We can rule the world.

De donkerharige knul - eigenlijk was hij al een volwassen man, maar dat klinkt perv - keek even droogjes voor zich uit, terwijl de gebeurtenissen van de afgelopen tijd aan hem voorbij gingen. Hij was serieus hier geplaatst, omdat hij een aantal gevechten had gehad in de afgelopen tijd en die niet allemaal even goed eindigden. Een paar daarvan met de politie. Dit door zijn geweldige obsessie voor Deals sluiten - wat Tutu heel stiekem van Repelsteeltje heeft gejat - en mensen waren hun eind van de deal niet nagekomen. Tjah, dan zijn er gevolgen. Moeten ze hun beloftes maar nakomen. Dat is toch niet gelijk zijn schuld. Maar goed, de rest vond van wel. Hij werd als agressief aangegeven, met nog veel meer gezeik erachteraan, maar hij had besloten het te negeren. Naar zijn mening zat alles wel goed. Als mensen hun eind van de deal niet konden handelen, dan hadden ze gewoon een probleem. Dan moest je maar geen deal met hem sluiten. En dan had hij het niet over drugsdealen, maar over vanalles.
Overigens, de laatste keer dat hij een ruzie had was het niet door een deal. Hij had iets met eyeliner. Dat was zijn kleine baby, want het zag er gewoon stoer uit (plus Tutu houdt van piraatjes). Hij droeg het niet altijd. Zonder was hij ook goed aan te zien. Maar sinds hij toch die ‘badass’-reputatie had gekregen op de straat (de reden daarvoor was hem echt onbekend, hij had like 5x gevochten, dus dat viel mee), was het wel best zo. Bovendien had hij destijds een vriendin gehad die er echt helemaal weg van was geweest. Die was nu overigens weg. Ze vertrouwde hem niet als hij lang weg was. Maar goed, zij was zo’n type die je nooit vertrouwde. Helaas, dan weer.

Even keek hij met een fronsje naar de fontein. Zo.. Vrolijk. Hij kon maar niet begrijpen waarom mensen van dit soort plekken hielden. Ach ja, wat boeide het. Hij had geen zin meer in lopen, dus besloot hij maar even te gaan zitten op het randje van de fontein. Hij pakte een muntje uit zijn zak en keek er aandachtig naar. Een wens, eh? “Ik wens.. Een interessante tijd,” glimlachte hij. Het boeide hem vrij weinig dat hij hier zat, namelijk. Je kon er maar beter het beste van maken. Hij was echter het type om altijd overal heen te gaan en het randje op te zoeken, om alles van de wereld te zien. Hij zou er dus niet mee kunnen leven als het hier enorm saai zou worden.

Met half dichtgeknepen ogen tegen de zeldzame zonnestralen van de winter liep het kleine meisje buiten rond. Ondanks de kou was ze in weinig kleren gehuld, een te groot t-shirt en een mannenshort. In haar linkerhand bungelden haar schoenen, terwijl ze op haar tenen door de rozentuin liep. Niet dat er nu rozen bloeiden, maar het idee was leuk. Als de temperatuur nu zo'n 20 graden hoger was geweest was het ook nog normáál geweest om zomers gekleed door een tuin te wandelen. Gelukkig was er vrij weinig normaal aan het hele disturbia clinic gebeuren dus viel Faye vrijwel niet op met haar rare gewoonten. Sowieso was ze vrij onopvallend geweest de laatste tijd. Na heel wat intensieve sessies was er schijnbaar progressie geweest met de therapie tegen haar pyromanie, wat de dokters als een goed teken zagen. De andere probleempjes daargelaten dan. Ze zat hier nu inmiddels al voor langere tijd en de tijd had haar geen goed gedaan. Ze was vermagerd, haar rode haren waren nog altijd even fel maar onderaan waren duidelijk dode en gespleten punten te zien. De ondeugende grijns was veranderd naar een beverig glimlachje. Ieder uur, iedere minuut, iedere seconde dat de kleine Fee hier zat voelde als een marteling. Haar vrijheid was haar al zo lang ontnomen en ze voelde er geen plezier meer in om woedend op alles en iedereen te zijn. De plagerijen richting de andere bewoners hadden geen voldoening meer. Het enige waar ze nog wat voldoening uithaalde was het buiten zijn. De frisse lucht, eindeloze hemel, koude wind, regen, zon, sneeuw, het maakte niet uit maar het was gerelateerd aan een vorm van vrijheid die ze zich niet kon veroorloven.

