Waar heb ik nu uren voor aan je bed gezeten, zeldzame woorden gezonden. En wat bedoel je met haar? ‘’ Lynn beet op haar lip. Ze wist niet wat ze moest zeggen en nog steeds had ze niet het lef om hem aan te kijken. Toch deed ze het, omdat ze hem aan wílde kijken en omdat het wel zo, ja, zo normaal was. Ondanks dat ze niet normaal was, zoals niemand hier. Toch wilde ze zo normaal mogelijk zijn.
“Ik… ik bedoel je vriendin.” Stamelde ze en keek hem verbaasd aan. Steeds minder begreep ze er ervan. Echt steeds minder. Wat was hier nou aan de hand, waarom deed hij zo. Oke, dat hij het niet leuk vond kon ze begrijpen. Ze had ook niet verwacht dat hij vrolijk weghuppelde. Maar dit, er moest meer achter zitten. Het klopte gewoon niet helemaal anders zou hij nóóit zo doen. ‘’Ik weet niet wat er allemaal in je omgaat Lynn, maar ik vind dit niet zo heel erg leuk. In tegendeel zelfs, ik ben gekwetst en beledigd.’’ Ze fronstte, wat dacht hij wel niet? Was hij gek geworden ofzo, hij, beledigt en gekwest?
In feite had ze alleen maar een verstandige keuze gemaakt. Niet de keuze die ze echt wilde, maar de verstandigste. Al helemaal voor Matt. Matt was niet iemand die vreemd zou gaan, althans, dat was niet wat ze zich voorstelde bij hem. “Jij bent gekwetst?” vroeg ze met een spottende toon in haar stem. “Jij bent hier mee begonnen.”sprak ze verder en sloot haar zin kortaf af. Als het dan niet normaal kon gaan… Dan moest het maar zo. Natuurlijk wilde ze geen ruzie, maar ze liet ook niet over haar heen lopen. Hij gaf haar overal de schuld van terwijl ze alleen maar het beste hadden gedaan. Voor allebei van hun. Matt zou niet vreemd gaan, zij zou geen vriendjesafpakker zijn die als bonus nog een keer in elkaar werd geslagen. Wat bezielde hem dan nu?
‘’Ik.. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Het is altijd leuk om op deze manier bedankt te worden voor dingen.’’ Ze negeerde hem en keek weer weg. Fijn dat hij niet meer wist wat hij moest zeggen, dan zei hij toch niks meer. Lynn wilde nu alleen maar meer dat hij wegging, zodat ze haar emoties niet meer hoefde op te kroppen. Als depressiepatient was ze er namelijk niet echt goed in om met een pokerface rond te lopen.
En natuurlijk, ze was hem dankbaar voor het zingen, dat hij was gebleven dat hij haar uit die kou had gehaald. Maar dat had ze ook gezegt. En ze kon hem niet meer geven dan dat.
‘’Lynn ik weet niet wat er aan de hand is. Jammer dat ik de kans niet krijg om het te begrijpen. Volgens mij hecht je jezelf teveel aan de woorden van die verdomde bewaker. ‘’ Verward keek ze hem aan en snapte er, zo mogelijk, nog minder van. Wat bedoelde hij!? Het was frustrerend. Hoezo die woorden van die bewaker, het was er zo rustig uitgekomen. Een vriendin. Op dat moment was ze geschokt geweest, nog steeds wel. Maar het klonken niet als leugens. Maar wat Matt nu hier zei en hoe hij hier stond. Dat klonk nog veel minder als leugens. Had ze nou echt een bewaker geloofd… Was ze nou…
Met grote ogen keek ze hem na. Ze had hem niet geloof, ze had geluisterd naar de bewaker en had hem afgewezen… AFGEWEZEN! Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd en ademde rustig in en uit. Matt, ze had Matt afgewezen. Als ze iemand leuk vond dan was hij het wel. Verliefd ja, ze moest het maar toe geven. Lynn was hartstikke verliefd op die jongen en dan gebeurde dit. Hij had geen vriendin, hij was aardig tegen haar en ze…
Ze voelde een hand op haar schouder. “Kalmeer even meisje, ga slapen.” Lynn haalde haar hand weg en keek een dokter aan. “Ik wil niet slapen, ik kan niet slapen, ik moet het eerst oplossen.” Zei ze terug, haar stem klonk in de war en zo voelde ze zich ook. “Dat kan niet. Ga slapen.” Hij glimlachtte en liep weg. Rotdokter, met zijn rotglimlach in dit rotziekenhuis. Ze wilde niet slapen, ze wilde naar Matt toe. Ze moest met hem praten, ze moest het goedmaken, ze moest het uitleggen!
