~Blood~ [Gwyn]

Percy liep door de hallen, haastig niet kijkend waar hij liep. Vluchtig liep hij door het schemer, er leken hier geen mensen te zijn. Percy keek even achterom, er waren hier geen mensen. Geen bewakers, geen patienten. Percy leunde tegen de muur en zocht vluchtig de ruimte af. Ruimte? De gangen, er waren talloze gangen hier, maar deze is de vreemdste die hij ooit gezien had sinds dat hij hier was. Normaal liep er op elke gang een bewaker, maar hier liep niemand. Percy ging op de grond zitten met zijn rug tegen de muur aan.
Door de schemer werd alles vaag. De gang leek langer dan eerst, alsof hij al tijden had gelopen om het einde te bereiken. De vormen die normaal natuurlijke vormen hadden leken nu wel te dansen voor zijn ogen. De deur aan de overkant van de gang leek steeds groter te worden en zijn hoofdpijn nam toe, het leek wel alsof zijn hoofd klopte. Hij duwde met zijn zijn muizen van zijn hand tegen de zijkant van zijn hoofd. Hij drukte hard, alsof hij elk moment zijn schedel stuk drukte. Hij voelde het zweet op zijn voorhoofd staan en merkte hoe warm hij het kreeg. Normaal was hij vaak ook warm, maar nu was het alsof hij elk moment stikte van de wamte. Zijn armen jeukte, de wonden op zijn armen klopte en hij wilde ze open krabben.
Hij deed het ook hij krabte over zijn armen en hij voelde de wonden weer onder zijn armen open scheuren. Het bloedden begon weer zoals het vanochtend ook bloedde. Zijn hoofdpijn werd minder, het drukkende gevoel werd minder en het pijnelijke gevoel stopte uit eindelijk.
Percy keek op en het schemer leek minder dan er voor, de vormen hadden weer natuurlijke vormen en de gang leek niet meer zo lang als eerst. De gang leek nu weer normaal op een gang dat hij er twee minueten gleden nog door gelopen had.
Wat gebeurde er met hem? Normaal had hij hier geen last van als hij zijn armen weer open haalde. Was het niet meer genoeg voor, moest hij eerst vreemde vormen zien voordat hij door had wat er moest gebeuren. Percy schudden zijn hoofd en voelde het zweet van zijn voorhoofd afdruipen. Hij veegde het weg met de mouw van zijn shirt en ging wankeled weer recht op staan.
Er gebeurde hier vreemde dingen met mensen. Mensen gingen niet gek naar binnen, nee ze werden hier binnen gek.

Langzaam lied Gwyn door de schemerige, bijna duistere gangen. Ze hield van deze gang, het had iets over zich heen. Een bepaald karakter. Vaak zat ze verscholen in een hoekje, lusiterend naar de schreeuwende mensen. Ze werden soms geëlektroduceerd. Soms afgevoerd om te sterven. De lijken gooiden ze in een goedkope kist om die in de kelder te dumpen. Misschien rook het hier daarom zo apart. Gwyn wist het niet. Langzaam schreed ze naar een hoekje. Door haar donkere kleding bleef ze ongezien in de schaduw en langzaam zette ze de kap van haar middeleeuwse mantel op. Langzaam sloot ze haar ogen en vlocht ze haar slanke vingers in elkaar om haar andere twee zintuigen te versterken; gehoor en reukzin. Hoorde Gwyn iets? Rook ze iets? Nee. Het was stil.

Gwyn stond een kwartier doodstil, wachtend op een prooi. Wachtend op een verdwaalde patient, verward en makkelijk te pijnigen. En haar wachten werd beloond. Haastige voetstappen weerklonken hol door de gangen. Ineens hielden de voetstappen op, en een zacht geschuif klonk alsof er iemand langs een muur omlaag gleed. Dit was het moment voor Gwyn om aan te lopen. Met een vloeiend gebaar deed ze de kap van haar mantel af, en met geluidloze stappen schreed ze in de richting van de jongen. Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker ze het rook; de geur van bloed. Gwyn gooide haar hoofd in haar nek en een duivels lachje klonk, waarna ze haar stappen iets versnelden. ‘’Schatje, och schatje toch. Laat mij je helpen. Laat mij je verlossen van je lijden. Bevredig mijn verlangens. Schatje kom eens hier.’’ Het woord ‘schatje’ klonk langgerekt, wat het een duivelse klank lach. Gwyn gooide nogmaals haar hoofd achterover en een luide lach klonk. Ze versnelde haar voetstappen nogmaals tot ze de patient – een jongen- zag staan. Binnen enkele momenten stond ze voor hem, en nog voor hij wat kon doen drukte ze hem hardhandig tegen de muur. Bloed druppelde op de grond, en Gwyn haalde haar vinger over zijn arm, om hem vervolgens af te likken. Ze drukte de jongen nog wat steviger tegen de muur en fluisterde zachtjes in zijn oor. ‘’Beter blijf je stil staan, als je hier niet verlaten wilt liggen met een gebroken nek.’’ Gwyn grijnsde en duwde hem op de grond, om vervolgens op hem te gaan zitten..

Percy stond eindelijk redelijk recht op toen hij een vage stem hoorde. Het was duidelijk een stem van meisje, maar hij kon niet plaatsen waar het vandaan kwam. Hij keek omzich heen door de donkeren gangen, maar kon niemand zien. Fijn nou ging hij nog stemmen in zijn hoofd horen ook. Zijn hoofd bonkte nog zachtjes na, waardoor de stem van het meisje een vaag geluid produceerde in zijn hoofd. Hij wilde rechter op staan maar hij voelde nu een adem tegen hem aan.
'Wie is daar?' Vroeg Percy terwijl hij toe luisterde hoe het meisje hem met een aanlokkelijke stem toe sprak. Het woord "schatje" klonk hem niet prettig in de oren. Hij vind het totaal niet erg als een meisje hem schatje zou noemen, maar op deze toon bracht het toch wel iets engs mee.
'Wie ben je?' Vroeg hij en keek het meisje wat nu voor hem stond aan, haar uiterlijk kon hij niet duidelijk zien in het donker. Maar hij wist zeker dat ze donkeren haren had en fel blauwe ogen. Percy kwam met een doffe klap tegen de muur, waarom viel het meisje hem aan? Alsof hij nog niet genoeg hoofdpijn had, dan hielp die klap tegen de muur ook niet echt mee. Het gedruip van zijn bloed hoorde hij duidelijk op de grond.

