A new Home{iedereen}

Abigail liep het gebouw binnen en werd naar de algemene ruimte gebracht. Ze bekeek de ruimte en zag hoe haar koffers werden weggebracht. Ze bekeek de kamer nog eens en vond dat het een kalmerende uitstraling gaf, iets wat ze niet gewent was thuis. Ze ging op de bank zitten en bekeek de spullen om der heen. Ze zou hier vaak komen dacht ze. Abigail hield van rust en wilde op bepaalde moment gewoon eventjes tot rust komen op plekken waar dat goed kon en ze dacht dat deze er wel een van was. Ze stond weer op en keek of ze andere bewoners nog zag. Ze zag niemand en ging maar weer op de bank zitten en ze keek naar buiten.


(hopelijk kunnen jullie hier iets mee:) )

Delaney zuchtte terwijl ze de deur van haar kamer achter zich sloot. Illuna zou nog wel even blijven slapen.. Ze hadden gister tot laat gepraat, over wat ook al weer? Delaney wist het al niet meer.. Al had het opgelucht, haar nieuwe kamergenoot was nog niet zo erg en het was een stuk.. gezelliger.. dan in haar eentje op een kamer liggen. Ze had een simpel joggingpak aan en liep op blote voeten richting de Algemene ruimte. Geen besef van hoe laat het al was. Normaal had ze zich aangekleed, maar ja, normaal was Illuna ook al lang al wakker. Het was rustig.. Eigenlijk niemand.. Op een meisje na met donkerbruin haar. Haar blik deed Deleney beseffen dat ze nieuw moest zijn, hoewel ze bijna niemand kende, niet dat Delaney mensen wou leren kennen. Het meisje staarde naar buiten, ze had iets weg van Delaney toen ze voor het eerst kwam. Met een zuchtje stapte ze naar voren en ging rustig op de bank zitten, net ver genoeg van het meisje af om niet afstandelijk te lijken. "Nieuw?" Vroeg ze enkel terwijl ze zachtjes lachte en haar broek rechtstreek en haar benen optrok om haar hoofd op haar knieen te leggen en het meisje aan te kijken. "Mijn naam is Delaney, jij bent?" Vroeg ze luchtig terwijl ze afwezig haar spierwitte haar rechtstreek en het meisje opnieuw met een glimlachje aankeek.

Abigail keek naar buiten en voelde dat iemand naast der ging zitten "nieuw?". Abigail hoorde dat het een meisje was en keek der aan. Ze had spierwit haar en het was best een mooi meisje. Ze deed haar denken aan haar oude beste vriendin. Anna was haar naam. abigail dacht terug aan de tijd samen met Anna. Ze glimlachte, ja dat waren pas goede tijden. Anna was de enige die haar kon afleiden van haar verschrikkelijke stiefvader. " mijn naam is Delaney, jij bent?" hoorde ze het meisje zeggen. Abigail keek het meisje weer aan en zag dat Delaney haar een klein glimlachje gunde." ja ik ben nieuw hier en mijn naam is Abigail". abigail glimlachte naar Delaney." Ben je hier ook nieuw of zit je er al een tijdje?" vroeg Abigail voorzichtig hopend dat ze niet een gevoelige snaar had geraakt.

