Kamer van Gwyn & Hayden

Rustig zat Hayden een tijdschrift te lezen in de Algemene ruimte, voor het eerst sinds tijden was het kalm in haar hoofd. Geen ongewone stemmen, geen stemmingswisselingen en vooral geen andere persoonlijkheden die haar af en toe overnamen. Wel had ze last van constante black-outs, dus dat kon er ook wel iets mee te maken hebben. Als iemand haar vroeg wat ze twee uur geleden gedaan had, kon ze in geen enkel opzicht dat precies opnoemen. Omdat haar blik volledig op het blaadje gericht was, merkte ze niet vanuit haar ooghoeken op dat er twee wit geklede bewakers haar kant op kwamen. Totdat ze beiden aan haar zijde stonden, haar stevig beet bij haar bovenarm nam en haar zo mee namen naar een andere kamer. Omdat de aanval onverwachts was geweest, zonder haar uit te leggen wat er ging gebeuren, gilde ze het uit van pijn en spartelde met haar armen om terug naar haar tijdschrift en fijne hoekje op de bank te mogen. ''Laat me los!'' Schreeuwde ze volle macht. Een paar andere patiënten gaapten haar slechts aan, maar één meisje rende in paniek achter haar aan, kreeg een woede aanval maar voordat ze haar had bereikt werd ze voor de klapdeuren tegengehouden en vastgenomen door een bewaker. Gauw zag ze nog dat het kleine meisje de man haar vuist tegen zijn borst aan sloeg, voordat ze de hoek om gesjezen werd.
'Dit is je nieuwe kamer.' Ruw werd ze neergezet en werd met een harde klap de deur achter haar kont dichtgesmeten, waarna ze zich vlug omdraaide en als een wilde gek met haar vuisten op de deur begon te rammen. ''Laat me eruit! Laat me eruit, of ik doe jullie wat!'' Gilde ze in paniek, wist niet waar haar zojuist was overkomen. Maar het had geen zin, de deur was op slot en ze werd nu in de gaten gehouden door middel van camera's die in de kamer hingen, om haar volledig te observeren. Na enkele seconden voelde ze haar lichaam verslappen, het had geen zin om tegen te stribbelen, om er tegen in te gaan. Ze was hier beland in een kliniek en wist dat ze er nooit meer van haar leven uitkwam. Ongelukkig draaide ze zich om en bekeek de kamer. Er stonden twee bedden, met nog wat andere spullen en een kledingkast. Langzaam liep ze er naar toe, richtte haar blik op haar voeten die ze nauwkeurig voor elkaar neerzette bij iedere stap en eenmaal aangekomen bij één van de twee kasten, trok ze die open en zag haar kleding netjes en geordend er in liggen. Een wat rustigere glimlach ontstond op haar gezicht en ze liep naar een raam toe, met hetzelfde ritueel wat ze net met haar loopje had gedaan, en leunde vervolgens daar met haar ellebogen op het kleine vensterbankje om zo uitzicht te hebben over het grauwe dorpje. Meteen viel haar oog op de kerkklok, waar de tijd op aangegeven werd, maar het interesseerde haar niet meer. Tijd maakte hier niets uit, alles was toch hetzelfde. Een zucht verliet haar mond, en hoorde vlak daarna opnieuw voetstappen richting haar kamer. Misschien was dat wel het meisje met wie ze een kamer zou delen. Hopelijk was ze niet te ernstig, of ze zou haar onbeheerst wat aandoen...

Ze zag hoe de bewakers hun ogen openden van schrik toen Gwyn een vreemde grom liet horen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en balde haar handen tot vuisten. Ze was woedend. Ze wilde vechten. Ze wilde de adrenaline door haar aderen. De geur van bloed. De angstkreten. Gwyn stortte zich op een van de bewakers. De arme man stond te dichtbij. Arme, arme man.
Een rechtse hoek van Gwyn deed de neus van de bewaker bloeden en rode druppels vielen op zijn spierwitte kleding. Een sadistische grijns speelde met Gwyns lippen en ze plantte haar elleboog in de maag van de man. Die klapte kreunend dubbel . Gwyn gaf een laatste stoot en de man viel bewusteloos op de grond.