'Wat wil je?' Vroeg Percy aan haar, maar zijn antwoord kwam hij al snel te weten toen ze haar vinger in haar mond stopte waar zijn bloed aan zat. Alsof hij het gekste nog niet mee had gemaakt vandaag overtref zij echt alles. Voordat hij nog wat kon zeggen werd hij op de grond geduwt en kwam boven op hem zitten. Percy wist niet wat er met hem ging gebeuren, zou ze straks haar tanden in zijn arm zetten om vervolgens zijn bloed er uit te zuipen. Het is wel een makkelijkere manier om dood te gaan. Percy duwde die gedachtte uit zijn hoofd en keek op naar het meisje.
'Je drinkt bloed?' Vroeg hij aan haar en trok een wenkbrauw op. Percy deed wat ze vroeg en bleef stil liggen, hij wist niet wat prettiger was, een gebroken net of leeg gezogen worden door een psygisch meisje?
'Wat wil je?' Vroeg Percy nogmaals, maar nu minder zelfverzekerd. Hij merkte toch wel dat het meisje behoorlijk sterk was en hij nou niet bepaald in een positie lag om haar tegen te kunnen houden als ze inderdaad zijn nek brak. Zou ze echt zijn arm af likken? Of was het allemaal maar gewoon om het af te laten schrikken.

'Wat wil je?' Vroeg Percy en Gwyn grijnsde even. ‘’Ik wil dat je meewerkt zonder moeilijk te doen. Duidelijk?’’ Haar stem was niet meer als een gefluister. Het was ook niet nodig harder te praten. Er was hier toch niemand. En haar woorden waren sowieso enkel voor de jongeman onder haar bestemd. Langzaam boog ze voorover tot haar volle rode lippen weer vlak bij Percy’s oor was, en een glimlachje speelde om haar lippen. ‘’Dus, Percy Jason Farrow. Ter wereld gebracht door Mary Coneel Farrow in samenwerking met Jason Farrow. Blijf roerloos liggen en laat me mijn ding doen.’’ Grijnzend haalde ze zachtjes haar tong over zijn oorlel en ze ging weer rechtop zitten. Ze pakte de arm van de donkerharige jongen beet en bestudeerde die schaamteloos. ‘’Zo zo, dat zijn een heleboel littekens Percy Jason Farrow. Dat moet een heleboel pijn gedaan hebben. ‘’ Een lachje klonk even van haar kant, en ze draaide de arm met een ruk om, om de binnenkant van zijn pols te kunnen bekijken. Een teleurgestelde frons ontsierde haar knappe gezicht toen ze daar geen littekens ontdekte. ‘’Oh? Dus je snijd jezelf wel op veilige plaatsen en doet jezelf keer op keer pijn. Maar je hebt geen poging gedaan tot zelfmoord. Wat vreemd is dat nou. Je weet toch dat je dan uit je lijden verlost word?’’ Gwyn grijnsde vals en krabde een vergeten korstje van zijn arm, waardoor er helderrood bloed begon te stromen. Langzaam likte ze het van zijn arm, en toen Percy vroeg of ze bloed dronk lachte ze hard en kil. ‘’Goh. Er komt er ook eentje achter. Ik drink bloed ja, en als je niet ophoud met zeuren zorg ik ervoor dat er meer gaat bloeden dan enkel deze sneetjes. ‘’ Ter bevestiging likte ze nog een laatste keer over zijn arm, om dan haar ogen half dicht te knijpen. ‘’Wat vreemd eigenlijk dat ik je nog nooit gezien heb. Heb je soms de gave om jezelf onzichtbaar te maken ofzo? Of ben je zo’n zielig persoontje dat altijd in een hoekje kruipt om te gaan huilen terwijl je herinneringen ophaalt aan je zusje. Denise heet ze toch? ‘’ Gwyn knipperde met haar ogen en grijnsde. ‘’Wat jammer nou dat ze blijkbaar minder om je geeft dan je denkt. Ze heeft nog geen poging gedaan om bij je op bezoek te komen in ieder geval. En je bent ook al zo dom om haar een slecht voorbeeld te geven. Zo dom, zo dom.’’ Een kille lach klonk en Gwyn keek Percy aan met ijskoude ogen. ‘’Want weet je, kleine kinderen nemen alles over. Nu doet ze dan misschien nog niks, maar hoe ouder ze word, hoe groter de drang om zichzelf te snijden. En jouw moeder zit met haar handen in haar haren, zichzelf afvragend waarom kleine, lieve Denise zich ineens zo gedraagt. En dan zal ze zichzelf jou herinneren. Ja, Percy, haar zoon. Bijna uit haar gedachten gegleden. Ze zou je haten. Haten omdat je jouw zusje besmet hebt met jouw psychologische ziekte. En Denise gaat van kliniek naar kliniek..’’ Een valse grijns stond op Gwyns gezicht. Ze was bezig hem een schuldgevoel aan te praten, en ze hoopte dat dit de goede manier was..

-- Ik hoop dat je er wat mee kan
-- Zal ik de rode kleur veranderen in een minder felle kleur?

Percy lag op de grond en deed precies wat het meisje wilde, hij bleef stil liggen en wachtte eigenlijk alleen maar af wat ze deed. Het meisje kwam dichterbij en was vlak met haar mond bij zijn oor.
'Hoe weet jij... Hoe weet jij wie mijn ouders zijn? Hoe ken jij mijn naam?' Vroeg Percy en hij voelde de tong van het meisje over zijn oorlel gaan. Dit was misschien het vreemdste wat hij had mee gemaakt. Hij kon niet begrijpen hoe zij wist wie hij was en wie zijn ouders waren. Ze pakte zijn arm en Percy wilde die eigenlijk terug trekken, maar deed het niet. Hij had geen zin om met een gebroken nek te eindigen in deze donkere gang.
'Pijn, dat viel wel mee.' Zei Percy zachtjes op de vraag van het meisje. Hij wilde toch wel graag weten wie ze was. Hij probeerde toch zijn arm uit de greep los te trekken van het meisje.
'Als je mij kent, vertel me dan op ze minst wie je bent. Waarschijnlijk is je naam mij toch onglipt toen je het vertelde.' Zei Percy. Hij keek naar zijn eigen polsen, nee daar had hij niet gesneden nee. Waarom niet, ze had gelijk dat ging sneller. Hij schudden zachtjes zijn hoofd.
'Waarschijnlijk wilde ik daar toch nog even op wachten.' Zei Percy en trok nogmaals aan zijn arm toen ze met haar tong langs zijn arm gleed. Dronk ze nou echt zijn bloed? Dronk ze nou echt bloed van een vreemde?

