I feel lost inside this melody It's like a fantasy, except this is called reality.

Laatst aangepast door Cayne op do feb 16, 2012 3:47 am; in totaal 5 keer bewerkt

Een jongen met oranjebruin haar keek oplettend om zich heen, aan beide kanten zat een bewaker, zijn handen zaten vast door middel van handboeien. Wat hem eigenlijk best beangstigde, wat als de auto nu zou kantelen? Waar kon hij dan heen, nergens, want hij zat vast. Woedend keek Cayne opzij, zijn ogen maakte contact met die van zijn boosdoener. Zijn lichtblauwe ogen drongen diep door in die van de bewaker, vroeger was dat altijd een probleem geweest voor Cayne, om mensen in hun ogen te kijken, omdat hij dan hun gevoelens wel kon pijlen maar niet kon voelen. In een paar jaar had hij er toch veel vooruitgang in geboekt, hij wist er nu zelfs gebruik van te maken. Toch durfde de Cayne niet in de spiegel te kijken, de kans dat hij die kapot sloeg en vervolgens een scherf zou gebruiken om zijn keel door te snijden was te groot. Hij vermeed dan ook badkamers en truck’s –want ja, op trucks zaten nog al grote zij-spiegels- het ergerde hem echter ook dat hij tussen twee bewakers in zat, wat the hell moesten die dude’s van hem. Hij had toch geen overval gepleegd ofzo, gekken dat ze waren. Ruw hadden ze hem uit zijn les gesleurd, waardoor Cayne een woedeaanval kreeg, wantja, niemand mocht hem toch aanraken. Zo was dat nou eenmaal, dan schoot hij ontzettend in de stres. En stres was nooit goed, want van stres kwam woede, en van opgekropte woede kwam een woedeaanval. Toch had de jongen al wel wat levenservaring, 17 jaar om precies te zijn. En in die jaren had hij steeds beter met zijn autisme om kunnen gaan, en met zijn agressie. Dus bereide Cayne zich al voor op wat er komen ging, want ooit zou de auto stoppen. Dat moest wel, een auto kon niet oneindig lang doorreiden, want de auto had benzine nodig. En op dat moment zou hij toe slaan.
Het was erg jammer, maar een tank-stop zou er nooit komen, want toen de auto stopte –na een lange reis door een kale zand vlakte, waarin Cayne bijna in slaap was gevallen totdat ze door een onbekend dorp heen reden- en de portier open werd getrokken, en hij naar buiten werd gedwongen, stonden ze voor een grijs, groot gebouw. Een gebouw dat Cayne nog nooit eerder had gezien, het zag er dreigend uit alsof het zich elk moment op hem kon storten. Hoewel dat vast niet zou gebeuren, was het mogelijk. “Loop” Sprak een van de mannen, de man wilde zijn hand al op Cayne’s schouder leggen, maar door zijn snelle reflexen knalde zijn handpalm op tijd tegen die van de bewaker. Snel liep Cayne door, een paar passen te hard zijn ogen zochten alle mogelijkheden om te ontsnappen, maar die waren er niet, ze waren al binnen. Binnen de poorten, en in het gras stond een akelig oud bord met daarop: “Welcome to Disturbia clinic.” Wtf, clinic? Hij was toch niet een of andere gek ofzo, hij had niks gedaan op een paar vechtpartijtjes na, maarja, wat verwachte je ook van 20 jongens en 7 meisjes in een klas proppen. Voordat Cayne ook maar verder kon kijken voelde hij toch die zware hand op zijn schouder, woedend draaide hij zich om maar plots werd zijn beweging gestaakt door een hand die zijn andere schouder stevig vast pakte, met zijn handen kon hij echter ook niks doen, want die zaten in de boeien. Even sloeg Cayne zijn oogleden neer, om even tot rust te komen, en al snel bracht hij zijn benen stap voor stap voor zich uit, hij werd “begeleid” door de bewakers en met zijn 3’en liepen ze door een massief houten deur, daarbinnen was het grijs, alles was grijs of wit, of grijs. Heeeeel veel grijs, veel tijd om rond te kijken kreeg hij niet, want na een paar passen liepen ze al een trap op, weer grijs, waarna ze in een ruimte kwamen, eerst werd hij gefouilleerd. Zijn zakken werden leeg gehaald en een paar muntjes kwamen tevoorschijn, ook zijn zakje kauwgum en zijn Ipod met zijn WeSC headphone werden ingenomen. Tot zijn ergernis.
Daarna werd hij naar een kamer gebracht waar meerdere mensen rond liepen gek genoeg was het hier niet helemaal grijs, maar bijna helemaal wit. “Ga maar.” Sprak een van de mannen, rustig liep Cayne de ruimte binnen, hij voelde zich kaal en incompleet zonder zijn headphone en Ipod, want normaal klonk daar iets als de Wasted Penguinz doorheen, maar nu niet, of wel, maar stond zijn WeSC niet op zijn kop. Cayne zocht de ruimte door, hier en daar stonden wat jongeren te praten, en hier en daar stonden wat stoelen. Cayne besloot die ene in de hoek te nemen, rustig plofte hij neer, zijn hand stak hij in zijn broekzak, ervanuitgaande dat zijn Ipod daar zat, maar ohja, dat was ook zo. Die had hij niet meer.

