Fun? Or not? [Percy]

Een hoog scherp lachje kwam uit Fanta’s mond. ‘En wat dachten ze werkelijk daar te doen? Ze binden me vast, oké. Maar deze kliniek voelt al als een gevangenis, dus kan dat er ook nog wel bij. Bovendien ben ik niet zo aardig als ik boos ben. Meestal trap ik iedereen die in mijn weg loopt, dus dat komt wel goed,’ mompelde Fanta en ze grijnsde even als ze de gezichten van de bewakers al voor zich zag als zij uitflipte. Het zou zo leuk zijn, maar ergens ook wel zo fout, dat ze bewakers begon te trappen. Mannen in hun kruis, vrouwen in hun buik, de pijnlijkste en meest treffende plaats voor beiden. Fanta grijnsde even. Het leek net alsof ze er veel ervaring mee had, maar eigenlijk was ze zo’n kwade niet. Ze sloeg niet zomaar iemand, alleen als iemand haar er echt toedwong.
‘Ja, laten we dat doen. Ik begin hier toch gek te worden van die afschuwelijke verflucht. Bovendien doet niemand deze lucht hier goed,’ zei Fanta en ze stond op, waarna ze Percy’s pols voorzichtig pakte, een ‘sorry’ prevelde en snel begon te lopen, zodat Percy ook sneller van de greep verlost was. Op haar gemak begon ze langs de bewakers af te lopen, die helemaal niks deden, maar hun wel wantrouwend aankeken. Nieuwelingen, wist Fanta meteen toen ze hun gezicht zag. Het waren onzekere mensen, die niet wisten of ze Fanta nu tegen moesten houden of niet, waaraan je ook kon opmaken dat het nieuwelingen waren. Het was best wel grappig om te zien hoe iedereen in een kliniek zo raar bezig was. Sommigen zeker van hun zaak, anderen niet.
‘Ah, eindelijk,’ mompelde ze, toen ze gras onder haar voeten voelde en Percy uiteindelijk losliet. ‘Wedden dat ik niet op de grond val als ik rond ga zwieren?’ vroeg ze lachend en ze begon heen en weer te bewegen, met haar ogen op de lucht gericht. Haar armen spreidde ze zo wijd mogelijk uit en ze begon rondjes te draaien. Des te meer rondjes ze begon te draaien, des te meer moeite ze had om niet om te vallen. Ze stopte en viel vervolgens lachend op de grond.
‘Dat deed geen pijn!’ zei ze lachend tegen Percy, maar kon het toch niet opbrengen om op te staan, aangezien het draaien haar helemaal duizelig gemaakt had.

- Vervolg op ~ Sad but true ~
- Alleen Percy

Percy lachtte zachtjes om Fanta. Ze vertelde hem wat ze allemaal wel niet zou doen als de bewakers haar zouden pakken. Hij zag bijna voorzich hoe Fanta haar trappen uit zou delen aan de bewakers. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek haar glimlachend aan.
'Dus ik moet goed voor je uitkijken.' Zei hij met een klein glimlachje. Waarschijnlijk was het meer groot praat dan dat ze het werkelijk zou doen als er drie bewakers voor haar neus stond. Percy was het eens met Fanta deze lucht hier maakte de sfeer er net gezelliger op en de kale muren ook niet. Toen Fanta zijn pols pakte ging er een kleine rilling door hem heen, haar hand tegen zijn huid deed zeer, maar al minder dan eerst. Veel minder dan eerst. Alsof zijn huid eerst een beschermend laagje gaf en hem duidelijk wilde maken dat hij geen vrienden hoefde. Fanta was zo kwaad nog niet en misschien liet zijn huid het daarom nu wel toen met een waarschuwing. Percy schudden lichtjes zijn hoofd. Wat was dat nou voor een rare redenering. Zijn huid had geen gedachtte, die kon niet beslissen wat wel goed was of niet.
Hij liet zich mee trekken door Fanta en liep langs twee bewakers. Percy keek ze voor kort even aan, ze wisten dat ze nu in overtreding gingen en als nog deden de bewakers niks. Percy maakte zich er niet druk om en liep achter Fanta aan. Al snel voelde hij de koude avond lucht tegen zijn huid aan waaien en voelde de zware sfeer die daar binnen was van hem af druipen. Fanta liet hem en los en begon rondjes te draaien. Percy glimlachte naar haar, hij wist zeker dat ze zou vallen maar zei niets tegen haar. Hij vond het grappig haar zo blij te zien in deze situatie, alsof er niks aan de hand is.
Uiteindelijk stopte Fanta met draaien en viel ze neer op de grond. Percy schudden zijn hoofd en kwam naast haar zitten in het gras.
'Volgens mij ben je wel gevallen.' Zei hij en lachtte samen met Fanta. Waarschijnlijk zou ze nog wel duizelig zijn, Percy ging languit in het gras liggen en keek naar de lucht die langzaam grijzer werd en uiteindelijk helemaal donker zou zijn. Hij keek even opzij naar Fanta en glimlachtte.
'Weet je zeker dat het geen pijn deed?' Vroeg hij aangezien ze best hard was gevallen.

De lucht voor Fanta draaide een beetje, maar Fanta besloot om er zich niks van aan te trekken en Percy er vooral niet te veel van te laten merken. Grijnzend keek ze opzij en schudde haar hoofd, maar juist dankzij deze beweging werd ze meer en meer duizelig, zodat ze haar hoofd gedwongen moest neerleggen in het natte, kietelende gras. Ze keek tevreden naar haar schoenen die ze uitgedaan had, ondanks de kille avondlucht die zich verspreidde en een spoor van koude en kilte achterliet, maar niet echt voelbaar was voor Fanta, die nu op haar vrolijkst was.
‘Nee hoor! Ik voel helemaal niks!’ zei ze, maar ze merkte aan de toon waarop ze sprak dat ze wel degelijk duizelig was. Ach ja, als Percy er maar niks van zou merken was het goed, ondanks dat hij het misschien had zien aankomen. Wie ging dan ook buiten een hevige draaimolen demonstreren voor iemand anders, alleen maar om diegene vrolijk te maken en om het zelf te vieren dat ze vrolijk was? Zij natuurlijk! Vroeger deed ze ook altijd draaimolen. Haar moeder deed dan altijd mee, maar dat was nog voordat ze drank ging drinken. Die tijden leken wel erg lang geleden, leken bijna niet meer te bestaan. Ze wist zeker dat als ze haar moeder gevraagd zou hebben welke leeftijd Fanta had toen ze draaimolen meedeed, dat haar moeder het antwoord niet zou weten of na een halfuur nadenken pas. Haar vader hoefde ze zulke dingen echt niet te vragen, want die interesseerde zich alleen maar in haar als hij een spelletje met haar mocht spelen, maar dat waren gehele andere spelletjes. Gelukkig waren haar ouders nu dood en deelde ze dat leed in elk geval niet meer.
‘Best wel stom dat we allebei in onze haast vergeten zijn om een trui mee te nemen,’ zei ze lachend tegen Percy toen haar huid begon te rillen van de kou. Fanta probeerde tegenover Percy echter niet te veel te laten merken, dus hield ze zich zo stil mogelijk, ook al was het hem mogelijk wel gewoon opgevallen dat ze aan het rillen was. Ze vond het alleen maar vervelend als iemand anders dingen begon op te merken van haar en daar dan een oplossing voor bood. Het voelde dan net alsof ze toch nog niet klaar was voor deze wereld en niet voor zichzelf kon zorgen.
‘Weet jij nog een leuk spelletje dat we kunnen gaan doen? Ik zou zeggen raad welke kleur ik in mijn hoofd heb, maar dat is nogal kinderachtig,’ zei ze lachend tegen Percy, waarna even om zich heen keek en opnieuw een rilling niet kon verbergen toen koude windvlagen aan haar armen likten, zoekend naar een plaats waar ze het volledig koud kon hebben, zodat haar hele lichaam erdoor geïnfecteerd zou raken en ze uiteindelijk aan een vreselijke koude zou leiden. Wat een drama.

Percy lag in het gras en keek Fanta aan en een glimlach op zijn lippen. Eigenlijk was ze ook wel een vreemd meisje. Het ene moment leek ze nog weg te willen en huilde ze en nu was ze zo vrolijk dat het leek alsof er net niks gebeurd was. Hij bekeek Fanta van top tot teen, ze was eigenlijk best wel lief voor hem geweest. Toch gebleven toen hij eigenlijk wilde dat ze weg ging. Hem geholpen toen hij bloedde en helemaal in zichzelf zat. Hij keek uiteindelijk weer naar de lucht om haar niet stom aan te lopen staren en keek naar de wolken die voor bij kwamen. Hij deed het vroeger wel vaker met zijn zusje, zijn zusje had altijd verschillende fantasieen over elke wolk.
Toch keek hij vanuit zijn ooghoeken op toen Fanta sprak over een trui. Eigenlijk had hij het niet echt koud. Het voelde zelfs prettig de koude wind tegen zijn huid. Hij glimlachte naar Fanta en keek weer naar de lucht.
'Ik heb het niet echt koud, jij wel dan?' Vroeg Percy aan Fanta. Hij keek weer naar Fanta en zag dat ze zachtjes rilde van de kou. Hij ging recht op zitten en trok zijn shirt met lange mouwen uit. Onder dat shirt had hij nog een gewoon t-shirt aan en wilde hem aan Fanta geven.
'Misschien krijg je het dan iets warmer.' Glimlachte Percy naar haar. Ze hoefde het natuurlijk niet aan te pakken, maar misschien zou ze het dan minder koud hebben. Hij dacht er verder niet over na en begon na te denken over een spelletje dat we konden doen. Percy glimlachte om zijn meest kinderachtige idee.
'Ik zie ik zie wat jij niet ziet.' Grijnsde Percy, zijn spelletje kwam ongeveer over een met het spelletje van Fanta en hij knikte.
'Dat is goed, uhm... Welke kleur zou jij aan denken?' Glimlachte hij en dacht na.