Toen de deur dicht was en ze even had gewacht schoof ze haar benen naar de zijkant van het bed en haalde diep adem. Daar duwde ze zich zelf overeind en stond wiebelig op haar benen in haar witte ziekenhuisgewaad. Dit moest toch kunnen? Ze keek even om zich heen en zag naast een bed 2 krukken. Die persoon had pech. Voorzichtig strompelde ze er heen en pakte de dingen aan.
Met zachte tikjes ging ze de kamer uit en keek om zich heen, zoekend naar matt. Eenmaal verder van de ziekenzaal riep ze voor het eerst. “Matt!” eerst zachtjes, maar steeds harder. Ze had het koud.

Spoiler:

Hoe lang zat Matt al op de grond tegen de muur aan? Hij wist het niet. Eowyn was verdwenen, dus Matt was op zichzelf aangewezen. Hij moest het toegeven; nu voelde hij zich best eenzaam. En hij beefde over zijn hele lichaam. Goed, hij had dus net ruzie staan maken met Lynn. Dat het niks tussen hun zou worden was voor hem al duidelijk geweest, maar nu zat een vriendschap er ook al niet meer in. Matt had nooit zo boos mogen worden. Hij wist dat hij er behoorlijk agressief uitzag zodra er een klein sprankje boosheid in hem smeulde en Matt was erg boos geweest. Of gekwetst. Hij had het in ieder geval geuit door boos te worden en zijn stem over te laten slaan. Ja, Matt had dom gehandeld, heel dom gehandeld.
Erger nog volgens Matt, was dat hij niet zeker wist of Lynn hem snapte. En dat hij haar niet helemaal snapte. Wat had ze nu gemompeld over een vriendin en dat hij ergens mee begonnen was. Waarmee begonnen? Met haar leuk vinden? Was dat dan ook al iets wat niet meer mocht tegenwoordig? Hij mocht van de bewakers niet naar zijn eigen wereld, hij mocht niet praten met Eowyn. Ze zeiden zelfs dat Eowyn niet bestond, dat was toch te gek voor woorden? Als ze niet bestond, waarom zou Matt haar aanwezigheid nu missen dan?
Helderheid. Matt wilde helderheid. Zijn gedachten sprongen van hak op de tak en het irriteerde hem mateloos. Eerst dacht hij aan Lynn, dan aan Eowyn, bewakers en zichzelf. Maar hoe wilde hij dat doen? Hij kon moeilijk naar Lynn toe wandelen om haar uit te horen. Waarschijnlijk had ze haar ogen al gesloten en lag ze nu een dutje te doen, hem totaal vergetend. Het stak hem nog meer. Net alsof er iets vlijmscherps zijn hart doorboorde en daardoor al zijn ledematen slap werden. Matt moest zich concentreren om rechtop te blijven zitten, om niet als een baby in huilen uit te barsten. Dat mocht niet. Hij moest sterk blijven. Want hoe lang kende Lynn hem nu? Één uurtje maar. Hij kende haar weliswaar vijf dagen nu, maar hij had maar één uur de tijd gehad om met haar te praten. Matt zuchtte. Hij kon beter niks meer denken en gewoon gaan slapen. Dit warrige gedoe maakte hem gek, deed hem meer pijn. En dus strompelde Matt opeens uitgeput naar zijn bed, om op het zachte matras te gaan liggen. Toch nam de slaap hem niet in zijn greep. Matt’s ogen bleven open, staarden naar de smetteloze muur. Hij kon het niet. Hij moest kijken of hij het op zijn minst uit kon praten met Lynn. Of op zijn minst even sorry zeggen.
