When I look into your eyes, it's like watching the night sky

"Denk je dat je je dit keer wel kunt gedragen Dante?" Dokter Johnson -zoals de man zichzelf noemde- keek hem vragend aan, in zijn handen had hij een stapeltje papieren. Ongeïnteresseerde haalde Dante zijn schouders op, hoe lang zou dit gesprek nog duren? Hij had er genoeg van, wou weg uit deze kleine bedompte kamer. Met het kleine raampje, dat nauwelijks licht doorliet. Drie dagen had hij in de isoleercel gezeten, na een maand door te hebben gebracht in de gevangenis, al weer. Nadat hij binnen een week met drie mede patiënten had gevochten was hij afgevoerd naar de dichtstbijzijnde gevangenis, waar hij moest wachten tot zijn vonnis werd uitgesproken. Voor de derde keer. Weer was de doodstraf ter sprake gekomen, en weer was het afgeslagen. De rechters waren het er over eens dat een jongen van achttien niet tot dood veroordeeld kon worden voor de moorden die hij had gepleegd. Zou het anders zijn als ze wisten dat het er drieëntwintig waren? "Hoor je me Dante? Dit is je laatste kant, vergooi die niet." Zuchtend keek Dante op, met zijn hand ging hij door zijn kort geknipte blonde haren. "Ja, ik zal me best doen." Mompelde hij, wetend dat als hij zijn mond zou houden hij hier nog wel even zou zitten. "Ik meen het Dante, als je weer problemen veroorzaakt nemen we je niet meer terug, en de kans is groot dat je de volgende keer wel naar de stoel word gestuurd." Koeltjes haalde Dante zijn schouders op, het zou wel niet met zo'n vaart lopen. "Oké, je kunt gaan." Eindelijk stapte de bewaker uit de deuropening, zodat Dante langs hem heen de gang in kon stappen. Opgelucht haalde hij adem, blij dat hij niet langer opgesloten zat tussen de vier muren die als je het hem vroeg veel te dicht op elkaar stonden. "Je mag pas over vier dagen naar buiten jongen, en laat me niet te horen krijgen dat je die regel hebt overtreden!" Riep dokter Johnson hem na. Oh, great! Alsof ze hem nog niet genoeg gestraft hadden, door hem eerst op te sluiten in de isoleercel. Nee, nu verboden ze hem ook nog eens naar buiten te gaan.
Met rustige passen slenterde hij door de lange gangen, die hij maar al te goed kende. In de korte tijd dat hij hier kende, had hij het gebouw goed leren kennen. Hij had alle details in zich opgenomen, en zoals met alles wat hij zag gebeurde kon hij het zich nog haarfijn herinneren. Er was nog iets wat hij zich precies kon herinneren, zijn ontmoeting met Brianne. Het meisje met de helder blauwe ogen, het mooie lichaam en de lieve stem. het meisje dat in zijn armen had staan huilen. Hoe zou het met haar gaan? Het was een vraag die hem de afgelopen weken niet had losgelaten, ook de vraag waarom ze hier zat was in zijn hoofd rond blijven spoken en hij wist dat er maar één manier was daar achter te komen. Haar opzoeken. Maar het was maar de vraag of ze hier nog was, en als ze er nog was, of ze hem nog wou zien. Hij had gezegd dat hij haar zag als meer dan een ding, en vervolgens had hij haar nooit meer opgezocht. Niet dat hij daar de kans voor had gehad, maar oké. Na een korte aarzeling, duwde hij de deur die naar de algemene kamer ruimte leed, stapte naar binnen. Zijn groene ogen scande de ruimte, zijn ogen bleven hangen om een meisje dat met haar rug naar hem toe zat. Haar blonde haren vielen golvend over haar schouders, ze leek ergens in verdiept. Vanaf waar hij stond kon hij niet zien wat het was, maar hij vermoedde dat ze een boek aan het lezen was. Hij herkende haar direct, Brianne. Hij liep naar haar toe, hoe zou ze reageren als hij ineens voor haar neus stond? Was ze boos op hem, zou ze blij zijn om hem te zien of was ze hem al vergeten? Hij legde zijn hand op haar schouder. "Hey Brianne." Zijn stem klonk zacht, een glimlachje speelde op zijn lippen.

Hij voelde hoe er een rilling door haar lichaam trok, had hij haar laten schrikken? Oké, misschien had hij niet zomaar zijn hand op haar schouder moeten leggen. Tenslotte had ze hem niet zien aan komen, voor het zelfde geld had zijn plotselinge aanraking haar een paniekaanval bezorgd. Tenslotte wist hij niet waarvoor ze hier zat, ze had het hem nooit verteld, hij had er niet naar gevraagd. Het duurde even voor ze hem aan keek, haar ogen zochten de ruimte af. Zou ze weten dat hij het was die achter haar stond? Hoe zou ze dat kunnen weten? Ze keek op, haar blauwe ogen vonden de zijne. Voor een moment zag hij haar ongeloof er in weerspiegelen, maar al snel sloeg ze haar blik weer neer. Verbrak ze hun oogcontact. Nam ze het kwalijk dat hij weg was gegaan? Natuurlijk, nam ze het hem kwalijk ze had hem vertrouwd. Of in elk geval dat idee had ze hem gegeven, en hij had haar gewoon verlaten. Haar begroeting was zacht, bijna verlegen. Het was als bij hun eerste ontmoeting, het enige verschil was dat hij haar nu wel kende en ze gaf hem momenteel het gevoel dat dat niet zo was. Ze ontweek zijn blik, maar waarom? Omdat hij was vertrokken? Ze wist niet eens wat er achter zat, ze had zijn kant van het verhaal nog niet gehoord. Aarzelend beet hij op zijn lip, niet goed wetend wat hij met de situatie aan moest. Brianne richtte haar blik weer op de zijne, er veranderde iets in haar houding.De teleurstelling die hij een paar seconden geleden nog bij haar had gezien leek te verdwijnen, maakte plaats voor de hem bekende Brianna, met de vrolijke, lieve houding die zijn gedachten de afgelopen weken niet los gelaten had. "Hoe is het met je?" Vroeg hij, hij merkte dat hij zijn zelfvertrouwen weer terug begon te vinden. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, hij keek haar aan zag hoe ze verlegen een pluk van haar blonde haar uit haar gezicht streek. Haar vraag zacht, zo zacht dat hij betwijfelde of ze het antwoord wel wou weten. "Ik..." Voor een moment dacht hij na, hoe kon hij haar dit vertellen zonder dat ze er achter kwam dat hij een veroordeelde moordenaar was? "Ze hadden me uit Disturbia gezet, ze wisten niet of ik wel 'geschikt' was. Maar kennelijk was ik dat wel, want ze hebben me weer terug gestuurd. Sorry, dat ik je niets heb gezegd. Maar ik heb er niet de kans voor gekregen." Hij keek haar aan, een verontschuldigend glimlachje op zijn lippen. Of het hem echt speet wist hij niet. Het had verkeerd gevoeld te vertrekken zonder haar wat te zeggen, haar gewoon in de steek te laten. Maar echt spijt was, of dat hij enkel dacht dat het spijt was omdat hij wist dat hij spijt zou moeten hebben wist hij niet. Er waren gedachten, gevoelens in zijn hoofd die ook hij niet begreep. Haar volgende woorden deden een oprechte glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij stak zijn hand naar haar uit, trok haar overeind. "Mag ik...?" Vroeg hij aarzelend, nog voor ze antwoord kon geven gaf hij haar een knuffel. Hield haar voor een moment in zijn armen om haar vervolgens weer los te laten. "Sorry." Mompelde hij. "Ik ben gewoon blij je weer te zien." Gaf hij eerlijk toe.