-Niet echt een goede post xD-

Verbaasd keek Fanta opzij. Ze keek even naar zijn shirt, maar wou zijn shirt liever niet aannemen. Niet omdat ze vies van hem was, eerder omdat hij dan zelf misschien kou ging lijden. Maar waarom zou hij zijn shirt afstaan als hij het zelf koud zou krijgen dan? Percy leek haar niet het type om tot zoiets in staat te zijn. Dankbaar en voorzichtig nam ze het shirt aan, waarna ze het aandeed. De lange mouwen zorgden ervoor dat haar blote armen bedekt waren. Aangezien ze een topje aanhad gehad, had ze het daarom zo koud gekregen. Geen wonder dat Percy het niet koud had, met een shirt en een shirt met lange mouwen. Eigenlijk was het er het weer niet voor om een topje aan te doen, maar Fanta was nu iemand die nooit luisterde naar dat.
‘Oké, maar vraag je shirt met lange mouwen maar terug als je het zelf koud krijgt, voordat ik mezelf de schuld ga geven,’ zei ze glimlachend tegen hem, waarna ze de mouwen als een soort bevestiging een beetje over haar knokkels trok. ‘Lichtgroen! De kleur die je in mijn ogen vindt, naast lichtbruin en goudachtig!’ zei Fanta vrolijk. Het was wel waar. Ze had lichtbruin, lichtgroen en een beetje een goudachtige glinstering in haar ogen. Waardoor dit kwam, wist zijzelf ook niet, maar misschien stond het wel voor haar problemen. De lichtbruine opvulling voor haar autisme, de lichtgroene fonkeling voor de hyperactiviteit en het perfecte, goudachtige randje voor de perfecte symmetrische obsessie. Als ze zo dacht, vond ze het zelf zelfs wel de waarheid.
‘Oh, dju! Nu heb ik wel mijn kleur al verklapt! Wacht, ik denk aan een nieuwe,’ zei Fanta snel achter elkaar, waarna ze gauw begon te denken. Een kleur kwam in haar op en grijnzend keek ze richting Percy. ‘Je raadt het nooit!’ zei ze plagend tegen hem, waarna ze met haar mouw over haar oogleden wreef en terug grijnsde. ‘En als ik je een tip geef, dan raad je het misschien nog niet,’ zei ze en ze grijnsde even van leedvermaak, maar liet Percy wel een poging doen om haar kleur te raden.
In een vlaag van hyperactiviteit ging Fanta op haar buik liggen, waardoor haar zij half tegen het lichaam van Percy leunde. Dankzij haar hyperactiviteit had ze zelf niet meer in de gaten tegen wat ze nu leunde en dacht er dan ook niet aan dat dit wel eens Percy kon zijn en dat hij hier misschien pijn van leed, zo erg ging ze op in het spel.

Percy glimlachte toen Fanta zei dat hij zijn shirt terug moest vragen als hij het koud zou krijgen.
'Zal ik doen.' Zei hij met een glimlach. Gelukkig had hij het nooit snel koud, meestal liep hij in de winter nog met een t-shirt. Ookal was het niet handig omdat hij ook vaak kou vatte daardoor. Hij keek weer naar de lucht toen hij nadacht over de kleur waar Fanta over dacht. Hij wilde de kleur blauw op noemen, maar Fanta was hem voor.
'Lichtgroen?' Vroeg Percy zachtjes. Fanta gaf haar uitleg van haar ogen en hij had even een excus om lang in haar ogen te kunnen staren. Hij glimlachte toen hij inderdaad de donker bruine kleur zag samen met het licht groen en het gouden randje. Hij vond het wel apart staan maar echt bij haar passen. Hij glimlachte toen Fanta er achter kwam dat ze haar kleur verklapt had en al snel weer een nieuwe ging bedenken.
De kleur scheen moeilijker te zijn. Percy dacht diep na, wat voor kleur zou Fanta in gedachtte hebben? Hij kon niet met blauw aan komen, dat was te makkelijk. Misschien zou het iets van beige zijn of turqiouse.
Percy schudden zachtjes zijn hoofd, die kleuren zouden waarschijnlijk weer te moeiliijk zijn. 'Donker groen.' Glimlachte Percy en hij keek weer naar Fanta. Waarschijnlijk zou hij het fout hebben, maar hij wist echt niet welke kleur Fanta kon bedoelen.
Fanta lag naast hem op haar buik tegen hem aan. Zijn mouwen van zijn trui zaten over haar handen hen en Percy vond het wel een grappig gezicht. Hij draaide zich om op zijn buik en ging naast Fanta liggen. Haar huid deed geen pijn meer tegen de zijne, alsof ze eindelijk geacepteerd was.
'Of was je aan het nadenken over een kleur die niet in het woordenboek voorkomt.' Glimlachte Percy naar Fanta en pakte haar hand vast die koud aan voelde in zijn handen.

Grijnzend schudde Fanta haar hoofd, waarna ze Percy lachend aankeek. ‘Ik zei toch dat je het nooit zou raden! Het was indigo. Echt een hele mooie kleur. Jammer genoeg hebben ze die hier niet,’ ratelde Fanta in een keer, waarna ze om zich heen keek en helaas de kleur indigo niet kon ontdekken en ze grijnsde even. ‘Eerlijk gezegd weet ik niet of het in het woordenboek voorkomt, maar ik vind het wel een mooie kleur, daarom nam ik hem ook. Maar ik zal eens zeker voor je opzoeken, als ik een woordenboek in handen krijg!’
Eerst schrok ze toen ze Percy’s warme hand opeens rond de hare voelde, maar toen ze glimlachte ze voorzichtig. Rustig bekeek ze zijn ogen ook eens goed. Hij had meer dat bruine, maar ook een beetje blauw. Het fonkelde wel mooi, wat ze wel leuk vond. Haar ogen zelf fonkelden ook altijd. Maar misschien fonkelden die van Percy juist omdat hij even in het maanlicht keek of zo. Die van haar fonkelden van vrolijkheid en van hyperactiviteit, twee elementen die elkaar leken te overheersen als ze niet lette op wat er allemaal rond haar heen gebeurde en helemaal in zichzelf was. Het leek dan net wel alsof zij in een heel andere wereld was, waar geen kliniek was, geen pijn en vooral ook geen moord. Gewoon een wereld van vrede. Alleen nog even volhouden tot ze die had.
‘Nu ben jij aan de beurt! Verzin maar een leuke, ik raad ze meestal niet zo snel, dus mij krijg je makkelijk af,’ zei ze lachend tegen hem. Toen ze haar hand helemaal warm voelde worden onder de zijne, legde ze gauw haar andere koude hand bij zijn twee handen en grijnsde even toen ze zijn warme knokkels tegen haar handpalm voelde. ‘Ik ben jaloers op jou handen! Ze zijn zo lekker warm, ik heb altijd last van koude handen en ik heb echt geen idee waar dat vandaan komt,’ zei ze en ze zette grote ogen op, alsof zij de onschuldigheid zelve was. Ze wist dat het voor Percy vast heel grappig moest uitzien, een meisje die hem bekeek met argusogen, maar voor Fanta was het niet meer dan normaal om zo te doen. Ze was altijd al van het gekke geweest en zeker als ze hyperactief was, zoals nu, helaas voor Percy, het geval was.
‘Hoe kun jij serieus niks voelen van de kou? Zelfs nu voel ik het nog, alhoewel jouw shirt wel lekker verwarmend is,’ zei ze grijnzend en met een knipoog richting Percy, waarna zij zich op haar buik helemaal tegen hem legde en vervolgens hyperactief haar benen heen en weer begon te bewegen. Grijnzend keek ze richting Percy en haar ogen fonkelden als nooit te voren.

- Die laatste zin is... raar ;O -

Percy schudden lachend zijn hoofd Indigo, logisch dat hij het niet kon raden want hij had nog nooit van het woord gehoord. Hij keek op naar Fanta en grijnsde kort.
'Dat had ik nooit kunnen raden, ik ken het hele woord niet eens.' Zei hij en keek weer naar het gras dat voor hem lag. Hij glimlachte nog even en beet daarna op zijn lip. Nu mocht hij een kleur gaan verzinnen, hij keek door het gebied waar ze waren, de meeste kleuren waren donker. De meeste kleuren kon je niet eens meer zien door het donker, behalve het maanlicht. Wat zou dat voor kleur zijn? Hij keek naar Fanta en glimlachte.
'Ik heb een makkelijke kleur, het is hier zelfs.' Zei hij en bleef haar aan kijken. Hij voelde de anderen hand van Fanta tegen zijn zijn hand en voelde een koude rilling langs zijn rug gaan. Ze had echt koude handen, Percy pakte haar hand en hield die vast zijn de zijne.
'Ik weet niet, ik heb gewoon geen last van de kou. Heb ik nooit gehad, daarom vonden mensen het zo vreemd dat ik ineens lange mouwen ging dragen.' Glimlachte Percy en hij keek kort naar zijn armen. Hij wende zijn blik af en keek weer naar Fanta. Haar grootte ogen lieten Percy glimlachen, het zag er vreemd uit. Om zulke hyperactieve ogen te zien in een positie die zachttig voor moest stellen.
'Mooi dat mijn shirt zo lekker verwarmend is.' Grijnsde Percy en voelde hoe Fanta helemaal tegen hem aan ging liggen. Eigenlijk vond hij het best vreemd, waarom deed ze dat? Hij keek naar zijn handen en die van Fanta die al een stuk warmer aan voelde. Waarom was ze zo lief voor hem? Terwijl hij helemaal niet aardig voor haar is geweest, hij had haar niet eens bedankt dat ze hem geholpen had.