Percy keek haar met grootte ogen aan. Waar was ze mee bezig?
'Vreemd? Ik ben hier pas een dag. En nee ik zit niet te janken in een hoekje.' Snauwde Percy en trok nogmaals aan zijn arm. Hij stopte in een keer, zijn zusje. Was zijn zusje hier geweest. Heeft ze geprobeerd hem op te zoeken. Percy keek het meisje vragend aan. Denise kon hier niet geweest zijn, Denise is zeven jaar. Zijn moeder zou haar echt geen toestemming geven om hier te komen en zijn vader helemaal niet zelfs.
'Dat lieg je.' Zei Percy. 'Ze kan hier niet geweest zijn, mijn vader heeft zelf gebeld om mij op te laten halen, dus van hem mag ze niet eens met mij praten. Wat mijn moeder betreft die is veelste druk met mijn oma die heeft geen tijd voor mijn zusje.' Zei Percy fel tegen haar. Toch wist ze hem te raken met een stukje waarheid.
Wat als zijn zusje over een paar jaar hetzelfde zou doen als wat hij gedaan had. Ze had vaak genoeg de litekens op zijn arm gezien. Ze had vaak genoeg gevraagd wat het was, hij zei van niets. Hij schudden zijn hoofd, Denise mocht het nooit gaan doen. Ooit zou ze het wel vragen aan zijn moeder of vader en die zullen de waarheid vertellen. Die zullen vertellen wat voor fouten hij gemaakt had. Zijn zusje krijgt ook geen aandacht van haar ouders, net zoals hij kreeg.
'Mijn zusje is veel sterker dan dat ik ben.' Siste Percy. 'Zij weet echt wel wat goed is en niet.' Siste hij door zijn tanden naar het meisje dat boven op hem zat. 'En als mijn zusje het wel zal doen, dan...' Dan wat, daar wist hij geen antwoord op. Het meisje had hem te pakken. Ze had gem geraakt op een manier nog niemand had gedaan. Hij had er nooit over na gedacht wat er met zijn zusje zou gebeuren als hij er niet meer zou zijn om haar in de gaten te houden.
'Ik weet zeker dat ze er optijd achterkomt dat het fout is waar ze mee bezig is, ik weet het zeker.' Zei Percy iets minder zeker.


-Het maakt mij niet uit, ik werk zelf niet met kleuren, ik vind het niet storend-

'Hoe weet jij... Hoe weet jij wie mijn ouders zijn? Hoe ken jij mijn naam?' Gwyn lachte en keek hem strak aan. ‘’Ik weet alles, alles van iedereen. Ik heb mijn persoonlijke informatiebron hierzo,’’ Gwyn wees naar haar hoofd en grijnsde even scheef. Toen Percy haar naam vroeg, viel ze even stil, wachtend op instructies van de stem in haar hoofd. Het is goed meiske, geef hem je naam maar. Hij kan er toch niks mee doen. Gwyn knikte en volgde de instructies op. ‘’Gwyn is de naam, de naam die jij zal vrezen. ‘’ Gwyn grijnsde scheef en toen Percy begon te snauwen fronste ze haar wenkbrauwen. ‘’Let op je toontje, Percy Jason Farrow. Je wilt mij niet boos maken.’’ Toen Percy weer aan zijn arm begon te trekken siste ze woedend, en bijna had ze hem een klap in zijn gezicht gegeven. Die klap kwam alsnog toen Percy verder praatte. 'Dat lieg je. Ze kan hier niet geweest zijn, mijn vader heeft zelf gebeld om mij op te laten halen, dus van hem mag ze niet eens met mij praten. Wat mijn moeder betreft die is veel te druk met mijn oma die heeft geen tijd voor mijn zusje.' Gwyn lachte kil en keek hem aan. ‘’Dat zeg ik toch? Ze heeft geen enkele poging gewaagd. Denk je nu echt dat een meisje van zeven niet weet hoe internet werk, het nummer niet kan opzoeken en in ieder geval bellen? ‘’ Een valse grijs speelde om haar mondhoeken toen haar woorden Percy even van zijn stuk brachten, en die verbreedde zich toen Percy vertelde dat zijn zusje sterker was dan hij, dat ze wel wist wat goed was en wat niet. Een kille lach ontsnapte aan Gwyns lippen en ze keek Percy strak aan. ‘’Aah, dus je geeft toe dat je wèl zwak bent? Waarom zou jouw zusje het dan niet zijn? Wie weet zit het wel gewoon in de familie, Percy Jason Farrow.’’ Gwyn sprak bewust iedere keer zijn volledige naam kwijt, ze wist dat ze hem zo irriteren kon. ‘’Jouw zusje is net zoals jou Percy Jason Farrow. Jouw zusje is net zoals jij zwak, en ze groeit op met het idee dat ze zichzelf op latere leeftijd net zoals jou in de verdoemenis moet snijden. Je leest het tegenwoordig overal Percy Jason Farrow. Het is schijnbaar een gewoonte geworden voor mensen om zichzelf te snijden. Waarom zou jouw zusje niet meedoen met die ‘hype?’ ‘’ Een kil lachje klonk, en Gwyn keek Percy strak aan.

-- Flut, sorry

Percy keek het meisje, genaamd Gwyn vaag aan. Zij wist hier alles van iedereen? Hoe dan? Liep ze 's nachts rond door kantoren van de bewakers en doorzocht ze alle documenten die er waren van patienten.
'Als jij alles weet, dan wist je ook wel dat ik vanmorgen pas ben gekomen en dat ik dus niet stil in een hoekje heb kunnen zitten wachtten totdat jij een keer kwam opdagen.' Zei Percy op een droge toon. Percy had de klap in zijn gezicht niet verwacht, maar hij liet er niet veel van merken. Hij wilde niet laten merken waar zij bijpas dat zijn wang behoorlijk gloeide door de klap. Hij beet op zijn onderlip terwijl Gwyn rustig verder praatte.
Opnieuw had ze een punt gemaakt, zijn zusje was slim genoeg om op internet te gaan zoeken naar een telefoon nummer. Ook al leek het Percy niet logisch dat er een internetwebside was van deze kliniek. Percy bleef het meisje aan kijken ze begon hem al behoorlijk op de zenuwen te werken. Niet omdat ze nou alles van hem wist, meer omdat zij beweerde dat zijn zusje net als hem zou worden.
'Ik geef toe dat ik nooit slim gehandelt heb.' Zei Percy tegen haar. 'Maar ik heb mijn zusje duidelijk gemaakt dat ze nooit zichzelf pijn moet gaan doen, om welke reden dan ook.' Zei Percy. Hij wist al te goed hoe vaak hij het niet tegen haar gezegd had, hoe vaak ze het hem moest laten beloven het nooit te doen. Ze zei altijd dat ze het nooit begreep, maar ooit zou ze het wel begrijpen. Misschien begreep ze het nu al. Denise zou nooit mee doen aan hypes, jezelf pijn doen is geen hype.