‘’Ja, doe dat maar ja.’’ Een klein stemmetje deed Matt opschrikken, en hij kwam haastig overeind. Eowyn kwam onder het bed uitgekropen en veegde haar slanke knietjes af. Ze fladderde naar hem toe tot ze voor zijn gezicht fladderde. ‘’Ik heb weer dat gekke voorgevoel, weetje wel, dat gevoel dat ik ook had toen we Lynn daar bewusteloos op die tafel vonden. Ik weet niet of het deze keer ook klopt, maar ik ga kijken wat er aan de hand is. Of dat nu zonder of met jou is.’’ Eowyn keek Matt met een frons tussen haar perfect gevormde wenkbrauwen aan. Matt zuchtte nogmaals. ‘’Ik was sowieso al van plan om naar haar toe te gaan, oké?’’ Hij plukte Eowyn uit de lucht en stond op van het bed. Hij ritste zijn vest dicht en trok de deur open. Zich bewust van het feit dat de deur nog steeds wagenwijd openstond, wandelde hij richting de kliniek.
Een vreemd getik zorgde ervoor dat Matt stilstond en zijn oren spitste. Wat was dat? Hij beet op zijn onderlip en zette nog wat stapjes naar voren om vervolgens verbaasd te kijken daar de gestalte in de gang. Lynn? Wat deed die nou weer hier, was ze gek geworden ofzo? Het meisje trilde van de kou, niet gek als je enkel een dun nachtjaponnetje droeg. Ze had niet eens sokken aan. ‘’Lynn, wat doe jij hier?’’ Zijn toon was niet meer boos, maar eerder bezorgd. Hij snelde naar haar toe en pakte haar bij haar bovenarmen vast. Hij keek op haar neer en haalde eens diep adem. ‘’Kom, ik breng je terug naar je bed. Maar eerst..’’ Matt trok zijn vest uit en gebood Lynn die aan te trekken. Daarna tilde hij haar op zoals hij vijf dagen geleden ook gedaan had, en hij wandelde met het meisje in zijn armen naar de ziekenzaal. Daar stopte hij haar in bed en Matt stopte haar onder. Met een zucht ging hij weer langs haar bed zitten en hij keek haar aan. ‘’Tja, eigenlijk is het best raar dat geen dokter je verdwijning opgemerkt heeft, maar daarvoor kwam ik niet hiernaartoe. ‘’ Matt beet even op zijn onderlip en streek door zijn haar. ‘’Ik weet niet wat me net bezielde, en ik wil dan ook zeggen dat het me spijt. ‘’ Hij keek weg van Lynn en staarde naar zijn handen die in zijn schoot lagen. ‘’Ik had niet zo tegen je moeten schreeuwen, en ik wil even een paar dingen helder hebben.’’ Matt keek Lynn even vluchtig aan om vervolgens weer weg te kijken. ‘’Ik heb geen vriendin. Nouja, niet in het echt, in mijn dromen loopt ze rond alsof ze even verliefd is op mij als ik op haar.’’ Een vluchtig glimlachje sierde Matt’s gezicht en hij keek Lynn even aan. Hij wreef over de stoppels op zijn wang en liet zijn hand weer in zijn schoot vallen. ‘’Feitelijk gezien is het meisje waar ik verliefd op ben hier niet ver vandaan. ‘’ Met een wazige blik in zijn ogen staarde hij in de verte. ‘’Feitelijk gezien Lynn, ben jij die persoon.’’ Één mondhoek kroop langzaam omhoog en hij keek Lynn aan. Goed, het hoogste woord was eruit. En nu? Wat werd er nu van hem verwacht te doen? Matt wist het niet, dus wreef hij nogmaals over de stoppels die zijn wangen sierden. Toen, plotseling en zonder waarschuwing boog hij voorover. Hij drukte een zacht en teder kusje op Lynns voorhoofd en keek haar even recht aan. Hij ging weer op zijn gammele stoeltje zitten en staarde weer naar zijn handen. Ergens vol angst, angst voor het feit dat het antwoord dat ze kon geven hem helemaal kapot zou kunnen maken..



-Sorry dat het zo lang duurde!

