de kamer van Gemma en Vick

Ze liep vermoeid van de autoreis de kamer binnen, een hele dag had ze gereisd, ze wist niet precies hoe laat het nu was maar het was in iedergeval pikkedonker. , ''wow wat was en grijs en grauw hier...'' zowieso was ze wel geschrokken van de weinige kleuren en gezelligheid, ze dacht dat mensen hier nórmaal moesten gaan worden of iets dat in die buurt kwam,
maar goed ze zou er het beste van maken en wie weet wie ze allemaal leert kennen hier.
ze keek de kamer eens rond en zag dat er twéé bedden stonden, hmm dacht ze Ohkee hier had ik ook niet opgerekend ikd acht dat ik een eenpersoonkamer zou hebben. nou goed. dat is dus niet zo. Ach hoe erg kan haar kamergenoot nou zijn? ik bedoel zijzelf was Óok voor gek verklaart maar ze kon aardig goed met zichzelf omgaan dus zal ze met haar kamergenoot die voor gek is verklaad ook vást wel om kunnen gaan.
ze was bijna altijd positief ingesteld. maar ze zei ook wat ze dacht ze draaid er niet omheen tenzij ze denkt dat het écht nodig is. leugentje om best wil heeft absoluut geen moeite mee. ze bekeek haar bed, ach t kon slechter dacht ze, beiden bedden waren nog leeg. ze vroeg zich af of zo laat op de avond. Ze maakte haar bed vast op en plofte daarna even lekker neer en staarde naar het plafond. ik hoop dat er mensen zijn die net zo denk als ik is waar ze aandacht, en ze dacht aan wat voor soort persoon haar kamergenoot kon zijn. hmpf wat was ze toch nieuwsgierig.
toen ging de deurklink omlaag en haar kamergenoot liep binnen een meisje van haar leeftijd met prachtig rood haar.

(beetje kort maar is wel zo lekker makkelijk schrijven en reageren vind ik , ik moet nog even inkomen sorry als t niet zo goed is)

Zuchtend en steunend sleurde Gemma haar koffer door de gangen. “Nee hoor, ik heb geen hulp nodig, bedankt voor het vragen.” Mompelde ze sarcastisch in het niets. Niemand had haar ook maar aangeboden haar te helpen met de koffer die aanvoelde alsof ze er bakstenen in had gepropt, wat natuurlijk niet zo was. Nee, er zaten best nuttige dingen in Gemma’s koffer. Althans, dat vond ze zelf. Het eerste wat ze ingepakt had waren haar kleren. Toen haar toilet spullen. Daarna eigenlijk alles wat in haar hoofd opkwam. Zo had ze er een knuffel ingepropt, een foto van haar ouders, waarom die erin zat wist ze eigenlijk ook niet, en nog meer nutteloze zooi.

Zo kwam Gemma aan in haar kamer. Met een grote, rode koffer vol met zooi en een licht bezweet hoofd van het zeulen met diezelfde koffer. Ze legde haar hand op de koele deurklink en drukte het ding langzaam oplaag. Ze sloot even haar ogen, om de kamer een verrassing te laten zijn en toen ze ze weer opendeed werden ze groot van verbazing. Ze wist eigenlijk niet was ze had verwacht, maar dit was het niet. Ten eerste was de kamer ronduit deprimerend te noemen en ten tweede stonden er twee bedden, waarvan er op één een meisje ;ag met donkerblond haar. Gemma’s ogen werden groot van verbazing, maar ze herstelde zich snel. Een licht gevoel van irritatie borrelde in haar op. Had íemand haar niet even kunnen vertellen dat ze niet alleen op een kamer zat? Ze zette het gevoel van zich af en stapte zelfverzekerd de kamer in, het Rode Gevaarte achter haan aansleurend.

