I want the world in our feet, even if it's bittersweet

Brianne was altijd al raar werd haar wel verteld. En waarom ze raar was? Omdat ze altijd bang in een hoekje kroop waarna ze hartverscheurend begon te krijsen… en dat zo’n tien keer op school en thuis bijna non-stop. Behalve als ze eten kreeg, en soms dan zelfs want dan bleek het eten toch wel heel erg eng. Ja, Brianne was de angst zelf. Als je haar een bordje met pudding voor schotelde en je tekende in de pudding een kwade smiley zou ze het uitschreeuwen en in een hoekje gaan huilen, en daarvan sprak ze uit ervaring. Haar broer had dat grapje ieder jaar bij Halloween uitgehaald om zo een spookachtig effect bij hun huis te creëren, het was hem gelukt… dat gegil had iedereen de stuipen op het lijf gejaagd.. En zo verliep Brianne’s leven al zeventien tragische jaren van angst en paniek. Hiep hoi. Met een glimlach besloot ze niet ook nog in haar gedachtenspinsel Abby te verwerken want dan leek haar leven alleen maar verderf. Want Abby was… een duivel… ook goed, duivelin.
Brianne schudde haar hoofd, probeerde de gedachtes weg te krijgen. Haar lange blonde lokken vielen als een waterval langs haar lichaam af toen ze zich overeind hees uit haar zetel en opstond. Haar blauwe ogen waren omringd door volle zwarte wimpers en een klein lijntje eyeliner. Nieuwsgierig was Brianne nooit geweest, zou ze ook nooit worden, maar nu trok alles wat haar opviel haar aandacht. Iedere beweging hield ze in de gaten. Puur omdat er verder geen interessante dingen aanwezig waren, zelfs de waterkoker die zachtjes borrelde was ondertussen een zeer interessant iets geworden… hoe diep was ze wel niet gezonken hier…

Haar outfit was simpel, zoals altijd. Vaak had ze iets van een wollen vest over haar kleding aan. Niet om dingen te verhullen zoals snijwonden ofzo, maar gewoon omdat ze het dan lekker warm had maar toch haar eigen zin kon doordrijven en een t-shirt aan kon doen. Sowieso was Brianne wel een beetje raar op haar mentale problemen na. Zo had ze het nooit koud. Ze zou in een minirokje in de sneeuw kunnen gaan liggen, dan had ze het niet koud. Eerst had ze het doodeng gevonden, maar nu zag ze het leuke er wel van in om in de winter gewoon dezelfde kleding te kunnen dragen als in de zomer en de doktoren hadden bij hun onderzoeken geen rare dingen gevonden dat ze ziek zou zijn, behalve geestelijk dan, dus ernstig was het niet. Gewoon geluk vond Brianne dan. Ze liet haar ogen ineens over een jongen in de hoek schieten en kon het niet laten om onwillekeurig te glimlachen. ‘Hoi,’ zei haar warme stem tegen de jongen, al wist ze niet zeker of hij door zou hebben dat het tegen hem gericht was. Hij deed haar denken aan een jeugdvriend van haar, al was hij het niet vermoedde ze want haar jeugdvriend was niet mentaal gestoord maar was netjes opgevoed in een villa en studeerde nu ergens in oxford of cambridge en zou een of andere rijke stinkerd worden.
‘Brianne, we hebben Dante… onze Italiaanse god..’ zei Abby toen en Brianne kuchte zacht, wist dat Abby haar zin zou vervolgen. ‘Maar hij kan er ook nog wel bij, als een leuk voor- of achterafje,’ meldde Abby toen en Brianne voelde hoe een vlaag van walging over haar lichaam ging en ze zich omdraaide. PUDDING. Het deed haar paniek opwellen toen ze het spul zag. Het deed haar denken aan halloween, iets wat ze liever wilde vergeten. Bang zocht ze een hoek op waar ze toen in ging zitten, compleet ineengekrompen zacht murmelend dat de pudding haar niet zou opeten of pijn zou doen.
Oh yeah, Brianne was mentaal compleet gestoord… en bang voor pudding.