'Omdat jezelf pijn doen geen hype is.' Siste Percy. 'Misschien wel voor jouw, maar voor mij niet. Dat weet mijn zusje.' Zei hij en het liefst wilde hij Gwyn van zich afduwen. Iets wat hij toch maar niet deed. In plaats daarvan pakte Percy haar pols vast, of het een handig idee was wist hij niet. Hij probeerde haar geen pijn te doen hoe graag hij ook wilde. Hij zou haar wel vanzich afduwen als ze het niet zou verwachtten.

'Als jij alles weet, dan wist je ook wel dat ik vanmorgen pas ben gekomen en dat ik dus niet stil in een hoekje heb kunnen zitten wachtten totdat jij een keer kwam opdagen.' Percy’s stem klonk zo droog dat Gwyn moeite moest doen om niet te glimlachen. Nee, ze mocht haar kille houding niet laten varen of de stem in haar hoofd zou haar wat aandoen. Daar had ze nu niet bepaald zin in. Toen hij begon te vertellen dat hij zijn zusje duidelijk had gemaakt dat ze niks moest doen, lachte Gwyn hard. ‘’Wie zegt dat ze daar naar luistert? Dat ze haar belofte houd? Wat nou als ze jou zo erg mist dat ze de pijn in haar hart weg laat voelen door bloed te laten vloeien?’’ Gwyn bewoog zich weer naar voren tot haar lippen weer vlak bij Percy’s oor waren. ‘’Net als jij doet, Percy Jason Farrow. En pijn doen is wel een hype geworden Percy Jason Farrow. Ontken het niet. Mensen doen het tegenwoordig zonder na te denken. Er is zelfs één subcultuur die bekend staat om het feit dat ze zichzelf altijd snijden. Ik zeg niet dat ze dat ook allemaal doen, maar er zijn er veel die het wèl doen. En veel personen daarvan praten alsof het stoer is om dat te doen. Ontken het niet Percy Jason Farrow. Wees niet blind voor de buitenwereld.’’ Toen Percy haar pols vast pakte, deed ze niks om het tegen te houden. Eigenlijk was ze wel blij dat hij het deed. Percy bloedde hevig, en bloedverlies lijd tot bewusteloosheid. Dus hoe zwakker Percy haar vasthield, hoe korter de duur tot een bewusteloos tijd. En Percy’s greep werd al zwakker. Als hij slim was bewoog hij niet op energie op te sparen.
En Percy bewoog.. Langzaam krabbelde hij omhoog, terwijl Gwyn op hem zat. Omhoog krabbelen moest met zoveel bloedverlies al veel energie kosten. Met 50 kilo op je buik was het nog moeilijker. Gwyn grijnsde vals toen Percy –zoals ze al voorspeld had- het bewustzijn verloor en hard met zijn achterhoofd op de tegels klapte. Direct klonk er een stem in haar hoofd. Goed zo meisje, je mag nu een uurtje rusten. Ik zal me terugtrekken. Een vreemde misselijkheid overmeesterde haar, en even dacht ze dat ze moest overgeven. Toch wist ze haar maaginhoud binnen te houden en een blij gevoel bekroop haar. Ze was vrij! Ze was vrijgelaten door de stem! Het was weliswaar voor maar een uurtje, maar ze was een uur vrij! Gwyn sprong vliegensvlug op en maakte aanstalten om weg te lopen, toen ze Percy hoorde kreunen. Bloed druppelde nog steeds uit zijn armen, maar nu bloedde ook zijn achterhoofd. Een schuldgevoel bekroop haar en ze zette een stap richting de jongen om vervolgens bij haar neer te hurken. Goed. Zij had dit veroorzaakt dus mocht ze het ook verhelpen. Langzaam trok ze haar mantel uit, en legde ze het zachte ding onder Percy’s hoofd.
Daarna keek ze even naar Percy’s armen, en ze scheurde wat stof van haar shirt. Vakkundig bond ze de stof rond zijn arm, en daarna ging ze tegen de muur zitten. Ze hoopte dat hij zijn geheugen verloren had, en niet wist wat ze gedaan had..


--Godmode toestemming!
-- best flut, maar oke

Percy probeerde niet naar Gwyn te luisteren, hij wilde dat ze stopte met praten. Dat stopte hem een schuld gevoel aan te praten. Zijn grip om haar pols werd minder en haar geluid dat ze maakte werd doffer. De schemering in de kamer nam ook toe, het leek steeds donkerder te worden. Percy wilde overeind, waarom wist hij niet. Hij moest overeind. Hij moest recht op zitten. Hij probeerde overeind te zitten, maar iets hield hem tegen. Alsof iemand op hem zat. Voordat Percy kon bedenken dat Gwyn op hem zat zakte hijj terug naar de grond met een harde klap.
Een pijn scheut drong door zijn hoofd en in een klap was alles zwart voor zijn ogen. Geluiden hoorde hij niet meer en aanrakingen voelde hij ook niet meer.

Een heftige hoofdpijn drong door zijn hoofd. Hij beet op zijn onderlip en probeerde zijn ogen te openen. Percy zag alleen maar schemer en kon niet wijs worden van waar hij was. Hij wilde over eind, maar een scheut hoofdpijn was hem voor en een zachte kreun van pijn rolde over zijn lippen. Hij bewoog zijn hand naar zijn hoofd en voelde hoe hij zachtjes bloedde. Hij keek naar zijn arm die verbonden was, door een donkere stof. Percy snakte naar adem en zag een soort beeld voorzich. Een meisje dat zijn arm af likte, ze likte het bloed op dat van zijn arm kwam. Percy legde zijn arm weer naast hem neer en langzaam aan begon alles weer terug te komen in delen.
Percy probeerde de herinneringen achter elkaar te laten afspelen, maar zijn hoofd liet het niet toe. Hij fronsde zijn wenkbrauwen, maar ook dat deed pijn aan zijn hoofd. Percy wist niet of er nog iemand was dus opende hij zijn mond.
'Is daar iemand.' Vroeg hij zachtjes zonder al te veel zijn hoofd te bewegen. Hij keek opzij en zag een meisje tegen de muur aanzitten. Opnieuw snakte Percy naar adem, zij was het meisje dat in zijn bloed dronk. Wat had ze met hem gedaan? Wat was er gebeurt met hem? Percy wilde hier weg, voordat ze nog meer rare dingen zou doen. Hij probeerde overeind te gaan zitten, maar zijn hoofd bonkte te zwaar omdat te kunnen doen. Hij bleef toch maar liggen en keek het meisje aan.
'Wat is er gebeurt?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Ze zat daar rustig tegen de muur en leek totaal niet meer zo angst aanjagend als eerst. Misschien was ze zelf ook geschrokken en gaan wachtten totdat hij weer bijkwam.

