the fire burning in her eyes

Als ze nu niet iets zinvols kon doen met haar leven, dan zou ze echt gillend gek worden. Dat dacht Faye op dit moment. Ze had het compleet gehad met het opgesloten zitten, het doelloos voor zich uit staren en de eindeloze woestijn van verveling die zich voor haar uitstrekte. Ze wilde wel gillen, schreeuwen en compleet hysterisch doen maar wist tegelijkertijd dat het niets uithaalde en hield zich daarom maar in. Maar god, wat voelde ze zich vandaag een hoopje ellende. Iedere seconde, minuut, uur en dag dat ze langer in deze kliniek zat was een ware marteling. Waar was de Faye gebleven die als een stuiterbal rond huppelde, er van overtuigd dat ze de wereld wel aankon? Zelfs de algemene ruimte, waar de meeste mensen van de kliniek hun dagen doorbrachten, kon haar niet eens opvrolijken. Vandaag was ze wakker geworden als een donderwolkje leek het wel en de lucht boven haar werd steeds dreigender. Jeetje, zo was ze anders nooit. Ze had een halve eeuw over het aankleden gedaan -niet dat Faye ooit veel kleren droeg of er over nadacht dat kleren moesten matchen- en uiteindelijk maar gekozen voor een kanariegeel t-shirt (dat vloekte zo mooi met haar haar) en één of andere paarse shorts die natuurlijk veel te koud waren voor de winter. Maar Faye liep altijd in zomerkleren (winterkleren waren zó overrated) en twee verschillende sokken. Ze zag er natuurlijk als een clown, in de hoop dat ze haarzelf hiermee een beetje op kon vrolijken. En het had gewerkt, voor vijf hele minuten. Nu zat ze met haar gezicht als storm voor zich uit te staren in de algemene ruimte. Iedere halve minuut of zo stond ze op, liep een rondje en ging weer ergens anders zitten, omdat haar ADD er voor zorgde dat ze amper kon stilzitten. Was er nu maar iets te doen wat ze leuk vond.. een kleurplaat maken ofzo.

En ineens, bij toverslag, sloeg haar humeur om en was ze weer een klein zonnestraaltje. Ze sprong op, huppelde naar haar kamer, graaide tussen al haar bezittingen (niet zo veel) en vond haar kleurboek met kleurpotloden. Ze giechelde als een klein meisje, rende terug naar de algemene ruimte en begon als een dolle alle tekeningen in te kleuren. Het was een disneykleurboek en dat was natuurlijk helemaal fantastisch wat het was gevuld met prinsessen en feeën en dwergen en allerlei sprookjesfiguren. Faye hield wel van sprookjesfiguren en als ze later groot en niet meer gek was dan kon ze misschien wel een fee worden. Een beetje soort van dan hé, als een soort Fee zonder magie. Uiteindelijk was ze bij Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen aangekomen. Ze fronste en zocht de juiste potloden uit om de prinses en de dwergen in te kleuren. Alle dwergen kregen een verschillende kleur muts, rood, blauw, groen en noem maar op. Het meisje (of jonge vrouw, ze was de 18 ook al zo'n beetje gepasseerd) zat met het puntje van haar tong uit haar mond geconcentreerd te kleuren en toen de dwergen allemaal mooi waren gemaakt ging ze verder met Sneeuwwitje. Maar wat voor kleur had de jurk van Sneeuwwitje eigenlijk? Het moest natuurlijk wel een mooie tekening worden en dus moest de kleur van de jurk precies de juiste zijn. Fronsend keek ze op en bedacht zich dat ze het echt niet wist. "ohneeohneeohnee," mompelde ze paniekerig. Er zat maar één ding op; ze moest om hulp vragen. Dus keek ze om zich heen en keek naar de mensen in de ruimte waar ze zich bevond. Faye was nou niet echt het type die graag om hulp vroeg, daar was ze veels te trots voor en het was natuurlijk best wel erg dat je de kleur van de jurk van Sneeuwwitje niet wist. "Euh.." begon ze maar, in het algemeen, naar de dichtstbijzijnde persoon. "Kun je me misschien ergens mee helpen?"

[Open voor iedereen <3]

Trillerig stond het meisje op. Yin voelde zich hier op z'n zachtst gezegd niet echt thuis nee. Dat kon komen doordat ze hier pas net was, gisteren hadden de zwijgende mannen haar meegenomen naar deze vreselijke plaats, die ze in gedachten al Hel was gaan noemen. Slechte instelling natuurlijk. Yin zuchtte mismoedig. Normaal gesproken probeerde ze heus altijd vrolijk te zijn, maar deze week was alles misgegaan. Ze was weggeduwd naar een hoekje in haar eigen hoofd, had slechts deels meegekregen welke slechte dingen ze allemaal gedaan had in de tijd dat Yin uit controle was. En ook nu nog voelde ze een sterk gebons in de achterkant van haar hoofd, Een teken dat het Yang-deel van haar, dat ze zo haatte, nog steeds sterk aanwezig was. En dat o zo gehate deel van haar had wel mooi gezorgd dat ze hier beland was.