-Niet heel lang, moet naar school.
Jou laatste zin vind ik geniaal, net een einde van een sprookje >.<-

Snel begon Fanta rond zich heen te kijken. Wat zou Percy bedoelen? De kleur was hier in elk geval aanwezig, had ze hem horen zeggen. De donkere omtrekken van de bomen zouden het wel niet zijn. Het groen was er niet meer eens te ontdekken, tenzij hij het net zo moeilijk wou spelen als haar. Haar ogen schoten de andere kant op, maar daar was ook geen kleur te bekennen. Ze schudde verbaasd haar hoofd. Het enige licht wat er was, kwam van de maan. Rustig liet ze haar hoofd even zakken en merkte dat haar handen al wat warmer werden, evenals haar lichaam. Eigenlijk was het best grappig dat haar lichaam pas warm werd als Percy er met zijn handen of met zijn eigen spullen overheen ging, hoe raar dat ook mocht klinken. Fanta was nou eenmaal iemand die het nooit warm had, maar die de warmte wel kon oppikken van anderen en dit op zichzelf kon gebruiken, alleen moest die persoon dan wel zeer dicht in de buurt staan.
‘Ik denk dat je het maanlicht bedoelt, maar ik ben niet zeker,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze nog eens om zich heenkeek, maar verder was er geen licht te vinden, alleen de maan, die het witte maanlicht vers liet zakken over het grasveld en daarmee hun verlichtte. Daardoor kwam de fonkeling van Percy’s ogen ook, waarschijnlijk. Haar fonkeling was altijd aanwezig, geen enkel maanlicht hoefde dat sterker te maken, want ze was dankzij haar vrolijkheid al zo dat het niet meer nodig was. Ze grinnikte even. Wat dacht ze toch raar de laatste tijd, zo ingewikkeld.
‘Dadelijk vallen we nog in slaap hier!’ zei ze lachend tegen hem, alhoewel ze voor zichzelf moest beslissen of ze dat erg vond of niet. Nee, eigenlijk niet. Ze had gezelschap bij zich en bovendien was het nu niet meer koud. Hier kwamen tenminste geen bewakers die hun per se terug in bed wouden stoppen. En bovendien kwam er hier ook bijna niemand. Misschien dachten ze dat ze al in bed lagen of zo. Aan de andere kant zou het haar niks verbazen als er dadelijk een of andere gorilla op hun afgestormd kwam.
‘Nu is het wel lekker warm, net alsof ik een slaapzak op me heb,’ mompelde ze en ze grinnikte even bij het idee dat ze echt een grote slaapzak op zich zou hebben. Eigenlijk dacht ze best wel raar nu, maar had iedereen niet van die momenten dat hij of zij liever haar of zijn gedachten wou uitwissen? Nou ja, zij had die momenten vaak, vooral vandaag. Gelukkig konden anderen haar gedachten niet lezen en was zij zo slim om ze niet uit te spreken, anders zou ze nog vaak in de problemen geweest zijn!

Percy zag hoe Fanta druk om haar heen keek om de kleur te vinden. Hij glimlachte en beet op zijn onderlip. Was het niet duidelijk genoeg dat hij de heldere witte kleur van de maan bedoelde. Het was de enige kleur die je hier kon zien. Het enige licht dat hun verlichtte en het enige licht dat elke avond zou schijnen. Hij keek naar het gras, waarom konden mensen bang zijn voor het donker als een grootte verlichtte maan boven hun stond. Percy vond het helemaal niet erg om in het donker te zitten, vaak zat hij ook alleen op zijn kamer helemaal in het donker. Omdat hij dan niets hoefde te zien en ook zichzelf niet kon zien. Hij verstopte zich bijna in zijn kamer omzich zelf niet te hoeven zien, zijn lichaam niet te hoeven zien dat vol krassen zat. Hij keek naar zijn handen die nog steeds om die van Fanta heen gevouwen waren. Haar handen zagen er egaal uit, vergeleken met zijn handen die onder de litekens zaten. Hij gleed met zijn blik langs zijn armen die in het gras steunde. Op zijn rechterarm zaten de lange rechtte litekens die voor elk mens stond die hij pijn had gedaan. Het waren er niet heel veel, maar genoeg om zijn arm mee te bedekken. Op zijn linkerarm stonden verschillende in alle kanten en bochten. Het zag er pijnelijker uit dan het werkelijk was. Hij schudden zachtjes zijn hoofd om zijn gedachtte weg te schudden uit zijn hoofd. Hij wilde er niet aan denken, hij wilde er niks van weten, niet nu. Hij keek op naar Fanta die vroeg of het de maan was, Percy knikte.
'Ja helder wit, de kleur van de maan.' Fluisterde Percy en hij keek omhoog naar de maan. Hij vondt de maan altijd prachtig rustgevend, maar hij vond wel meer dingen rustgevend die anderen de stuipen op het lijf zouden jagen. Als bijvoorbeeld kerkhoven, hij kon daar wel uren rond lopen of zitten, om te kunnen nadenken om zijn leven om te kunnen gooien of om tot rust te komen.
'Is ze niet prachtig? De maan.' Vroeg Percy zachtjes, hij sprak meer voorzich zelf, maar was eigenlijk wel benieuwd wat Fanta er van zou vinden. Hij voelde een koude wind tegen zijn armen die hem leek te verfrissen. Hij had er niet veel van, maar voelde zijn huid wel prikken van de kou. Hij keek naar Fanta die nog iets zei en hij glimlachte.
'Zou het iets uitmaken als we hier in slaap vallen? Voor mij niet in elk geval, ik zou het alleen maar fijn vinden. De vochtige hokken waar we in moeten slapen zijn nou niet bepaald het hoogte punt van de dag.' Zei Percy en hij keek haar met een glimlach aan. Hijj vond het leuk hier met Fanta hij kon het wel goed vinden met haar op de een of anderen vreemde manier. Hij begon haar steeds aardiger te vinden, ook al was ze behoorlijk hyperactief en leek bijna alles perfect en symmetrisch aan haar te zijn. Hij glimlachte weer en keek weer naar zijn handen. Hij wilde hier niet weg, niet nu. Waarschijnlijk zouden er straks wel bewakers komen om het terrein te controleren en ons naar bed te sturen, maar eigenlijk wilde hij hier blijven. De hele nacht en genieten van het maanlicht dat hier scheen en het hyperactieve meisje dat naast hem lag. Percy luisterde niet echt naar wat Fanta zei, ze had het over de warmte van een slaapzak. Wou ze naar binnen? Percy keek Fanta aan en hoorde de woorden nogmaals in zijn hoofd afspelen. Ze wilde niet naar binnen, ze had het warm alsof er een slaapzak over haar heen lag.
'Mooi, dan weten we zeker dat je geen kou vat.' Glimlachte Percy en hij gleed met zijn blik over Fanta's lichaam en stopte bij haar ogen. Het maanlicht scheen in haar ogen waardoor ze nog apartere kleur kregen. Een kleur waar hij de namen niet van wist of gewoon vergeten was. Hij leek op dit moment gewoon even niet in de realiteit te zijn, maar in zijn eigen dromen. In zijn eigen dromen waar alles perfect is. De plaats die hij voorzich zag was ook perfect geen bewakers niemand die hun lastig viel. Dat allemaal zag hij in de ogen van Fanta. Hij merkte dat hij haar een tijdje aanstaarde, hij wende zijn blik af naar het koude gras en werd met een klap in de werkelijkheid geduwt. Niets was perfect hier, hij niet, deze plek niet. Overal waren bewakers die je in de gaten hielden of je niet iets geks deed. Hij beet op zijn onderlip en bleef in het gras staren. De donker groene kleur van het gras leek steeds donkerder te worden, hij voelde een zachtte hoofdpijn opkomen. Het gras werd donkerder en uit eindelijk een anderen kleur. Bloedrood, zijn hoofdpijn werd erger en het bonken begon.
Nee niet nu! Niet hier!

-Zow had even inspiratie >.<-

‘De maan is inderdaad prachtig ja. Zo vol en zo mooi, maar ook zo perfect, net zoals de perfecte symmetrische vergelijking van haren die op hun best zijn, omdat er shampoo ingekomen is. Het voedt de haren en laat het de volgende dag op hun best stralen. Nou, dat is hetzelfde met de maan. De maan is een perfecte, ronde bol en kan nooit uit zijn evenwicht gehaald worden,’ fluisterde Fanta en ze glimlachte even, waarna ze over haar achterhoofd wreef en richting Percy keek. Haar blik bleef hangen in de zijne, waardoor ze beter kon kijken in zijn bruine ogen, die ook ergens een blauwe fonkeling hadden, als een soort vuur dat flakkerde als er iemand even lief naar hem keek, maar de hoop die hem het lood in zijn schoenen liet voelen, zou het vuur proberen te doven, waardoor het lichte blauwe weer terug weg was, alsof het er nooit in gekomen was. Fanta schudde haar hoofd even. Hoe kon ze dit soort dingen nu weer zien door alleen maar in de ogen van iemand te kijken? Ach ja, ze was vast in ban van haar hyperactiviteit en dacht daarom misschien dingen die niet waar waren. Glimlachend keek ze richting Percy en schudde toen haar hoofd even, waarna ze over haar achterhoofd wreef en probeerde te herinneren waarom ze hier ook alweer waren. Was ze nu werkelijk zo hard gaan kijken in zijn ogen dat ze tijd en plaats vergeten was? Eigenlijk was dat best wel erg, aangezien ze het liefst alles wou onthouden wat ze zag en wat ze meemaakte. Percy leek ook een beetje in een ander tijdperk te zijn, alsof hij niet hier was, maar ergens anders. Zijn blik was ondertussen naar het gras gegaan, waardoor ze die mooie blauwe fonkeling helaas moest missen. Voor nog even dan.

‘Percy, gaat het?’ vroeg Fanta bezorgd toen hij zo hard beet op zijn onderlip. Had ze soms iets verkeerds gezegd? Had ze iets gezegd wat ze eigenlijk niet had mogen zeggen en had ze hem op de een of andere manier een rotgevoel gegeven? Zelf begon ze nu ook een rotgevoel te krijgen bij dat idee. Ze wou Percy helemaal niet verdrietig maken met een paar woorden of zo. Bezorgd legde zij zich dichter naar hem toe en pakte zijn handen opnieuw vast, maar drukte deze keer haar lichaam ook meer tegen hem aan. Toen ze geluid van stemmen hoorde, drukte ze haar lichaam nog dichter tegen hem aan, alleen deze keer uit een soort bescherming, alsof zij hem zou kunnen beschermen tegen de stemmen, die alsmaar luider werden en toen uiteindelijk zachter werden. Fanta blies haar ingehouden adem uit en keek de jongen opnieuw aan. ‘Percy, alles goed?’ vroeg ze en ze kon er niks aan doen dat ze haar stem zorgelijk hoorde gaan. Ze vond het altijd verschrikkelijk als mensen opmerkten dat zij zich zorgen over hun maakten, maar nu kon het even niet anders. Percy leek duidelijk ergens mee te zitten en ze wou wel graag weten wat, anders kon ze hem niet helpen. ‘Heb ik soms iets verkeerds gezegd?’ vroeg ze en ze keek hem nu nog meer bezorgd aan, waarna ze haar blik zelf ook even richtte op het gras, maar aangezien daar niks interessants te zien was, kon ze haar blik er niet al te lang op houden, dus richtte zij ze weer tot Percy. ‘We kunnen ook naar binnen gaan als het echt niet gaat, zo per se wil ik ook weer niet blijven buiten slapen, hoor,’ zei Fanta, in de hoop dat dat het probleem was.