De blik in haar ogen was veranderd. Gwyn was helemaal veranderd. Haar stem had een zachtere klank, haar houding was bijna gebogen. Vernederd, apart door de druk die normaal op haar schouders rustte. Nu was Gwyn een gewoon normaal meisje geworden zonder die vreemde stem in haar hoofd. Met helderblauwe ogen keek ze naar haar eigen handen, naar de handen die zoveel slechte dingen moest doen. Ze walgde ervan. Ze haatte het. Ze haatte het om constant bevelen op te moeten volgen. Bevelen van iets wat ze zelf gecreëerd had. Want dat zei men, dat de stem in haar hoofd door haar eigen gedachten ontstaan was. Toch snapte Gwyn het ergens niet. Ze was eerst een normaal meisje van zeven jaar. Vrolijk, lief en met vlechtjes in haar lange haren. Nu was ze een monster. Nee, de stem in haar hoofd was een monster. Zijzelf was nog exact dezelfde persoon gebleven, verstopt achter een masker van woede. Een masker dat zo strak om haar eigen hoofd zat dat het haar bedrukte, haar beklemde. En het masker werd losser wanneer Gwyn aan de opdrachten die haar gegeven waren voldeed. Ze mocht weer vrij ademen wanneer ze luisterde. Maar ze haatte het zo.
Ze mocht absoluut niet haar eigen karakter laten zien wanneer ze een opdracht uit aan het voeren was. Nee, dan kreeg Gwyn een te zachte blik in haar ogen. Dan konden mensen zien wie ze echt was, en dat was niet goed voor haar imago. Vond het monster in haar hoofd.
Het monster had wel gelijk, daar niet van. Het stond een beetje raar als je net iemand in elkaar sloeg, of iemand heel hard beet, en je ogen kregen een zachte uitdrukking. Inmiddels had Gwyn wel geleerd hoe ze haar ogen kon omtoveren tot iets totaal anders. Het was beangstigend bijna.
Ook nu had Gwyn blijkbaar met succes een aan een opdracht voldaan. Ze was losgelaten. Weliswaar voor niet langer dan een uur, maar ze was vrij! Ergens sluimerde er nu wel een diepe angst in haar. De prijs was zo hoog, Gwyn was bang dat haar volgende opdracht veel groter zou zijn als dat die nu is. Dat ze misschien een poging zou moeten doen tot moord. Of erger, dat ze zichzelf moest verwonden. Ja, daar was ze het bangste voor. Dat ze zichzelf pijn moest doen. Niet dat ze het niet erg vond wanneer ze een ander zou moeten verwonden, ze had zich er alleen voor geleerd af te sluiten. Ze wist nu hoe ze een dik deken om haar hart kon leggen. Dat deken dat haar hart even verstopte en al haar emoties verborg. Dat deken dat haar de mogelijkheid gaf om de opdrachten uit te voeren. Ergens had ze een intense haat aan dat deken. Had ze een intense haat voor zichzelf. Ja. Ze haatte zichzelf. Waarom kon ze niet gewoon normaal zijn, net zoals alle anderen. Waarom zat ze hier tussen al die gekke mensen. Tussen iedereen die elkaar wel iets aan kon doen. Tussen de mensen die zichzelf iets aandeden zoals Percy. Of mensen die dingen zagen die er niet waren zoals Mikhail. Mikhail, ja ze had medelijden met de jongen. De jongen die achterna gezeten werd door zijn eigen gedachten. Zijn eigen angst. De jongen waarvan zijn spraak vertroebeld werd door het gestotter. Niet dat hij veel praatte. Hij was te verlegen. Hij durfde niks te zeggen. Durfde haar niet aan te kijken.
Niemand durfde haar aan te kijken. En de enigste mensen die dat durfden waren de personen die ‘meer’ van haar wilden.

Gwyn zuchtte even, en keek ineens verschrikt op. Percy werd wakker. Snel zette ze de kap van haar mantel op haar hoofd, en keek fronsend naar de jongen die overeind kwam. Domme jongen. Hij was gewond. Hij hoorde te weten dat hij niet overeind moest komen om bloedverlies tegen te gaan. Maar was dat niet wat de jongen wilde bereiken? Hij sneed zichzelf. Deed hij dat omdat hij ervan hield om het bloed te zien stromen? Of deed hij dat omdat hij echt pijn leed? Gwyn geloof ergens niet dat hij pijn leed. Het leek alsof de donkerharige jongen geen pijn kon lijden. De blik in zijn ogen was gewoon totale leegte. Ook toen Gwyn op zijn gevoelens insprak, ze probeerde te kneden. Ook toen waren de ogen leeg. Zijn stem daarentegen had meer gezegd dan zijn ogen deden. Vreemd, want normaal was het andersom. Dan wisten mensen hun stem onder controle te houden, maar konden ze de blik in hun ogen nu eenmaal niet veranderen. Niet gek, het kostte lang oefenen om dat te bereiken.
‘Is daar iemand?’ Klonk Percy’s stem, en langzaam keek Gwyn zijn richting in. Ze deed de kap van haar mantel af en keek hem aan. Toen Percy van schrik naar adem snakte kneep Gwyn haar ogen stijf dicht. Ze voelde zich schuldig. Ze voelde zich intens schuldig.


-Ik voel me ook intens schuldig Ö Sorry voor het onmogelijk lange wachten!

