Ik werd een kleine ruimte binnen geduwd en toen ik de kamer zag, wist ik dat ik het écht ging haatten. Gelukkig stonden er twee bedden, zodat ze me niet alleen zouden opsluiten en ik weer eens een van mijn woede-aanvallen zou krijgen. Buiten de twee bedden was er niet veel te zien, alleen een klein venstertje waar er zoveel stof op zat dat je alleen een wazig beeld zag van de hemel en dus ook het weer. Er stond ook nog een klein, donker, houten tafeltje dat elk moment uit elkaar kon vallen. Ik zette mijn kleine tas waar ik mijn vader, voor hij me kwaad het huis uit sleurde, vluchtig een paar kleren ingestoken had, op de grond en liep naar mijn bed. Het was een klein bed dat leek alsof het gestolen was uit een gevangenis en het was opgemaakt met een dun grijsblauw dekentje die me onmogelijk kon warm houden. Ik ging op het bed zitten en een stofwolk hing al snel rond me. Ik kuchte en zwaaide met mijn handen in een poging de stof een beetje weg te krijgen. Ik zuchtte en ging tegen de muur zitten. De bewaker had de deur op slot gedaan. Hij zei dat ik het hier even gewend moest worden, maar ik kon er bijna zeker van zijn dat het gewoon was om te kijken hoe ik reageerde als ik alleen was. Daarom probeerde ik me rustig te houden. Ik nam het deken vast en neep er even in. Ik beet op mijn lip en probeerde het holle gevoel in mijn buik weg te krijgen, maar veel hielp het niet. Ik trok mijn benen op en legde mijn hoofd op mijn knieën. Ik begon harder te ademen en het gevoel werd alleen erger. Ik nam mijn kussen en knuffelde hem hard. Het hielp niet en ik begon overal geluiden te horen. Het tikkende geluid aan mijn raam, het kraken van de deur, voetstappen op de gang, elk geluid gaf me een rilling die over mijn rug liep. Ik duwde mijn hoofd in het kussen en schreeuwde. Ik hoopte dat mijn kamergenoot snel kwam en ik ging neerliggen. Ik had het koud en ik nam het veel te dunne deken en legde het over me het kussen ging op mijn hoofd zodat alle geluiden gedempt werden en ik sloot mijn ogen.
Index 
