Make my day, hon. [Percy]

‘Nee, nee en nog eens nee !’ zei Fanta en ze keek in de spiegel, terwijl ze druk aan het nadenken was wat ze aan zou doen. Misschien een spijkerrok? Check. Met een topje? Misschien. Of een shirt die haar ene schouder bloot liet en de andere niet? Ja, dat moest ze hebben! Snel deed ze de kleding aan. Het rokje kwam tot aan haar dijen – oh men, ze hield van spijkerrokjes – en het shirt kwam tot vlak onder haar navel, zodat een randje vel zichtbaar was en sloot zich om een schouder wel, maar liet de andere bloot. Kalm föhnde Fanta haar haren en deed er haarlak in, zodat het perfect viel, waarna ze haar welbekende mutsje op haar hoofd trok, maar wel net tot haar bles goed zichtbaar was, zodat het een beetje scheef hing. Schoenen deed ze nooit aan, dus nu ook niet. Ze verveelde zich een beetje, maar had gisteren een meisje ontmoet die Gemma heette. Ze was wel lief. Percy had ze al even niet meer gezien. Ze was niet meer boos op hem en had gewoon geaccepteerd wat er gebeurd was. Ze wist wel dat ze niet lang boos op hem kon blijven en waarschijnlijk wist hij dat ook wel, alleen was het toeval nog niet gekomen dat ze hem tegengekomen was. Kalm keek Fanta nog eens een de spiegel, waarna ze wegliep en door de gang liep. Toen ze langs een bewaker kwam, ging er een rilling over haar rug. Je kon zeggen wat je wou, maar als je eentje tegensprak en je begon ermee te vechten, pakte de ander je al even hard terug. Het was een paar dagen geleden – misschien nog voor de dag dat ze Gemma ontmoette – maar ze had toen wel ruzie gekregen met een bewaker. Toen hij haar aanraakte, werd ze al helemaal gek. Ze had naar hem uitgehaald, had hem in zijn buik geslagen en was toen in haar nek gegrepen, zodat ze wild spartelend heen en weer had bewogen. Ze zuchtte even. Ze hadden bijna haar navelpiercing gezien. Ze zouden het afpakken als ze het zouden zien, daarom pakte ze altijd shirtjes die onder haar navel stopten, maar niet teveel vel bloot lieten. Ze vond haar navelpiercing veel te leuk om hem af te staan, maar wist ook wel dat het niet lang zou duren dat ze het ding in kon houden. Ze zuchtte even en grijnsde.

Rustig liep ze langs het grasveld. Gevoelens kwamen in haar op toen ze het fonteintje zag. Daar had ze de nacht samen met Percy doorgebracht. Meteen ging er een gevoel van gemis door haar heen. Ja, ze miste hem echt verschrikkelijk en ze wou hem terug hebben. Ze wou hem bij haar hebben en vertellen hoeveel ze van hem hield en dat helemaal niet boos op hem was, maar misschien had hij dat ook wel gewoon door. Waarschijnlijk wel. Percy wist immers dat ze een zwak voor hem had, dat ze echt niet lang boos op hem kon blijven en dat het haar zou blijven irriteren, mocht ze ruzie hebben met de lieve jongen. Ze sloot haar ogen even en schudde haar hoofd. Ze verveelde zich wel, in haar eentje, maar ook gewoon zonder hem. Ze had een idee. Ze ging in dat ding daar met dat dak boven haar hoofd zitten en dan ging ze bidden tot God dat Percy kwam. Dat zou wel eens leuk idee zijn. Grijnzend liep Fanta richting het prieel. Ze ging midden in het prieel zitten, sloot haar ogen en dacht toen even na over wat ze ging zeggen. ‘Oh lieve God, laat Percy naar mij toekomen als u medelijden met mij hebt,’ zei ze zachtjes, maar ze schoot toen in de lacht. Ja hoor, alsof het zitten in een prieel er iets aan zou kunnen veranderen of ze iemand zag. Ze liet zich achterover zakken en legde zich neer, zich het niet kunnen schelend dat haar navelpiercing hierdoor redelijk zichtbaar werd. Het was een wit steentje. Fanta vond het een van de mooiste dingen die ze aan haar lijf had. Trouwens, als ze in een liggende beweging was, kon ze doen wat ze wou, maar haar shirt kroop toch weer omhoog. Fanta legde haar armen naast haar en plukte een beetje aan haar nagels, maar hield daar algauw mee op toen ze bedacht dat haar nagels niet meer perfect symmetrisch zouden zijn als ze aan een zou plukken en aan de andere niet. Een lichte glimlach vormde zich rond haar lippen en haar ogen sloten zich even. Haar hand gleed naar haar buik en begon daar afwezig met de piercing te spelen. Haar ogen waren nog altijd gesloten, waardoor ze niemand om zich heen kon zien. De wind speelde tegen haar blote benen, maar zelfs dat negeerde Fanta. Ook de wind die tegen haar blote vel bij haar buik speelde, negeerde ze.

Percy probeerde zijn knokkels te verbinden met het stuk shirt dat hij had afgescheurd van een t shirt. Zijn handen trilde te erg en hij was te kwaad. Te kwaad op zichzelf. Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen. Hij voelde zich zwaar schuldig tegen over Fanta en Dahlia. Het was dan wel al een paar dagen geleden, maar zijn wonden op zijn armen en knokkels waren behoorlijk vers. Hij probeerde zijn armen ook in te wikkelen alleen lukte dat ook al niet, hij trilt al van woede vanaf de dag dat hij gesproken had met Dahlia en Fanta. Hij zat op zijn bed en probeerde zijn knokkels voor de derde keer te verbinden. Kwaad gooide hij het stuk shirt weg en sloeg nogmaals tegen de muur. Opnieuw schuurde het vel van zijn knokkels Hij beet op zijn onderlip, opnieuw begonnen zijn knokkels te bloedde en hij liet zich zakken op het bed. Hij begreep het niet, hij begreep het echt niet. Hij wilde niet meer voelen. Hij wilde niks meer voelen. Hij sloot zijn ogen en staarde tegen het donkere van zijn ogen. Hij probeerde Fanta al een paar dagen te ontlopen. Alleen maar eten te halen en daarna weer naar zijn kamer te vluchten. Hopelijk kwam hij Fanta of Dahlia niet tegen en hoefde hij met beide niet te praten. Hij zuchtte en opende zijn ogen weer. Hoe kon hij zo stom zijn om Dahlia te zoenen, het daarna een fout te noemen en dan nog te beweren dat hij van Fanta hield. Hij bekeek even zijn armen, er waren zes nieuwe krassen op zijn linker arm en er waren twee nieuwe kaars rechten strepen over zijn arm voor Dahlia en voor Fanta een. Zijn knokkels op zijn rechter hand waren allemaal stuk en het bloedde als een rund. Zijn linker hand was er nog behoorlijk goed vanaf gekomen met alleen een paar kleine wondjes op zijn hand palm. Hij had zichzelf behoorlijk toegetakeld dat gaf hij zelf ook toe, maar hij verdiende het. Zijn onderlip was helemaal stuk. Hij stond op en maakte zijn handen schoon. Hij pakte uit zijn kast een trui, het was zijn lievelings trui met Micky Mouse er op. Niet alleen vanwege Micky Mouse maar ook omdat de mouwen zo lang waren dat hij ze over zijn knokkels kon trekken zodat niemand zijn wonden kon zien. Hij had zichzelf beloofd om vandaag weer gewoon normaal rond te lopen. Hij kon niet zijn hele leven zich verbergen voor Fanta en Dahlia.

Hij trok zijn trui ver over zijn knokkels en liep zijn kamer uit. Hij sloot zijn deur achter hem en haalde diep adem. hij voelde zijn trui tegen zijn knokkels prikken omdat ze open waren. Hij beet op zijn tanden om het gevoel te negeren en hij liep door de kliniek. Eerst wilde hij naar de fontein lopen, maar hij had grote kans dat hij of Dahlia of Fanta daar tegen kwam. Hij liep rustig buiten en liep ver bij de fontein vandaan. Hij wilde niet er aan denken hoe veel pijn hij Fanta gedaan had, haar eerst te zoenen en zeggen hoeveel hij van haar houdt en daarna gezoend worden door Dahlia en zeggen dat het een fout was. Hij beet op zijn lip toen hij eraan dacht. Hij was echt verliefd op Fanta en had al die vijf dagen aan haar gedacht. Hij had over haar gedroomt haar lippen nogmaals op zijn huid gefantaseerd. Hij liet zijn liep met rust en liep verder door het pirieeltje. Hij bleef stil staan toen hij een meisje op de grond zag liggen. Hij kende het meisje maar al te goed. Had al vijf dagen over haar gedroomd en had zichzelf pijn gedaan om nog het warme gevoel te kunnen voelen die hij die avond gevoeld had. Hij zuchtte toen hij Fanta in het gras zag liggen, wat moest hij doen? Moest hij gewoon door lopen en doen alsof hij Fanta niet had opgemerkt, of moest hij op haar afstappen en haar gewoon gedag zeggen alsof er niks gebeurt was. Als hij dat teminste durfde. Fanta zou meteen zien hoe hij zichzelf had toegetakeld. Zijn knokkels brandde tegen zijn trui en de litekens op zijn arm brandende net zo hard, zijn lip was helemaal stuk. Ze zou zich waarschijnlijk schuldig voelen en misschien hem vergeven alleen maar omdat ze spijt had. Hij wilde haar graag terug hebben omdat zij ook echt van hem houdt en niet alleen tot schuld gevoel bij hem terug kwam. Hij staarde haar al een tijdje aan en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij durfde het echt niet, hij durfde niet op haar af te stappen en te vragen of ze nog boos op hem was.

