Beat me up inside my head [Open]

‘Kijk uit, als jij ze nu niet aanvalt vermoorden ze je later, kijk, die linkse, hij gaat je neerhalen, doe er iets aan!’ klonk het in Declan zijn hoofd. Declan keek lichtelijk gepijnigd voor zich uit, om vervolgens vanuit zijn ooghoeken naar de man links van hem te kijken. Hij was veel groter dan Declan, en Declan was zelf al groot, en sterk. Het maakte hem bang, straks gingen ze hem iets aandoen, de bestuurder reed vast naar één of andere moordkliniek. Daar zou hij dan zitten tot de dag wanneer hij werd vermoord. ‘Ja, dat is het precies, ga voor de bestuurder, als die neer is, stopt de auto, en kan je vluchten, dat is je enige kans om te blijven leven.’ Zei de stem weer. Twijfelend keek Declan voor zich, ‘DOE HET NOU! OF WIL JE DOOD!’ schreeuwde de stem. ‘Oké, oké, ik wil niet dood!’ schreeuwde Declan opeens uit het niets. In één snelle beweging vloog hij naar voren, en zijn geboeide handen sloeg hij om de nek van de bestuurder van de auto. Met de korte ketting die aan de boeien vastzat kilde hij de bestuurder die helemaal in paniek raakte. ‘Goedzo, zo moet het.’ Zei de stem en Declan wou dat het ophield. Hij werd vast gegrepen en de twee mannen naast hem zorgden ervoor dat Declan ermee stopte. Declan zat nog naar voren en keek de man kwaad aan. Maar toen de man hem bij de keel greep spartelde hij naar achteren. ‘Ik wil niet dood, niet dood, niet dood.’ Murmelde hij zachtjes, terwijl hij uit de auto werd geleiden. De zon scheen een klein beetje achter de grijze wolken, maar warm was het niet, integendeel, heel dit dorpje bracht een kille sfeer met zich mee. Even rilde hij en bleef hij staan, hij keek naar de mensen die zo raar naar hem keken, dat was ook niet bepaald wat je noemde beleefd. Oké, hij had net bijna een auto enorm hard laten crashen, maar dat was niet zijn schuld, ze wouden hem vermoorden, dood hebben, zoveel mensen wouden dat. ‘En deze mensen die je nu zo aankijken ook.’ Vulde de stem in zijn gedachten die zin aan. Declan keek even verward naar de mensen die wat fluisterden en afstand hielden ‘Wacht deze keer tot ze niet zo opletten.’ Zei de stem in zijn hoofd. ‘Maar ik ga helemaal niks doen, dacht Declan. ‘O jawel, wil je dat ze je vermoorden, ze willen je dood, net als iedereen.’ Zei de stem terug. Declan werd er zo verward van en toen hij voelde dat ze hem minder vast vasthielden, vanwege het lange wachten rukte hij zich los, hij rende op de mensen af en greep naar de eerste beste burger die er stond. Hij greep de man vast, net zoals hij de autobestuurder vast had gegrepen en wou hem stikken. Maar bij het zien van een bang klein kindje dat toekeek stopte hij, en zag hij de man wegrennen. Zijn blik was op het jongetje gericht en zachtjes zei hij ‘Hoi.’ Het kindje zwaaide en Declan werd weer terug meegenomen, hij keek achterom, en hief zijn hand op om terug te zwaaien, maar de mannen trokken hem ruw terug. Hij keek voor zich uit, en realiseerde zich wat hij net had gedaan, terwijl de stem in zijn hoofd hem begon uit te kafferen, tegen hem begon te schelden, en hem mentaal in elkaar sloeg. Een traan gleed over zijn wang toen hij het gebouw binnenliep en na een tijdje alleen gelaten werd. Hij keek rustig voor zich uit, de traan was allang weggerold terwijl hij daar zo zat, en in het niets staarde. Zijn naam werd geroepen en hij keek op. Hij werd gewenkt door een vrouw, die hem wat vragen wou stellen. ‘Ik heb gehoord dat je net al twee mensen hebt aangevallen?’ vroeg de vrouw. Maar hij kon er niks aan doen, hij zei niks en liep weg, de vrouw iep achter hem aan maar toen hij zich omdraaide, en een kwade blik in zijn gezicht stond schudde de vrouw haar hoofd even en liep weg. Meteen vertrok zijn gezicht weer, en voelde hij zich schuldig, terwijl de tweede stem in zijn hoofd verder klaagde, en hem uitschelden, en nog veel meer, sprak hijzelf terug met zijn eigen gedachten. Hij had ruzie met zichzelf, hij liep naar de bank en keek rustig voor zich uit toen hij ging zitten. Maar vanbinnen ging er een hevige strijd tussen Declan en zichzelf bezig.

-Open

Na die dag dat ze Percy was tegen gekomen voelde ze zich een stuk beter. Misschien omdat hij van vroeger was misschien omdat ze samen weer weg gingen. Alleen het probleem was dat Dahlia hier niet weg kon niet eerde dan dat ze genezen was en dat was ze nog lang niet. Maar ze had het hem beloofd. Dahlia zuchtte en keek naar haar bebloede handen. Ze had weer eens een aanval gehad. Dahlia werd plots in het niets boos en reageerde af op een spiegel. In haar handen zaten glassplinters en die werden er nu uit gehaald.