‘Laat me los.’ Siste hij tegen een of andere brede gast die hem stevig bij zijn arm vast en hem mee naar binnen sleepte. De man leek niet te reageren maar sleurde hem gewoon door. ‘LAAT ME LOS!’ hij gaf een ruk en trok zich los. ‘Ik kan prima zelf lopen.’ Vervolgde hij weer rustig en sloeg de deur open die hij ook weer snel achter zich dicht sloeg. Nieuwsgierig keek hij direct om of de man een deur tegen zijn hoofd had gehad. Helaas niet… de man keek hem alleen woedend aan. Was Jared even blij dat deze man niet het recht om hem iets aan te doen. Daar waren vast ook weer speciale mannetjes voor.
Vrolijk stak hij zijn duim op naar de man en glimlachtte. Verder negeerde hij hem maar, om problemen te voorkomen. In de welkomshal zaten nog 3 andere mensen. De receptioniste en 2 –waarschijnlijk- patienten. Wat deden ze hier anders. Bezoek was hier vast ook al niet toegestaan… Vandaag had hij een goede bui, maar hij voelde ook wel dat dat straks zou omslaan. Hij begon zich steeds rotter te voelen, als er maar niet… Jared voelde een rilling over zijn rug lopen en schudde die gedachte van zich af.
Het waren 2 meisjes, de ene had bruin haar en de andere had witblond-achtig haar. Het blonde meisje zag er zekerder uit dan de ander. Misschien lag het aan de verschillende stoornissen, nieuwheid? Ach wat kon het hem eigenlijk ook schelen. Hij vroeg zich vooral af wat iedereen had. Niet precies wàt, maar gewoon hoe erg het was. Kon hij met ze praten of was het echt met veel moeite. Waren sommige depressief dat ze alleen maar konden janken en over zichzelf praten? Jared was hier hier zenuwachtig voor, hij voelde zich namelijk snel alleen.. Hij kon er echt niet tegen om alleen te zitten, hij genoot van mensen om zich heen. Van gepraat, van van… tsja. Zelfs in groepen kon hij zich soms alleen voelen, het was niet te verklaren. Vast ook weer te maken dat hij een freak was.
Daarom was het dus belangrijk dat hij kon opschieten met de mensen hier. Anders zou alles erger worden dan het al was… dan kon hij net zo goed thuis zitten.
In gedachten gezonken voelde hij ineens dat zijn koffer werd gepakt werd en geopent. ‘Er zit niks in hoor.’ Zei hij geïrriteerd tegen degene die zijn koffer open rukte en onbeschaamd al zijn kleren inclusief ondergoed op de grond smeet. Beschamend, fijn. Hij keek op naar de meisjes, hopend dat ze niet omkeken ofzo. Lekker binnenkomst was dat.
‘En dat ding?’ vroeg de man en keek naar zijn hand. In die hand zat zijn kostbaarste bezit wat hij maar had. Niet met geld, maar emotioneel was het ontzettend kostbaar. Het was zijn gitaar. ‘Die is van mij.’ Antwoordde hij kwaad. Wat misschien overdreven was, maar hij zag het nog wel gebeuren dat ze daar ook mee gingen gooien, of nog erger… Dat ze hem meenamen. ‘Dat zullen we wel eens zien…’ mompelde de man terug en pakte de koffer uit zijn handen. Jared moest zichzelf bedwingen om niet enorm kwaad te worden. Het was een kwestie van in- en uitademen.
De gast opende de koffer, zag de aukoestische gitaar en keek Jared aan. ‘Die gaat mooi mee.’ Hij sloot de koffer weer en wilde weglopen. Jared was even sprakeloos van woede. ‘NEE!’ antwoordde hij en keek de man kwaad aan. Laat die aansteker in je zak zitten. De man negeerde en liep weg. Jared sprong op zijn rug en klemde zijn benen om de middel van de man. ‘GEEF TERUG!’ schreeuwde hij en trok aan de haren van de man. De man schrok blijkbaar en probeerde hem van zich af te krijgen. ‘GEEF DIE GITAAR, IK VERMOORD JE!’ Jared was over zijn toeren, ZIJN gitaar.
De man schudde hem nu echt van zich af waardoor Jared op de grond lag. ‘Morgen Isoleercellen jij.’ Mompelde de man en liep weg. Daar lag hij dan, sprakeloos, in een hoopje kleding van zichzelf. Snel begon hij alle spullen in zijn koffer te proppen en stond op. Zijn blik was dodelijk. Hele humeur omgeslagen. Wat was dit voor binnenkomst. Chagerijnig ging hij op een bank zitten, keek kort naar de meiden, zuchtte en keek weer voor zich uit. Zijn gitaar…