Het op de gang lopen, of liever gezegt springen met krukken was niet voor niks geweest. Na kort te hebben gezocht zag ze Matt staan. Ze dacht er eigenlijk niet eens bij na dat ze ontzettend voor gek stond, met haar ziekenhuis kleding, zonder ook maar iets anders als zo’n wit kleed en ook nog op blote voeten. Wat iedereen zou denken die hier gewoon liep. Het viel natuurlijk ontzettend op. Kijkend naar Matt liet ze haar krukken vallen en voelde zichzelf even echt een loser. Ze richtte haar blik weer op de grond en blijkbaar had hij gezien want ze hoorde hoe hij haar naam uitsprak. ‘’Lynn, wat doe jij hier?’’ Ze keek weer op. “Jou zoeken.” Antwoordde ze duidelijk, want dat was het gewoon. Ze kon wel iets anders verzinnen wat niet waar was. Maar hier kwam ze echt niet onder uit met zo’n smoes.
Zijn armen op haar armen zorgde ervoor dat ze de kou eigenlijk niet meer voelde. ‘’Kom, ik breng je terug naar je bed. Maar eerst..’’ eigenlijk wilde ze er tegenin gaan. Ze wilde helemaal niet naar bed. Oke misschien wel, maar naar haar eigen slaapkamer. Lynn wilde haar basgitaar en ze wilde het uit kunnen praten met Matt. Wat er aan de hand was, ze wilde het begrijpen. Maar eerst kreeg ze Matts vest en met een glimlach trok ze hem aan. “Dankjewel..” en weer tilde hij haar. Of nja weer, het was al weer een tijdje geleden. Toen ze het ècht koud had. Het leek lang geleden maar het was maar zo kort. Raar eigenlijk, hoe lang kende ze Matt nou eigenlijk. Even later liepen ze de ziekenzaal in en een zucht kon ze niet onderdrukken. De zaal maakte haar niet echt vrolijk. Misschien zouden ze wel boos worden dat ze weg was gelopen.
Maar niemand stond er, dus er was ook niks aan de hand. Lynn werd in bed gelegt en zelfs ingestopt en even voelde ze zich weer een klein meisje waardoor ze bijna in de lach schoot maar zich inhield. Het was geen moment om te lachen, bovendien had ze net een soort van ruzie gehad met Matt dus dat was al helemaal geen reden om te lachen.
Ondanks dat hij haar net in had gestopt ging ze toch iets rechter zitten om wel naar hem te kunnen kijken. ‘’Tja, eigenlijk is het best raar dat geen dokter je verdwijning opgemerkt heeft, maar daarvoor kwam ik niet hiernaartoe. Ik weet niet wat me net bezielde, en ik wil dan ook zeggen dat het me spijt. Ik had niet zo tegen je moeten schreeuwen, en ik wil even een paar dingen helder hebben.” Lynn fronstte even, ze vroeg zich af wat hij verder ging zeggen. Maar hij bood zijn excuses aan. Ze was helemaal niet boos op hem, ze kon niet boos op hem zijn… Hij was wel boos op haar, maar als hij zijn excuses aanbood…
‘’Ik heb geen vriendin. Nouja, niet in het echt, in mijn dromen loopt ze rond alsof ze even verliefd is op mij als ik op haar.’’ Lynn slikte en keek naar haar handen die samengevouwen op de dekens lagen. Hij had dus helemaal geen vriendin.. Ze voelde zich schuldig, ze was zo in die opmerking van die bewaker getrapt. Matt had helemaal niks verkeerd gedaan. Ze keek weer op en zag dat hij glimlachtte. Hij maakte haar nieuwsgierig, heel erg zelfs, ze kreeg er buikpijn van. ‘’Feitelijk gezien is het meisje waar ik verliefd op ben hier niet ver vandaan. ‘’ Lynn kon niet anders als om zich heen kijken maar keek snel weer naar Matt. ‘’Feitelijk gezien Lynn, ben jij die persoon.’’
Wow. Oke. Nee niet oke, ze was… geschokt. Niet op een negatieve manier natuurlijk. Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze wist niet waar ze moest kijken. Wel wat ze wilde doen, ze wilde zeggen dat ze ook verliefd op hem was, want dat was zo. Ze wilde hem in zijn armen vliegen en haar excuses aanbieden dat ze zo naïef was geweest, dat ze die achterbakse bewaker had geloofd. Plotseling kwam Matt dichterbij en voelde ze zijn lippen tegen haar voorhoofd, onbewust sloot ze haar ogen en opende die weer toen hij haar weer losliet.
