Light up the whole place

Hooi en zonneschijn. Als dat lang genoeg aan elkaar werd blootgesteld, gegarandeerd ging de boel in lichterlaaie staan. Een gevaarlijk grijnsje lag op zijn gezicht. Er was hier niemand voor zover hij wist, het zou niemand pijn doen. Misschien de dieren, maar die zouden wel vluchten dan. Zijn blauwe ogen vestigde op de hooibaal die hij in zijn handen had. Vandaag moest hij de dieren eten geven. Of gewoon wat hooi en granen klaar leggen voor de beesten en klaar. Maar wat als hij nu is wat extra hooimee nam in zijn zakken, gewoon genoeg mee nemen naar binnen en dan bij de ramen gaan zitten met het hooi zodat het glas kon werken als een soort van lens, dan ging het sneller. En wie weet zou hij de gehele kliniek dan wel plat branden. Them evil plans inside his head. Gelukkig konden die camera’s niet zijn gedachten lezen, want anders had hij wel echt een dik probleem. Dan ging hij waarschijnlijk heel snel een bezoekje aan de kelders tegemoet. Ugh. Zoals van hem verwacht was liep hij maar verder naar het boerderij gedeelte en daar begon hij hooi uit te delen alsof hij de knappere en jongere versie was van de kerstman. Het graan van de kippen deed hij in hun bakken en uiteindelijk de andere helft van de hooibaal die dropte hij maar bij het minipaardje. Het dier hinnikte vrolijk en begon meteen aan zijn eten voor vandaag. Vreetzak dat het was.
Uiteindelijk wanneer de gehele hoop wat te eten hand draaide hij zich op zijn hielen om en merkte toen plots een dude op. Totaal onbekend, hij leek jonger als hem. Misschien een nieuwe dude? Nog even bleef hij staan, wachtend tot de andere dude hem leek op te merken. Hoe zou hij hem zo meteen gaan benaderen? Acting like he was the real deal in this place, of eerder gewoon aardig en hem wel zelf laten kennis maken met wie hij was. Even wreef hij door zijn haren. Ach, gewoon afwachten hoe de kleine dude zou reageren op hem en dan zou het wel allemaal uitdraaien wie hij moest zijn zeker. Plus, hij kon hem nog altijd bij de kippen gooien als hij te irritant werd of wat dan ook. Oh yeah dat zou hij wel gaan doen. De bewakers zaten rond dit uur meestal allemaal binnen om te eten, en diegene die hun dan zo gezegd moesten aflossen die stonden ergens met elkaar een praatje te maken. Dus een dude bij de kippen zouden ze echt niet opmerken. Traag liep hij naar de jongen toe, eerst maar Mr. Nice guy spelen. ‘Zo, aan het genieten van de zon?’ Een random vraag, die niet compleet vreemd leek te klinken uit zijn mond. Sean stak zijn handen in zijn broekzakken en keek de jongen rustig aan. Raar genoeg liet de jongen hem een beetje denken aan zijn grote broer, toen die zelf rond die leeftijd draaide. Nu was die uitgegroeid tot de grootste douchebag van de states.
[&Cian]

De boerderij had hem al langer interessant geleken. Niet alleen omdat de dieren rust brachten, mede doordat ze hem niet de oren van het hoofd praatte, maar ook omdat de zon er vaak scheen, en er niet zo heel veel mensen langskwamen. Rustig liet hij zich zakken, en maakte het zichzelf comfortabel. Misschien zou hij zich schamen als iemand langskwam, omdat hij het duidelijk niet erg vond om hier te zijn. En dat had zijn houding wel uitgestraald de laatste tijd. Maar hij was hier niet vrijwillig naartoe gekomen, het was zijn moeder die de zorg niet meer had aangekunt. Zijn vader was er nooit geweest, dus op hem kon hij ook niet steunen, en zijn zus was het huis al ontvlucht, hoewel ze nog vaak langskwam voor hem. Hij klemde zijn armen over zijn borstkas, omdat het nog altijd pijn deed. Alsof hij uit mekaar ging vallen. Zijn enige vertrouwenpersoon had zich gekeerd naar hem, vonden ze het raar dat hij zich afsloot? Hij zuchtte, en sloot zijn ogen, en genoot even van de zon op zijn gezicht. Achter zijn oogleden was het zwart, maar na een tijdje kwam er kleur doorheen, zoals het altijd al had gedaan. Die kleine dingen waren vertrouwelijk, en deden hem altijd denken aan vroeger. Net als het hooi misschien, maar dat was onbewust. Zijn geheugen was ook nooit zo best geweest. En in tegenstelling tot veel problemen, kon Cian daar echt niks aan doen. Het hoorde nu eenmaal bij hem, net zoals zijn koppigheid.