Ze zette haar koffer tegen het voeteneind van het overgebleven bed en plofte op het bed, haar armen moe van het gezeul met het loodzware ding. Ze zat daar in stilte en nam het meisje op het andere bed nauwkeurig in haar op. Ze was ongeveer van de zelfde leeftijd als Gemma en zag er wel aardig uit, dus dat zou misschien niet echt een probleem vormen. Uiteindelijk wende ze haar blik af van het meisje. Ze was goedgekeurd wat Gemma betrof. Om de stilte te verbreken schraapte Gemma kort haar keel een deed toen haar mond open. “Hoi,” Begon ze, redelijk vrolijk. “Ik ben Gemma. Het ziet er naar uit dat je met mij opgescheept bent.” Zei ze met een grinnik in haar stem. Toen vroeg ze zich af waarom dit meisje hier zou zitten. Misschien was ze wel een doorgedraaide moordenaar! Ze schudde die gedachte van zich af. Ze zouden toch geen moordenaar bij iemand op de kamer zetten? Toch? Met die gedachte in haar hoofd begon Gemma haar tas een beetje uit te pakken, wachtend op antwoord van haar kamergenoot.

Ze bekeek het meisje even snel, ze wilde niet te nieuwsgierig ogen. het 1e wat haar opviel was haar enorme koffer,
Zelf had ze eigenlijk maar weinig meegenomen. gewoon de hoognodige dingetjes voorheen als ze op vakántie ging ofso wa dat wel anders.
Ze had vast moeite gehad met dat ding. het 2e wat haar opviel is dat ze de kamer netzo leuk... maar niet heus vond als zij dat vond ze zag dat ze een beetje verbaas rondkeek, maar zich daara snel herstelde en zelfverzekerd binnenastapte. ze plofte neet op haar bed net zoals zij had gedaan. en ze zag dat ze haar ook aan het checken was. blijkbaar goed gekeurd. ze zei best wel opgewekt en vrolijk ''Hoi'' ''Ik ben Gemma. Het ziet er naar uit dat je met mij opgescheept bent.'' ze grinnikte erbij. ''Heey ik ben vick'' zei ze terug ''haha opgescheept ? opgescheept? zo erg kan je toch niet zijn?'' haha ze lachte. hmm dacht Vick dit valt best mee. haar kamergenoot lijkt haar wel aardig en ze lijkt ook helemáááál niet zo gek. maarja ... wát is écht gek zijn? achja, waarom zou ze hier ook overnadenken?
waar ze wel aandacht is wat de reden zou zijn dat dit meisje hier zat. ach zij zou zich dat ook wel afvragen waarom Vick hier zit. eigenlijk wist ze het zélf niet eens zo goed. maarja het is nou eenmaal zo en daar kon niets aan veranderd worden.
ze richte haar blik weer af richting plafond. en beelde zich in dat ze naar de sterrenhemel zat te staren. ondertussen bedachtze zich dat het ook goed zou kunnen dat haar kamergenote een persoon zou kunnen zijn die op het criminele pad zit misschien heeft ze wel hele erge dingen gedaan. noujaa dacht ze zélf werd ze gevaar voor de beschaving genoemt... ook niet een al te fijne naam. toch had ze het idee dat als ze zich anders had geuit ze hier helemaal nooit terecht zou zijn gekomen, maarja was ze daar blij mee gewest? als ze haar mening opgekropt had gehouden? en niet had gevochten voor datgene waar zij achter staat? nee waarschijnlijk als ze het over kon doen had ze het niet anders gedaan.
ze sloot zich weer af van haar gedachtes en zei '' ik hoop dat we de tijd hierzo een beetje goed doorkomen'' . ze staarde weer naar het plafond in afwachting wat gemma zou zeggen.