Nog steeds geloofde ze het niet. Dat hij nu weer hier was, zelfs voor haar stond. Nouja.. achter haar stond. Na al die tijd was hij er weer. En hij was haar een verklaring schuldig, of hij daar nou zin in had of niet. Ze kon eigenlijk niet anders dan glimlachen naar hem, het was gewoon onmogelijk om kwaad op hem te zijn. Hij was nog steeds diezelfde persoon die haar die dag de mooiste dag had bezorgd in Disturbia. Die leuke, lieve jongen die haar niet als een of andere idioot zag toen ze huilde terwijl ze hem pas een dag kende. De jongen die er goed uitzag, en haar hart al zonder dat ze hem had gesproken deed opleven. Ach, nee. Verliefd was ze niet. Dat wist ze zeker.. ze was nóóit echt verliefd geweest. Of.. nee. dat gevoel dat er heerste in haar gedachten was niet doordat hij weg was. Het was omdat ze gewoon even achteruit ging. Dat zou ook gebeurd zijn als hij er wél was… toch?
Voor een kort moment beet ze op haar lip terwijl ze bedenkelijk voor zich uitkeek. Zou het dan toch… ze keek algauw weer op naar Dante, glimlachte. Hij vroeg hoe het met haar ging, leek zijn zelfvertrouwen te hebben hervonden. ‘Eh,’ antwoorde ze daar toen op terwijl ze even woorden zocht. ‘Het gaat wel,’ mompelde ze toen, ‘ik heb lichtere medicatie gekregen omdat het beter met me ging tot een weekje geleden. Nu heb ik weer zwaardere medicatie en mag ik een week lang niet naar buiten tot ik weer ben onderzocht.’ zei ze toen zacht. Ja, ze baalde er flink van dat ze niet naar buiten kon. Ze was hier graag buiten, daar kon ze even tot rust komen en ontsnappen aan het ijzige, kille wit van het tehuis. ‘Wáárom hebben ze je uit Disturbia gezet?’ vroeg ze hem toen terwijl ze hem onderzoekend aankeek. Hij was nog steeds… hij leek nog steeds alsof er niks mis met hem was. Maar wie weet was dat schijn. Hij leek zo.. onschuldig. Maar wat als hij ergens voor terecht stond en daarom weg was? Al snel kwam hij dat hij misschien niet geschikt was voor Disturbia als reden. Aha. Ze glimlachte zacht, enigszins terustgesteld. ‘Dus je hebt niemand vermoord?’ zei ze toen zacht glimlachend terwijl haar mondhoeken nog steeds een beetje verlegen omhoog krulden. ‘Het is wel goed, ik leef nog,’ zei ze toen zacht plagend terwijl ze wat aan haar haren frunnikte omdat ze niet wist wat ze met haar handen moest doen.
De glimlach die op zijn gezicht verscheen deed haar ook glimlachen, oprecht. Ze hoorde iets in de richting van ‘mag ik?’ maar dat was ze algauw vergeten toen ze Dante’s armen om haar heen voelde. Dit… had ze gemist. Ze glimlachte zacht terwijl ze hem terug knuffelde, haar tranen probeerde tegen te houden. ‘Geeft niet,’ knipoogde ze toen waarna ze oprecht moest lachen, zachtjes maar wel merkbaar. ‘Hmm…’ zei ze toen terwijl ze hem, gespeeld, wantrouwend aankeek. ‘Is dat zo?’ vroeg ze toen. Even leek het alsof ze hem nooit gemist had, alsof hij al die tijd hier was gebleven. Ze plaatste één van haar vingers op zijn borstkas en duwde hem naar achter waarna ze opstond. ‘Bewijs het,’ plaagde ze hem toen terwijl er pretlichtjes in haar ogen verschenen. Ze haalde na een paar seconden, toen ze besefte dat deze nog steeds tegen zijn borstkas rustte, haar vinger van zijn borstkas en keek even omlaag zodat hij haar blosjes niet opmerkte. Want deze keer kwamen ze beslist niet van de heerlijke warme open haard.

Ze was niet boos, ze keek naar hem met een glimlach op haar prachtige gezicht. Hij had haar gemist, hij had haar echt gemist. Hoe vreemd en verwarrend gevoelens soms ook konden zijn, deze had hij begrepen. Maar of dit besef hem nu echt veel verder had geholpen wist hij niet, want het antwoord op de ene vraag zorgde enkel voor meer vragen. Vragen die niet allemaal even makkelijk beantwoord konden worden. Want waarom had hij haar gemist? Hij kende haar één dag, niet meer dan dat en toch had hij zich haar zonder moeite voor de geest kunnen halen. Net als hij het gezicht van zijn zusje nog tot in de kleinste details voor zich kon zien. Oké, hij had een goed geheugen. Namen, mensen hij vergat ze niet snel. Maar iemand tot in de kleinste details voor je kunnen zien, dat is iets anders. Iets heel anders. Het verwarde hem, net als het feit dat hij iemand miste hem verwarde. Het was tijden geleden dat hij iemand echt had gemist, ja hij miste zijn zusje. Maar dat telde niet, zij was nog van voor hij geworden was wie hij was. Voor er iets in hem geknapt was. Haar dood, had een soort ketting reactie in beweging gezet. Het had hem veranderd, het had hem van een onschuldig jongetje in een moordenaar veranderd. Al waren de daaraan voorgaande jaren daar ook niet onschuldig aan geweest.
Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, maakte op die manier een einde aan zijn gedachtestroom. Hij keek op, recht in de blauwe ogen van Brianne. Bijna automatisch verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Die verdween echter bij het horen van haar laatste woorden, hij vond het naar te horen dat ze een terug val had gehad en dat ze niet naar buiten mocht. Veel wist hij niet van haar, maar aan de toon in haar stem te horen had ze er moeite mee. Het binnen opgesloten zitten. Hij kende het gevoel, hij kon er zelf ook niet goed tegen. "Je bent in elk geval niet de enige, ik mag ook niet naar buiten dan kunnen we in elk geval elkaar gezelschap houden." Een kleien scheve grijns speelde op zijn lippen. "En weet je, zo goed letten de bewakers niet op we kunnen vast wel een keer naar buiten sneaken. Als jij dat wilt tenminste." Voegde hij er wat onzeker aan toe, hij wist niet of ze net zo makkelijk als hij de regels overtrad. Hij wou haar niet in de problemen brengen.
Kennelijk leek de rede 'ze wisten niet of ik geschikt was voor Disturbia' als antwoord te voldoen, ze vroeg in elk geval niet in welke zin. Of hij te onschuldig, of juist te gevaarlijk was om hier op te sluiten. Maar hij had te vroeg gejuicht, ze had waarschijnlijk niet door hoe dicht ze met haar vraag bij de waarheid kwam. Zou ze hem in staat achtte iemand te vermoorden? Zou ze enig idee hadden wat voor iemand ze tegen over zich had? "Nee sorry, jammer hé?" Antwoordde hij een lichte grijns stond op zijn gezicht, liegen was geen probleem ook niet tegen haar. Al moest hij toe geven dat het verkeerd voelde, om tegen haar te liegen. Het was geen schuldgevoel, ook al wist hij niet meer hoe dat voelde hij wist genoeg om te weten dat dit geen schuldgevoel was. Het voelde gewoon fout om tegen haar te liegen, niet meer niet minder. Misschien dat daarom overal stond dat mensen met ASPS niet in staat waren een lange relatie te hebben. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waar kwam die gedachten vandaan? "Daar ben ik blij om, dat je nog leeft en dat je het me vergeeft." zei hij met een plagerige ondertoon in zijn stem.
Tot zijn opluchting knuffelde ze hem terug, ze duwde hem niet weg, gaf hem geen klap in zijn gezicht. Nee ze knuffelde hem terug. Het voelde goed haar zo dicht tegen zich aan te hebben, de warmte van haar lichaam te kunnen voelen. Hij glimlachte, liet haar los. Het leek erop dat alles weer bij het oude was, de manier waarop ze met elkaar om gingen. Het was alsof hij nooit weg was geweest. "Ja dat is zo." Zei hij, terwijl hij zijn hoofd iets kantelde en haar met gespeelde onschuld aan keek. Ze kwam overeind, legde haar vinger op zijn borstkas. In haar ogen waren pretlichtjes verschenen, maar lang kreeg hij niet de tijd haar aan te kijken. Ze haalde haar vinger van zijn borstkas, richtte haar blik op de grond. "Okay." Antwoordde hij, op haar opmerking. Waarna hij zijn vingers onder haar kin legde, en hem zachtjes omhoog duwde zodat ze hem wel aan moest kijken. Hij drukte zijn lippen zachtjes op de hare, sloot voor een moment genietend zijn ogen. Hij proefde de zoete smaak van haar zachte lippen. Na een paar seconden trok hij zijn hoofd terug, hij beet zacht op zijn lip. "Dat had ik misschien beter niet kunnen doen." Mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. "Sorry Brianne, het was niet mijn bedoeling. Ik..." Met zijn hand ging hij door zijn haren. "Ik ben soms een beetje impulsief weetje." Vervolgde hij, niet goed wetend hoe hij zich hier uit moest redden. Hij wist niet goed wat hem had bezield, haar zomaar zoenen. Hij, degene die had gezegd dat hij haar zag als meer dan een ding. Dat deed hij ook nog, en nog steeds. Maar hij wist niet zeker of zij dat nu nog geloofde.