Dit alles was gebeurd in een fractie van een seconde. Toen de bewakers waren bijgekomen van de ergste schrik stormden ze op Gwyn af. Vijf man in totaal. Gwyn knipperde enkel met haar ogen en een grijns sierde haar volle lippen. Ze hield van actie. Al waren deze mensen wat moeilijker neer te krijgen. Ze waren getraind en doordacht op haar aanvallen. Gwyns blik gleed naar de man op de grond. Iedereen wist at Gwyn deed behalve hij. Hij was het groentje in het team. De nieuweling, het kuikentje. Nee. Als ze Gwyn veilig over de gangen wilden krijgen, hadden ze maar mensen moeten kiezen met meer ervaring.
De mannen kwamen dichterbij en dichterbij. Gwyn lachte harder en harder. Ze had er zin in. Ze wilde mensen horen kreunen van de pijn. Ze wist niet eens meer wat ze deed. Een vuistslag hier, een vuistslag daar. Het ging automatisch. Inmiddels druppelde haar eigen neus ook bloed van opwinding en ze veegde het lomp weg. Ze wilde niet met de mannen mee. Ze had nu plezier. Ze hield hier van.
Vaag voelde ze hoe iemand een naald in haar vlees liet glijden. Ze keek naar het abnormaal grote ding en zag hoe een vloeistof in haar lijf gespoten werd. Ze likte het bloed van haar lippen en knipperde met haar ogen. Haar hoofd voelde ineens zo zwaar. En haar armen, waarom deden haar armen en vuisten niet meer wat zij wilde? Gwyn siste gefrustreerd toen ze in elkaar zakte op de grond. Haar ledematen verlamd en haar gedachtes omringd door een kluw dikke grijze wolken.
Een van de bewakers stopte haar een pilletje onder haar tong en niet veel later werd het helemaal zwart..
Toen ze weer bijkwam kreunde ze door een heftige hoofdpijn. En dat geschommel maakte het er ook niet beter op..
Wacht eens! Geschommel? Gwyns ogen schoten open en het eerste wat ze zag was een stel benen die op een rare manier bewogen. Haar polsen waren vastgebonden en bungelden slap op een witte bewakersrug. Ze probeerde haar benen te bewegen maar ook haar enkels waren zeer strak vastgebonden. Een gefrustreerde zucht ontsnapte aan haar lippen en Gwyn begon wild te spartelen. De mannen riepen wat naar elkaar wat klonk als ‘ze is wakker!’ en Gwyn gromde. Ze wilde weg hier. Ze wilde dit niet! ‘’Laat me los! Laat me NU onmiddelijk los!’’ Gwyn brulde erop los maar het mocht niet baten. De mannen liepen onverstoorbaar verder. Gwyn, die over de schouder van een van de mannen geworpen was gromde en brulde. Weer liepen de mannen gewoon verder. Totdat ze uiteindelijk ineens stil stonden. Verrast hield Gwyn haar mond. Had haar geroep en geschreeuw gewerkt?
Toen ze het geknars van een omdraaiende sleutel hoorde begon ze weer te grommen en te brullen. ‘’Laat me los. Laat me los, laat me NU NU NU NU los.’’ Schreeuwde ze onophoudelijk. De mannen negeerden haar en de man die haar droeg liep met haar de kamer in. Lomp smeet hij haar op een van de bedden en even bleef hij naar haar staan kijken. Gwyn keek de man ijzig aan en rolde van het bed af, om vervolgens met een boze frons rond te spartelen. Veel kon ze niet doen. Ze was nog steeds vastgebonden. De bewaker grinnikte vals. Nouja, zo klonk het in ieder geval in Gwyns oren. De man boog zich over haar heen en pakte haar op om haar op het bed te smijten. ‘’Even stil liggen meissie.’’ Bromde hij en hij pakte een mes uit de schede op zijn heup. Gwyn keek fronsend naar het ouderwetse ding en begon weer wild rond te spartelen. Ze moest hoe dan ook loskomen! Toen ze zag dat de bewaker met het glimmende mes haar richting op kwam hield ze even haar adem in. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen de bewaker haar polsen beetnam. Toen hij het mes op het touw zetten en die met een haal doorsneed zuchtte Gwyn opgelucht. Toen de man ook haar enkels had bevrijd van de touwen bleef ze enkele seconden stil liggen. Haar ledematen nog slap van de spuit. De bewaker haastte zich in een rotgang de kamer uit en de deur viel met een klap dicht.