Dahlia wist dat ze in de gaten werd gehouden. Maar waarom kwamen ze niet toen ze die aanval had. Vonden ze het leuk om naar iemand te kijken die een uur lang haar vuisten kapot sloeg.
Blijkbaar wel want toen het afgelopen was kwamen ze haar pas halen. Dahlia beet op haar lip toen ze voelde hoe ontsmetting spul in de wond ging. Toen ze eindelijk klaar waren bedankte Dahlia de vrouw kort en stond op. Ze wou weg hier. Ze besloot eerst terug te gaan en een andere jurk aan te doen aangezien een witte jurk met bloed er niet lekker uit zag.

Die eenmaal uit deed ze een andere lange witte jurk aan. Ook dit keer deed ze haar schoenen weer niet aan. Terwijl ze deur achter haar in het slot viel liep ze een kant uit. Eenmaal in de algemene ruimte zag ze een jongen zitten die ze nog niet had gezien. Aarzelend stond ze naar hem te kijken. Daarna liep ze toch op hem af en ging zonder ook maar wat te vragen naast hem zitten. "Hey, Nieuw hier?" Vroeg ze. Terwijl ze hem aan keek.

Declan was zo geconcentreerd in zijn hoofd, terwijl hij ruzie maakte met zichzelf, dat hij het niet opmerkte toen er een meisje aankwam. Ze droeg een lange witte jurk, en had geen schoenen aan. Hmm, zo iemand had hij eigenlijk nog nooit gezien, nooit in zijn hele leven. De stem in zijn hoofd stopte bij het horen van een ‘hey.’ Gevolgd door een vraagje. Het meisje was naast hem gaan zitten en meteen schoten Declan zijn handen op een nonchalante manier naar zijn sjaal, die hij goed om zijn nek heen legde, zodat het er leuk uit zag, maar vooral zijn nek niet te zien was. Declan was gekleed in een trui, een simpele lange jeansbroek, en simpele schoenen. Die nogal afgetrapt waren, ja, hij was nodig toe aan een nieuw paar. Je zou hem dus zowat nooit zonder sjaal zien lopen, of met korte mouwen, vanwege die ene reden, de littekens en brandplekken, en nog veel meer die je dan zou zien. Sommige had hij zichzelf toegebracht, anderen waren nu weer toegebracht door andere mensen, bijvoorbeeld de populaire jongens uit zijn school, vonden Declan maar niks, omdat hij zogezegd hun meisjes inpikte, op zijn veertiende begon het, kon hij daar wat aan doen. Maar ja, daarvan had hij zo nu en dan een flink pak slaag van gekregen. En van zijn vader, die hem maar een watje noemt. En van zichzelf, maar dat was met gebruik van scherpe voorwerpen. En daarom dus ook die sjaal, ook onder die sjaal zaten de littekens, van zelfmoordpogingen. En dat liet hij dus liever niet aan anderen zien, maar dat was logisch, alsof je er voor ging kiezen om het iedereen te laten weten, en nagekeken te worden, nee, dat deed je niet. Dus verborg je het, zo goed mogelijk, en niemand ging het ooit te weten komen. ‘Kijk uit Declan, waarom wil ze weten of je hier nieuw bent?’ zei de vervelende en bevelhebbende stem in zijn hoofd weer. ‘Omdat ze nieuwsgierig is, dat zit n een mens, nieuwsgierig zijn.’ Zei hij terug in zijn gedachten, proberend de stem te negeren, en niet toe te geven. ‘Ohja, voor je het weet zit je in een cel in Polen, te wachten op je dood, je zal dood worden geslagen, door je vader, en al de rest.’ Zei de stem weer, nu meer intimiderend. ‘Wil ej dat ik haar aanval?’ vroeg hij in zijn gedachten, waarop de stem ja antwoordde. ‘Dat kan ik niet maken.’ Zie hij toen hardop, wel fluisterend, maar het kwam uit zijn mond. ‘Doe het dan, of zal je vader je in mekaar moeten komen slaan, ik heb gehoord dat hij heel erg goed overweg kan met een strijkijzer.’ Zei de stem gemeen. Een gekwelde blik kwam op zijn gezicht te staan, en hij ademde diep in en uit, hij negeerde het zo goed mogelijk. Maar hij zou de stem zo aanvallen als hij kon, maar dan viel hij zichzelf aan, en dat had hij al zo vaak gedaan, maar als hij sterk bleef, bleef de stem dat ook. Even slikte Declan en hij zei ‘Euhh, ja, net aangekomen.’ Zo kort mogelijk sprak hij met een zachte stem. Terwijl opeens de woede in hem kwam opborrelen. Waarom die stomme stem toch ook weer, die maakte hem altijd kwaad. Hij kon er niet meer tegen, het moest weg, het moest eruit. En van het ene moment op het andere stond hij daar, en trapte hij tegen een kastje dat naast de bank stond, het viel neer met een klap, en hij keek even rond, de bewakers zouden hem in de isoleercel stoppen als ze hem zo zouden zien. Kwaad ging hij terug zitten, de stem in zijn hoofd was hem aan het uitlachen, en hij kon er niet meer tegen, en nog iets, wat moest het meisje nu wel niet van hem denken? Ze vond hem vast rara of zo, zomaar opstaan, kwaad een kastje neertrappen, en weer gaan zitten. ‘Ik uhh,’ zei hij en hij richtte zijn blik even op meisje. ‘Sorry.’ Zei hij en hij hoorde nog steeds het lachen in zijn hoofd. Soms was het er, anders niet, maar nu had hij een slechtere dag, en ging de stem maar niet weg.