Toen het andere meisje begon te praten keek Gemma op van haar bezigheven en richtte haar blik op het meisje, dat zich voorstelde als Vick. “haha opgescheept ? opgescheept? zo erg kan je toch niet zijn?” Zei Vick lachend. Gemma grinnikte. “Dan heb jij mij nog nooit ontmoet.” Zei ze lachend. Vick kon haar ook nog nooit ontmoet hebben. Gemma had niemand hier ooit ontmoet. Dat vond ze niet erg, zo kon ze tenminste nog eens wat nieuwe mensen leren kennen, misschien zelfs vrienden maken.

Vick richtte haar blik weer op het plafon en Gemma pakte haar spullen verder uit. Ze graaide een stel boeken uit de koffer en legde ze op ge grond neer naast haar bed. De vloerbedekking was al net zo kleurloos als de rest van de kamer. Als je al geen depressie had, zou je die wel krijgen door de hopeloze smaak van inrichten. Ze zuchtte en pakte het volgende ding uit de koffer. Het was een knuffel ter grote van Gemma’s gehelen arm en ze had werkelijk geen idee wat ze met het ding aanmoest. Ze strekte haar armen en bestudeerde de knuffel eens goed. Ze keek de kamer rond en vond dat hij wel bij haar voeteneinde kon zitten.

Langzaam ging ze verder en hoorde Vick’s stem, die nog steeds naar het plafon zat te staren. “ik hoop dat we de tijd hierzo een beetje goed doorkomen.” Zei ze. Gemma zuchtte. “Ik hoop het ook.” Zei ze een beetje moedeloos. Ze had eigenlijk geen idee wat ze in dit godvergeten oord zou moeten doen, behalve een beetje doelloos door het gebouw en de tuinen lopen en op Zondag naar de kerk gaan. Daar had ze nou echt geen behoefte aan, Zondag kerkdag. “Wist je al dat we op zondag verplicht naar de kerk moeten?” Vroeg ze Vick. Als ze dat nog niet wist kon ze zich er maar beter op voorbereiden.

vick lachte over gemma's opmerking “Dan heb jij mij nog nooit ontmoet.” ze lachte samen even. dit is een goed begin dacht vick, ze zag dat gemma haar spullen verder uitpakte.
'' ik hoop dat we de tijd hierzo een beetje goed doorkomen' zei vick, gevold door een zucht van gemma, “Ik hoop het ook.” Zei ze een beetje moedeloos.
vick stond op en ging haar koffer ook maar eens helemaal uitpakken
ze legde de kleren in de kast, ze had niet veel dus ze zou gemma haar ruimte niet innemen. ze was ondertussen vergeten wat ze eigenlijk wel en níet had meegenomen, tot haar verbazing zat er een wolvenknuffel in, deze herkende ze helemaal niet. hmm er zat een briefje bij, ""lieve Vick we hopen dat je de tijd die je moet zitten daar een beetje goed doorkomt. je weet dat we van je houden en hopen je snel terug te zien.
xx je vader en moeder'' awwhh dacht ze wat líef, ze keek eens rond en besloot net alg gemma haar knuffel ook aan haar voetenend te zetten. hmm dacht ze al íets vrolijekr word deze saaie boel nu. gelukkig had ze ook nog een gekleurd kleedje bij zich deze legde ze even naast zich neer.
pff ze begin nieuwsgierig te worden over wat er te doen zou zijn in deze bouwval.
‘’Wist je al dat we op zondag verplicht naar de kerk moeten?’’ Hoorde ze gemma opeens zeggen. “eeuhm ja ik had wel oiets gehoord ja, ik dacht dat het een grapje was…’’ hmm dacht ze okeejh… ze wist niet zo goed wat ze hiervan moest denken maarja dacht ze ach leert ze ook eens wat meer over een ander geloof dan karma enzo. Weer eens wat anders dacht ze en weer een par uur dat ze niet zélf iets hoefde te verzinnen om de tijd door te komen. ‘Bekijk t positief’’ dat is dan weer een paar uur die niet niet zelf hoeven op te vullen tog’’
en zouden er veel mensen zijn? misschien wel leuke jongens? en zouden ze net als gemma wel mee vallen qua gestoordheid? ze zat vol vragen. we wilde eigenlijk zo snel mogelijk eens rond gaan kijken. maar eerst nog wat meer haar koffer leegruimen. pyama... onder t kussen, sokken in de kast. hmppf zuchte ze dit nog even opruimen en dat, en voilaa. nou dat was dat. ''Gemma vind je het goed als ik een kleedje in het middel van de kamer leg?'' zei ze.
En als je klaar bent zullen we dan eens gan kijken wat er te beleven valt in dit afzichtelijke afgelegen bouwvallig gebouw? vroeg ze aan Gemma.