Zuchtend lag Fanta op de grond, kijkend naar het dakje. Ze miste Percy verschrikkelijk hard. Ze wou hem terug bij zich hebben. Ze wou zijn warmte terug tegen zich voelen en ze wou zijn lieve, diepgaande stem horen vertellen dat hij van haar hield. Ze glimlachte even bij dat idee en voelde een steek. Het was vijf dagen geleden dat ze hem gezien had. Het deed nog steeds verschrikkelijk veel pijn om te denken aan het idee dat Percy haar misschien niet meer leuk vond. Ze was niet boos op hem, integendeel. Ze had de dag erna alweer een heerlijk, warm gevoel gehad. Ze had zich gisteren goed geamuseerd met Gemma, maar er was ook leegte geweest in zich, omdat Percy er niet was. Percy, met zijn mooie blauwe ogen en zijn lieve glimlach. Hoe zijn ogen even fonkelden als die van haar dat ook deden. Zou hij zichzelf nog pijn hebben gedaan? Ze wist het niet. Ze wou het liever ook niet weten, bang zijnd dat haar hart zou breken bij het idee. Wat ze ging doen als ze hem weer zag? Haar lippen op de zijne plaatsen en iedereen negeren. Ze glimlachte even en voelde een traan langs haar wang lopen. Ze liet hem echter gewoon lopen. Ze wou dat ze hem zag. Ze vond het heerlijk om in zijn buurt te zijn en snapte niet waarom hij haar ontliep. Zo leek het toch tenminste, maar misschien was ze er ook steeds op het verkeerde moment. Ze glimlachte even toen ze aan zijn plagende woorden over konijnen dacht. Ook al was ze als de dood voor konijnen, ze vond het lief dat hij er al over begon, alhoewel dat misschien een beetje raar klonk. Toch miste ze zijn plagende woorden en zijn heerlijke lippen tegen haar hals, die haar inwendig van verlangen lieten kreunen. Ze had het gevoel alsof iemand naar haar keek, maar negeerde diegene. Ze had even geen zin in mensen om zich heen, wou haar het liefste even in haar eigen wereldje begraven, waar ze gewoon nog bij Percy was en waar geen ruzie was gekomen. Geen misverstand. Een nieuwe traan droop over haar wang. ‘Zeg, ga jij de hele tijd blijven kijken? Ben ik mooi of zo? Rot op!’ vloog ze uit en ze kwam overeind, waarna ze de persoon vijandig aankeek en hoopte dat diegene weg zou gaan. Het laatste wat ze wou was iemand die de hele tijd naar haar kont keek.

Haar hele vijandige houding viel weg toen ze de persoon herkende. Heel haar strakke houding ging naar een ontspannen houding en haar ogen keken liefelijk naar de persoon. Ze had bijna geen kracht om zich te bewegen, maar ze hoefde ook geen kracht te gebruiken. Haar voeten brachten zich vanzelf naar Percy. Rennend ging ze het prieeltje uit. Ze sprong tegen Percy en sloeg haar benen om zijn rug. ‘Percy!’ gilde ze vrolijk en ze knuffelde hem. Ze voelde een huivering van genot door haar heengaan toen ze zijn heerlijke geur rook. ‘Ik heb je gemist,’ fluisterde ze en ze aaide hem zachtjes. Ze keek hem glimlachend aan en drukte haar lippen op de zijne. Een ongelooflijk, onbeschrijfbaar warm gevoel plaatste zich in haar binnenste toen haar langzaam zich drukte tegen de zijne en toen zijn heerlijke lippen weer tegen de hare vindbaar waren. Haar ogen sloten zich automatisch en rustig tikte ze met zijn tong tegen zijn onderlip, maar wachtte niet op toestemming. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze liet haar tong gewoon naar binnen glijden en vond de zijne. Haar haren kroelde met de laatste lokken die tot bijna in zijn nek kwamen en haar benen hield ze stevig rond zijn rug geklemd. Toen ze haar lippen terugtrok, zag ze dat verschillende mensen verbaasd richting haar keken, maar ze kon het haar niks schelen. Het enige wat haar kon schelen was de jongen in zijn schattige Micky Mouse trui. Ze keek naar zijn lip en beet op haar onderlip. ‘God, Perce. Sorry,’ fluisterde ze zachtjes en ze tilde zijn hand op, terwijl ze zichzelf met een arm stevig aan zijn nek vasthield, maar ook weer niet teveel, zodat ze hem zeker geen pijn deed. ‘God Perce, sorry, sorry, sorry!’ zei ze, toen ze zijn wonden op zijn hand zag. Ze drukte een paar kussen op zijn lippen en liet haar voorhoofd tegen de zijne leunen. ‘Ik laat je echt nooit meer zo lang alleen! Ik wou wel steeds met je praten, maar je was er nooit. Ik heb je gemist, ik heb zelfs over je gedroomd,’ fluisterde ze. ‘Je speelde de hele tijd in mijn gedachten en ik werd gek van het gemist,’ zei ze zachtjes en ze drukte haar lippen op de zijne. ‘I love you,’ fluisterde ze, met tranen in haar ogen en de bekende twinkeling.

Percy wilde weglopen toen Fanta zo tegen hem uit gevallen was. Wist ze wel dat hij het was? Waarschijnlijk wel, ze haatte hem dat was overduidelijk. Hoe kon hij ook stom geweest zijn om met Dahlia te zoenen. Hij wilde zich omdraaien totdat Fanta zijn naam roepte. Het klonk niet meer bot, maar juist vrolijk. De vrolijkheid in haar stem verbaasde hem waardoor hij bleef staan. Fanta sprong tegen hem aan klemde haar benen om zijn rug, hij omhelsde haar meteen omdat ze anders zou vallen. Haar lippen plaatsten op die van hem en hij sloot zijn vermoeide ogen. Haar lippen gaven de warmte weer waar hij al vijf dagen naar opzoek was geweest. Alleen kon de warmte niet verder verspreidde dan alleen zijn lippen. Toen ze hem weer aan keek beet hij zachtjes op zijn onderlip. Hij had ook over haar gedroomd, als maar door elke minuut die hij zijn ogen had dicht gedaan. Alleen elke droom draaide uit op nachtmerrie. Daardoor had hij in die vijf dagen zo weinig geslapen dat hij duidelijk wallen onder zijn ogen had. Hij kon gewoon niet begrijpen dat Fanta hem nog steeds wilde zien. Dat ze niet boos op hem was of verdrietig. Dat ze hem niet uitschold en gewoon zei dat zij hem nooit meer wilde zien. Hij begreep het niet. Hij keek naar zijn handen waar Fanta oversprak. Het bloed was al beetje opgedroogd, er zaten alleen wat pluisjes in van zijn trui. Niet dat hij er erg veel zrog aan hechtte. Hij keek weer naar Fanta die met tranen in haar ogen met haar bekende twinkeling hem zo kon aankijken. Ze zou hem horen uit te schelden hem te zeggen dat hij weg moet gaan. Hij beet harder op zijn onderlip, moest hij juist niet blij zijn dat Fanta hem nog wel wilde zien? Hij wist het niet, het klopte voor hem gewoon niet. Hij kon haar alleen maar aanstaren en haar ogen alleen tot zich nemen. Hij wist ook niks te zeggen, zijn woorden leken door de wind mee genomen. Hij zette Fanta voorzichtig neer op de grond, bang dat hij haar pijn zou doen. Hij trok zijn mouwen verder over zijn knokkels en keek naar de grond. Wat moest hij gaan zeggen? Dat hij ook van haar gedroomd had. Dat hij had gefantaseerd over haar lippen die in zijn hals en nek streelde. Haar vingers die constant met zijn haar speelde. Hij wist het niet.

Hij begon harder op zijn onderlip te bijten, naar mate de stilte langer werd. Hij had al lang moeten zeggen hoeveel hij van haar hield. Dat het hem speet en dat het nooit zijn bedoeling was om haar pijn te doen. Dat hij Dahlia ook niet gezien had en dat hij vijf dagen lang op zijn kamer zat. Hij keek op naar Fanta en wilde zijn mond open doen. Er kwam alleen geen geluid uit, geen enkel klein geluidje dat een teken gaf van spijt of en teken van liefde. Hij beet weer op zijn onderlip en voelde de tranen opkomen toen de woorden van zijn vader weer door zijn hoofd suisde. Jij heb alles kapot gemaakt! Jij kent geen liefde! Het was waar, hij kende geen liefde. Hij wist er niks vanaf, waarom had hij anders Dahlia gezoend en gezegd dat hij van Fanta hield? Dat was geen liefde dat was bedrog. Hij keek weer naar de grond en voelde de eerste traan over zijn wang lopen. Hij wilde het er af vegen, maar kon zijn arm het niet dwingen. Hij voelde zich zwak, hij voelde zich watje. Misschien had zijn vader al die tijd gelijk. Hij maakt alles kapot wat in zijn handen komt. Zichzelf, Fanta, Dahlia. Alles om hem heen heeft hij kapot gemaakt. Zijn familie, zijn zusje, alles. Er gleed nog een traan over zijn wang bij het bedenken van deze dingen, hij wilde Fanta zo graag in zijn armen sluiten en haar vertellen dat hij haar nooit zal verlaten. Dat hij er altijd voor haar zou zijn en haar altijd zou beschermen. Hij omhelsde Fanta zonder iets te zeggen of te antwoorden op haar vragen. Hij trok haar dicht tegen hem aan en gaf een zacht kusje op haar wang. De tranen gleden zachtjes hun weg naar beneden over zijn wangen en hij kon zich niks schelen wat anderen nu van hem zouden denken. Het enige wat hem nu uitmaakte was wat Fanta van hem zou denken. Hij streek zachtjes door haar, haar en hield haar zo dicht mogelijk tegen hem aan. Hij wilde de warmte weer voelen die hij toen ook voelde. Hij wilde de tijd terug draaien en alles anders hadden gedaan. Zodat hij hier kon zijn met Fanta zonder zich ergens schuldig over te voelen. Zonder zich zorgen te maken over Dahlia.