[Woodz]

Voor de zoveelste keer was de magere jongen ontsnapt uit de drukte van de eetzaal. Het was moeilijk om aan de aandacht van de bewakers te ontsnappen, maar hij had de kans gegrepen toen een jongen een andere patiënt had gemept. De overvolle refter was een lastige plek om onopgemerkt te blijven. Er zaten natuurlijk anderen aan de tafel. En aangezien hij hier al een tijdje was, herkenden ze hem ook. Toch had hij er op gelet om niet teveel van zichzelf prijs te geven. Niemand had het recht om hem te vragen waarom hij hier zat. Dan brak er iets en sloeg hij door. Gelukkig was het nog niet voorgekomen. Het liefst zou hij dat zo houden. Daarom sloop hij behoedzaam door de gangen. Hij keek geen enkele patiënt aan en hield zijn ogen strak op een punt in de verte gericht. Eigenlijk keek hij nergens specifiek naar, maar dat kon niemand iets schelen. Nog steeds had hij het gevoel dat hij hier niet thuishoorde. De gevallen die hier opgesloten waren, leken niet op hem. Hij kon zichzelf beheersen. Totdat iemand een gevoelig onderwerp aansneed. Of als iemand heel bedreigend op hem overkwam, dan flipte hij helemaal. Dan vielen er gegarandeerd slachtoffers. Hij kon niet begrijpen waarom hij een jaar geleden niet terug kon vechten. Frozen to the bones. Door de shock, hadden ze hem verteld. Damn. Dankzij die shock van hen zaten er 14 littekens op z'n borst en buik. Door de shock was Alexander dood. Als Wood de kracht had gehad om met Alex mee te rennen, had hij hem dan weg kunnen trekken toen de auto van om de hoek kwam? Hij wist het niet, en het maakte hem zo verward dat hij niet wist waarom hij niks had gedaan. Hij had zelfs niet geprobeerd de aanvallers weg te duwen. Vanzelf ging zijn hand even onder z'n T-shirt. Zijn hoofd trok opzij toen hij met zijn vingers over een van de littekens ging. Sommige van steekwonden, andere van snijwonden. Een lang litteken liep van over zijn rug naar zijn zij. Wood nam zijn eigen pols beet en hield zichzelf stevig vast. Waarom kwam hij er steeds weer aan? Slecht plan, slecht plan. Het ging automatisch.

Net zo automatisch en toevallig leek de jongen altijd opnieuw naar de witte ruimte te lopen. Deze plek kende hij, hier was er nog nooit iets bedreigends gebeurd. Dit was de plek in de clinic waar hij zich het meest op zijn gemak voelde. De donkere kelders waren niks voor hem. Het was te donker, net zoals de avond waarop ze hem bijna vermoord hadden. De lampen die in het park stonden, waren niet sterk genoeg om alles te verlichten. Net zoals de zwakke lampen in de kelders en de donkere gangen. Het schemerdonker leek net zo dreigend als de nacht waarop hij naar huis was gelopen. Wood keek snel de kamer rond. Veel volk was er niet, de meesten zaten nog te eten. Voordeel van extra vroeg gaan: de drukte ontwijken. Meestal stroomde de refter vol tegen het einde van de vaste tijden. Zijn blik viel op een jongen die afgezonderd in de hoek zat. Hij had de jongen nog nooit gezien. Hij zag er ook redelijk verloren uit. Wood herkende de situatie maar al te goed. De dag dat hij hier net gedropt was, had hij er ook ongeveer zo uitgezien. Misschien nog iets banger dan deze gast. Die zag er redelijk rustig uit. Hij ging op de jongen af en ging op een afstandje zitten. "Mind if I join you?" Vroeg hij. Stiekem wist hij niet wat hij van de jongen moest denken. De meeste gevallen hier waren ook anders dan ze op het eerste moment leken. Eigenlijk zag niemand hier er echt uit alsof ze hier thuishoorden. Ieder had zijn eigen situatie, waardoor hij triggerde. Sommigen hadden zelfmoordneigingen, anderen sneden zichzelf. Dat begreep hij niet. Hij was als de dood voor messen en bloed. "Nieuw hier?" Vroeg hij toen. Het kon ook zijn dat deze gast net uit een isoleercel ofzo kwam. Zo lang was hij hier zelf nog niet. Hij wist niet hoe lang je in zo'n cel kon flikkeren. De verhalen vertelden dat er wel patiënten waren die er maanden hadden gezeten. Puur leedvermaak voor de bewakers. Ook nu stond zo'n kleerkast bij de deur, om hen in de gaten te houden. Gewoon oogcontact vermijden. Wood wendde zijn blik af en keek de jongen weer aan, wachtend op een antwoord.