Ze kon hem moeilijk gaan vertellen hoe zeer ze hem had gemist. Dat ze zichzelf soms huilend in slaap had gekregen omdat ze zich alleen voelde. Dat niemand er voor haar was, dat alles weer zo zou zijn als toen ze hier niet woonde; dat ze als een object werd gezien. Niets anders dan een object. De enige die tot haar door had kunnen dringen dat ze dat niet was, was Dante geweest. En hij verdween. Maar nu… nu was hij weer hier, voor haar neus. Ze slikte, hoe moest ze nou reageren? Haar ogen keken naar de bewaker die hen in de gaten hield en ze twijfelde. Hoe zou ze nou een normaal gesprek moeten kunnen voeren als zo’n idioot hen telkens in de gaten hield? Dat was toch… onmogelijk? Ze slikte. Iemand missen… ja, ze wist wel hoe het voelde en ze herkende het wel… maar waarom voelde het nu anders? Waarom voelde dit nu als een opluchting dat hij er weer was, dat er vreugde door haar hele lijf heen vloeide? Ze slikte. Had ze eindelijk door dat ze hem wel degelijk zeer had gemist, wist ze niet meer hoe ze in hemelsnaam met hem moest praten. Nouja, dat was overdreven, maar het voelde ongemakkelijk. Hij was weggeweest, zij was hier gebleven. Had dagen aan hem gedacht, dat ze een nacht over hem had gedroomd zou ze maar weglaten, en nu was hij er weer. Uit het niets. ‘Hm…’ zei ze toen bedenkelijk toen hij zei dat hij ook niet naar buiten mocht. ‘Dan heb ik tenminste goed gezelschap, en niet van zo’n type daar,’ zei ze toen terwijl ze met een zachte glimlach op de harry-potter kid duidde die met een van papier gevouwen stokje heftig in het rond stond te zwaaien. Arm joch. ‘Wat dacht je van zometeen?’ vroeg ze hem toen terwijl een uitdagende blik over haar gezicht gleed. ‘Wat dacht je van zometeen ontsnappen?’ zei ze toen terwijl ze hem bijna smekend aankeek. Ze moest hier weg. Ze zat nu al dagen in een dezelfde ruimte en die verliet ze alleen om te eten en te slapen. Hoe triest was dat?
‘Ja..’ zei ze zacht terwijl ze hem glimlachend aankeek. ‘Heeeel jammer,’ zei ze toen met een pruillipje. Even keek ze hem wantrouwend aan. Hij had te snel antwoord gegeven. Nee zei hij. Maar was dat wel waar? Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, twijfelend of ze het hem zou vragen. ‘En je weet zeker dat je niet liegt?’ zei ze toen terwijl ze hem onschuldig aankeek. Lieg alsjeblieft niet tegen me. Het spookte door haar hoofd heen terwijl haar ogen de zijne opzochten. Hij kon het haar heus zeggen. Al had hij honderd mensen vermoord, hij was in haar ogen dezelfde. Je was wie je was, en nu was hij… anders. Toch? Zij was ook hier veranderd in wie ze nu was, hij was ook veranderd… Ze slikte even terwijl ze hem afwachtend aankeek, maar sloeg uiteindelijk haar ogen neer. Al snel herstelde ze zich, liet haar vraag achter zich liggen. ‘Hmm, en jij leeft ook nog, en je bent zelfs nog van vlees en bloed,’ zei ze terwijl ze in zijn zij prikte. ‘Sorry, ik heb teveel kerkdiensten gevold,’ zei ze toen zacht grinnikend. ‘Tja, ik vergeef je je zonden,’ knipoogde ze toen, nog even verder gaande op haar teveel aan kerkdiensten. ‘Sorry,’ mompelde ze toen lachend terwijl haar ogen deze keer de zijne opzochten, maar vrolijk en speels stonden. Ze had het gemist dat ze met iemand gewoon lol kon hebben zonder dat er meteen iets van werd gedacht, dat er meteen over haar werd geoordeeld. Dante was gewoon.. anders. Hij was lief, maar niet bang om gewoon te plagen en lol te maken. Dat was wellicht waarom ze het zo goed met hem kon vinden… al was dat maar een van de zovele redenen bedacht ze zich toen.
‘Goed dat dat zo is,’ zei ze toen, ‘dan ben ik tenminste niet de enige!’ ze sprak weer met diezelfde plagende ondertoon die haar stem wel vaker kon sieren, maar deze keer was hij zeker welgemeend.
Ze bleef naar de grond kijken, hij was mooi wit. Nou, dat was interessant zeg. Lachend liet ze zich even meeslepen door de witte vloer en ging ze op de omgeving letten. In de verte was het jongetje van alles aan het krijsen van spreuken van Harry potter. Een bewaker gooide een veertje omhoog waardoor de jongen enthousiast begon te krijsen en beweerde dat hij toverkrachten had. Brianne glimlachte zacht, hoe onschuldig was dat dan? Eigenlijk best weird, maar toch… het was schattig. Ze voelde nog geen seconde nadat haar gedachten weg waren aan het dwalen een vinger onder haar kin, een rilling schoot door haar lijf. Een aangename rilling. Haar ogen keken naar de zijne en nog geen seconde later voelde ze zijn lippen op de hare. Maar net toen ze zijn kus wilde beantwoorden trok hij zich terug. Even keek ze verward, naar de grond. Hij klonk al net zo verward als zij was, excuseerde zich voor wat hij had gedaan. ‘Hmm.’ mompelde ze toen terwijl ze onbewust haar lippen even aanraakte met haar vingers. ‘Impulsief?’ vroeg ze hem toen terwijl ze naar hem opkeek. De plagende ondertoon liet blijken dat ze het niet zo erg vond. Tja, mannen waren wel vaker impulsief. Daar was ze ondertussen wel aan gewend. Alleen bij die jongens voelde het verkeerd. Hier voelde het… goed. Meer dan goed zelfs. ‘Zijn alle mannen niet impulsief?’ zei ze toen zacht glimlachend terwijl ze hem aankeek, ze was niet kwaad. Ze vond het zelfs schattig hoe hij zich hieruit probeerde te redden, maar dat zei ze maar niet. ‘En jij…’ zei ze toen terwijl ze deed alsof ze het hem nu toch kwalijk nam. Ze zette een stap naar hem toe, keek hem zacht grijnzend aan, ‘jij zorgt ervoor dat ik dat niet zo erg vind,’ fluisterde ze toen in zijn oor waarna ze verlegen glimlachte. Vluchtig drukte ze haar lippen op de zijne, genietend van hoe dit voelde, maar haalde haar lippen algauw weer van de zijne waarna ze zich omdraaide. Wat bezielde haar?! Ze slikte, dit kon ze toch niet doen? Dit was… fout? Nee! Het was niet fout.. maar wat was het dan? Ze draaide zich terug naar Dante. ‘Ik..’ maar verder kwam ze niet.