“Matt, het spijt me dat ik zo naïef was. Dat ik die bewaker heb geloofd.” Begon ze, want ja, dit was het begin. Ze keek hem in zijn ogen en voelde eigenlijk niet meer veel zenuwen. “En trouwens… die dromen zijn dan best realistisch. Want dat meisje is even verliefd, misschien nog wel meer.” Ondanks dat ze zich enkele seconden geleden nog niet zenuwachtig had gevoelt was dat nu wel helemaal terug want ze bloosde.
Het was een rare korte stilte, geen ongemakkelijke, maar wel… raar. Meestal was het in de films dat ze niet echt het op zo’n manier zeiden. Ze zoende elkaar gewoon en dan waren ze een stelletje. Wat moest ze doen? Ze wist dat zij hem leuk vond, dat hij haar leuk vond… Toch zat ze hier, niet wetend wat te doen. Als ze gewoon niet in een ziekenzaal moest liggen wist ze wel wat ze moest doen. Maar veel kanten kon ze niet op.
Kom op Lynn! Go Lynn! Go Lynn! als een soort cheerleader ging Jane helemaal uit haar plaat in haar hoofd. Er verscheen ineens een glimlach op haar gezicht en ze keek Matt weer aan. Dit keer pakte zij Matts hand. Dezelfde hand die ze eerder deze dag weg had geduwt. Maar nu zat het helemaal anders. Tegenovergesteld zelfs.

Spoiler:

God, de opluchting die door Matt heen stroomde was groot. Bijna net zo groot als de angst die alles leek te willen onderdrukken. Wat nu als hetgene wat Lynn wilde zeggen zijn hart nog erger zou breken? En Lynns gezichtsuitdrukking hielp ook al niet mee. Die stond geschokt, alsof Matt net iets vreselijks gezegd had. Nee beter nog; alsof hij haar iets vreselijks aangedaan had. Toen Lynn aanstalten maakte om op zijn woorden te antwoorden, balanceerde Matt een tikje ongeduldig op de achterpoten van zijn stoel. Hij hield zichzelf vast aan de bedrand om ervoor te zorgen dat hij niet omkukelde. ‘Matt, het spijt me dat ik zo naïef was. Dat ik die bewaker heb geloofd.’ Bij Lynns woorden concentreerde hij zich op haar stem. Zwijgend haalde hij zijn schouders op en hij glimlachte. Nouja, dat maakte allemaal ook niet meer uit. Het enige wat Matt nu wilde was een antwoord op zijn vraag. Of hij wilde het niet, hij wist het niet. Toen Lynn hem aankeek werd zijn blik naar haar toegezogen en bijna vergat hij zich vast te houden aan de bedrand. Of Matt het wilde of niet, het antwoord kwam.

‘En trouwens… die dromen zijn dan best realistisch. Want dat meisje is even verliefd, misschien nog wel meer.’ Matt had even de tijd nodig om dat in hem op te nemen. Toen hij het begreep werden zijn ogen groot en van de schrik liet hij de bedrand los. Dat had Matt niet moeten doen, de gammele stoel verloor zijn balans en Matt klapte met stoel en al op de grond. Hij stond echter meteen op en bleef voor Lynns bed staan. Zijn gezicht stond –te- blij, en hij ging op de bedrand zitten. Lynn was rechtop gaan zitten en ze had Matts hand gepakt. Een gebaar dat hem intens blij maakte, aangezien ze diezelfde hand eerder ook weg had geduwd. Feitelijk had ze Matt helemaal weggeduwd. Niet door haar spierkracht te gebruiken, maar door woorden. Nu was de warmte van Lynns hand een soort lijm voor zijn hart. Hij kon gewoon voelen hoe de stukjes weer perfect in elkaar pasten, en hoe het hete bloed door zijn aderen stroomde. Of dat kwam door zijn blijheid, dat hij het zich inbeeldde. Het maakte ook allemaal niet uit, het was goed zo. De sfeer in de kamer ook trouwens. Die was ontspannen, maar tegelijkertijd ook gespannen. Het was een vreemd soort blijheid, moeilijk uit te leggen. Alsof iets onbekends wachtte op het moment suprême. Zou hij dan maar? Ach, waarom ook niet?
