Where did those times go?

Na de dood van zijn zusje, had Dante gedacht dat hij nooit meer van iemand zou kunnen houden. Hij was op het vliegtuig gestapt, in de veronderstelling dat hij zijn hart achter zou laten in Italië. Destijds had hij zich niet kunnen voorstellen dat hij ooit nog om iemand zou geven, tenslotte had hij nog nooit om iemand anders dan zijn zusje gegeven. Zijn moeder zag hij destijds, en nog altijd, als een hoer die hen in de steek gelaten had en zijn vader dat was de grootste beul die er ooit op de aarde rond had gelopen. Oké, er waren mannen die ergere dingen hadden gedaan dan zijn vader. Die meer onschuldige mensen hadden gedood. Je hoefde alleen maar een geschiedenis boek te openen en je zag genoeg oorlog en verderf om voor altijd je vertrouwen in de mensheid te verliezen. Geen enkele diersoort, was zo destructief als de mens. Ze deden niks anders dan hun omgeving en elkander vernietigen Nee, als je zijn vader vergeleek met iemand als Hitler dan zou zijn vader er uit komen als de onschuld zelve. Niet dat Dante hem ooit zo zou kunnen zien, voor hem zou Carlo altijd de man blijven die het leven van zijn zusje had vernietigd. De man die hem gemaakt had tot wat hij was, een moordenaar. Een bijna onhoorbare zucht schoof over Dante’s lippen, hij kon zich soms mateloos irriteren aan zijn gedachten die van hot naar her sprongen. Ergens langer dan een paar minuten over nadenken zat er voor hem vaak niet in. Ook net waren zijn gedachten van zijn vroegere ongeloof in het vinden van liefde, afgedwaald naar de destructiviteit van de mens. Niet dat het geen interessant onderwerp was, zeker niet maar het was op dit moment wel geheel irrelevant. Dante richtte zijn ogen op Brianne op wiens gezicht een glimlach was verschenen. Dankzij haar wist hij dat hij zijn hart niet achter had gelaten in Italië, dat hij wel degelijk het vermogen bezat weer van iemand te houden. Een vermogen dat hij niet kon controleren, zijn gevoelens voor haar waren sterker dan zijn rede, sterker dan zijn angst om haar pijn te doen. “Dat weet ik en dat is alleen maar goed. Als mensen proberen iemand te reden om wie ze geven, handelen ze vaak zonder ondoordacht. Waardoor de gevolgen niet te overzien zijn. Wanneer iemand echter iemand red op basis van een ongeschreven gedragscode, is deze actie vaak wel overwogen en doordacht waardoor de kans van slagen groter is.” Zei Dante, terwijl hij haar onderzoekend in zich op nam. Het was hem niet ontgaan dat er een rilling door haar lichaam was getrokken. Hier liep ook een militair rond? Dante fronste, hij was er nog geen tegen gekomen. Wist dat dit nog wel zou komen, het was onmogelijk om iemand niet tegen te komen in Disturbia. De kliniek was daarvoor simpelweg te klein. Dat de militair boos leek te zijn verbaasde Dante niet, zijn acties werden gezien als verraad. “Hm… dat zou best kunnen, maar hij zal jouw niks doen. Daar hoef je, je echt geen zorgen om te maken.” Zei hij met een knipoog.
Het leek alsof Brianne niet wist wat ze moest zeggen, ze sloeg haar ogen neer om hem een paar seconden later met een trieste blik aan te kijken. Dante was er in geslaagd zijn gevoelens te verbergen achter een ondoorgrondelijkheid. Op dit soort moment kon hij het zich simpelweg niet permitteren zijn emoties te laten zien, de pijn zat de diep, had hem te veel beschadigd. Iets wat hij liever geheim hield. Wat er gebeurd was? Ja, hoe vertelde je zo iets? Hoe legde je uit dat een man zijn dochter zo lang sloeg tot haar lichaam het begaf, tot al het leven uit haar verdwenen was? “Het is beter dat je dat niet weet.” Mompelde hij, waarna hij zich realiseerde dat deze woorden uit de mond van een moordenaar nogal dubieus konden klinken. “Ik heb haar niet vermoord.” Voegde hij er dan ook direct aan toe, een bittere ondertoon weerklonk in zijn stem.