Soms was het fijn, niet precies dezelfde emoties te hebben als de meeste mensen. Het maakte hem sterker, zekerder van zijn zaak. Vooral omdat hij wist, hoe hij moest verhullen dat hij dergelijke gevoelens niet kende, niet goed begreep. Maar nu, nu vond hij het vooral vervelend. Hij snapte zichzelf niet meer, hij wist niet welke emoties echt waren en welke niet. Het was verwarrend en frustrerend. Bovendien was hij bang voor de uitkomst. Met zijn hand ging hij door zijn korte haren, richtte zich weer op Brianne. Hij volgde haar blik, keek voor een moment lichtelijk geamuseerd naar de jongen die met een opgerold papieren stokje in het rond zwaaide. Hij had een bril met ronde glazen op zijn neus, en was er overduidelijk van overtuigd dat hij Harry Potter was. "Oh, ik vond hem juist zo goed bij je passen." Zei Dante, terwijl hij Brianne plagerig aan keek. Hij wist dat ze het hem niet kwalijk zou nemen, hij wist dat ze zijn opmerking op zou vatten als hij het bedoelde. Een grapje, een plagerij. Het was een eigenschap van haar die hem aansprak, haar luchtige manier van doen, haar onschuldige geplaag. Hij glimlachte bij het horen van haar woorden, ze had dus geen problemen met het overtreden van de regels. In elk geval niet met het overtreden van die regel."Hmm... klinkt goed, ik heb het al wel weer gezien hier binnen." Stemde hij met haar in, de smekende blik in haar ogen vertelde hem dat ze er het zelfde overdacht.
Of hij zeker wist dat hij niet loog? Damn, kon ze in zijn hoofd kijken of zo? Dit was de eerste keer dat iemand hem betrapte op een leugen. Wat had hij verkeerd gedaan? Had hij te snel gereageerd, had zijn stem anders geklonken, was het iets in zijn ogen? Fuck. Nu moest hij weer tegen haar liegen en dat maakte het enkel en alleen erger. Nog altijd voelde hij geen schuldgevoel, en hij wist dat hij het zou kunnen doen zonder er spijt van te krijgen. Maar toch, het voelde verkeerd. Hij mocht haar, meer dan dat zelfs en toch loog hij haar voor. Nadat zij hem in vertrouwen had genomen. Maar wat moest hij dan? Moest hij haar vertellen dat hij 23 mensen had vermoord? Nee, dan zou ze direct weg lopen. Dan zou ze hem nooit meer willen zien. Je accepteerde niet zomaar dat iemand drieëntwintig mensen van het leven had benomen. Of wel? "Ik meen het, ik heb nog nooit iemand vermoord." zei hij, er voor zorgend dat hij niet te snel of te langzaam reageerde. Hij wou niet dat ze wist dat hij tegen haar loog, hij wou niet dat ze wist wat hij op zijn geweten had. Hij wist dat zijn woorden geloofwaardig hadden geklonken, maar of dat het er nu beter op maakte? Wat als ze er achter kwam dat hij wel degelijk iemand had vermoord? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hoe zou ze er achter moeten komen? Alleen de bewakers en psychologen wisten het, maar die hadden allemaal zwijgplicht. Althans dat was wat hem verteld werd, en tot nu toe was er nog niemand gillend voor hem weg gerend. Oké, dat was niet helemaal waar. Een jongetje van een jaar of 15 was voor hij moest vertrekken, gillend weg gerend nadat Dante zijn vriend een klap had verkocht. Maar toen had hij het er gewoon zelf naar gemaakt, het was niet zo dat het jongetje had geweten wie hij was. Dus hoe zou Brianne er achter moeten komen? Zijn dossier stelen? Daar zag hij haar niet voor aan. Hij lachte bij het horen van haar woorden, kantelde zijn hoofd een stukje. "Ik geloof het ook ja." Zei hij plagend. "Je hebt echt te veel kerkdiensten bij gewoond, nog een zo'n opmerking en ik zorg dat je de volgende mist." Een scheve grijns stond op zijn gezicht. Hij zou het zo doen, haar weg houden bij de kerk. Gewoon met haar buiten rond hangen, terwijl de andere patiënten naar de mis luisterde.

Ze keek hem niet aan, ze had haar ogen op de grond gericht. Hij beet op zijn lip, hij had zo juist hun vriendschap verpest. Waarom had hij haar nu zo nodig moeten kussen? Wat was hij voor een idioot? Kon hij niet gewoon voor één keer na denken voor hij wat deed? Brianne keek op, er was een plagende ondertoon in haar stem te horen. Het leek er op dat ze het hem niet kwalijk nam. Vond ze het niet erg dat hij haar gekust had? Gewoon zomaar, terwijl ze elkaar pas net weer tegen waren gekomen? "De meeste wel ja, maar ik ben misschien net wat impulsiever." Gaf hij eerlijk toe, het was zo. Hij was impulsiever dan de meeste mensen, doordat hij weinig tot geen last had van angst ging hij sneller dan de meeste mensen tot actie over. Dan was er nog het ontbreken van verantwoordelijkheid en schuldgevoel. Brianne begon weer te praten en even leek het alsof ze het hem nu toch kwalijk nam, maar ze deed een stap in zijn richting. Hij voelde haar adem langs zijn wang strijken toen ze wat in zijn oor fluisterde. Een verlegen glimlachje stond op haar gezicht, het zag er lief uit, voor hij wat kon zeggen drukte ze haar lippen vluchtig op de zijne. Het voelde zo goed. Lang kon hij er echter niet van genieten, ze had haar lippen van de zijne af gehaald draaide zich om. Hij aarzelde, pakte haar pols vast wou haar naar zich toe draaien maar ze was hem voor. Ze begon te praten maar viel al snel weer stil. Hij liet haar pols los, keek haar voor een moment zwijgend aan. Wat moest hij nu? Dit was zo'n situatie waarin hij zich geen raad wist, een situatie waarin hij geen wijs meer kon worden uit zijn eigen en andermans gevoelens. "Ik..." Maar ook hij kwam niet verder, voor een moment wende hij zijn blik af. Keek hij naar het Harry Potter joch, die nog altijd wild met zijn toverstokje bewoog. Voelde hij wat voor Brianne? Ja, daar was geen twijfel over mogelijk, maar wat moest hij er mee? Moest hij er aan toe geven? Hoe lang zou dat goed blijven gaan? Met zijn hand ging hij door zijn haar. Waarna hij op een witte bank ging zitten. "Kom?" Zei hij, hij klopte naast zich op de bank keek naar Brianne. Terwijl hij wanhopig zocht naar de juiste woorden. "Ik ben hier niet goed in." Mompelde hij, hij betwijfelde of het haar duidelijk was waar hij nu precies niet goed in was. Maar hij wist niet wat hij anders moest zeggen, zijn gedachten leken dwars door elkaar te lopen. Hij kon er geen wijs meer uit worden, wist niet wat hij met zijn gevoelens aan moest en met de hare. Wat had die kus voor haar betekend? En voor hem? Hij beet op zijn lip, staarde voor zich uit. Had hij zo juist hun vriendschap verpest?

[Heel klein stukje bij geschreven (aa)]

Ook Dante scheen in de war te zijn, net zoals zij. Dat was een.. opluchting. Ze was dus niet de enige. Toen hij naast zich klopte op de bank ging ze naast hem zitten. Ze legde haar handen op haar schoot en keek hem glimlachend aan. ‘Trouwens,’ zei ze toen ‘als ik bij harry-potter kid daar pas, vreet ik een bezem.’ Zei ze toen zacht lachend terwijl haar blik schoot naar de jongen die zichzelf compleet voor gek zette nu hij opgerold in zijn ‘mantel’ op de grond lag, zijn hand vrij wurmde en weer spastisch met het gemaakte toverstokje rond zwiepte. ‘Als ik zo erg wordt..’ zei ze toen zacht ‘mogen ze me permanent opsluiten in de isoleercel,’ zei ze toen bloedserieus. ‘Waarom gaan we dan niet nu… zometeen?’ vroeg ze hem toen nog zachtjes, terugkomend op hun uitbraak naar buiten. Dat had ze nu nodig, frisse lucht. Dan kon ze beter denken. Hij zei dat hij nog nóóit iemand had vermoord. Toch twijfelde ze nog steeds. ‘Zeker weten?’ vroeg ze hem toen terwijl ze haar hand op ze zijne legde en hier zacht in kneep. ‘Ik ga niet wegrenne, ik ga niet schreeuwen. Ik wil alleen de waarheid,’ mompelde ze toen zachtjes. ‘En het boeit me niet wat de waarheid is, als je die nu spreekt prima.’ ze keek even naar haar schoot, daar rustte nog één hand. Ah, dus als ze nog een zo’n opmerking plaatste liet hij haar de mis missen? Perfect! ‘Heilige maria, moeder van god, bid voor ons zondaars?’ zei ze toen zacht plagend terwijl ze haar tong uitsak. ‘Succes met me van die mis verlossen,’ zei ze toen grijnzend. Oh, dit was veeeel te leuk. Als hij het niet gezegd had, dan was ze er niet op ingegaan. Nu werd ze al benieuwd naar de volgende mis… hoe hij haar ervandaan zou houden..