Glimlachend keek Fanta richting Percy en liet haar hoofd tegen zijn borstkas zakken. Ze sloot haar ogen toen ze het bekende bonken van zijn hart hoorde. Het geluid dat haar altijd op de een of andere manier heel goed kon geruststellen. Ze liet Percy’s tranen de vrije loop gaan zonder er iets aan te doen, wachtte geduldig op het moment totdat hij ze zelf zou wegvegen of totdat hij wel even bezig was met huilen. Nu was het belangrijk dat hij zijn emoties kwijtraakte. Misschien kon dat door te snijden zijn, maar ook door hem eens goed te laten uithuilen. Kalm legde ze haar hand op zijn achterhoofd en keek glimlachend richting Percy. ‘Stil maar,’ fluisterde ze en ze gleed met haar hand naar zijn nek, waar ze zachtjes met de lokken daar begon te spelen, maar Percy ondertussen liefelijk aankeek. Geen enkele sprankel haat was er in haar ogen te lezen, alleen maar liefde en begrip. ‘God, slecht geslapen dat heb je dan weer wel,’ mompelde ze, terwijl ze een beetje beteuterd naar zijn wallen keek, maar probeerde haar glimlach te behouden om hem niet verdrietiger te maken dan hij al was. Of waren het tranen van geluk? Yeah right, daarom zei hij zeker niks. Ze wist dat hij verwacht had dat ze eigenlijk boos op hem was in plaats van dat ze hem hier zo stond te omhelzen, maar Fanta kon niet kwaad op hem zijn. Ze kon hem geen mep in zijn gezicht geven en zeggen dat hij moest oprotten. Tenslotte had hij haar nu wel de waarheid verteld. Oké, het was deels dankzij Dahlia, maar toch. Ze glimlachte even en wreef over zijn wangen met haar handen en haalde daar de tranen weg, waarna ze even naar hem keek. Haar blik gleed opzij naar verschillende mensen die naar hun keken. Het kon haar niets schelen. Het enige wat haar kon schelen, was dat ze weer bij Percy was en dat ze daar voorlopig ook zou blijven. Ze sloot haar ogen genietend en leunde opnieuw tegen zijn borstkas aan, nog altijd zwijgend. Zij had ook slecht geslapen. Ze was vaak wakker geworden, had nog altijd dezelfde nachtmerries als die ze bij Percy een keer had gehad. Fanta slikte even. Dat was nog geweest voordat heel het gedoe van vijf dagen geleden begon. Hoe kon ze deze jongen missen? Hoe kon ze boos op hem blijven? Gewoon niet.

Fanta tilde haar hoofd op en vond dat het nu wel tijd wel was om tegen Percy te spreken. Ze wist niet of ze hem lang genoeg had laten bekomen, maar daar zou ze gauw genoeg achterkomen. Ergens was ze ook wel bang dat haar stem schor zou klinken of dat hij zou denken dat ze boos op hem was als haar stem plots ietsjes harder klonk. ‘Hé, dat snauwen van daarnet, ik wist niet dat jij daar stond, echt niet,’ zei ze en ze keek een beetje schuldbewust naar beneden en grinnikte toen. ‘Ik dacht dat het een of ander irritant joch was die zijn ogen niet thuis kon houden,’ zei ze en haar ogen fonkelden even melig. ‘Snap je ‘m? In plaats van handen thuishouden de ogen?’ vroeg ze lachend. Ze liet haar lach snel weer varen en kuchte even. ‘Sorry,’ zei ze flauwtjes en ze drukte een kus op zijn wang. Ze liet haar armen kruisen tegen zijn borst en ging dichter tegen hem aanstaan, waarna ze naar boven keek. ‘Ik ben heus niet boos hoor, Percy. Al de dag erna niet meer. Ik ben nu eenmaal iemand die niet lang boos blijft, vooral niet als het om jou gaat,’ zei ze en ze glimlachte even, maar haar ogen fonkelden van de waarheid dat achter haar woorden schuilde. Ze rekte zich even uit en leunde toen volledig tegen hem aan. Ze deed een been naar voren, zodat die tegen zijn been leunde. ‘Ik zou willen zeggen dat je wat slaap moet nemen, maar ik denk niet dat je dat ook zal doen. Misschien eens wat vroeger naar bed?’ zei ze en ze grinnikte even, maar hield er algauw mee op. Percy voelde zich rot en zij maakte grapjes. Maar zo was ze gewoon: het altijd proberen te redden met een grapje. Bij Dahlia viel het ook niet echt in de smaak, maar bon. Ook op Dahlia was ze niet meer boos, alhoewel het misschien beter was als ze niet meer alle drie tegelijk op een plaats waren. Er zou toch alleen maar ruzie van komen en ook veel misverstanden. Ze sloot haar ogen even en dacht aan die dag. Ze opende haar ogen weer en drukte een kus op zijn lippen, waarna ze hem aankeek met een bezorgde fonkeling in haar ogen. Als zij zich daarnet al zo slecht voelde, hoe zou hij zich dan wel niet voelen?

Percy kon er niks aan doen, hij kon er echt niks aan doen. Hij wilde niet huilen in het bij zijn van Fanta. Hij wilde niet laten zien hoe zwak hij was. Hij haatte zichzelf, echt hij haatte zichzelf. Hij hield Fanta stevig tegen hem aan gedrukt, hij wilde haar niet kwijt. Hij streek zachtjes door haar, haar en luisterde naar de woorden die ze uitsprak. Hij glimlachtte zwakjes om het grapje van Fanta. Ze wist het ook altijd voor elkaar te krijgen hem weer aan het lachen te maken. Hoe flauw de grappen ook waren van haar, ze kwamen echt van haar en ze bedoelde echt niets gemeens mee. Ook niet bij Dahlia, alleen werd het toen niet goed op gepakt. Hij bleef zachtjes door haar, haar strijken en kon even niks anders doen dan elke detail in zich opnemen van Fanta. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en opende zijn mond. Het werd tijd dat hij iets ging zeggen.
'Het spijt mij.' Zei hij met een schorre stem. Ja, het ging uitstekend met hem hoor, als je de wonden wegdacht en zijn wallen.
'Het spijt mij, dat ik je bijna vijf dagen heb ontlopen. Ik wist niet wat ik tegen je moest zeggen. Hoe ik mezelf moest gedragen of hoe jij zou reageren als ik weer gewoon voor je neus stond.' Zei Percy zachtjes en hij slikte. Zijn handen trilde zachtjes, nog steeds van de opgekropte woede die binnen in hem zat voor zichzelf. Zijn spieren stonden aangespannen alsof hij elk moment iemand kon aanvallen. Hij zou het niet doen, hij kon niemand anders bedenken die pijn zou moeten lijden dan alleen zichzelf. Hij beet harder op zijn gebarste onderlip. Hij keek Fanta aan, haar twinkeling in haar ogen stonden er altijd nog. Nog net zo als vijf nachten geleden toen ze samen waren. Hij vond het toen zo leuk met haar, dat hij zich nu wel voor zijn kop kon slaan dat er dit gebeurt is. Hij legde voorzichtig met altijd zijn trui nog over zijn knokkels zijn handen in haar hals en kuste haar mondhoeken zachtjes. Hij wilde haar geen pijn doen. Het warme gevoel kwam weer terug in zijn lippen, maar toen hij zich terug trok van Fanta kwam het koude gevoel meteen weer terug.

'Ik ben echt heel blij dat je niet boos bent.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek naar de grond. Hij glimlachte opnieuw zwakjes naar haar, toen haar woorden even door zijn hoofd suisde. You stole my heart. Hij beet meteen weer op zijn onderlip en keek op naar Fanta. Haar ogen weerspiegelde even de avond toen ze dat zei. Hij voelde haar lippen op zijn huid brandden en haar aanrakingen hem kippenvel geven. Hij trok Fanta dichter tegen hem aan en drukte zijn lippen op die van haar. Hij wilde die warmte weer terug hebben, hij wilde zich weer voelen als die avond. Helaas voelde hij alleen maar de kou die hem overmeesterde. Hij trok zich terug en keek Fanta aan. Waarom kon hij die warmte niet meer voelen? Hij wilde zich er niet afsluiten, maar hij had het al gedaan. Hij had het warme gevoel dat hij gehad, had afgesloten bij zijn anderen gevoelens. Hij kon er niet meer bij tenzij het hem te veel werd. Hij begon harder op zijn onderlip te bijten en liet zijn tanden er in zinken. Hij wilde het gevoel terug, het enige gevoel dat hem warmte gaf. Het gevoel dat hem liefde liet voelen. Liefde voor Fanta, dat kon toch niet over zijn? Nee elke keer als hij haar zag sloeg zijn hart een paar slagen over. Elke keer als hij aan haar dacht, voelde hij haar lippen op zijn huid. Elke keer als zij hem aanraakte voelde ze de plekken die ze aangeraakt had warmer worden. Hij streek zachtjes over haar wang, waarom voelde hij zich dan nog steeds zo koudt van binnen? Hij wist wel waarom... Hij wist heel goed waarom maar wilde het niet geloven. Hij voelde zich schuldig tegen over Fanta, dat is ook waarom hij nooit zijn liefde voor Dahlia waar had kunnen maken. Hij voelde zich ook schuldig tegen over Dahlia, dat hij iedereen Dahlia had laten pesten omdat hij zelf zijn bek niet open drufde te trekken. Nu voelde hij zich schuldig bij Fanta, omdat hij haar pijn had gedaan door niet eerlijk tegen haar te zijn.