" ja ik ben nieuw hier en mijn naam is Megan" zei het meisje. " Ben je hier ook nieuw of zit je er al een tijdje?" Ze keek om, en zag ze zitten. Het ene meisje met donker haar, en lichtblauwe ogen. Het andere meisje had blond haar, maar de oogkleur was haar niet opgevallen. Ze liep naar de twee toe, en ging zitten op een plastic stoel. Net toen ze wat wilde zeggen, zag ze een jongen. Niet zomaar een jongen. Jared. Hij zat er chagrijnig bij, en daarom riep ze hem erbij. 'Jared, wat is er? ' Angel was in een goed humeur, en ze hoopte dat dat eventjes zo bleef. 'Hoi meiden.. ik ben.. Angel.' en ze glimlachte voorzichtig. Het was lastig om zomaar er bij te komen zitten. Om het hoekje zag ze mannen lopen, met een mooie gitaar. 'Hebben ze je gitaar? Wow. Dat is echt rot voor je. ' zei ze. Ze wist nog precies hoe het liep toen haar hondje van haar werd gestolen..

Angel liep door de gang met haar lieve hondje; Coco. Ze was vernoemd naar Coco Chanel. Natuurlijk. Opeens zag ze twee mannen. Ze vroegen eerst vriendelijk of ze het hondje mochten meenemen. Maar.. natuurlijk mocht dat niet. Wat dachten ze wel! Dat ze gek was! Ze pakte haar hondje op, en toen begonnen ze het uit haar handen te rukken. "Wat denken jullie wel niet! Geef hem terug!" had ze nog lichtjes geroepen. Maar toen ze hem vast hadden begon ze klappen uit te delen. "GEEF TERUG! ZONDER HAAR BEN IK NIKS!" En toen kwamen er weer twee mannen. Die zeiden dat ze rustig moest blijven. Maar ze begon te rennen, na het hondje weer in haar armen te hebben. "Maak je geen zorgen, Coco. " en weer zette ze haar stappen voort. Na een tijdje ging het slomer. De mannen hadden duidelijk een goede conditie, dus die hadden haar al snel. "NEE! COCO! KOM TERUG! GEEEF! ALSJEBLEFT!" had ze geschreeuwd in diepe tranen. Die week was ze depressief, en niet uit haar cel gekomen.