Ze begon het koud te krijgen, haar lippen beefden lichtjes terwijl de fontein verderop in het zicht kwam. Wat zou het leuk zijn om te gaan zwemmen nu. Ze giechelde om haar eigen gedachten en toch, waarom niet? Wie zou haar tegenhouden? De bewakers hier bekommerden zich alleen maar over het feit of ze wel binnen de muren bleef. Verstandig was het niet natuurlijk. Maar Faye was haar verstand - bij wijze van zeggen- al tijden geleden verloren. De fontein was nog maar een paar meters van haar verwijderd toen ze opmerkte dat er iemand aan de andere kant van de grote bak met water zat. Op de rand. Hij mompelde iets maar ze kon net niet verstaan wat. Het roodharige meisje kneep haar ogen samen, als een kat sloop ze dichterbij -al had hij haar al lang kunnen zien natuurlijk- en banjerde toen midden in de fontein, recht op haar doel af. "Oke, dit is best wel koud." Mompelde ze tegen haarzelf, toen ze tot haar knieën in het water stond. Ze keek om zich heen naar de glinsterende muntjes die hoopvolle mensen in de fontein hadden gegooid. "Een schatzoeker zou blij zijn met dit kleine fortuin. Ik wordt er een beetje hopeloos van eerlijk gezegd, al die hoopvolle wensen die nooit uit zullen komen. Of heb ik nu iemand z'n droom verstoord?" Ze keek naar de jongen een kleine afstand verwijderd van haar en schonk hem een kleine grijns, felle twinkelende ogen.

Zijn lichte ogen richtte hij op het water, nadat hij het muntje erin had gegooid. Hij geloofde er niet in dat het enig geluk zou brengen, maar wie weet. Elk klein beetje hielp, bovendien had hij het muntje toch niet nodig. Hij wilde gewoon niet dat zijn nabije toekomst één saaie puinhoop zou worden. Dat zou hij niet redden. Maar, hij wist dat dat zo ongeveer was wat ze van je wilden. Je ging je vervelen, de mogelijkheid tot misdragen was er niet meer en je ging nadenken. Nadenken over wat er fout en goed was gegaan. Je zou jezelf mentaal afbreken, tot er vrijwel niets meer van je over was. En dan, dan was je ‘gezond’. Dan was je ‘normaal’. Hij snoof eventjes zacht. Mah. Normaal. Hij was niet geïnteresseerd in het depressief maken van zichzelf. Hij wilde zichzelf niet breken. Hij voelde zich daar vele malen te sterk voor.

Het geluid van iets dat zich door het water voortbewoog, deed hem ontwaken uit zijn gedachten. Zijn blik gleed naar de gedaante die dichterbij kwam, tot ze tot stilstand kwam, niet ver van hem vandaan. Zijn lichte ogen focusten zich op de hare. Ze begon te spreken over het fortuin dat zich in de fontein bevond en hij wierp even een ongeïnteresseerde blik in het water. Een fortuin? Mah, dat viel nog wel mee. Het was waarschijnlijk niet eens genoeg om een tweedehands auto van te kopen. Geld was weinig waard, want er was te veel van.
Ze sprak hoe ze er hopeloos van werd. Van al die wensen die nooit uit zouden komen. De vraag die erop volgde deed hem opkijken, liet hem zijn ogen weer op haar richten. “Hooguit je eigen,” sprak hij kalm. Ze leek hem niet erg optimistisch. Hij kende maar één redhead, en dat was zo’n vrolijke ronddartelende irritante ginger. Ze heette ook Ginger. Hoe origineel. Maar goed. In zijn ogen was het onmogelijk voor iemand om jouw dromen te verpesten. De enige die dat kon, was jijzelf. Je kon alles krijgen in het leven, zolang je al het andere er voor over had. Als je dat niet had, dan was je droom niet belangrijk genoeg, of was je te laf om hem realiteit te maken.
“Gold. Killian Gold. En wat is jouw naam, prinses?” vroeg hij kalmpjes, met een kleine glimlach die zijn gezicht sierde. Hij schatte haar, qua uiterlijk, zo rond de zeventien á achttien jaar. Maar, hij was nooit echt een held geweest in het schatten van leeftijden. “Is het niet wat te koud om door de fontein te lopen?” vroeg hij toen. Hijzelf zou dat niet vrijwillig doen. Misschien was ze van plan de munten te pakken? Een andere reden kon hij niet bedenken. Hij fronste even, benieuwd naar dit roodharige meisje.