Vick begon ook haar spulletjes uit te pakken, wat aanzienlijk minder was de alle rotzooi die Gemma mee had genomen. Ook Vick toverde een knuffel uit haar tas, in de vorm van een wolf. Gemma was opgelucht dat ze niet de enige was die een knuffel mee had, al had Vick hem dan misschien meegenomen met een reden en Gemma gewoon uit een impuls. Vick had gehoord dat ze op Zondag naar de kerk moesten, maar ze had gedacht dat het een grap was. Gemma glimlachte. “Volgens mij worden hier niet al te veel grappen gemaakt.” Zei ze een beetje treurig. Het was echt een depressieve boel hier en de enige grappen zouden waarschijnlijk van de ‘patiënten’ komen, want de bewakers zagen er niet echt uit als stand-up comedians, dus van hun zou je niet al te veel lol kunnen verwachten.

Vick keek tenminste wel positief naar de zaken. “Dat is dan weer een paar uur dat niet zelf hoeven op te vullen toch?” Daar kon Gemma weinig tegenin brengen. Die uren moest ze dan wel besteden aan bidden, zingen en naar preken luisteren, maar misschien was het ook een goede mogelijkheid om eens wat andere mensen te leren kennen. “Da’s waar.” Beaamde Gemma de positieve kijk van Vick, die nog steeds bezig was haar tas uit te pakken. Gemma pakte die bezigheid ook maar eens op. Ze haalde een aantel kleren uit de kast en legde die naast die van Vick, die niet echt heel veel ruimte in beslag had genomen. “Gemma vind je het goed als ik een kleedje in het middel van de kamer leg?” Hoorde ze achter haar. Ze draaide zich om, en zag een gekleurd kleedje liggen. “Tuurlijk!” Zei ze vrolijk. “Dan wordt deze saaie boel misschien toch iets vrolijker.” Zei ze opgewekt.

“En als je klaar bent zullen we dan eens gaan kijken wat er te beleven valt in dit afzichtelijke afgelegen bouwvallig gebouw?” Vervolgde Vick. Gemma had voordat ze naar haar kamer was gegaan het gebouw al een klein beetje doorgestruind, maar niet echt iets interessants gezien, maar misschien met Vicks posotieve kijk zou het wel beter worden, ook al had ze ergens een vermoeden dat het haar zou gaan irriteren als iemand constant positief was. Maar zolang dat nu niet gebeurde zouden er geen problemen komen. “Lijkt me een goed idee.” Zei Gemma vrolijk, terwijl ze nog even wat spulletjes op hun nieuwe plek legde. Toen kwam ze die foto van haar ouders tegen. Woede borrelde in haar op, en ze smeed de foto tegen de muur aan.

Glas strooide in het rond en het houd van het lijstje versplinterde. Gemma keek even verrast maar toen keerde de woede terug, misschien iets minder, maar het was nog wel aanwezig. Toen richtte ze haar blik op Vick. “Sorry.” Mompelde ze haast onverstaanbaar, en ze stond om de zooi een beetje op te ruimen. Veel spijt had ze niet van haar uitbarsting. Het was toch niet haar schuld dat haar ouders er nooit voor haar waren. Ze pakte ergens een prollenbak vandaan en begon alles op te ruimen. Toen ze aan haar ouders dacht begonnen tranen langzaam over haar wangen te lopen en ze veegde ze woest weg, in de hoop dat Vick ze niet had gezien. Moest ze nu ook nog eens gaan huilen! Ze leek wel emotioneel onstabiel.