‘Boos ? Ik ? Nee hoor ! Geen vuiltje aan de lucht hier ! Alhoewel,’ zei Fanta en ze keek even naar boven. Daarna verdraaide ze haar stem, zodat die veel op die van een nieuwspresentator leek. ‘Een klein wolkje aan de lucht, voor de rest blijft het droog en zonnig, we gaan over naar Houston, na de reclame,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze haar armen om zijn nek sloeg. Het deed haar pijn om te zien dat hij nog altijd die pijn in zijn ogen had. Ze wou niet dat hij pijn had. Ze sloot haar ogen even en grinnikte, waarna ze over zijn haren streek. ‘Percy, waar zit je toch mee?’ mompelde ze toen en ze keek hem vragend aan, waarna ze zachtjes een paar plukken uit zijn gezicht streek. Dit was echter niet van nut, want ze sprongen gewoon weer vrolijk terug, wat Fanta even liet glimlachen. Ze zuchtte even en keek om zich heen. Ze voelde de koude wind tegen haar schouder. Wie ging er dan ook in een rokje, een shirt dat een schouder bloot liet en ballerina’s naar buiten? Juist ja, zij. Ze grinnikte even en keek weer terug naar Percy. Ze wou wel graag weten waar hij mee dwars zat. Misschien had het wel met het gedoe van vijf dagen geleden te maken. Ze keek even naar de lucht en wist zichzelf voor een paar seconden geen houding te geven. Ze wist niet wat ze moest zeggen om Percy op te vrolijke, maar wist ook niet wat ze moest doen om haar eigen onrustige gevoelens een beetje te bedaren. Het idee dat hij niet meer verliefd op haar zou zijn en daar soms mee zou zitten, deed haar echt ontzettend veel pijn. Ze slikte even en sloeg haar ogen neer.

Kalm liep ze achteruit en pakte Percy’s hand vast. ‘Kom, in het prieeltje kun je misschien wat beter uit je woorden komen, het is daar rustgevend,’ zei ze kalm en ze trok hem mee tot ze in het prieel waren. Ze had het gevoel alsof iedereen afwachtend richting hun keek, hun adem inhoudend, hun afvragend of het nog wel goed zou komen tussen de twee. Fanta kon daar eerlij gezegd op dit moment geen antwoord op geven. Ze wou dolgraag dat het weer goed tussen hun ging, maar ze wou ook dat hij zich niet verplicht voelde om bij haar in de buurt te zijn. Kalm ging Fanta zitten en trok Percy voorzichtig naast zich, zorgend dat hij niet te hard neerkwam. Ze ging op haar knieën zitten en sloeg haar armen rond hem heen. ‘Je weet toch dat je niet verplicht bent om bij me te blijven als dat niet meer nodig is voor je?’ zei ze en ze voelde zelf hoe een pijnlijke steek dat veroorzaakte in haar borstkas en hoe die woorden haar pijnlijk adem lieten nemen. Ze sloot haar ogen even en probeerde haar eigen tranen in te houden. Was dat wat vijf dagen geleden gebeurd was de druppel geweest? Kwam het nog wel goed tussen hun?

- Kort, I know, maar moet zo gaan ;(

Percy ging naast Fanta zitten in het prieeltje. Hij wilde niks tegen haar zeggen, of hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij wist niet hoe hij moest zeggen waar hij mee zat. Hij was bang dat Fanta het verkeerd op zou vatten, bang dat hij niet meer van haar houdt. In tegen deel, hij hield ziels veel van haar. Maar hij voelde het warme gevoel niet meer terugkomen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij hoefde het Fanta niet te vertellen, maar dan zou hij al weer tegen haar liegen. Sinds wanneer kon het hem schelen als hij tegen iemand loog? Hij heeft vijf jaar lang niets anders gedaan dan gelogen tegen iedereen. Hij wilde niet liegen tegen Fanta, omdat zij ook niet tegen hem loog. Soms was liegen toch geen slecht iets, hij kon ook gewoon zeggen dat hij moe was, dat was geen leugen. Hij hoefde niet te zeggen tegen Fanta dat het warme gevoel dat hij die avond voelde niet meer terug komt. Dat hij het heeft weggestopt net zoals zijn anderen gevoelens, omdat het hem pijn gedaan had. Hij keek even naar de grond en keek daarna weer op naar Fanta.
'Ik heb vijf dagen bijna niet geslapen.' Zei hij zachtjes en begon aan zijn trui te plukken. Hij trok zijn mouwen nog verder over zijn vuisten heen en propte zijn mouwen in zijn vuisten zodat ze ook niet omhoog konden kruipen. Deze trui had hem al heel wat keren gered, hij glimlachte zwakjes toen hij er aan dacht. Hoe vaak hij deze trui wel niet aan had om zijn handen te kunnen verbergen. Hij keek naar zijn handen en plukte verder aan zijn trui.
'Gewoon niet geslapen eigenlijk. Telkens weer nachtmerries enzo.' Fanta zou hem misschien wel begrijpen wat hij bedoelde met nachtmerries. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en wist niet zeker of hij moest zeggen wat hij zichzelf allemaal heeft aangedaan. Zijn armen zaten helemaal onder de krassen en zijn knokkels waren ook helemaal stuk.
'Ik heb ook behoorlijk wat woede af gereageerd.' Fluisterde hij bijna onhoorbaar.

Hij keek naar Fanta om haar reactiet te peilen. Hij wilde niet dat ze zich al te veel zorgen zou maken over hem. Het kwam wel weer goed, hij zat nu even in een periode waar het heel erg was, waarschijnlijk over een paar dagen zou het wel weer meevallen. Percy wist het niet zeker, maar hij hield zich dat al vijf dagen vol. Normaal zou een aanval zoals deze een dag of misschien twee dagen duren, maar nu duurde het al vijf dagen en kon hij nog op elk moment zijn knokkels stuk slaan. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar de grond.
'Het heeft niks met ons verder te maken, ik denk alleen dat ik misschien wat tijd nodig heb om het allemaal weer op een rijtje terug te krijgen.' Zei Percy en hij keek weer naar zijn handen. Hij begon weer te plukken aan zijn trui en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij haalde de pluisjes van zijn trui en keek daarna weer op naar Fanta.
'Niet dat ik wil stoppen met... -hij wist niet hoe hij het moest noemen, wat hij had met Fanta- Met ons, zeg maar.' Zei Percy op een onhandige manier. Waarom kon hij niet zoals anderen gewoon normaal uit zijn woorden komen? Gewoon normaal kunnen praten zonder dat hij struikelde over zijn woorden in een hoekje werd geduwt als een verlegen jongen of een jongen van weinig woorden. Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Dat was nu niet het belangrijkst, het belangrijkst was dat hij het goed kon maken met Fanta, haar kon uitleggen wat er aan de hand was.
'Ik vond die nacht echt geweldig.' Fluisterde Percy en hij durfde Fanta niet meer aan te kijken, hij keek weer naar zijn handen en begon opnieuw te plukken aan zijn trui. Ja zijn Micky Mouse trui was zijn redder in nood. Waren alle disney figuren dat niet?

‘Ja, dat zie ik, God Percy, zo heb ik het ook nooit gewild,’ zei ze zachtjes toen Percy zei dat hij zich afgereageerd had. Ze pakte zijn handen vast en bekeek aandachtig de wonden. Zonder op Percy’s reactie te letten, schoof ze de mouw van zijn arm omhoog. ‘Percy,’ fluisterde ze zachtjes, toen ze een hoop krassen tevoorschijn zag komen. Ze schudde haar hoofd even en keek hem even aan. ‘Komt dit allemaal door wat er vijf dagen geleden gebeurd is?’ vroeg ze met een brok in haar keel. Nee, ze moest nu niet gaan huilen. Dat zou Percy echt niet ten goede doen. Tenslotte wou ze niet alle aandacht voor zichzelf opeisen. Ze keek even naar zijn armen en liet zijn mouw toen weer zakken. Ze sloeg haar armen om zijn borstkas en drukte haar hoofd tegen zijn rug. ‘Ja, ik ook. De beste nacht uit mijn leven,’ zei ze en ze glimlachte even toen ze weer aan hun dacht, die daar onbezorgd lagen, niet bang zijnd voor een bewaker die hun zou kunnen ontdekken. Dat was uiteindelijk ook niet gebeurd, maar je wist maar nooit. Ze hadden misschien gewoon geluk gehad dat er geen bewaker op dat stukje rondliep, want Fanta wist bijna zeker dat ze ’s nachts ook controleerden. Niet iedereen ging hier braaf en netjes op de kamer slapen en daar waren Fanta en Percy een voorbeeld van. ‘Ik wil niet dat je zo’n pijn hebt,’ zei ze zachtjes en ze streelde hierbij voorzichtig zijn handen, bang zijnd dat ze per ongeluk te hard over een wondje zou gaan en die per ongeluk zou openkrabben. Dan zou Percy zich misschien nog rotter voelen dan hij al deed en dat was echt het allerlaatste wat ze wou. Bovendien was Percy zo gebroken zijn al moordend voor haar.