Een stem doorbrak zijn gedachten, en verbaast keek hij op. Het was de eerste keer dat iemand hem aansprak. Zijn ogen vlogen vluchten over de jongen heen, terwijl hij even achter zich keek, zich zeker makend dat hij wel tegen hem aan het praten was. Maar er was niemand, en het leek hem niet normaal dat de jongen tegen zichzelf hallo zou zeggen. Even afwachtend keek hij hem aan, en gaf toen aarzelend antwoord. “Yeap. En wat doe jij hier?” Zijn vraag doordrenkt met nieuwsgierigheid. Een persoon voor sarcasme was hij niet, en hij probeerde echt geïntresseerd te klinken. Maar het bleef natuurlijk een vreemde waar hij tegen aan het praten was, en die waren niet altijd zo interessant. Hoewel er natuurlijk altijd uitzonderingen waren. “Ik ben Cian, for the record.” Hij kon zelfs nog een mini gimlachje produceren, wonder boven wonder.

Nog steeds was zijn blik op de bruinharige dude gevestigd. Deze zag er eigenlijk wel vrij relaxed uit, naja toch relaxter als de meeste mensen die hij hier al had gezien. Naja, kinda logisch als je in een kliniek vol nutjobs zat niet? Maar afgezien van alle andere, leek die gast echt wel van zijn eigen rustig. De boerderij was daar natuurlijk wel voor en zo, tot nu toe had hij nog nooit iemand ontmoet die geen psychische problemen had. I mean, hij zelf was een brandstichter een van de ergste van zijn leeftijd, maar hij had verder niets anders wat mis was in zijn hoofd of zo. Althans toch niet waar hij van op de hoogte was gebracht. Sean zag zich altijd als een van de normalere mensen die hier zat, misschien was hij dat wel maar na ja hij had over zijn eigen gestoordheid niet te beslissen anders was hij wel weer al lang vrij gekomen.
Wanneer de jongen waar hij zo net tegen had gesproken achter zich keek om te checken of het wel echt tegen hem was glimlachte Sean oprecht. Blijkbaar was hij dus echt nieuw. ‘Ik heb het tegen jouw hoor.’ Besloot hij maar te zeggen. Als antwoord op zijn vraag knikte hij even naar de dieren. ‘Ik moest ze vandaag te eten geven.’ Sprak de jongen alsof hij echt leuk vond om het te doen. Maar ja het was dus het tegengestelde, liever bracht hij zijn dag gewoon door buiten zonder iets te doen en met een paar mensen die hij kende. Maar dit was iets wat elke patiënt wel is een keer moest doen, en tja vandaag was het dus wel echt aan hem. Cian, nope de naam klonk geheel onbekend. Ah well, dan had hij nu een nieuw iemand gevonden waarmee hij wat tijd kon doden zolang hij hier vast zat. ‘Ik ben Sean, en je bent hier nieuw is het niet?’ Meestal drong het tot de nieuwelingen niet meteen door dat er in de boerderij amper toezicht was, afgezien van de camera’s dan. Maar hier konden ze toch meestal ongestoord zitten. Door sommige, waaronder hij, al meerdere malen juist om die reden gewoon misbruikt. Maar toch werden ze er niet slimmer op hier, de beveiliging hier was nog steeds niet versterkt. ‘Dus vertel is, waar kom je vandaan?’ Sean was is voor een keertje oprecht geïnteresseerd in iemand anders, die geen meisje was, dus daar mocht de jongen nog eigenlijk van geluk spreken.

De jongen leek hem wel aardig, hoewel hij zich natuurlijk kon vergissen. Maar dat deed hij over het algemeen niet al te vaak. Gelukkig maar, vroeger had hij zich te vaak vergist in mensen, en dat was nooit goed afgelopen. Maar het had voorgebracht dat hij er nu goed in was, wat weer een voordeel was. Zo moest hij het leven ook zien, na regen kwam zonneschijn, right? Niet dat je dat altijd in zag, want soms waren de regenwolken gewoon te druk, om nog door te kunnen kijken, en voelde je niks anders dan de druppels op je huid, en de bewolkheid boven je hoofd, die je geen overzicht van het geheel meer gaf. De jongen was hem ook niet bekend, maar dat kon ook komen doordat hij hier nog net nieuw was. Een week hoogstens, maar het had hem al tijd genoeg gegeven om hem te laten beslissen dat hij hier niet wou blijven. Maar de details over dat plan moest hij jammer genoeg nog uitwerken. Als ze hier zelfs konden beslissen om te gaan, zaten er vast niet zoveel mensen vast.
