I'm So Sorry [Matt]

Lynn was ondertussen enkele honderden meters verwijderd van de hooischuur. Ze was nu wel zeker dat het meisje haar niet in een keer weer achter na zou rennen. Eigenlijk zou ze naar de ziekenzaal moeten gaan, maar dat durfde ze niet. Ze zou moeten opbiechten wie het had gedaan en dan moest ze het vertellen. Anders zou het misschien nog wel veel pijnlijker worden. Lynn wilde het ook helemaal niet zeggen, ten eerste. Omdat ze zich alsnog schuldig zou voelen, al deze mensen hier waren gestoord. In wat voor vorm dan ook, allemaal. Misschien wist dit meisje helemaal niet wat ze deed.
En de andere reden… Als het meisje erachter kwam dat zei het had verteld. Wat ze sowieso te weten zou komen, want ze zouden haar een straf geven. Misschien zou ze haar dan wel vermoorden ofzo. Niet dat haar leven extreem veel waard was, maar dood, dat wilde ze ook niet. Het ging nu allemaal behoorlijk slecht, maar eer zij een moordneiging had. Dat duurde langer, ze was geen zwakkeling! Nee, dit was dus iets wat ze tegen níemand zou vertellen. Ze verzon wel iets over dat ze depressief was, of dat ze ergens vanaf was gevallen.
Op dit moment, wilde ze gewoon even uitrusten in de tuin. Misschien maar de picknickplek, daar stonden bankjes enzo. Ze keek voor zich uit. Met een hand leunde ze tegen een boom. Zo ver had ze nog niet gelopen, maar ze was nu al kapot. Het deed pijn. Ze zou willen dat ze een doekje bij had, helaas was dat niet zo. Haar bloedneus was dan wel gestopt met bloeden, maar voor haar gevoel was haar hele gezicht rood. Waarschijnlijk was dat ook wel zo, en ze wilde er niet zo aandachttrekkerig bij lopen. De eerste persoon die ze tegen zou komen zou haar geschokt aankijken en waarschijnlijk een hoop vragen hebben.
Daarom richtte ze haar blik op het gras toen ze verder liep, haar rode haren liet ze een beetje voor haar gezicht hangen, hopend dat het niet op viel. Ze liep zo door, het bloed in haar mond wende, ze proefde het bijna niet meer. Haar oog keek niet echt lekker, die werd vast snel blauw. Ze liep door, niet struikelend en keek weer op, haar haren weer naar achteren. Daar stond het bankje waar ze al een tijdje naar op zoek was. Langzaam liet ze zich er op zakken en draaide haar benen onder de tafel. Zachtjes legde ze haar hoofd op de tafel en zuchtte, ze zou wel in slaap kunnen vallen. Maar dat mocht niet, ze wilde niet dat iemand haar zou zien. Ze moest opletten en weggaan als er mensen kwamen. Die haar dan op deze manier zouden zien.


- Ik ben niet zo tevreden, voor mijn gevoel is hij langdradig. Maarja, voilá, anders komt er nooit een topic xD -

Met Eowyn op zijn schouder wandelde Matt in een langzaam tempo door het kliniekgebied heen. In zijn oren zaten oordopjes gevuld met luide muziek, en Matt’s handen zaten nonchalant in zijn zakken. Iedere keer dat er een zwijmelliedje opstond, switchte Matt snel naar een ander liedje. Met een zuur gezicht dacht hij terug aan wat er vanochtend gebeurd was. Hij had Lynn leren kennen, was verliefd geworden en een of andere bewaker had alles verpest. Matt had de blik van haar wel gezien toen ze de kamer uitwandelde. Die stond geschokt, misschien ook gekwetst. Eigenlijk wist hij het niet zeker. Matt was altijd al moeilijk geweest in het inschatten van emoties, en vooral die van meisjes. Normaal hielp Eowyn hem daar altijd mee, maar deze keer had ze het vertikt. Ze wilde niks zeggen, bang om de verkeerde woorden te spreken. Het was lastig praten tegen iemand die verliefd was.