- Op deze manier schreef ik vroeger altijd, misschien dat je dat fijner lezen vindt? -

Percy bleef staren in het gras, hij hoorde de woorden van Fanta over de maan. Eigenlijk klonk het heel grappig, hoe zij de maan vergeleek met haar dat gewassen werd met shampoo. Hij kon zijn lippen niet vormen in een glimlach, hij kon alleen maar denken aan het feit dat hij hier zat. Niet van wege Fanta, hij vond haar echt aardig, maar gewoon het feit dat hij hier waarschijnlijk nooit meer weg kan liet Percy slikken. Hij zou dan nooit meer zijn oude leven op kunnen pakken. Niet dat hij zijn oude leven ooit weer op kon pakken omdat het te veel nare herineringen had. Maar misschien kon hij wel ergens anders zijn nieuwe leven oppakken het leven waar hij weer gezond kon zijn en waar hij wel gelukkig was. Hij bleef staren naar het donkere gras dat rode vlekken voor zijn ogen gaf. Het bonkende gevoel in zijn hoofd werd erger en kon elk moment zijn hoofd uit elkaar kunnen laten barsten. Hij steunde op zijn ellebogen en duwde met zijn muizen van zijn hand tegen zijn slaap. Hij haatte het als dit gebeurde, het kon pas ophouden als hij zichzelf pijn deed. Waarom? Waarom nu, op dit moment, hij voelde zich niet ongelukkig nu. Of toch wel? Of had het niets te maken met hoe hij zich voelde, of moest hij gewoon zichzelf pijn doen. Percy probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, de laatste keer werkte het ook. Hij hoefde alleen maar te luisteren naar zijn adem haling meer niet. In... Uit... In... Uit. Hij drukte harder met zijn handen tegen zijn hoofd. Hij hoorde Fanta vragen stellen aan hem, vaag ergens alsof ze ver weg was en de wind haar stem wegblaasde. Hij probeerde hou vast te vinden aan haar stem, haar woorden te herhalen in zijn hoofd. Het zou hem lukken nu, zijn huid branden waar zijn wonden zaten. Hij kon het niet, hij kon het nie...
Hij kon het wel, herhaalde Percy in zijn hoofd, maar zijn dwang overwon hem. Hij haalde met zijn nagels over zijn huis en de korstjes van zijn litekens krabde hij weg. Hij voelde zijn arm nat worden. Zijn hoofdpijn werd in een klap weggezogen en de rode vlekken voor zijn ogen vervaagde.
'Sorry.' Fluisterde Percy zachtjes terwijl hij naar zijn arm keek waar bloed zachtjes opwelden uit zijn arm. Het was niet zijn bedoeling om dit moment te verpesten, hij voelde zijn mond droog worden en hij wilde zich veronderschuldigen, maar kon de juiste woorden niet vinden.
'Het spijt mij... Ik wilde niet... Ik kan er niks aan doen. Ik... Ik wilde het niet verpesten.' Probeerde Percy uit te leggen, waarschijnlijk was het bij Fanta niet binnen gedrongen, ze zou hem wel zien als een gestoorde gek die alleen maar zichzelf pijn kon doen. Tranen prikte achter zijn ogen, waarom moest hij nou weer gaan huilen, waarom was hij zo'n watje?
'Ik wil hier niet weg, ik bedoel niet nu... Dit moment.' Percy was veelste slecht met woorden, hij kon zijn woorden nooit goed zeggen waardoor mensen het nooit begrepen wat hij zei of bedoelde. Hij keek naar Fanta en probeerde zijn bloeddende arm te negeren.
'Ik wilde dit niet verpesten, ik kan er niks aan doen. Het spijt mij.' Fluisterde PErcy zachtjes tegen Fanta en hij keek weer naar het gras. Nu pas merkte hij dat Fanta dichterbij was gekomen en dat haar koude huid prikte tegen de zijne. Het deed hem geen pijn, maar het voelde vreemd. Waarom kwam ze zo dichtbij?

-Het maakt mij niet uit, ik weet niet wat jezelf prettig schrijven vind-

Met een kalme blik keek Fanta toe hoe Percy aan zijn wonden krabde. Ze kon hem nu onmogelijk stoppen. Ze zag zelf ook wel dat hij gek leek te worden dat hij van zijn wonden af moest blijven, bovendien had zij ook wel vaker een drang die vervuld moest worden. Zij moest soms niet eens naar de wc, maar ging toch, om zich achteraf beter te voelen. Fanta moest wel moeite doen om haar handen langs haar zij te houden toen ze het rode bloed zag opwellen op zijn armen. Ze wou niet dat hij boos werd als ze aan zijn wonden kwam of als zij zijn wonden zou verbinden, maar zou het niet fijner voor hem zijn als er iets van een verbandje of zo rond zijn arm hing? Ze zuchtte even zachtjes en keek toen naar Percy, maar schudde toen haar hoofd. ‘Het is niet jouw schuld, Percy. Je kunt er niks aan doen,’ fluisterde ze en ze kwam nog meer dichterbij en nam toen, zonder nadenken, zijn wang in haar handen, zodat hij haar recht kon aankijken en zij hem. Haar ogen fonkelden even, ondanks dat ze niet in het maanlicht keek. ‘Hé. Je moet jezelf bij mij blijven en als je de drang hebt om je wonden open te krabben en je daardoor achteraf beter voelt, moet je dat doen. Er komt ooit een moment dat het stopt, dat zweer ik je. Tot die tijd houd ik je niet tegen, tenzij je dat wilt,’ zei Fanta zachtjes. ‘Heb je dat begrepen?’ vroeg ze met een lieve stem, waarna ze zachtjes met haar duim over zijn wang aaide en hem krachtig bleef aankijken. De moeite om haar ogen niet te laten glijden naar zijn bebloede armen, werd groter, maar ondanks dat hield Fanta toch haar blik in zijn ogen gericht.

Even vergat ze wie ze was, waar ze was en waarom ze hier was. Haar ogen bleven gefocust op die van Percy, waar zoveel in te vinden leek te zijn. Pijn, verdriet, maar ook woede. Zou er ook een sprankeling van hoop te vinden zijn? En hoelang zou ze dan in zijn ogen moeten kijken als ze die wou vinden? Waarom zou ze het niet gewoon uitproberen? Omdat ze anders als een volslagen gek op hem overkwam of omdat ze hun band – als het een band te benoemen was – nu niet wou verbreken? Misschien dat eerste, maar misschien ook wel dat tweede. Misschien zelfs een beetje van allebei, of misschien schuilde zich ergens nog een andere reden. De enige die haar ogen nu vast konden houden,waren zijn ogen, maar ook zijn wang voelde warm aan onder haar hand, of was het haar hand waarvan de temperatuur een paar graden gestegen leek te zijn? Zijn wang leek net een soort verwarmende kachel voor haar hand, maar haar hand had dan ook nog maar net in de handen van Percy gelegen, zodat zij het ook warm zou hebben. Ze sloeg haar ogen neer, zodat ze naar zijn lippen keek. Snel richtte ze haar blik weer op zijn ogen toen ze opmerkte dat naar zijn lippen kijken nu niet bepaald een goed idee was. Ze vond het fijn dat ze hem nu eindelijk zichzelf kon laten zijn zonder zich ernstige zorgen te maken. Natuurlijk waren die zorgen er wel, maar ze zou het niet zo gauw laten merken aan hem, omdat hij zich misschien anders schuldig voelde. En als dat gebeurde, voelde zij zichzelf ook weer schuldig. ‘Gaat het?’ mompelde ze en ze wreef opnieuw over zijn wang om zijn aandacht op haar te laten richten, maar ook omdat het haar een nieuw, onbekend en vooral fijn gevoel gaf.

Percy bleef in het gras staren, hoe kon hij dit nou weer doen? Waarom moest hij altijd alles verpesten, altijd alles gaat bij hem fout. Als hij eindelijk met iemand in contact komt die hem probeerd te begrijpen, die hem wilt helpen dan gaat het fout. Altijd waarom kon hij nou niet een keer aan zichzelf denken, waarom kon hij die hoofdpijn niet aan voelen komen. Dat hij gewoon weg kon gaan, dat hij zichzelf even kon opsluiten net zo lang totdat het weg was. Totdat hij zichzelf gewoon zo verwond had dat hij zich langzaam leeg kon laten bloedden. Waarom gebeurde dat niet? Waarom kon hij niet gewoon leeg bloedden en niet meer bestaan, weg zijn van deze wereld en leven in de zijne. Waar alles perfect, zoals in de ogen van Fanta. Waar hij zich geen zorgen hoeft te maken om anderen, waar hij gewoon naar school kan zoals anderen en gewoon zichzelf kon zijn zoals anderen.
Hij voelde de handen van Fanta tegen zijn wangen en zij dwong hem haar aan te kijken. Percy weigerde dit door zijn ogen niet naar haar te laten kijken. Haar stem vulde zijn oren, haar geluid klonk weer normaal in zijn oren, alsof de wind was gaan liggen hem de kans gaf haar woorden te horen. Percy keek in de ogen van Fanta. Haar ogen zeiden meer dan haar woorden. Het maakte haar niet uit, ze wilde dat hij zichzelf was. Hoe kon hij zichzelf zijn als hij zichzelf dit aan deed. Het leek of iemand anders hem overnam en pas weg ging als hij gedaan had wat hem liet bloedden. Hij schudden zachtjes zijn hoofd.
'Ik kan niet door gaan met dit.' Fluisterde hij zachtjes tegen Fanta. Het was niet goed, dat wist hij ook wel. Maar hij kon er niks aan doen. Hij voelde zich achteraf niet beter hij voelde zich schuldig achter af. Schuldig naar iedereen die beweren dat ze van hem houden. Hij wilde zijn blik weer af wenden van Fanta, maar hij deed het niet. Zij was juist degene die haar blik afwende. Het was vreemd, ze wilde iets duidelijk op hem maken, maar keek hem niet meer aan. Eigenlijk ook best wel begrijpelijk. Wie wilt er nou iemand aankijken zoals hem. Hij was vreselijk, hij zag er vreselijk uit. Geen wonder dat ze met hem omgaat. Ze heeft gewoon medelijde met hem. Iedereen die hem zou zien zou medelijde met hem hebben. Percy wilde die gedachtten weg duwen uit zijn hoofd, maar het lukte niet. Het was gewoon de waarheid. Hij was niks meer dan hoopje verdriet en pijn. Hij beschadigde zijn eigen lichaam, om de pijn te voelen die hij normaal nooit zou voelen, omdat hij controlen wou hebben over zijn gevoelens.
'Het gaat wel.' Fluisterde Percy zachtjes en hij voelde de aanraking van Fanta die met haar duim over zijn wang. Het voelde prettig, vertrouwd zelfs fijn. Hij keek in de ogen van Fanta en wilde niets liever dan dat ze bij hem bleef. In elk geval nu, bij hem bleef. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en probeerde de prikkende tranen weg te knipperen.
'Het was niet mijn bedoeling.' Zei Percy nogmaals tegen Fanta. Hij wilde de avond echt niet verpesten. Hij haatte het als het gebeurde.

