Dafuq [open]

Wat een rustige dag leek te worden werd het begin van een lange pijnlijke hel. Hij opende zijn ogen wat geergerd toen hij beneden geschreeuw hoorde “Tom je moet naar school”. Even gleed zijn blik naar de wekker 8 uur, way to early na een nacht als vannacht vond hij. Het was dan wel een door de weekse avond geweest, maar dat betekende niet dat je geen lol mocht hebben. Hoewel deze al gauw uit de hand liep toen er politie kwam omat ze te luidruchtig waren. Tom was rebels en kon er niet tegen om zich te laten vertellen wat hij moest doen, dus algauw kwam hij in discussie met die mensen. Hij liet zich weer achterover in het bed vallen, zin om naar school te gaan had hij echt niet, hij zou zo veel slaap te kort komen dan. Misschien lag hij nog maar 2 a 3 uurtjes in bed. Maar van de rust kwam niks, de deur werd opengetrokken en Tom schoot meteen weer overeind en vloekte ‘What the fuck, vind je dat normaal ofzo. Ik heb ook mijn rust nodig” tegen het figuur wat zich voordeed als zijn stiefmoeder. Ze keek hem boos aan, een kleine glimlach kwam op Tom zijn gezicht te staan, hij vond het heerlijk wanneer ze boos was. Dan kon ze ook zien dat de wereld niet altijd een gelukkige en vredige kant heeft, als die dat überhaupt heeft. “Je gaat nu naar, school en kleed je eens fatsoenlijk aan, je moet de eer van dit gezin wel hoog houden” snauwde ze naar de jongen die haar slaperig aan keek. Tom rolde met zijn ogen en bedacht zich dat dit mormel nooit op te voeden was, ze wist dat ze zijn kamer niet in mocht. En zeker dat ze niet zo over zijn kledingstijl, wat eind jaren 80 was, mocht praten. Terwijl Tom sprak schudde hij zijn hoofd “Heb je het nu nog niet geleerd dat je uit mijn kamer moet blijven…. Get out “. Het laatste had hij wat dreigend gezegd. Helaas was ze daar niet zo van onder de indruk geweest als eerst, op een of andere manier had ze vandaag meer zelf vertrouwen. Het idee dat dit de laatste keer was, eigenlijk had er nu al een belletje in Tom zijn hoofd moeten ringelen. Ze durfde zelfs te zeggen “ Ik ga niet eerder weg tot dat jij je hebt om geklede” Woedend snoof Tom, dit was niet de aandacht die hij wilde, hij wou bewonderd worden dat er tegen hem werd opgekeken, of het nu uit angst of respect was. Maar hij wou niet dat hij werd afgesnauwd en gecommandeerd. “Ga dan weg teef, dan kan ik me omkleden” siste hij haar, zijn gezicht leek misschien emotieloos, maar als je goed keek waren de emoties soms in zijn ogen zichtbaar. Een voldane glimlach kwam op zijn gezicht te staan toen Dana, zijn stiefmoeder, de deur uit ging. “Ik wacht hier, en sleur je uit bed als je over 10 minuten nog niet bent omgekleed en gewassen ect” riep ze vanachter de deur. 10 minuten dacht Tom, oowh dan kan ik er nog 5 slapen, hij draaide zich om en wachtte geduldig en relaxt tot de 5 minuten klaar waren. Daarna sprong hij snel onder de koude douche, ’s ochtends vond hij het heerlijk zo koud. En een geluk elke slaapkamer had een eigen badkamer. Daarna griste hij gewoon wat uit de kast. Het eindresultaat was een wat slonzige grote bloes met daar onder een wit shirt, de blouse hield hij open. Zijn spijkerbroek was wat gehavend en hij knoopte zijn bandana er aanvast voor het geval hij die nodig had. Zijn haar, daar deed hij niks aan. Hij haalde gewoon eens zijn hand er door heen, de warrige look was zijn naamplaatje. Zijn portemonnee vast aan een ketting en in zijn broekzak Natuurlijk keurde Dana zijn kleding niet goed maar wat zou het, het was hoe hij was. Omdat Tom nog zo slaperig was geweest, was hem niet opgevallen dat zijn kast voor meer als de helft leeg was, alsof alles in een koffer stond. Maar dat was ook waar, want toen hij beneden kwam zag hij een koffer staan. Zijn vader stond er wat ontzet bij en Dana was vol trots tegen de bewakers aan het praten. Ze vond dat ze hem toch maar goed uit zijn kamer had gelokt. Tom wist dit wel, hij zou naar een inrichting gaan, waar hem werd verteld wat hij wel en niet mocht. Waar hij als een van de duizend andere geen aandacht zou krijgen. Dacht het niet dat hij daar naar toe ging. Op zijn hakken draaide hij zich om en stoof de deur uit, richting de voordeur. Eenmaal buiten geraakt pakte hij zijn skateboard, dat ding was heilig voor hem, en ging hij er als een gek vandoor. Echter nog geen blokje verder werd hij door een witbusje onderschept. Ze reden tegen hem aan waardoor hij omviel. Op de grond liggend zag hij alleen nog de witte broeken en zware schoenen van twee bewakers die uit de auto waren gesneld. Dit was zijn einde dus. In de bus vloekte Tom hevig en schreeuwde dat ze hem los moesten maken. Hij zou ze eens leren, hem te boeien. Echter stokte hij zijn aanslagen op de bewaking, want het had toch geen nut. Het enigste waar hij om vroeg was hem te helpen met zij lolly open te maken, zodat hij wat op de heenweg te doen had. Want iets zei hem dat het nog een lange reis zou worden. En jawel hoor, ze kwamen pas de volgende dag aan, een geluk het busje sliep aardig lekker en Tom was dus aardig uitgerust. Hij keek zijn ogen uit toen hij naar binnen werd geloosd. Alles zag er saai grijs uit, het kon wel wat opvrolijking gebruiken. Zijn koffer werd na gekeken en hij zelf werd gefolieerd. Zijn mes, sigaretten die in zijn borstzak zaten, en mobiel werden afgenomen. Dit zou nog eens een saai bestaan worden dacht hij bij zich zelf. Hij hield koppig zijn mond elke keer als ze hem wat vroegen, nu ze hem het zo lastig hadden gemaakt hem hier te houden zou hij het hun ook niet makkelijk maken. Hij zou zo ver gaan dat de directie van Disturbia, zo heette de kliniek , zijn vader zou smeken om hem terug te nemen. Gelukkig mocht hij zijn kauwgom houden en driftig daar op kauwend plantte hij zich neer in een van de stoelen in de gezamenlijke ruimte. Net als een hotel werden zijn koffers naar zijn kamer gebracht. Gek genoeg zat de stoel best comfortabel hier zou hij wel een tijdje in kunnen zitten.