Bij het horen van die klap schoten Gwyns ogen open en wild sprong ze op om een grote sprong naar de deur te maken. Woedend sloeg ze met haar vuisten op de deur, terwijl ze onophoudelijk scheldwoorden riep. ‘’LAAT ME HIER UIT’’ brulde ze en ze gaf de deur nog één enkele laatste trap. Toen draaide ze zich om, om de kamer wat beter te bekijken. Toen ze nog een meisje zag zitten lachte ze hard. ‘’Maar hallo, wie hebben we daar?’’ Gwyns likte het bloed van haar lippen. Haar neus was door de plotselinge uitbarsting weer begonnen met bloeden. Iets wat haar een bijna barbaars uiterlijk gaf..

Een hels geschreeuw klonk vanuit de gang en het duurde niet zo heel lang voordat de deur opnieuw open ging. Hoewel Hayden nu best de kans kon grijpen om te ontsnappen vanuit de kamer, wist ze dat ze geen enkele kans maakte tegenover de bewakers en al helemaal niet om uit dit klote dorp te ontsnappen. Bovendien had ze toch geen leven hierbuiten. Haar familie had haar in de steek gelaten en sinds dat ze bij hen was weggehaald, dankzij haar moeder, was er ook niemand meer voor haar komen zoeken. Ze was nog maar jong geweest, een jaar of tien en vrienden en vriendinnen had ze nooit gehad op scholen omdat ze haar raar vonden. Dat was ook wel zo, als ze de kans had om iemand te martelen had ze die kansen dan ook weldadig genomen. Zijzelf dan niet, maar haar andere persoonlijkheid die wel degelijk van een potje vechten hield. Een korte zucht ontsnapte vanuit haar neusgaten en ze bedacht zich hoe ze ieder jaar wel verhuisd waren van plaats in New York City, van school naar school. En iedere keer werd ze er vanaf gepest, hoewel ze best de toom in de hand had kunnen houden als ze maar haar best deed.
De stem van een bewaker klonk vanaf een bed vandaan, wat haar dus ook uit haar gedachtegang waakte. 'Let op, Hayden.' Klonk er een stem in haar hoofd, ditmaal een jongensstem. Ze wist dat hij voor haar opkwam zodra ze in gevaar was, al hield ze helemaal niet van vechten. Maar hij was een jongen die wel van het vechten hield en daarbij ook wel iets zou breken als hij de kans had. Maar ze liet hem niet overheersen, ze wilde geen trauma's organiseren bij andere patiënten en vooral niet bij haarzelf. Ze was dan wel binnen opgesloten en had geen controle meer over zichzelf, maar kon nog altijd alles zien en horen. Daarbij hield ze niet zo van dat botten breken, dus hield ze liever de controle over lichaam. Daarbij kwam nog wel erbij dat ze nog niet in gevaar was, in geen enkele situatie. Camera's hielden toezicht over de kamer, dus dat zat wel goed. Toen er een schreeuw klonk, die bijna hetzelfde klonk als dat zij net had gedaan, zuchtte ze even kort en draaide zich om. ''Het heeft geen zin om te schreeuwen.'' Sprak ze kalm en hield haar ogen op de grond gericht, waardoor ze de lange meid nog niet gezien had en dus ook nog niet de enkele bloedvegen die op haar huid en kleding plakte, uitdroogde.
Een vrouwelijke lach klonk, waardoor ze ditmaal wel opkeek en recht in twee helderblauwe ogen keek die er erg bloedlustig uitzagen, maar ze gaf geen kick. Enkel en alleen haar ellebogen waren op de vensterbank geleund en voor de rest zei ze nog niets. Haar blik ging toch even van de meid haar ogen af, richting de bloedvlekken die zich hier en daar bevonden, totdat de stem opnieuw klonk en ze haar ogen weer op haar richtte. ''Hayden.'' Haar stem klonk ietwat kwetsbaar, maar ze voelde zich veilig. Ze leunde zich van de vensterbank af en draaide zich weer om toen er voor de rest niets boeiends gebeurde, maar de meid enkel en alleen maar haar lippen had afgelikt en haar neus opnieuw begon te bloeden. Ze wou geen rode vloeistof zien, dat was omdat ze er niet goed tegenkon en daarbij wekte ze de jongens persoonlijkheid in haar tot leven en dat was niet wat ze wou. 'Hayden, laat me. Ik kan voor je zorgen, schat.' Klonk de stem van hem in haar gedachten, maar het enige wat ze deed was haar ogen terneergeslagen houden en naar een enige dorpeling kijken die buiten de was aan het ophangen was.