Fanta kroop op haar knieën naar voren, zodat ze Percy kon aankijken. Ze ging in kleermakerszit voor hem zitten. ‘Je kunt rustig in mijn ogen kijken. Ik heb niet opeens rode ogen of zo gekregen, hoor,’ zei ze en meteen kreeg ze een brede grijns. Oh nee! ‘Maar dat zou ik wel willen! Rode ogen, waarmee ik de bewakers de stuipen op het lijf kan jagen en iedereen lekker weg kan jagen. Dan noem ik mezelf Cassis, aangezien die drank paars is en ik paars een mooie kleur vind,’ zei ze en ze grinnikte even, maar besefte daarna gelijk dat ze zich weer eens had laten meerslepen door haar eigen, flauwe gedachten. ‘Oh, sorry. Daar zit je dus echt niet op te wachten,’ zei ze zachtjes en ze pakte zijn handen en streelde zijn duimen. ‘Schat, kijk me eens in de ogen, ‘ dwong ze hem zachtjes en ze kroop dichter naar hem toe, zodat haar benen tegen de knieën van hem leunden. ‘Ik heb nog niet uitgevonden wat we hebben, maar ik heb wel het gevoel dat het iets speciaals is. Sowieso heb ik geen verstand van verkering en weet ik veel wat voor gedoe er allemaal bij verliefd zijn komt kijken, maar als ik je een ding met alle zekerheid kan vertellen, is het dat we alles op de een of andere manier weer te boven komen, net zoals we dat altijd voor elkaar zullen krijgen,’ fluisterde ze. ‘Wist je nog, de dag dat je me ontmoette? Toen zijn we elkaar toch ook de baas geweest? Onze problemen te baas geweest?’ vroeg ze en ze glimlachte, waarna ze bemoedigend in zijn hand kneep, maar daarbij uitkijkend dat ze niet per ongeluk in zijn wonden kneep. Zachtjes streelde ze zijn duim en wachtte af wat hij zou gaan zeggen of gaan doen.

- Iets korter. Moet dadelijk eten ;D

Percy wilde zijn arm terug trekken toen Fanta zijn mouw omhoog trok. Het was al te laat, Fanta had het al gezien en zich dood geschrokken om zijn armen. Hij bekeek zijn eigen arm ook en kon niet ontkennen dat het er niet vreselijk uitzag. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en schudden zijn hoofd. Het was niet alleen de afgelopen vijf dagen.
'Een paar woede aanvallen, met de gevoelens van de afgelopen paar dagen en je krijgt dit als kunstwerk er uit.' Zei Percy droogjes terwijl hij toe keek hoe Fanta zijn mouw weer naar beneden deed. Hij trok zijn mouw verder over zijn knokkels zodat ook zijn geschaafde knokkels niet te zien waren. Hij keek in de ogen van Fanta en glimlachte zwakjes naar haar. Hij vond het best prettig dat ze grapjes maakte, was de sfeer ook minder zwaar. Hij bleef even in haar ogen staren en probeerde de woorden te zoeken die hij meer tegen Fanta wilde zeggen.
'Niet dat ik vaak last heb van woede aanvallen, maar het zijn gewoon opgekropte emoties die dan los komen enzo, je weet wel.' Het laatste murmelde hij maar, omdat hij niet echt zeker wist hoe hij het moest noemen. Hij beet weer zachtjes op zijn onderlip. Hij keek weg van Fanta's ogen en keek even door het prieeltje heen. Veel mensen stonden hun aan te kijken. De meeste kende hij niet eens. Hij keek weer naar Fanta en trok zou mouw nog verder naar beneden.

Hij wilde niet dat Fanta al door zag hoe hij zichzelf toegetakeld had. Het was niet Fanta's schuld of die van Dahlia. Het zou wel weer goed met hem komen, echt wel. Hij vond het wel een beetje vreemd om te horen dat Fanta vond dat zij iets speciaals hadden. Hij wist zelf niet hoe hij het moest verwoorden en Fanta kon dat allemaal wel zo goed.
'Dat weet ik ook wel, dat we er wel weer boven op komen. Ik weet ook zeker dat we samen er uit komen.' fluisterde Percy zachtjes tegen Fanta. Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wist wel dat het goed kwam. Alleen wist hij niet wanneer, hij wist niet hoelang dit allemaal nog ging duren. Hij keek naar zijn handen waar hij weer aan zijn trui zat te plukken. De aanval duurde nu al vijf dagen, nog nooit had het zolang geduurd. Hij beet op zijn onderlip en beet steeds harder. Zijn handen trilde nog steeds zachtjes en keek naar Fanta op.
'Ik weet alleen nog even niet hoe.' Fluisterde hij zachtjes en hij keek weer naar beneden. 'Sorry, alleen ik loop al vijf dagen zo erbij, dat is nog nooit gebeurt. Ik weet ook niet hoe ik het onder controllen kan krijgen nu weer.' Zei Percy nu iets harder. Fanta mocht best de waarheid weten, het ging niet goed met hem. Hij was gewoon op, hij wist niet meer wat hij er tegen moest doen.

-Oeps ook niet zo lang-

Begrijpend knikte Fanta. Ze had ook dagen dat ze helemaal niks wou doen, geen fut had en eigenlijk de meest negatieve energie in zich had die ze maar kon hebben, maar ze wist wel hoe ze er dan weer bovenop kwam. Gewoon leuke dingen doen, of juist ontspannende dingen. Natuurlijk waren al die ideeën een beetje belemmerd dankzij de kliniek, maar er waren toch nog steeds leuke dingen die ze konden doen? Fanta genoot er stiekem al van dat ze bij hem was, dat was een. En ook het lekker weertje en de wind die met haar haren speelde, zorgden ervoor dat ze zichzelf goed voelde, maar ze wou natuurlijk ook dat Percy dat inzag. Percy zou het misschien allemaal onzin vinden als ze het zo tegen hem zou zeggen. Het klonk filosofisch, dat wel, maar als je het echt in je hoofd haalde om zo na te denken, rustte het wel een beetje op je. Ze sloot haar ogen en dacht even na. Ze probeerde wijze woorden te vinden die hem hieruit zouden halen. Ze was zelf nu niet echt een filosoof, maar soms kon ze dat wel zijn. Ook als ze over perfectie van het haar sprak, klonk ze als een filosoof. Perfectie van het haar was trouwens het mooiste wat je kon hebben. Gewoon die haren die in een perfecte lengte langs je gezicht vielen. Ze glimlachte even en dacht opnieuw na. Wat kon ze tegen hem zeggen zodat hij zich beter voelde? Ze wist het niet op dit moment, maar ze wist zeker dat er dadelijk een moment zou komen dat ze het wel ging weten. Ze pakte zijn hand en zocht voorzichtig zijn polsslag op door aan de binnenkant van zijn pols te zoeken naar zijn polsslagader. Toen ze die vond en het regelmatige kloppen voelde tegen het topje van haar vinger, schoten de woorden haar te binnen. ‘Hoe? Daar komen we samen wel uit. Het belangrijkste is dat je nu even tijd voor jezelf moet nemen en rustig moet nadenken over wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Het kan zijn dat het gedoe met Dahlia en mij je een beetje uitgeput heeft en dat is ook niet vreemd. Je zal naar Dahlia moeten gaan en met haar moeten spreken, ik weet zeker dat ze het je vergeeft als ze ziet hoe erg je er zelf mee zit. Bovendien heb ik het je al vergeven.’

Glimlachend keek Fanta naar Percy, waarna ze haar vinger langs zijn polsslagader liet glijden naar zijn bovenarm. Haar gezicht gaf geen kik toen ze over de ribbeltjes ging. Kleine littekentjes die zijn arm ontsierden kwam ze tegen, maar ze gaf geen kik toen ze voelde hoe lang sommigen van hun wel niet waren. Ze sloot haar ogen even en merkte iets nat op. Ze gleed langs het natte en kwam gelijk tot de conclusie dat het bloed was dat nog niet volledig opgedroogd was. Zachtjes veegde ze bloed weg en keek toen even naar haar vinger, waarna ze die in haar mond stak. ‘Bloed,’ mompelde ze even en ze glimlachte. ‘Misschien kan ik je arm even ontsmetten? Ik weet zeker dat ik hier in de buurt wel iets kan krijgen om je wonden een beetje te helpen,’ zei ze kalm, terwijl ze om zich heenkeek, zoekend naar iets wat ze kon pikken om Percy’s wonden te verzorgen. Haar blik gleed naar een bewaker die hun kalm stond te bekijken. Haar ogen gleden even in de ogen van de bewaker en een schok drong door haar heen toen ze hem herkende. Hij was diegene die haar de rondleiding had gegeven in de kliniek. Onverschrokken staarde ze hem aan totdat hij zijn blik ergens anders naartoe richtte en grijnzend keek ze weer richting Percy. ‘Het is ook belangrijk dat je deze dagen een beetje positief probeert te zijn en probeert te ontspannen, door bijvoorbeeld even te gaan liggen,’ zei ze glimlachend, waarna ze een kusje op zijn mond drukte en hem toen kalm aankeek.

- Excuseer voor de lange duur -

Percy keek naar Fanta's hand die een weg vond naar zijn pols. Hij keek haar aan en knikte zachtjes. Hij moest zeker met Dahlia praten, maar ook met Fanta. Hij wist alleen niet hoe. Hij keek naar de hand van Fanta die nog steeds om zijn pols lag. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en schudden zachtjes zijn hoofd. Hij moest zeker met Fanta praten, maar ook eerst zijn eigen gevoelens weer op een rijtje krijgen. Het gevoel plaatsen bij de juiste persoon.
'Ik moet zeker met Dahlia praten.' Fluisterde Percy zachtjes. 'Als ik heel eerlijk ben-...' Hij wist niet zeker of hij deze zin af moest maken. Waarschijnlijk zou het Fanta alleen maar kwaad of verdrietig maken. Maar aan de anderen kant was het wel de waarheid en hij wilde niet meer liegen tegen niemand meer. Hij keek naar Fanta en probeerde de juiste woorden te vinden. De juiste woorden die het juiste gevoel weergaven en de juiste betekenis.
'Als ik heel eerlijk ben, zou ik niet weten wat ik moet doen als ik Dahlia kwijt raak.' Fluisterde Percy en hij liet zijn blik meteen naar beneden zakken. Hij begon op zijn onderlip te bijten en steeds harder tot dat hij opnieuw bloedde. Hij zoog op zijn onderlip om het bloed weg te zuigen en keek daarna weer naar Fanta.
'Het klinkt misschien raar of stom, maar zij lijkt soms wel een puzzel stukje dat je gewoon nodig heb om je puzzel af te maken. Alleen is het puzzelstukje nog niet in gekleurd.' Fluisterde Percy. Waarschijnlijk zou Fanta er niks van begrijpen wat hij ermee bedoelde. Dat maakte ook niet uit, als hij het zelf maar kon begrijpen. Nou ja dat deed hij ook niet echt.

