Great ... A chicken. [Open]

Mitchel stapte verder en verder. Hij had momenteel echt geen zin om weer opnieuw binnen verveeld te zitten niksen, dat was helemaal niks voor hem. Daarom was hij altijd blij geweest als zijn jongere broer bij hem was, samen deden ze altijd wat. Was het nu gewoon samen naar tv kijken of de hele wijk op stelten zetten, het was altijd plezanter met twee dan alleen. Wat zou hij toch zonder zijn broertje geweest zij, en nu is het zo dat hij zonder hem moet leren leven. Want kijk waar hij nu toch is beland in een van die stomme kliniek waar ze kinderen droppen voor een of andere aandoening als ze denken dat het niet meer te redden viel, zoals bij hem hallo!! er was niks mis met hem.
Het was gewoon niet fair, maarja net zoals hij zijn broer zo vaak vertelde het leven is nu gewoon weg niet eerlijk, leer daar mee leven en je red het weer voor een eindje. Maar nu moet Mitchel dat de heletijd tegen zichzelf zeggen en nu pas besefte hij dat dat makkelijker gezegt dan gedaan was. Hij zuchtte.
Op de een of andere manier was hij nu aan het stappen naar die mini boerderij wat verderop. Waarschijnlijk was het net als de kliniek niks te beleven viel. Mitchel zuchtte lichtjes waar er frustratie in te horen was. Toen hij eindelijk bij de boerderij kwam zag hoe een meisje werd aangevallen door een haan, ze schopte er toen tegen, en het verwonderde hem toen niet dat de haan nog kwader werd. Natuurlijk had hij niet gedacht dat hij zo dicht bij het meisje stond toen ze onverwacht gilde zich omdraaide en tegen hem opliep en uiteindelijk op de grond viel. 'Sorry! hoorde ze haar zeggen. 'Zijn niet mijn favoriete dieren en mocht ik gezien hebben dat je hier stond was ik zeker wel rond gelopen.' Een geamuseerde grijns kwam er op zijn gezicht tevoorschijnt, die juist zijn ogen niet bereikte."Maakt niet uit, ik ben niet degen die viel" sprak hij luchtig. Zonder er echt bij na te denken nam hij voorzichtig haar hand en trok haar zonder moeite weer recht. "Mitchel is de naam" sprak hij toen maar verder.

Mitchel keek even terug naar de haan. Met nog steeds die vage grijns op zijn gezicht. Soms zijn dieren gewoon raar....Net als mensen natuurlijk, zoals zijn ouders die dachten dat ze hem hier naar toe brengen hem zou helpen. Wat dachten ze toch wel, hij mag hier zelfs nog niet eens weg. Natuurlijk gaat Mitchel dat wel eens proberen. Weg te geraken van deze saaie plek. Ja dat zou hij zeker wel eens moeten doen. Wat maakt het uit dat je word betrapt, het is altijd leuk om een adrenaline kick te krijgen, de angst te hebben om gesnapt te worden,altijd uit te kijken of er bewakers waren. 'Ik was liever niet gevallen ..' hoorde hij haar zeggen. Opnieuw grijnsde Mitchel, ja dat zou hij ook waarschijnlijk liever niet willen maar daar kun je nu ook weer niets aan doen en dat bevestigde ze ook 'Maar ik kan de toekomst helaas niet voorstellen.' Hij knikte even dat dat waar was. Was dat maar wel zo het leven zou vele simpeler zijn geweest. Maar ja dat was nu eenmaal niet meer het geval. 'Taylor.' stelde ze zich voor. Rustig keek Mitchel toe hoe ze haar kleren weer wat netter maakte. Niet dat het hem wat uitmaakte, kleren blijven kleren of ze nu vuil of netjes waren, wat maakte het toch uit.'Ben je nieuw? vroeg ze hem 'Niet dat ik er veel kan van weten want ben hier zelf nog maar een week.' Hij keek met zijn licht groene ogen in haar blauwe ogen, en zuchtte" Ja dat ben ik ja. En het was helemaal niet mijn idee om naar hier te komen" Mompelde hij nog steeds kwaad op zijn ouders" Wou maar dat ik hier weg kon komen" sprak hij schouder ophalend. Ja hij wou hier weg, maar je had maar een hele mini kansje om hier uit te kunnen ontsnappen. Hij weet dat hij zich er bij neer moet leggen dat hij hier niet meer weg kan maar zo simpel is dat nu ook weer niet." Wat heb je eigenlijk gedaan om die haan zo kwaad te krijgen" vroeg hij geamuseerd aan haar.

