Please, don't be mad [Gwyn]

Hij zwaaide zijn benen over de rand van het bed, en zat automatisch recht. Zijn hand gleed door zijn haren, en hij voelde aan zijn kaak, om vervolgens aan zijn oog te voelen. Allebei deden pijn, net zoals de rest van zijn lichaam. Maar hij had ergere pijn meegemaakt, at was het niet. Maar de mentale pijn was veel erger. Er was een enorm pijnlijke leegte in zijn hoofd, maar er was toch nog steeds dat slechte gevoel. Hij had een fout gemaakt, een erge fout. Hij voelde hoe zijn maag knorde, maar negeerde het, op het moment had hij echt geen zin om onder de mensen te komen, en in de eetzaal, waar allemaal mensen zaten, en stomme bewakers, ja, voor het eerst in zijn leven vond hij die bewakers maar stom, nee, daar had hij nu geen zin in. Hij stond op en wandelde rustig naar de badkamer, om zichzelf in de spiegel te kunnen zien,. Zijn ogen werden voor ene kort moment samengeknepen terwijl hij zichzelf eens bekeek. Zijn kaak was een beetje blauw, en zijn oog, dat viel gelukkig wel mee. Hij zuchtte eens, en keek naar zijn kleuren, blergh, hij voelde zich nogal vies, dat kwam omdat hij in deze kleren had geslapen, en dan kreeg hij altijd zo’n vies gevoel. Hij liep naar de douche, en zette die aan, zodat het water alvast warm kon worden. Vervolgens trok hij zijn shirt uit, en de rest, om vervolgens onder de warme straal van de douche te gaan staan. Hij voelde hoe het warme water over zijn lichaam gleed en sloot zijn ogen. Hij had het echt goed verpest, maar wist nu wel wat hij moest doen, hopelijk was het nog niet te laat daarvoor.

Rustig stapte hij uit de douche, om vervolgens een handdoek rond zijn onderlijf te wikkelen en eens met zijn hoofd te schudden. Om op die manier een deel van het water uit zijn haren te schudden. Hij pakte wat kleren uit zijn kast, en droogde zich snel af, met zijn rug naar de camera’s, het we maar een raar idee dat ze alles konden zien, je had hier dus helemaal gene privacy. Hij trok zijn kleding snel aan, en zocht nog snel een vest in zijn kast. Ook het vest trok hij snel aan en hij liet zijn hand door zijn haren glijden, waardoor het natuurlijk weer zoals altijd viel, licht krullerig en warrig op een schattige manier. Hij zuchtte eens en liep zijn kamer uit, om zijn weg te vervolgen naar beneden. Hij negeerde alles om hem heen, en liep naar buiten. ‘Hè, het is tijd voor ontbijt, je moet naar de eetzaal.’ Riep een bewaker naar hem, maar Declan negeerde het volkomen, en liep verder naar buiten. Om zo uiteindelijk aan te komen bij prachtige rozen, en een prieel aan het einde van het pad. Hij kneep zijn ogen dicht, en hoorde de stem van de bewaker nog. Maar nog steeds negeerde hij het, hij wou nu even alleen zijn, de enige waar hij bij wou zijn was..

Gwyn, ja, hij moest naar Gwyn. Maar, wat als ze kwaad was, niks meer van hem moest, de kus, hij was er niet op ingegaan, en dat was een enorm grootte fout van hem geweest. Een zucht gleed van zijn lippen en hij draaide zich weer om. Zijn hart ging sneller kloppen, de lege blik in zijn ogen veranderde in een blik van spijt, en de puppy blik was ook weer te zien erin. Zijn normaal al rode wangen, werden nog roder, door de blosjes die er op zijn wang ontstonden. Hij wist het zeker, hij was verliefd. Natuurlijk, hij wist het al die tijd al, maar had het niet door, waarom was zij anders juist degene waarmee hij praatte, waarvoor hij zo zijn best wou doen. En daar, voor hem, stond Gwyn. Hij keek tegen haar bruine, lange haar aan, en liep zachtes op haar af. ‘Gwyn.’ Klonk zijn stem, lief, stil, en met die zachte ondertoon. Zijn handen kwamen terecht bij haar middel en hij draaide haar om. Maar niet op een dwingende manier, dat zeker niet, dat nooit. Zijn handen lagen bij haar middel, en zijn ogen keken recht in die van haar. Zijn wangen werden nog roder, en een stille ‘Sorry’ was te horen vanuit zijn kant. Vervolgens bracht hij zijn gezicht wat dichter bij het hare, en drukte hij zijn lippen voorzichtig op de hare, alsof ze van breekbaar porselein was. Want als hij haar ooit pijn zou doen, wat niet snel gebeurde, maar soms was hij sterker dan hij dacht, dan zou hij zichzelf wel van kant kunnen maken. Als ze hem niet wou, dan kon ze dat zo aangeven, de manier waarop zijn lippen op de hare drukten was lief, voorzichtig, en vooral niet dwingend, nee, dat niet.