" ja ik ben nieuw hier en mijn naam is Megan". Megan glimlachte naar Delaney." Ben je hier ook nieuw of zit je er al een tijdje?" vroeg megan voorzichtig. Delaney glimlachte en haalde haar schouders op. "Ongeveer een half jaar, niet dat veel mensen mij kennen, ik ben vaak alleen." Nadat ze dat had gezegd op een zachte toon hoorde ze iemand binnen komen, een jongen, ze kende hem niet, was hij nieuw? Delaney wist het niet zeker, maar wie kon ze dan wel eigenlijk? ‘Er zit niks in hoor.’ Zei hij geïrriteerd tegen degene die zijn koffer open rukte en onbeschaamd al zijn kleren inclusief ondergoed op de grond smeet. Beschamend, fijn. Hij keek op naar de meisjes en Delaney glimlachte even, hij was zeker niet de lelijkste. ‘En dat ding?’ vroeg de man en keek naar zijn hand. In zijn hand had hij een gitaarkoffer als Delaney het goed had. ‘Die is van mij.’ Antwoordde hij kwaad. ‘Dat zullen we wel eens zien…’ mompelde de man terug en pakte de koffer uit zijn handen. ‘Die gaat mooi mee.’ Hij sloot de koffer weer en wilde weglopen. ‘NEE!’ antwoordde hij en keek de man kwaad aan. De jongen sprong op de rug van de man en klemde zijn benen om de middel van de man. ‘GEEF TERUG!’ schreeuwde hij en trok aan de haren van de man. De man schrok blijkbaar en probeerde hem van zich af te krijgen. ‘GEEF DIE GITAAR, IK VERMOORD JE!’ De man schudde hem nu echt van zich af waardoor de jongen op de grond lag. ‘Morgen Isoleercellen jij.’ Mompelde de man en liep weg. Daar lag hij dan, sprakeloos, in een hoopje kleding van zichzelf. Snel begon hij alle spullen in zijn koffer te proppen en stond op. Zijn blik was dodelijk. Chagerijnig ging hij op een bank zitten, keek kort naar de meiden, zuchtte en keek weer voor zich uit. Delaney zuchtte en wou wat zeggen toen er nog iemand binnenkwam, haar kende ze wel, zo ongeveer.. Angel als ze het goed had.. 'Hoi meiden.. ik ben.. Angel.' en ze glimlachte voorzichtig. 'Hebben ze je gitaar? Wow. Dat is echt rot voor je.' zei ze. Delaney slikte even en keek de Jongen aan die Jared bleek te heten. "Hey gaat het wel?" Vroeg ze bezorgd en keek hem even recht aan voor ze zich omdraaide naar Angel om heel even een glimlachje te geven en weer bezorgd naar Jared te kijken. "Rot voor je dat je de Isoleercel morgen in moet en natuurlijk dat je je gitaar kwijt bent.." Even dacht ze aan wat ze ooit een paar jongens had horen zeggen. Waar die nu waren wist ze niet.. Maar ze hadden het gehad over hun sigaretten terugstelen. Zouden ze zijn gitaar daar ook heen hebben gebracht? Ze kon het proberen.. Delaney wist hoe het was om iets dierbaars te verliezen.. Haar broertje.. Misschien betekende Jared's gitaar net zoveel voor hem als haar broertje voor haar had gedaan.. En dan riskeerde ze haar leven maar, was ze er van af toch? "Zeg Jared.." Opperde ze zachtjes terwijl ze hem recht aankeek. "Er is een manier, denk ik om je gitaar te redden, voor ze er brandhout van maken. Ik weet denk ik waar ze hem heen brengen.. Ik zou.. Hem kunnen proberen terug te halen..?" Ze glimlachte zwak maar oprecht terwijl ze hem aan keek. Achja, ze had het er wel voor over eigenlijk.

Abigail keek naar de Jared. Ze bekeek hem goed en vroeg der af waarom hij hier was. Ze leek hem wel aardig.Er is een manier, denk ik om je gitaar te redden, voor ze er brandhout van maken. Ik weet denk ik waar ze hem heen brengen.. Ik zou.. Hem kunnen proberen terug te halen..?" hoorde ze Delaney zeggen. Abigail wilde best mee helpen misschien kon ze op deze manier nog wat vrienden maken want iets zei der dat ze die hier wel nodig zou hebben. " hey ik zou best willen helpen om hem terug te krijgen anders zit ik hier toch maar en misschien kunnen we elkaar zo beter leren kennen". Ze keek naar Jared en Delaney.Door heel dit gebeuren was ze bijna vergeten dat er nog een ander meisje in de kamer was. Megan richtten der aandacht op Angel." hey angel ik ben Abigail" Abigail glimlachte voorzichtig en keek weer naar Jared.

'Heey Abigail!' en ze gaf een spontane glimlach terug naar Delaney. Dit zat wel goed. Het liep anders dan normaal. Er was geen vervelende stilte, maar gewoon een klein groepje mensen. Dat was lang geleden, maar het voelde heerlijk. Ze maakte een visgraat-vlecht in haar mooie haar. Vroeger had ze allemaal trucjes van haar moeder geleerd. De nieuwste vlecht was de visgraat. Die had ze in haar kamer geleerd. Of eerder in haar cel. Het was allemaal zo raar hier. Gelukkig vielen de mensen wel mee. Abigail leek niet raar, en Delaney ook niet. Jared, tja. Ook niet heel erg overdreven eng. Er waren wel wat engere mensen, die dan gingen schreeuwen of tegen zichzelf praten. Dan gingen ze van: "Hoi." En dan donkere stem weer terugpraten. Soms wil je dan gewoon blijven kijken, maar dat ziet er zo stom uit. Ze lacht als ze er weer aan denkt. Maar dan staat Angel op. 'Brandhout? Ook van mijn hondje?' Want ondertussen had ze het hele gesprek meegeluisterd. Ze schrok wel een beetje. Wie wist waar Coco nu zou uithangen. Misschien heeft iemand haar gestolen. Of haar ouders hadden hem genomen. Maar nu moest ze eens denken aan Jared. Zijn gitaar was een stukje van zijn ziel, dat was meestal bij muzikanten. Brandhout moest er ook niet van gemaakt worden. Dus ging ze snel een plan bedenken..

