It's time.

De wallen onder zijn ogen lieten zien dat het niet goed met hem ging. Langzaam kwam hij overeind om kort rond te kijken en zachtjes op zijn lip te bijten bij het voelen van hoe nat zijn bed wel niet was. Elke nacht had hij het nu al gehad, zoveel zweten, met erge wallen wakker worden, en aan Gwyn denken. Gefrustreerd stond hij op om met alle kracht die hij had hard tegen de muur te slaan. Maar erg hard was het niet, hij voelde zich gewoon dood, morsdood. Zijn kamer was hij alleen uitgekomen om te eten of te drinken, praten had hij al die tijd al niet meer gedaan. Raar was dat ook niet, hij had mensen alleen maar pijn gedaan door te praten. En uiteindelijk, had het zijn effecten ook afgegeven op Declan. Hij was iets geworden wat hij niet wou zijn. Maar nu zou er een einde aan komen. Hij had gewacht, tot het tijd was. Tot Gwyn zich weer beter voelde, waarom wist hij niet, het enigste wat hij wist was dat het nu tijd was. Meteen kwam hij in actie, hij greep naar een pen en zocht een blad papier. Hierna ging hij aan de tafel zitten die er in zijn kamer stond. En al snel begon hij.

Gwyn.
Nu ik hier zit, en een begin probeer te maken lijkt het moeilijker gedaan dan gezegd. Hoe gaat het nu met je? Goed hoop ik. Ik ben het trouwens, Declan, degene die zich ooit zo gelukkig mocht prijzen jou liefde te ervaren. Die dus, voor als je het vergeten was, dan weet je het nu weer. Met mij gaat het ge-wel-dig. Heerlijk, me elke nacht kapot zweten en wakker worden met enorme wallen. Om vervolgens de hele dag aan jou te denken. Het kan niet beter. Ik ben dan ook heel dom en naïef geweest om te denken dat iemand echt van me zou kunnen houden. Maar hee, dat ben ik, dom, naïef,een zielig mens, en noem maar op. Je weet het waarschijnlijk beter dan ik. Grappig, dat ik nog steeds niet zonder je kan. Af en toe had ik de neiging om je naam in mijn huid te kerven, maar of dat zo slim zou zijn? Nee, en veel plaats daarvoor zou er ook niet zijn. Ik zat in de eetzaal toen ik het hoorde van jou. Ik kon mezelf wel van kant maken, ik had naar je uitleg moeteen luisteren vond ik toen. Maar dat ik de waarheid nu onder ogen zie is goed, ik kon niet de rest van mijn levenloze leventje in een waas leven. Maar Gwyn, als je van iemand houdt, laat hem dan niet los, maar wees dan wel zo eerlijk om degene waarvan je niet echt houdt de waarheid te vertellen. Ej kunt hen niet zo aan het lijntje houden zoals je bij mij hebt gedaan. Ik vond het perfect, zonder iets te zeggen, de kliniek was als hemel op aarde. Niemand kende me, dus niemand kon me haten. Ze konden me alleen raar vinden, maar dat was nog niet het ergste. En toen kwam jij dus. Het werd nog perfecter, maar uiteindelijk bleek het mijn leven alleen maar zwarter te maken. Kans op de regenboog na de regen heb ik niet meer. Dus ben ik gaan denken.
Het is beter als ik overal een einde aan maak. Daarbij kom ik bij de vraag waarom ik je deze brief schrijf, misschien omdat ik hoop dat je toch van me houdt, valse hoop. Toch schrijf ik hem, ik hoop dat je verder leest, dat is het enige wat ik van je vraag. Dan kun je verder gaan met wat je ook deed.
Ik kan heel simpel mezelf de keel doorsnijden. Of misschien uit het raam springen. Me opsluiten in me kamer en sterven aan de honger of dorst is ook een optie. Zoveel opties. K zal er toch één moeten kiezen. Maar dat was wat ik je wou zeggen. Je zult geen last meer van me hebben, ik wou alleen nog dag zeggen. Ga maar verder met wat je deed. En maak je geen zorgen over een begrafenis waar je naar toe zou moeten, die krijg ik toch niet.
Dus bij deze.

Dag Gwyn.

Declan.