Cayne keek oprecht geïnteresseerd de ruimte rond, er waren verschillende mensen en de meeste van hen waren aan het eten, geluk voor hem, want veel zin in een sociaal gesprek had hij nu niet. Nee, hij wilde alles op een rijtje krijgen, waarom zat hij hier? Wat was dit? Zou hij zijn vrienden ooit nog zien? Was dit net als zijn vorige inrichting, maar dan anders? Was hij misschien over geplaatst omdat hij te vervelend was? Hij kon zich nog wel herinneren dat hij zijn klassenbegeleider meerdere malen had uitgescholden, want ja, ze behandelde hem nou eenmaal respectloos, en dan kreeg je dat soort dingen. Een scheve glimlach ontstond rond zijn lippen, hij vond het toen allemaal wel grappig, maar nu, nu niet meer. Waarom zou hij? Hij zat in een vreemd gebouw op een vreemde stoel, in een vreemde kamer met vreemde mensen. En nogmaals, wat moest hij hier? Waren die leipo’s nou zo dom? Dat ze een jongen als Cayne in één of andere rare kliniek plaatsten. Hij hoorde hier niet thuis, dat was wel duidelijk, misschien wilde Halifax Canadian –de naam van zijn vorige gesticht- gewoon van hem af? Hij wist het niet, en zou het waarschijnlijk ook nooit te weten komen.
Met een zucht keek hij naar zijn schoenen, zijn groene DC’s die hij ooit van een vriend had gekregen, er waren er maar een stuk of 50 van, dus ze waren een bezit waar hij trots op was. Ook zijn grijze vest was van DC, maar aan zijn vest was niks bijzonder’s te zien. Want ja, hij was gewoon grijs, net als alles hier. Cayne liet zijn ogen van zijn DC’s afdwalen en keek nogmaals de ruimte rond, zijn ogen bleven haken op het moment dat hij een jongen zag, die rustig op hem af kwam lopen. Cayne ging verzitten en wende zijn blik van de jongen af. Tot de jongen iets in zijn richting sprak, had hij het tegen hem? Cayne, die debiel die altijd over het hoofd werd gezien behalve als hij flinke klappen uit deelde? Snel liet Cayne zijn ogen over de jongen glijden, hij leek het soort waarmee hij wel om zou kunnen gaan, dus kwam hij tot zijn conclusie: “Take a seat, bro.” Was deze vent hier ook onterecht? Zoals Cayne natuurlijk, of zat hij hier met een reden? Was hij compleet gestoord, maar voordat Cayne daar verder overna kon denken werd er een nieuwe vraag gesteld, die dude had het wel op vragen hea? En die vraag was best raar, want ja, je zag toch zo wel dat hij nieuw was? “Nee joh, het lijkt alleen maar zo.” Sprak hij met een glimlach. Weer liet Cayne zijn blik over de jongen glijden, nog steeds niks bijzonder’s te zien. En het was –volgensmij- een goed teken dat hij zomaar een praatje aanging, toch? Cayne stak zijn hand uit, “Cayne, nice to meet you.”

