It's not the time to talk about Beauty. [OPEN]

Na alles wat ze had meegemaakt belandde ze hier? Gedwongen of niet, ze was hier en ze zou hier blijven. Het bracht haar gedachtenstroom en leven behoorlijk in de war maar misschien zou het helpen. Zo hield ze het zichzelf tenminste voor maar de onzekerheid nam met de seconde meer toe. Haar eerste nacht was een ramp geweest, de nachtmerries hadden haar geteisterd en haar wakker gehouden voor de rest van de nacht. Haar blauwe ogen staarde naar het water van de fontein. De vermoeidheid lag verborgen achter een masker, haar ogen waren zwart omrand en zou kon ze alles verbergen waar andere vraag zouden kunnen naar hebben. Met een blik over haar schouder keek ze naar wat jongeren die passeerde, ze kende hier niemand. Het enige wat ze haar getoond hadden was haar kamer en die had ze met veel afkeur gaande geslagen. Maar ze kon hier niet weg dus moest ze zich er maar bij neerleggen. Niet iedereen was het ermee eens, de stem die zo vaak haar gedachten onordelijk maakte drong nu ook door tot het voorste van haar ziel. 'Je denkt hier toch niet te blijven? Kijk om je heen Taylor, het is hier zielig.' Sprak het in haar gedachten. Niemand kon het horen enkel de reactie die Taylor erop gaf was hoorbaar en dat zorgde ervoor dat ze letterlijk zot werd verklaard. 'Ik heb geen keus.' Fluisterde zachtjes, enkel voor zichzelf.

Ze probeerde het gevoel van thuis hier niet, ze kende ook niemand maar had daar soms geen zin in. Ze was behoorlijk gesloten, kon enkel vrienden maken als de stem in haar hoofd dat wou. Het kon haar zo hard beïnvloeden dat ze soms niet in staat was om te praten. Ze bracht haar hand naar boven waardoor de vele armbandjes rond haar arm begonnen te rinkelen en speelde wat afwezig met een pluk van haar lange blonde haar. Wat andere van haar dachten kon haar gestolen worden, Taylor zag er niet echt normaal uit, haar kleding was gewaagd en soms niet gepast bij elkaar. Ze kon zeker wel een stylist gebruiken maar ze wou dat niet. Ze gaf het staren op en ging op het bankje zitten. Het water van de fontein gaf haar een zekere rust, de deiningen die het water maakte gaven haar een heldere geest. Goed want ze had het nodig. Ze draaide haar blik kort om en schrok van de persoon niet veel verder, hij/zij keek haar aan en Taylor wendde haar hoofd meteen weer af. 'Kunnen we niet vluchten? Zoek wat vriendjes en misschien vinden we een ontsnappingsroute.' Hintte de stem. 'Zwijg.' Mompelde Taylor meteen geergerd. Ze keek kort over haar schouder naar de persoon, hopend dat die haar niet gehoord had ... maar wat kon het schelen, er waren hier waarschijnlijk veel ergere gevallen ...

Steentjes knisperde zacht wanneer haar zwarte vans het grindpad raakte, stap voor stap waade Illuna zich een weg door een wereld waar niets nog zin had, of zo zag zij het toch. Met een zucht stapte ze voort en ze zag hoe haar adem kleine rokerige wolkjes vormden wanneer haar warme adem haar mond verliet. Al ongeveer een maand nu zat ze hier al, en nog steeds geen enkel teken van thuis. Niet dat ze het verwacht had, haar familie deed nu alsof ze nooit had bestaan. Een koude bries sloeg haar haar door de war wanneer ze een bocht nam en in de open Plek van de fontein terecht kwam. Eigenlijk had ze totaal geen idee gehad waar ze naartoe ging, ze zou toch altijd wel weer ergens bij de grote ijzeren hekken uitkomen om haar nog eens aan te kondigen dat ze echt in een gevangenis zat. Maar elke keer als ze buiten kwam, leidde haar benen haar Op een of andere manier hierheen. Illuna keek even rond, niet zo heel veel patienten kwamen graag buiten met dit winterweer net daarom dat ze deze tijd had gekozen. Illuna staarde voor haar uit, de tuin zag er zielig en gebroken uit, net als zij. De meeste planten hadden al hun charme verloren en waren doorgebogen onder sneeuw of doodgevroren. Illuna sloeg haar ogen neer en zuchtte weer. Hoelang zou ze hier nog zitten ? Zou ze vier ooit wel nog weggraken ? Onbewust brachten haar benen haar naar haar favotiete bankje maar toen ze aankwam zag ze dat er blijkbaar al iemand anders zat, even keek ze uitdrukkingloos naar het blonde meisje dat voor haar op haar bankje zat. Zacht liet ze zich neerploffen , "hallo" zei ze zacht terwijl ze tevergeefs een beetje vrolijk probeerde te klinken.

Taylor trok instinctief haar kin nog wat dieper in haar sjaal. De koude wind was feller geworden, minder aangenaam. Niet dat de winter aangenaam was, ze haatte het. Je altijd opzettelijk dik moeten kleden om zo maar de vriestemperaturen de baas te blijven, er was niets leuk aan winterkleding. Haar blauwe ogen staarde kort naar haar handen voor ze die weer diep in haar zakken stopte. Waarom was ze eigenlijk buiten gekomen? Om weg te zijn van de commotie, om weg te zijn van het gevangenis-gebeuren? Ze zuchtte en blikte kort opzij bij het zien van een meisje die naast haar kwam zitten. 'Vriendinnetje! Komaan Taylor zeg eens hallo terug, wees eens vriendelijk. Hoe meer vrienden je maakt hoe sneller je hier misschien weg kan.' Bracht de stem gretig in haar hoofd in. Taylor rolde willekeurig haar ogen, ze wilde er niet op in gaan want anders zou haar buur zeker denken dat ze zot was. Het meisje naast haar zag er nog niet zo bekend uit ... logisch ze was hier nog maar een dag. 'Hey.' Sprak ze even somber uit. Over wat kon er gepraat worden? Het weer? Hun opsluiting? Nee, dus zweeg Taylor even, ze staarde naar het water dat uit de fontein kwam en zuchtte weer zachtjes. Ze keek naar het witte wolkje dat oprees en richtte haar blik naar het meisje naast zich. 'Even weg van de stress en de commotie?' Vroeg ze wat normaaltjes, niet wetend over wat anders te praten. 'Lame!' Opperde de stem in haar hoofd, iets wat Taylor meteen negeerde ...

» Once upon a time
» time to be out...
» It's time.
» Being alone again. [OPEN]
» One way or another. << OPEN >>