Hij slikte eens, zou hij het afgeven? Ja, gewoon doen. Hij zocht nog in een kast, waar al zijn tekeningen lagen, en greep er enkele van Gwyn. Zorgvuldig koos hij ze uit en hierna stopte hij ze bij de brief. Het hele handeltje vouwde hij in tweeën, om zijn kamer uit te lopen. Geen enkele aarzeling ging door hem heen toen hij bij Gwyn haar deur stond en meteen schoof hij het onder haar deur. Om weg te lopen. Richting zijn eigen kamer. Eenmaal daar wou hij het raam open doen. Kwaad greep hij naar een stoel die hij tegen het glas opgooide. Met klingelende geluidjes kwamen de scherven naar beneden gevallen, en de stoel viel neer met een doffe klap, ergens buiten.
Maar nu hij hier zo stond, ging ene lichte aarzeling door hem heen. Toch stapte hij dichter bij het raam, klaar om te springen. Hij trilde helemaal en een traan liep over zijn wang. Toch stonden zijn ogen leeg. En toen de deur openging keek hij niet meer achterom, hij wou springen.

*Gwyn*

browse.deviantart.com/?qh=§ion=&q=Liv+Tyler#/d1bbwgt
browse.deviantart.com/?qh=§ion=&q=Liv+Tyler#/d2eq56w

Zachtjes streek Gwyn over de blauwe wallen onder haar ogen. Ze staken ontzettend fel af tegen haar bleke huid en Gwyn zuchtte. Het ging niet zo heel erg goed met haar, integendeel zelfs. Ze had een vreemde permanente buikpijn en haar wil om iets te doen was verdwenen. Ze moest zich met moeite ertoe aanzetten om op te staan en om wat te eten. Het ging niet van harte, maar ze wist dat het moest.
Iedere keer wanneer ze de eetzaal betrad, betrapte ze zichzelf erop dat haar felblauwe ogen zoekend de eetzaal rond gleden. Ze zochten Declan, maar hij was nergens te bekennen. Het stak Gwyn. Ze wist dat ze hem pijn had gedaan. Ze wist dat ze een grootse beslissing had genomen. Ze had gezegd dat het misschien beter was dat ze elkaar een tijdje niet spraken en zagen. Misschien had ze hun relatie in zekere zin ook verbroken.
Met een zucht plofte ze neer op haar bed. Ze moest hier niet teveel over nadenken. Iedere keer dat ze dat deed kreeg ze steken in haar hart en een brok in haar keel. En soms, heel soms als ze haar tranen niet kon bedwingen stroomden ze over haar wangen. Misschien had ze wel spijt. Spijt van alles. Spijt van het feit dat ze haar masker voor hem had laten vallen. Ze had spijt van het feit dat ze Declan in haar hart opgenomen had. Ze had spijt van het feit dat ze zo dom geweest was. Ze kon Declan onmogelijk vergeten. Ze verlangde ernaar om een plukje van zijn krullende haar om haar vinger te winden. Om zijn lippen weer te proeven, maar vooral; om weer te kunnen lachen. Declan bracht nog een ander voordeel met zich mee; zijn stem deed de stem in Gwyns hoofd doen verdwijnen. Nu Gwyn Declan zo lang niet gezien of gehoord had, was de stem in haar hoofd volledig teruggekeerd. Samen met haar slechte daden..
Gwyn had nog niet zo lang geleden weer de eerste persoon zo hart geslagen dat hij bloedde. En het ging van kwaad naar erger. Zo duwde ze ineens iemand met zijn hoofd in zijn bord, zodat Gwyn de neusbotjes kon horen kraken. En het deed haar helemaal niets. Het luchtte haar op en zorgde ervoor dat ze Declan voor even kon vergeten. Maar het was ook echt maar voor even. Bijna meteen na haar daden stelde ze zichzelf voor hoe Declan haar misprijzend aangekeken zou hebben en dan kwam de pijn dubbel zo hard terug. En dan pijnigde ze weer iemand. Het was gewoon een vervelende cirkel waar ze in zat.
Gwyn wilde die cirkel verbreken, dus zat ze maar in haar eentje op het bed. Haar rug leunde tegen de muur en ze had haar knieën opgetrokken. Haar armen lagen nonchalant op haar knieën en Gwyn staarde naar buiten. Vogels vlogen af en aan om langzaamaan te beginnen met het creëren van een nestje. Nog even en er zouden eitjes in liggen, en niet veel later zouden er vogeltjes schreeuwen om eten dat diep in de buik van hun moeder opgeslagen lag. Voor Gwyn de tijd had om jaloers te zijn op de vogels die vrij rondvlogen werd haar blik naar de deur getrokken. Voetstappen verwijderden zich en haar blik werd getrokken op ene witte enveloppe die op de smetteloze grond lag. Onhandig sprong Gwyn op van het bed en ze greep de enveloppe beet. Met het ding in haar handen plofte ze weer op haar bed neer en haar ogen vlogen over de regels met stijgende verbazing. Declan.. Hij zocht contact met haar? Een brok leek haar keel te verstoppen en voor een enkel moment kreeg Gwyn geen lucht meer. Met moeite moest ze haar tranen bedwingen en Gwyn las de laatste alinea van de brief.