De jongen had naar zijn sneaks zitten staren, mooie gevallen btw, maar uiteindelijk eindigde zijn blik bij hem. Wood keek hem even inspecterend aan. Hij zag er in elk geval niet extreem agressief uit. Zijn onderzoekende blik werd beantwoord, en hij werd ook gekeurd. Eerst wendde de jongen zijn blik af, alsof hij niet gestoord wilde worden. Hij trok zich daar niks van aan. Hij had het ook fijn gevonden toen Illuna bij hem was komen zitten de eerste dag. Hun gesprek had hen geleerd dat de bewakers echt overal waren. Ook nu. Hij wou absoluut geen conflict aangaan met zo'n dude. Tot nu toe was alles goed gegaan. Kwam omdat hij mensen gewoon ontliep. Als deze nieuwe hersens had, zou hij het waarschijnlijk niet in zijn kop halen om te vragen naar zijn probleem. Hij kon er niet over nadenken, dat triggerde hem meteen. Hij had geen zin om de eerste week al in een isoleercel te vliegen. Hij wist niet wat hij van die cellen moest denken. Het scheen dat je nogal vaak met een andere patiënt werd opgesloten. Een andere patiënt, die waarschijnlijk opgefokt was. Of werden ze ook gewoon random in die cellen gestopt? Dat kon ook. Voor de lol van de bewakers. Freaking sadisten. Toen hij de jongen aansprak, keek hij op. “Take a seat, bro.” Zei hij toen, en Wood ging zitten. Hij kruiste zijn armen, om zijn handen tegen te houden. Hij moest nog meer opletten, nog waakzamer zijn. Zijn blik gleed over de mensen die in de ruimte aanwezig waren. Ze zagen er rustig uit. Deze plek was zo vreemd. De meesten leken hier gewoon niet thuis te horen. Hijzelf zou nog perfect kunnen leven in de maatschappij. Zolang ze hem maar met rust lieten. Want hier was hij al een paar dagen rustig, toch? Geen bedreigingen van de omgeving, geen woede-aanvallen. Hij had ook minder problemen met slapen 's nachts. Niet dat hij veel sliep. Hoe langer hij wakker bleef, hoe minder kans op een nachtmerrie. Zo redeneerde hij. Hij overleefde het al een dag of vier. Tijd hield hij niet meer bij. Het was niet meer belangrijk. Hij werd nergens verwacht, hoefde nergens op tijd te zijn of hoefde niks af te hebben tegen een bepaalde dag. Tijd was nutteloos geworden.

?“Nee joh, het lijkt alleen maar zo.” Antwoordde de jongen op zijn opmerking. Een scheve grijns kwam om zijn lippen. De humor. "Like a boss", Zei hij vrolijk. De jongen stak zijn hand naar hem uit. “Cayne, nice to meet you.” Meldde hij. Wood grijnsde en schudde de hand van Cayne. "Wood", Zei hij, doelend op zichzelf. Natuurlijk. Wie zou hij anders bedoelen? De logica. "Ze houden je nu al in de gaten", Zei hij, iets zachter dan daarnet. "Heb je er een gebeten toen je binnenkwam ofzo?" Wood keek de bewaker oplettend aan. Zijn waakzaamheid kwam weer naar boven en hij spande zijn spieren aan. Erg groot of gespierd was hij niet. Hij was meer een vluchter dan een vechter. Daarom had hij zich niet verweerd op die avond. Frozen to the bones. Door de shock, hadden ze hem verteld. Zal wel. Dokters dachten altijd dat ze gelijk hadden. Daar gingen ze van uit. Wood wist niet waarom hij niks gedaan had. Hij dacht er ook nooit echt over na. Het was een deel in zijn geheugen waar hij liever nooit meer kwam. Op slot, in een hoekje, weg.