“En da moeten we natuurlijk niet hebben.” Zei hij, zachtjes lachend. Zich er van bewust dat Brianne haar stem gedempt had in de wetenschap dat de bewakers rond dit tijdstip altijd hun rondes liepen. Wat inhield dat ze praktisch elke kamer binnenliepen om te controleren of de patiënten al in bed lagen of in elk geval op hun kamer waren. Dante wist dat zijn aanwezigheid de bewakers onderhand weinig meer kon schelen, zo lang hij binnen de hekken van de kliniek was vonden ze het prima. Waarschijnlijk waren ze gewoon te lui om de moeite te nemen hem naar binnen te krijgen, iets wat Dante wel kon begrijpen aangezien hij op dat gebied niet de makkelijkste was. Als hij geen zin had om naar binnen te gaan dan bleef hij buiten, zo simpel was het. “We shall see.” Hij gaf haar een knipoog, een brede grijns stond op zijn gezicht. “Deal.” Zei hij, zacht lachend. Het ontging Dante niet, dat Briannne voor een moment haar ogen neersloeg. Alsof ze er zelf niet zo zeker van was dat de schat niet tegen zou vallen. Hij keek haar aan, vroeg zich af waar haar onzekerheid vandaan kwam. Ze was perfect, niet alleen haar uiterlijk maar ook haar innerlijk. Ze was lief, had lef en was ietwat mysterieus, wat hem deed vermoeden dat ze he altijd zou kunnen blijven verassen. Bovendien voelde hij zich bij haar op zijn gemak, ze wist meer van hem dan de meeste aar veroordeelde hem hier niet voor. Toch vroeg hij zich af of hij haar alles kon vertellen, of dat hij haar op den duur weg zou jagen. “Dat weet ik zeker.” Zei hij, een zachte glimlach stond op zijn gezicht. Met zijn hand ging hij door haar lange blonde haren. “Daar kan ik mee leven.” Lachte hij, als reactie op haar opmerking dat hij dan heel lang met haar opgescheept zou zitten. “Ja, echt.” Antwoordde hij, nog altijd op een fluisterde toon waarna hij een kus op haar lippen drukte.

Brianne begon te praten, maar nog voor ze haar zin af kon maken begon hij haar te kietelen. Haar lachende protest deed een grijns op zijn gezicht verschijnen. “Ik zei toch dat ik niet altijd lief was.” Lachend keek hij haar aan, een plagende ondertoon weerklonk in zijn stem. Uiteindelijk stopte hij met kietelen, keek haar met zijn hoofd een tikkeltje schuin aan terwijl ze weer op adem kwam. “Hm… oké, ik denk dat ik er toch ooit eens aan zou moeten geloven geduld te hebben.” Constateerde hij, terwijl hij probeerde voor een moment ernstig te kijken. Iets waar hij maar enkele seconden in slaagde. “Dan moeten we er maar voor zorgen, dat ze ons niet betrappen anders geven ze je nooit van je leven een slot.” Zei hij grijnzend. “Ach, je moet niet alles mooier maken dan het is.” Plagend keek hij haar aan.