Nu ze toch zo dicht bij deze persoon stond kon ze net zo goed even de tijd nemen om hem op haar gemakje te bekijken. Iets met de tijd die aan haar voeten lag en langzaam wegtikte zonder echt geleefd te worden. Dus wiebelde ze even heen en weer in het koude water en keek met haar felle blik recht naar de persoon voor haar. Hij leek enkele jaren ouder te zijn en nog zelfverzekerd. Als in, waarschijnlijk was hij hier nog niet zo lang. Een kleine grijns speelde rond haar lippen. Nieuwe mensen waren leuk, interessant. Want zeg nou zelf, met alle gekken die hier opgesloten zaten ging je al snel patronen zien. De een deed dit, de ander dat en het gevolg was iets anders. Patronen werden saai. Maar een nieuw persoon, die doorbrak dat patroon. Misschien voor eventjes, want zelfs het aankomen van nieuwe mensen ging in herhaling vallen zoals iedere dag in herhaling viel als je keek naar het opkomen en ondergaan van de zon. Maar als je naar de details keek, zou je zien dat iedere zonsop- en zonsondergang een beetje anders was. Gelukkig kon Faye dat nog net zien en hield ze het hier nog uit, want anders zou ze echt gillend gek worden. Letterlijk, want ze had inmiddels al de gewoonte ontwikkeld om tegen haarzelf te praten als er niemand anders was. Haar gedachten ratelden vrolijk door zoals ze altijd deden en ondertussen probeerde ze zich te weren tegen alle prikkels die de buitenwereld op haar afvuurde. Zoals al die schitterende muntjes in het water, die kleine pareltjes leken. Ze kon zichzelf er nog net van weerhouden om te bukken en een paar te pakken, gewoon omdat het leuk was. In plaats daarvan richtte ze zich weer op de persoon voor zich. Zij was immers degene die tegen hem was gaan praten en zoals de etiquette leerde moest zij dan ook degene zijn die het gesprek zou onderhouden.

Dat hij zei dat ze hooguit haar eigen dromen zou verstoren deed haar bijna schaterlachen maar ze hield het bij een giecheltje dat haar lippen ontsnapte. Als ze nog dromen had om te verstoren zou het kwetsend geweest kunnen zijn, maar Faye was een hopeloos geval en had al afgeleerd om te dromen. Misschien was het beter om dat niet te vertellen, dan leek ze vast nog gekker dan ze eigenlijk al een beetje was. Hij stelde zichzelf voor als Killian Gold, en ze besloot dat ze zou proberen om dat te onthouden. Dat hij haar prinses noemde deed haar wel schaterlachen en ze sprong uit het water om op de rand van de fontein naast hem te gaan staan, met haar armen hoog in de lucht. "Ik ben geen prinses, helaas. Mijn naam is Faye." Ze zette een paar stappen achteruit en grijnsde breed. "En ik kom uit het circus. Ik temde tijgers." Dat laatste was een leugen, natuurlijk. Misschien dat ze wel degelijk tijgers had proberen te temmen, vurige vlammen die aan de gebouwen likten die ze had aangestoken. Haar eigen tijgers, op de een of andere manier. "Hou jij van tijgers?" Zijn andere vraag deed haar glimlachen en ze ging weer zitten, haar benen bungelend terug in het water. "Ja, het is inderdaad wat te koud. Ik hou niet van de kou dus doe ik maar alsof het zomer is. Het werkt helaas niet." Een beetje teleurgesteld keek ze naar het kippenvel op haar armen. "Misschien moeten we de munten aan de bodem van de fontein vastlijmen. Dan worden ze niet gestolen. En misschien als ze er lang genoeg blijven liggen dat de wensen wel uitkomen?" Nog niet alle hoop verloren dus.