[& Percy my Darling <3]

Percy zat aan een van de tafels in de eetzaal. Hij was voor de zoveelste keer te laat voor het eten. Hij wist niet hoe hij het deed, maar hij kreeg het minste een keer per dag voor elkaar om te laat te komen voor het eten. hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij met zijn lepel door de pudding die voor hem stond prikte. Hij haatte pudding, hij vond het vreselijk vies en slijmerig. Maar ja hij moest toch iets eten. Hij prikte wat met zijn lepel door de pudding en liet zijn gedachtte afdwalen. Hij had de ketting die hij gevonden had van Dahlia om zijn nek gehangen en in zijn shirt gestopt. Uiteindelijk nam hij de moed om een stukje van de pudding te eten. Hij nam het in zijn mond en voelde hoe het slijmerige vieze spul door zijn keel gleed. Het liefst wilde hij het uitspugen zijn tanden poetsen en daarna nog een keer over zijn nek gaan om vervolgens opnieuw zijn tanden te poetsen. Een koude rilling ging door zijn lichaam toen hij het koude vieze spul opnieuw at. Hij voelde zijn maag samen trekken van de honger, omdat hij vandaag nog helemaal niet gegeten had. Je zou bijna denken dat hij niet wilde eten. Nou als iedereen die vieze pudding voor geschoteld krijgt begreep hij wel waarom de meeste mensen niet aten. Hij nam een teug lucht en nam daarna nog een hap van de pudding. Hij wou bijna zijn neus dicht knijpen om maar niks te hoeven proeven. Maar dat zag er ook zo vreemd uit als hij dat deed. Er zaten nog meer mensen in de zaal en hij wilde liever niet voor gek staan bij de rest van de mensen. Hij stond al voor gek, dus hij wilde het niet verder uitlokken om nog meer voor gek te gaan staan. ‘Hoi,' Percy keek op toen hij een zachte warme stem hoorde. Hij zag een meisje staan met lange blonde lokken. Hij glimlachte naar haar en opende zijn mond om iets terug te zeggen. Maar toen ze dicht in de hoek kroop en het enige wat hij verstond uit haar gemompel was pudding. Percy keek naar de pudding die voor hem stond, hij was dus niet de enige die een hekel had aan pudding.

'Nee, pudding is ook niet echt aan mij besteed.' Zei Percy droogjes en hij pakte het bord op en gooide het in de dichts bij zijnde prullenbak. Fijn, nu had hij geen eten omdat iemand helemaal in paniek raakte van zijn pudding. Niet dat hij met veel plezier van zijn pudding had gegeten, maar toch. Hij zuchtte zachtjes en keek naar het meisje dat in de hoek zat. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en begon zich schuldig te voelen. Waarom moest hij nou weer pudding eten, terwijl hij kon verwachten dat er misschien iemand bang voor was. hij beet nog harder op zijn onderlip, hoe kon hij nou weten dat er iemand bang was voor pudding? Het is nou niet echt normaal om bang te zijn voor pudding. Niemand was normaal hier. Hij zuchtte opnieuw zachtjes en voelde zijn maag opnieuw samen trekken van de honger. Percy liet zijn onderlip met rust en stond op. Hij vond het ook lullig om het meisje zo achter te laten. Hij ging naar haar toe, hij aarzelde wel of hij dicht bij moest komen of niet. Misschien zou ze hem straks aanvallen om zich te verdedigen, misschien ook niet.
'De pudding is weg. Hij kan je niks doen.' Zei Percy zachtjes tegen het meisje, hij wilde haar niet laten schrikken door op een normale toon te praten. Misschien zou ze dan nog ergere angst aanval krijgen, of ze zou hem dan inderdaad echt iets aan doen. Hij keek even om naar de prullenbak, misschien dat de pudding wraak kwam nemen omdat hij het niet op gegeten had. Maar zo te zien was de pudding nog niet de prullenbak uit gekomen om hem te vermoorden. Misschien dat hij het vannacht zou doen. Percy schudden lichtjes zijn hoofd en keek weer naar het meisje.
'Nee de pudding kan niet uit de prullenbak komen.' Zei hij nog steeds op een zachtte toon. Hij stak zijn hand uit naar het meisje om haar te helpen uit de hoek te komen. Misschien dat ze hem zou weg slaan, misschien dat ze hem zou aanpakken, dat zou hij dan wel weer zien.

