You make me wanna die. [Open]

Haar vingers gleden van het licht bedampte raam naar beneden. Buiten had het een hele nacht door gesneeuwd, het was koud, ijskoud maar toch was de zon er. Iedereen was buiten, Taylor binnen. Ze hield niet van de sneeuw en al zeker niet van het vrolijk ballenwerpen met anderen. Ze was op zich al niet graag in groepen mensen, het lokte meestal de verkeerde dingen uit door de stem die door haar hoofd dwaalde. Hij wilde enkel de slechte dingen, hij wilde ontspannen, hij wilde verstoppertje spelen met de bewakers, hij wilde geen liefde en medeleven kennen. Maar Taylor wel, ze was goed van hart, ze probeerde oprecht en eerlijk te zijn. Dit alles bracht haar naar de status van eenzaamheid. Ze weigerde koppig met anderen om te gaan, zich in de massa te begeven omdat het enkel verkeerd zou aflopen. De verkeerde persoon ontmoeten die volgens de stem in haar hoofd net goed genoeg was en ... Ze wilde de gevolgen er niet van weten dus zat ze hier. Binnen in de warme geborgen ruimte van de instelling.

Daarnaast was de kou niet echt haar ding. De armbanden rinkelde rond haar blote arm toen haar hand weer slap in haar schoot viel. Ze zat op de vensterbank, haar blauwe ogen keken door het bedampte raam naar buiten. Niet met verlangen, slechts een zwakke verveling. Haar ogen gleden naar de ruimte toen ze een deur hoorde open klikken. Haar lange blonde haar golfde over haar schouder heen. Er waren niet veel personen binnen, slechts een vijftal en er kwamen er nu twee binnen, een stelletje. Ze bleef ze even aankijken. ‘Denk er niet aan, jij kunt dit nooit krijgen.’ Meldde de stem zo zwak dat het leek alsof hij mijlen ver was. Toch schrok Taylor ervan en wendde ze haar blik terug naar buiten. Ze was wel vaker blij dat anderen de stem niet konden horen, toch leek de andere manier soms wel dragelijker te zijn.

Ze liet haar hoofd tegen het glas rusten en sloot kort haar ogen. Wat had ze nood aan een goede nachtrust, niet de nachtrust waar ze wakker werd uit dromen of ergens helemaal anders in het gebouw wakker werd. Gewoon slapen, met andere gedachten of andere dromen. Toen ze haar ogen weer open deed was het buiten weer gaan sneeuwen, maar de zon was er nog steeds. De gedempte stemmen in de ruimte bleven op de achtergrond, de voetstappen die dichter leken te komen trokken immers haar aandacht. Kort blikt ze in haar ooghoeken zonder over haar schouder te kijken voor haar blauwe ogen weer naar buiten gingen …

De sneeuw viel met behoorlijke grote vlokken naar beneden. Ze trok haar trui wat meer dicht toen ze dacht aan de kou aan de andere kant van het glas. Ze had heel snel kou, ze hield er niet van maar toch verlangde ze er een beetje naar om daar te kunnen lopen. Om dingen te doen die jongeren hoorden te doen. Maar hoe kon je die dingen doen met het geweten in je achterhoofd dat er nooit een dag zou zijn dat je hier weg kon. Hoelang zat ze hier nu al? Enkele maanden en er was weinig veranderd. Bewakers hielden je in de gaten en daar bleef het meestal bij. Je werd niet geholpen, je was afgedankt en hier opgesloten omdat de maatschappij zich schaamde om kinderen en jongeren als haar. En ze was waarschijnlijk één van de mildere gevallen. Er waren ergere hier in het gebouw, sommigen kregen het zonlicht amper te zien, sommige waren verplicht binnen te blijven of te doen wat werd opgedragen.