{Whaa! Gemma slaat door xD}

Gemma vertelde dat er maar weinig grappen gemaakt worden, máar ze was het wel eens met dat de kerk uurtjes weer een stukje opvulling zou zijn. Vick legde het kleedje neer in de kamer, "al een heel stuk beter dacht ze". “En als je klaar bent zullen we dan eens gaan kijken wat er te beleven valt in dit afzichtelijke afgelegen bouwvallig gebouw?” Vervolgde Vick.
“Lijkt me een goed idee.”anwoorde Gemma vrolijk, vick zag dat emma vrolijk antwoorde, maar ze had tóch het idee dat ze worstelde met haar emoties, ze leek diepe triestheid te verbergen. Ze voelde dit zoals altijd aan, omdat ze zélf wat onrustig werd en een beetje triestig.
ze zag dat ze nog wat spulletjes opruimde. ondertussen keek ze een nog een beetje rond en begon ideeén te verzinnen om de kamer een beetje op te leuken. misschien kon ze in buiten ergens wat bloemen vinden en daar een slinger van maken en dan laten drogen en dan hopen dat de kleuren nog enig zins mooi blijven.

Vick schrok op ;; Gemma smeet iets tegen de muur, en scherven spatte op. ze zag dat het een lijstje was. ""sorry" mompelde Gemma, Vick had het tóch goed aangevoelt, ze keek naar het lijstje en zag er een foto in, ze zag dat het een foto was van waarschíjnijk haar ouders. ze had gelijk over de triestheid die in Gemma verscholen zat. "geeft niet" zei vick, "hey, we zijn nu kamergenootjes en als je wilt, alles blijft tussen ons, en als je eens je hart wilt luchten weet dan dat je bij me terecht kan, ja? ik begrijp dat je daar nu vast geen behoefte aan hebt maar dat je het weet."
ze zag dat ze de boel weer opruimde, ze voelde dat ze aan het worstelen was met emoties. ze kende dit maar al te goed. de emotie van Gemma was érg sterk ze dacht dat ze haar tranen met moeite binnenhield en ieder ander had het waarschhijlijk niet eens opgemerkt dat ze eigenlijk had willen huilen, maar vick wél ze vóelde haar emotie binenkomen. ze werd er zelf ook helemaal onrustig van. ze ging op bed zitten en keek even steunend naar Gemma, ze zorgde dat er geen medelijden van haar gezicht was af te lezen want dat maakte de boel waarschijnlijk erger.

(vick is hoog sensitief) mijn broertje heeft dit in het écht soms best freaky, dan zit ik iet goed in mn vel of ben verdrietig ofso, en dan komt hij opeens naar me toe en dan wilt hij een knuffel ) (ik ben waarschijnlijk in het écht oo hoogsensitief maar in mindere maatte dan mn broertje)

Vick zei dat het niet gaf en Gemma keek haar aan, met licht betraande ogen. Ze was verbaast te zien dat Vick niet geschokt of iets dergelijks leek. Sterker nog, er was helemaal geen emotie van haar gezicht af te lezen. Dat was maar goed ook, want Gemma kon op dit moment niet echt iemands medeleven gebruiken. "hey, we zijn nu kamergenootjes en als je wilt, alles blijft tussen ons, en als je eens je hart wilt luchten weet dan dat je bij me terecht kan, ja? ik begrijp dat je daar nu vast geen behoefte aan hebt maar dat je het weet." Gemma wist een triest glimlachje op te brengen. “Laten we dit tussen ons houden, ik wil liever niet bekend staan als de freak die foto’s tegen de muur gooit.” Zei ze, iets opgevrolijkt, maar nog steeds somber. “Sorry,” Mompelde ze nog een keer, en toen “Dankje” ‘Sorry’ zei ze de laatste tijd eigenlijk nooit meer en nu opeens twee keer in één gesprek. Dit was een zekere vooruitgang.