When your lips touch mine,
It's the kiss of life,
I know, I know that it's a little bit frightening,
We might as well be playing with lightning.

*Declan kon zich even niet inhouden hoor*

Langzaam en met grote stappen liep Gwyn door de rozentuin. Haar favoriete liedje klonk door haar hoofd en ze zong geluidloos mee met de muziek. ‘’ You keep me on the edge of my seat. I bite my tongue so you don't hear me. I wanna hate every part of you in me.’’ Declan. Ja, ze was hem een paar dagen geleden tegen gekomen en ze was verliefd. En het was precies zoals de boeken haar beschreven hadden. Haar knieën gingen inderdaad al knikken wanneer ze alleen al dacht dat ze hem zag. Haar hoofd was vol met zijn naam en zijn stem, en haar buik hield niet op met kriebelden. Ze wist niet of ze er blij mee was of niet.
Haar stem had haar gestraft, haar pijn gedaan. Haar hoofd klopte er nu nog van, en waarom? Ze had Declan gekust. Ze was zo, zo ongelooflijk dom. Waarom had ze haar gevoelens bovenop haar logische gedachtes gezet. Ze mocht niet verliefd zijn. Ze moest het wegstoppen. Het zat haar in de weg, Gwyn kon niet eens meer haar opdrachten fatsoenlijk uitvoeren. Steeds schoot de blik van Declan door haar hoofd en dat weerhield haar ervan mensen pijn te doen. Ze haatte het. En ze had zijn vest aan.
Het sneeuwde een paar dagen geleden, en dat deed het nu nog steeds. Declan had haar zonder iets te zeggen zijn vest gegeven en was weggelopen. Sindsdien had ze het vest over haar bed gehangen en alleen maar naar gekeken. Nu was ze voor het eerst sinds die ene dag weer buiten, en dus had ze het vest aangedaan. Het was haar te groot, maar het was heerlijk warm en zorgde ervoor dat Declan toch nog ergens bij haar in de buurt zat.
Zou hij haar ontlopen? Ze had hem helemaal niet meer gezien en de kliniek was niet heel groot. Het stak haar. En dat mocht niet. Ze mocht niet zwak zijn, ze moest haar gevoelens weg zien te stoppen. Het moest. Het moest van de stem, het moest van haar hoofd. Het moest voor haar eigen bestwil.
Langzaam liep Gwyn het trappetje naar het prieel op, en ze zette haar muziek wat harder. Haar ellenbogen leunden op de houten reling en haar rug was lichtjes gebogen. Langzaam sloot ze haar ogen en ze ging op in de muziek, genietend, even alles vergetend.