''En wie ben jij?'' Klonk de brunette haar stem. Voordat ze wist dat ze wat had gezegd, was het er al uitgefloept. Maar erg vond ze het niet om samen met een kamergenote opgescheept te zitten. Ze wist dat de vorige zelfmoord had gepleegd, maar iedereen had gezwegen over het meisje. Ach, zij had het niet erg gevonden. Ze kon haar toch niet goed en ze hadden nauwelijks gepraat. Tenminste.. ze kon zich er niet veel van herinneren, vele black-outs waren geweest. Misschien dat een aantal persoonlijkheden met haar contact hadden gemaakt, maar hoewel ze een poging gewaagd hadden was haar vorige kamergenot gewoon niet te doordringen geweest. Best jammer, want ze zag er leuk uit voor een vriendin. Ach, leven is hard.

‘’Hayden’’ Was het eerste wat het meisje zei tegen haar, en Gwyn knipperde met haar ogen. Ze zei niks en liep naar het bed, om daar neer te ploffen, wachtend op instructies van ‘haar stem’. Toen die niet kwamen leunde ze nonchalant achterover. Ze liet haar blauwe ogen onderzoekend over het meisje glijden, om tot conclusie te komen dat ze wel oké was. ‘’En wie ben jij?’’ Weer klonk Haydens stem, en Gwyn speelde rusteloos met haar haren. Iets aan Haydens stem maakte haar rustig, zorgde ervoor dat ze niet de drang had Hayden pijn te doen. Misschien kwam het door de warme, bijna hese klanken, of door de zachte toon waarop het gezegd was. Gwyn voelde hoe dan ook haar agressie weg ebben. Ze legde haar kussen in een hoek en ging daar zelf tegenaan zitten. ‘’Wie ik ben?’’ Klonk haar zuivere stem. ‘’Gwyn’’ en ze streek een lange haarlok uit haar gezicht. ‘’Gwyn Germanotta.’’ Aan de manier van praten kon je horen dat Gwyn Italiaans bloed had, iets wat haar stem een charmante en mooie ondertoon gaf.
Gwyn, wat je ook doet, doe NIKS slechts met dit meisje. We kunnen haar nog nodig hebben. Klonk ineens de stem in haar hoofd, en Gwyn knikte gehoorzaam. Ze sprong op van het bed en wandelde op haar gemak naar de kledingkast, om er tussen haar kleding een haarborstel uit te vissen. Met het ding liep ze weer naar haar bed, om weer in haar hoekje te gaan zitten. ‘’ 143 keer, precies 143 keer.’’ Mompelde ze tegen niemand in het bijzonder, en ze begon haar haren hardop tellend te kammen. ‘’Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven..’’ Iedere keer dat ze de borstel één keer door haar haren had gehaald, telde voor één 143e keer.
Toen ze bij de 100 was begon ze luid te zuchten. Haar arm werd wel erg moe. Ze sloot haar ogen en dacht terug aan het gevecht enkele kwartieren geleden. Op zich was ze best tevreden. Ze had vandaag al drie mensen pijn bezorgd, dat was het minimale. Ze hoefde er nog maar twee om ervoor te zorgen dat de stem zijn mond hield voor enkele uurtjes.
Toen Gwyn eindelijk klaar was met het kammen van haar haren smeet ze de haarborstel ergens in een hoek en ze sprong op. Ze wandelde naar de deur om daar vervolgens even stil te staan. Tien keer bewoog ze haar vingers van haar lippen naar de deurklink en vervolgens stapte ze naar buiten. ‘’Ik ga, ik heb honger.’’ Meldde ze kort en ze stapte naar buiten. Hayden moest zelf maar zien of ze meewilde of niet.