Ze liet haar ogen naar harry-potter kid schieten die gezelschap kreeg van ron-weasley kid. ‘Kijk,’ zei ze toen terwijl haar ogen groot werden. ‘Een harry-potter bijeenkomst!’ Ze grijnsde zachtjes. ‘Dante, doe je mantel om!’ zei ze daarna plagend. ‘Want wíj gaan ook toveren!’ zei ze toen waarna ze haar mond naar zijn oor bewoog en hier zacht in fluisterde. ‘Alleen wij toveren ons een weg naar buiten,’ het waren de woorden die ze zacht had gefluisterd. Over het meer impulsief zijn van Dante kon ze slechts glimlachen, ‘Wie weet, wie weet,’ zei ze daar op terwijl ze haar schouders ophaalde. Hoe hij haar pols had vastgepakt.. Ze glimlachte slechts. Het had een warm gevoel doen binnenstromen in haar hart. Oh gosh, ze ging poëtisch worden.. maargoed. Ze keek naar Dante, glimlachte. Hij was zeker een bijzonder persoon. Hij deed iets met haar, maar moest ze daaraan toegeven? Moest ze werkelijk waar zo op tafel leggen wat ze voor hem voelde? Wat ze al sinds die dag dat ze hem ontmoette voor hem voelde? Mensen zouden het kalverliefde noemen. Ze zouden het niet begrijpen. En ze kende Dante amper. Ze wist alleen dat hij Dante was, Italiaans was en dat hij een voor haar te lange tijd was weggeweest. Oh, en dat hij haar hele hart op hol deed slaan, dat ook nog.
‘Ik ook niet.. En nu dan?’ zei ze zachtjes tegen hem terwijl ze haar hand weer terug op haar schoot legde, met haar voet kringetjes over de vloer draaide. Ze keek op naar de deur die zacht open ging. Een tengere man rond eind twintig kwam binnen. Nee mister anonymous was het niet. Zo had de bewaker zichzelf genoemd. Wie het wel was deed haar niet veel plezier. Damn.
‘Niet naar de ingang kijken,’ fluisterde Brianne zacht in Dante’s oor terwijl ze glimlachte. Ze voelde zich veilig bij hem. Zelfs voor de man die binnenkwam. Het bleek zelfs dat ze wantrouwen hadden gewekt bij de bewaker die net binnenkwam, wat haar aan de ene kant beangstigde en aan de andere kant amuseerde. ‘Wat moet dat?’ klonk door de ruimte heen en Brianne keek omlaag. Onzeker. Hoe kon het dat die man haar altijd rillingen bezorgde. Ze herkende hem uit duizenden, of course. Er gingen wel vaker geruchten over handtastelijke bewakertjes. Hij was er een van. Ze kromp ineen aan de gedachte toen hij haar naar haar kamer had begeleid na haar terugval. Een dag die ze liever wilde vergeten, en waar ze nooit meer over wilde spreken. ‘Ga weg,’ prevelde ze zachtjes, meer in zichzelf. Haar houding kromp ineen toen de man dichterbij kwam en ze keek weg, naar buiten. Ze ontweek zijn blik, hoewel zijn ogen in de hare probeerden te boren. ’000 000 045, wat moet dat.’ klonk toen en ze slikte. ‘niks,’ fluisterde ze haast. ‘Meekomen, je weet dat je rust moet hebben, die vind je niet hier. Bij meneer 000 000 043. Hij schopt alleen maar heisa, en brengt je zeker ongeluk.’ Na die woorden grepen zijn handen hebberig naar haar polsen. Ze verroerde zich niet, bleef zitten. ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ murmelde ze zacht, amper hoorbaar. Een ruk aan haar polsen, ze beet haar kaken op elkaar. ‘Auw!’ zei ze alleen, maar ze verhief haar stem niet. Dat deed ze nooit. Haar ogen bleven neergeslagen. Dit.. shit. Dante kon haar niet zo zien, onzeker.. ineengekrompen. Dit was gewoon gênant.

[le woosh, drama, alleen een beetje kort ]

"Lijkt me niet erg lekker." Merkte Dante droogjes op, hij keek voor een moment lichtelijk geamuseerd naar de jongen die op de grond lag, opgerold in zijn mantel. Wat zou die jongen voor zich zien? Zou hij überhaupt weten dat hij in een kliniek zat voor mensen met stoornis? Of dacht hij dat hij ergens op Zweinstein rond zwierf? "Ik denk niet dat jij ooit zo gek zal worden, maar anders zal ik het de bewakers zeggen." Zei hij, hij keek haar voor een moment aan. Zelf ontweek hij de isoleercel liever, iets waar hij tot nu toe nog niet echt in geslaagd was. Helaas. Hij haatte kleine ruimtes, al helemaal als er geen ramen in zaten. Hij werd er langzaam gek, niet alleen omdat hij zijn energie niet kwijt kon maar ook omdat het hem aan vroeger deed denken. Aan de tijd dat zijn vader hem opsloot in de kelder. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette de gedachten van zich af. Hij wou niet nadenken over over vroeger, vroeger was voorbij voor eens en altijd. "Oké, ik heb wel zin in een beetje frisse lucht." Stemde hij met haar in, maar toch bleef hij nog even zitten. Hij wist dat hij haar een antwoord schuldig was, ze geloofde hem niet. Het was alsof ze in zijn hoofd kon kijken. Hoe kon ze anders weten dat hij loog? Hoe wist ze dat hij bang was dat ze weg zou rennen? Ze legde haar hand op de zijne, kneep er zachtjes in. Hij staarde voor zich uit, de waarheid vertellen? Als hij zou zeggen dat hij iemand had vermoord, zou ze hem als een moordenaar zien. Haar beeld van hem zou veranderen, hoe dan ook. Maar hij wist dat ze hem nooit volledig zou geloven als hij zou blijven ontkennen, en als ze erachter kwam dat hij had gelogen dan zou hij haar sowieso kwijt raken. Voor een moment keek haar naar hun handen, haar hand was klein in vergelijking met de zijne. "Waarom zou je er geen problemen mee hebben als ik iemand had vermoord?" Vroeg hij, waarna hij haar weer aan keek. "Oké, je hebt gelijk ik sprak niet de waarheid ik heb wel eens iemand vermoord. Wil je het alsjeblieft voor je houden? Ik wil niet dat iedereen me hier ziet als een moordenaar." Mompelde hij, hij sloeg zijn ogen neer. Het was niet zo dat hij spijt had van zijn daden, zeker niet. Hij vond ze nog steeds gerechtvaardigd, die gasten hadden niet anders dan de dood verdien. Maar toch, hij wou niet gezien worden als de moordenaar. Hij wou niet ontweken worden omdat hij mensen had gedood. "Dank je, dat zal ik nodig hebben. Maar het lukt me wel, wacht maar af." Een grijns was op zijn gezicht verschenen, hij zou haar weg houden bij die mis. Al moest hij nog wel even bedenken hoe hij dat precies ging doen. Ach hij bedacht wel wat, hij bedacht altijd wat.

Er was inderdaad een tweede Harry Potter kid verschenen, Dante grinnikte. Keek naar Brianne, die wat in zijn oor fluisterde. "Pak je bezem, dan vliegen we zo naar buiten." Zei hij zachtjes. Ze zou het nog wel merken, ze zou er wel achter komen hoe impulsief hij kon zijn. Hoe roekeloos. Dante was over het algemeen het perfecte voorbeeld van eerst doen, en dan pas denken. Al zorgde zijn hoogbegaafdheid er voor dat hij minder impulsief was dan de meeste ASPS patiënten. Hij was beter in staat de consequenties in te zien, zo was hij er ook jaren in geslaagd de politie voor te blijven. Tot zeven maanden geleden, toen was hij door de mand gevallen.
Brianne trok haar hand terug, kennelijk wist zij zich ook geen raad met de situatie waarin ze verstrikt geraakt waren. Zou ze wat voor hem voelen? Of was het voor haar slechts een spel geweest? Nee, die indruk kreeg hij niet. Maar was dat rede genoeg om zijn gevoelens bloot te geven, gevoelens die hij zelf niet eens begreep? Haar stem trok hem uit zijn gedachten, niet naar de ingang kijken? Automatisch keek hij op. Wat dat betrof was hij net een klein kind, als je daar tegen zij dat ze niet op het aanrecht mochten klimmen, klommen ze om het aanrecht zodra je je omdraaide. Een bewaker kwam binnen lopen, hij was tenger, niet zo'n kleerkast als sommige bewakers hier. De man kwam op hen aflopen, Dante trok zijn wenkbrauw op bij het horen van zijn woorden. "We doen toch niks verkeerd?" Bromde hij geïrriteerd, naast zich voelde hij Brianne in elkaar krimpen. Onderzoekend keek hij haar aan, het leek er op dat ze deze bewaker eerder had ontmoet. Hij sloeg zijn arm om haar heen, deels om haar gerust te stellen, deels om de man te tonen dat hij het niet in zijn hoofd moest halen aan haar te zitten. "Ze heeft niks verkeerd gedaan." Dante's stem klonk ijzig, hij keek de man strak aan. Merkte dat zijn bloed langzaam begon te koken, hij hoopte voor de man en voor zichzelf dat hij zou vertrekken want hij wist dat als de bewaker door zou blijven gaan hij een woedeaanval zou krijgen. Hij wou niet dat Brianne hem zo zou zien, maar het idee haar gewoon met de bewaker mee te laten gaan sprak hem nog meer tegen. "Blijf met je poten van haar af." Woedend keek Dante de man aan, wiens handen hebberig op Brianne's polsen sloten. Hij had gehoord van handtastelijke bewakers, en dit was er zeker eentje van. De man rukte aan haar polsen. Oké, dat was genoeg. Dante sprong overeind. Haalde uit, zijn vuist raakte de man vol in zijn gezicht. Hij wankelde, liet Brianne's polsen los. Dante gaf hem niet de tijd te herstellen, gaf hem een harde duw tegen zijn schouders. Hard genoeg om de man op de grond te blijven. "Je laat haar met rust." Gromde hij, waarna hij de man een harde trap in zijn maag gaf. De bewaker klapte dubbel, greep naar zijn buik. Met een ruk draaide Dante zich om, hij pakte Brianne's hand. "Kom." Zei hij, waarna hij haar overeind trok. Ze moesten hier weg voor er meer bewakers zouden komen, dan moest hij de isoleercel in en kon de bewaker die nu kreunend op de grond lag alsnog zijn gang gaan. Snel liep hij door de gang, niet zo snel dat het opviel maar snel genoeg om op tijd buiten te zijn. Hij duwde één van de de deuren die naar buiten leidde open. De deuren weden niet erg goed bewaakt, al helemaal niet rond dit tijdstip. Wat dat betrof hadden ze geluk, zwijgend liep hij om het gebouw heen. Brianne's hand nog altijd in de zijne. Uiteindelijk hield hij halt, ze stonden achter het gebouw. Hier kwamen weinig bewakers, het was een prima plek om je te verschuilen. "Gaat het?" Vroeg hij aan Brianne, bezorgd keek hij haar aan. "Wat heeft die man gedaan?" Vervolgde hij na een korte stilte, hij liet haar hand los. Bracht hem na een korte aarzeling naar haar wang, streek er met zijn duim zacht over.