Plotseling schoten haar ogen open en ze ontdeed haar oren van de oordopjes. Een zachte stem, twee handen op haar middel die haar omdraaiden en twee ogen die haar aankeken. De verbeten trek op haar gezicht smolt als sneeuw voor de zon en ze keek Declan verwonderd aan. Hoe kwam hij hier? Waarom hield hij haar vast? Waarom keek hij haar zo, zo apart aan. Het was de blik die ze af en toe in de spiegels kon zien. Dat ene moment wanneer ze helemaal alleen was en ze haar gevoelens durfde bloot te leggen. Ze zag de blik die ze zo herkende in Declans ogen. Haar ogen gleden naar zijn wangen die langzaam rood kleurden, maar werden als een magneet weer naar Declans puppyblik gezogen. Sorry. Declan zei sorry. Voordat ze kon vragen waarvoor, voelde ze twee lippen zachtjes op de hare drukken, en verbaasd keek ze hem aan. Hoe? Wat? Waarom en sinds wanneer? Die vragen stierven algauw weg en Gwyn sloot haar ogen. Een warm gevoel stroomde door haar lijf en gaf haar wangen een gezonde blos. Ze genoot. Ja, Gwyn genoot.
Ergens in haar achterhoofd hoorde Gwyn het stemmetje geïrriteerd krijsen, maar Gwyn drukte het naar de achtergrond. Vragend tikte ze met haar tong tegen de lippen van Declan en ze wachtte tot hij haar woordeloze vraag beantwoordde..

Dit moment was gewoon, perfect. Al zijn pijnlijke gedachtes vlogen weg en op dit moment, leek het hier wel de hemel op aarde, omdat Gwyn hier was. Hij voelde hoe ze op zijn kus inging, en zijn gedachtes waren alleen maar gevuld met één ding, en dat was ‘Gwyn.’. Ja, hij was enorm verliefd, en dit was niet zoals op de kleuterschool, waar je verliefd op iemand was omdat die leuke kleren had, of van die leuke stiften. Nee, dit was iets heel anders, iets waarvan Declan kapot zou zijn als het voorbij ging. Hoe jammer hij het ook vond, Declan vond dat hij de kus zelf even moest stoppen, zodat hij haar kon vertellen waarom hij niet op haar kus was ingegaan. Declan keek Gwyn even aan, en een lief glimlachje was te zien op zijn lippen. ‘Sorry, ik had dit meteen die dag moeten doen, het spijt me.’ Zei hij, zijn stem was fluisteren, en zijn handen waren onderhand al van haar middel af. Zachtjes pakte hij haar hand vast, om te gaan zitten, en te vragen of zij ook kwam zitten. ‘Ik weet niet wat ik toen bij die kus dacht, maar aan het eind van de avond, dacht ik alleen maar aan jou.’ Was zijn stem weer te horen. Het praten met Gwyn deed hem goed, het voelde fijn aan, maar met anderen praatte, zat er niet echt meer in. De twee woorden die hij had gesproken, toen de jongen hem wat flinke trappen had gegeven, was ze hopelijk al vergeten. Zin in vragen had hij nu niet, zeker niet als het om die vragen ging. Nee, dat zou dit moment alleen maar verpesten. Net zoals, een bewaker, great, ja, hij begon de bewakers vervelender en vervelender te vinden. Zeker nu die op hen af kwam. ‘Ik had je net toch gezegd dat het nu geen tijd is om naar buiten te gaan, je moet naar de eetzaal, als je straks honger hebt, moet je niet komen zeuren. Declan keek de man alleen maar heel droogjes aan, waardoor die uiteindelijk dan maar wegging, naar binnen, want het was toch wel koud. De kerstmuts van de man zat maar losjes op zijn hoofd, en met een stevigere wind werd die eraf geblazen. Maar de man liet het maar, die had geen zin om weer naar buiten te gaan. Declan merkte het op, maar liet het maar even, het was toch maar een kerstmuts. ‘Ik wil je nog één ding zeggen..’ zei hij, terwijl hij haar aankeek, en even wachtte erna. ‘Ik hou van je.’ Klonk zijn stem, met die zachte klank, en een lieve blik in zijn ogen. Die lieve blik, die was er zo vaak als hij naar Gwyn keek.

