His brown eyes. [OPEN]

Angel keek naar buiten, en merkte dat het heerlijk weer was. Haar ogen begonnen te stralen en daarom trok ze een mooi, kort zwart jurkje aan. Het zat een beetje strak, maar met makkelijke gympen eronder, viel het wel mee. Haar blik bleef bij het prieel hangen. Ze glimlachte lichtjes. Dat was lang geleden, na het gesprek van Percy eigenlijk niet meer. Toen ze naar buiten had gerend, was haar prachtige haar nog steeds een beetje wild. De rand van het prieel voelde glanzend aan. Ze ging tegen de rand zitten en keek naar boven. Het was mooi versierd. Haar lichaam was warm, en het prieel had een lekkere koele schaduw. Ze verveelde zich en speelde met haar vingers. Er zat een behoorlijke rust over haar heen. Ze zuchtte eventjes en keek toen naar beneden. Haar benen waren goed glad. Haar blik viel op een neervallend blaadje en ze volgde het. Haar hoofd bewoog gek mee. Ze was wel een beetje bang voor dat niemand anders zo aardig deed als Percy. Het bleef een beetje in haar hoofd. De meisjes waren raar. Dat klonk hard, maar het was nou eenmaal zo. En in haar gedachten ging het ook door, vol met geschiedenis:

Ik was zo blij, met alles vroeger. Nu met helemaal niets. Ik zou zo duizenden liedjes kunnen schrijven over wat ik denk. Maar ja. Het gebeurde niet. Er was geen artiest. Er was geen muziek. Mijn hoofd zat vol met zwart. Een gat, een zwart gat. Mijn haar was ook zwart, geverfd. Ik ben blij dat die kleur eruit is gegaan. In de kliniek mag het niet. Wat vaag. Maar ja. Mijn haar wordt toch steeds mooier. Ik wordt ook ouder. Oke, zo is het genoeg. Mijn kleding was ook allemaal grijs. Ze hadden hier allemaal stomme pakjes aan. Of pyama's HAHAHA.. Ik hou al op.

Jared was pas net binnen gekomen. Hij voelde zich ontzettend eenzaam, zin om te vloeken, dat had hij. Dat die hele ‘inrichting’ maar mocht instorten. Hij wist alleen dat dat geen zin zou hebben en hield zich dus in. Straks deed hij iets raar en gingen ze weer allemaal andere naampjes voor hem bedenken. Misschien wel ergere dingen als wat hij nu had. Natuurlijk was hij er zich van bewust, maar nog steeds wilde hij het niet geloven.
De tuin was mooi, dat moest hij wel zeggen. Het was rustgevend, het gras was groen en de bloemen waaide zachtjes heen en weer met de wind. Jared vroeg zich af wat voor mensen hier zaten, waren ze erger dan hij of was hij de ergste? Kon hij er mee praten? Soms kon hij zelfs niet eens praten dus probeerde niet te oordelen, het besef dat hij zelf zo raar was, was nog steeds moeilijk te geloven. Het was nog maar enkele dagen geleden dat de verklaring eruit was. Daarvoor dacht hij alleen dat het zo hoorde…
Hij keek op van het gras en zag een prieeltje staan, met een persoon er in. Hij bleef voor korte tijd kijken, niet naar het meisje maar naar het prieeltje zelf. Hij herinnerde zich dat er in New York vlak bij zijn huis in de buurt ook zo’n prieeltje stond. Daar zat hij dan wat te pingelen met zijn gitaar. Dat was trouwens ook het zwaarst gevallen, hij moest zijn gitaar afgeven. Het enige wat hij nu nog kon doen was muziek luisteren en doen alsóf hij gitaar speelde. Maar het gevoel van zijn vingers over de snaren zou hij moeten missen, waarschijnlijk voor altijd.
Jared kwam steeds dichter bij het prieeltje tot hij voor het trappetje stond. Hij twijfelde 2 secondes en liep er toen binnen. Zenuwachtig klikte hij met zijn aansteker in zijn zak, die was alleen voor… noodgevallen. ‘Hoi.’ Zei hij met een zo kalm mogelijke stem. Hij wilde haar niet opdringen, of in de weg zitten, misschien wilde ze wel alleen zijn. Dat ze hier ging zitten om niet lastig te worden gevallen door mensen. Achja, het was een openbare ruimte. Jared ging zitten tegen een paal aan van het prieeltje en onderdrukte een zucht. ‘Kun je me misschien…’ hij aarzelde kort. ‘Misschien kun jij me uitleggen wat hier de bedoeling is, ik kom hier net binnen en ik geloof niet in de praatjes van die eigenaar.’ Dat laatste mompelde hij, misschien vonden ze hier de leiding wel aardig… Op hem had het in ieder geval geen goede indruk achtergelaten.