De reactie die het meisje gaf op zijn woorden, was een giecheltje. Ze was niet het meest normale meisje. Maar goed, wat verwachtte je anders. Hij keek even naar de lucht. Misschien was dit nog niet eens zo erg. Hier was je anders. Hier was iedereen anders. De mensen die al gebroken waren, waren zwak, of zaten hier langer dan hun geest hen toe had gelaten. Maar, zij die nog.. Echt waren.. Zij waren de interessante mensen, de mensen waar hij benieuwd naar was. Zijn blik gleed voor een moment over het meisje. Voor nu kon hij haar nog niet goed inschatten. Hij had geleerd de standaard mensen in te schatten, hun gedachten te doorgronden. Dan was het niet lastig meer om ze voor te liegen. De mensen die niet in zijn leugens getrapt waren, waren op één hand te tellen. Hij zou het hier nog wel even volhouden. Eventjes.

Het meisje sprak dat ze, helaas, geen prinses was. Ze stelde zich daarna voor en hij knikte even, waarbij hij zijn ogen sloot, als teken van respect. Het was een gewoonte geworden om meiden ‘prinses’ te noemen, of ze een andere naam te geven. Meestal deed hij dit bij mensen wiens naam hij niet onthouden had, zodat ze niet beledigd zouden raken. Hij beledigde vrouwen niet graag. Dat was niet de handigste actie, wilde je ze voor je winnen.
Het meisje sprak hoe ze uit het circus kwam en tijgers had getemd. De vraag of hij van tijgers hield, deed hem fronzen. Well, hij had veel vragen gehad, maar hem was nog nooit gevraagd of hij van tijgers hield. “Om eerlijk te zijn niet,” sprak hij kalm. “Ik heb het niet zo op.. Jagers,” sprak hij. Hij hield er niet van dat die dieren sterker waren, dat een mens niets was als hij er tegenover stond. Overigens, was hij sowieso niet zo’n gevoelig AWH KIJK DAT POESJE-type, dus ja.
Toen ze zei liever de zomer te hebben, glimlachte hij. “Aan alles zit een nadeel. Naar het voordeel moet je verder zoeken, maar ook die is er altijd,” sprak hij kalm. “De zomer is niet mijn ding,” sprak hij toen. Te.. Licht. Te warm. Te veel zwetende mensen. Bah.
De laatste woorden die het meisje sprak deden hem glimlachen. “Het zou mooi zijn. Ik denk niet dat het helpt, maar als iemand die moeite zou nemen voor de dromen van een ander, zou alleen dat al geweldig zijn,” sprak hij, redelijk monotoon. “Aangezien mensen egoïsten zijn, denk je niet?” vroeg hij toen kalm. “Je moet je eigen dromen waarmaken. Niemand anders kan dat voor je doen. Geen vallende ster, geen munt in een fontein niets.”

Haar gedachten waren ondertussen alweer afgedwaald naar feeën en prinsessen. Faye wilde wel een prinses zijn, of een goede fee. Dat leek haar wel iets, rondzwaaien met een toverstokje en sterrenstof. Wensen van anderen vervullen. Het haar de meest onbaatzuchtige invulling die ze een leven zou kunnen geven, een iedereen zou er gelukkig van worden. Wauw, vuurwerk voor dit inzicht lieve Faye, maar ze wist even goed dat dit nooit waar kon zijn. Tenslotte had alles een prijs en levensgeluk waarschijnlijk de hoogste. Oh en misschien het feit dat feeën helemaal niet bestonden. Toch jammer, ze had de jurkjes die ze als goede fee mocht dragen vast leuk gevonden. Roze, blauw, groen. Vooral groen. Groen was haar favoriete kleur. Ze had tientallen schilderijen gemaakt, bij wijze van therapie, die enkel bestonden uit verschillende tinten groen. Het vrolijkte haar sobere kamer in de kliniek een beetje op. En niet te vergeten de groene potjes nagellak die ze had, ook allemaal net een verschillende tint. Maar goed, terug van de groene kleurtjes naar de goede fee naar het gesprek. Faye had het altijd al moeilijk gevonden om zich te focussen op één specifiek onderwerp en was altijd bijzonder snel afgeleid. Haar gedachten sprongen gewoonlijk van de hak op de tak en als ze langer dan vijf minuten stil kon zitten was dat een klein wonder.