Verliefd. Matt snapte niet hoe het kon. Hij kende Lynn hooguit een uurtje, misschien zelfs minder. Toch was het echt haar gezicht, haar stem die steeds door zijn hoofd spookte. Als een vervelende mug die perse jouw bloed wil drinken. Alleen was Lynn dan niet vervelend. Matt snapte het allemaal niet. Hij was verward en gekwetst omdat Eowyn geen aanstalten maakte om te helpen. Ze zat daar maar zwijgend op zijn schouders. Het irriteerde hem, maar het irriteerde hem nog erger dat hij zich aan Eowyn irriteerde. Nu kon hij het toevoegen aan zijn bakje emoties die hij nu voelde. En dat waren er veel. Heel veel.
Matt zette zijn muts recht en hij huiverde. De koude verkilde hem tot op zijn botten, maar dat was niet het enige dat ervoor zorgde dat zijn ruggengraat rilde; hij had diep van binnen het gevoel dat er iets ergs ging gebeuren. Dat iets hem heel erg ging laten schrikken. Eowyn moest hetzelfde gevoel hebben. Het elfenmeisje zweeg nog steeds als het graf en haar spiertjes waren gespannen. In de verte was al het silhouet te zien van vele picknick tafels en Matt kneep zijn ogen tot spleetjes. Wat was dat voor donker ding dat op de tafel lag? Zijn nieuwsgierigheid was gewekt en Matt versnelde zijn pas. Ook Eowyn staarde naar het ding op de tafel, en ze beet op haar lip. Terwijl Matt liep werd het steeds donkerder en donkerder, tot hij geen hand meer voor ogen zag. Om de tien meter stond er een lantaarnpaal die een zwak geel schijnsel voortbracht en dat gaf de picknick plek een sprookjesachtig uiterlijk. Toen Matt aan het uiteinde van de eerste picknick tafel stond liet hij zijn blik over de donkere bult glijden. Nu pas zag hij dat het een meisje was, en een angstig voorgevoel nam bezit van hem. Met trillende handen van de kou veegde hij de haren uit het gezicht van het meisje, en zijn ogen werden groot. ‘’Lynn? Mijn God, Lynn je bent helemaal koud. Wat doe je hier in het donker?’’ Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe een straaltje donkere vloeistof vanaf de picknicktafel druppelde en Matt’s ogen gleden naar Lynns gezicht. Ze zat onder het bloed! Met een verschrikt gezicht plofte hij op het bankje, en hij zette de rillende Lynn op zijn schoot. Misschien dat hij nog wat warmte kon bieden. Hij pakte een pakje tissues uit zijn zak en begon met zachte bewegingen het bloed van Lynns gezicht te vegen. Hij streek haar haren uit haar gezicht en zijn ogen stonden ernstig. ‘’Wat is er gebeurd Lynn?’’


--Sorry sorry voor de laatheid!

Ze zat al een tijdje stil, of nouja. Stil. Eigenlijk was ze aan het rillen. Toch bleef ze op tafel liggen en luisterde naar de stilte om haar heen, naar het geluid van haar tanden die tegen elkaar klapperde. Langzaam stopte het getril en voelde ze de koud minder, alsof ze niks voelde. Haar ogen waren gericht op de tafel, die rood was. Een gedeelte van het bloed was in de tafel getrokken. Ze zat hier eigenlijk wel goed, het was zo stil. Zo rustig, er hoefde niks. Maar toch begon het wel behoorlijk koud te worden.
Haar benen voelde verstijfd, alsof ze letterlijk bevroren was. Maar dat viel wel mee, ze kon heus nog wel helder denken. Ze kon heus nog wel lopen. Het ging allemaal prima, bovendien. Wat zou ze moeten doen als ze opstond. Het was toch donker, waarschijnlijk werd er gezeurd dat ze zo laat terug was en dat het gevaarlijk was om laat rond te hangen. Moeizaam sloot ze haar ogen om ze vervolgens weer te openen. Misschien kon ze hier wel gaan slapen ofzo…
Vaag op achtergrond hoorde ze geluid, alsof er iemand op haar af kwam lopen. Waarschijnlijk een bewaker die haar meenam naar de inrichting. Daarom bewoog ze niet en bleef liggen. Nog steeds zonder beweging voelde ze warme handen die haar haren aan de kant veegde. Hete handen zelfs, of was het gewoon het verschil? ”Lynn? Mijn god, Lynn je bent helemaal koud. Wat doe je hier in het donker?”
De stem was niet die van een volwassen man. De handen die haren uit haar gezicht streken waren ook niet van een oude man. Bewakers zouden nooit zo tegen haar doen of praten. Die noemde haar bij een nummer en sleepte haar gewoon direct mee zonder iets te zeggen. Dit was een jongen. Matt. Ze had zijn stem meteen herkend. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. Ze keek hem aan en zag dat hij geschrokken keek. Vast door het bloed. Achja, daar kon ze heus wel tegen.
“Gewoon een beetje liggen…” zei ze sufjes als antwoord op zijn vraag en voelde hoe ze op zijn schoot getild werd. De warmte die hij uitstraalde liet haar wel opknappen. Ze kroop wat tegen hem aan en probeerde zo veel mogelijk warmte op te nemen. Het bewegingloze gevoeloze wat eerst was veranderde weer in het rillen, het gevoel was vervelender. Ze voelde de kou meer, maar toch was het gevoel nu beter. ”Wat is er gebeurd?” Ai, die vraag… Dat was pijnlijk. Ze voelde hij met de tissues voorzichtig het bloed weghaalde, dat vond ze lief. Maar ze wist als ze nu ging zeggen wat ze moest zeggen, dat hij boos werd. Toch moest ze het vertellen.
“Iets heel stoms…” mompelde ze. Met een trilling in haar stem, van de kou en van de herinnering. “Ik was ehm weg… En daar was een jongen en hij zoende me en toen…” ze slikte en keek weg. Lynn kroop iets van hem weg, zover als dat kon. “Toen kwam er een meisje binnen en ja die ehm, sloeg me soort van in elkaar.” Het was niet dat ze het allemaal makkelijk zei, ze wilde het juist zo snel mogelijk zeggen. Met haar trillende stem, ze wilde niet zwak overkomen. En ze hoopte dat als ze het snel zei, hij het hopelijk ook minder zwaar op zou vatten. Maar natuurlijk zou hij dat niet doen en verdient ook.