Er kwam een jongen naast haar staan, degene waarvan ze daarnet zijn voetstappen gehoord had. Zijn ogen staarde door het raam naar buiten, belemmerde Taylor van haar zicht. Ze richtte haar blauwe ogen de zaal in nadat ze de blik in zijn ogen had gezien. Ze kende hem van zien, vaag van naam waar ze nu even niet kon opkomen. Bij zijn woorden keek ze hem zijdelings aan en wierp een snelle blik naar buiten. Zijn toon was zielig, hij wou graag naar buiten maar kon duidelijk niet, of mocht niet. Wat een groot verschil was. 'Je mag niet?' Raadde Taylor zachtjes. Ze keek hem aan en glimlachte zwakjes waarna ze de bewakers kort aankeek. 'Wat zou je willen doen mocht je buiten kunnen?' Er waren ontelbare dingen die je kon doen in de sneeuw. De ene sprak Taylor al meer aan dan de andere. Misschien kon hij naar buiten, mits wat hulp. Ze was niet meteen degene die domme dingen deed maar ze vond het erg om jongeren binnen op te sluiten, het paste gewoon niet, het kon niet ...

Hij haalde meteen zijn arm weg en maakte een verontschuldigend gebaar waar Taylor om moest glimlachen. Het maakte haar niet uit of hij nou net voor haar neus ging staan of haar zicht belemmerde. Ze keek hem kort aan, ze zag een heet verlangen in zijn ogen. Het was iedere jonger, vooral de jongens dan, om buiten te zijn met zo'n weer; Sneeuwballen lopen gooien en plezier maken. Taylor kon zich niet herinneren wanneer ze het laatst nog eens plezier had gemaakt. Maar ze durfde het niet zo echt al moest ze hoognodig eens haar domme angstgevoelens om onder de mensen te komen aan de kant schuiven. Bij zijn woorden keek ze hem kort aan en blikte dan naar buiten. Ze zuchtte kort, meer voor hem dan voor zichzelf. Aanval? Wat bedoelde hij daarmee, waarschijnlijk woede of agressie aanvallen. 'Ze denken vast dat de sneeuw kleine monstertjes zijn die je uitdagen of aanvallen.' Ze keek hem zijdelings aan en glimlachte zwak.

Bij zijn verwoording van wat hij graag zou willen doen grinnikte ze zachtjes. De typische dingen die jongens wouden doen. En waarom sloten ze hem dan echt op, sneeuwballen gooien was zwaar agressief ... niet. Het was wel te verwachten dat hij de vraag zou terug sturen naar haar. Ze keek hem korte tijd aan en wreef haar vingers door haar lange blonde haar. 'Niet willen, niet durven.' Ze haalde haar schouders op en keek hem weer aan. 'Misschien denk ik wel dat de sneeuw me zal aanvallen.' Fluisterde ze. Ze schudde haar hoofd en gaf hem een onschuldige glimlach. 'En als ik je hier buiten krijg?' Stelde ze hem voor. 'Helpen althans.' Ze had geen flauw idee hoe ze hem hier buiten kon krijgen. De wachten afleiden? Of hem door één of ander raam duwen maar die waren allemaal beveiligd dus dat was geen optie. 'Taylor trouwens.' Stelde ze zich nog snel even voor ...

Toen hij zo openhartig en luid begon te lachen bracht het een brede glimlach teweeg bij haar. Het was zelf zo erg dat de tranen van zijn wangen liepen. Was het dan echt zo grappig? Of kon zij gewoon helemaal nergens meer om lachen? Ze was wel blij te zien dat er nog anderen konden lachen in deze instelling, ze waren niet allemaal zo depressief. Niet dat Taylor depressief was, ze had gewoon nog niet het leuke ontdekt ookal was ze hier al behoorlijk lang. Ze ging er ook nooit naar op zoek en daar zat ze misschien fout. Misschien moest ze gewoon eens al die kopzorgen, letterlijk en figuurlijk, opzij zetten en genieten van deze plek die waarschijnlijk haar laatste zou zijn. De jongen naast haar had het er blijkbaar niet moeilijk mee, ze werd bijna jaloers op de manier waarop hij zo uitbundig lachte.