‘Het is anders heerlijk, moet je maar eens proberen,’ plaagde Brianne hem toen. Natuurlijk ging ze geen bezem eten. Zo dom was ze nou ook weer niet. Ze wierp nogmaals een blik op de harry-potter kid die in het rond dartelde. Wat zou hij eigenlijk hebben? Was hij schizofreen? Of had hij waanideeën of wat zou er mis met hem zijn? Hij was in ieder geval een harry-potter kid. Dat vond ze al heel wat voor het joch. Ron-weasley kid en hij zouden eigenlijk gezelschap moeten krijgen van hermelien-kid. Maar die kwam maar niet opdagen, maar goed ook. ‘Als jij denkt dat ik zo gek wordt en het de bewakers zegt, zal ik je eeuwig dankbaar zijn… zolang je me dan wel een toverstafje geeft,’ zei ze vrolijk. Ze beeldde zichzelf in, rondrennend achter ron en harry kid aan. Ze schudde haar hoofd. Ze hoopte niet dat het ooit zover met haar kwam, dat zou dan het dieptepunt van haar leven zijn, dat was zeker. Met een zachte zucht dacht ze alweer aan Engeland. Ze miste het eigenlijk meer dan ze verwacht had. Raar. Maarja, daar had ze de ruimte gehad. Ze had een grote, luxe kamer gehad en ze kon doen en laten wat ze wou. Oke, dat was overdreven, maar ze mocht een heel stuk meer dan dat ze hier mocht. ‘Mooi,’ zei ze daar zacht op, hij was niet de enige die frisse lucht nodig had, zij ook. Ze wilde het liefst meteen vertrekken. Een week lang niet buiten had haar niet veel goeds gedaan, ook al beweerden de doctoren hier van wel. De vraag kwam eigenlijk minder hard aan dan ze verwacht had. Natuurlijk had er wel een ernstige reden moeten zijn waarom hij hier zat. Dit was die reden dus..? Ze keek even op naar hem. ‘Omdat,’ zei ze toen zacht terwijl ze wegkeek, zoekend naar woorden. ‘Omdat dat vroeger was, ik ken je zoals je nu bent…’ zei ze nog zachter dan haar vorige woorden terwijl ze hem aankeek, een zachte glimlach speelde rondom haar lippen. Ja, natuurlijk was dit een beetje vreemd. Ze was verliefd op een moordenaar? Ach, er waren wel meer rare combinatie’s. Zij was een ideaal voorbeeld geweest op haar school. Geen strafblad, nooit nagebleven, niks. Eigenlijk had ze er wel spijt van dat ze zo braaf was… op school dan. ‘Wel eens..’ mompelde ze hem na. ‘Dus meerdere mensen?’ zei ze toen maar een glimlach bleef op haar gezicht spelen. Dante was een moordenaar.. met een klein hartje. Wat schattig. Of ja, raar om dat schattig te vinden.. het was eigenlijk apart, maargoed. ‘Denk je echt dat ik in het hele tehuis ga rondschreeuwen dat je een moordenaar bent?’ fluisterde ze toen zacht terwijl een net zo zacht gelach hier achteraan volgde. ‘Kom op, Dante. Je kent me toch wel een beetje,’ plaagde ze hem toen vrolijk. Zijn ogen waren neergeslagen. Brianne zuchtte zacht. ‘Voor mij,’ zei ze toen terwijl ze haar hand voorzichtig terugplaatste op de zijne, ‘voor mij blijf je wie je bent, wat je ook in je verleden hebt gedaan..’ zei ze zacht tegen hem, niet dat hij daar veel aan had.. maar dan nog. ‘Ik ben benieuwd,’ zei ze toen glimlachend. Oh ja, benieuwd was ze zeker. Hoe hij dat klusje ging klaren… ze zou het wel zien.
‘Mijn bezem?’ zei ze zacht lachend ‘die heb ik toch al opgegeten,’ knipoogde ze toen naar Dante. Eigenlijk vond ze het wel humor. Ze waren complete tegenpolen. Hij had in zijn verleden dingen gedaan waar zij niet eens over durfde te denken. Zij was braaf geweest… ofja, buiten de avonden uit dan. Ze keek even naar de jongen die nu naast haar zat. Wist hij wel waar hij mee bezig was? Dat hij haar.. compleet had ingepakt, met strik en al? Figuurlijk dan.. zou hij weten wat ze voor hem voelde, al die tijd? Zou hij wel hetzelfde voelen, of was hij nu gewoon een spelletje met haar aan het spelen waarin hij de winnaar zou worden? Ze slikte even. Damn. Teveel vragen, te weinig antwoorden. Waarom had ze gezegd dat hij niet naar de ingang moest kijken? Juist, zodat hij er niet naar zou kijken. En wat deed hij? Hij keek. Ze slaakte een zucht, dit zou niet goedkomen. Dit zou haar flink in de nesten krijgen en ze was er niet eens schuldig aan. Ze draaide rondjes met haar voeten over de vloer, probeerde zich zo min mogelijk aan te trekken van de bewaker. Grymly of zoiets was het. Een of andere bezopen Ier. Dante’s stem klonk geïrriteerd, nog geen seconde later voelde ze zijn arm rondom haar heen. Een warm gevoel bekroop haar, maar alsnog… Ze slaakte een zachte zucht, amper hoorbaar.

‘En hoe weet jij of ze niks verkeerd heeft gedaan?’ spoog Grymly toen bijna in het gezicht van Dante. ‘Ik heb vernomen dat je hier pas bent,’ zei hij toen terwijl hij zijn grip op Brianne’s pols verstevigde. Brianne zuchtte, ze had geen zin in ruzie. Niet nu. Ze voelde zich al verward en vreemd, dit hoefde er niet bij te komen. Maar nog voordat ze tussen de discussie van de twee had kunnen komen zag ze Dante opspringen. Wat hij ging doen wilde ze niet weten, hij zag er in ieder geval boos uit. Zijn vuist haalde uit, raakte. Auw, dat zou pijn doen? Vast wel, maar de greep rondom haar pols was weg. Als sneeuw voor de zon. De afdruk van zijn hand die haar pols had samengeknepen stond er nog in, maar vervaagde langzaam. Ze voelde hoe deze keer iemand anders haar hand vastpakte. Uit automatisme greep ze zijn hand vast, volgde hem als een puppy. Zijn passen waren snel, moeilijk bij de houden. Zij moest half rennen wilde ze hem bijhouden. Hij duwde een van de deuren open, en de frisse buitenlucht waaide haar om haar oren. Heerlijk. Raar om op dit moment iets leuk te vinden, maar ze was een week niet buiten geweest. Dit leek een hemel… Ze keek op, weggesleurd uit haar gedachten. Of het ging? ‘Ja…’ zei ze zacht, ‘het gaat wel,’ glimlachte ze toen terwijl ze zacht knikte. Nu wel. Zijn andere woorden deden haar weer stilvallen. Dat wilde ze niet eens meer zeggen. Niet eens meer bovenhalen. Zijn hand verplaatste zich naar haar wang, streek hier zacht over met zijn duim. Een fijn gevoel bekroop haar, totdat ze bedacht dat ze hem wel een antwoord schuldig was. Hij had haar ook de waarheid gezegd, dan verdiende hij die ook. ‘eh..’ mompelde ze zacht. ‘Hij was degene die me iedere dag heeft gecontroleerd na mijn terugval zeg maar,’ haar stem klonk breekbaar. ‘Het komt erop neer dat ik iedere dag bijna misbruikt ben, tot vandaag.’ zei ze toen vlug waarna ze zich omdraaide, zichzelf tot rust maande. SHIT. Het schoot door haar gedachte heen. Waarom had zij dit? Waarom had ze abby, Grymly, Dante… waarom al dat wazige gedoe waardoor haar leven een grote puinhoop werd?! Nouja, Dante vond ze niet erg… juist fijn. Als hij haar leven overhoop gooide, haar best. Maar die andere twee. Ze slaakte een zachte zucht, draaide zich terug om en keek naar de grond. ‘Dat was het wel zo’n beetje,’ mompelde ze toen terwijl ze van Dante wegkeek, ja bevestiging dat ze een lustobject was had ze wel gekregen ja, iets te vaak naar haar mening. Ze hoorde zichzelf in haar gedachte gillen, smeken dat hij haar met rust liet. Een rilling schoot over haar lichaam. Het was nu voorbij, toch?