Pudding. Wat haatte ze dat vieze kleverige goedje. En drilpudding was nog erger… die bewóóg zelfs. Brianne voelde hoe haar lichaam nog steeds trilde en hoe haar geest was aan het vechten tegen de paniekaanval die haar lichaam overmeesterde. Waarom ze dit haatte wist ze wel. Het deed ongelofelijk veel pijn hoe haar geest haar hele lichaam probeerde over te nemen om de aanval te stoppen. Abby die in haar hoofd juist schreeuwde dat de aanval erger moest worden omdat ze moest boeten en zijzelf die als een klein kind in een hoekje ineen kroop of gewoon ergens in de foetushouding op de grond ging liggen, zacht jammerend. Haar lokken hingen voor haar gezicht, verborgen de tranen die naar zout smaakten. Tenminste.. zij vond ze naar zout smaken, waarom wist ze zelf ook niet, maar het was gewoon zo.
Toen de meeste paniek voorbij was merkte ze de jongen pas op. Hoe lang had hij bij haar gezeten? Een blos verscheen op haar gezicht, kleurde haar wangen levendig roze. ‘Huh..?’ zei ze toen enigszins verward. Waarom had de jongen het over.. pudding?
‘Sukkel, je bent zojuist in een hoekje gaan krijsen vanwege die pudding.. halloween weet je nog?’ zei Abby toen spottend in haar gedachte en Brianne kromp weer ineen. Juist. Púdding. ‘Oh, dat is fijn,’ zei ze toen op zijn woorden dat de pudding echt niet uit de prullenbak kon ontsnappen. Hij zou eens moeten weten. Dat gore spul was zo gemuteerd dat het dadelijk wél uit de prullenbak zou kruipen en een groot gelei monster zou worden met de rest van de puddinkjes. Hell yeah.
Oke Brianne, nu moet je echt helder gaan denken je lijkt wel dronken. De woorden galmden door haar hoofd heen en deden een glimlach op Brianne’s gezicht verschijnen en ze kon nu de moed bij elkaar rapen de jongen aan te kijken.
Hij was… mooi? Ze zag haar weerspiegeling in zijn blauwe ogen, nog blauwer dan de oceaan.
Zijn donkerbruine haren vielen warrig langs zijn gezicht en ze glimlachte naar hem. Hij had een mannelijk gezicht, maar niet té mannelijk. Precies goed.. vond zij.
‘Dankje,’ zei ze zacht terwijl ze zijn hand aannam en zich voorzichtig omhoog hees. ‘Ik eh.. Ben Brianne,’ zei ze toen met een glimlach waarna ze zijn hand voorzichtig losliet. ‘En ik haat pudding, maar dat was je denk ik al opgevallen,’ zei ze toen waarna achter deze woorden een kuchje volgde.
‘Trouwens, de pudding hier zal wel zo gemuteerd zijn door die freaks hier dat ‘ie dadelijk wel nog uit de prullenbak kruipt en een groot geleimonster wordt.’ zei ze toen met een grijns op haar gezicht. ‘Grapje,’ zei ze toen vlug voordat de jongen dacht dat ze compleet gestoord was.
‘En wie ben jij?’ vroeg ze hem toen, haar blauwe ogen zochten de zijne op en keken hier vrolijk in. Ja, Brianne was raar. Ze kon nog zo in paniek zijn, als haar aanval voorbij was leek het alsof er niks was gebeurd en was ze gewoon weer dat vrolijke meisje dat ze was… nouja, bijna altijd was. Brianne was een expert op het gebied van emoties verhullen. Ze leek altijd het vrolijke meisje, zelfs als ze het vanbinnen uitschreeuwde van verdriet zag je dit bijna nooit aan haar. Tenzij ze haar gevoelens echt open en bloot voor iemand durfde neer te leggen. En dát durfde ze bijna nooit. Haar masker was een deel van haar geworden en het had haar tot nu toe nooit pijn gedaan. Dat had het tonen van haar gevoelens haar wel gedaan. Te veel pijn zelfs.
Haar blik wendde ze net zo snel weer af van de jongen, naar het raam toe. Dit was beslagen doordat het buiten koud was, en binnen heerlijk warm. Nouja, heerlijk was overdreven. Het was er gewoon warmer dan buiten.