Gwyn? Nee het was Gwyn niet het was een meisje, een meisje dat bang was. Was ze bang voor hem? Ze deed haar ogen stijf dicht en had een kap op van een jas of mantel. Percy kwam overeind zitten en probeerde het bonkende gevoel in zijn hoofd te negeren. Het was het zelfde gevoel als hij wel vaker had, als hij zichzelf pijn moest doen. Hij legde zijn hand op zijn achterhoofd en voelde het bloed over zijn handen druipen. Het voelde warm aan, warm en kleverig. Hij beet op zijn onderlip bij het zien van het meisje dat angstig tegen de muur zat. Zij was wel het meisje dat zijn bloed aflikte en hem een schuld gevoel aan praten. Ze had het uiterlijk, maar haar innerlijk leek er totaal niet bij. Hij schoof naar de muur richting het meisje en ging met zijn rug tegen de muur aan zitten. Eigenlijk moest hij hier wegwezen en gewoon niet meer terugkomen. Maar hoe kon hij dat meisje hier alleen laten. Wie weet wat ze zichzelf aan zou doen of misschien anderen.
Percy haatte het als hij zichzelf weer ging bekommeren om anderen. Het meisje had hem kunnen vermoorden, maar nee hij moet weer dramatisch naast haar gaan zitten en proberen te achterhalen wat er misschien met haar kon zijn. Geen wonder dat hij hier zat, iedereen verklaarde hem al voor gek. Hij haalde zijn hand van zijn hoofd en zag het donker rode bloed over zijn handen glijden. Hij was het aanzicht er van wel gewend, hij had vaak genoeg zijn eigen bloed gezien. Hij probeerde zich te concentreren om in het schemer te kunnen zien, maar de steken in zijn hoofd overmeesterde. Hij sloot zijn ogen en zag de beelden weer voor zijn ogen. Zijn herrineringen. Hij wist bijna alles totdat het zwart voor zijn ogen werd. Percy opende met moeite zijn ogen, hij wist dat als je een hoofdwond had je niet in slaap mocht vallen, ofzo. Misschien was het handiger als hij vaker bij biologie was geweest.
Hij keek opzij naar het meisje dat naast hem tegen de muur zat, hij wilde wel iets tegen haar zeggen, maar wat? Hij kon moeilijk een gesprek met haar aanknopen en doen alsof er niks gebeurt was.
'Waarom?' Vroeg Percy zachtjes. Het klonk vaag in zijn oren alsof het zijn eigen stem niet was. Maar waarom deed ze dit, waarom zat ze nu tegen de muur en deed ze alsof er niks is gebeurd alsof ze nooit iets had gedaan. Alsof hij niet bestond en gewoon weg was in haar eigen wereld. En waarom had ze hem pijn gedaan, laten bloedden? Hij wende zijn blik van haar af en keek naar de overkant van de gang. Het schemer werd minder voor zijn ogen en het bonkende gevoel in zijn hoofd ook. Waarschijnlijk was het allemaal niet zo erg als dat het leek.

-Maak je niet druk!-

[color-blue]'Waarom?'[/color] Klonk Percy’s stem, en Gwyn haalde haar schouders op. ‘’De stem..’’ haar stem stierf langzaam weg en Gwyn streek door haar haren. Plotseling wendde ze zich weer tot Percy. ’’We moeten je hier weghalen. Hier is niet de hulp die je nodig hebt.’’ Gwyn veranderde zo abrupt van onderwerp dat Percy het wel opgemerkt moest hebben. Niet dat het haar veel uitmaakte, daar niet van.
Haar ogen gleden naar zijn snijwonden en een rilling kroop over haar rug. Bah. Had ze over andermans wonden, andermans leed gelikt? Waarom moest ze toch al die dingen doen. Waarom zij, waarom altijd zij. Waarom moest zij mensen pijn doen. Was zij een geschift, raar mens. Waarom bestond zij als ze toch niks toevoegde aan de wereld?

Vroeger, ja vroeger had ze dromen. Ze wilde advocate worden, ze wilde een goed doel beginnen. De wereld veranderen. Beter maken. Maar nu, nu zat ze in dit gekkenhuis. Nu kreeg ze de kans niet eens meer op haar dromen te verwezenlijken. Hoewel diezelfde dromen nu wel verwaterd waren. Gwyn had de hoop opgegeven, ze kwamen hier nooit uit. Er werd nooit naar haar geluisterd en ze zou altijd behandeld worden als een stout klein meisje. Ze haatte dit. Ze haatte die hele klote kliniek. Waar sloeg dat eigenlijk op? Een klein gebouwtje vol gestoorde gekken. Wat was daar het doel van? Moesten die elkaar gaan genezen ofzo? De meeste durfden hun eigen probleem niet onder ogen te zien. Zij wel. Ze was niet laf, ze was eerlijk. Diep van binnen dan.
Plotseling sprong ze op en ging ze voor Percy staan, om hem haar hand aan te bieden. Zoals ze al gezegd had, ze moesten hier weg..

-- Zeer kort, sorry

Percy keek Gwyn niet begrijpend aan. De stem? Ze bedoelde dat ze een stem had die haar dit soort dinge liet doen? Hij staarde voorzich uit en probeerde het voorzich te zien hoe Gwyn dat zou zijn zonder stem. Zou ze dan hetzelfde zijn als nu? Een meisje waarvan je niet verwacht dat ze iets zal doen waar bij je pijn zou hebben? Of zou ze meer zijn zoals de Gwyn die hij daarstraks had gezien. Hij schudden zijn hoofd zachtjes. Hij beet op zijn onderlip om d epijn in zijn hoofd te negeren die het mee bracht toen hij met zijn hoofd schudden. Hij kon gewoon niet begrijpen dat een stem dit allemaal had kunnen veroorzaken. Dat een stem je op kan dragen om iemand pijn te doen.
Percy liet zijn onderlip met rust, hij kon het wel begrijpen. Hij begreep wel dat er een stem dit soort dingen kon veroorzaken. Zijn bonkende hoofdpijn kon toch ook veroorzaken dat hij zichzelf pijn zou doen. Zijn eigen stem fluisterde wel eens bloedrood door zijn hoofd. Dat was dan wel niet een stem, maar wel zijn eigen stem. En die bonkende hoofdpijn was ook geen stem, maar het gaf hem wel aanwijzingen. Hij keek naar Gwyn toen ze zei dat hij hier weg moest.
Waar moest hij naar toe? Moest hij naar een ziekenzaal of zijn kamer. Gewoon gaan liggen en wachtte totdat het bloedden helemaal gestopt was. Hij raakte met zijn hand zijn achterhoofd aan. Het bloedde volgens hem niet meer, maar het voelde nog wel kleverig en warm. Niet echt een goed teken. Hij was ook niet echt duizelig ofzo en de hoofdpijn die hij daarnet voelde was ook een stuk minder.
'Het gaat denk ik wel.' Fluisiterde Percy terwijl hij zijn hand bekeek die onder zijn eigen bloed zat. Normaal zat hij daar niet zo mee, als hij zijn eigen bloed zag stromen of voelde op zijn handen of armen. Maar dit beeld zag er niet echt smakelijk uit. Hij veegde zijn hand af aan zijn spijkerbroek en scheurde een stuk stof af van zijn mouw. Hij depte met het stuk stof op de achterkant van zijn hoofd en keek op naar Gwyn die voor hem stond.