Hij zat dicht bij Gwyn, en merkte nu past het vest op, droeg ze het omdat ze hem had gemist? Want, ze zou toch zelf ook wel een vest hebben, nou ja, als ze dat had gedaan, dan was het lief, en natuurlijk, het vest was te groot, maar, het zag er eigenlijk nog liever uit. Sneeuwvlokjes kwamen terecht op de grond, die al helemaal sneeuwwit was, en prachtig afstak bij alle rozen. Zijn blik gleed richting de kerstmuts, en een grijnsje kwam op zijn gezicht te staan. Hij stond op, liep een stukje door de sneeuw, en pakte de kerstmuts, die hij eens goed uitschudde, zodat de sneeuw ervan af was. Vervolgens kwam hij snel teruglopen, en hij zette de kerstmuts op zijn hoofd. ‘Als je nu eens bij de Kerstman op schoot komt zitten, een zegt wat je graag wilt voor kerstmis.’ Zei hij, met een glimlachje, zijn stem had vrolijk, en leuk geklonken. ‘Heb je het niet koud?’ vroeg hij toen, het vest was wel warm, maar met al die sneeuw en zo, kon het misschien toch wel koud zijn. Even dacht hij eraan zijn vest aan haar te geven, maar toen dacht hij eraan dat ze dingen zou zien waardoor ze vragen kon gaan stellen, dus, dat deed hij dan maar niet. ‘Misschien moet je wat dichter komen zitten, dan is het wat warmer.’ Oké, dat kon nogal verkeerd over komen, maar zo had hij dat dus niet bedoeld. Hij sloeg zijn arm om haar heen, zo had hij het dus bedoeld. Hij glimlachte even, en keek naar Gwyn. Ja, dit was gewoon perfect, volkomen perfect.

*Oké, het is een heel rare post, een ik vind hem nogal flut, sorry*

‘Sorry, ik had dit meteen die dag moeten doen, het spijt me. ‘Ik weet niet wat ik toen bij die kus dacht, maar aan het eind van de avond, dacht ik alleen maar aan jou.’ Declans stem klonk fluisterend en bijzonder zacht zodat Gwyn haar oren moest spitsen om de woorden te horen. En eerlijk gezegd wist ze niet of ze blij moest zijn met die woorden of niet. Ja, Gwyn was verliefd. En nee, de stem in haar hoofd was het er niet zo mee eens. Ze moest nu nog vreemdere opdrachten uitvoeren, en nu moest ze iedereen die de stem uitkoos laten bloeden. En haar masker, ja haar masker verdween als sneeuw voor de zon wanneer ze aan Declan dacht. Met het gevaar dat andere mensen Gwyns ‘echte ik’ zagen. Nee, daar was de stem al helemaal niet blij meer. Zonder dat Gwyn het besefte liet ze de stem langzaamaan los, maar de stem hield zich stevig vast. Zocht een veilig hoekje waar hij niet gevonden kon worden en waar zijn opdrachten tien keer sneller en duidelijker aankwamen. Feitelijk ging Gwyn nu langzaamaan kapot, maar ze besefte het niet.
Gwyn schrok op uit haar gedachtes toen ze een zware mannenstem hoorde die tegen Declan begon te praten. Gwyn werd genegeerd en dat was maar goed ook, de man wist dat Gwyn niet aanspreekbaar was. Vliegensvlug bouwde ze haar masker weer op, om de man kil aan te kijken. Declan keek hem ook op een aparte manier aan, en uiteindelijk maakte de man rechtsomkeert. Op zijn dooie gemak baande hij zich een weg door de dikke laag sneeuw, en hij stak zijn hand uit om de deur te openen. Een harde windvlaag kwam opzetten en de kerstmuts werd van het hoofd van de man geblazen, om een eindje verderop in de sneeuw terecht gekomen. De bewaker wreef even over zijn kale hoofd en liep toen schouderophalend het kliniekgebouw binnen.
Nu pas besefte Gwyn dat ze nog niet op Declans woorden geantwoord had, en ze keek hem aan. Nee, ze hoefde niet te antwoorden, het enige wat ze deed was glimlachen. En samen met die glimlach kreeg haar gezicht weer die zachte gelaatstrekken. Ja, Gwyn voelde zich nu totaal op haar gemakt.