Waarom had ze zichzelf nou niet beter in de hand? Stom kind dat ze was. Kon niet eens over haar eigen geest heersen. Ongewild ontglipte er een giechel aan de mond van het meisje. Shit.. Ze moest niet zo veel denken aan dat...dat ding in haar. Dat er iets mis was met haar. Dat ze gek was, te gek om thuis te mogen blijven. Te gek om bij haar moeder in de buurt te mogen komen. Blijkbaar had ze haar moeder kwaad gedaan. Soo was kwetsbaar genoeg om verwond te raken wanneer Yang in een slechte bui was. Yin keek moedeloos uit het raam en stond dan op. Liep de kamer uit met een zweverig, zenuwachtig gevoel in haar maag. Zouden ze haar hier echt kunnen helpen? Ze kwam in een grote ruimte met mensen, ging ietwat onzeker zitten. Na een korte tijd kwam een roodharig meisje naast haar zitten, terwijl ze geconcentreerd iets inkleurde. Yin keek even geïnteresseerd mee, maar droomde dan weer weg. "Kun je me misschien ergens mee helpen?" Yin richtte haar hazelnootkleurige ogen op en glimlachte verlegen. Beet kort op haar lip. Kon ze dat? "Misschien. Dat eh...Ligt er natuurlijk aan waarmee." legde ze bedeesd uit. Ok, dat was nog redelijk goed gegaan, Hopelijk zou het meisje niets ingewikkelds willen.

Het was een groot dilemma natuurlijk, de kleur van een jurk. Want immers, kleuren betekenden alles. Voor Faye dan. Zij hield van kleur, ze deed altijd de meest felle kleurtjes qua kleren aan en het liefst ook nog degenen die erg met elkaar contrasteerden, of haar felle rode haar (all natural baby) en haar kattenogen nog eens extra lieten uitkomen. Het vrolijkte haar meestal op, dus kleuren waren essentieel. Haar kleurpotloden lagen dan ook netjes gesorteerd op alle mogelijke kleurvariaties. Helaas mochten ze niet scherp geslepen worden van de mensen hier en dat deed toch een beetje af van de uitstraling ervan. Er mocht heel veel niet van de mensen van de kliniek, had Faye in de loop van de tijd ontdekt. Dit niet, dat niet en zus en zo niet. Een hoop van haar gewoontes (buiten het dingen in de fik steken) waren dan ook met de loop der tijd verdwenen of uitgebannen. Gelukkig had ze haar eigen kledingkeuze nog wel in de hand om mocht ze, buiten haar therapieën om, het grootste deel van haar tijd zelf invullen alleen als je opgesloten zat was die invulling vaak ook maar opvulling. Zoals het inkleuren van Disney kleurplaten dus. Terug naar het Dilemma; ze moest en zou precies de juiste kleur voor de jurk van Sneeuwwittje vinden. Dus had ze om hulp gevraagd aan een persoon dat ze eigenlijk nog nooit had gezien. Ze keek opzij naar het meisje, ze was klein en schattig en zag er nog een beetje uit alsof ze niet zo goed wist wat ze hier deed. Dat betekende vast dat ze hier nog niet zo lang was. Of last had van één of andere vorm van geheugenverlies, zo keken die wazige mensen ook wel eens. "Nou kijk," begon Faye, toen het meisje zei dat ze misschien kon helpen, als hing het er dus vanaf waarmee. "Ik maak deze prachtige kleurplaat van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. En het moet natuurlijk wel perfect worden, want als je de tijd hebt om iets te perfectioneren moet je dat doen," wat Faye hiermee bedoelde was dat dit het enige was wat ze de godganse dag kon doen, dus dan moest het ook maar meteen goed gebeuren. "Dus het probleem is, dat ik niet kan bedenken wat de juiste kleur is voor de jurk van Sneeuwwitje. Normaal zou ik wit zeggen, maar dan heb ik niets te kleuren natuurlijk. Dus dacht ik aan rood, maar dat is zo fel, vindt je niet? Misschien lichtgeel met donkerblauw, maar ik weet het dus niet precies. Wat denk jij hiervan?" Ze keek nieuwschierig opzij, benieuwd wat het meisje met haar zou delen. Misschien zou die wel een hele andere kleur suggereren, wat de 'eureka' van het hele probleem kon zijn. Je wist het maar nooit, want zij zat zo vast in haar eigen denkproblemen dat ze niet meer in oplossingen kon denken en dat was een input van iemand anders heel erg nuttig.

