Is everyone here make-believe?

She dreamed a paradise..:

Een heel eind ten zuiden van de prieel was een zeer afgesloten plek. Dit was iets wat Justine niet was ontgaan, vandaar dat ze er vaak te vinden was. Een jongen die ze kende had er iets gebouwd, iets wat ze nog nooit had gezien. Ze wist niet eens dat het menselijk mogelijk was om zoiets te bouwen, maar hij had bewezen dat het wel zo kon. Ze wist niet wat er met hem gebeurd was, maar ze had hem al meer dan twee maanden niet gezien. Hij was een van de weinige met wie ze praatte. En met praten bedoelde ze ook echt praten. Haar manier van communicatie was op zijn minst apart, aangezien ze meestal met papier praatte. Ze had haar pen en haar notitieblok en meer had ze niet nodig om te praten. Het was niet dat ze het niet kon, ze koos gewoon om het niet te doen: selective mutism.
Justine klom het laddertje op en plofte neer binnen het omhulsel. Het voelde vertrouwd, als iets wat veilig was. Ze zat er nog wel met haar benen uit, haar voeten rustte op een van de treden, maar technisch gezien zat ze binnen. Ze had haar notitieblok op schoot en haar pen in haar broekzak, terwijl ze naar beneden keek. Ze had geen hoogtevrees, gelukkig, anders was je nogal als de dood op haar plekje. Maar goed.. Ze was meer bang dat iemand haar paradijs zou vinden en nog banger dat iemand met haar zou willen praten. Nou ja, het "praten" zelf vond ze niet eng. Ze was eerder bang voor hun oordeel. Niet dat de andere mensen in Disturbia zo normaal waren.. Maar selective mutism was niet alledaags. Ze was geheel capabel van spraak en begreep de taal volkomen, maar praatte in bepaalde situaties niet hoewel dat wel van haar verwacht werd. Sommige mensen vatte het op als verlegenheid of grofheid, iets wat het niet was. Nou ja, misschien wel een beetje verlegenheid. Ze streefde naar routine en kon niet goed tegen verandering en erbij kwam dat ze wel eens slaapproblemen had. Allebei dingen waarvan haar eerste psychiater zei dat het volkomen normaal was bij selective mutism, net als haar boven gemiddelde intelligentie, haar creativiteit, haar liefde voor kunst en muziek, haar medeleven en haar sterke gevoel van wat goed was en wat niet. Ze was echt een morele denker, hoewel ze haar gedachten nooit durfde te uiten; bang voor vernedering. Wanneer ze in nieuwe situaties werd geplaatst was het allemaal zo overweldigend dat ze niet meer kon praten; dat ze niet meer wou praten.