Het is beter als ik overal een einde aan maak. Daarbij kom ik bij de vraag waarom ik je deze brief schrijf, misschien omdat ik hoop dat je toch van me houdt, valse hoop. Toch schrijf ik hem, ik hoop dat je verder leest, dat is het enige wat ik van je vraag. Dan kun je verder gaan met wat je ook deed. Ik kan heel simpel mezelf de keel doorsnijden. Of misschien uit het raam springen. Me opsluiten in me kamer en sterven aan de honger of dorst is ook een optie. Zoveel opties. K zal er toch één moeten kiezen. Maar dat was wat ik je wou zeggen. Je zult geen last meer van me hebben, ik wou alleen nog dag zeggen. Ga maar verder met wat je deed. En maak je geen zorgen over een begrafenis waar je naar toe zou moeten, die krijg ik toch niet. Dus bij deze. Dag Gwyn.

De tranen vloeiden nu onbeschaamd over haar wangen en even nam Gwyn de tijd om de woorden in haar op te nemen. Dacht Declan nu serieus dat Gwyn niks voelde? Dacht hij nou serieus dat Gwyn hem even makkelijk opzei had gezet als het grofvuil? En het belangrijkste; was hij van plan om zelfmoord te plegen? Paniek overviel Gwyn en haastig sprong ze op van het bed. Ze nam niet eens tijd om sokken en schoenen aan te trekken en in haar dunne nachtjapon haastte ze zich de gang door. Toen ze voor Declans deur stond aarzelde ze even of ze zou kloppen of niet, maar ze gooide de deur vervolgens met een luide klap open.
Haar tranen waren opgehouden met stromen, maar ze voelde ze weer over haar wangen stromen toen ze Declan voor het raam stond staan. Hij had er een gat in geslagen en de grond was bezaaid met kleine glassplinters. Ergens had Gwyn het idee dat er buiten nog meer zou liggen. Besluiteloos stond ze naar Declan en de rommel op de grond te staren, maar ze kwam vervolgens in actie. Zonder acht te slaan op de glasscherven die in haar voeten sneden snelde ze zich naar Declan toe. Ze greep hem bij zijn schouder beet en sleurde hem naar achteren, het bed op. ‘’Waar dacht je wel niet dat je mee bezig was?’’ Haar stem klonk gesmoord en Gwyn wankelde naar achteren om tegen de muur aan naar beneden te glijden. Ze trok haar knieën op en verborg haar gezicht in haar handen om vervolgens onbedaarlijk te snikken. Nu pas voelde ze de pijn van de wonden op haar voetzolen en zonder het zelf te beseffen had ze een spoor van bloed achtergelaten. Het was allemaal haar schuld. Ze haatte zichzelf..

Zijn hart, dat voorheen als een razende had geklopt in zijn keel, leek nu stil te staan. All geluiden leken wel langs hem af te vliegen, en het enigste wat hij zag was.. De twee mensen waar hij het meest van hield. Zijn moeder en.. Een stekende gevoel nam de overhand, maar het leek nergens te zitten, de plek waar het stak voelde hij niet. Hij wist alleen dat het pijn deed, het deed pijn om aan haar te denken zijn voet verplaatste zich automatisch naar voren, en de andere volgde. Als het aan hem lag, dan zou hij zich snel in de diepte gooien. Zijn ziel laten meenemen door de wind, die nu hard en koud in zijn gezicht sneed. Maar dit voelde hij niet, hij voelde alleen hoe de twijfel steeds verder wegvaagde, en hoe hij klaar was om te springen. Het geschreeuw van enkele mensen beneden, die het gezien hadden en enigszins probeerde hem te stoppen gaf zijn effect niet af. Hij zou springen..