Hoi Jared, wat is er? werd er gevraagt. Hij keek even op en zag Angel binnenkomen. Hij negeerde haar vraag, en zuchtte. Hebben ze je gitaar? Wow, dat is echt rot voor je. Weer keek hij op en knikte nu. ‘Jep en morgen isoleercel..’ mompelde hij. Die isoleercel zou hem ook geen goed dan, hij zou, alleen zijn. Hij moest zichzelf nu niet depressief gaan maken, nog iets waar hij erg goed in was.
Hij sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd en keek naar de grond. Net toen hij de aanstalte maakte om weg te lopen vroeg iemand anders hem iets. Hey, gaat het wel?’ vroeg ze en hij haalde diep adem. ‘Ja het gaat fantastisch.’ Antwoordde hij sarcastisch en rolde met zijn ogen. ‘Sorry, ik wil ehm, weg.’ Mompelde hij er achterna. Het was niet de bedoeling om zo te doen, het gebeurde gewoon. /Rot voor je dat je morgen de isoleercel in moet en natuurlijk dat je je gitaar kwijt bent. het klonk gemeend. Dat was het waarschijnlijk ook wel. Hij wist geen antwoord te geven en haalde zijn schouders op en keek het meisje aan. Er is een manier, denk ik om je gitaar te redden, voor ze er brandhout van maken. Ik weet denk ik waar ze hem heen brengen.. Ik zou.. Hem kunnen proberen terug te halen..?’ verbaasd keek hij het blonde meisje aan. ‘Meen je dat?’ vroeg hij verbaasd. Het idee dat zijn gitaar brandhout zou worden maakte het er niet beter op. Maar wel meer motivatie om naar het meisje te luisteren.
Zijn gitaar redden… dat zou geweldig zijn! ”Hey ik zou best willen helpen om hem terug te krijgen anders zit ik hier toch maar. En misschien kunnen we elkaar zo beter leren kennen.” zei het meisje met donkere meisje. Jared glimlachtte, hij had nooit gewacht dat er echt zo veel hulp zou zijn. ‘Dat zou super zijn…’ antwoordde hij en keek naar Angel die ook nog meeging. ‘Wouw.. jullie zijn, ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken.’ Hij schudde verward zijn hoofd. ‘Maar hoe?’ Nu richtte hij zijn blik weer op het blonde meisje. Zij had gezegt dat ze het wist. ‘Ik ben Jared trouwens..’