Hij pakte haar hand aan om zichzelf overeind te helpen. Toen hij overeind stond leek alles even voor zijn ogen te draaien. Misschien ging het toch iets minder goed met hem dan hij werkelijk dacht. Hij hield zijn hand tegen de muur om daar hou vast aan te zoeken. Langzaam werd alles weer duidelijk in de gang waar ze nu stonden. Voorzichtig haalde hij zijn hand van de muur, hij had op de muur en rode bloed vlek achter gelaten van zijn hand. Het zag er griezeling uit, het paste wel bij de sfeer die hier rond hing. Hij bekeek het stuk stof dat hij tegen zijn hoofd had gehouden. Het was doordrenkt van bloed. Het was dus toch erger dan hij dacht. Hij kon moeilijk zijn hele shirt stuk gaan maken en allemaal verschillende stukken stof gaan gebruiken om tegen zijn hoofd te houden. Hij beet op zijn onderlip en bedacht een ding om te doen. Hij liet het lapje stof voor wat het was en trok zijn gehele shirt uit. Hij maakte en een prop van en hield die tegen zijn achterhoofd. Dit moest het bloedden wel gaan laten stoppen. Hij keek naar Gwyn en glimlachte zwakjes.
'Waar kan ik die hulp wel vinden?' Vroeg hij aan haar.

Toen Percy zichtbaar duizelig houvast zocht aan de muur, hield Gwyn zijn bovenarm in een stevige greep. Niet om hem pijn te doen, maar om hem te ondersteunen. Langzaam legde ze diezelfde arm over haar schouders om hem te kunnen ondersteunen. ‘’Nou, hier ergens in de buurt is een kliniek, als ik je nu bij de deur daar afzet, kan je zeggen dat je over de rommel in je kamer struikelde, en dat je kamergenoot het daarom nu opruimt.’’ Gwyn zuchtte even en sloot haar ogen. ‘’Ik denk dat ik je dat wel verschuldigd ben. Dan moeten we wel binnen drie kwartier daar zijn.’’ Gwyn slikte even en zetten voorzichtig enkele stapjes, met Percy zwaar op haar leunend. Toen ze eenmaal aan het gewicht gewend was, zette ze vlot enkele stapjes en ze glimlachte tevreden toen ze merkte dat het nu moeiteloos ging. ‘’Oké Percy, nu moeten we je alleen nog aan de andere kant van het gebouw zien te krijgen. Ondertussen ben ik je wel wat uitleg verschuldigd denk ik.’’ Gwyn slikte even, maar begon toen te vertellen.

‘’Ik zit niet voor niks in deze kliniek Percy. Toen ik ongeveer zeven jaar was , werd er dwangneurose bij mij geconstateerd. Dat was al één van de redenen dat ik geplaatst werd, maar er is meer. Er zit ook een vreemde stem in mijn hoofd, niet mijn eigen gedachtes maar een echte individuele stem. Die stem geeft mij bevelen om dingen te doen, en doe ik die niet, dan krijg ik bijvoorbeeld twee of drie dagen geen hap door mijn keel. Of ik krijg hoofdsteken. Zulke dingen.’’ Gwyn grijnsde even scheef en met moeite liepen zij en Percy enkele traptreden op. ’’ Dwangneurose plus een stem is een niet zo goede combinatie in je hoofd. De stem heeft wanneer die er is de volledige macht over mij. Daardoor ben ik agressiever geworden, en wanneer ik een opdracht uitvoer lijkt het alsof ik een obsessie voor bloed heb. Vandaar dus.’’ Gwyn zuchtte en keek Percy zijdelings aan. ‘’ Het spijt me van het leed dat ik veroorzaakt heb. Ik hoop dat het niet meer gebeurt. ‘’ Een flauwe glimlach speelde om Gwyns lippen en ze duwde de deur van de ziekenzaal open. Ze hadden best ver gelopen, en zij had veel gepraat. Moest Gwyn nou met Percy mee naar binnen lopen, of bij de deur blijven wachten?

Percy leunde op Gwyn, hij was bang dat het meisje onder zijn gewicht misschien om zou vallen. Eenmaal toen ze een paar stappen hadden gezet voelde Percy de duizeligheid weg trekken. Percy keek naar Gwyn toen ze zei dat ze hem wel uitleg verschuldig was. Hij glimlachte zwakjes. Ze was hem niks verschuldigd alleen, dan dat ze hem naar de ziekenzaal brengt. ze hoefde hem echt niet haar hele levens verhaal te vertellen alleen maar omdat zij hem pijn gedaan had. Toch voordat Percy dat tegen haar kon zeggen begon ze te vertellen. Percy had toch niks beter te doen, dus luisterde hij naar het meisje.
Hij bleef haar aan kijken en liep iets vlugger met haar mee door het gebouw naar de ziekenzaal. Nadat ze haar verhaal had vertelt, zei ze dat het haar speet. Percy glimlachte zwakjes naar haar en schudden pijnelijk zijn hoofd.
'Ik zal er voortaan rekening meehouden. Dat ik weet dat jij het niet bent die het doet maar een stem die het je beveelt.' Zei Percy tegen haar. Hij wist niet hoe hij het anders moest zeggen. Hij kon moeilijk zeggen dat hij het wel begreep. Want dat deed hij niet. Hij wist niet wat die stem haar allemaal vertelde en allemaal van haar wilde. Hij keek naar de deur van de ziekenzaal die spierwit was. Het felle wit liet zijn ogen tot spleetjes knijpen en het zwaar bonkende gevoel in zijn hoofd kwam weer terug.
Hij kreunde zachtjes van de pijn toen hij opnieuw een steek door zijn hoofd voelde gaan. Hij wilde niet al te veel op Gwyn leunen, bang dat ze straks zou vallen. Dus probeerde hij maar een muur op te zoeken waar hij tegen kon leunen.