Toen Declan verklaarde dat hij van haar hield, kon Gwyn enkel blozen. Ze vleide zich tegen hem aan en glimlachte nogmaals. ‘’Ik houd ook van jou Declan,’’ Gwyns stem was enkel een gefluister, haar woorden enkel bedoeld voor Declan. Toen hij vrolijk zei dat Gwyn maar eens bij de kerstman op schoot moest gaan zitten grinnikte ze, en Gwyn ging inderdaad op zijn schoot zitten. ‘’Wat ik graag wil voor kerstmis? ‘’ Fluisterde Gwyn in Declans oor. ‘’Nou, ik heb niet zo lang geleden een hele lieve jongen leren kennen. Zijn haar krult harstikke lief alle kanten op en hij heeft de leukste puppyoogjes die ik ooit gezien heb.’’ Gwyn glimlachte even en hield voor een paar seconden op met praten. ‘’En dan heb ik nog niks gezegd over zijn stem. Ja, zijn stem betoverd je.’’ Gwyn glimlachte vrolijk en keek Declan toen quasi verbaasd aan. ‘’Nee maar, je hebt wel iets weg van die jongen!’’ Een grijnsje speelde over Gwyns lippen en weer boog ze zich naar Declans oor. ‘’Wat ik wil voor kerstmis Declan? Ik wil jou, en niets anders.’’ Gwyn beet op haar lip, toen ze ineens besefte dat het heel verkeerd over kon komen. Nouja, dat maakte ook helemaal niet uit. Toen Declan opperde dat ze wat dichterbij hem moest gaan zitten, gleed ze van zijn schoot om zichzelf bijna letterlijk tegen hem aan te plakken. Ze legde haar hoofd op Declans schouder en één mondhoek kroop omhoog toen Declan zijn arm over haar schouders heenlegde.
Wonder boven wonder begon het ook nog eens te sneeuwen, en Gwyn keek naar de sneeuwvlokjes die langzaam omlaag dwarrelden. Kon het nog romantischer? Gwyn met de jongen waar ze verliefd op was, zittend in een prieel op een bankje. Zijn arm op haar schouders en haar hoofd op zijn schouder. Nee, het kon bijna niet romantischer. Nouja, behalve als ze kusten dan..

Heart beats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid
To fall
But watching you stand alone
All of my doubt
Suddenly goes away somehow

De stem van Gwyn weerklonk, toen het meisje op Delan zijn schoot zat, en Declan glimlachte. Iets wat zeldzaam was, maar was Gwyn kon het bereiken, Gwyn was degene die zijn glimlach kon zien, die de glimlach veroorzaakte. Hij voelde geen pijn meer, hij voelde nik meer, echt niks, buiten één ding, liefde. Liefde voor Gwyn, en eerlijk gezegd, hij had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld als nu, al die tijd dat hij had gedacht dat nog meer gevoelens hem alleen maar pijn zouden doen, had hij fout gedacht. Dit gevoel stopte alle pijnlijke gevoelens weg, en hield ze daar. Even grinnikte hij, bij het horen van haar woorden, hij hoopte dat hier niet te veel camera’s hingen, want dan konden al die bewakers meekijken met hun moment, ookal deden ze niks fouts, of tegen de regels hier, een beetje privacy was altijd welkom. Niet dat je die hier had, en die kon je ook niet verwachten. Maar dat ze echt alles zagen wat je deed, was soms nogal verontrustend. Maar daar dacht hij nu niet aan, nee, helemaal niet, want het enige wat door zijn hoofd heen ging, was ‘Gwyn’. Alleen zij, veel mensen vonden het bizar, want onder de bewakers was het al in het rond gegaan, zowat elke bewaker wist het wel, en ze vonden het bizar, raar, maar er was niks raar aan, dit was gewoon, ment to be. Gwyn gleed van zijn schoot af en plakte zichzelf zowat tegen Declan aan, toen hij gezegd had dat ze maar wat dichter bij moest komen zitten, omdat het anders misschien te koud zou zijn. Hij voelde hoe Gwyn haar hoofd op zijn schouder legde, en hij legde zijn hoofd zachtjes tegen het hare aan, zijn ogen sloten zich voor een moment, om volledig te kunnen genieten van dit alles, dit was gewoon pure perfectie.