“Ow.” Kwam er na alles uit. Een blos trok even over zijn wangen, en bleef daar toen. Hij haatte het als hij het rood op zijn kaken bemerkte, maar het was nu eenmaal een irritante trek waar hij niks aan kon doen. Wel, iedereen had zijn eigen dingen, toch? Vast wel. Zijn gezicht fronsde op het volgende antwoord van de jongen. Moesten ze hier zelf de dieren te eten geven? Ergens was het best wel logisch als je er over nadacht, en hij knikte toen bedenkelijk. Hij zou het vast ook wel eens moeten doen, hopelijk niet al te snel. Hij had geen idee hoe hij de dieren te eten zou moeten geven, en het vragen stond ook weer zo dom. Maar hij was altijd bang dat hij iets fout deed, dus het wel wel begrijpelijk, hoopte hij. Want in mensen die hem uitlachtten zat hij nu niet te wachten. De jongen vond het blijkbaar leuk om te doen. Misschien zou hij als hij hier lang genoeg bleef, het kunnen afkijken, dan hoefde hij niks te vragen! Hoewel wel dat wel zou betekenen dat hij nog met de jongen moest blijven praten, dus Cian hoopte dat er geen awkward stiltes zouden komen. Die kon hij niet uitstaan, en bleven hem nog lang achtervolgen in zijn slaap. Dan haalde hij zich altijd de dingen in zijn hoofd die hij beter had gezegt. Hij glimlachte even toen de jongen zijn naam zei. Sean. Het had makkelijk van zijn vaderland kunnen komen, dus dat was wel oke. “Ierland, Dublin.” Zijn accent was nu ook weer niet te duidelijk te verstaan, maar als je het wist, kon je het wel beamen. “En jij?” Hij kon de jongen niet echt ergens plaatsen, hij leek een algemeen type te zijn, dat wel uit elke staan zou kunnen komen. Toen fronsde hij zijn voorhoofd weer, “Hoe oud ben je eigenlijk?” De vraag had hij uitgesproken voor hij erg in had, maar zijn woorden terugnemen kon hij niet doen, dus liet Cian het er maar bij.

De blos die over de wangen van de jongen trok deed Sean even grijnzen. Was die dude nu gewoon veel te verlegen of was er iets anders aan de hand? Naja, anyways het was wel grappig dat Cian zo reageerde op hem. Als het al door hem kwam, maar aangezien hier niemand anders was dan hijzelf buiten de dieren kwam het waarschijnlijk wel door hem. Anders zou het maar vreemd zijn. Kort sloeg hij wat hooi van zijn armen af, duidelijk het plan om de boel hier in de fik te steken al helemaal vergeten. Voor nu dan toch. Zijn blauwe ogen richtte zich even op de hemel, deze begon langzamerhand toch wat donkerder te kleuren. Dus oftewel kwam er nu een regenbui aan, of ging het sneeuwen. Ergens hoopte hij op het tweede, want dan kon hij nog buiten blijven. ’Iedereen moet hier de dieren wel eens eten geven, meestal voor de nieuwelingen komt dat pas na een tijdje dus.’ Sean glimlachte even. Tuurlijk had hij gezien dat de jongen enigszins raar reageerde op het eten geven, maar ja wie zou dat nu niet? Het waren immers een paar licht gestoorde kinderen die hier zo maar bij de beesten mochten zonder enige vorm van begeleiding ook. Sean onderdrukte een geeuw, misschien had hij vannacht maar wat vroeger moeten gaan slapen. Naja, whatever voor amper te geslapen hebben had hij toch mooi geen wallen dus veel kon het hem eigenlijk niet schelen.
Dublin ea? Dat lag vergenoeg van zijn woonplaats vandaan, vandaar dus het lichte accent waar de jongen mee sprak. ‘Maar simpel uit New York.’ Grijnsde hij. Voor de meeste mensen was het de plek bij uitstek die ze wouden gaan bezoeken. De stad die nooit sliep, daar hadden ze wel gelijk in. Elk moment van de dag was er wel iets te doen in de stad, maakte niet uit van welke stand je kwam. Mweh, natuurlijk wou hij terug naar zijn stad. Je moest echt knetter zijn om hier te willen blijven. ’17, jij dan?’ Misschien wou de dude zo wel te weten komen hoe lang hij hier zat. Al kon hij dat evengoed ook gewoon vragen want veel kon het hem niet schelen dat Cian het wist. ‘Maar Dublin ea, vertel me is, hoe is het daar?’ Ooit ging hij wel eens een wereldreis maken of zo, tenminste als hij hier ooit kon ontsnappen. Zijn plan leek weer zeer aanlokkelijk te worden, maar een ding moest hij nog regelen dan, andere moesten al de bewakers af leiden zodat hij ongestoord verder kon doen. Dat zou nog wel een gemakkelijke klus worden, en als ze hem niet hielpen zorgde hij er wel voor dat ze werden opgesloten en dat ze met de gehele boel vergingen. Maakte hem echt niets uit. Zo lang hij, en de enkele mensen die hij wel mocht hier maar buiten raakte. De rest kon hem letterlijk gestolen worden. Even schudde Sean zijn hoofd, daar ging hij later wel over nadenken, als hij moest slapen of zo dan had hij tenminste de tijd om het plan mooi uit te gaan werken.

