It seems that girls just wanna have fun.. [Nikki]

Een glimlach speelde met zijn lippen, het was een oprechte, gelukkige, maar toch ergens weer zuinige glimlach. Zijn mooiste, en beste glimlach bewaarde hij voor Gwyn, voor haar en haar alleen. Alleen, hij vond de bewakers nu iets minder, waarschijnlijk was dat omdat zijn leven wat socialer werd, en ieder persoon hier dat ook maar een beetje sociaal was, de bewakers vaak enorm irritant vond. En hij moest toegeven, ze kwamen soms echt op de momenten dat je niet wou dat ze er waren. En ze zagen alles, wat ook nog eens enorm vervelend was. Nu hij Gwyn had moest hij natuurlijk douchen, anders knapte ze snel af, en hij werd niet graag bekeken als hij douchte. Nee, grapje, hij douchte sowieso al, een dag niet douchen, nee, dat werd hem toch wel te vies. Maar laatst met Gwyn, werden ze ook al een paar keer gestoord door de bewakers, en dat irriteerde hem toch wel. Eerst had het hem niet veel uitgemaakt, hij had toch niet echt een sociaal leven, en de dingen die hij deed, kon hij ook wel voortzetten als er een bewaker bij was, maar nu, tja, je ging niet echt kussen voor de ogen van een bewaker. Als je wist dat die er stond, en die zou dat dan ook niet toelaten, jemig, ze waren echt streng hier. Nou ja, ze vroegen tenminste nog steeds geen vragen, hoewel hij het betwijfelde dat het nog lang zou duren voor er dingen gevraagd werden door hulpverleners. Declan had makkelijk zittende kleding aan, die toch nog leuk stond, oké, soms leek hij een beetje niet jongensachtig, hij gaf er wel iets meer om dan de gemiddelde jongen over wat hij droeg, zijn haar daarentegen, daar had hij al vrede mee gekregen, dat ging toch niet veranderen, het stak altijd op een licht krullende manier alle kanten uit, maar zag er best schattig en leuk uit zo.
En waarom hij zo gekleed was, en niet wat netter: omdat hij ging trainen. Ja, hij ging trainen, hij deed het nu al even, en het had een beetje resultaat opgeleverd, maar hij was ook nog niet zó lang bezig, dus er was ook niet enorm veel resultaat. En de reden voor het trainen was dat hij niet meer zwak wou zijn. Laats, die verdomde avond dat hij een fout had gemaakt, die hij gelukkig recht had kunnen zetten, toen was hij zwak geweest, hij werd aangevallen, en kon zich helemaal niet verdedigen, hij wou geen zwak watje meer zijn, en daarom ging hij trainen. Maar, hij moest het altijd een beetje onopvallend doen, joggen, daar hadden ze niks op tegen, maar echt trainen, om sterker te worden, nee, dat hadden ze liever niet. Dan werden ze bang dat je dat deed om andere mensen in mekaar te kunnen slaan, en aangezien Declan hier al eens ene paar keer in mekaar was geslagen, konden ze bang zijn dat hij wraak wou nemen of zo. Nou, het zou dan maar een zwak vermoeden zijn van hun, en ze zouden twijfelen aan hun eigen gedachtes, Declan leek weel een voorbeeldig kind, maar niemand hier was voorbeeldig, iedereen hier had iets wat hun bekroonde tot ‘raar’. Declan zelf kwam hier terecht door poging tot moord, en dat wisten ze, dus ze gingen natuurlijk niet alles voorbij laten gaan wat ze zagen, en als hij trainde, gingen ze hem in de gaten houden, dus deed hij het onopvallend.

Hij keek even rond, het was hier best eng, dat was hem voorheen ook al opgevallen, maar zo erg was het niet, daardoor kwamen er juist minder mensen, dus minder kans om betrapt te worden met het trainen. Want als je intensief bezig was, en ze zagen het, zorgden ze ervoor dat je niet meer trainde. Een zucht gleed over zijn lippen en zijn hand streek door zijn warrige haar. Dat toch ook wel schattig en leuk was, maar soms vond hij het echt vervelend, nu niet, maar soms, dan stak het echt alle kanten uit, en zag hij eruit als een clown, vond hij. Hij zocht een plek, waar de camera’s niet echt zicht hadden, en wou zijn oefeningen beginnen, ook met de gewichten die hij bij had, maar toen zich klaar wou zetten om et pompen, hoorde hij geluid, meteen stopte hij, maar hij zag dat het een meisje was, dat dus echt gene bewaker kon zijn. Hij keek even naar het meisje, dat er niet verkeerd uit zag, maar dacht er verder niks bij, nee, hij was niet snel verliefd, of ja, eigenlijk wel, hij kon heel snel verliefd worden, maar niet zomaar op iedereen, en hij vond dus ook niet zomaar iedereen leuk, maakte niet uit hoe die eruit zag. Een klein glimlachje speelde met zijn lippen, terwijl hij naar het meisje keek, met zijn blik die een beetje verward stond, wat deed zij nu hier?