Lynn bleef maar rillen en rillen, dus drukte Matt haar stevig tegen zijn borst. Even twijfelde hij eraan of hij zijn kin zachtjes op haar hoofd kon laten rustten, maar hij besloot het niet te doen. Wat zal ze wel niet denken? Dat hij haar meer dan simpelweg leuk vond, wilde niet betekenen dat dat ook wederzijds was. Al zou het natuurlijk wel heerlijk zijn. Nee, beter nog; het zou geweldig zijn. Hij zou dan haar haren achter haar oren strijken wanneer Matt wilde, en misschien zou hij zelfs haar lippen kunnen proeven. Matt sloot zijn ogen en zijn kin rustte uiteindelijk toch lichtjes op Lynns hoofd. God, dat zou geweldig zijn..
Stop! Hij mocht nu even niet aan zichzelf denken, eerst moest hij Lynn hier weg zien te krijgen. In ieder geval op een wat warmere plek. Als ze mee zou willen dan. Aan haar antwoord kon Matt afleiden dat ze er niet bepaald problemen mee had om hier te blijven liggen. Toen Lynn tegen hem aankroop glimlachte Matt flauwtjes en hij beet op zijn lip. Eowyn voelde aan de pols van Lynn en ze keek Matt bezorgd aan. ‘’Matt, ik heb het gevoel dat er dadelijk iets gaat gebeuren. Ik weet niet wat het is, het voelt alleen zo vreemd. Het maakt me bang.’’ Matt knikte en bereidde zich voor op het ergste. Wie weet wat er ging gebeuren, zou haar antwoord op zijn vraag negatief uitpakken voor hem? Lang hoefde hij niet te wachten, en hij luisterde geconcentreerd naar haar woorden.
‘Iets heel stoms… Ik was ehm weg… En daar was een jongen en hij zoende me en toen…’ Matt beet op zijn onderlip, en hij slikte. Lynn schoof weer een eindje van hem weg en hij sloot zijn ogen. ‘Toen kwam er een meisje binnen en ja die ehm, sloeg me soort van in elkaar.’ Matt zuchtte en hij wreef door zijn haren. Tja, wat moest je dan zeggen? Hij wist het niet, het leek hem eerlijk gezegd ook beter als hij zijn stem niet gebruikte. Iets in hem zei dat die niet helemaal honderd procent zou werken. Hij zou misschien gebroken kunnen zijn door alle emoties.
Emoties, ja die voelde Matt. Hij voelde zich gekwetst, geslagen. Alsof Lynns woorden het laatste restje hoop uit hem gemept hadden. Hij schoof Lynn van zijn schoot af en stond op. Eowyn kroop onder zijn grijze muts, en Matt liep weg zonder verder nog iets te zeggen. Hij liep steeds verder en verder, tot de picknickplaats uit zijn ogen verdwenen was. Hij ging op de grond zitten langs een boom en verborg zijn gezicht in zijn handen. Shit. Waarom dit nu weer? Was hij voor het eerst verliefd, werd het op zo’n lompe manier kapotgemaakt. Goed, Matt gaf het toe; het was ook allemaal te mooi om waar te zijn. Natuurlijk zou hij zijn gevoelens niet kunnen uiten. Hoe wilde hij dat doen? Hij zat in een kliniek vol gekken, vol mensen die hun verstand aan het kwijtraken waren. Hoe wilde hij hier ooit iets opbouwen met iemand? Ze zouden voor altijd opgesloten zitten. Het deed Matt pijn om zo te denken. Dat was eigenlijk niks voor hem, dat pessimistische gedoe. Eowyn kroop onder zijn muts vandaan en sprong op zijn schouder. Ze sloeg haar armpjes voor zover dat kon om Matts nek en een zucht ontsnapte aan het sierlijke elvenmondje. Matt glimlachte en knipperde even met zijn ogen toen er een druppel op zijn neus viel. Regen? Het antwoord kwam al snel; niet veel later kwam de regen met bakken uit de lucht en Matt deed zijn capuchon op. Eowyn zocht ook een droog plekje op en Matt zuchtte. Of hij het nu wilde of niet; Lynn schoot weer door zijn hoofd heen. Zou ze nog steeds op dat picknickbankje zitten? Ze had er nogal slapjes uitgezien toen Matt haar achtergelaten had. Wat als er nu iets gebeurd was, of dat een of andere vent dat ook opgemerkt had? Wie weet wat er kon gebeuren. Matt wilde niet eens dènken aan wat er kon gebeuren. Een gevoel van spijt overstemde al zijn andere emoties, en plotseling stond hij op. Hij mòest weten hoe het ging.

