Once upon a time

Lusteloos zat Evita op de achterbank van het busje, haar polsen deden pijn. Waarom moest zij hier naar toe, waarom hadden papa en mama bedacht om haar hier heen te sturen. Er was toch niks met haar aan de hand? Evita vroeg aan een van de mannen die naast haar zat, "Over hoelang zijn we er". De man die naar buiten zat te kijken, draaide zijn hoofd naar haar toe en zij," 5 minuten ofzo", zij hij kort af. Evita keek uit het raam, een kale lege vlakte. Niet veel om te zien. Ze keek weer voor zich uit, een eindje verderop zag ze een klein dorpje liggen, zou dat het zijn? Evita deed haar ogen dicht om nog even van de rust te genieten. Ze deed haar ogen weer open omdat ze door een kuil reden. In een keer veranderde alles, het busje werd een mooie koets met twee mooie witte paarden er voor. De mannen die naast haar zaten waren knappe ridders geworden. De man die het busje stuurde werd een lange nette koetsier. De kale lege vlakte was geen kale lege vlakte meer, het was nu een enorm groot weiland met enorm veel rozen in veel verschillende kleuren. In het dorpje stond een heel groot kasteel te wachten op haar. Ze kon niet wachten tot ze haar Prins te zien kreeg. Zou hij ook zo'n knappe ridder zijn of een rijke baron? En al die mensen die daar waren, zouden dat haar bedienden worden? Zelf droeg ze een prachtige jurk, een witte tot aan haar knieën met onderaan een kartel randje, om haar romp een strakke band die aan de achter kant zat vast gesnoerd. Ze keek naar buiten, ze waren er bijna. Ze reden het dorpje in op weg naar het grote kasteel. Het kasteel was oud en had heel erg veel raampjes, maar het bleef het kasteel van haar dromen. Ze reden over de ophaalbrug over de mooie heldere blauwe gracht naar de deur. De koets stopte voor de deur, waar allemaal bedienden druk bezig waren met van alles. Evita wou zo snel mogelijk uit de koets stappen om alles te gaan bekijken, tenslotte zat ze vol met energie door de lange rit, maar ze werd tegen gehouden door de knappe ridders, vast omdat ze haar wilde beschermen. Wie zou haar als eerste aanspreken? Hoe zou alles er van binnen uit zien? Zouden er nog meer meisjes en jongens van haar leeftijd zijn? Ze hoopte van wel. Ondertussen waren de mannen met haar naar de deur gelopen. Ze kwamen in een hele grote ruimte waar veel bedienden rond zwierven. Ze waren allemaal ouder als haar. Nieuwsgierig keek ze om zich heen.

[Open]

Ze keek om zich heen zonder echt iets te zien. Haar blikveld werd gevuld met wit, steriel als altijd. Ze droeg zelf ook witte kleding, waar nog geen spatje op was gekomen. Ze wachtte op een dokter die binnenkwam om haar te onderzoeken, haar hele lichaam te bekijken en te concluderen dat ze zichzelf niet meer sneed. Ze vond het vreselijk om in haar nakie voor een dokter te gaan staan, maar ze moest wel.
Haar haar was het enige dat eruit sprong. Het was rood geverfd. Een half jaar geleden was het prachtig rood geweest, zonder enige uitgroei, maar daarna werd ze hier naartoe gebracht. Ze had niet de mogelijkheid haar haar weer haar eigen kleur te geven, maar ook niet om het bij te verven. Nu had ze donkere uitgroei van een centimeter of tien, en het rode haar hing er een beetje zielig bij. De verf was vervaagd tot een donkerrode kleur omdat haar eigen kleur ook donker was. Ze vond het er niet mooi uitzien en meed spiegels zoveel mogelijk. Toen die verrekte doktoren dat opmerkten gingen ze haar juist voor de spiegel zetten. Alsof ze wilden dat Cupid zag dat ze lelijk was, alsof ze haar geest wilden breken in plaats van helen. Haar lichaam herstelde zich wel, maar haar geest was een grote chaos geworden sinds ze hier was.
Er kwam een nieuw meisje binnen, jong zo te zien. Cupid kon niet gelijk zien wat er mis met haar was, dus het zou wel iets psychisch zijn. Ze legde haar hoofd in haar nek en keek naar het plafond. Een lampje scheen fel in haar ogen, maar ze bleef ernaar kijken. Iemand stootte haar aan en ze keek weer voor zich. De afdruk van het lampje bleef op haar netvlies gedrukt staan, alsof ze overal glimmende bollen zag. Dit deed ze vroeger vaak, als ze alleen was.
Het meisje stond nog steeds te wachten, nieuwsgierig om zich heen kijkend. Die nieuwsgierigheid zou wel afnemen, wist Cupid. Er was geen lol aan hier. Ze stond langzaam, maar gratieus op -wat vrij lastig was omdat de mensen hier ook al dachten dat ze anorexia had en haar dus volpropten met allerlei vette dingen- en schuifelde naar het meisje toe. Het was een tijd geleden dat ze gesproken had, ook met de groepsgesprekken had ze hardnekkig gezwegen.
'Wacht je op iemand om je te bedienen?' vroeg ze met een schorre stem. Ze kuchte en slikte wat slijm weg. 'Die gaat niet komen,' zei ze grinnikend.