Percy voelde de hand van Fanta over zijn arm glijden. Het liefst wilde hij dat Fanta er mee stopte, hij wilde niet dat iemand zijn armen aanraakte. Hij schudden zijn hoofd toen ze vroeg of ze het moest ontsmetten. Hij zou het wel zien als ze ontstoken waren, dan dat maar. Hij trok zijn arm terug en trok zijn mouw van zijn trui zover over zijn handen en stopte het stof in zijn vuisten, zodat Fanta hem niet opnieuw kon aanraken over zijn litekens. Hij bedoelde het niet vervelend naar Fanta, maar hij vond het gewoon niet prettig. Hij keek naar de grond en luisterde naar Fanta. Hij voelde de lippen van Fanta tegen de zijne en hij keek in haar ogen. Hoe kon zij zo kalm blijven? Hij wilde niet gaan liggen of alles positief in gaan zien. Hij had fouten gemaakt en daar moest hij mee leven. Dan klonk dat wel heel dramatisch maar het is wel de waarheid. Hij moest het tegen Fanta zeggen, dat het gevoel dat hij nu had, moeilijk lag. Het gevoel dat hij bij haar was en dat ze hem vergeven had was geweldig en warm, maar het werd meteen weg gedrukt door het koude schuld gevoel. Hij voelde zich schuldig naar Dahlia, hij was verliefd op haar en heeft het haar nooit vertelt. Ze had hem gezoend en hij haar ook. Hij begreep er niks van, van zijn eigen gevoel en die van anderen.

-Nha maakt niet uit, alleen is het wel een beetje een flut post die van mij xD-

Vanbuiten leek Fanta een en al kalm te zijn, vanbinnen kookte ze bijna van woede. Natuurlijk. Dahlia, die haar gewoon mocht uitdagen en gewoon mocht uitlachen wanneer het haar uitkwam, werd verdedigd door Percy. En zij? Bij haar was er twijfeling of hij voor haar op moest komen of niet. Ze wist dat het onredelijk was als ze dat recht in zijn gezicht zou roepen en ze wou hem niet meer gebroken laten uitzien dan hij nu al deed, maar kon zij er ook wat aan doen dat hij het ertoe maakte? Hij zoende eerst Dahlia, leek dan spijt te hebben en leek haar nu niet te willen verliezen als vriendin, maar leek ook moeite te hebben met de relatie – als ze het zo al kon noemen tussen haar en Percy – van hem. Ze zuchtte even. Liefde was gewoon moeilijk. Moeilijk en niet te begrijpen. Ze wou dat ze hem wat beter kende, dat ze wist wat ze kon verwachten. Was hij iemand die het echt meende of had hij nu al genoeg van haar? Wou hij liever bij Dahlia zijn of bij haar? Wou hij eigenlijk wel een keuze maken en maakte hem dit vanbinnen helemaal kapot, net zoals het bij haar deed? Ze wou dat ze antwoorden kreeg. Ze kreeg die in elk geval niet van Percy en dat irriteerde haar vreselijk veel. Ze wou dat hij eens duidelijker was over zijn gevoelens en gewoon zei wat hij wou. Zou haar autisme soms een rol spelen dat ze zo scherp reageerde? Hoe zouden normale mensen reageren? Hè, hier werd ze ook geïrriteerd van. Steeds, elke dag, vroeg zij zich af hoe ‘normale’ mensen zouden reageren. Hier waren geen normale mensen. Hard om te zeggen, maar het was dan ook de waarheid. De waarheid was toch altijd hard? Haar blik gleed opzij richting Percy en ze voelde weer diezelfde medelijden die ze eerder op de dag gevoeld had. Het liefst wou ze hem nu een dikke knuffel geven en zeggen dat alles wel in orde kwam, maar zo gaf ze zichzelf en hem ook weer een excuus om te gaan piekeren. Wat als het niet goed kwam? Ze wist dat ze altijd een of andere stoker zou blijven tussen Dahlia en Percy. Zou het niet gewoon beter zijn om weg te gaan? Zou het niet gewoon beter zijn om de keuze te maken om op te stappen? Om Percy en Dahlia gewoon bij elkaar te laten komen en om zich verder nergens meer mee te bemoeien? Of zou dat teveel voor de hand liggen? Ze wist het even zelf niet meer en moedeloos liet zij zichzelf bij Percy neerzakken, terwijl ze elke mogelijkheid overwoog. Weglopen was gewoon zo makkelijk. Je deed een stap verder van je problemen en je was er vanaf. Dus niet. Ook al zou je weglopen, het slechte gevoel zou blijven, zou je vanuit je binnenste kapot maken. Er zou uiteindelijk een muur rond je heen groeien en je zou al je naasten verwaarlozen. Nog zoiets: zij had geen naasten. Ze stond op en hield haar blik ijselijk gericht naar de struiken. ‘Percy, je betekent ontzettend veel voor mij en ik zou veel voor je opgeven, maar ik weet dat het niet wederzijds is. Dahlia spookt in je hoofd rond elke keer dat je me kust. Dacht je dat ik het niet opmerkte? Pas na die ruzie werd het duidelijker voor me. Ik denk dat we afstand van elkaar moeten nemen,’ zei ze en ze probeerde dit zo hard mogelijk te zeggen, maar ze ging vanbinnen kapot en tranen sprongen in haar ogen. Snel draaide ze zich om en liep een eindje weg, hopend dat Percy haar naam zou roepen en haar zou tegenhouden. Nee, ze moest nu doorlopen. Met opgeheven hoofd en haar ogen naar boven gericht – het bleek dat als je je ogen naar boven richtte, dat je traankanaaltjes geblokkeerd werden en je tranen dus niet konden ontsnappen – liep Fanta naar het einde van het prieeltje, daarbij Percy achter zich latend. Het deed haar ontzettend veel pijn om hem daar zo te laten zitten, maar ze kon er niet tegen als ze als een soort stoker tussen Dahlia en Percy leefde. Ze zuchtte even en een traan probeerde alsnog te ontsnappen.

- Nog niet uit topic, wacht op reactie van Perc ;D
Your choice if the topic is done ;D -

Percy bleef naar de grons staren, durfde niet meer op te kijken naar Fanta. Haar stilte maakte hem gek van binnen. Hij wilde weten wat ze dacht, wat ze voelde. Misschien haatte ze hem toch. Wilde ze niet meer verder gaan met deze... Met deze relatie, als dat wel het goede woord was voor hun band die ze hadden. Hij liet zijn tanden in zijn lip zinken en dacht zelf ook na. Wat voelde hij en voor wie voelde hij wat? Misschien was het niet juist om te zeggen dat hij Dahlia niet kwijt wilde raken. Misschien was het wel juist om te zeggen zodat Fanta wist wat hij zeker niet wilde. Maar hij wilde ook niet dat Fanta zich schuldig ging voelen als het inderdaad niet goed kwam tussen hem en Dahlia. Het was zijn fout, hij had haar nooit mogen en zoenen en uiteindelijk heeft hij dat wel gedaan. Misschien lag daar alle fouten, het lag aan hem, hij wist niet hoe hij met zijn gevoelens om moest gaan en hij wist niet welke gevoelens hij bij wie moest plaatsen. Hij beet harder op zijn onderlip, al die tijd had iedereen gelijk. Wat wist hij nou van liefde af? Hoe kon hij nou van twee personen houden. Als houden al het juiste woord was. Hij voelde zich goed en prettig bij Fanta, hij kon echt echt zeggen dat ze iets met hem deed wat anderen niet deden. Maar waarschijnlijk zou ze dat niet eens geloven als hij het tegen haar zou zeggen. Maar hij wilde Dahlia ook niet kwijt, ze was altijd een goede vriendin van hem geweest. Misschien was die zoen gewoon een vergissen, iets van blijdschap omdat hij bang was Dahlia voor altijd kwijt te raken. Maar wat zou er dan een volgende keer gebeuren als hij Dahlia opnieuw kwijt zou raken, zou hij haar opnieuw zoenen? Percy keek toe hoe Fanta voor hem ging zitten, haar blik die naar de struiken keek met een kilte die hij nog nooit bij haar had gezien maakte een brok in zijn keel. De woorden die ze uitsprak lieten steken achter in zijn borstkast die te pijnlijk waren. Hij beet op zijn onderlip en keek hoe ze wegging. Hij wilde haar achterna rennen, haar naam roepen en haar zoenen. Haar vertellen dat hij haar nooit meer pijn zou doen en nog meer beloftes maken die hij waarschijnlijk nooit na zou kunnen komen. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, hij wilde Fanta geen pijn doen, maar zijn hart vertelde hem ook dat als hij nu niet achter Fanta aan zou gaan hij haar voor altijd kwijt zou raken.