Een glimlach was nog steeds op zijn gezicht te vinden, zijn leven leek wel waardeloos tot hij Gwyn had ontmoet. Eerst had hij geen reden om van zijn leven te houden, om elke dag weer op te staan, en te glimlachen, denkend aan alle goede dingen die hij in het leven had. Maar nu, nu stond hij op, met een automatische glimlach op zijn gezicht, denkend aan Gwyn, hij zou van haar blijven houden, en ervoor zorgen dat dat ook wederzijds was. Hij wist wel dat hij er niet veel invloed in had, maar hij zou doen wat hij zou kunnen, om dat lichtpunt in zijn leven niet kwijt te raken, hij zou alles doen, om Gwyn bij zich te houden. Hij opende zijn ogen weer, en zuchtte tevreden, waarna hij zijn hoofd weer recht hield, en het dus niet meer zachtjes liet steunen op dat van Gwyn. Zijn lippen plaatsten een kusje op haar hoofd, een beetje zoals ene vader zou doen, als hij zijn kind instopte, maar toch weer compleet anders met een anders soort liefde natuurlijk. ‘Mensen kunnen niet perfect zijn, maar momenten wel.’ Zei hij, terwijl hij toch vond dat Gwyn heel dicht bij perfectie kwam, maar iedereen had iets. Maar dit moment, dit moment was gewoon perfect, nouja, bijna dan. Hij keek Gwyn aan, en drukte zijn lippen weer op de hare. Op dezelfde manier dan hij had gedaan toen ze daar nog stonden, maar nu zekerder, wetend dat het goed was, omdat hij van haar hield, en zij van haar. Toen hij zijn lippen weer van de hare haalde glimlahte hij ‘Merry Christmas.’ Zei hij toen.

Time stands still
Beauty I know she is
I will be brave
I will not let anything
Take away
What's standing in front of me
Every breath,
Every hour has come to this

*Stiekem vind ik het lief*

Toen Declan na een lange, fijne stilte zei dat mensen niet perfect zijn maar momenten wel, knikte Gwyn. Ja, Declan had gelijk. Het was perfect. “Because some things are never meant to be anything more than a moment. And this is one of them.” Toen ze Declans lippen weer op de hare voelde, sloot ze haar ogen en even ging ze helemaal op in het moment. Misschien was het moment wel meer dan perfect. Het was hun moment.
Toen Declan haar een Merry Christmas wenste keek Gwyn hem glimlachend aan. Als hij het in het Engels deed, waarom zij dan niet in het Italiaans? ‘’Buon Natale e Felice Anno Nuovo.’’ Vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Ja, dat wenste ze Declan van alle harte toe.

Toen er enkele sneeuwvlokken in haar gezicht vlogen rilde ze en ze stond op. ‘’Ik denk dat we beter naar binnen kunnen gaan nu, voordat we doodvriezen.’’ Gwyn keek Decan afwachtend aan en ze nam hem aan zijn hand mee. Hun handen. Ze leken perfect in elkaar te passen. Hoewel Declan ook redelijk bleek van huidskleur was, waren haar handen nog bleker. Vreemd. Waarom dacht Gwyn hier eigenlijk over na? Het maakte niet uit, het voelde goed en daar ging het om. Toch?
Met een klein beetje moeite baande ze zich een weg door de sneeuw, om eenmaal aangekomen bij de deur Declans hand los te laten. Ze zette al haar kracht achter het openmaken van de deur, en uiteindelijk kwam die op een kiertje te staan. Ze perste zich door het kiertje en wachtte tot Declan hetzelfde gedaan had.
Zijzelf liep alvast de ruimte binnen, haar masker was alweer terug. Toen de menigte haar zag hield die abrupt met angstige ogen stil, en hier en daar fluisterde een bewaker. ‘Declan, relatie, vreemd.’ Gwyn hoefde maar een paar woorden te horen om precies te weten waar het over ging. Aha, haar bezigheden met Declan was dus niet onopgemerkt gebleven. Niet gek, met al die camera’s hier. Camera’s. Ze haatte de dingen. Een plotselinge woede overviel haar en doelgericht liep ze naar de eerste te beste camera die ze zag. Goed zo meisje, langzaam aan maken we korte metten met deze shit hier. Het horen van de stem maakte haar nog meer vastberaden en Gwyn ging op de leuning van een bank staan. Met een woedende grom trok ze de Camera uit de muur, om vervolgens van de bankleuning te springen. Weer afgekoeld stond ze met het ding in haar handen. Wat had ze nu weer gedaan? Dat was toch nergens voor nodig?
Haar ogen zochten de ruimte af naar Declan, maar ze kon hem zo snel niet vinden. Was hij weg?
Veel tijd om daarover na te denken had ze niet, want er kwamen twee bewakers op haar afgelopen. Gwyn frutselde met de camera in haar hand en haar ogen kregen een ijzige glans over zich. Kom maar op..