Evita zat dromerig voor zich uit te kijken. De grote hal was mooi versierd met allerlei tierelantijntjes, ook zag ze een paar porseleinen beelden, de gordijnen leken van zeiden. Hoe rijk zou de baron wel niet zijn?, dacht ze bij zich zelf. Ze keek weer verder, overal stonden bedienden klaar om haar te verwelkomen maar er gebeurde niks, ze deden niks, het enige wat ze deden was met elkaar kletsen. Lekkere bediening, dacht ze. Er stonden ook overal knappe stoere ridders, maar die deden ook niet veel. Net op het moment dat ze naar buiten wou gaan kwam er een bedienden naar haar toe gelopen, een 16 jarig meisje schatte ze. Haar half lange rode haren zaten warrig en bedekte één oog. Ze keek niet echt behulpzaam. Ze vroeg aan Evita"Wacht je op iemand om je te bedienen? Nou, die gaat niet komen". Evita keek het meisje verbaasd aan. En vroeg aan haar "Is het kasteel niet mooi, ik kan hier eeuwig blijven met al die knappe ridders en bedienden. Jij?

Haar rode lippen krulden zich tot een glimlachje. Het bereikte haar ogen niet, maar het was toch vooruitgang. Ze zag vanuit haar ooghoeken een doktor haar gadeslaan maar ze reageerde er niet op. Na een tijdje in Disturbia raakte je er wel aan gewend. Toch vond Cupid het nog steeds vreselijk om de godganse dag bekeken te worden. Elke beweging werd vastgelegd, geobserveerd en weet ik wat nog meer. Ze keek neer op het meisje en besloot dat ze iets had in haar hoofd. Vroeger zou ze zich eraan geërgerd hebben, maar nu kon ze er alleen triest om glimlachen. Ze had hier geprobeerd vriendinnen te maken, maar dat was praktisch onmogelijk. Ze vergaten haar, maakten een ander persoon van haar of wantrouwden haar. Ze was in het afgelopen halfjaar vanbinnen beetje bij beetje doodgegaan, tot er niets meer over was van haar vurige karakter. Nu was ze slechts onverschillig. Zelfs een kind als dit meisje kon haar niet meer roeren. Ze zou misschien shock-therapie krijgen, zoals Cupid ooit in films had gezien. Misschien ook niet.
Het interesseerde haar weinig meer.
'Kijk om je heen, kind. Je bent geen prinses, wij zijn geen bediendes, dit is geen kasteel. Je bent ziek, en je wordt hier beter gemaakt,' mompelde Cupid zachtjes, onhoorbaar voor de doktoren. Dit meisje zou haar waarschijnlijk niet geloven, maar het was het proberen waard. Het meisje was nog jong. Cupid keek om naar een van de doktoren, die naar haar stond te kijken. Ze herkende hem niet, hij zou hier wel nieuw zijn. Ze wendde haar blik af en keek weer naar het meisje, kalm wachtend op haar reactie.

Het meisje met de warrige rode haren keek haar verbaasd aan, ze zij tegen mij"Kijk om je heen kind. Je bent geen prinses, wij zijn geen bediendes, dit is geen kasteel. Je bent ziek, en je wordt hier beter gemaakt." Evita snapte het niet, dit was een kasteel ze ging hierheen om haar prins te vinden. Er schoot van alles door haar hoofd heen, zoveel vragen ze kon er niet meer tegen en rende weg naar buiten maar ze werd tegen gehouden door bewakers. Evita probeerde zich los te rukken en schreeuwden "Ik ben hier de prinses en blijf van mij af!"Maar de bewakers waren te sterk en zette haar op de bank. Met een nors gezicht bleef Evita voor zich uit staren zonder wat te zeggen. Ze schaamden zich zo erg, alle mensen in de hal keken haar aan, ze durfde niemand meer aan te kijken. Wat zou het meisje met de warrige rode haren nou zeggen?