No one to be near
As my hart slowly dies
If I could hold you one more time
Like in the days when you were mine
I’d look at you till I was blind
So you would stay

I'd say a prayer each time you'd smile
Cradle the moments like a child
I'd stop the world if only I
Could hold you one more time

Het zachte geluid van voetstappen klonk in zijn oren. Van binnen wist hij van wie die waren, maar het drong niet echt tot hem door. Pas toen de deur met een luide klap openvloog had hij door dat er iemand was, maar omkijken deed hij niet, dat nooit meer. Maar zijn blik die eerst leeg stond was nu gepijnigd bij het voelen van haar handen tegen zijn armen. Het deed pijn dat ze terugkwam, dat hij begon te twijfelen, misschien hield Gwyn toch van hem? Verzetten kon nu toch niet meer, want hij werd meteen naar achter getrokken van het moment dat hij haar hand op zijn schouder gevoeld had. Even had hij nog doelloos voor zich uit zitten staren, maar nu had hij het door. Hij had het al meteen doorgehad, maar door die woorden die Gwyn uitgesproken had was het allemaal verdwenen. Maar nu was het weer helder. Er was wel iemand die van hem hield, maar hij had haar pijn gedaan. Natuurlijk wou ze afstand nemen, en wat betekende niet meteen dat ze niet meer van hem hield. Maar dat ze de pijn die ze door hem had gevoeld niet meer wou voelen. Maar met één ding had hij gelijk, het was zijn schuld en dat moest hij proberen te verhelpen. Het doorlopende gesnik van Gwyn drong nu pas tot hem door, en zijn blik werd naar haar toegerukt. Als twee tegenpolen die elkaar aantrokken. Meteen stond hij op en liep hij richting Gwyn. Hier knielde hij eerst bij haar neer, maar vervolgens ging hij naast haar zitten. Voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar heen, om haar vervolgens rustig naar zich toe te trekken. Zo hield hij haar vast, zijn trui werd langzaam aan nat van haart tranen, niet dat dat ertoe deed. Zijn stem was niet te horen, hij hield haar alleen maar dicht bij zich, en drukte een voorzichtig kusje op haar hoofd. ‘Sorry.’ Klonk er na een tijdje. Iets waardoor hij aan hun eerste ontmoeting moest denken, het was precies wat hij toen had gezegd, maar anders. Hij hield van haar, en daar was nooit iets aan veranderd.c

Dit gevoel was vreselijk. Gwyn haatte het. Ze voelde zich een machteloos klein kind dat haar tranen niet kon bedwingen omdat haar ijsje gevallen was. Natuurlijk was deze situatie vele erger, maar haar tranen stroomden nog steeds. Het liet haar ergens voelen alsof ze een van de mensen was in de vele dramafilms die er geproduceerd werden. De warme tranen voelden vreemd aan, maar tegelijkertijd waren ze ook zo vertrouwd.
Dat was niet goed. Ze mocht niet wennen aan het gevoel van de hete, zoute tranen op haar wangen. Het mocht geen gewoonte worden. Ze moest haar emoties nog steeds kunnen bedwingen. Ze moest nog steeds een pokerface kunnen houden wanneer dat nodig was. Ze moest haar masker nog steeds op kunnen zetten. Het moest van haarzelf en van de stem in haar hoofd.
Ze moest de bevelen van de stem op kunnen volgen.
Een knerpend geluid weerklonk en nog steeds huilend voelde Gwyn hoe er een gedaante langs haar kwam zitten. Ze kon al raden wie het was. Wie kon het anders zijn dan Declan? Dezelfde Declan die net nog een poging had gedaan tot zelfmoord. Toen Declan haar tegen zichzelf aantrok begonnen haar tranen nog harder te stromen en toen ze merkte dat ze Declans trui nat maakte wreef ze door haar ogen. Ze vleide zich tegen hem aan en toen hij een klein kusje op haar hoofd drukte speelde er een voorzichtige glimlach met Gwyns lippen. Echter vervloog die weer toen Declan weer voor het eerst sprak. ‘Sorry.’ Het woordje was zo klein, maar het had zo’n ontzettend grote betekenis voor Gwyn. Ten eerste was het heerlijk om Declans stem weer te horen. Het luchtte haar ergens op, liet haar diep van binnen smelten. Ten tweede vond ze het ergens ontzettend fijn dat zijn eerste woordje een verontschuldiging was. Het maakte haar zacht.
Gwyn legde haar handen in haar schoot en haalde diep, maar trillerig adem. ‘’ Het is niet jouw schuld, het is mijn schuld. Ik.. Ik had de woorden die ik gesproken had in de ziekenzaal niet moeten zeggen.’’ Gwyn slikte en greep naar een glasscherf. Haar ijsblauwe ogen keken naar het scherpe ding en Gwyn pakte het ding tussen haar wijsvinger en duim. ‘’Declan. Je wilt niet weten hoe ontzettend hard ik geschrokken ben van je brief. Ik wil je duidelijk maken dat alles wat je denkt gewoon niet waar is..’’
Langzaam kerfde Gwyn met het stukje glas een snee in haar arm en zonder een enkele bijzondere emotie keek ze naar het helderrode bloed dat eruit druppelde. ‘’ Zie je dat bloed Declan? Het stroomt omdat mijn hart klopt. Mijn hart mòet wel kloppen wil mijn bloed stromen.’’ Gwyns stem klonk trillerig en onvast en nogmaals haalde Gwyn eens diep adem. ‘’ Maar Declan, mijn hart klopt ook voor jou. Ik ging kapot de laatste weken. Echt kapot. En ik weet niet hoe of wanneer ik dat weer moet helen. Vooral niet wanneer ik dat alleen moet doen..’’
Nog steeds staarde Gwyn naar het druppelende bloed en ze zuchtte. Ze was totaal niet goed in het verwoorden van haar gevoelens..

