Character sheet Naam: Romy Partner: Haha joke? Reden van plaatsing: Raakt snel gespannen & kan plots agressief worden
Onderwerp: Walking, singing, and looking (open) wo feb 29, 2012 9:01 am
Zacht zong ze het lied dat zich tussen haar gedachten door in het hoofd had genesteld, het lied wat haar hoofd al sinds het moment dat ze was opgestaan was binnengedrongen. Het maakte haar niet uit dat het in haar hoofd bleef drijven, ze had er geen moeite mee, het voorkwam dat alle gedachten in haar hoofd naar boven kwamen drijven. Met kalme passen liep ze door door de rozentuin, het zonnetje scheen al fel. Het ging niet lang meer duren of de lente kwam eraan. De gedachte van de lente deed haar opvrolijken. Een gelukzalige glimlach was om haar lippen te vinden, lippen die bewogen, woorden vormden.“Yesterday, all my troubles seemed so far away. Now it looks as though they're here to stay. Oh, I believe in yesterday.” Haar stem was zacht, zoet, een puur geluid. Licht bewoog ze haar hoofd mee op de maat van de muziek, die in haar hoofd speelde. De lokkenlicht blond,gekleurd bewogen mee met de beweging die haar hoofd maakte. De ijsblauw gekleurde ogen glinsterden in het licht van de zon, maar al snel sloten deze zich, terwijl ze door bleef zingen.“Yesterday, love was such an easy game to play. Now I need a place to hide away. Oh, I believe in yesterday.” De stem deed haast magisch klinken, onbewust begon ze wat luider te zingen, maar nog steeds bleef haar stem zacht klinken. Ze hield van muziek, vanuit de verte klonken voetstappen, maar haar aandacht daar naar verplaatsen deed ze niet, de persoon zou vast verder lopen, zoals altijd.. “Why she had to go I don't know, she wouldn’t say. I said something wrong, now I long for yesterday.” Nog iets luider deed haar stem klinken, wanneer het refrein over haar lippen vloeide, maar dit deed ze niet opmerken. Ze opende haar ogen op het moment dat ze de voetstappen dichterbij hoorde klinken, dit deed haar ophouden met haar gelukzalige gezang. Ze was niet bang voor andere mensen, zeker niet. Ze durfde van zich af te bijten dat was zeker. Maar muziek was haar zwakke punt, toen ze haar de eerste dag haar tas vol spullen haden afgenomen. Was ze bang geweest dat ze haar Ipod nooit meer terug zou zien. Dat was gelukkig niet zo geweest, hij lag veilig verstopt onder haar kussen. Ook al mocht je wel je ipod houden, ze vertrouwde de bewakers niet. Haar ogen waren op de rozen voor haar gericht. Ze stopte met wandelen en bekeek de rozen, in haar gedachte zag ze al de hele tuin in bloei staan. Haar tere vingers gingen langs de overgebleven blaadjes. Ze had haar ogen onbewust gesloten, terwijl ze over het blaadje wreef. Raar zou het er zeker uitzien, maar het deerde haar niet. Ruw werd ze uit haar gedachte gehaald door een doorn van de roze struik. Die prikte pijnlijk in haar wijsvinger. Ze maakte een afkeurend geluidje en stopte de vinger in haar mond. Een metaalachtige smaak verspreide zich in haar mond, ze haalde de vinger weer uit haar mond. Voor een paar seconden was het bloede gestopt. Tot er weer een klein rood druppeltje zich vormde. Geërgerd liet ze een zucht ontsnappen. Ze was zich er van bewust dat de voetstappen gestopt waren, ze draaide zich half om en richtte haar licht gekleurde ogen op de persoon voor haar. Haar ogen stonden vriendelijk maar wantrouwig. Was het iemand met woedeaanvallen, een hysterische, of een drugsverslaafde? Niks verbaasde zich hier meer, ze had ze allemaal al voorbij zien komen.
Index 