*Voor Nikki*

Overal stonden bewakers. De cel waarin ze zich bevond was donker en enkel muren versierden het tien bij tien meter grote hok. De mannen gekleed in donkere pakjes die zo nu en dan met elkaar praatten en gruwelijk irritant lachten, leken niet van plan te zijn de isoleercel te verlaten. In paniek was Nikki niet. Ze voelde zich rustig, wist lichtjes te kalmeren. Wel schoten er pijnlijke, beangstigende gedachten door haar hoofd heen. Niet beangstigend voor haar, het zou enkel anderen doen afschrikken als ze te horen zouden krijgen waar zij dagelijks over nadacht. "Do you know how hard it is to make it as an indie band these days? There are so many of us, and we're all so cute and it's like if you don't get on Letterman or some retarded soundtrack, you're screwed, okay? Satan is our only hope. We're working with the beast now. And we've got to make a really big impression on him. And to do that, we're going to have to butcher you. And bleed you." Weer vlogen de woorden door haar hoofd heen, leken telkens weer messen in haar lichaam te steken. Haar gezicht toonde geen emotie, liet niet weten wat er aan de hand was. Het maakte ook niet uit - niemand kreeg het überhaupt te weten. Enkel Needy was hiervan op de hoogte, maar die zou ze nooit meer zien. Niemand zou haar geloven als ze zij wat er met "Jennifer" aan de hand was op school. Iedereen zou haar enkel herinneren als populair meisje. Een meisje die elke jongen kreeg die ze wou. Dit was ook zo; zo had ze altijd geleefd. Totdat het lot haar onderging. Totdat een tweede persoon haar lichaam uit een had gesplitst. Totdat het leek alsof een andere geest verder in haar leefde. Wat dan ook, ze was nu weer in een cel beland. Ze voelde dat ze op dit moment "vol" was.
Haar harde blik stond genadeloos gericht op de bewakers. Ze zei niets, staarde enkel met een woedende uitstraling die de mooie ogen een agressieve uitstraling gaven. Tenminste... Agressief? Het was eerder irritatie te noemen. De agressiviteit moest ze nu juist niet laten blijken, dat zou stom zijn. De bewakers praatten nog steeds met elkaar, leken niet te merken of het niet te deren dat zij in hun aanwezigheid was. Ze praatten zelfs over haar, terwijl ze er bij zat. Ze rolde met haar ogen, keek naar haar nagels en vroeg zichzelf af waarom ze zich nu hier moest bevinden. Ze had immers niets gedaan. Ondertussen waren sommigen er hier te weten gekomen dat ze last had van stemmingswisselingen. Zo leek het tenminste. Ze zagen niet wat zich erna afspeelde. Ze zagen enkel dat ze in plaats van de nog wat vriendelijke Nikki omtoverde in een gevaarlijk, agressief "beest". Niet wetend wat hier de bedoeling van was. De bewakers leken het ergens over eens te zijn, en na nog enkel instemmend geknik werd haar gemeld dat ze eruit mocht. Ze zei nog steeds niets, stond op, liep met elegante passen richting de deur en liep zonder nog om te kijken langs de bewakers de deur uit. Door de irritatie die vermengd was met woede, wist ze dat het tijd was. Ze wist het nooit zeker, maar het andere gevoel kookte al enkele minuten in haar lichaam. Niets was aan haar te zien. Haar blik stond óf geïrriteerd, boos óf verleidelijk. Het waren de enige twee dingen die ertoe deden en die nodig waren om in leven te blijven. Haar hakken tikten bij elke stap en de donkerblauwe ogen stonden vooruit gericht. Ze liep door wat bochten in de smalle gang, bij elke meter leek het steeds donkerder te worden. Er hing een spookachtige sfeer, een die ze ondertussen allang gewend was. Hier stonden geen camera's in zicht, waardoor het hier gemakkelijk was. Dit was de enige plek waar haar plannen konden slagen. Het werd uiteindelijk zo donker, dat er amper iets te zien was. Alles was getekend in een vage schim, dat enkel te zien was als je dichterbij stond. Zo had ze ook de jongen nog niet opgemerkt. Ze zag pas na enkele seconden dat er iemand stond, een jongen om precies te zijn. Hij keek haar onderzoekend aan. Ze had geluk. Heel erg geluk. Ze liep dichterbij, liet zich niet weerhouden zoals andere personen door de spookachtige sfeer. Het deed haar juist goed. I am going... to eat your soul... Bijna had ze het hardop gezegd. Het andere gedeelte van haar karakter leek met de seconde haar lichaam meer over te nemen. "Hallo, ik ben Jennifer." zei ze met een lieflijk glimlachje, die haar knappe gezicht meteen een lieve uitstraling gaf. Ze liep nog wat dichterbij, haar volle lippen vormden nog steeds een glimlach. "Wat doet zo'n knappe jongen als jij hier alleen?" vroeg ze toen, terwijl ze nog maar enkele centimeters van hem verwijderd stond. Haar stem klonk nu verleidelijk, liet geen enkele weet achter van haar bedoelingen. Het was tijd - ze wist het, ze voelde het.