"Nah, ik heb het niet zo op hout." Antwoordde hij grijzend, hij wierp nog een korte blik op de twee jongetjes. Zou het ooit zo ver met hem komen? Nee, waarschijnlijk niet. Hij had geen stoornis die zulk gedrag kon veroorzaken, het ergste wat er kon gebeuren was dat hij een psychopaat werd. Volgens zijn psycholoog vertoonde hij nu al trekjes die naar psychopathie neigde. Great. "Zal ik doen, ik zoek het mooiste toverstokje dat ik kan vinden en dat geef ik aan je." Met een scheve grijns keek hij haar aan, al hoopte hij niet dat het ooit zo ver zou komen. Want als zij de rest van haar leven op gesloten werd in de isoleercel, zou hij haar moeten missen. En om zich nou zelf ook op te laten sluiten? Nee, liever niet. Dat hield hij niet uit, echt niet. Het zou zijn alsof de muren op hem af kwamen, bovendien zou hij zijn energie er nooit kwijt kunnen. Hij zou veranderen in een hyperactieve stuiter bal, zwaar irritant.
Was hij anders dan zes maanden geleden? Nee, niet echt. Hij was nog steeds dezelfde, zo voelde het in elk geval. Of het ook echt zo was wist hij niet. Zou hij hier iemand kunnen vermoorden? Ja, maar dan moest er wel een aanleiding voor zijn. Maar dat was altijd al het geval geweest, hij had nooit zomaar mensen vermoord. Hij had er iedere keer een rede voor gehad, een goede rede als je het hem vroeg. Tot nu toe was hij nog geen mannen gevonden, die voldeden aan de eisen die hij aan zijn slachtoffers stelde. En dat was maar beter ook. Als hij hier iemand om bracht, dan kon hij het wel vergeten. Dan zouden ze hem waarschijnlijk zonder aarzelen naar de stoel sturen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn blik weer op Brianne richtte. Ze keek hem aan, een glimlachje sierde haar gezicht. Vond ze het dan echt niet erg. "Ja." Zei hij enkel, meer wou hij er niet over kwijt. Hij wou haar niet vertellen hoe veel mensen hij had vermoord. Hij wou haar niet vertellen wat voor mensen hij had vermoord, want dan zou ze meer willen weten. Dan zou ze willen weten waarom hij voor hen had gekozen, en dat kon hij haar niet vertellen. Echt niet. Hij kon de naam van zijn zusje niet in zijn mond nemen. "Ja oké, ik weet dat je dat niet zou doen." Gaf hij toe, een glimlachje was op zijn gezicht verschenen. Ergens verbaasde het hem dat ze het zo goed op vatte, hij had niet verwacht dat de eerste aan wie hij het zou vertellen zo zou reageren. Alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Zou ze zelf soms ook iemand hebben vermoord? Nee, dan zou ze niet op deze manier gesproken hebben. Ze legde haar hand op de zijne, hij keek op. "Dank je." Hij meende het, hij was blij dat haar beeld van hem niet veranderde.
"O ja, dat was ik helemaal vergeten. Misschien dat Harry Potter er één voor ons kan toveren." Reageerde Dante lachend, het was wonderbaarlijk hoe makkelijk hun gesprek van serieus over kon gaan in dit. Voor een moment keek hij naar Brianne, hij kon zich nog altijd geen wijs worden uit zijn gevoelens. Hij snapte ze niet, wist niet wat hij er mee aan moest. Dat hij meer dan enkel vriendschap voor Brianne voelde, dat wist hij zeker. Daar was geen twijfel over mogelijk. Hij was als een blok voor haar gevallen, kon haar niet meer uit zijn hoofd zette. Zelfs als hij dat zou willen.

Dante negeerde de woorden van de man, zijn woede was te ver aangewakkerd. Hij dacht niet meer na over wat hij deed, deed het gewoon. Zonder aan de consequenties te denken, zonder ook maar na te denken over wat er zou gebeuren als hij de man een klap gaf. Het kon hem allemaal geen fuck schelen, die man moest met zijn potten van Brianne af blijven!
Brianne moest half rennen om hem bij te houden, toch verminderde hij geen vaart. Ze moesten eerst naar buiten, de kliniek uit. Weg bij de bewakers, die hem waarschijnlijk zo snel mogelijk in de isolatie cel wouden hebben. Nee, dat kon hij er nu niet bij hebben. Hij wou Brianne niet alleen laten, niet nadat hij had gezien hoe die bewaker naar haar keek. Onbewust balde hij zijn vrije hand tot een vuist.
Ze glimlachte, zei dat het ging. Maar viel vervolgens stil, bezorgd keek hij haar aan. Bang voor haar antwoord. Bang dat ze zijn vermoedde zou bevestigen. Haar stem klonk breekbaar, hij had de neiging zijn armen om haar heen te slaan. Maar hij betwijfelde of ze daar op zat te wachten, hield zich dan ook in. Haar woorden deden zijn woede aanwakkeren, hij had de neiging terug naar binnen te lopen. En op de man in te slaan, tot hij niet meer wakker zou worden. Maar in plaats daarvan bleef hij staan, zijn handen tot vuisten gebald. Hij wist dat zijn woede om zou slaan, in een sluimerende haat, zo ging het altijd. Het was een slechts een kwestie van tijd. Hij keek naar Brianne, ze stond met haar rug naar zich toe. Zou ze het hem ook vertellen, als ze had geweten dat hij dit soort mensen vermoorde? Mannen die hun handen niet thuis konden houden? Mannen die aan een meisje zaten, tegen haar zin in? Mannen als zijn vader? Hij slikte, wou zijn hand op Brianne's schouder leggen om haar zo naar hem toe te draaien. Maar ze was hem voor, draaide zich naar hem om maar keek hem niet aan. Hij deed een stap in haar richting, sloeg zijn armen om haar heen drukte haar zacht tegen zich aan. "Hij zal je niks meer doen, oké? Daar zorg ik wel voor. En als hij weer wat doet, zeg het me dan alsjeblieft." Fluisterde hij in haar oor, met zijn hand streek hij zacht over haar rug.

