what a small world.

Onderwerp: what a small world. di feb 21, 2012 7:20 am

-Mitchel-

Autumn liep op het kerkhof, om tot zichzelf te komen. Daar zag ze een paar stenen. Het was een raar beeld. Ze zuchtte diep, allemaal van die stomme graven. Even zag ze iemand die ze kende. Van vroeger nog. Niet iemand waar ze om kon huilen, een verre tante ofzo. Wat was de wereld toch klein. Geen ruimte was er. Ze had tijd nodig, ruimte, alles. Begrip. Maar er was niemand die begreep wat er in haar hoofd spookte. En als diegene er wel was, waar? Ze ging zitten en keek een beetje naar beneden. Haar hoofd voelde zwaar. Maar de warme wind, voelde lekker aan op haar huid. Ze moest zichzelf even opbeuren. Goed, Autumn... En ze keek naar haar maag, die knorde. Maar na het weggeslikt te hebben stond ze weer op. Het lukte haar. Ze leunde tegen een boom aan, en trok haar sjaal iets strakker aan, want nu ze stond was het toch een stukje kouder. Op haar mobiel stond dat het 13:47 uur was. Een uur te laat dus. Nou ja, nu ging ze niet terug meer ook. Die kliniek kon blijven zitten, net zoals haar vrienden. Haar vrienden van vroeger moest ze verlaten. Vaak zat ze nog op haar Blackberry, om te kijken of ze er waren. Maar ze vonden het erg voor haar, meer niet. De mensen die vroeger van haar hielden, namen nu afstand. Alsof ze vies van haar waren. Echte vrienden begonnen uit te blinken. Één meisje gaf wel om haar, alleen daar sprak ze niet zo vaak mee. Alleen als het moest. Die bewakers zouden ook geen moer om haar geven, die hadden een taak om je van A naar B te brengen, meer niet.
Geïrriteerd stopte ze haar oortjes in haar oren, wat een heerlijke vrolijke muziek was. Snel fleurde ze weer op, gelukkig zou niemand zo zien, wat een actie ze uitvoerde. Het was raar als iemand zo snel kon opvrolijken.

Het licht scheen fel in haar ogen. Even waren haar ogen gesloten. Verdronken in het liedje, dat voelde geweldig. Maar de blijdschap verdween al snel toen ze naar de kerk keek. Door het raampje. Ze zag mensen zitten. Diep in hun gebed, of diep in gedachten. Het zag er mooi uit, maar ook zielig. Hadden die mensen hulp nodig? En even twijfelde Autumn om naar binnen te stappen. Uiteindelijk gebeurde het niet, want het was niets voor haar. Bidden en alles wat daarbij hoorde.

Onderwerp: Re: what a small world. wo feb 22, 2012 2:57 am

Mitchel stapte met zijnhanden in zijn zakken naar buiten, weg van die warme ruimtes die zo wit en saai waren. Die de vrolijkheid wel leken weg te duwen. Oersaai was het als je helemaal niets zou kunnen verzinnen. Een diepe zucht verliet Mitchel zijn keelgat terwijl hij met zijn voeten sleepte op de grond om vooruit te geraken. waarom zat hij hier, hij kon zich prima onder controle houden en dat downheid is nu toch ook niet iets waarom je zeker rekening mee moest houden, komaan.
Het was toch niet iets dat zorgde voor het einde van de wereld. Alweer zuchtte Mitchel deze dagen leek dat wel het enige wat hij momenteel deed. Een dun takje dat kraakte onder zijn gewicht zorgde ervoor dat hij uit zijn gepeins kwam en nu echt eens deftig naar zijn omgeving keek.
Nee, het kerkhof...Dit was geen goed idee. Hij haatte deze plaats, de man die hier begraven lag was daar de reden van. Waarom kwam hij eigenlijk naar hier. Hij had hier helemaal niks te zoeken, hij had zichzelf nogthans beloofd om nooit naar deze kerkhof te komen. Het zou hem alleen maar ellende brengen, zoals de gedachten aan die man hem woede uitbarsting voorzorgde. Het geluid van mensen die bidden trok langzaam zijn aandacht maar dat werd Mitchel al snel weer beu en wou zich daarom omdraaien om weer weg te gaan, weg van deze plaats die ervoor zorgde dat hij zich slecht voelde. Maar juist toen hij wou weg stappen kwam een jong meisje in beeld, ze zat daar helemaal alleen met muziek in haar oren.
Mitchel was van plan om gewoon weg te gaan, maar hij was nu niet echt het type om zomaar weg te lopen. Misschien zou het hem wel lukken om zich in te houden, het is de moeite wel waard. ZO kon hij nog zien tot waar zijn grenzen waren, dus voor hij zich nog zou kunnen bedenken stapte hij recht op het meisje af, natuurlijk de graven te ontwijken en vooral van die vreselijke man. Toen hij eindelijk er was stopte hij voor het meisje met nog steeds zijn handen in zijn zakken als een macho, wat hij eigenlijk niet is. En even kuchte hij . Mitchel zal wel zien of ze hem hoorde of niet.

Onderwerp: Re: what a small world. wo feb 22, 2012 4:38 am

Het meisje keek op en keek in zijn gezicht. Hij had groene ogen. (toch?) En ze keek naar zijn houding. Handen verborgen in zijn zakken. Zou hij een macho zijn? Toch probeerde ze iets tegen hem te zeggen. 'Hoi..' zei Autumn voorzichtig, en snel stopte ze de oortjes weg. Haar losse haar stopte ze achter haar oren, en ze keek omlaag. Wat moest ze nu? Verlegen was ze niet erg, maar wel als er geen gesprek was, of de persoon onbekend was. Was ze nou zo eenkennig? Nee. Maar wel was het nieuw hier, niemand had zich nog normaal gedragen. Alle kleine dingen waren op te merken. Zelf vond Autumn niet dat ze heel raar was. Het was gewoon dat ze dun wilde zijn, en meer niet. Ze was gewoon dik, dat wist ze onderhand wel. Het vest trok ze verder over zich heen, en daarna leunde ze tegen een dikke boomstam aan. Haar hoofd was er niet helemaal bij. Als ze zenuwachtig werd smeerde ze altijd lippenbalm op. Dit keer ook weer. Het zat vol met een dikke laag, en ooit heeft ze geprobeerd het af te leren, maar het was beter dan andere dingen, aan haar ogen bijvoorbeeld, of trillen. Argh.. Want dan zouden haar ogen onder de mascara zitten, overal dus. En dat zou best stom zijn. Ze zuchtte diep, en wilde eigenlijk weg. Maar ze hield het nog eventjes vol, hij zou vast wel antwoorden. Hopelijk. Misschien was hij wel heel aardig..

» hello world :D
» We can rule the world.
» I want the world in our feet, even if it's bittersweet