Mikaela zat dat de hele tijd in haar kamer. Er was dan ook niet altijd iets plezants te doen. Het enige wat echt leuk voor haar was, was de gitaar en haar zusje die hier nog niet zo lang zat. Maar de gitaar moest ze wel meenemen want dat was haar kalmeermiddel, dus mochten die bewakers er helemaal niks tegen zeggen. Het was een kleine overwinning voor haar geweest, ja dat wel ja. Al zuchtend wreef ze in haar ogen terwijl ze verveeld naar het plafond staarde. Er moest vandaag toch opnieuw iets te beleven vallen? Nouja, het hoeft niet iets groots te zijn, zolang ze maar iets te doen had. Een trilling in haar zak zorgde ervoor dat ze recht ging gaan zitten en keek naar haar BB, nog niet zo lang geleden had Mika een berichtje gestuurt naar haar vriendin, gewoon om te vragen of er iets interesants gebeurd was bij haar. En als antwoord was het "noppes nada, en bij jou?" Ja oke ze wist best wel wat Mikaela zou sturen want de meeste dagen was het altijd het zelfde tekstje? "oersaai hier" vlug tikte ze het in en stopte het weer veilig op een plek waar het neit zichtbaar was, je zou echt dom moeten zijn om dat in je broekzak te steken. en dom was Mikaela zeker niet. Nu ze hier al wat langer was, is ze op meer dingen gaan letten en hield alles altijd goed in de gaten, ook het gedrag van de meeste jongeren hier ontging haar hier. Maar ja wat kon ze anders doen. Gefrustreerd ging Mikaela recht gaan zitten. Ze wilt hier nu ook weer niet de hele dag te zitten niksen. Desnoods kan ze naar buiten gaan om even frisse lucht te halen of naar de algemene ruimte gaan om wat te zitten relaxen. Beide plaatsen waren het meeste waar je Mikaela trouwens kunt vinden. Ah ja, misschien zijn er zelfs nieuwe mensen bijgekomen. Dat gebeurd wel eens. Al zuchtten ging Mika aan de rand van haar bed zitten en stapte toen uiteindelijk richting de algemen ruimte. Met haar handen in haar zakken stapte ze verder en verder. Stopte toen even voor de deur en hoorde dat er een nieuw iemand was geariveerd. Oharme, ook die zal hier oud worden. Geen leuk vooruizicht dat moest Mikaela wel toegeven. Ze haatte het hier toen ze dat wist maar nu denkt ze daar niet meer zoveel over na. Terwijl ze even met haar ene hand door haar blonde haren streek duwde ze met haar andere hand de deur van de ruimte open en zag direct de nieuweling zitten. Nu, Mikaela was iemand die sociaal was aan gelegt dus stapte ze direct naar de nieuweling toe."Hoi, zo te zien nog maar juist geariveerd" Sprak ze met haar kalme stem. "Welkom in disturbia" sprak ze verder terwijl ze Disturbia een zware sarcastische ondertoon aan toevoegde. Onchalant ging ze gaan zitten in een van de zetels. En keek de nieuweling rustig aan. Haar zilver kleurige ogen namen hem aandachtig aan. Dit deed ze bij iedere nieweling, om te zien wat voor een type het was. Ze moest toegeven hij leek het type als die van Shiloh. Even grijnsde ze geamuseerd, ze wou die twee wel eens te samen zien. Haar grijns werd breder, vlug schudde ze de interesante gedachten weg en concentreerde zich weer op de nieuweling."Ik ben Mikaela , maar ze maar Mika" stelde ze zich toen voor.