-flut -.- -

"Hey ik zou best willen helpen om hem terug te krijgen anders zit ik hier toch maar. En misschien kunnen we elkaar zo beter leren kennen.” zei abigail. Jared glimlachtte, ‘Dat zou super zijn…’ antwoordde hij en keek naar Angel die ook nog meeging. ‘Wouw.. jullie zijn, ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken.’ Hij schudde verward zijn hoofd. ‘Maar hoe?’ Nu richtte hij zijn blik weer op Delaney en zij slikte eventjes. "Ik weet niet honderd procent of het zal lukken, maar ze brengen volgens mij alles wat ze van ons stelen eerst ergens heen, om te controleren of het waardevol is." Smerige dieven.. Dacht ze in haar hoofd er achter en keek Jared aan. "Het is mogelijk als die mannen je gitaar daarheen hebben gebracht en hij is nog niet gezien, dat we hem terug kunnen pakken. Alleen het is wel gevaarlijk, de laatste die ik ooit spullen uit dat kantoor heb zien proberen terug te stelen is.. laten we zeggen verdwenen." Delaney slikte zachtjes terwijl ze terug dacht aan die herrinering. "Maar als we gewoon goed opletten en samenwerken is het mogelijk, alleen, zou je dan wel constand je gitaar moeten verbergen, maar ja.. Wat is meer waard." Delaney haalde onverschillig haar schouders op maar het glimlachje op haar gezicht verraadde wel degelijk hoe graag ze dit eigenlijk wou proberen. Wraak misschien, maar wel hele leuke wraak. "Dus zeg maar, wanneer wil je dit doen, ik ben er klaar voor." Nu begon Delaney te grijnsen terwijl ze de jongen aankeek. "En mocht je het nog niet weten, mijn naam is Delaney." Ze glimlachte opnieuw en ging recht zitten, klaar om actie te ondernemen zodra Jared zei dat hij het er op wou wagen.

-dit dat >.<

Abigail keek naar Jared en glimlachte.Dat zou super zijn…’ hoorde ze hem zeggen en glimlacht nog een keer. Ze vondt het fijn om mensen te helpen en ze blij te maken. Dat vond ze al van kleins al van kleins af aan. Ze wilde altijd iedereen helpen en als mensen blij waren door iets wat zei had gedaan dan voelde zich zelf ook super blij. Helaas was dit alles voor haar vader stierf en haar stiefvader misbruik nam van der hulpzaamheid. Wouw.. jullie zijn, ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken.’ hoorde ze de jongen zeggen wat haar deed ontwaken uit een paar vreselijke gedachtes uit het verleden." Je hoeft mij in ieder geval niet te bedanken mensen helpen zit een beetje in mijn karakter dus" ze gaf Jared een glimlach en keek hem aan." plus je lijkt me best een aardige jongen en die gitaar lijkt me belangrijk voor je dus waarom niet" ze keek Delaney aan en daarna Angel. Ze hoorde daarna Delaney en Jared nog praten over hoe ze hem terug kregen en luisterde aandachtig. De jongen had zich voorgesteld, hij heette Jared. "En mocht je het nog niet weten, mijn naam is Delaney." hoorde ze Delaney zeggen. " En ik ben Abigail" ze keek naar naar de rest." het lijkt me wel zo handig als we elkaars namen weten als we samen gaan werken" ze glimlachte en keek weer naar Jared.

'Angel.' zei ze tegen de meiden. Ze had goed geluisterd naar het verhaal van Delaney.
"Het is mogelijk als die mannen je gitaar daarheen hebben gebracht en hij is nog niet gezien, dat we hem terug kunnen pakken. Alleen het is wel gevaarlijk, de laatste die ik ooit spullen uit dat kantoor heb zien proberen terug te stelen is.. laten we zeggen verdwenen." had ze gezegd. 'Kunnen we er niet gewoon een omwisselen? Ik kan best goed schilderen?' grapte ze. Ze vond het wel grappig, dat die twee meiden zoveel moeite deden voor die jongen. Zelf had Angel al wel andere dingen aan haar hoofd. 'O.. Ja. Ik ga mee, moet mijn hondje terugstelen. Als ze er nog is' zei ze. Toen ze dat had gezegd voelde het wel als een verantwoordelijkheid. Ze wist niet goed wat ze moest verwachten van die mannen. Eigenlijk voelde het raar, want ze wilde een goede tweede indruk maken. Haar hondje laten inpikken was natuurlijk slecht, maar die hond zat waarschijnlijk in een goed huis. Niet bij haar ouders, vader met allergie. Maar die gitaar van hem terugpakken. Als ze nou op de elektrische stoel terechtkwam? Of in die enge kelder, met lichamen van dode mensen. Zij was er achter gekomen. Een keer liep ze in de donkere hallen rond te spoken, en toen rook ze een vieze dode geur. Mensenvlees. Om het hoekje kijken durfde ze niet, maar geuren zeggen wel genoeg. En eigenlijk vond Angel het niet erg om het niet gezien te hebben.