Matt handelde op instinct, wist precies wat hij moest doen. Hij streek een verdwaalde haarlok achter Lynns oor en hij streelde even over haar zachte wang. Even beet hij met zijn witte tanden op zijn onderlip. Hij boog langzaam voorover en keek Lynn even aan. Daarna legde hij zijn handen aan de weerszijden van gezicht en zachtjes, heel zachtjes drukte Matt zijn lippen op de hare.
De schokken die richting zijn ruggengraat schoten, waren gek genoeg niet pijnlijk. Het zorgde eerder voor ontspanning. Net als accupunctuur of yoga. Het voelde heerlijk. Matt sloot zijn ogen en genoot, hopend dat hij dit moment nog vaker zou mogen beleven. Hij speelde met een haarlok van Lynn, en vragend tikte hij met zijn tong tegen de bovenlip van Lynn. Zou ze zijn zoen beantwoorden?

Geschokt, zo was zijn gezicht toen ze ook opbiechtte wat zij voor hem voelde. Ze beet op haar lip toen hij naar achter viel, deels omdat ze hoopte dat hij zich geen pijn had gedaan en ook omdat ze over het algemeen een zwak had voor van die homevideo’s en in de lach zou schieten. Niet dat ze dat bij Matt zou doen, maar toch. Ze nam het zekere voor het onzekere. Gelukkig kwam hij snel weer overeind en liet het stoeltje voor wat het was en ging op de bedrand zitten. Hij had gezegt dat hij verliefd op haar was, zij dat zij verliefd op hem was. Er kon niet erg veel fout meer gaan, feitelijk niks. Het enige waar ze stiekem op hoopte was dat ze mensen van het ziekenhuis niet net zouden binnen komen ofzo, of dat ze de krukken hadden zien liggen en een ronde deden om te kijken of er iemand weg was…

Toen Matt plotseling dichterbij kwam schrok ze daar tot haar eigen verbazing niet van. Kort liet ze haar blik over zijn gezicht glijden om vervolgens weer terug te komen bij zijn ogen. Ze was eigenlijk niet vaak bij een jongen zo dicht in de buurt gekomen, ja bij Declan. Maar die telde niet, ze bande hem uit zijn gedachten, het was nep en niet echt en op dit moment was het enige wat ze over hem kon denken dat hij stom was. Zijn hand over haar wang, het voelde als een spoor van warmte en tintelingen die zijn aanraking achterliet. Die snel en zacht weer wegging. Hij kwam nog iets dichterbij en het volgende moment voelde ze zijn lippen op de hare. Gevoelsmatig sloot ze haar ogen en schoof iets verder naar voren zodat ze dichterbij Matt zat. Lynn sloeg haar armen om zijn nek en voelde zijn tong tegen haar lippen, zonder na te denken opende ze haar mond een stukje en streelde met haar tong langs die van hem. Door dit wilde ze al helemaal graag opstaan, maar dat deed ze niet. Het zou alleen maar meer opvallen. Het voelde nieuw, spannend, maar tegelijkertijd toch ook heel goed. Ze zat helemaal in het moment tot…
Ze gekuch hoorde, Lynn schrok. Maar zonder Matts schouders los te laten keek ze op zij en zag ze een dokter staan. De dokter van eerder, hij was toen wel aardig geweest. Maar ze vroeg zich af wat hij hier van dacht. “Alles oke? Dit is het controlerondje.” Lynn keek weer terug naar Matt, glimlachtte en keek weer naar de dokter. “Ehm, prima…” het verbaasde haar dat hij nog niet iets had geschreeuwd van moord en brand en met boeien en al naar de isoleercel brachten. Maar nee hoor, hij knikte wat, wel met een verbaasde blik op zijn gezicht en liep weg. Lynn liet Matts schouders los omdat het vast ongemakkelijk was om zo te staan. Ze keek nog even naar de deur en toen weer naar Matt. Ze zette haar handen op het bed en hees zich zo ver mogelijk omhoog, om vervolgens op haar knieën te gaan zitten en een korte kus op zijn lippen te plaatsen. Daarna keek ze hem met een glimlach aan.