Weer keek Cayne naar zijn schoenen, ze waren ook zulke “beauty’s” Hij kreeg een glimlach van die gedachte, waarom kreeg hij toch altijd van die vreemde ingevingen? Strange. De jongen stelde zichzelf voor als Wood, hmz, hij was toch zeker geen bos ofzo, anyways coole naam. Was dat altijd z’n naam geweest? Of had hij het zelf verzonnen? Had hij een persoonlijkheid stoornis ofzo, tja, het kon allemaal. Best doeloos, maar Cayne was zeker tevreden over zijn naam gelukkig geen Alexander of Christopher ofzo, gewoon, eentje die makkelijk uit te spreken was. Dat hadden zijn ouders dan maar wel mooi goed gedaan. Hoewel er veel dingen waren die niet perfect waren in zijn opvoeding, op jonge leeftijd waren zijn ouders van de aardbodem verdwenen. Die nacht was zijn moeder nog naar zijn kamer gekomen, waar hij altijd no-live zat de gamen. Ze had gezegd: “Cayne, zorg goed voor jezelf hè.” Verward had Cayne omgekeken van zijn game Call of Duty Black Ops, iets wat hij zelden deed dus, omkijken en dan gekilled worden? Nooit, maar, voor deze ene keer had hij het toch gedaan. “Wat praat jij?” Had hij met zijn straatse accentje tegen zijn moeder gezegd. Toen had hij haar echt niet gesnapt, en dat zou hij ook nooit doen ook, hoe konden ze er zomaar vandoor gaan? Gewoon, poef, weg. “Laat maar, ga je zo slapen?” Sprak zijn moeder op haar beurt, “Jaaahaaaa zeik niet.” Had Cayne in haar richting gesmeten. Nu had hij er spijt van, spijt dat hij zo brutaal afscheid van haar genomen had. Flikker dat hij was, een vuile aap, hoe kon hij dat gedaan hebben? Oké, natuurlijk, hij wist niet dat hij zijn moeder daarna nooit meer zou zien. Hij dacht dat hij haar morgenochtend weer had kunnen groeten, om vervolgens sorry te zeggen. Maar dat was niet zo, nooit, nee echt niet. Gewoon weg. Net als zijn pa. Foetsie.
Cayne liet een diepe zucht horen, hij keek op en keek de jongen aan. “Die kerels zijn gwn raar vriend, ik zweer.” Toen Wood vroeg hij er een gebeten had ontsnapte er een lach uit Cayne’s mond, gebeten, hoe kwam hij erbij. “Nee bro, gewoon knokpartijtje jeweettogg.” Lachte hij, het viel hem eigenlijk nu pas op dat er een paar van die kerels in de ruimte waren, waren die er altijd? Dat kon toch niet, ze hadden toch wel wat privacy ofzo, right? “Ey, staan die spierbonken er altijd zo stoned bij?” Vroeg hij aan Wood, misschien wist Wood hier antwoord op, misschien ook niet. “Die kerel’s mogen echt wel is ff opdonderen swa.” Boos keek hij de kant op van de dichtstbijzijnde bewaker, dikke lul dat hij was, die bewaker dan hea, niet Cayne.

“Die kerels zijn gwn raar vriend, ik zweer.” Merkte Cayne op. Wood keek hem aan met een grijns om zijn lippen. "I know right", Fluisterde hij. Misschien had Cayne het nog niet door, maar het was niet goed om ze uit te dagen. Voor het minste werd je naar een isoleercel gesleept. En dat was nu de plek in de hele clinic die hij wou vermijden. Toch zo lang mogelijk. Zolang hij hen geen reden gaf, bleef hij er uit, toch? Hij vermoedde dat ze het net wel zouden aanspannen naarmate hij hier langer was. Ze konden het niet aan dat iemand zo lang ontsnapte aan hun ijzeren machtsgreep. Ze konden hem om elke reden in zo'n cel gooien. Zij maakten de regels hier. Als vonden dat hij in de isoleercel moest omdat hij ademde, dan zouden ze hem daar in gooien. Zo simpel was het hier. Cayne schoot in de lach toen hij vroeg of hij een bewaker gebeten had. Zo grappig was het niet. Het gebeurde wel eens hier, en dan liepen ze dagenlang pissed rond. Dan moest iedereen er aan geloven. Het waren momenten dat Wood zich zo klein en onopvallend mogelijk maakte. “Nee bro, gewoon knokpartijtje jeweettogg.” Zei Cayne droog. Wood vond dat de manier waarop hij sprak erg veel leek op de street language in Detroit. Hij praatte gewoon vrolijk mee. "Sure thing bro, maar het gebeurt wel vaker, en dan blijf je best zo veel mogelijk uit hun buurt", Raadde hij Cayne aan.

Hij had al snel door dat de jongen een rebels type was. Zoals er hier wel vele rondliepen. Gelukkig was hij nog niet al te agressief geworden. Wood schoot in de stress als iemand hem bedreigde. “Ey, staan die spierbonken er altijd zo stoned bij?” Hij onderdrukte een lach. "High on drugs, for sure", Merkte hij op. "Noh, ze nemen hun job nogal serieus, you know?" Zijn blik gleed even naar de bewakers, die koud terugstaarden, met een waarschuwende blik in hun ogen. “Die kerel’s mogen echt wel is ff opdonderen swa.” Cayne keek boos naar een van de bewakers, die iets in het oor van een van zijn collega's fluisterde. "Ze vinden het niet leuk dat we ons zo openlijk verzetten tegen hun gezag. Pas op, voor er klappen vallen. Echt serieus, bro, je wilt het niet aan de stok krijgen met zo'n dude", Zei hij zacht maar dwingend. Eigenlijk was hij gewoon bang. Bang omdat ze waarschijnlijk niet zouden aarzelen om fysiek geweld te gebruiken...

» A dream or reality?
» ~Welcome in my Fantasy~ [Matt]
» The pain inside of me is taking over everything.
» Beat me up inside my head [Open]
» lost