Haar blik ging zoekend de kamer door, en opgelucht zuchtte ze. Snel verzette ze een paar passen, en opende snel de volgende deur. Haar rode haar zwierde rond haar heen, en Nina veegde het uit haar gezicht. Ze was aan het ontsnappen. Misschien kon ze ook wel normaal de kliniek uitlopen, maar dit was nu eenmaal zo veel leuker. En het wel iets spannends. Misschien had ze laatst ook teveel naar James Bond films gekeken, dat kon natuurlijk ook. Maar toch. Ze glimlachte even in zichzelf, en keek toen nog een keer om zich heen. De kust was vrij. Als een echte spion maakte ze een koprol, en opende de volgende deur, die uitweg bood naar de vrijheid. “Mission accomplished!” Riep ze vrolijk uit, terwijl ze de deur achter zich dicht sloeg.
Haar logen zogen zich vol met frisse lucht, en met een glimlach liep ze naar de rozentuin. Dat was haar doel geweest, al sinds ze deze morgen wakker werd. Al was haar mood de laatste tijd heen en weer gegaan, hij lijk vandaag redelijk vast te staan op 'oke'. Volgens de dokter moest ze er maar opletten, omdat het volgens hem geen normale reacties meer waren, maar ze had simpel haar schouders opgehaald. Zijn irritante stem had haar geïrriteerd, en kinderachtig had ze haar handen over haar oren gelegt. Toen was ze naar haar kamer gestuurd, en mocht ze niks meer doen. Geweldig toch? Maar nu was ze dus vrij. Een schichtige blik in haar omgeving liep haar weten dat er niemand meer was, en ze vrolijk kon doen wat ze wou. En hoezeer ze ook moest werken aan haar sociaal contact, hield ze er zo ontzettend van om alleen te zijn. Het gaf haar ook de mogelijk om tegen zichzelf te praten, zonder dat iemand haar naar een of andere dokter stuurde. Een rilling kroop over haar rug, en ze wensde dat ze haar sjaal of tenminste muts had meegenomen. Haar dikke sweaters was sowieso te groot, en viel om haar magere lichaam, maar omdat ze zo mager was, had ze ook veel sneller koud als de meeste mensen.
Met nog een schimp van een glimlach ging ze zitten op het daarvoor benoemde banken tussen de rozen, en staarde plots overmand door een vlaag van verdriet voor zich uit. Daar had je het weer, een van haar moodswings. Ze wist eigenlijk best wel hoe dat het kwam, maar weigerde dat te accepteren. Ze hadden maar pech, ze ging niet helpen. Ze mochten het uitzoeken, zij had hier niet voor gekozen! Oke, misschien had ze toegestemt, maar dat was omdat ze geen overzicht meer had op de situatie.
Woedde brandde in haar, en kwaad sprong ze op, en begon op alles te slaan wat ze tegen kwam. En omdat dit voornamelijk rozen waren, hield ze zich nogal eens open aan de doorns. Maar het kon haar niet veel schelen, op dit moment was alles wat geluk uitstraalde haar even teveel.
Voor een vreemde had het er vast grappig uitgezien, of misschien medelijwekkend, een meisje dat woedend rozen aan het vertrappen was. Maar dat was het niet, het was eerder een uiting van emotie. Dat was haar probleem. Ze wist niet hoe ze het moest uitten, en daarvan kwamen haar verschillende reacties steeds uit.
Na de zoveelste doorn in haar hand, zakte ze neer op haar knieën, en keek om zich heen naar de ravage die ze had gemaakt. Het zag er minder erg uit dan verwacht, maar nog steeds alsof een kudde wilde paarden de rozen hadden vertrappeld onder hun hoeven. Geweldig, als ze dit moest gaan uitleggen straks. Nina sloeg haar handen om haar knieën, en begroef haar hoofd. Ze voelde zich miserabel, maar toch duwde ze iedereen weg. En als ze haar problemen wou vertellen, lieten ze haar in de steek, dat was toch niet alleen maar haar schuld? Ze wou gewoon iemand die er altijd voor haar zou zijn, no matter what. Maar blijkbaar was dat iets teveel gevraagt. Emotieloos bleef ze zitten, terwijl haar gedachten bleven rondspoken.
Index 