Gemma gooide nog even snel de laatste restjes glas in de prullenbak en liep toen naar de badkamer. Ze keek in de spiegel en zag werkelijk een heel triest gezicht. Haar ogen waren rood en gezwollen en haar gezicht was vlekkerig. Snel draaide ze de kraam open en plensde water in haar gezicht. Dat deed ze nog een paar keer en keek toen weer in de spiegel. Haar gezicht zag er weer redelijk normaal uit en haar ogen waren niet meer gezwollen. Ze pakte een handdoek en droogde haar gezicht af. Toen liep ze de badkamer weer uit, naar Vick toe. Ze mompelde nog één laatste keer ‘sorry’ en zette het hele voorval toen van zich af. Ze raapte de foto van de grond, scheurde hem in vier stukken en gooide hem in de prullenbak. Als ze nu een aansteker had gehad, zou ze de boel ook nog in de fik hebben gestoken, maar die was afgepakt toen ze het gebouw in was gekomen.

Gemma draaide zich weer op en keek naar Vick. Die wilde toch dit gebouw verkennen? Zou ze dat na Gemma’s uitbarsting nog willen. Gemma besloot het toch maar niet te vragen, voor het geval Vick niet m eer zou willen, had besloten dat Gemma echt de gek was waarvan iedereen zei dat ze was. “Heb je nog meer spulletjes om de kamer mee op te vrolijken, want dat kleedje heeft echt wonderen gedaan.” Zei ze toen maar.

Gemma wist een triest glimlachje op te brengen. “Laten we dit tussen ons houden, ik wil liever niet bekend staan als de freak die foto’s tegen de muur gooit.” Zei ze, iets opgevrolijkt, maar nog steeds somber. “Sorry,” Mompelde ze nog een keer, en toen “Dankje” ‘Sorry’ en Vick zag dat ze naar de badkamer liep. ''t geeft écht niet ik ben wel wat gewend zei ze vrij neutraal en licht troostend'' vick dacht na, zou dit haar dingetje zijn waarom ze hier zit? heeft ze een slechte band met haar ouders en gaat ze daar gewoon kapot aan? ze werd wel lichtelijk nieuwschierig. maar goed dit zou ze niet laten merken. ze zag dat ze weer de badkamer uit kwam ze maakte nogmaals haar excuses. ''Ach zo is het leven, soms moet je emotie er even uit toch?'' (ze hoopte dat ze niets verkeerds zei)'' Misschien moetenwe als we hieruit zijn samen op kickboxen gaan ofso?'' zei ze om de boel weer een beetje luchtiger te maken. ''ik weet zeker dat je een goeie zal zijn.''

Ze zag dat Gemma naar de foto toe liep en deze scheurde, en in de prullenbak gooie, dit keer heel bewust en rustig.
hmm ze dacht eens na zijzelf heeft niet eens een foto van haar ouders bij zich. ze draagt ze gewoon van binnen, ze houd zoveel van ze dat ze ze genoeg herinnerd zonder foto. ze hoopte dat Gemma dat gevoel ook ooit vind van haar ouders óf iemand anders.
Gemma draaide zich weer naar Vick om, “Heb je nog meer spulletjes om de kamer mee op te vrolijken, want dat kleedje heeft echt wonderen gedaan.” Zei ze.
''uhm ja ik heb nog wel wat kléíne dingetjes maar zullen we eerst even eruit? even rondkijken hierzo?'' vroeg ze ''want dat wilde je toch he?'' voegde ze er een beetje onzeker aan toe.

