time to be out...

Mikaela had momenteel genoeg om binnen te zitten in de kliniek. Het zorgde ervoor dat ze wat down ervan werd. En momenteel had ze daar nu echt niet echt iets mee. Het gaf haar alleen maar een leeg gevoel, en dat hielp niet. Natuurlijk zou ze dat waarschijnlijk wel gewoon worden maar toch.... Heel even sloot Mika genieten haar ogen toe en snoof de buiten licht goed in zich op. Het voelde goed aan. Die koude wind die tegen haar huid botste en met haar donkerbruine haren speelde die daardoor met sierlijke beweging in het rond zwaaide en geen moment meer stil lag zoals binnen de kliniek. En de zon op haar huid gaf haar een warm gevoel. Ze zou hier toch wel een tijdje blijven. Misschien zou ze naar komen als ze alleen wil zijn. Het lijkt een geschikte plaats. Natuurlijk zou het perfecter zijn als ze haar gitaar dan meezou doen, wat ze nu gelukkig had. Met haar elektrische gitaar aan haar rug stapte ze de rozentuin binnen. Nouja binnen zou je het ook weer niet kunnen noemen. De stilte die hier hangde deed Mikaela goed. Dus stapte ze verder. Thuis in haar tuin had ze dat ook maar toen haar stiefmoeder kwam.....
Nee ze mocht nu niet aan dat vreselijke mens denken. Het mocht haar kalmte en rust nu niet storen. Dat mag gewoon weg niet. Dus ademde Mikaela weer een grote teug lucht binnen en hield daardoor heel even haar adem in, telde tot vijf en blies het toen weer uit. Haar kalmte moest ze bewaren. Wat verderop tussen al de rozen zag Mikaela een goede open plek. Daar zou ze op haar gemak kunnen gitaar spelen en wat lichtjes zingen. Alleen dan zou ze het gevoel te hebben het dicht bij haar moeder te zijn. Zonder nog erover te aarzelen stapte ze naar dat enige mooie plekje tussen al dat moois. Ging toen gaan zitten terwijl ze met een lenige beweging haar gitaar van haar rug haalde. Pakte het teder vast.

Met gekruiste benen zat ze daar tussen al die rozen, en legde snel haar gitaar op haar benen. Stelde haar gitaar bij dat toch enkele minuten duurde en toen dat was gelukt legde ze haar vingers op de juiste plaatsen die ze nodig had. Al snel vond ze haar tonen en begon heel langzaam aan een liedje dat ze na haar moeders overlijden was begonnen schrijven. Vlug pakte ze haar blaadjes uit haar gitarenkist en legde het samen met haar potlood neer. En begon toen al te spelen met wat Mikaela al had kunnen maken. Het waren trage en triesten noten maar dat heeft ook zo zijn redenen. Dat was vooral zo omdat ze toen ze dit liedje begon te schrijven aan haar moeder dacht, ook nu deed ze dat. Snel schreef ze weer enkele noten bij toen ze merkte dat die al weer paste. Mika grijnsde even opgelucht. Het liedjes was bijna helemaal af. Allee de noten toch. Daarna zou ze eens moeten kijken voor tekst. Maar dat zou nu ook weer niet al te moeilijk zijn. Opnieuw schreef ze enkele noten nadat ze weer alles had opnieuw gespeeld en wat erbij had verzonnen dat goed paste. Toch gomde ze weer ze iets weg en vervangde dat. En speelde het liedje maar begon er nu met haar melodiueze stem bij te nuriën. Mikaela vond het prachtig. Maar ze was ook zo druk bezig geweest met haar liedje dat ze helemaal niet door had dat er publiek was bij gekomen. Pas toen er een schaduw over haar kwam keek ze geschrokken op en keek recht naar de gestalte van een jongen. Wat moest ze zeggen. Met een snelle beweging gritste ze haar papieren van de grond en propte die snel in haar gitarenkist, en keek toen snel weer de jongen aan.