Jared luisterde geboeid naar het verhaal van Delany, ze zat hier blijkbaar al langer als vandaag, anders zou ze zoiets nooit weten natuurlijk. De gitaar was pas nog niet zo lang geleden weggehaald, dus waarschijnlijk zou het ding er nog wel liggen. Het idee dat ze misschien voor eeuwig konden verdwijnen deed hem niet zoveel… Wat zouden ze met hun kunnen doen? Voor zoiets kon je geen patienten vermoorden, toch? Ook de kwestie van dat hij constant op zijn gitaar zou moeten letten en hem verstoppen was geen probleem. Hij verborg wel meer dingen, zoals zijn aansteker bijvoorbeeld.
Een gitaar was natuurlijk wel een iets groter object maar toch mocht het geen probleem zijn. Hij zou hem in zijn slaapkamer kunnen verstoppen, Stefan en Percy vertrouwde hij, dus die zouden hem heus niet verraden… Waarom zouden ze, het was niks gevaarlijks. Hij kon er misschien juist wel vrolijker van worden, hij kon liedjes schrijven en en… oh hij wilde het ding terug.
Het kwam er verder nog op neer dat het meisje met het bruine haar Abigail heette en Angel kende hij al. Ze zouden met een team van 4 de plek insluipen en de spullen terugjatten. Jared zijn gitaar, Angel haar hondje. Huisdieren waren verboden, dus waarschijnlijk was dat hondje al lang weg… of.. nee nee hij zou het niet zeggen. Maar eigenlijk was hij er zeker van dat ze dat niet meer terug zouden vinden.
“Mijn gitaar heeft geen materiële waarde…” zei hij rustig. “Het ding is helemaal versleten, ik denk niet dat ze hem goed bewaken ofzo, waarschijnlijk hebben ze het ding alleen gepakt om… te pesten ofzo?” hij maakte er een vraag van. Niet omdat hij antwoord wilde, maar hij vond het gewoon raar dat ze hun tijd verdeden aan spullen afpakken. Echt… levenloos.
“Ik ben er ook klaar voor.” Antwoordde hij en keek naar de andere meiden. “Laten we gaan.”

" En ik ben Abigail" Zei ze en keek naar de rest. " het lijkt me wel zo handig als we elkaars namen weten als we samen gaan werken" ze glimlachte en keek weer naar Jared. 'Kunnen we er niet gewoon een omwisselen? Ik kan best goed schilderen?' grapte Angel. 'O.. Ja. Ik ga mee, moet mijn hondje terugstelen. Als ze er nog is' zei ze. Delaney glimlachte even naar haar en toen begon Jared weer te praten. “Mijn gitaar heeft geen materiële waarde…” zei hij rustig. “Het ding is helemaal versleten, ik denk niet dat ze hem goed bewaken ofzo, waarschijnlijk hebben ze het ding alleen gepakt om… te pesten ofzo?” hij maakte er een vraag van. “Ik ben er ook klaar voor.” Antwoordde hij en keek naar de andere meiden. “Laten we gaan.” Delaney haalde haar schouders op. "Die gasten hier zijn gewoon gestoord Jared." Antwoorde ze simpel en stond langzaam op. Ze keek een voor een de drie personen aan en kneep haar hand die ze voor zich hielt tot een vuist. Het zag er misschien nogal komisch uit maar als grapje had Delaney het absoluut niet bedoeld. "Lets go!" Besloot ze duidelijk terwijl ze rondkeek om te zien of er beveiligingsgasten rondliepen en toen ze die niet zag liep ze in de richting van het kantoor, wetend dat de drie haar zouden volgen.

https://disturbia.actieforum.com/t217-mission-impossible-vervolg-a-new-home#5308