“’t Geeft écht niet ik ben wel wat gewend” Zei Vick vrij neutraal, met een troostende ondertoon. Gemma glimlachte, dankbaar dat iemand haar eindelijk een keer troostte. Ze was nooit getroost door iemand. Als ze was gevallen als klein kind, had ze meestal even gehuild, maar omdat niemand ooit kwam om haar te troosten, had ze geleerd om niet te veel medeleven te verwachten. Toen vroeg ze zich af waardoor Vick gewent zou kunnen zijn aan een doorgeslagen weirdo, maar ze vroeg het niet. Waarom wist ze eigenlijk niet. Meestal was ze wel zo nieuwsgierigs dat ze alles van iedereen wilde weten, maar om de één of andere reden vroeg ze Vick niets.

“Ach zo is het leven, soms moet je emotie er even uit toch? Misschien moeten we als we hieruit zijn samen op kickboxen gaan of zo? ik weet zeker dat je een goeie zal zijn.” Zei Vick luchtig. Gemma glimlachte. Misschien had Vick daar wel gelijk in. Ze had het eigenlijk nog nooit geprobeerd. “Goed idee” Beaamde Gemma. Vick vervolgde met de mededeling dat ze nog wel wat kleine dingetjes had, maar vroeg of ze niet eerst even uit de kamer zouden gaan. ''want dat wilde je toch hè?'' Vroeg ze een beetje onzeker. Gemma keek haar aan. “Ja tuurlijk!” Zei ze, verbaast om de toon waarop Vick dat vroeg. Zo onzeker, dat was toch helemaal nergens voor nodig? “Kunnen we gelijk een sportzaal zoeken om te kickboxen.” Zei ze weer vrolijk.

.Vick had het idee dat GEmma het wel fijn vond iemand te kennen heir die gaar goed gezind is.
vick dacht aan haar broertje. pff dacht ze wat een schatje is t toch, alleen wat kon hij toch erge driftbuien hebben... hij deed soms zo onvoorspelbaar. en zíjzelf kreeg alstijd de schuld als ze ruzie hadden :S achja zo zal t overal wel zijn, ze zat er een beetje over te piekeren toen ze klaar was met denken hierover Merkte vick dat Gemma weer wat vrolijker keek, het leek haar een goed plan om te gaan kickboxen'' haha ze lachte een beetje in gedachte''. Gemma stemde in ok even rond te gaan kijken in het gebouw. ''Mooi'' zei vicky, “Kunnen we gelijk een sportzaal zoeken om te kickboxen.” zei emma vrolijk.'' ze liep richting deur en vroeg'' tjha ehm waar zullen we eerst eens een kijkje nemen?''


{sorrry sprry heeeel slecht stukje had nie écht inspi :$ **schaam**schaam**)

Vick liep richting de deur en vroeg toen “Tja, ehm waar zullen we eerst eens een kijkje nemen?” Gemma liep naar heer toe en deed de deur open. Ze stak haar hoofd door de opening en keek links en rechts wat daar te zien was, waarbij haar rode haar vrolijk heen en weer danste. Aan beide kanten was weinig interessants te zien, maar aan één kant kon ze zonlicht aan het einde van de gang zien. Dat was voor Gemma het bewijs om die kant op te gaan. Snel dacht ze na wat daar te zien was, maar ondanks dat ze van die kant was komen aanlopen was er barweinig wat ze zich van het hele parcours kon herinneren. Toch weerhield dit haar er niet van om nog steeds die kant op te willen.

Ze deed een stap achteruit en stond toen ongeveer voor Vick. “Ik zeg naar rechts.” Toen schoot het haar weer te binnen waar je dan heen ging. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Je liep dan als je even doorliep zo de tuin in. “Dan ga je daar de tuin.” Zei ze er toen ook snel achteraan, met nog steeds die glimlach op haar gezicht. Gemma had er wel behoefte aan om buiten te zijn. Ze kon wel wat frisse lucht gebruiken.