'Fanta!' Zijn stem klonk lichtelijk schor, door de tranen die hij inslikte, het sloeg zelfs bijna over. Hij stond op en ging naar haar toe, hij pakte haar bij haar onderarm en beet twijfelend op zijn lip. Hij kon Fanta niet dwingen om naar hem te luisteren of om hier te blijven, maar toch wilde hij vertellen dat hij echt van haar hield. Dat het niet zijn bedoeling was haar ooit zo pijn te doen. Dat hij zichzelf haatte, omdat hij alles kwijt zou raken nu, door een kus. Hij beet harder op zijn onderlip, durfde Fanta nog steeds niet aan te kijken. Maar schraapte toch zijn moed bij elkaar om zijn blauwe ogen op haar ogen te laten rusten.
'Het spijt mij.' Fluisterde hij zachtjes, om zijn stem niet opnieuw te laten overslaan, hij probeerde met alle moed die hij had, in haar ogen te blijven kijken en haar te vertellen wat hij nou werkelijk voelde. Alleen leek de moed die hij had, niet genoeg te zijn.
'Het spijt mij vreselijk. Ik had je nooit zoveel pijn mogen doen...' Hij beet zachtjes op zijn onderlip en liet haar los. Hij keek naar de grond om zijn woorden misschien te kunnen vinden in het gras dat onder hun lag.
'Ik hou echt van je, ik hou ontzettend veel van je en ik wil je ook niet kwijt. Jij kan mij dingen laten voelen en in dingen laten geloven die anderen altijd voor me weg haalde. En ik weet dat dit heel zeikerig klinkt en heel dramatisch, maar het is wel de waarheid. Ik hou van jouw en als jij er nu een punt achter wilt zetten, begrijp ik dat.' De laatste zin leek nog meer pijn te doen dan de woorden die Fanta tegen hem zeiden. Niet alleen omdat hij bang was dat Fanta er een punt achter zou zetten, maar ook omdat hij Fanta echt niet kwijt wilde. Hij keek in haar ogen en beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip. Hij gaf Fanta groot gelijk als ze nu van hem weg liep, hij had in elk geval kunnen zeggen tegen haar, dat hij echt van haar hield en dat hij echt niet had gewild dat ze zoveel pijn zou leidden door zijn stomme gedrag.

Huilen om een jongen, wanneer leerde ze het nou eens af? Eerst om Jason, die het huilen sowieso niet waard was geweest, nu om Percy. Hij was het huilen wel waard. Hij was de eerste voor wie ze echt goede gevoelens had. Bij Jason was het eerst goed, maar daarna dwangmatig. Hoe verder ze met Percy die nacht was gegaan, hoe beter en hoe vrijer zij zich daardoor gevoeld had. Het had zo goed gevoeld toen zijn handen op haar dijen lagen. Hij had niet geweten wat zij fijn vond en wat niet, maar ze vond alles bij hem fijn. Ze vond alles goed van hem en hij mocht zo ver gaan als hij wou. Zijn lieve glimlach had ervoor gezorgd dat ze dingen deed waarvan ze niet meer eens van verwacht had dat zij ze weer zou doen. Alleen maar omdat hij glimlachte en omdat hij zo lief was. En nu leek alles gewoon schijn te zijn. In scène gezet. Hij had Dahlia gezoend, Dahlia bleek een of andere trut uit de negentiende eeuw te zijn - echt waar, hoe ze ruzies probeerde op te lossen, niet normaal - en zij zat er maar zo'n beetje bij. Ze had Dahlia met haar vuist in haar gezicht moeten meppen, moeten schreeuwen hoe lelijk het kind was, zonder dat daar een greintje waarheid inzat en ze had Percy tegen zijn wang moeten slaan. Daarna had ze moeten weglopen en hun twee laten stikken in hun wereldje. Als zij wilden zoenen, dan deden ze dat toch lekker? Kon haar het wat schelen! En ze dacht nog wel dat Percy die lieve jongen was die zoiets niet deed. Iemand die ècht trouw aan haar was. Hoe kon ze zich zo vergissen in een jongen? Alwéér. Ze had zich in Jason vergist en ook in Percy. Maar bij Jason deed het minder pijn dan bij Percy. Percy's woorden leken als een mes door haar hart te gaan en lieten haar geloven dat ze hartritmestoornissen kreeg, alleen maar door een paar woordjes van hem, die haar eigenlijk helemaal niks zouden moeten kunnen schelen. Ze zuchtte even.
Plotseling leken al die gedachten verdwenen te zijn. Hoop kwam in haar op toen een hand zich om haar arm klemde. Haar hart sprong met een zenuwachtig sprongetje hoog in de lucht en haar ogen sloten zich, terwijl ze op goed geluk hoopte dat het Percy was. Ze wou dat hij het was. Al haar gedachten van daarnet leken te verdwijnen, alleen maar omdat Percy's hand rond haar arm gesloten was. Een aanraking die voor iedereen heel normaal zou zijn geweest, maar niet voor haar. Zelfs na een paar weken zou ze de aanraking als een wonder beschouwen. Zijn lippen tegen de hare, was er iets beters? Zijn handen, die door haar haren woelden, was er iets beters? Nee, waarschijnlijk niet. Toch was het moeilijk om hem aan te kijken en geen vervelende gedachten te krijgen. Hij had haar vertrouwen immers geschonden en moest daar een prijs voor betalen. Hij zou vertrouwen weer terug moeten winnen. Naar haar idee was hij daar veel te goed mee bezig. Zijn woorden lieten haar duizelen en het volgende moment had ze snikkend haar armen rond zijn lichaam geslagen. Waar was ze nu met haar woorden? Waar was ze nu met haar scherpe, ondernemende gedachten? Haar scherpe woorden, die op haar tong zouden moeten liggen en die ze zou moeten uitspreken tegen hem. 'Wat klets je nou? Ik wil er geen punt achter zetten.' Haar onderlip trilde, alsof ze niet een meid van vijftien was, maar een kleuter van vier jaar. Met blinkende, grote bruin-gele-groenige ogen, keek ze naar hem op. Haar ogen, die verschillende kleuren leken te hebben, keken in de diepblauwe ogen van Percy. Zo diep als de zee en ook zo mooi. Een grote glimlach verspreidde zich rond haar lippen. Haar armen hadden zich van zijn rug verschoven naar zijn nek. Als ze op haar tippen zou staan, zou het zo gebeurd kunnen zijn. Haar lippen zouden de zijne vinden. Maar zou dan ook alles weer goed zijn? Haar impulsiviteit zou het van daar over moeten nemen. Niet denken, maar doen. Misschien zou ze haar impulsiviteit een kans moeten geven. Ze had toch wel vaker woorden die alles oplosten? Of was dat ook maar schijn? Nee, dat was echt.
Met zacht van liefde sprankelende ogen, keek ze naar Percy. Zijn blauwe ogen leken boekdelen te spreken. Ze twijfelde niet aan zijn liefde. Al haar twijfel leek weggenomen te zijn met zijn woorden. Al haar gemene gedachten over Dahlia, leken verleden tijd te zijn. Al haar vrolijke gedachten en de heerlijke momente met Percy, kwamen terug. Haar ogen sloten zich automatisch en een nieuwe glimlach verspreidde zich. Pas toen ze haar ogen weer opende, merkte ze dat het regende. Haar mutsje beschermde haar haren voor de regen, haar blès was een klein beetje onder het mutsje gestoken, dus de symmetrie van haar haren zou niet verdwijnen. Daar hoefde zij zich geen zorgen om te maken. Maar zelfs de symmetrie van haar haren leek onbelangrijk vergeleken met dit. Ondanks dat regen stom was, maakte het dit moment wel perfect. Regen, liefde en vergiffenis, toch? Zou ze alles kunnen vergeven en vergeten? Misschien. Ze wist het niet. Alles wat ze nu nog wou, was haar lippen op de zijne drukken. 'Niets zeggen,' mompelde ze zachtjes, voordat ze haar satijnzachte lippen op de zijne drukte en daarmee het laatste vleugje onzekerheid over haar liefde voor hem vergat en voor beide onbelangrijk maakte.

- Een mooie post voor Miezel ;3

Voordat Percy nog iets kon zeggen of kon uitleggen hoe hij zich echt voelde. Dat hij haar kon vertellen dat het zijn fout was, dat hij er beter over had moeten nadenken. Het had niks met nadenken te maken. Hij had zijn gevoelens gewoon in moeten houden. Nooit moeten denken dat Dahlia ooit nog een deel van zijn toekomst kon worden. Of had hij zijn gevoelens bij Fanta in moeten houden? Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij wist het niet. Hij wist niet wat hij werkelijk voelde voor Fanta. Hij wilde bij haar zijn. Haar in zijn armen sluiten en haar nooit meer laten gaan, maar die gevoelens had hij ook bij Dahlia. Waarom was hij zo stom bezig, kon hij niet gewoon van een persoon houden. Zoals iedereen dat deed. Hij voelde de armen van Fanta om zich heen en hij sloeg zijn armen ook om haar middel. Het warme gevoel kroop bij hem naar binnen, maar het voelde niet meer zo sterk als eerst. Het had niks met Fanta te maken, maar met hem. Hij had het gevoel dat hij van Fanta kreeg weg gestopt. Hij wilde het niet meer naar boven laten komen omdat het hem pijn deed. Omdat hij wist dat hij Fanta en Dahlia beide pijn deed. Hij beet hard op zijn onderlip toen Fanta op haar tegen ging staan, toen haar gezicht nog maar een paar centimeter bij hem verwijderd waren en dat haar lippen de zijne raakte. Haar zachte lippen tegen zijn lippen leek een eeuwigheid te duren. Maar dat vond Percy totaal niet erg. Hij wilde haar lippen blijven voelen, maar het kon niet. Percy kon het niet allemaal goed maken met een simpele kus. Misschien lag dat aan hem, misschien was hij wel zo’n sukkel die alles uit moest praten. Maar dit voelde niet goed voor hem. Hij wilde zijn mond openen, maar Fanta vroeg hem niks te zeggen. Hij voelde hoe de regendruppels zachtjes tegen zijn aan spatten. Percy schudden zachtjes zijn hoofd, hij hield van Fanta heel veel, maar hij kon nu niets zeggen en doen alsof er niks was gebeurt.