Stefan staarde hoor zich uit naar buiten. Het ging steeds beter met hem om het maar even zo te zeggen. Niet dat het ooit slecht ging. Maar hij had tot nu toe nog geen aanval gehad. Oké het was niet echt een aanval maar gewoon zijn andere persoonlijkheid was nog niet gekomen. En ook was Jared er. Sinds dat ze samen gepraat hadden. Ging het beter tussen hen. Stefan grinnikte toen hij terug dacht aan toen hij samen met jared, percy en Dahlia een meisje dat zonder een enkele reden gestraft werd drie weken lang in de isoleer zaten. Het was echt een hel geweest. Niet omdat het zo erg was. Hij had daar ten slotte met 3 andere gezeten.
Maar wat erg was dat hij zich in moest houden. Het enigste wat hij dus kon doen was handje vast houden en dat was het.
Stefan schudde zijn hoofd en liep naar buiten. Hij wou niet binnen blijven. Stefan deed zijn handen in zijn zakken en liep wat voor zich uit. Eigenlijk niet wetend wat hij moest doen. Eenmaal in de roze tuin keek hij voor zich uit. Plots hoorde hij wat. Stefan keek om zich heen en liep er op af. Eenmaal bij de persoon keek hij toe hoe ze zat te pingelen. Stefan deed de moeite niet om door te lopen en bleef daarom voor haar staan. Hij grinnikte toen het meisje hem op merkte en alles verstopte. "ik doe er niks mee hoor rustig maar" Zei hij hoofd schuddend. Daarna keek hij voor zich uit. "Dus wat is je naam?"


-Kort omdat ik nu naar huis toe moet-

Mika keek even nerveus naar haar kist waar de gitaar in moest. Waar ze snel alles had ingepropt. Geweldig straks moest ze weer zorgen dat alles weer zo plat moest maken zodat ze de meeste kreukels eruit zou krijgen. De meeste zou ze er waarschijnlijk toch wel niet meer eruit krijgen. Ah, ja. Mikaela zal wel zien of ze nog bladeren overhad. En dat was zo want voor ze hier naar toe was gebracht had ze alle kasten thuis met blanco papier leeg geplunderd. Lichtje nerveus keek ze de jongen weer aan. "ik doe er niks mee hoor rustig maar” even beet ze weer lichtjes op haar onderlip. Haar beide handen zaten stevig vast geklemd rond haar zwarte gitaar. Alsof het elk moment zou kunnen verdwijnen, daar was Mika dan ook zo bang voor, dat de gitaar zomaar elk moment zou worden afgenomen of verdwijnen. Het was dan ook het enige wat ze van haar overleden moeder had, die ze trouwens heel erg mist, en nooit te vervangen was ”uh, ja weet ik wel…” sprak Mikaela voorzichtig terwijl ze langzaam de gitaar wat minder stevig vast hield.
Op de één of andere manier was ze minder nerveus dan wanneer ze binnen was, waarschijnlijk omdat binnen, wit de enige echte kleur die te zien was. Hier was er frisse lucht, de rozen, de win die met haar lange haren speelde. Het werkte ook wel een beetje kalmerend.” Ik schrok gewoon een beetje omdat ik je niet had horen aankomen” bekende Mikaela toen ze maar. Even keek ze hem lichtjes nerveus aan, dacht toen na en besefte dat ze gewoonweg iets te snel en overdreven had gereageerd, daardoor moest ze toch wel even slapjes grijnzen. Ondertussen deed ze de kist weer open, pakte de verfrommelde teksten streek het toen wat platter en legde het naast haar in plaats van voor haar. Snel nam ze die nog eens vast en krabbelde er iets op met haar potlood en legde het toen weer aan de kant "Dus wat is je naam?" hoorde ze hem vragen waardoor ze haar hoofd weer omhoog moest heffen en antwoorde ”ow ja, ik ben Mikaela” stelde ze zich nog haastig voor.