-- Ik zei toch flut

''Dat hoor je luid en duidelijk.'' Antwoordde ze gauw op de herhaling van haar vraag, maar met een iets andere verdraaiing erin. Wanneer er enkele bewegingen klonken van de meid, draaide ze zich opnieuw om en besloot toen maar zo te blijven staan omdat ze moe werd van het energie steken in random dingen die haar niet veel boeiden. ''Hmpf.'' Was haar enige reactie op de naam van de meid, waarmee ze haar ogen volgde zodat ze geen enkele beweging zou missen. Enkel een zucht kwam uit Hayden haar mond, toen Gwyn heel droogjes haar haren begon te kammen en daarbij ook nog eens begon te tellen. Bijna had ze de neiging gehad om met haar ogen te rollen, maar durfde het niet om haar ogen van het meisje af te halen op één of andere manier. Opnieuw klonken er stemmen van de vrouwelijke persoonlijkheid in haar gedachten, maar negeerde ze volkomen. Daarvoor was ze te druk bezig met het observeren van haar nieuwe kamergenote. 'Let me go, let me go, let me go, I wanna rip all her fucking clothes off her body, honeybee. My favorite doll..' Klonk de rauwe, moordlustige stem van de vrouw in haar opnieuw, en daardoor liet Hayden een korte grom horen maar niet luid genoeg voor Gwyn zodat zij het ook kon horen.
Op een gegeven moment richtte ze toch haar ogen op de grond en keek pas op toen de borstel van de meid een luid geluid maakte, als teken dat die dus ergens tegen een muur ofzo was aan gesmeten. Bijna had ze het gevoel dat haar wangen gloeiden, één van de vele teken die ontstonden zodra er een andere persoonlijkheid haar wou overnemen en de echte Hayden buiten wou sluiten om zelf van haar lichaam gebruik te maken. Maar ze wist het nog onder controle te houden, totdat ze de Italiaanse stem hoorde van Gwyn en ze op haar af kwam lopen. Eenmaal bij de deur pakte ze de handen van de meid en keek haar met een smekende blik aan, om haar voorzichtig terug te trekken. ''There's something in the water..'' Was het enige wat ze uitbracht met een poeslieve stem, maar op een angstig toontje.
Op dat moment kraakte ze vliegensvlug haar nek, veranderde haar grijs/blauwe ogen naar smaragdgroen en verloor ze de controle, ontstond er een black-out.
''Well, hello there.'' Meldde Kate, de enigste volwassen vrouwelijke persoonlijkheid die in haar zat en daarbij ook een oog voor jonge jongens én meiden had. Ze was een oude flirtster en kreeg zowat wel iedereen in bed met de juiste tactiek. Kate rechtte haar rug en had de hand van de donkerharige meid al wat steviger vastgepakt en mee terug de kamer in getrokken, waarna ze achter haar de deur sloot en gevaarlijk dichtbij kwam. Met een sexy blik in haar groengekleurde ogen keek ze de meid aan en streelde met de vingertop van haar wijsvinger, van rechterhand, zachtjes over de onderkant van Gwyn haar kin heen. ''Gwyn is het toch?'' Zei ze zachtjes, op een charmante manier en op zó'n toon dat het zelfs ontzettend sexy en heet klonk. Ze wist heus wel de naam van de brunette, maar was benieuwd naar hoe de meid hierop zou reageren.

-Fuck yeah! >:]

''There's something in the water..'' Zei Hayden, die haar bij haar handen had gepakt en haar zachtjes terugtrok. Geïrriteerd trok Gwyn haar handen los, en ze zette een kleine stap naar achteren. Toen Hayden met een vreemde beweging haar nek ineens kraakte, keek Gwyn fronsend in haar ogen, om tot de conclusie te komen dat ze van kleur veranderd waren. De grijs/blauwe ogen waren nu smaragd groen. Toen Hayden haar de kamer in getrokken had, wilde Gwyn automatisch uithalen, maar de stem in haar hoofd hield haar tegen, Tut, tut tut. Wat had ik je nu gezegd? Speel met haar mee, we kunnen haar nog nodig hebben. Heb je die verandering net gezien? Deze meid heeft waarschijnlijk meerdere persoonlijkheden in haar koppie zitten. Dat kan ons van pas komen. Gwyn luisterde met gesloten ogen naar de stem, maar opende haar ogen weer toen ze het geluid van een dichtslaande deur hoorde. Toen Hayden naar haar toe liep met een aparte, verlangende blik in haar ogen, deinsde Gwyn onwillekeurig terug. Tss, baby. Doe wat ik je gezegd heb. Gwyn knikte en keek Hayden recht in haar groenkleurige ogen toen ze over haar kin streek.