Declan knikte toen ze zei dat ze maar eens naar binnen moesten gaan, het werd inderdaad erg koud. Ze moesten niet doodvriezen, en het vest wat hij aan had, bood ook niet genoeg warmte, dus ook het vest wat Gwyn aan had deed dat niet. Hij voelde hoe ze zijn hand pakte, en glimlachte bij het voelen dat hun handen perfect bij elkaar pasten, haar huidskleur was wat lichter dan de zijne dat wel. Maar je kon het meer vergelijken als twee puzzelstukjes die perfect bij elkaar aansloten. Hij volgde Gwyn naar binnen en hij duwde de deur open, om naar binnen te lopen, en de deur achter hem dicht te laten vallen. De deur ging dicht met een lof geluidje en enkele bewakers keken op. Hij ving enkele woorden op, en zag dat Gwyn dat ook deed, even beet hij op zijn lip, hij wou niet dat ze hem verliet omdat ze niet wou dat mensen erover praatten, dus zijn blik gleed naar de bewakers. Zijn blik was iets anders, maar hij liet er niks van merken tegenover Gwyn, nee, ergens, wou hij niet dat zij haar zo zag. Als hij wou, kon hij de bewaker wat rake klappen geven, want ja, hij had getraind, simpelweg omdat hij niet die zwakke jongen wou zijn, die niemand kon verslaan. En, omdat hij het een slecht gevoel kreeg als het steeds Gwyn was, die ervoor zorgde dat er niks gebeurde, oké, hij wist dat het soms helemaal niet waar was. maar als jongen dan wou je je wel sterk voelen, je meisje kunnen beschermen, en hij had het gevoel dat dat hem niet lukte. Maar hij was nu al sterker geworden, het trainen deed hem goed, hij voelde zich beter, hij had het gevoel dat hij zijn meisje nu wél kon beschermen. Zijn meisje, het klonk nogal bezitterig, maar het was zo niet bedoeld, nee hoor, hij zag Gwyn niet als een bezit, maar als een gift, dat een eigen leven had, maar hij was er enorm blij mee. Hij was enorm blij dat Gwyn nu bij hem hoorde, en hij bij Gwyn hoorde. Tenminste, zo was het toch, toch. Hij volgde haar verder naar binnen en liep nog verder, richting de algemene ruimte, hij ging zitten, maar merkte dat Gwyn niet naast hem kwam zitten. Hij keek op, en stond op, om te zien hoe Gwyn een camera van het plafond afhaalde. Dat was niet echt slim, want de bewaker kreeg het ook al snel in het oog. Zo zag hij Gwyn niet graag, maar, hij wist dat er naast het lieve meisje, dit was, maar het was een masker, een masker wat hij liever van haar gezicht afhaalde. Even keek hij toe, maar de bewaker kwam al op haar af. ‘Je weet dat dat niet mag, meekomen.’ Sprak de bewaker, en Decan liep op hem af. Hij wist niet wat hij had, maar hij wou niet dat Gwyn nu weg moest, naar de isoleercel, of een of andere straf.