En dus ging Matt weer terug naar het picknickveld. Hij volgde de weggetjes die hij eerder al gevolgd had. Echter ging het deze keer moeilijker omdat het nu pikkedonker was. Af en toe struikelde Matt bijna over een uitstekende steen en hij had moeite om zijn evenwicht te bewaren. De lantaarns verlichtten de weg ietsjes, maar niet genoeg om echt goed te kunnen zien.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, was Matt weer bij de picknickplek. Lynn lag in de stromende regen op de tafel en met een kleine aarzeling stapte Matt naar haar toe. ‘’Lynn?’’ Hij moest moeite doen om boven de wind uit te komen. Het ging nu steeds harder en harder regenen en waaien. Toen Lynn geen reactie gaf riep Matt haar nogmaals, deze keer met een zwaardere stem. Toen ze weer niet reageerde schudde Matt aan haar schouder en Lynn viel slap opzei. Ze rolde van het picknickbankje af en ze was op de grond gevallen als Matt haar niet opgevangen had. Haar ogen waren gesloten, haar huid lijkbleek en haar lippen blauw. ‘’Lynn!’’ Matt’s stem klonk paniekerig, en even wist hij niet wat te doen. Schuldgevoel en paniek wervelden om elkaar heen in Matt’s hoofd en keek om zich heen. Was er niemand die hem kon helpen? Wat moest hij nu doen? Hoe moest hij dit oplossen. ‘’Eowyn!’’ Matt brulde zo onderhand nu, zijn stem overslaand van angst. Het elfenmeisje kwam haastig aangefladderd en sloeg haar sierlijke handje voor haar mond toen ze Lynn zag. ‘’We moeten haar hier weg zien te krijgen!’’ Eowyns had moeite om over het gebulder van de wind te komen en Matt knikte. Eowyn streek over het voorhoofd van Lynn en door dat gebaar veranderde er iets. Alles ging plotseling in slowmotion en Matt veranderde van paniekerig naar ijzig kalm. Plotseling wist hij wat hij moest doen. Matt hurkte bij het Lynn neer en sloeg haar slappe armen om zijn hals. Vervolgens tilde Matt haar op. Zijn ene arm ondersteunde haar rug en zijn andere arm ondersteunde haar onderlijf bij haar knieholtes. Voorzichtig kwam hij omhoog, zichzelf verbazend over het lichte gewicht van haar. Goed, dat was nu niet belangrijk. Voorzichtig maar snel wandelde Matt naar het kliniekgebouw en hij keek even zijdelings naar Eowyn die naast hem fladderde. Alles ging nog steeds in slowmotion. Het bewegen van haar vleugels die moeite hadden om haar vooruit te krijgen door de harde wind, het geconcentreerde gezichtje en de boomtakken die heen en weer zwierden. Soms moest Matt zijn evenwicht weer hervatten als hij bijna struikelde, maar uiteindelijk was hij toch bij het kliniekgebouw. Hij haastte zich met Lynn in zijn armen naar binnen en stoof naar de kliniek. Daar legde hij haar op een bed en hij riep met bulderende stem enkele dokters. Hij kon nog net het haar van Lynn uit haar gezicht strijken, voor hij naar achteren geduwd werd. Matt werd de kamer uitgestuurd en hij zakte tegen de muur omlaag. Nu pas voelde hij dat zijn kleren doorweekt waren, en nu pas voelde hij de koude die als een ijzeren tang zijn botten in de greep hielden. Matt voelde zich belabberd, maar dat deed er nu niet toe. Hij moest wachten op Lynn.