Angel keek hem aan, het eerse wat haar opviel, was zijn donkerbruine ogen. 'Hoi.' toen de jongen dat zei, was het een beetje ongemakkelijk. 'Kun je me misschien.. Misschien kun jij me uitleggen wat hier de bedoeling is, ik kom hier net binnen en geloof niet in de praatjes van die eigenaar.' Heel even zuchtte ze, en toen begon ze te praten. 'Dit is een inrichting, voor gekken.. zo noem ik het. Je moet hier je hele leven blijven, want je kan niet meer genezen worden. Al je dierbare spullen worden in het begin afgepakt, en dan moet je het maar zelf uitzoeken.' ze klonk een beetje boos. Belachelijk dat ze haar hondje moest achterlaten. Zonder hondje had ze niemand, om alles mee te delen. Behalve haarzelf, maar zo raar was ze niet. Er viel een lange stilte. Stiltes waren het mooiste moment, tot er een vraag binnenschoot, en die ze er gelijk uitfloepte. 'Hoe lang ben je hier al.. eigenlijk?' Dit keer keek ze hem niet aan, maar ze keek buiten het prieeltje. Hij had een aansteker bij zich, wat er gek uitzag. Wat wilde hij daarmee doen? Verbranden? En weer viel een stilte. Dit keer duurde die wat langer, maar ze vond het niet erg, want eindelijk, niet meer alleen. Dat scheelde. De wind waaide hard in haar gezicht, dus moest Angel wel een paar keer knipperen. Maar het verdween, na een tijdje weer.

'Deze plek.. is raar. Iedereen die ik zie, praat tegen zichzelf. Bijna iedereen. En ze kijken je allemaal zo eng aan. Soms wil ik gewoon terugkijken op zo'n arrogante blik. Maar.. ja. ' zuchtte ze. Het was een rare plek. Ze wist dat er iets achter zat. Straks an was er zo'n elektrische stoel waarin ze behandeld moesten worden. Zou ze gek worden? Nog gekker dan ze al was? Of misschien werd ze wel vermoord. Misschien wel door die aansteker. Opeens leek iedereen verdacht. Misschien zij ook wel. Ze zat er wel een beetje angstig bij, maar het was raar. Die aansteker.

Jared luisterde geduldig naar haar verhaal over de inrichting. Het was behoorlijk deprimerend… Niet dat hij er op had gerekent dat het hier één groot feest zou worden, maar waarom zouden ze al hun spullen afpakken? Waarom was er niet iets voor een beetje vermaak? Het enige wat er dus te doen was eten en rondlopen.. Ook had Jared al gehoord van de elektrische stoel, op de een of andere manier had hij bijna zin om uit te lokken dat hij daar is in terecht kwam.
Misschien toch geen goed idee, zonder dat proberen zou het ook kunnen gebeuren. Waarschijnlijk was het extreem pijnlijk. Pijnlijker dan.. in een reflex klikte hij weer op zijn aansteker maar draaide niet aan het wieltje waardoor er geen vlammetje uitkwam.
‘Uhm.. ik ben hier een half uurtje denk ik.’ Hij glimlachtte, hij had geen last van stiltes. Het was gemakkelijk en je kon nadenken over wat je het volgende moment zou vragen. Bovendien was er niks mis mee om even stil te zijn, toch?
‘En jij dan?’ vroeg hij als logische gevolg op haar vraag. Het klonk alsof ze al ervaren was en er al veel over had nagedacht. Dat had hij gemerkt aan hoe ze antwoordde op zijn vraag. Ze was er blijkbaar al uitgekomen dat ze hier nooit meer wegkwam.
Hij keek haar weer aan toen ze weer begon te praten. Haar ogen hadden een opvallende kleur blauw. Jared kon zich moeilijk voorstellen hoe zo’n rustig-overkomend meisje arrogant kijken. ‘Ahjoh…’ hij haalde zijn schouders op. ‘Uiteindelijk zitten we hier toch voor onszelf, van die meiden hoef je ook geen last te hebben.’ Nu haalde hij zijn uitsteker uit zijn zak en speelde wat met het vlammetje die hij snel langs zijn vinger liet gaan, steeds langzamer waardoor de vlammen zijn vinger likte.
Hij voelde de ogen van het meisje die op hem gericht waren en zag haar met lichtelijke angst naar de aansteker kijken. ‘Ik doe je niks hoor… ‘ mompelde hij. ‘Ik bewaar het gas liever voor die psychiaters..’ Jared grijnsde en stopte het ding toch maar weg. Haar bang maken was nou ook weer niet de bedoeling. Hij stak zijn hand uit om die van haar te schudden. ‘Jared, aangenaam.’