Yin was wel geschrokken toen iemand haar zomaar had aangesproken. Hopelijk was het geen enge gek, geen vieze beangstigende jongen of iets dergelijks. Ze keek op. Gelukkig. Het was een meisje, wat voor haar sowieso al fijner was. En het meisje zag er vrolijk uit, helemaal niet heel erg gek. Of, bij nader inzien.... Ze had rood haar, wat Yin erg mooi vond. Het was net vuur. Haar eigen haar had ook een kastanjebruin tot roodbruine glans, maar dat was niet natuurlijk. Eigenlijk was haar haar saai en bruin. Ach, saai. Het was best mooi, maar zoals men weet: Het gras is altijd groener aan de overkant. Dat betekende dus dat onbereikbare dingen veel en veel aanlokkelijker waren. En zo ook een andere haarkleur.
Nee, het gezicht van dit kind zorgde wel dat Yin iets minder geschrokken was. Ze zag er aardig en best normaal uit. Maar de kleren van het meisje dat haar had aangesproken waren een ander verhaal. Waarom had ze een geel shirt aan, vroeg Yin zich af. Nee, ze mocht mensen niet beoordelen op hun uiterlijk of kleding, maar het ging onbewust. Toch liet ze niets merken. Straks was het meisje kleurenblind, of of... of had geen andere kleren. Of vond dit wél mooi, dat kon ook nog. Wie weet. En nee, Yin zou haar niet veroordelen. Open staan voor anderen. Al waren het wellicht gekken.

Wat ze nu concludeerde in een vluchtige oogopslag was echter dat haar gesprekspartner gek was op kleurtjes. Heel veel en zo fel mogelijk. Een hele rij aan kleuren, gerangschikt in onordelijke patronen. Het zag eruit als het werk van een klein kind, dat vreselijk veel van tekenen hield. Ongevaarlijk dus. Tja, misschien kon ze wel helpen. Lag eraan wat er van haar gevraagd werd. Kleurpotlood-meisje begon uitleg te geven."Nou kijk." Dat was natuurlijk figuurlijk bedoeld, maar ongewild keek Yin toch naar de kleurplaat. Het was zo netjes gedaan. Er zat zo veel moeite in. Meer dan een kleuter erin zou stoppen. Die maakten altijd van die lelijke krassen buiten de lijntjes. Aandachtig luisterde ze. Dit was zo vreemd, maar ook wel grappig. Een gesprek over een kleurplaat, are you kidding me? Maar ze was allang blij dat het geen creep was die waanbeelden had. Ze had gisteren een jongen zien rondlopen die over moord en dood mompelde. Dat was pas eng. "Dus het probleem is, dat ik niet kan bedenken wat de juiste kleur is voor de jurk van Sneeuwwitje. Normaal zou ik wit zeggen, maar dan heb ik niets te kleuren natuurlijk. Dus dacht ik aan rood, maar dat is zo fel, vindt je niet? Misschien lichtgeel met donkerblauw, maar ik weet het dus niet precies. Wat denk jij hiervan?" Ze grinnikte. ''Euhm.. Goh. Ik.. Ze. Laat me even nadenken.'' Ze sloot kort haar ogen, probeerde het beeld uit haar kindertijd terug te halen. Sprookjes, sneeuwwitje. Nee, om nou te zeggen dat dit meisje veel gezellige typische kinderdingen had meegemaakt... Al vanaf jonge leeftijd was ze gedrilld om in een band te passen, daar pasten feeën en dergelijke niet bij. En daar schaamde ze zich nu plots wel voor. Waarom wist ze het niet?
''Sorry, maar ik ken het sprookje niet.'' zei ze blozend. ''Het...'' Ze aarzelde en besloot dan gewoon maar wat te zeggen. Alles was beter dan hier zitten te blozen. ''Anders doe je een combinatie van alle kleuren die je bedacht had. Dus met...'' Yin pakte een donkerblauw potlood, wist ergens een gele vandaan te vissen en greep ook nog een rooie. ''Alledrie. Dan doe je daar..'' Yin wees naar de onderrok van het figuurtje. ''Een kleur, boven een tweede en dan versier je het met de laatste. Zoiets?'' vroeg ze hoopvol. Het was vreemd, maar ze wilde dit meisje niet teleurstellen. ''En het wordt vast mooi.'' voegde ze er dan zonder goede reden aan toe, hopend dat dat haar onwetendheid wat betreft jurken van sprookjesfiguren wat zou compenseren.