Een geluid deed hem stoppen met wat hij bezig was. Het geluid wat hij had gehoord leek op het geluid van voetstappen, die extra weerklonken door de lege gangen. Tiptap, tiptap, zo klonk het ongeveer, en hij had gelijk, het geluid wat er weerklonk was het geluid van voetstappen. Een meisje verscheen voor zijn neus, en hijzelf was ondertussen al opgestaan, en keek een klein beetje naar beneden om het meisje te kijken. Lelijk was ze niet, nee, dat zeker niet, ze was mooi, heel mooi zelfs, maar dat veranderde niks aan zijn gevoel. Hij vond nog steeds dat Gwyn het mooiste in zijn leven was, en daar ging niks aan veranderen. Op het moment was hij net een hond, trouw, enorm trouw, maar een soort dat ook zachtaardig was, en er soms nog wel eens heel schattig uit kon zien. Declan zijn bruin-groenige ogen keken in de blauwe ogen van het meisje. Maar zijn blik was een beetje verward. Wat deed zij nou hier, dit was toch geen plaats waar je zomaar rond ging lopen, maar, hij was hier ook, zij kon simpelweg ook hetzelfde over hem denken.

Hij zag een soort van lieve blik in haar ogen en hoorde haar woorden. Jennifer was dus haar naam, hij wist dat hij eigenlijk nu zijn naam moest zeggen, en het een beetje onbeleefd zou zijn als hij niks zei, maar daar kwam het weer. Zijn angst om iets verkeerds te zeggen, niet dat hij veel verkeerds kon zeggen op het moment, misschien moest hij dan toch maar eens iets zeggen, zijn stem laten horen. Gwyn vertrouwde hij, en hij wist dat hij bij haar zijn stem kon laten horen, maar dit meisje kende hij niet eens, zou hij dan echt tegen haar moeten praten? Hij zuchte even, terwijl een aarzeling in zijn blik te zien was, en er een klein, maar ook weer onzeker glimlachje op zijn gezicht te zien. 'Declan' zei hij toen maar, op een zachte toon, op zijn eigen zachte toon, en het was erg beperkt, geen klank langer dan nodig was om zijn eigen naam uit te spreken. En daaraan was het ook te merken dat hij niet graag sprak. Dus de volgende vraag, besloot hij niet te beantwoorden, eigenlijk vond hij het al heel wat dat hij zijn naam had gezegd tegen een wildvreemde, dat hij uberhaupt iets had gezegd tegen haar. Maar door het praten met Gwyn, zag hij dat niet alles wat hij zei verkeerd aankwam, en was hij weer vertrouwder met het praten. Knappe jongen? Hij? Dit was uidelijk zo'n meisje wat graag achter de jongens aan ging, en, nee, op het moment, stond hij daar niet voor open. Wat als iemand iets zag, en het verkeerd opvatte, en Gwyn het te weten kwam, dan was het niet bepaald happy. Dingen konden verkeerd opgevat worden, als er iets gezien werd, maar het was niet iets wat hij wou, dan kon hij er nog altijd de dupe van zijn, dus hij zei ook helemaal niks, en negeerde de opmerking, in de hoop dat ze de boodschap zou merken.

» You make me wanna die. [Open]
» Nikki aka Sammy
» Kamer van Caith en Nikki