Hij had zin zichzelf een klap te geven. Maar dat was niet handig in bijzijn van anderen. Over het algemeen dachten mensen namelijk dat het raar was jezelf te slaan, en zeker als het was om het feit dat je ging blozen op de meest onnatuurlijk momenten. Maar uiteraard, hij kon zichzelf al genoeg voor gek zetten met zijn gedrag, en zichzelf een klap geven was helemaal niet nodig om op te vallen. Dat deed als loner als genoeg. Maar Sean leek hem wel mee te vallen. Hij had de mensen hier nog niet echt een kans gegeven, maar hij had ook reden daarvoor. Als hij zich wou afzonderen, dan was dat zijn keuze, toch? Hij knikte even in zichzelf, en werd zich toen weer bewust van Sean die iets verder stond, waarschijnlijk zich af te vragen waarom hij aan het knikken was. Ahja, als hij er maar niet vroeg, was het wel ok. Een zuchte rolde over zijn lippen, en hij keek de jongen weer aan. Hij zou de dieren ooit ook eten moeten geven. Een halve grijns kwam op zijn gezicht, ow geweldig. Hij zou waarschijnlijk aan de enigste persoon met wie hij had durven praten – Sean-, gaan vragen of hij met hem mee wou gaan – awkward-, en dan snel wegrennen en het eten bij de jongen dumpen. Goed plan? Nee. Maar het was iets, en hij was bang dat hij het anders zou verpesten. Misschien kwamen ze wel expres kijken hoe die nieuwe ging falen. Anderen zouden het vast niet begrijpen, maar hij had geen idee hoe hij met die dingen moest omgaan, en als je Cian een beetje kende, wist je dat hij serieus erover was. Een New Yorker? Die stonden ook niet over het algemeen bekend als het kliniek type. Maar je had overal gevallen. De vraag wat er mis was met de jongen schoot even door zijn gedachten, maar Cian drukte hem weer weg. Was dat niet ongepast? Als iemand hem zou vragen waarom, zou hij waarschijnlijk of gaan huilen, of een woedeaanval krijgen, die had hij wel vaker de laatste tijd, alhoewel hij zich daarna twee keer zo slecht voelde door de ravage om hem heen. Maar tegenover Sean zou hij kalm blijven, beloofde hij zichzelf. De jongen was aardig tegen hem, en misschien zouden ze elkaar ooit eens vrienden kunnen noemen. Hij had te weinig ervaring met socializen, om daar echt zeker van te zijn, maar over het algemeen zaten ze op de goede weg, toch?
“16.” Antwoordde hij simpel. Hij was vorige zomer eindelijk toch 16 geworden, wat alweer zo lang geleden leek. Maar er was in tussentijd ook veel gebeurd, kon je zeggen. Hij had het nooit echt gevierd, maar dat was in z'n ogen ook niet nodig geweest. De volgende vraag liet hem even in stilte verzonken zijn. Dublin? “Veel .. pubs.” Zei hij aarzelend. “Maar het is er best wel gezellig, hoewel we toch vaak last hebben van het weer van het UK. De omgeving is echt mooi, als je genoeg hebt van de stad, dus het is algemeen wel goed, denk ik. Maar veel mensen gaan uiteindelijk toch de kroegen in, dus het is erbuiten redelijk stil. Je hebt natuurlijk wijken, want het is nu niet weer zo'n rijke stad, maar als je daar niet komt, kan er ook niks gebeuren.” Sloot hij zijn zin af. “Redelijk saai eigenlijk, ik was vooral thuis te vinden. Maar New York. Waar uit New York, Manhattan, Upper East Side, Brooklyn, Queens?” Hij glimlachte even oprecht, bij de gedachten aan de serie die zijn zus altijd keek. Maar dat waren de enigste die hij kende.