‘Het geeft niet, je kunt er niks aan doen. Je probeert een manier te vinden om de pijn te verwerken en het eerste wat in je opkomt doet je lichaam zonder dat je dat zelf onder controle kunt houden, maar naar een tijdje wordt het minder als je merkt hoe rottig je jezelf erdoor kan voelen. Misschien beseft je lichaam het op dit moment nog niet, maar ik ben er haast zeker van dat je verstand dat wel doet en dat jij sterk genoeg bent om sterker te zijn dan je eigen verstand,’ fluisterde ze en opnieuw wreef ze over zijn gezicht, maar deze keer langs zijn ogen, om de vochtigheid daar weg te halen. Ze zag heus wel dat hij zich groot hield, maar met woorden zou ze hem alleen maar meer in de feiten drukken en dan zou hij zich misschien nog rotter gaan voelen. ‘Kom hier,’ mompelde ze en ze drukte zich tegen hem aan. Haar armen sloegen zich beschermend rond zijn rug en haar neus begroef zich in zijn nek, zodat ze zijn geur kon ruiken. Gek genoeg zorgde het bij haar ervoor dat ze kalmer werd, wist dat ze met hun tweeën waren en dat ze niet alleen door heel deze drama gingen, maar met hun tweeën, wat haar sowieso al beter liet voelen. Haar ogen sloten zich en ze probeerde zelf de tranen weg te werken, maar het lukte haar op de een of andere manier niet. Een traan gleed over haar wang en Fanta behoedde Percy voor een hele waterval, dus sloot ze snel haar ogen, zodat de kanaaltjes voor afscheidend vocht gesloten werden, dus zodat ze met andere woorden niet kon huilen en zodat ze Percy niet nog meer ongemakkelijk liet voelen dan hij zich waarschijnlijk nu wel voelde. Ze wou zijn pijn wegnemen.

‘Misschien dat je er nu nog even over na moet denken, maar als het niet meer gaat, kun je me altijd komen halen,’ zei Fanta, toen ze zich zacht van hem afduwde en hem lief aankeek, met fonkelende ogen. ‘Oké?’ vroeg ze, waarna ze een plagend tikje op het puntje van zijn neus gaf, eerder zodat hij zichzelf niet meer ongemakkelijk voelde. De plek waar de traan gegleden was brandde op haar huid en misschien werd het lichtelijk verlicht door het maanlicht, maar Fanta probeerde zichzelf in te houden, zodat er dadelijk niet nog een traan over haar wang zou glijden. Ze wou niet zien hoeveel pijn het bij haar deed om Percy zo te zien, ook al zou het misschien wel eens kunnen dat Percy dat juist fijn vond. Ze wou hem niet ongemakkelijk laten voelen en daar ging het haar om. Bovendien wou ze ook niet teveel aandacht trekken met haar tranen. Ze wou niet egoïstisch zijn plus dat de wereld niet alleen om haar problemen en huilbuien draaide, maar ook om die van anderen. Dat was een goede gedachten die ze zeker ging houden en die ze eventueel ging gebruiken als het niet zo geweldig ging met haar. Ze sloot haar eigen ogen even, opende ze toen weer en keek Percy glimlachend aan, alsof het haar niet meer kwetste. Dat zou het ook zeker niet meer doen als de nacht niet zo stil en niet zo pijnlijk was. Ze schrok zelf toen haar vinger per ongeluk langs zijn onderlip gleed en geschrokken trok ze haar hand terug, bang zijnd dat Percy toch pijn zou hebben van haar aanrakingen. ‘Sorry, dat wou ik niet doen, ik…’ zei ze gauw en ze voelde hoe het bloed naar haar wangen begon te stijgen. Snel keek ze verlegen naar de grond. Stom!

Percy bleef Fanta aanstaren en probeerde elk woord dat ze zei op te slaan in zijn geheugen. Hij probeerde zich te concentreren op haar verhaal, elk woord in zich op te nemen en elke beweging die ze erbij maakte. Hij kon er wel iets aan doen, hij kon er voor zorgen dat hij zichzelf geen pijn deed. Alleen was hij te zwak om het kunnen, hij was gewoon te zwak om zijn realiteit onder ogen te komen en te kunnen inzien waar hij mee bezig is en wat hij fout doet. Hij doet anderen alleen maar pijn en kon niets anders dan toe kijken hoe hij zijn eigen lichaam verwoest. Hij is de grootste eikel die op deze wereld rondliep. Hij was niet sterk genoeg, dat zal hij ook nooit worden. Hij had het nodig, hij had het nodig om zijn emoties onder controllen te houden. Om niet boos te worden wanneer hij wilde, om niet te gaan schreeuwen wanneer hij wilde. Om de opmerkingen van zijn vader niet te hoeven horen, of de stilte van zijn moeder. Om het geluk te kunnen zien van zijn zusje. Om niet te hoeven huilen als hij zich daar toe voelde, om gewoon sterk te kunnen zijn. Om zich een houding te kunnen geven, een weerwoord of moed om zijn vader aan te pakken. Om voor zichzelf op te komen als het nodig was of om zichzelf of zijn zusje te beschermen als het nodig was. Hij was niet sterk, alleen als hij zich had verwond. Zijn blik gleed naar zijn arm waar het bloed begon op te drogen. Was hij inderdaad sterker nu?
Voor zijn gevoel wel, hij voelde zich leeg, alsof zijn bloed al zijn opgekropte emotie's mee genomen hadden. Alleen moest hij wel een prijs betalen voor deze uitvlucht. Hij bekeek zijn arm waar het opgedroogde bloed op zijn arm plakte. Hij moest het gaan wassen, voordat zijn hele arm onder droog bloed zat. Hij wilde hier niet weg dus keek hij weer naar Fanta. Hoe kon zij zoveel hoop voor hem hebben terwijl hij daar geen sprankeltje van voelde. Fanta trok hem tegen haar aane begroef haar gezicht in zijn nek, hij voelde een van zijn tranen over zijn wang glijden. Eigenlijk wilde hij niet huilen, niet nu. Hij wilde geen zwakte tonen, niet aan Fanta. Hij voelde hoe een traan van Fanta in zijn nek gleed. Huilde zou nou ook? Waarom? Had hij iets verkeerds gedaan? Natuurlijk had hij iets verkeerd gedaan. Hij had zichzelf pijn gedaan in de bij zijn van Fanta. Hij haatte zichzelf. Opnieuw deed hij haar pijn binnen een dag. Hij haatte zichzelf, hij wilde hier gewoon niet zijn. Hij wilde niet dat hij telkens mensen pijn deed. Meer tranen welden op in zijn ogen. Waarom moest dit nou weer gebeuren?

Percy schrok lichtjes toen Fanta zich van hem af duwen. Hij wilde niet laten zien dat hij tranen in zijn ogen had. Omdat hij zich schuldig voelde, voor het feit dat Fanta dit had moeten zien voor de tweede keer. Percy knikte zachtjes toen Fanta aan hem vroeg of hij naar haar toe zal komen. Hij kon het niet beloven, maar hij zal als hij kon met haar praten.
'Dat zal ik doen.' Fluisterde Percy zachtjes, terwijl er nog een traan over zijn wang gleed. Hij wilde niet huilen niet nu, hij haatte het om zwakte te tonen. Hij voelde hoe Fanta hem een tikje tegen zijn neus gaf en Percy glimlachte naar haar. Hij wilde dit niet verpesten voor Fanta door zo egoistisch te zijn en aan zichzelf te denken. Percy kon duidelijk zien door het maanlicht waar de traan van Fanta zijn weg had gevonden naar beneden. Hij beet op zijn onderlip, waarom had hij haar zoveel pijn gedaan. Hij liet zijn lip met rust en opende die om iets te zeggen tegen haar, maar wat? Hij sloot zijn mond niet, hij zocht naar woorden, hij moest woorden hebben om tegen Fanta te zeggen. Hij moest iets tegen haar zeggen, zeggen dat het wel goed kwam. Maar dat was gelogen. Zeggen dat hij er wel boven op zou komen, maar dat was ook gelogen. Hij kon niets verzinnen behalve leugens. Iets wat logisch was hij had vijf jaar lang niets anders gedaan dan gelogen tegen iedereen. Vandaar dat hij niet meer kan stoppen met liegen. Percy schrok op uit zijn gedachtte toen Fanta's vinger over zijn onderlip gleed. Waarom deed ze dat? Hij zag dat ze in gedachtte verzonken was. Waar zou ze aandenken? Zou ze bedneken wat ze met hem aan moest, of hoe erg hij de avond verpest had? Uiteindelijk schrok Fanta zelf ook op en haalde haar vinger van zijn lip. Percy sloot zijn mond en beet meteen daarna op zijn onderlip.
'Sorry.' Fluisterde Percy ook, eigenlijk wist hij niet waarom, maar hij voelde zich schuldig. Waarom, hij had Fanta's lip niet aangeraakt. Hij hoefde zich niet te veronderschuldigen, maar hij voelde dat het wel moest. Hij zag dat Fanta's wangen rood werden, het zag er best schattig uit. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, het was haar schuld niet.
'Het maakt niet uit.' Zei Percy zachtjes tegen Fanta. Ze hoefde zich niet schuldig te voelen. Het maakte daarom niet uit, hij zelf had ook foute dingen gedaan, waarbij dit niks was.
'Het moet mij spijten.' Zei Percy zachtjes tegen Fanta. Hij glimlachte zwakjes naar haar en tilde met een vinger haar kin op zodat hij in haar ogen kon kijken.