`'Well, hello there.'' Klonk Haydens stem, of liever gezegd die van iemand anders. Haar stem klonk, vreemd. Apart. Hij was van de warme, bijna hese stem veranderd in die van een oudere vrouw. Iets rauwer leek het wel. Een vreemde heesheid sierde de stem, en Gwyn moest eerlijk zijn. Het klonk helemaal niet onprettig.
''Gwyn is het toch?'' Gwyn knikte en een quasi blije glimlach sierde haar volle, rode lippen. ‘’Dat heb je goed, mag ik dan vragen wie jij bent? Ik neem aan dat jouw naam nu tijdelijk geen Hayden meer is?’’ Gwyn rukte haar blik los uit de betoverende amberkleurige ogen van Hayden en ze liep nonchalant op haar bed om op de rand te gaan zitten. Sta alles toe wat deze persoon van je verlangd. Anders word ik héél erg boos op je, en dan zorg ik ervoor dat je twee à drie dagen niks meer kan eten. Begrepen? Gwyn knikte afwezig met haar hoofd en ze keek Hayden aan, wachtend op het antwoord dat ze zou gaan geven op de gestelde vraag..


-FUUU WAAR IS MN POSTKAWILTEIT?

Hoewel Gwyn overduidelijk niet te weerstaan was, ging haar eerste blik toch echt regelrecht naar de meid haar bloedrode lippen. Misschien vanwege dat dat het eerste was waar ze naartoe wou gaan zodra ze in een sexy bui was, misschien omdat de rode kleur haar simpelweg gewoon aantrok of omdat ze altijd in een sexy rood pakje had gestaan in welbekende warenhuizen. De donkerharige meid begon te praten en meteen schoten haar groengekleurde ogen naar die van de meid, pure mooie blauwe ogen. Vlak daarna scheurde Gwyn haar blik los en verscheen er juist bij Kate een brede grijns, omdat ze zeker weten wist dat de meid haar ogen nauwelijks van haar af kon houden. Ze volgde in stilte, zonder zich zelf nog te bewegen, hoe de meid zich naar het bed voortbewoog en daar vervolgens wat slordig op de rand ging zitten. Omdat de deur al op slot was gedraaid en ze daardoor al wat minder gemakkelijker naar buiten kon, hoewel het een simpel trucje was van hendel omdraaien, wist ze dat ze Gwyn wel voor eventjes voor zichzelf had. Als een model liep ze dan ook naar haar toe en ging recht voor haar staan, met haar ogen dan ook nog steeds op haar gericht. Ze wist dat ze nog steeds niet geantwoord had, en dat zou ze ieder moment gaan doen.
Binnen een fractie van een seconde was ze met haar achterste op de bovenbenen van Gwyn gaan zitten en met haar benen tegen de rand van het bed aan, waardoor ze nu simpel genoeg en letterlijk recht in de blauwe ogen keek vanaf een kort afstandje. Enkele centimeters scheelde het en haar mondhoeken krulden automatisch omhoog, waarom wist ze niet precies. Langzaam kwam ze naar voren en bracht haar mond naar het rechteroor van haar kamergenote, maar deed voor de rest niets bijzonders dan enkel en alleen praten, of beter gezegd: fluisteren. ''Je lippen zijn besmeurd met onschuldig bloed, kan ik ruiken.'' Bracht ze zachtjes uit, waarna ze stilletjes hijgde en daarna weer op dezelfde manier ging zitten zoals ze net zat. ''Ik neem aan dat Hayden nog niet over mij geroddeld heeft? Of is ze zo'n stille pussy?'' Zei ze dit keer wat harder, op normale toonhoogte en wendde vervolgens haar blik af naar het raam dat op het dorp uitkeek. Maar zich van de meid afhalen deed ze niet, nee ze vond het wel prima zo. ''Kate is hoe ik heet.'' Rijmde ze zonder zich ervan bewust te zijn.