Hij vond eindelijk een muur waar hij tegen kon steunen en liet Gwyn los. Hij beet op zijn onderlip om de pijn te negeren. Het zou zo wel over gaan, waarschijnlijk kwam het alleen maar omdat hij van een donkere gang naar een fel verlichtte ruimte ging. Hij wreef zachtjes over zijn hoofd en keek naar Gwyn.
'Wat ik alleen niet begrijp.' Zei Percy toen het steekende gevoel in zijn hoofd minder werd en hij vrij normaal zijn ogen weer kon openen.
'Waarom binnen drie kwartier. Zo erg ben ik er ook weer niet aan toe.' Hij glimlachte flauwtjes naar Gwyn. Eerlijk gezegd hoopte hij dat hij er niet zo erg aan toe was. Dat hij binnen drie kwartier al zijn bloed verloren zou zijn. Waarschijnlijk niet anders had hij nog wel daar op de grond gelegen en niet hier gestaan. Iemand van de ziekenzaal kwam op hun aflopen en wou waarschijnlijk eerst vragen wat ze hier kwamen doen. Totdat ze Percy zag. Hij wilde graag nog antwoord hebben op de vraag die hij gesteld had aan Gwyn, maar hij werd meegesleurd door de vrouw en op een bed neer geplant om zijn hoofd na te kijken.

'Ik zal er voortaan rekening meehouden. Dat ik weet dat jij het niet bent die het doet maar een stem die het je beveelt.' Klonk Percy’s stem na een lange stilte en Gwyn zuchtte. ‘’Hmm, dat heb je mis. Het is de stem die de bevelen geeft, ikzelf ben degene die ze uitvoert. Ik ben gewoon te zwak om er iets tegenin te brengen. Snap je?’’ Hoewel de zin nonchalant uitgesproken was, beklemden de woorden haar hart. Ze had er nog nooit zo helder tegenaan gekeken, ze had het nooit op die manier gezien. Toen Percy kreunend tegen een muur leunde beet Gwyn vol schuldgevoel op haar lip en ze sloot haar ogen. Pas toen Percy’s stem weer klonk, opende ze die weer. ‘’Waarom we binnen drie kwartier hier moesten zijn? Nou, om te beginnen is dat nu een half uur ongeveer. En ten tweede; omdat de stem dan terugkomt. Ik heb op een of andere manier een uurtje verlos gekregen. Misschien slaapt ie ofzo.’’ Gwyn haalde haar schouders op en keek om het hoekje van de deur. Toen ze een verpleegster hun kant op zag komen, sprong ze snel naar achteren, en ze streek haar kleding glad.

Niet veel later werd Percy meegesleurd door de vrouw, om op een bed neer gegooid te worden. De vrouw mompelde iets over een redelijk ernstige hoofdwond en hechtingen. Gwyn, die op een hoekje stond te luisteren, fronste haar wenkbrauwen en haar hoofd begon te bonken. Oeps, de stem kwam dus terug. Ze had nu misschien nog maar vijf minuten over.
Aarzelend zette ze een stapje in de kliniek, en ze bleef doorlopen tot ze aan Percy’s bed stond. De verpleegster keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan, en haar lippen pruilden lichtjes. Fijn. Gwyn had dus een niet zo’n goede reputatie opgebouwd. Niet dat ze dat nog niet wist, daar niet van. Het gaat nu niet ongemerkt voorbij dat je je gedraagt als een monster. Zeker als het in een kleine, gesloten kliniek is. Een monster. Ja, Gwyn was nu officieel een monster. Een duivel. Niet menselijk. Het stak haar in haar hart.

Een heftige pijnsteek maakte zich meester van haar hoofd, en ze keek Percy met wijd open gesperde ogen aan. Hij was nu behandeld en moest even blijven liggen. En Gwyn moest hier weg. Percy was nu een te makkelijk slachtoffer voor haar, en de stem kwam terug. Het uur was voorbij. Een tweede pijnstreek zorgde ervoor dat ze haar ogen stijf dichtkneep, en ze draaide zich op haar hakken om. Ze moest weg hier, en dat snel. Een kil lachje overstemde al haar eigen gedachten in haar hoofd en Gwyn zette het op een lopen. Ze moest weg..

Percy nam plaats op het bed, hij volgde maar half wat de verplegster allemaal zei. Hij was veel meer geconcenteerd naar Gwyn aan het kijken. Iets in hem zei dat haar gezichts uitdrukking veranderde. Misschien verbeelde hij het zich alleen maar want ze kwam toch dichterbij de kamer binnen. Eigenlijk best vreemd dat hij zo rustig op haar reageerde, hoorde hij niet schreeuwend van angst naar de verplegster te roepen en te vragen of ze mee gesleurd kon worden ergens anders naar toe? Percy beet zachtjes op zijn onderlip, hij zag hoe de verplegster naar Gwyn keek. Hij vond het onrechtvaardig, Gwyn had hem juist geholpen hier naar toe te komen. Zonder haar lag hij waarschijnlijk nog op die gang en was hij waarschijnlijk al lang dood geweest voordat iemand het door had dat hij daar lag. Hij beet harder op zijn onderlip, hij wilde niet uitvallen tegen de verplegster, ten eerste omdat zij hem moest behandelen en ten tweede wilde hij niet weten wat ze zouden doen als hij wel zou gaan schreeuwen tegen haar. Percy letten er verder niet op en keek rustig weer naar Gwyn, eigenlijk voelde hij zich wel goed en hoefde dit gedoe niet echt van hem. De ogen van Gwyn verwijdde zich, een angst overspeolde Percy en hij keek toe hoe ze weg rennen. Percy sprong van het bed af en voelde de handen van de verpleegster om zijn armen heen. Hij trok zich los en rende Gwyn achterna.

Hij liep de kamer uit waar Gwyn hem heen gebracht had en keek de gang in. Hij zag haar niet, waarom wilde hij ook achter haar aan gaan? Waarschijnlijk zou die stem haar opnieuw bevelen geven en hem misschien wel vermoorden. Percy beet op zijn onderlip en doorzicht de gang. Hij wilde Gwyn vinden. Hij hoorde de verplegster achter hem aan lopen. Die wilde natuurlijk dat hij terug kwam. Mooi niet, hij kon het zelf wel oplossen die wond. Normaal zat hij onder de wonden en die loste hij ook altijd zelf op. Percy liep verder door de gang nog steeds op zoek naar Gwyn. Een klein stemmetje in zijn achterhoofd zei dat hij om moest draaien, dat hij terug moest lopen en Gwyn wel een anderen keer zou vinden. Toch luisterde hij niet naar het stemmetje. Hij wilde Gwyn nu vinden.


-flut T.T-