-Lekker lang >.<-

Onzeker keek Fanta richting Percy. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Ze had zijn onderlip niet expres aangeraakt en had het ook niet gepland, maar het was ook gewoon per ongeluk gebeurd. Vanaf nu zou ze uitkijken met haar gedachten en zeker als ze in zijn buurt was. Maar waarom schold zij zichzelf niet zo uit zoals ze normaal zou doen? Waarom was ze nu niet verschrikkelijk boos op zichzelf, maar wel verbaasd door het gevoel wat ze bij Percy in de buurt kreeg als ze zijn onderlip aanraakte? En wat was dat vreemde gevoel? Dat zou ze binnenkort wel ontdekken (naar de reclame xd) maar nu moest ze zich richten op zijn ogen en proberen om niet al te schuldig te lijken, maar ze moest ook weer niet overkomen alsof ze juist gepland had om zijn lip aan te raken. Ze vond het echt verschrikkelijk dat dit haar weer overkwam, maar ze maakte wel eens vaker van dit soort domme fouten, ook al had dat dan niks te maken met iemands lip aan te raken. Verdomme, ze wist toch zelf ook wel dat Percy niet tegen aanrakingen kon en dan begon zij zijn lip te betasten? Ergens wist Fanta dat het zo nou ook weer niet lag, maar goed. ‘Ja, het spijt mij ook. Het was niet de bedoeling,’ zei ze verlegen en ze voelde hoe de vingers van Percy onder haar kin brandden, maar ze probeerde er niet al te veel aandacht aan te schenken, bang zijnd dat ze dadelijk weer iets deed wat ze eigenlijk niet bij hem mocht doen of waar ze later spijt van zou krijgen. Nou ja, ze had eerlijk gezegd niet echt spijt dat ze hem daar had aangeraakt, maar wel voor welk gevoel dat bij hem had veroorzaakt.

Fanta merkte met een jammerlijke blik steeds meer op hoe ze zich meer en meer ging bekommeren om Percy’s gevoelens en niet meer koppig aan de hare dacht. Eigenlijk was zij sowieso niet het persoontje dat aan haar eigen gevoelens dacht en dan pas aan de anderen hun gevoelens. Als ze er zo over nadacht, lagen haar prioriteiten altijd om eerst voor de anderen te zorgen en dan pas voor zichzelf, maar ergens was dat bij Percy opeens veel belangrijker geworden, ook al kon ze dat nu niet hardop tegen hem zeggen, ze voelde het wel. Kalm keek ze diep in zijn ogen en probeerde een glans van hoop op te merken, maar die bleef helaas uit. Hoe kon ze met haar eigen woorden hem weer in het leven laten geloven of in de zin van leven? Ze had werkelijk geen idee en ze had vooral geen idee hoe ze dat ooit zou moeten aanpakken. Ze wist zelf niet eens wat ze moest doen om haar eigen problemen te verhelpen, maar aan haar problemen viel weinig te doen, behalve dan aan de beelden die ze van haar vader kreeg, zoals daarstraks. In trance en zonder het eigenlijk te beseffen, sloeg Fanta haar armen om Percy’s nek, aangezien zijn hand die haar kin naar boven drukte belette om te zien wat ze met haar armen deed. Ze zag haar armen aan weerszijden wel bij zijn nek leunen, maar trok zich er weinig aan. Het enige waaraan ze kon denken was aan die diepbruine ogen, die haar steeds meer en meer leken te fascineren en die haar steeds meer en meer in de diepte leken te trekken, zonder dat ze het zelf echt doorhad. Fanta bleef kijken en zachtjes begon een hand op zijn achterhoofd in zijn haren te kroelen, helemaal in trance zijnd.

- Yesh, in zeven minuten à acht! ;d -

Percy keek in Fanta' s ogen, Percy glimlachte naar haar. Het maakte hem niet uit, hij wist wat voor rare dingen je kon doen als in gedachtte verzonken was. Daar was hij hte levende bewijs voor. Hij beet op zijn onderlip en schudden zachtjes zijn hoofd. Zijn onderlip brandden nog van de aanraking van Fanta. Geen pijnelijk brandend gevoel, nee een prettig gevoel. Alsof ze een deel van haar warmte aan hem gegeven had. Een deel van haar hoop en wilskracht. Hij keek haar aan en probeerde zelf ook te geloven in die hoop die zij hem gegeven had. Iets wat moeilijker was dan hij dacht, hij kon niet gemakkelijk in iets geloven wat hij niet eens kon zien. Hij slikte en keek even naar de grond. Hij wilde Fanta duidelijk maken dat het niet uitmaakte dat ze niks erngstigs gedaan had, dat het hem geen pijn deed. Maar hij wist niet hoe. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. Alsof haar aanraking als zijn woorden had op geslokt. Hij keek haar weer aan in haar ogen en zag een glans van bezorgdheid in haar ogen, een blik die hij haatte als mensen hem zo aan keken. Maar bij Fanta niet, hij vond het niet prettig omdat het hem een schuld gevoel gaf, maar hij haatte het niet.
'Je hoeft geen sorry te zeggen.' Zei Percy en hij zocht bedenkelijk naar zijn woorden. Woorden die duidelijk konden maken dat het allemaal wel goed kwam. ook met haar. Hij zocht de woorden diep in zijn hoofd, maar daar kon hij ze niet vinden.
'Je moet je geen zorgen maken, echt niet. Ik weet dat je hoop voor mij heb, hoop die ik zelf niet heb. Zelfs niet kan verzinnen, maar ik weet zeker als ik mijn best doe dat ik er boven op kom. Ooit.' Percy wist dat het lang zou duren, heel lang zou duren voordat hij er boven op zou komen. Voordat hij in kon zien wat hij fout deed en hoe hij het wel goed moet doen.
'Maar ik weet ook zeker, dat jij er boven op komt. En die hoop kan ik je wel geven, ik hoop ook dat je naar mij toe zal komen als je ergens mee zit. Of als je alleen al wilt praten. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Het is niet onze schuld dat wij hier zitten, het is de schuld van de buiten wereld omdat zij niet eerder hebben ingegrepen of hebben gezien dat wij problemen hebben. Dat geldt voor jouw, voor mij, voor iedereen die hier is.' Zei Percy, waar hij de woorden vandaan haalde wist hij niet. Dat maakte ook niet uit want het waren woorden die niet gelogen waren. Hij meende ze en hij hoopte zeker dat Fanta er ook boven op zou komen. Percy keek weer omlaag. Zijn tranen waren opgedroogd achter zijn ogen en hij wist niet hoe Fanta er op zou reageren.
Ze was stil, in gedachte. Zijn woorden zouden waarschijnlijk verkeerd gevallen zijn. Hij beet hard op zijn onderlip en wilde eigenlijk zijn excusses maken, maar hij voelde de armen van Fanta in zijn nek. Hij zag hoe Fanta diep in zijn ogen keek, zelf kon hij zijn blik ook niet afwenden van Fanta. Percy vondt de stilte ongemakkelijk, hij wist niet wat hij moest zeggen of moest doen. Hij voelde een hand door zijn haar gaan, eerst had hij niet door wie het was. Maar toe hij zijn blik lichtjes afscheurden van die van Fanta, merkte hij dat zij het was. Hij keek haar weer aan en haalde zijn hand oner haar kin vandaan. Hij wist niet wat hij moest zeggen of hoe hij zich moest gedragen, maar de stilte die er nu gevallen was leek een stuk minder ongemakkelijk.


-Weet je dat Percy blauwe ogen heeft?? >.<-

Zachtjes keek Fanta richting Percy, alsof ze nog steeds niet kon geloven dat ze hier werkelijk zat met hem, maar toch was het zo. De stilte die volgde was eerst pijnlijk en ongemakkelijk, maar ook dat begon langzaam te vervagen, alsof het er nooit echt geweest was en alsof zij diegene was die het zich alleen maar voorstelde dat de stilte pijnlijk was. Haar ogen keken hem aan en naderhand begon ze te ontdekken dat die blauwe flikkering die in zijn dacht gezien te hebben, zijn hele oog in de ban nam. Zijn ogen waren blauw, misschien was het bruine alleen heel even geweest, of had ze gedacht dat ze blauw waren. Langzaam liet ze haar hoofd even zakken, zodat ze in zijn schoot keek. Dat was een verkeerde plek, maar toch bleef ze kijken. Ze zocht naar woorden in haar hoofd, maar hoe langer ze hier zat, hoe meer moeite ze had om de juiste woorden te zoeken. ‘Ik krijg steeds een raar gevoel,’ mompelde ze en ze keek omhoog, maar wou nog niet zeggen dat het met hem te maken had. Ze wist zelf niet eens wat het gevoel was, maar het was warm en prettig, wat haar meer en meer liet genieten van het gevoel, maar toch bracht ze het niet op om tegen Percy te zeggen dat het door hem kwam. Wat als hij er meer ervaring mee had en dacht dat het een slecht gevoel was? Hoe zou hij zich dan voelen? Ze zuchtte even. Al die vragen begonnen haar langzamerhand nieuwsgierig te maken naar het antwoord, ook al zou zij die niet in haar eentje kunnen vinden. Misschien moest ze Percy toch vertellen dat het met hem te maken had. Het zou wel een hoop vragen voor later wegnemen. Bovendien leek deze nacht er wel geschikt voor.

‘En ik krijg het steeds als ik je aanraak. Het is een warm, prettig gevoel, maar ik weet niet eens waar het opslaat,’ zei ze en ze schudde haar hoofd even, waardoor haar haren heen en weer schudden, maar toch nog een spoor van perfectie achterlieten dankzij de haarlak die zij in haar haren gespoten had. Normaal zou Fanta nu met een hand door haar haren gaan, maar ze had daar nu niet zo’n behoefte aan. Ze wou liever antwoord vinden op haar vragen, maar wist dat Percy haar deze misschien niet kon geven. Ze wreef even over haar achterhoofd en speelde nu alleen nog maar met een plukje dat zich helemaal onderaan bevond, in de buurt van zijn nek. Zo kwam ze er ook achter dat zijn haren achteraan best wel tot lang in zijn nek reikten, maar toch ook weer kort genoeg zodat het mooi uitkwam. Ze schudde haar hoofd even en keek hem toen weer onzeker aan, alsof ze niet wist wat ze nu moest doen. Ze wou dolgraag weten wat het gevoel was, maar ergens was ze ook best wel schrikachtig om het te weten te komen. ‘Heb jij dat ook? Ik begin me een beetje zorgen te maken. Ik heb het gevoel namelijk nog nooit gehad,’ mompelde ze, het schaamrood omhoog voelen komend. Zat ze hier nu werkelijk aan een jongen te vragen of hij antwoord wist op haar eigen gevoelens? Nee, dit was niet goed. Misschien kon ze beter weggaan of door de grond zakken van schaamte. Ja, dat zou ze veel beter kunnen doen. Het zou fijner zijn en ze maakte zich daar tenminste niet zo belachelijk tegenover Percy.