Mitchel mocht haar wel, je zou nu niet direct zeggen dat er iets niet klopte bij haar, maar ja zijn vrienden hadden dat ook gedacht over hem en kijk hij is hier toch. Mitchel kon het helemaal niets schelen als er een vriend van hem een rare aandoening of zo had, het bleef zijn vriend. Hier heeft iedereen wel iets. hij was op de ene moment down en op het ander moment super happy op de een of andere manier, trouwens dat is toch niet zo erg dat je je bloed eigen zoon naar zo'n kliniek moet sturen. Toch is het bij hem wel gebeurd. En het afscheid was zo vlug gebeurd dat hij maar amper iets had kunnen zeggen tegen zijn broer wat Mitchel echt heel erg jammer vond. Toen ze zei dat ook zij hier nu ook niet echt naar toe wilde wist Mitchel dat hij niet zo down over zichzelf moest doen dus ademde hij nog eens diep adem en keek haar toen weer op zijn rustige relaxede manier 'Maar kijk, we zitten hier allemaal ongewillig.' hoorde hij haar zeggen. Ja hij was niet de enige dat wist hij ook wel maar toch voelde het zo wel aan. Helemaal alleen zijn op de wereld. Daar was er nu ook weer niets aan te doen.'Ik heb dat beest niets misdaan.' verdedigde ze snel zichzelf waardoor Mitchel toch wel even geamuseerd luidop lachte."Dat geloof ik maar al te graag" kon hij nog zeggen toen hij zich moest inhouden om niet opnieuw in lachen uit te barsteN. Toen ze een stapt dichter bij de haan zette keek hij haar na. 'Volgens mij is hij gewoon enorm op zijn territorium en vrouwtjes daar gesteld.' Hij kon het niet laten en lachte rustig. Ja waarschijnlijk was dat wel zo, maar je weet maar nooit met beesten. Even keek ze hem aan en lachte uitdagend'En ik wed dat hij me weer zal aanvallen als ik die kant uit loop.' Ze had wel lef moest Mitchel toegeven, ze werd nog niet zo lang geleden aan gevallen door die haan en opnieuw waagde ze het erop, ja dat deed ze zeker, merkte hij toen Mitchel zag dat ze nog een stap dichter bij zette. Toen de haan weer aanviel rende ze snel weer achter hem, ondertussen was Mitchel in het lachen geschoten, deze keer bereikte de lach duidelijk zijn ogen. 'Wat heb ik je gezegd.' Het was gewoon ongelooflijk grappig, en dat deed deugd. Het voelde goed om weer te kunnen lachen. "Ja zeg dat ....wel" Sprak hij nog maar half uit het lachen zorgde ervoor dat hij niet meer zo goed kon spreken. Hij kreeg al zelfs pijn aan zijn buik van het lachen. Even keek hij wat verder dan de haan en zag een bankje staan. Zonder er echt over na te denken passeerde hij met rustige maar toch grootte passen de haan die eerst zou hebben aangevallen maar Mitchel liet zich niet doen. Hij dicht gewoont bij zo'n kinder boerderij waar hij zijn broer altijd naar toe had gebracht toen hij nog jonger was dan dat hij nu was. Daarom heeft Mitchel ook geleerd met dieren om te gaan en vooral met mannelijke beesten waarbij je moest laten zien dat je de baas was."Kom je ook " vroeg Mitchel toen hij op het bankje was gaan zitten en naast hem lichtjes op de bank sloeg om te zeggen dat ze mocht komen"Pas wel op voor de haan meisie" Sprak hij luchtig met een groote en uitdagende grijns op zijn gezicht.