De warmte die door Matt heen stroomde was overweldigend. Dit voelde zo ontzettend goed. Het moment was zo perfect, de kus was perfect. Lynn was perfect. Haar slanke handen rustten op zijn schouders en Matt ontspande zijn spieren. Hij was blij dat Lynn zijn kus niet afwees, dat ze hem niet af wees. Hij kon er nu dus maar het beste van maken en genieten. Niet dat hij veel ervaring had met meisjes. Totaal niet eigenlijk. Misschien was hij daarom wel zo voorzichtig met Lynn. Hij wilde niks verkeerds doen.
Gekuch liet Matt even fronsen en hij keek naar de bron van het geluid. Een dokter. Matts wangen kleurden rood en hij beet op zijn onderlip. Gek genoeg leek de dokter het niet vreemd te vinden, en na een korte woordenwisseling met Lynn was hij alweer verdwenen. Misschien ging hij wat bewakers halen? Matt keek nog even fronsend naar de –inmiddels dichtgeslagen- deur en hij wendde zich toen weer tot Lynn die vrolijk een kus op zijn lippen plantte. Matts mondhoeken kropen omhoog en hij ging op de rand van het bed zitten om zich vervolgens achterover te laten vallen. Zo lag hij op het bed en bungelden zijn benen over de rand. Hij kon het eigenlijk nog niet helemaal bevatten. Hij en Lynn. Plotseling schoot hij overeind en hij keek naar Lynn. ‘’Dus ehh, hebben wij nu eigenlijk wat samen? ‘’ Zijn wangen kleurden rood en staarde eventjes naar zijn handen voor hij weer opkeek naar Lynn.
Nog voor ze antwoord kon geven werd de deur met een harde klap open geslagen en Matt keek verschrikt naar de persoon in de deuropening. Een bewaker. Matt wreef ongemakkelijk door zijn haar en hij keek even naar Lynn, om vervolgens zijn blik naar de bewaker te laten glijden. De bewaker wenkte hem en Matt sprong van het bed af. ‘’Misschien moet je de patiënte maar eens wat rust gunnen, vind je niet?’’ De stem van de bewaker was zwaar en klonk hees en Matt knikte zwijgend. Hij glimlachte nog één laatste keer en wandelde toen de kamer uit. De bewaker knikte Lynn vriendelijk toe en sloot de deur met een lomp harde klap achter zich. Toen de deur eenmaal dicht was, verdween de vriendelijke houding van de bewaker en met een diepe frons keek hij Matt aan. Matt werd bij zijn schouders gepakt en de bewaker duwde hem tegen de muur. Matt knipperde enkel met zijn ogen en hij wachtte af. Wat zou de bewaker eigenlijk gaan doen? Boos leek hij niet. Hij leek eerder.. vaderlijk. ‘’Matt. Laat me één ding zeggen.’’ De bewakers stem klonk verbazingwekkend kalm en Matt fronste zijn wenkbrauwen. Voor hij zich kon verbazen over het feit dat de bewaker zijn naam wist, sprak hij al verder. ‘’Ik heb de taak gekregen om een oogje te houden op Lynn. Om ervoor te zorgen dat ze niks tekortkomt. En ik ga dat niet verpesten door een etterig achttienjarig jochie.’’ De bewaker prikte in Matts borst. ‘’Dus kijk uit wat je doet ja? Je bent anders nog niet jarig..’’ De bewaker draaide zich om zonder verder nog iets te zeggen en hij wandelde met een kalme tred de gang uit. Matt beet op zijn onderlip en hij staarde de man na. Fijn, ook dat weer. Met een zucht draaide hij zich om en hij wandelde naar zijn slaapkamer om op zijn bed neer te ploffen. Matt en Lynn, dat klonk toch best wel? Een glimlachje sierde Matts lippen en hij trok de dekens om zich heen. Hij had geen zin om zichzelf om te kleden. Dat kwam morgen allemaal wel. Met nog steeds de glimlach om zijn lippen viel hij in slaap..