-ow nou niet zo lang als die van jou *.*-

Kauwend op een kauwgom keek Tom met zijn donkere ogen door de algemene ruimte, alles wat netjes wit bekleed en zag er oersaai uit. Even bleef zijn blik hangen op een paar tieners die als een zombie voor zich uit staarde, was dit hun methode de kinderen breken tot ze geen ziel meer hadden. Zo manipuleren dat ze geen eigen mening meer hadden en alles deden wat er gezegd werd? Zo het ook zijn lot worden , dat hij daar zou zitten als een zombie. Een geluk voor hem, of misschien een ongeluk voor de mensen van Disturbia. Tom viel niet te manipuleren, klein te maken of wat dan ook, daar had hij en te sterke wil voor. Hij was te brutaal en had overal een weerwoord op om zich te laten vertellen wat hij moest doen. Hem pijn doen om te breken, nee tegen stoten kon hij ook. Hier op Disturbia zouden ze nog een hard hoofd aan hem hebben. Even blies hij een klein belletje om die vervolgens weer te laten knappen, dat gaf altijd z’n grappig plof geluidje. Eigenlijk was het bizar dat de meeste kinderen hier zaten door een fout van hun ouders, een fout in de opvoeding. Of gewoon omdat hun ouders een stelletje eikels waren. Tom schudde zijn hoofd even, zijn warrig haar volgde de beweging feilloos, hij moest stoppen met denken over dat soort dingen. Hij kon beter gaan bedenken hoe hij hier zo snel mogelijk weg kon komen. Uit zijn gedachten gehaald door een blond meisje dat tegen over hem kwam zitten. Meteen verscheen er een brutaal grijnsje op zijn gezicht die hij altijd had in een conversatie met iemand. Mateloos irriteerde Tom zich aan het meisje toen ze begon te praten en haar mond niet meer stil hield. Voor hij wat kon antwoordde begon ze al weer aan haar 2de zin, vandaar dat hij zijn wenkbrauw geïrriteerd omhoog haalde en haar sarcastisch aan keek. Voor hij begon te spreken blies hij nog een belletje die met een plopje knapte. “Neey ik zit hier al jaren” reageerde hij sarcastisch. Echt zin om de nieuwe te zijn had hij niet, dan was hij zeker de gek en de rest genezen. Hoewel als je er beter over na dacht kon hij zich misschien wel beter in het slachtoffer rol plaatsen. Dan zouden mensen hem zielig vinden en misschien aandacht geven. “Tom, zeg maar gewoon Tom” zei hij wat speels. Weer keek hij even om en rekte zich met een gaap uit “Het is hier wel een dooie boel zeg” zei hij sarcastisch om het gesprek op gang te houden

sorry voor late reactie