Ze wiebelde met haar tenen in het water, die begonnen inmiddels een beetje een onheilspellend blauw kleurtje te krijgen. Waarom had ze ook alweer bedacht dat het leuk was om door de fontein te gaan banjeren en te doen alsof het zomer was? Als ze haar ogen nu dichtdeed kon ze bijna de warmte van de zomer voelen aan de andere kant van de wereld. Ze keek opzij naar Kilian die leek na te denken over de vraag die ze hem had gesteld. Het was toch niet erg moeilijk om te besluiten of je tijgers leuk vond? Tijgers waren namelijk gewoon leuk. Groot en gevaarlijk en oranje met zwart. Ze liepen door het bos en keken om zich heen, zelfverzekerd en een beetje arrogant zo van; rawr ik ben een tijger en daardoor own ik deze place. Dat de jongen naast haar tenslotte dan ook zei dat hij 'eerlijk gezegd' niet van tijgers hield deed haar mond letterlijk open vallen. Faye haar kattenogen werden groot en vervolgens klein en een felle blik verscheen op haar gelaat. "Hoe kan dat?" Ze was bijna persoonlijk beledigd. Tfoe, jagers. Als of tijgers alleen maar konden jagen. Misschien was zij zelf wel een tijger en dan vond hij haar ook niet leuk! Het kleine meisje was zo overdonderd over het feit dat hij niet van tijgers hield dat ze helemaal was vergeten dat ze misschien iets moest zeggen over de zomer of zo maar jeetje hij was wel raar hoor.
Uiteindelijk kwam ze weer een beetje tot haarzelf toen ze Kilian zag glimlachen en ze concentreerde zich weer op hetgene wat hij aan het zeggen was. Dat mensen egoïsten waren. De uitdrukking op haar gezicht verzachtte een beetje en ze dacht daar een tijdje over na. "Ik weet het niet.. is het egoïsme om te denken dat je het beste doet? Want volgens mij doen mensen dat voornamelijk. Wat zij denken dat het beste is, voor henzelf, voor de wereld." Ze fronste en keek een tijdje naar de fontein. Dit was veel te moeilijk om over na te denken op zo'n winterse dag. Fee was ook nu weer niet zo slim dat ze de beweegredenen van de mens kon doorgronden. De jongen leek er behoorlijk kalm onder te blijven, dat begreep ze niet zo goed. Haar droom was eigenlijk andere mensen hun dromen waarmaken -voor nu dan hé- en dan zou ze dus wel een beetje een goede fee zijn. Ze twijfelde of ze dat tegen hem zou zeggen. Straks zou hij nog denken dat ze een beetje raar was. "Het is behoorlijk moeilijk om je dromen waar te maken als je opgesloten zit," mompelde ze uiteindelijk, met een zucht. "Maar, zo te zien ben jij hier nog niet zo lang. Waar kom jij vandaan? En heb je toen de kans gehad om wat wensen te vervullen?" Vroeg ze, zich er niet van bewust dat ze misschien behoorlijk vrijpostig was met haar nieuwschierigheid.

Killian was een zeer nuchter persoon. Niet op de manier dat hij geen enkele druppel alcohol in zijn bloed had, al was dat natuurlijk ook het geval, maar op de manier dat hij een bepaalde kijk had op alles in de wereld. Hij geloofde niet in dat wat je niet kon bewijzen. Hij geloofde niet in geesten, niet in God en geloofde zeker niet dat mensen dingen deden om aardig te zijn. Als je wat deed voor een vriendin, was dit meestal omdat diegene je dan mocht. Niet om diegene echt te helpen, maar gewoon om het jezelf in de toekomst makkelijker te maken. Mensen zouden een onbekende niet zomaar helpen. Misschien een keer, als het nauwelijks moeite koste, maar dan was het enkel voor je eigen geweten. Zo zat de mens nou eenmaal in elkaar. Hij vond dat niet erg en zou niemand er persoonlijk voor aankijken. Zo was het leven nou eenmaal simpeler. Hij was zelf ook weleens zo.