- Aagh, rottoetenbord! Ik neem m"n eigen laptop xd -

Hij bleef haar aanstaren, hij wist niet waarom. Hij wachtte op antwoord van Fanta antwoord waar hij ook op kon antwoorden. Hij keek Fanta niet meer aan en keek langs haar heen naar het donkere gebied achter haar. Hij beet op zijn onderlip, een gewoonte van hem die veel mensen irriteerde. Hij voelde hoe Fanta met zijn haar speelde, het was een prettig gevoel. Een warm gevoel, een fijn gevoel. Hij wilde niet dat Fanta zou stoppen, het voelde fijn dat iemand hem aanraakte, zonder hem pijn te willen doen. Percy bleef in de verte staren en concentreede zich op het gevoel dat Fanta hem gaf. Het was vreemd, warmte leek ze wel af te geven. Een soort warmte die hij nog nooit gevoeld had, zelfs niet bij Dahlia. Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Hoe kon hij weten of die warmte wel een goed gevoel was. Misschien wilde het hem wel waarschuwen? Hij wist het niet, het was nieuw voor hem. Hij keek op naar Fanta toen ze iets zei.
Zou zij hetzelfde rare gevoel hebben gekregen zoals hij, zou zij wel weten wat voor gevoel het was? Waarschijnlijk niet, anders had ze het niet gezegd. Waarom was het zo lastig? Waarom kon hij dit gevoel niet gewoon uitzetten zoals elk andere gevoel dat hij had. Hij bleef in haar ogen staren en zocht in haar ogen het antwoord dat hij wilde weten op zijn vraag.

'Ik weet het niet.' Zei Percy zachtjes. 'Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik hetzelfde voel. Het geeft een fijn gevoel, een gevoel dat ik niet kan uit zetten zoals elk ander gevoel. Alsof ik er niet over kan bepalen wat ik er mee wil.' Zei Percy, hij wist niet hoe hij hier mee om moest gaan. Misschien omdat het een nieuw gevoel was dat hij nog niet onder controllen kon brengen omdat hij niet wist of het hem pijn kon doen.
'Het voelt wel goed, maar zo begint elk gevoel. Elk gevoel begint goed, maar eindigd uiteindelijk in een schuld gevoel. Daarom zet ik mijn gevoel uit, maar dit gevoel lijkt niet weg te willen gaan. Ik voel mezelf niet een schuldig.' Fluisterde Percy. Hij wilde het eigenlijk niet hardop zeggen, maar toch deed hij het. Hij kon er niks aan doen, maar hij probeerde te vechten tegen het gevoel. Hij probeerde zich een schuldgevoel aan te praten maar het lukte niet. Hij wist niet waar hij de schuld op moest baseren. Hij keek naar Fanta die langzaam rood werd. Hij wilde niet dat ze zich ongemakkelijk voelde bij hem.
'Ik weet niet wat voor gevoel het is, maar ik weet wel dat ik er tegen moet vechten voordat ik mezelf pijn laat doen door het gevoel.' Fluisterde Percy zachtjes en hij richtte zijn blik naar beneden naar het gras. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar wist niet wat.


-Heerlijk al die drama!-

Het voelde als een soort verlichting toen Percy begon te praten. Hij had dus blijkbaar hetzelfde. Ze keek naar beneden en hoorde zijn woorden aan, maar probeerde er niks op te zeggen. Misschien zou ze hem nog pijn doen met haar woorden en dat wou ze niet. Haar vingers streelden ondertussen zowel zijn net als zijn haar. Een vinger bleef met zijn haar spelen, maar de rest ging naar zijn nek toe. Fanta kalmeerde zichzelf een beetje met het feit dat zijn hart rustig leek te kloppen. Zou het kietelen bij Percy als ze hem zo in zijn nek streelde, zou hij het fijn vinden of zou het hem pijn doen? Ze had echt geen idee, maar wist ook niet goed wat ze moest zeggen op zijn woorden. ‘Ik weet überhaupt niet of ik er wel tegen kan vechten. Het voelt gewoon zo goed, maar misschien heb je gelijk en wordt het dadelijk wel pijnlijk,’ fluisterde Fanta en ze zuchtte even, waarna ze haar hand zachtjes op de plaats bij zijn borstkas legde. Zijn hart was letterlijk te voelen onder haar hand en ze sloot haar ogen even, waarna ze het aantal hartslagen per minuut begon te tellen. Per seconde. Dat was dus onmogelijk, vond ze in na een tijdje. Het ging veel te snel of veel te regelmatig, maar het was in elk geval dus werkelijk ontelbaar. ‘Die gevoelens maken me wel bang, moet ik eerlijk toegeven,’ fluisterde Fanta en ze richtte haar blik even naar de grond omdat ze Percy niet te lang durfde aan te kijken. Bovendien kwam het gevoel telkens terug als ze hem te lang aankeek en dat moest ze dus zeker vermijden. Ze wou niet dat hij boos op haar werd als ze te lang naar hem bleef kijken. Bovendien had ze daarnet al lang naar hem gekeken.

Een plotse beweging liet haar opschrikken en het duurde even voordat ze doorhad dat ze die beweging zelf gedaan had. Ze had met haar handen Percy zachtjes op zijn rug geduwd – aangezien het niet veel moeite kostte om dat voor elkaar te krijgen, had ze ook niet zoveel kracht moeten gebruiken daarvoor – en had haar hoofd op de plaats bij zijn hart gelegd, zodat ze met haar oor zijn hartslag kon volgen. Ze was raar. Haar andere hand was in plaats van in zijn nek nu bij zijn hals bezig. Haar vinger had een lok meegenomen en daar zat ze mee te spelen, terwijl haar andere vingers nu zijn hals aan het verkennen waren. Haar andere hand lag naast haar hoofd op zijn borstkas. Ze zuchtte even. ‘Misschien moeten we maar gewoon afwachten. We komen er vanzelf wel achter welk gevoel het is. Tenslotte kan een beetje experimenteren geen kwaad,’ zei ze en ze grinnikte even. ‘En dat klonk heel erg vreemd!’ zei ze lachend. Ze schrok toen ze haar stem zo hard hoorde en snel stopte ze met lachen. Ze verplaatste haar zij meer naar Percy toe toen ze de koude daarlangs voelde strijken en liet haar blik naar de maan zakken. Het witte licht verlichtte veel, maar het leek hun nog eens extra te verlichten, alsof de maan hun iets wou vertellen. Fanta wou haar hoofd schudden en zichzelf straffen voor zulke domme praatjes, maar ze besloot het maar gewoon te negeren. Bovendien was het wel eens vaker dat ze dingen zei die nergens op sloegen. ‘Ik voel me nu vreemd, maar gelukkig en veilig,’ mompelde ze en sloot haar ogen even, waardoor haar strelingen steeds zachter en liever werden, zonder dat zijzelf daar echter aandacht aan toonde.

- Nog vijf topics en ik heb de lijst af! ;D -

Percy wilde zijn woorden wil terug nemen, maar hij deed het niet. Hij zei geen sorry, omdat het de waarheid was die hij sprak. Hij voelde de vingers van Fanta in zijn nek, het voelde vreemd aan. Het kietelde niet het deed hem ook geen pijn, het gaf hem een warm gevoel die hij niet kon verklaren. Hij wilde het ook niet verklaren omdat het dan misschien weg zou gaan. Hij keek naar Fanta en fronsde zijn wenkbrauwen. Hij wilde haar wel vertellen dat het hem geen pijn deed, dat het heel fijn gevoel was, maar zij was hem voor met praten.
'Ik weet niet of ik gelijk heb. als ik het zo voel niet, omdat het zo'n fijn gevoel is dat ik bijna niet kan bedenken of het ooit pijn zou gaan doen.' Zei Percy. Het was waar, de warmte leek hem te omhelzen en hem te troosten, hem hoop in te fluisteren die hij normaal niet voelt. Hij ontspande zijn gezicht. Fanta raakte zijn borst aan, wat wilde ze doen? Ze raakte hem aan waar zijn hart zat. Probeerde ze zijn hartslag te meten, kijken of hij er wel een had. Voor zijn gevoel had hij nooit een hart gehad, belahve op momenten waar Dahlia bij waren. Dan voelde hij zijn hart kloppen en voelde hij in zijn borstkast. Nu ook, nu Fanta het aan geraakt had voelde hij zijn hart zachtjes kloppen tegen zijn borstkast. Zou zij het ook voelen?
'Elk gevoel neemt iets mee van angst, zelfs blijdschap of geluk.' Zei Percy zachtjes tegen Fanta en streek een lok achter haar oor. Percy wilde niet dat Fanta hem los zou laten, het voelde prettig, hij voelde zich prettig met haar.

Percy werd naar achter geduwd door Fanta, hij liet het ook gewoon gebeuren zonder er bij na te denken. Fanat schrok zelf duidelijk van haar actie, maar ging met haar hoofd op zijn borst liggen. Hij sloeg zijn arm om Fanta heen en keek omhoog naar de lucht. De maan scheen hoog aan de hemel en liet zijn licht schijnen op hun. Fanta ging dichter tegen hem aan liggen. Haar hand speelde nog met zijn haar en streek in zijn hals. Haar anderen hand lag op zijn borstkast. Ze voelde warm aan, hij was blij dat ze het wat warmer had gekregen van zijn shirt. Hij streek met zijn hand door haar donkere haar. Hij staarde naar de maan en luisterde naar wat Fanta zei.
'Ik weet niet hoe ik me voel, ik weet niet hoe ik het moet noemen. Aan de ene kant voel ik mezelf schuldig, schuldig dat ik hier ben. Aan de andere kant denk ik, anderen maken zich ook niet druk om mij. Anders was ik hier niet, dus waarom zou ik mezelf schuldig voelen?' Zei Percy terwijl hij naar de maan staarde alsof daar de antwoorden stonden die hij nodig had op zijn vraag.