Zijn vinger tikte op de schouder van de bewaker, en liet de man omkijken. En toen, toen deed hij iets raars, iets met een kracht waarvan hij zelf niet wist dat hij die had, oké, hij had getraind, maar het feit dàt hij dit deed, dat was iets wat hij nooit had gedacht. Zijn arm werd geheven, en zijn hand was gevormd in een vuist. En voor hij het wist, raakte zijn vuist de kaak van de man. Hij wist niet waarom, maar waarschijnlijk omdat hij niet wou dat Gwyn straf kreeg, niet dat het veel ging afdoen. Zijn vuist kwam aan met veel kracht, aangezien hij getraind had, en sterker geworden was. en voor hij het wist, bam, weer een vuist in de man zijn gezicht, dit keer tegen zijn wang. En toen hij zijn hand liet zakken, en besefte wat hij had, gedaan, keek hij even geschrokken richting de man. Nee, dit had hij toch niet echt gedaan? Het kon niet, dit soort dingen deed hij niet, maar, het kon een woedeaanval zijn. Hij had het nooit door als hij een woedeaanval had, maar toch, dit was niks van hem, hij zou dit nooit durven, en toch had hij het net gedaan.

*He's a bad boy*

Een opluchting kroop door haar heen toen ze Declan haar kant op zag komen. Echter veranderde dat gevoel in een verbazing toen ze een ietwat agressieve blik in zijn ogen zag. Waar had ze dat eerder gezien? Was dat niet toen hij haar aanvloog? Gwyns ogen vlogen wijd open toen Declan op de schouder van de bewaker tikte, maar ze was te laat. Met een misselijkmakende klap kwam zijn vuist tegen de onderkaak van de bewaker en Gwyn beet op haar lip. Neen, dit kon niet. Ze kende Declan dan nog niet zo lang, ze had altijd gedacht dat hij niet agressief van aard was, dat hij enkel vocht uit angst. Nu was hij niet angstig, het leek er niet eens op. Nee, Declans ogen stonden apart. Hoe moest Gwyn het anders verwoorden? Ze kende deze blik niet van hem.
Toen Declans vuist weer het gezicht van de man raakten kneep ze haar ogen stijf dicht, en ze liet de camera vallen. Toen ze haar ogen weer geopend had, was haar masker verloren gegaan. Echter was haar blik nu een mengeling van ongeloof, angst voor wat er met Declan ging gebeuren, treurigheid en zachtheid. Gek genoeg was ze niet eens bang voor wat er met haar ging gebeuren. Het enige wat ze deed was zich afvragen waarom ze dit gedaan had. Ja, waarom? Waarom had ze de camera van de muur getrokken? Wat had het voor nut, binnen de kortste keren hing er waarschijnlijk toch een nieuwe. Het was die stem weer geweest. Het had haar weer ertoe aangezet dingen te doen die ze niet hoorde te doen. En nu, nu trok ze Declan er in mee ook nog. Kon het erger?

Ze zag vanuit haar ooghoeken hoe twee gespierde bewakers hun richting op kwamen, en Declan werd bij zijn armen gegrepen. Voor ze iets kon doen werd hij weggesleurd en Gwyn zonk neer op de bankleuning. Waren de bewakers haar vergeten? Als Declan in een cel belandde dan ging zij mee. Zij was immers de persoon die alles veroorzaakt had, toch? Ze stond op en schatte de afstand tussen haar en een bewaker die Declan vast had. Ze kneep haar ogen tot speeltjes en met een perfecte wor[ vloog de camera in de richting van de bewaker. Het ding kwam harstikke hard tegen het hoofd van de bewaker, die vervolgens ineen zonk. Gwyn sloot even haar ogen toen de man op de grond plofte, en opende ze daarna vrijwel meteen weer. Dit was de echte Gwyn die het had gedaan. De stem had haar niks bevolen, ze had haar masker niet op, ze was zichzelf. En ze was geschrokken. Vroeger zou Gwyn zoiets nooit gedaan hebben, daar was ze te lief voor. Misschien had de stem haar dan toch veranderd, misschien had de stem haar karakter beïnvloed. Het stak haar.
Veel tijd om erover na te denken had ze niet. Ook Gwyn werd bij de arm gegrepen en meegevoerd. Echter was er geen angst op haar blik te lezen. Nee, haar enigste gezichtsuitdrukking was een vreemde glimlach op haar lippen. Haar ogen waren leeg, ze had haar masker weer op..



--Nog één post en dan topic uit en in de isoleercellen ofzo?