Mitchel keek lichtjes gefacineeerd toe toen ze weer naar de haan keek en geduldig afwachtte. Hij streek even langzaam met zijn hand nonchalant door zijn ravenzwarte haren en keek relaxed toe hoe ze nog steeds geduldig zat te wachten.'Bedankt voor de waarschuwing.' hoorde hij haar zeggen, waardoor er opnieuw een geamuseerde grijns op zijn gezicht tevoorschijnt kwam. Mitchel gaf lichtjes toe dat hij blij was dat hij Taylor was tegen gekomen, een gesprek deed hem altijd goed, het zorgde ervoor dat hij niet meer aan zijn jongere broer dacht. Mitchel wist dat hij toch op de een of andere manier contact zou moeten zoeken met zijn broertje dat had hij nu eenmaal beloofd, maar ja dat is makkelijker gezegt dan gedaan schijnt het. De bewakers houden je dan ook strak in de gaten, wat best wel irritant kon zijn als je iets wou doen dat eigenlijk helemaal niet mocht. Mitchel was ook van plan om alle plekjes hier in Disturbia de bezoeken behalve....de begraafplaats, er lag daar namenlijk familie van hem. Iemand die ervoor had gezorgt dat er ruzie was ontstaan in de familie. Het was echt super erg dat zijn ouders naar juist de enige plek hebben gestuurd waar die man lag begraven, echt ongelooflijk.
Mitchel dwong zijn gedachten weg toen hij de beweging van Taylor had opgemerkt met een grote grijns op zijn gezicht keek hij toe hoe Taylor richting hem rende toen de haan even niet keek, maar zoals verwacht hoorde de haan dat wel en zat hij haar achterna. Hij keek naar boven toen ze op het bankje was gesprongen en pas eraf ging toen de haan weer weg ging naar zijn vrouwtjes. Juist toen Mitchel wou lagen zei ze 'Durf niet te lachen.' dus probeerde hij de lach in te houden. Het was moeilijker dan gedacht dus het lukte maar half, maar dat was beter dan het niet meer te kunnen inhouden" Ik zou het niet eens durven" Sprak hij moeizaam nog steeds zich inhoudent."slim bedacht trouwens, en please zeg me toch niet dat iedere mannetjes beest zo tegen je doet, dan ga ik echt medelijden krijgen" grijnsde hij vriendelijk terwijl hij weer door zijn haren streek wat hij nu zijn haren scheef lagen wel vaker deed. Oke ze hadden altijd zo gelegen maar toch op het ene moment was Mitchel begonnen met zijn vinger door zijn haar te strijken. Hij had zelf geen enkel idee waarom dat hij dat oppeens is mee begonnen.

'Je zou wel durven, ik zie het.' zei ze en hem een licht klapje had, al schuddent probeerde hij zijn lach weg te krijgen, maar simpel kon je dat nu ook weer niet echt noemen. Waarschijnlijk was het alleen maar de haan die haar niet mocht, maar je weet maar nooit trouwens hij was haar gewoon een beetje aan het plagen. Hij weet omdat hij nieuw is dat hij zich inhou en zich zoveel mogelijk afzijdig te houden, maar hem kennende gaat dat snel weer voorbij zijn en word hij weer helemaal zichzelf. Ja dat zal zeker zo weer gaan. Maar nu houd hij zich nog kalm, ookal zou dat niet lang meer duren dus hij moest er nog maar van genieten toch?. 'Ik denk het niet.' sprak ze terwijl hij haar blik volgde en die dus liet rusten op de pony.
Een stille zucht ontsnapte uit zijn keel. 'En trouwens, ik wil geen medelijden.' zei ze en gaf een knipoog waardoor hij weer geamuseerd grijnsde, "maak je daar maar geen zorgen over" lachte hij rustig. 'Als ze me allemaal niet leuk vinden is dat hun probleem. Je mag me medelijden geven als niemand anders me ziet staan.' vervolgde ze. Even speelde hij dat kleine scenetje terug af." Ok dat zal ik onthouden Taylor" grapte hij. Even sloot hij zijn ogen en voelde alleen maar de wind tegen zijn huid beukte. 'Veel leuker hier dan binnen.' mompelde ze.
Hij knikte instemmend ja dat vond hij ook." Ja, daarom kom ik hier het liefst, kan ik tot mezelf komen" sprak hij instemmend. Het was ook zo, hier komt hij als het hem even teveel werd of zijn kamer, daar gaat hij ook wel nog naar toe."Weet je wat laten we het testen bij de andere dieren"grijnsde hij "Durf je het weer langs de haan of moet ik je naar daar dragen" grapte hij nu en keek even peizend naar de pony. Het leek wel één en al dons heeft dat dier het dan niet te warm als de zon schijnt? Uiteindelijk gleden zijn groene ogen naar de haan. hij begreep het beestje wel, wat zouden die vrouwtjes toch zonder de haan moeten, bedacht hij geamuseerd bij zich zelf.