Een lichte glimlach ruste op zijn gezicht, Brianne had haar lippen tot vlak bij zijn oor gebracht. Hij voelde haar adem langs zijn wang strijken, richtte zijn blik op haar gezicht waar een lieve glimlach op was verschenen. “Als iemand vrijwillig blijft, is die gene geen gijzeling schat. En als ik hier niet zou willen blijven, was ik zo weg.” Het laatste voegde hij er met een knipoog aan toe. Ja, ontsnappen was iets wat hij kon als geen ander. Het was een van de redenen dat ze hem naar Disturbia hadden verplaats, ze waren bang geweest dat hij uit de gevangenis zou ontsnappen. Want hoewel de meeste gevangenissen beter bewaakt waren dan Disturbia, lagen ze in gebieden waar het makkelijker was je uit de voeten te maken wanneer je eenmaal buiten stond. Met haar vinger tikte Brianne op het puntje van zijn neus, hij lachte zacht. “Alleen meisjes, en homo’s vinden jongens met een Engels accent sexy. Jongens vinden meiden met een Engels accent sexy, alleen maken ze er niet zo’n heisa van.” Zei hij, een plagende ondertoon weerklonk in zijn stem. “Wel, daar zal ik vanzelf dan wel achter komen.” Met een lichte grijns op zijn gezicht keek hij haar aan. Brianne woelde met haar hand door zijn haar, hij wist dat het weinig effect zou hebben aangezien zijn haar al niet al te netjes had gezeten. Voor een moment keek hij haar recht in haar ogen, merkte dat hij er weer in weg begon te zinken. Nog altijd voelde haar aanwezigheid bijna onwerkelijk, hoe dat precies kwam wist Dante niet. Misschien dat het kwam door de gevoelens die ze hem bezorgde, gevoelens die hij nog nooit eerder had ervaren. Gevoelens waarvan hij had gedacht dat hij niet in staat was ze te voelen.

Hij knikte, een lichte grijns stond op zijn gezicht. Het feit dat ze pas tijdens de lunch wat tegen Harry zou zeggen, betekende dat ze niet voor het ontbijt de slaapkamer zouden verlaten. “Een aangereden hert? Ben wel nieuwsgierig hoe dat er niet precies uitziet, misschien moet ik maar extra vroeg wakker worden.” Plagend keek hij haar aan. Zich er van bewust dat hij waarschijnlijk echt eerder dan haar wakker zou worden, niet omdat hij zo nieuwsgierig was hoe ze er s’ ochtends uit zou zien. Oké, misschien wel een beetje, hij kon gewoon niet geloven dat ze er uit zou zien als een aangereden hert. Maar vooral omdat slapen niet echt zijn sterkste punt was. Naast het feit dat hij nogal eens last had van nachtmerries, sliep hij ook vrij licht en werd hij om het minste en geringste wakker. Op zich had hij er weinig problemen mee, hij kon prima leven op een paar uurtjes slaap per dag. “Tja, Italiaans tuig zal wel leuker zijn dan Engels tuig.” Constateerde hij met een lichte grijns, hij had vroeger altijd veel lol beleefd aan het op de kop zetten van de klas samen met zijn vrienden. Ook in de stad hadden ze nog wel eens voor wat overlast gezorgd, vooral in het hoogseizoen hadden ze regelmatig kattenkwaad uit gehaald. Eenmaal hadden ze het zo bond gemaakt dat ze twee uur in de cel hadden mogen doorbrengen en gelachen dat ze hadden. Ze was een nerd geweest? Hij grinnikte, kon het niet laten haar zich voor te stellen met een bril. Hoewel hij wist dat het een stereotype beeld was, associeerde hij een nerd altijd met iemand die een bril droeg. “Ja, dat kan ik e eigenlijk best wel voorstellen.”Antwoordde hij plagend. “We zullen nog wel eens zien of je altijd zo onverslaanbaar bent als je zegt te zijn.” Met een lichte grijns op zijn gezicht keek hij haar aan.

Dit moment was perfect, bijna onwerkelijk. De gevoelens die ze hem bezorgde, waren overweldigend. Haar aanrakingen konden zijn huid doen tintelen. Het verlangen haar huid tegen de zijne te voelen werd met de seconden groter. Een glimlach speelde op zijn lippen, leek er niet van af te slaan. Hoe hij haar hart voor zich had kunnen wist hij niet, ergens maakte het hem ook weinig uit. Hij had haar, was niet van plan haar weer te laten gaan. Zoals ze nu naar hem keek, een tedere bleek in haar prachtige ogen. Iedere twijfel die hij had gehad aan het begin van de middag was geheel verdwenen, hoe moeilijk een relatie tussen hen ook zou kunnen zijn. Het was het waard, zij was het waard. Haar lippen waren weer op de zijne, adrenaline schoot door zijn lichaam, zijn hart ging als een razende tekeer. Hij voelde een rilling door haar lichaam trekken, glimlachte zachtjes. Even kneep ze haar ogen samen, hij wist dat het kwam doordat zijn vingers zojuist op haar litteken hadden gerust. Een litteken waarvan hij zich af vroeg hoe ze er aan kwam, al hield hij hierover wijselijk zijn mond. Hij wou dit moment niet verpesten, vermoedde dat ze er zelf liever niet over sprak. Althans dat was bij hem het geval.