In Brianne’s hoofd was alles wazig. Was ze wel misbruikt? Ze hadden haar volgepropt met medicijnen, ze had net zo goed helemaal high kunnen zijn en het zichzelf ingebeeld hebben? Maar zoiets beeldde je jezelf toch niet in? Een tweestrijd vond plaats, beide partijen vochten voor hun leven. Ze slikte. Ja, ze wist dat hij íéts had gedaan, maar was hij zo ver gegaan? Of had ze zich dat ingebeeld? Nee, dat kon niet. Zo was ze niet. Zo was ze gewoon… niet? Ze schudde haar hoofd, probeerde het duizelige gevoel weg te krijgen, al ging dat niet makkelijk.
‘Zonde, dan kunnen we geen diner hebben met hout op het menu,’ zei ze toen zachtjes, ze had zichzelf weer herpakt, glimlachte. ‘Ik wil een roze toverstokje met een eenhoorn erin!’ zei ze toen lachend, ze kon het zich al inbeelden. Dante die hopeloos uit papier toverstokjes was aan het maken. Een zacht gegrinnik ontsnapte haar mond terwijl ze even op haar lip beet en hem hierna aankeek. ‘Al geloof ik dat ik ook wel zonder toverstok kan toveren,’ zei ze grijnzend. ‘Alhoewel..’ mompelde ze toen lachend maar ze besloot er wijselijk over op te houden. Als je kon toveren… dan zou je meteen bij de harry potter kid geplaatst worden en mocht je hem de hele dag gaan vermaken met je toverkunsten… Daar had ze geen zin in. Ze had geen zin meer om Dante te vragen hoeveel mensen dan. Hij had slechts ja geantwoord om er snel vanaf te komen. Ze zou het gemeen vinden om er nu over door te blijven vragen. Alles kwam op z’n tijd… Hij zou er vast een reden voor hebben gehad, hoopte ze. ‘Mooi zo,’ zei ze zachtjes. Mooi dat hij wist dat ze zoiets niet zou doen.. dat noemden ze bij haar thuis vertrouwen. En haar vertrouwen hadden ze daar vaak genoeg geschonden, dus ze wist hoe dat voelde. Ze keek even weg toen ze een Dankje hoorde. Zacht, welgemeend. Ze glimlachte. ‘Graag gedaan,’ zei ze toen nog zachter, wetende dat hij het toch zou horen. ‘Zolang je mij niks aandoet, vind ik alles best, ’ ze glimlachte zacht, snapte niet waarom ze niet compleet was aan het stressen, in paniek schoot. Waarom niet? Normale mensen zouden nu alles bij elkaar schreeuwen, zij maakte zelfs grappen met hem en had gevoelens voor hem. Great. Ze was dus echt niet meer normaal te noemen.
‘Neehee, dat kan ‘ie niet!’ zei ze toen. ‘Dat kan alleen ik… maar dan wel met een toverstokje!’ zei ze lachend terwijl haar ogen steeds vaker de zijne opzochten, en er nu maar in bleven kijken. Ze waren in een woord prachtig. Misschien zelfs te mooi. Maar ach, wie was zij om te oordelen of iets te mooi was? Heerlijk toch als er iets te mooi aan je was? Dat mensen ervoor zouden smeken om dat ook te hebben? Nou, ze zouden niks van haar willen hebben… dan zouden ze ook hier belanden. Al mochten ze Abby wel hebben, dan zou ze het geen probleem vinden als de kinderen hier terecht kwamen.

Haar ogen schoten even richting de handen van Dante, tot vuisten gebald. Ze legde de hare hierop, glimlachte zacht. ‘Voorbij is voorbij,’ mompelde ze toen glimlachend. Ze had zich eroverheen gezet. Dat ze eraan gewend was geraakt ging ook te ver, maar ze had de instelling genomen het verleden te laten voor wat het was. Als die persoon gestraft moest worden, zou die persoon wel gestraft worden.. vroeg of laat. De armen die weer om haar heen geslagen werden deden haar glimlachen. Raar eigenlijk, in zo’n situatie glimlachen, maar dan nog.. Ze sloeg voorzichtig haar armen rond hem heen en sloot haar ogen. Nee, ze zou het geen probleem vinden om even zo te blijven staan. Helemaal geen probleem zelfs.
‘Ik zal het zeggen. Al denk ik niet meer dat het zal gebeuren..’ zei ze toen zacht terwijl ze een glimlach niet kon onderdrukken. Hij was zo lief. Anders. ‘Dante?’ vroeg ze hem toen zacht terwijl ze zich losmaakte uit zijn armen. ‘Hoe zit het nou tussen jou… en… mij?’ vroeg ze hem toen terwijl ze nog steeds een verwarde blik in haar ogen had. ‘Ik..’ zei ze toen zacht. ‘Want ik.. voel iets voor je..’ haar stem klonk wederom zacht, warm. Maar de ernst die erachter zat klonk er niet door.

[kort =( ]

"Nee, sorry dat gaat hem niet worden, maar jij mag wel hout eten hoor dan eet ik wel iets anders." Met een scheve grijns keek hij haar aan, hun gesprek sloeg daadwerkelijk nergens op. Maar wat maakte het uit? Niet ieder gesprek hoefde serieus te zijn, niet ieder gesprek hoefde een diepere betekenis te hebben. "Hmm, dat gaat lastig worden. Maar ik zal mijn best doen, al hoop ik dat het niet nodig is." Hij zou niet weten waar hij een dergelijk stokje vandaan kon halen, zijn knutsel technieken waren nu niet wat je noemde geweldig. Misschien dat hij Harry Potter kid om hulp kon vragen, al betwijfelde hij of hij daar veel aan zou hebben. Waarschijnlijk zou die gast denken dat hij één of andere mede leerling was, en hem vervolgens mee slepen in zijn fantasie. Dante moest er niet aan denken mee te spelen, te doen alsof hij op Zweinstein zat. Dat ging hem toch iets te ver. Zo gek was hij niet, hij was sowieso niet gek. Hij dacht gewoon anders over dingen dan de meeste mensen, en daardoor zagen ze hem als een gevaar voor de samenleving. "O ja? Laat maar eens zien dan." Uitdagend keek hij haar aan, een vrolijke grijns stond op zijn gezicht.
Ze niet verder, vroeg niet hoeveel mensen hij had vermoord. Waarom hij ze had vermoord. Ze liet het er bij, en daar was hij blij om. Hij wist niet of hij haar vragen eerlijk hadden kunnen beantwoorden, of hij ze überhaupt eerlijk wou beantwoorden. Niet iedereen hoefde te weten wat hij precies had gedaan, ook Brianne niet. Misschien dat hij het haar later zou vertellen, misschien ook niet. "Ik zal je niets doen, je bent niet mijn type, niet op dat gebied in elk geval." Antwoordde hij, er was een lichte grijns op zijn gezicht verschenen. Hij begreep niet hoe het kon dat ze het zo goed opvatte, maar veel kon het hem ook niet schelen. Zijn geschiedenis -of in elk geval een deel er van- schrok haar niet af. Ze zag hem niet als een moordenaar, zag hem gewoon als Dante. Wie dat ook precies mocht zijn.
“Zal ik dan maar vragen of ik z’n toverstokje kan lenen?” Reageerde Dante lachend, Brianne’s lag was aanstekelijk. Het was hem niet ontgaan dat ze hem steeds vaker recht in zijn ogen keek, en elke keer verbaasde hij zich weer over de schoonheid van haar gezicht, met als stralend middelpunt haar prachtige ogen. Hoe kon zij iets in hem zien? Hoe kon dit beeldschone meisje gevoelens voor hem hebben, of had ze dat niet? Speelde ze een slechts een spelletje?

Hij voelde haar zachte handen op de zijne, ademde langzaam uit, ontspande zijn handen. Hij wist dat hij zich in moest houden, dat hij de man niet mocht vermoorden. Dan zat hij diep in de problemen, en Brianne waarschijnlijk ook. De vraag was of hij sterker was dan zijn woede, of hij zichzelf ook onder controle kon houden als zijn woede in alle heftigheid op zou laaien. Tot nu toe was het hem nog nooit gelukt, zijn emoties waren sterker dan zijn rede. Al had hij ook niet altijd zijn best gedaan, zich in te houden. Hij had er het nut niet van ingezien, zijn slachtoffers hadden het verdient te sterven. Na alles wat ze hadden gedaan, verdiende ze niet beter dan een kille, langzame dood. Hij knikte als reactie op haar woorden, zelf was hij niet goed in het vergeten van zijn verleden. Hij kon het gewoon niet, het bleef hem achtervolgen, zowel s’ nachts als overdag. Misschien was hij ook gewoon niet goed in loslaten. Brianne sloeg haar armen voorzichtig om hem heen, hij glimlachte vaagjes. Misschien niet gepast op het moment, maar het voelde zo goed om haar zo dicht tegen zich aan te hebben. “Oké.” Zei hij zacht, waarna hij besloot er over op te houden. Hij vermoedde dat ze er liever niet meer over na dacht, en dat vond hij prima. Hij ging niet verder vragen naar wat er gebeurd was, hij wou haar er niet aan herinneren.
Vragend keek hij haar aan, ze maakte zich los uit zijn armen. Hoe het tussen hen zat? Er stond een verwarde blik in haar ogen, hij sloeg voor een moment zijn ogen neer. Hij zag de tekst voor zich die zijn psycholoog hem had gegeven, twee velletjes papier met daarop een uitgebreide uitleg over ASPS. Mensen met ASPS waren vaak niet in staat lange relaties te hebben, de relaties die ze hadden werden getypeerd geweld, dwang en bedrog. Wou hij Brianne dat aan doen? Of zou hij wel in staat zijn tot een normale relatie? Omdat hij hoogbegaafd was? Hij beet op zijn lip, Brianne’s woorden deden hem op kijken, ze voelde dus echt wat voor hem. “Ik voel ook wat voor jouw.” Zei hij zacht, hij glimlachte even om vervolgens weer stil te vallen. “Maar ik weet het niet, wat wil jij Brianne?” Vragend keek hij haar aan. “Ik… ik zou best een relatie met je willen maar ik weet niet of ik dat kan.” Mompelde hij, hij keek haar recht in haar ogen. Wist niet wat hij moest verwachten.