Door zijn eigen gedachten was hij eigenlijk zo’n beetje vergeten dat ze het over tijgers hadden gehad. Het duurde even voor hij zich haar vraag herinnerde. “Bovendien heb ik ze nooit van dichtbij gezien,” sprak hij kalm. Als je zo’n beest van echt dichtbij zag, begreep hij wel waar de fascinatie vandaan zou komen. Hij had er überhaupt nooit een in het echt gezien. Nooit in de dierentuin, of in het circus.. Zijn ouders waren niet geïnteresseerd in hem en hij niet in hen. Toen hij eenmaal oud genoeg was om zelf te gaan, had hij allang andere interesses gekregen, dus was hij daar nog nooit geweest.
“Je zegt het perfect,” sprak hij kalm. “Wat het beste is voor henzelf. Dat is een manier van overleven geweest, ooit. En nu gaan we daarmee door,” zei hij toen. “Maar, dat is niet erg. Het werkt zo allemaal perfect. Voor nu. Onze generatie zal geen problemen ondervinden en misschien zijn de toekomstige generaties wat minder.. Egoïstisch,” sprak hij toen.
Ze begon over zijn wensen en hij glimlachte. “Mijn wensen? Nee, helaas. Ik heb nog lang niet alles gezien wat ik wilde zien. Maar, daar zijn het wensen voor, niet waar? Als al mijn wensen vervuld waren, had ik niet meer hoeven hopen op een toekomst hierbuiten,” sprak hij. “Hoe zit het met jouw wensen, prinses? Of heb jij ze wel vervuld?” vroeg hij toen met een grijnsje.

Hij had nog nooit tijgers van dichtbij gezien. Ze knikte, een beetje teleurgesteld. Niet dat Faye ooit tijgers van dichtbij had gezien, behalve die ene keer in de dierentuin, maar als pathalogisch leugenaar was het heel makkelijk om te verzinnen dat ze tijgers had getemd in het circus en het ook nog overtuigend te brengen. Het was een voordeel dat ze haar meeste leugens geloofde als de waarheid en door haar vorm van amnesie de nare dingen vergat dus wat dat betreft had ze, volgens haar eigen scheve redenering, de volledige waarheid gesproken natuurlijk. Ze had nog net geen echte herinnering aan het hele gebeuren, dat was een beetje teleurstellend. Misschien kon ze een keer met Kilian naar de dierentuin, dat zou vast leuk zijn. Dan konden ze niet alleen naar de tijgers kijken, maar ook de leeuwen en de zebra's en de haaien en de krokodillen. Al die wilde dieren opgesloten in kooitjes opdat ze geen mensen zouden opeten. Faye voelde zich af en toe net zo, een wild dier opgesloten in een kooi. En waarom precies? Zij had nog nooit mensen opgegeten, sterker nog, daar had ze nog nooit eens aan gedacht, want ze wist bijna zeker dat mensen nooit niet zo lekker zouden smaken. Niet zoals kip tenminste.
"Egoïsme is een zonde," snoof ze, een beetje ..nors misschien. Hij had zo te horen uitgebreid over dit onderwerp nagedacht en Fee kon niet ontkennen dat ze het met hem eens was. Helaas ook, omdat ze niet bepaald gelukkiger werd van de gedachte dat mensen alleen het beste deden voor henzelf. Als zij het voor het zeggen had, dan was de wereld heel anders geweest, dat wist ze tenminste wel. Ze probeerde over te gaan op wat positievere gedachten en luisterde met een klein glimlachje naar zijn stem. "Maar welke wensen dan wel?" Vroeg ze, nieuwschierig. Dat de vraag terug werd gekaatst had ze in de eerste instantie niet verwacht en ze nam even de tijd om te bedenken wat ze daar op zou antwoorden. Natuurlijk had Faye dromen en wensen maar ze was tegelijkertijd ook een beetje verdwaald in de wereld. Een beetje verloren door alle spoken in haar hoofd. Uiteindelijk besloot ze maar te wensen wat ze net had bedacht, dat ze een goede fee mocht zijn en de wereld kon redden van het kwaad en zo. Dat leek haar wel wat. Dat ze door het leven kon gaan als SuperFee, jeetje, dat zou nog eens leuk zijn. Ze grijnsde breed en keek een beetje dromerig in de verte. "Een paar wel, natuurlijk. Ik loop net lang genoeg rond op de aarde om wat van mijn eigen wensen te vervullen. Nu heb ik nog maar één ding wat ik wil en dat is hier weg." Ze gebaarde even richting de gebouwen van de kliniek. "Daarna wordt ik natuurlijk goede fee en ga ik andermans wensen vervullen." Tot zover haar blik op de realiteit. Ze stond op en liep over de rand van de fontein, gebarend met een onzichtbare toverstaf. "Wat denk je, zou ik een goede fee kunnen zijn?"