'Angel.' ze pakte het plukje haar wat voor haar gezicht hing, en deed het achter haar oor. 'Ik wens je succes. De meisjes vallen je hier allemaal aan.' ze lachte en keek hem geestig aan. Vanbinnen voelde ze zich niet zo blij, maar om elke keer alleen te gaan zitten, was ook niet goed. Ze ging met haar vinger over haar onderlip. Haar ogen keken hem onderzoekend aan. Het was een knappe jongen. Ze zette haar hoofd schuin, en haar lange wimpers knipperden rustig op en neer. Daarna keek Angel naar haar zwarte jurkje. En vroeg zich af waarom ze die aangetrokken had. Het was niet zulk mooi weer meer. En het was ook geen gala. Beetje apart. Iedereen had sweaters aan, of andere mooie kleding. Ze lachte opgelucht, dat er eindelijk iemand naast haar zat. De jongens kwamen vaker naar haar toe, dan de meiden. Zeker weten. Ze deed één oortje in, en met het andere oortje luisterde ze. Maar ondertussen keek ze naar de grond. De plek waar ze normaal gesproken ook keek. Wat ze altijd vervelend vond, was als mensen een bepaalde blik verwachtten. Dan was het een beetje gedwongen voor haar gevoel. Waves crash along. Tomorrow he's gone. And if not someday, somehow. Het liedje was heerlijk rustgevend. En ze moest toegeven dat het een beetje depressief, en een saai toontje had. Maar het hoefde niet zo ingewikkeld. Zo was het leven toch ook niet?

Nu keek ze hem wel aan. 'Ik moet zeggen.. Dat ik de meiden tot nu toe, niet echt.. ken. Dus als je advies wilt, vraag maar niet aan mij.' En misschien had ze dat ook niet moeten zeggen, maar het zou vervelend zijn, als hij zou vragen wie het leukst was. Het enige meisje dat ze kende was zichzelf, soms twijfelde ze daar wel aan, maar het was het enige. Haar lichaam voelde rustig. Het was een lange tijd, dat ze in zo'n soort van "peace"-gevoel had. En het was niet erg, niks deed pijn, het was alleen een beetje licht in haar hoofd, maar dat had ze wel vaker.

“Angel…” hij herhaalde het nog even voor zichzelf en knikte. Het was een bijzondere naam, maar dat kon hij wel onthouden. ”Ik wens je succes. De meisjes vallen je hier allemaal aan.” Jared lachtte en schudde zijn hoofd. ‘Dan wens ik die meiden veel succes toe… Ik heb al iemand…’ Dat was eigenlijk de eerste keer dat hij dat had gezegt. Stiekem voelde hij wel een soort van trotsheid… Hij was trots dat hij soort van bij hem hoorde.
Jared zag een mp3 in haar hande liggen en keek er naar, zoekend of hij de titel en artiest kon lezen maar dat lukte niet helemaal. Voorzichtig pakte hij het ding van haar schoot en keek naar het schermpje. Hij kende de muziek niet, misschien kon hij het eens luisteren. Hij glimlachtte naar haar en legde het apparaat terug op de plek waar het eerst lag. ”Ik moet zeggen.. Dat ik de meiden tot nu toe, niet echt.. ken. Dus als je advies wilt, vraag maar niet aan mij.” Weer schudde hij zijn hoofd, misschien moest hij het toch iets duidelijker uitleggen.
“Ik ben niet geïnteresseerd in de meiden… Niet op die manier teminste, ik ben alleen geïnteresseerd in Stefan.” Zei hij zo rustig mogelijk en probeerde haar reactie te peilen. “Ik ben wel geïnteresseerd in hoe lang jij hier al bent en waarom… Als je dat wilt vertellen natuurlijk.”

-flutterdeflut o.O-

“Ik ben niet geïnteresseerd in de meiden… Niet op die manier teminste, ik ben alleen geïnteresseerd in Stefan.” Zei hij zo rustig mogelijk en probeerde haar reactie te peilen. “Ik ben wel geïnteresseerd in hoe lang jij hier al bent en waarom… Als je dat wilt vertellen natuurlijk.” Het was raar om dat van een jongen te horen. Hij viel op jongens. 'Ik ben hier denk ik nu.. twee, drie weken. Ik heb een depressie. Het gaat niet goed met me. Ik heb het idee, dat het erger wordt. Toen ik twaalf had begon het. En nu zit ik hier. En jij?' zei ze beteuterd. Het was raar.. alles was raar. Ze voelde zich raar, misschien hoorde dat ook wel, na alles. Misschien moest ze haar hoofd even leegmaken, en denken aan andere dingen. Misschien.. maar het lukte niet. Zo was ze. Geboren als Angel Rosique Ciel. Niets aan te doen. Haar ogen gleden naar rechts, waar het gras een beetje doffe kleuren had. Maar weer kwam haar blik terecht bij zijn bruine ogen. Hij was knap, dat kon ze ook wel zien. Angel ging eens goed zitten, en gooide een tic-tacje in haar mond. 'Jij ook?' ze zoog er even op, en daardoor werd ze iets meer wakker. Het was een scherp klein snoepje. Al lang had ze de pepermunt niet op. Maar dit voelde niet verkeerd. Niet alles was verkeerd.