Toen ze haar stemming wat had laten dalen nam hij daar geen genoegen mee. Ze voelde zijn vingers onder haar kin en zag zijn ogen vast zinken in de hare. Ze keek hem aandachtig aan en moest ze kunnen knikken dan zou ze knikken om zijn woorden maar hij had haar stevig vast dus liet ze een bijna gelijkaardige glimlach zien als hem en haalde daarbij nog eens haar schouders nonchalant op. ‘Beter?’ Er was weinig tijd om zijn naam te horen want hij greep haar hand en trok haar van de vensterbank.

Dansen. Taylor kon uitstekend zingen en spelen maar dansen. Ze draaide om haar as en greens breed. Ze kende het liedje, het was een wat ouder en traag nummer, eentje waar eeuwig naar zou kunnen luisteren. Er kwam een brede glimlach op haar lippen terwijl ze toekeek hoe hij een bijhorende dansje erbij plaatste. Zachtjes zong ze wat mee met het liedje terwijl ze hier en daar probeerde om het danspasje ernaast te plaatsen. 'Ik wist niet dat je zo goed kon dansen en zingen.' Merkte ze geamuseerd op. Er waren anderen die naar hen stonden te kijken en dat irriteerde Taylor wel maar ze probeerde het te verdringen al kon ze het niet laten ze kort aan te kijken ...

° En weten dak da liedje vorige week gedanst heb op Just dance 3 =P

Het was best leuk al bekroop het gevoel van anderen die haar aanstaarden haar steeds weer. Maar ze probeerde het te vergeten al hielp het niet echt als de stem in haar hoofd er zich plots mee ging moeien. ‘Je stelt je voor schut Taylor!’ Sprak hij sissend in haar geest. De beweging die ze maakte bevroor even. Steeds weer probeerde ze hem te vergeten, hem weg te duwen maar het lukte niet. Hij was haar persoonlijke klopgeest en hij zou haar nooit in de steek laten. ‘Waarom denk je trouwens dat dit leuk is. Kun je geen andere dingen doen? Spannendere dingen?’ Normaal gaf ze altijd antwoord als ze met de stem alleen was. Ze had hem zelf een naam gegeven, schaduw heette hij. Nu negeerde ze hem, al was dat niet altijd even gemakkelijk.

Arnoud ging in één van de stoelen zitten en zelf ging ze zijdelings op de leuning zitten. Het leek zo eenvoudig bij hem. Ze maakte niet snel en gemakkelijk vrienden maar bij hem, het vlotte beter dan verwacht. Misschien omdat hij hier al langer zat? Omdat ze zijn gezicht al enkele keren eerder had gezien? ‘Mijn dansen is ook niet echt top.’ Gaf ze eerlijk toe terwijl haar ogen naar buiten bleven kijken, de sneeuw in. ‘Vooral niet de trage tegeldansjes.’ Ze keek hem kort onschuldig zijdelings aan. Slow of van die extreem heftige dansen … niets voor Taylor.

Bij zijn woorden over al gek verklaart zijn slikte ze kort. Iedereen was hier een beetje gek op zijn eigen manier. Ze glimlachte wat vluchtig om zo het gesprek te vermijden. Ze had helemaal geen zin om weer in die stille eenzame sfeer van zojuist te belanden nu het eens wat beter ging. Veel tijd had ze niet om er verder over te denken want Arnoud trok weer haar aandacht. ‘Hmm?’ Ze keek hem afwachtend aan en glimlachte bij zijn voorstel/vraag naar meer fun. ‘Te zien wat je daarmee voorstelt?’ Antwoordde ze meteen. Hij zag haar er wel het type uit dat eens de regels zou overtreden, wat Taylor absoluut niet was dus de bal lag in zijn kamp. ‘Naar buiten mag je niet of tenzij we een mogelijkheid weten.’ Ze keek bedenkelijk rond en schudde zachtjes haar hoofd, haar blonde golvende haar volgde de beweging meteen. ‘Zeg maar op!’ Ze keek hem afwachtend en nieuwsgierig aan …