Percy glimlachte naar het meisje dat Brianne heette. Hij trok haar voorzichtig omhoog zodat ze van de grond was. Hij wilde niet verder vragen naar haar aanval, misschien zou ze er nog een krijgen als hij het deed. Hij knikte zachtjes toen ze hem bedankte en haar naam vertelde.
'Dat heb ik gemerkt ja en of de pudding echt gemuteerd hier is. Het zou heel goed kunnen ik denk dat de mensen in de keuken echt wel weten hoe ze dat moeten doen. Het is namelijk echt smerig.' Glimlachte Percy naar haar. Hij was echt een slechte grappen maker, slecht? Hij was om te huilen als het om grappen ging. Vaak wist hij ook nooit iets normaals te zeggen, laat staan grappig. Misschien had hij haar weer bang gemaakt, misschien dacht ze dat de mensen in de keuken echt wisten hoe ze gemuteerde pudding moesten maken. Hij beet op zijn onderlip en hij keek naar beneden. Misschien kon hij beter zijn mond houden over gemuteerde pudding, of enig andere pudding soorten. Strak had hij haar zo bang gemaakt dat ze niet eens meer in de eetzaal durfde te komen. Hij beet harder op zijn onderlip bij die gedachtte. En dan zou ze dood gaan van de honger omdat hij dacht grappig te zijn over pudding. Hij keek weer naar Brianne en schudden lichtjes zijn hoofd.
'Ik denk niet dat ze echt een recept hebben, dat ze echt gemuteerde pudding kunnen maken.' Zei hij zachtjes tegen Brianne en hij beet weer op zijn onderlip. Hij probeerde niet naar beneden te kijken, maar toch lieten zijn ogen soms een stukje van de grond zien. Hij wist niet wat erger was, rood worden of telkens naar de grond kijken. Toch dacht hij rood worden, dat zou misschien meer opvallen.

'Mijn naam is Percy trouwens.' Zei hij met een klein glimlachje. Eigenlijk vond hij het al een groot wonder dat ze niet gillend was weg gerend van hem. Hij was nou niet bepaald iemand waar je een goed gesprek mee kon voeren, of iemand waar mee je nou eens gezellig lol ging trappen ofzo. En dan had ze zijn armen niet eens gezien, daarna zou ze 112 bellen om haar op te komen halen of hem op te komen halen voor een kliniek die heb de hele dag in een isoleercel zou zetten. Hij probeerde die gedachtes van zich af te schudden, maar ze leken elke keer terug te komen. Hij beet hard op zijn onderlip om de gedachtes weg te duwen en hij wilde gewoon normale gedachtes hebben. Waar je om kon lachen of waar je een normaal gesprek mee kon voeren. Percy wreef met zijn hand in zijn nek en wist eigenlijk niet wat hij nog tegen haar moest zeggen. Misschien moest hij vragen of alles goed met haar ging, misschien ook niet. Misschien zou ze hem dan eng vinden en weg willen. Toch opende hij zijn mond om het maar gewoon te vragen.
'Gaat...' Nee hij moest het niet vragen, ook al was hij nu al begonnen met zijn zin. Dan kon hij het ook maar beter afmaken ook. ' alles goed voor de rest?' Vroeg hij en voelde hoe het bloed toch naar zijn wangen steeg. Hij was eruit, rood worden was erger, eenmaal begonnen en je werd nog roder dan eerst. Volgende keer maar weer gewoon naar de grond kijken. Hij probeerde nog een zeker toon in zijn stem te leggen door de laatste paar woorden uit te spreken.
'Je leek namelijk nog al geschrokken.' Zei hij en hoorde toch een duidelijk trilling zijn stem. Hij beet weer op zijn onderlip en keek weer naar benden. Misschien kon hij beter het gesprek zo gaan voeren, dan voelde hij zich zekerder.