Het enige wat hij deed was voor zich uit staren. Terwijl Gwyn maar bleef huilen, en zelfs harder was gaan huilen. Maar het woordje wat hij toen sprak, tja, het was het enigste wat hij kon zeggen. Het voelde zo normaal om sorry te zeggen, om bij alles wat er fout ging zichzelf de schuld te geven. Zo was het hem ook bijna aangeleerd Die simpele woorden van zijn stiefvader, hadden zoveel veroorzaakt. Het had ervoor gezorgd dat Declan altijd bij elke fout ‘sorry’ zei. Hoewel het meestal niet zijn fout was geweest vroeger. Dat gevoel kreeg hij wel, en het was nog steeds niet weg. Hij keek toe hoe Gwyn haar tranen afveegde met haar mouwen en wat van Declan af was gaan zitten. De woor
den die ze sprak, waren verwarrend. Ze deden pijn, maar voelde tegelijk ook fijn aan. Waarom? Waarom had hij die gemengde gevoelens nu? Het was raar, en deed hem pijn. Zonder iets te zeggen volgde hij Gwyn haar bewegingen met zijn blik. Om vervolgens zachtjes op zijn lip te bijten toen hij zag hoe ze naar een glasscherf greep en deze tussen haar duim en wijsvinger hield. Dit was vooral om zijn lip onder controle te houden, zodat deze niet zou gaan trillen. Ja, op dat soort vlakken haatte hij zichzelf. Hij was slecht met emoties, maar kon ze niet goed bedwingen. Hij keek naar de glasscherf, en toen naar de beweging die ze maakte. Het scherpe stuk glas sneed in haar huid en scheurde deze open. Een rechte snee kwam in haar arm te staan en het bloed dat ernaar gepompt werd druppelde er uit. Zijn adem stokte voor een moment, niet wetend waarom ze dit deed. Maar hij werd enorm verward. De manier waarop ze ernaar keek, zonder een bijzondere emotie. Zonder verdriet, lijdschap, schuldgevoel, het werkte zo verwarrend..

Bij het horen van haar woorden wist hij niet wat hij moest zeggen, zelfs niet wat hij moest denken. Maar zijn schuldgevoel verergerde alleen. Hij had haar ijn gedaan, hij had ervoor gezorgd dat ze zich slecht voelde. Hij slikte eens, terwijl hij het druppelende bloed met zijn ogen bleef volgen. En toen, leek hij weer tot leven te komen. Zijn hand greep naar haar pols, terwijl zijn ogen zich in de hare boorde. Op zijn gezicht stond een gekwetste blik en hij hield haar pols losjes vast. Maar toch stevig genoeg zodat ze zich niet terug zou kunnen trekken. Voorzichtig liet hij zijn vingers naar de hare gaan en vlocht hij zijn vingers tussen de hare. En nog steeds bleef hij in haar ogen kijken, om er bijna in te verdwalen, die schoonheid..
When I look into your eyes
It's like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
There's so much they hold
Hij slikte eens zonder het door te hebben. Het druppelende bloed druppelde nu tegen zijn trui aan en hij opende zachtjes zijn mond, met de bedoeling om enkele woorden te vormen. ‘I..’ verder kwam hij niet. Hij was bang. Bang om haar pijn te doen met woorden en allemaal verkeerde dingen te zeggen. En toen liet hij haar los. Hij keek naar beneden, waarom lukte het hem niet. Die vier simpele woordjes, waarom wouden ze niet uit zijn mond komen? Met een zucht keek hij naar de camera die ophing. Waarschijnlijk zou het niet lang duren voor er een bewaker binnen zou komen..

*Vaag en flutterig, sawry*