Fanta liet haar blik opzij glijden. Ze sloot haar ogen genietend toen ze voelde dat Percy met haar eigen haar speelde. Ze vond het wel fijn. Normaal zou ze de hand weggeslagen hebben als het iemand anders was, maar ze wist dat ze het bij Percy niet hoefde te doen. ‘Je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Anderen kunnen me helemaal niet schelen. En tenslotte maak ik me wel druk om jou, maar wie ben ik?’ zei ze lachend en ze grinnikte even. Haar mond werd een streep toen ze merkte dat het grapje nogal flauw was. ‘Oké, wat ik bedoel,’ zei ze en ze zuchtte even en sloeg haar ogen naar beneden. ‘Je moet niet meer denken aan die anderen. Je hebt Dahlia en mij, misschien binnenkort nog iemand als je dat toelaat. Zo maak je langzaam maar zeker meer mensen die zich bekommeren om jou,’ mompelde ze. ‘En ik blijf altijd bij je in het krijt,’ fluisterde ze en ze maakte een tevreden geluidje, waarna ze een rood hoofd kreeg. Oh jee, dat was echt een raar geluid. Nou ja, het klonk ook best wel luid omdat het hier best wel donker was en ook heel erg stil. ‘En ik blijf lekker lang alleen, totdat ik iemand vind die bevriend met me wil worden, alhoewel ik dat wel raar zou vinden. Ik ben ook maar een mens, maar ik ben hyperactief, heb een obsessie voor symmetrie en heb autisme. Drie factoren waarvoor je al uit mijn buurt zou blijven,’ zei ze en ze haalde haar schouders op, alsof het haar niet kon schelen dat mensen uit haar buurt bleven om die drie redenen, maar in haar ogen zag je iets heel anders. Angst, maar ook hoop en verdriet, alhoewel dat maar een kleine fonkeling was, toch was het aanwezig.

‘Ik hou van je,’ mompelde ze en ze nestelde haar wang tegen zijn borstkas. Meteen daarna besefte ze met een schrok wat ze gezegd had, maar zich verontschuldigen voor haar woorden zou ze niet doen. Bovendien was het waar. Ze hield echt van hem, nu alleen maar meer omdat hij haar zo vertrouwde. Ze sloot haar ogen en streelde zijn hals nog altijd, maar haar andere hand begon nu bij zijn borstkas te strelen, alsof ze hem daarmee wou kalmeren en wou behouden voor elk ander gevaar dat zich hier zou plaatsvinden in de kliniek, hoe raar dat ook kon klinken. Ze voelde dat haar wangen vochtig werden en sloot haar ogen even, terwijl ze een snik probeerde te onderdrukken, waar ze in slaagde. Het was lang geleden dat ze een persoon had verteld dat ze van hem hield. Die persoon was haar vader geweest. Ze besefte dat het de laatste keer toen was geweest dat ze het meende en dat was toen ze acht jaar was en gewoon nog niet beter wist wat er met haar gebeurde. Haar tranen dropen langzaam op Percy’s shirt en Fanta hoopte dat Percy het niet zou opmerken of te diep in gedachten zou zijn om het op te merken. Ze liet haar blik naar de maan glijden en sloot haar ogen opnieuw even. Ze voelde hoe dat gevoel van veiligheid zich steeds meer en meer begon te ontfermen over haarzelf, mede dankzij Percy, die dankzij zijn arm haar een veilig gevoel gaf. De arm die om haar geslagen was gaf haar ergens wel hoop, maar stiekem probeerde ze dat een beetje te temperen. Ze durfde niet te praten, bang zijnd dat Percy, als hij zijn natte shirt nog niet opgemerkt had, het in haar stem zou kunnen horen. En aangezien hij haar al had horen huilen, wist hij vast goed genoeg hoe ze klonk als ze huilde, teken genoeg om te zwijgen en te genieten.

Percy bleef met haar, haar spelen en staarde naar de maan. Hij luisterde naar wat Fanta allemaal zei. Hij vond het aardig van haar dat ze zich bekommerde om hem, maar zij had ook zo haar problemen. Die waren misschien nog wel erger dan die hij had. Hij probeerde naar haar te kijken en glimlachte. Hij vond het fijn om te horen dat ze aan zijn kant stond. Dan had hij in elk geval nog iemand naast Dahlia waar hij mee kon praten, waar hij misschien mee kon lachen en misschien zelfs wel mee kon praten als hij het niet meer zag zitten. Hij beet op zijn ondelip en keek weer naar de maan. Misschien wel iemand om mee te praten. Dat vond hij eigenlijk wel fijn, als er iemand naar hem luisterde en hem misschien raad kon geven of alleen maar zei dat ze met hem mee leefde. Percy schudden zijn hoofd, het klonk zo zielig in zijn hoofd als of hij zelf niet kon zeggen dat het wel goed zou komen.
'Bedankt.' Zei Percy zachtjes tegen Fanta, hij was er echt blij mee. Fanta zelf had haar eigen problemen ook, hyperactief had hij al meteen bij haar gezien. Zij zelf was misschien rustig maar haar ogen straalde zoveel engerie uit dat je zelf ook engerie van kreeg. Autisme, had hij niet verwacht van haar. Hij wist dan ook niet veel van austistische mensen. Hij dacht dat ze vrij stil waren en meer in hun eigen wereld leefde. Waarschijnlijk was dat dus niet zo. Voor zijn gevoel was Fanta niet zo. Een obsessie voor symmitrie had hij kunnen verwachtten, haar donkere haar zat perfect en zelfs haar mouwen van haar schirt of haar rok zaten precies recht, alsof ze uren voor de spiegel had gestaan om alles zo recht mogelijk te krijgen. Waarschijnlijk niet want ze had er duidelijk al oog voor. Hij glimlachtte en begreep misschien nu ook wel waarom ze zo naar zijn armen had gestaard. Dat was alles behalve symetrisch.

Percy streek door haar, haar en stopte midden in zijn handeling. Zei Fanta nou serieus dat ze van hem hield. Hij schudden zijn hoofd, dat kan niet. Het kan niet waar zijn! Percy bewoog niet en ging door in zijn handeling om niets te laten merken. Zijn borstkast ging iets heviger op en neer. Het kon niet waar zijn, Fanta kon niet van hem houden. Hij wilde het niet tegen Fanta zeggen, maar ze hield niet van hem. Dat kon niet. Niemand hield van hem. Percy beet op zijn onderlip en voelde zijn shirt nat worden. Hij keek op naar Fanta, huilde ze? Ze had het gemerkt, ze had het gemerkt dat het niet waar was. Het deed haar pijn waardoor ze nu huilde. Hij voelde zich schuldig en het warme gevoel dat in zijn lichaam stroomde veranderde in een koude schuld gevoel. Het was zijn fout, hij wilde niet dat Fanta van hem hield. Hij had gedacht en Fanta wist het, Fanta wist het en nu had hij haar pijn gedaan. Percy beet op zijn onderlip en wilde Fanta vertellen dat hij het niet zo bedoelde, maar waarom? Hij wilde niet dat Fanta huilde.
'N-niet huilen.' Fluisterde Percy zachtjes en hij streek weer door haar, haar. 'Niet huilen.' Bleef Percy zachtjes herhalen en hij probeerde Fanta te troosten.

‘Ik huil niet eens !’ snauwde Fanta Percy toe, maar ze schoot in de lach toen ze bedacht dat Percy het heus wel zou opmerken aan haar natte shirt. ‘Sorry, maar het is gewoon… Ik heb mijn vader op mijn negende hetzelfde gezegd en dat was de laatste keer dat ik het echt meende. Dat is toch verschrikkelijk? Een kind die ontelbare keren zegt dat ze van haar ouders houdt, maar dat ze diep in haar hart niet eens van ze wilt houden,’ zei Fanta, terwijl ze met groter wordende ogen naar Percy keek. Waarschijnlijk had ze nu zo ongeveer het uitzicht van een puppy die zijn vleesje terug wou hebben. Het idee daaraan liet haar een beetje glimlachen, maar het was niet overtuigend genoeg. Ze zuchtte even en wreef toen door haar haren. Ze haatte het als ze moest huilen en dan vooral als iemand het opmerkte, zeker nu het net zo fijn begon te worden, totdat zij het verpestte met haar stomme tranen. Waarom was ze toch ook zo stom bezig? Ze kon toch wel voor een keer uitkijken met wat ze zei of wat ze deed? ‘Ik wou je echt geen pijn doen met die woorden, ik zei alleen maar de waarheid,’ zei ze en ze keek hem even aan, waarna ze door haar ogen wreef. Nou, als ze er nu nog niet uitzag als een verzopen kat, dan wist zij het ook niet meer. Haar mascara zou vast wel helemaal uitgelopen zijn, iets wat ze niet erg fijn vond. Ze vond het sowieso niet fijn als haar make-up eraf was. Het maakte het plaatje niet meer perfect en dat haatte ze vooral, als iets niet meer perfect was. Maar daar had ze wel vaker last van, van dat soort dingen. Het was dan ook zeer normaal geworden voor haar.

‘Je bent toch niet boos op me omdat ik mijn gevoelens blootgelegd heb hè?’ mompelde ze en ze keek Percy vragend aan, bang zijnd dat heel die avond waar ze nu zo op gehamerd had helemaal uitgelopen was naar een kluwen van misverstanden en woorden die eigenlijk niet gesproken mochten worden omdat het pijn deed aan andermans oren. Zachtjes keek Fanta naar Percy. Zie je, ze kon hem niet eens afsnauwen zonder daarna in de lach te schieten en zich te verontschuldigen. Ze moest altijd lief voor hem blijven, anders deed ze zichzelf ook pijn. Plus dat nieuwe, rare gevoel zorgde er ook voor dat ze Percy onmogelijk kon uitschelden. Eigenlijk werd Percy dus een soort van beschermd door haar eigen, krachtige gevoel, die haar steeds meer en meer belette om zulke woorden te spreken die hem zouden schaden. ‘Ik wil je geen pijn doen, Percy,’ zei ze zachtjes en ze keek hem hoopvol aan, haar ogen glinsterend dankzij het maanlicht. Ze legde haar zij meer tegen hem aan, zodat haar hoofd moeizaam van zijn borstkas gehaald werd en ze hem in het geheel kon aankijken. Haar ogen sprankelden een nieuwe emotie uit. Ze durfde het nooit voor Percy hardop te zeggen en durfde eigenlijk zelfs niet denken dat zij het gevoel zelf ooit ook zou krijgen: liefde. Ze probeerde een andere emotie in haar blik te laten schijnen, maar het lukte niet. De ene naar de andere emotie kon die ene pijnlijke, maar ook zo ergens wel heerlijke emotie niet meer overwinnen. Was ze… Nee.. Nee, dat kon niet. Zo’n gevoel bestond niet meer in haar hart. Toch niet op die manier. Ze had het nooit gehad en ze zou het niet krijgen ook, hoeveel Percy ook voor haar mocht betekenen, dat gevoel kon het niet zijn. Een misverstand, dat was het.