Zijn sweater was naast haar pyjama jasje op de grond beland, hij voelde haar blik over zijn bovenlijf gaan. Zag de bezorgde blik in zijn oen, een blik die hem een bijna ongemakkelijk gevoel gaf. Nog nooit had hij uit zichzelf zijn littekens laten zien, er waren wel mensen die ze hadden gezien. De jongens die bij hem in training hadden gezeten, een deel van zijn mede gevangen, de arts die werkzaam was in de gevangenis. Maar dit was anders. Voor een moment wist hij zijn gedachten te stopen, concentreerde hij zich op het gevoel van haar lippen op de zijne. Ze verbrak de zoen echter al snel, hij voelde hoe ze haar vinger op zijn borst egde. Sloot zijn ogen, een rilling trok door zijn lichaam. Zacht streelde ze over zijn littekens. Hij voelde zijn huid tintelen. Aan de ene kant genoot hij van haar aanrakingen, aan de andere kant voelde hij hoe zijn hart iets samen trok op het moment dat ze over de beschadigde huid streelde. Het was alsof ze door het aanraken van de littekens, zicht kreeg op wat er zich in zijn leven had voltrokken. Hij slikte, opende zijn ogen. Ze drukte een kus op zijn sleutelbeen, weer trok er een rilling door zijn lichaam. Haar woorden deden hem zacht glimlachen, deden iets van zijn onrustigheid verdwenen. “Misschien een beetje.” Mompelde hij, al durfde hij niet met zekerheid te zeggen dat de gevoelens die hij had ervaren bij het uittrekken van zijn sweater daadwerkelijk angst waren geweest. En als het dat al was geweest, was het de angst geweest om haar af te schrikken? Of de angst om haar te moeten vertellen hoe hij de littekens op gelopen had? Brianne pakte zijn hand, kneep hier zachtjes in waarna ze een kus op zijn lippen plaatste. Haar woorden deden hem voor een moment stil vallen. Ze hield van hem? Nog voor hij de juiste woorden kon vinden, drukte ze haar lippen met passie op de zijne. Haar hand liet ze op zijn heup liggen, hij beantwoorde haar zoen. Liet zijn hand op haar onderrug ruste, zijn andere hand hield ze nog altijd vast. Uiteindelijk was zij het die de kus afbrak, ze keek hem voor een moment aan. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht, ze legde haar hoofd op zijn borstkas. Met zijn hand streelde hij zachtjes over haar rug. “I love you, too.” Fluisterde hij zacht waarna hij een zachte kus op haar haren drukte. Hoewel het vreemd voelde de woorden uit te spreken, wist hij dat ze niets minder dan de waarheid waren. Voor een moment sloot hij zijn ogen, luisterde hij naar haar rustige ademhaling. Na een tijdje opende hij zijn ogen weer, keek haar aan. “Zullen we vanavond nog een grens verleggen?” Fluisterde hij zacht, terwijl hij zijn hand naar de sluiting van haar bh liet dwalen. Zacht drukte hij een kus in haar hals, liet zijn lippen afdwalen naar haar sleutelbeen. Waarna hij zijn ogen voor een moment weer op de hare richtte, met passie drukte hij zijn lippen op de hare. Zijn ene hand plaatste hij op haar heup, terwijl hij met zijn andere hand de sluiting van haar bh openmaakte. Voor een moment vroeg hij zich af of ze vond dat hij te ver ging.