‘Fanta?’ Vroeg Percy zachtjes. Hij beet hard op zijn onderlip, hij wist niet hoe hij moest beginnen. Hoe hij tegen haar moest zeggen dat een simpele kus niet alles kan laten vergeten. Je zag het bij hem en Dahlia een simpele kus deed hun hele vriendschap weg vagen. Een simpele kus liet zich Percy in zijn macht nemen waardoor hij nu hier stond met Fanta. Met schuld gevoelens en met krassen over zijn armen waar een normaal mens een hart verzakking van zou krijgen.
‘Fanta, ik… Ik hou van je, maar een simpele kus kan niet alles goed maken.’ Fluisterde Percy. Hij doorbrak de stilte die Fanta graag wilde behouden. Hij kon de stilte niet behouden, want het maakte hem gek. Hij wilde ergens tegen aan slaan het vel van zijn eigen armen schuren, maar hij hield zich in. Hij wilde niet dat Fanta zich schuldig zou voelen. Percy wist zeker dat hij het moest uitpraten met Fanta en met Dahlia. Dat het niet met een simpele kus goed gemaakt kan worden. Hij streek zachtjes door het haar van Fanta dat langzaam nat begon te worden. Hij wilde haar lippen graag tegen zijn lippen voelen. Het met haar eens kunnen zijn en gewoon dit allemaal kunnen vergeten. Maar hij kon Dahlia niet opzij zetten. Hoeveel pijn dat Fanta ook zou geven, hij kon haar niet opzij zetten.
‘Het spijt me.’ Fluisterde Percy. ‘Ik wou dat een simpele kus alles kon goed maken, maar tot nu toe heeft die simpele kus mij meer in de problemen geholpen.’ Percy beet op zijn onderlip. Hij streek opnieuw door haar donkere haar. Hij wilde zijn lippen tegen die van haar drukken maar hield zich in. Hij begreep niet goed waarom Fanta zo lief voor hem was, terwijl hij zichzelf echt haatte. Hij wilde dat Fanta ook boos op zou zijn. Misschien was het dan logischer voor hem, Percy schudden zachtjes zijn hoofd en hij keek in de ogen van Fanta.
‘Ik hou van je zijn simpele woorden die je tegen iedereen kan zeggen. Maar ik heb nu ondervonden hoe moeilijk die woorden zijn.’ Zei Percy zachtjes terwijl hij zijn lippen tegen haar voorhoofd drukte.

Zachtjes slikte ze, terwijl haar ogen de zijne vonden. Natuurlijk kon een simpele kus niet alles goedmaken, maar het zou toch een mooi begin van het leven zijn moest dit wel zo zijn. Je drukte gewoon je lippen op iemand anders lippen en alles was weer goed. Nee, zo werkte het natuurlijk niet. Ze zou het wel fijn vinden, mocht dat zo zijn. Gewoon één kus en heel je leven was weer verbeterd. Maar zo werkte het natuurlijk niet. Het werkte met uitpraten en dingen begrijpen, elkaar proberen te begrijpen en elkaar proberen te accepteren, maar ook de situatie moest geaccepteerd worden zoals die nu was. Het leven was niet ingewikkeld, mensen maakten hun leven gewoon ingewikkeld. Maar een relatie, dat was een heel ander perspectief. Ten eerste werd die moeilijker gemaakt door de mens, maar soms kwam de liefde ook op een ander punt tot een pijnlijk stilstand. Pijnlijke beslissingen zou het lot van twee mensen kunnen beslissen. De een zou gelukkig zijn, de ander zou zich rot voelen en zich na een hele tijd pas weer gelukkig voelen. En Fanta begreep net op het moment dat zij die woorden in haar hoofd herhaalde, dat Percy zich wel moest bevinden in zo’n situatie. Ze had zijn liefde voor Dahlia ondertussen wel begrepen, maar ze begreep niet waarom het soms leek alsof hij vreemdging. Alsof hij zijn lippen liever op die van Dahlia zou drukken dan op die van haar. Maar ja, wat begreep ze nu wel aan de liefde? Toch moest ze positief voor zichzelf blijven. Zachtjes liet ze haar armen nu langs zijn hals glijden en hield met haar handen zijn beide wangen vast, terwijl ze haar voorhoofd tegen de zijne gedrukt hield.
‘Ik weet dat het moeilijk is, maar ooit zul je een beslissing moeten nemen en dan wordt een simpele kus wel weer gewoon simpel,’ fluisterde ze in zijn hoofd. Het liefst zette ze hem aan tot een keuze, maar ze wist ook wel dat het moeilijk was. Hij was met haar, maar ze was niet dom. Hij voelde ook wat voor Dahlia. Hun vriendschap was niet zoals normale vriendschappen. Zij had nog geen andere personen ontmoet, maar ze wist zeker dat als ze een jongensvriend zou hebben en die goed voor haar zou zorgen, ze hem alsnog niet zou zoenen. Ja, misschien op de wang, maar dat was toch altijd wat anders? Ze zuchtte even en wreef door Percy’s natte, bruine haar. Het hing zo natuurlijk goed, terwijl die van haar volgespoten waren met haarlak. Toch was dat een kenmerk van haar bestaan. Mensen hadden kenmerken om zichzelf echt mensen te benoemen. Een uniek karakter, heette dat. En haarlak hoorde gewoon bij haar karakter. Het zorgde voor de symmetrische balans, juist datgene wat zij nodig had.
‘Ik hou van je, als je dat maar niet vergeet. Maar ik snap dat je in tweestrijd bent. Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben? Ik zie ook wel dat je evenveel van haar houdt dan van mij,’ fluisterde Fanta zachtjes in zijn oor. Ze wou hem bewijzen dat ze de waarheid wist, maar dat ze, als er geheimen waren, ze de rest van zijn waarheid ook nog wel wou horen. Ze vond het al onwerkelijk genoeg dat het op een dag gewoon zomaar gedaan kon zijn tussen hun, alleen maar omdat hij in tweestrijd was. Achterliggende geheimen zou de verbreking van de relatie alleen nog maar meer negatief in het daglicht staan. Of beter gezegd: in het nachtlicht. Ze schudde haar hoofd even en keek met haar grote, goudbruine, fonkelende ogen naar Percy, terwijl ze afwachtte. Altijd maar wachten…

- Ook hier sorry voor het idioot lang wachten ;D x-

‘Ik weet dat het moeilijk is, maar ooit zul je een beslissing moeten nemen en dan wordt een simpele kus wel weer gewoon simpel,’ Percy zuchtte zachtjes. Hij beet op zijn onderlip en probeerde de ogen te ontwijken van Fanta. Hij wou dat hij wist hoe hij de beslissing moest maken. Hoe hij het ook zou doen, hij wist dat hij iemand er pijn mee zou doen. Hij keek weer naar Fanta, hij kon moeilijk dit vol blijven houden. Dan zou hij ook mensen pijn doen. Dan zou hij Fanta en Dahlia pijn doen. Maar als hij zou zeggen van wie hij het meeste hield. zou hij Of Fanta pijn doen of Dahlia. Hij liet zijn blik weer langs Fanta kijken en hij zuchtte opnieuw zachtjes terwijl hij voelde hoe Fanta door zijn natte haar heen ging.
'Ik denk dat zelfs na de beslissing die simpele kus niet simpel zal zijn. Ik zou iemand pijn doen, dat weet je. Dahlia betekent heel veel voor me, ik wil haar niet kwijt raken.' Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar Fanta. Het waren misschien niet de juiste woorden, of misschien ook wel. Waren het de gevoelens die hij hoorde te hebben voor een persoon, juist de gevoelens die hij voor Dahlia voelde. Hij wou dat hij wist wat het allemaal betekende. Hij wou dat hij wist hoe hij alles moest uitleggen en hoe alles hoorde te voelen. Dat hij niet zo impulsief was, als hij wel een keer zijn gevoel liet gaan. Dat hij niet meteen schuld gevoelens zou krijgen als hij iets stoms deed. Dat was dit alles toch? Een stomme daad die hij gedaan had. Misschien nog wel stommer dan hij dacht. Misschien lag het gewoon aan hem. Moest hij beide van de meisjes niet kiezen en gewoon later nog eens na gaan wat hij echt voelde en voor wie hij echt iets voelde. ‘Ik hou van je, als je dat maar niet vergeet. Maar ik snap dat je in tweestrijd bent. Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben? Ik zie ook wel dat je evenveel van haar houdt dan van mij,’ Fluisterde Fanta zachtjes tegen hem. Hij wist ook wel dat Fanta niet achterlijk was. Dat had hij ook nooit over haar gezegd. Hij hield ook echt van haar.
'Zou je nog steeds van mij houden als ik niet voor jouw kies? Of zou je mij dan haatte?' Vroeg Percy zachtjes.
'Of zou je Dahlia haatte als ik haar kies?' Vroeg Percy er achteraan. Dat was het laatste wat hij wilde. Dat Dahlia gehaat zou worden. Ook al koos hij voor niemand. Misschien was haar antwoord nu wel nee, maar hij wist zeker als het zo ver zou komen, mensen anders gingen denken. Anders gingen doen en dingen deden waar ze spijt van gingen krijgen. Misschien was zijn keuzen wel sneller gemaakt als Fanta de waarheid sprak, misschien kon hij dan veel makkelijker kiezen of veel makkelijker bedenken wat het beste was voor hun drieeën. Iets waar in elk geval Fanta en Dahlia beide mee konden leven.