~Haha, leuk, het meisje met het warrige rode haar Like that

Ze bekeek het meisje, dat schreeuwde dat zij de prinses was. In haar ogen zag Cupid dat ze echt geloofde wat ze zei, en dat ze geen idee had wat er gebeurde. Ergens voelde ze wel medelijden, maar dat was slechts een zwak aftreksel van al haar gevoelens die ze ooit had gehad. Ze keek toe hoe het meisje op een bank werd geplant en liep weer naar haar toe. Ze ging naast haar zitten en zei niets. Soms was het genoeg om gewoon iemand naast je te hebben, iemand die je begreep. In het begin was Cupid ook opstandig geweest, maar haar karakter was weg. Ze was slechts een schim, een geest van wat ze vroeger was. Binnenkort zou er bezoek mogen komen, maar ze had niemand die haar zou bezoeken. Haar vader wilde ze niet zien, en voor de rest was er gewoon niemand voor haar. Ze keek opzij naar het meisje.
'Ik heet Cupid,' zei ze en een vluchtige, gemeende glimlach verscheen op haar lippen. Het voelde vreemd om te glimlachen tegen een volstrekte vreemdeling, zeker iemand die ook in Disturbia Clinics was opgenomen. Hier kon je geen vriendinnen maken, geen meiden die er voor je waren als je ze nodig had. Eenzaamheid was net zo'n groot deel van Cupid geworden als haar ledenmaten. Ze kende elke versie van de eenzaamheid, van de isoleercellen tot de eeuwig durende onderzoeken, zoals ze elk litteken op haar armen kende. Ze wist nog precies van wanneer ze waren en waarom ze had besloten het mes in haar arm te steken. Dat zou ook nooit weggaan, maar ze kon goed acteren. Als ze hier weg mocht zou ze ook haar best doen weg te blijven, maar ze was wie ze was. Ze zou altijd terug kunnen grijpen op vertrouwde middelen, zoals drugsverslaafden ook doen.

Evita zag dat de mensen weer gewoon verder gingen met praten. Het meisje kwam naast me zitten op de bank en zij snel,"Ik heet Cupid." Evita keek haar aan en zei,"Ik heet Evita en ik ben de prinses van dit kasteel en niemand kan me dat afnemen. Evita schaamde zich nog steeds maar wel al minder, iedereen had naar haar gekeken met een verbaasde blik ze hadden haar uitgelachen. Ze was blij dat iemand medelijden met haar had dat had ze gehoord in het meisjes haar stem. Was dit Evita's eerste vriendin?

Ze wist dat ze ondersteboven zou kunnen gaan staan, dit meisje zou bij hoog en laag beweren dat ze een prinses was. Waarschijnlijk kregen de doktoren dat wel uit haar, maar het klonk vrij hardnekkig. In plaats daarvan kon ze net doen alsof ze geïnteresseerd was erin. Dan hadden ze tenminste stof om over te praten, en dat was wat Cupid wilde. Gewoon praten, met iemand die niets over haar wist. Die de littekens op haar lichaam en ziel niet kon zien, en gewóón kon zijn. Het meisje had zich nu voorgesteld als Evita, en Cupid kon haar dus nu bij de naam noemen.
'Mooie naam. Ehm... Ik ben een beetje slechtziend. Hoe ziet het kasteel er helemaal uit?' vroeg ze. Ze hoopte dat het kleine meisje haar een goede beschrijving zou kunnen geven. Cupid kon dan gewoon doen alsof, wat niet zo moeilijk was. Ze leunde wat achterover en haalde diep adem. Één van de technieken die ze had geleerd om zichzelf te beheersen, maar dat werd een soort van automatisme als je hier lang zat. Je moest overal van kalmeren, leek wel. Daar was Cupids temperament verloren gegaan. Ze was er altijd met een volle honderd procent tegenaan gegaan, maar nu ze steeds moest kalmeren -anders kreeg ze medicijnen om te kalmeren- wist ze dat het zinloos was om steeds weer uit te vallen. Ze kon Disturbia maar gewoon beter uitzitten.

Het meisje dat naast haar was komen zitten zij eerst niks, ze zat diep in gedachten. Waar over wist Evita niet. Het meisje dat zich zelf Cupid had genoemd keek haar aan en zij "Mooie naam. Ehm... Ik ben een beetje slechtziend. Hoe ziet het kasteel er helemaal uit?" Evita keek het meisje verbaasd aan, maar haar blik veranderde al snel. Evita keek het het meisje aan en haar ogen begonnen stralen. Zonder geen enkele aarzeling begon ze te vertellen hoe het kasteel eruit zag. "Nou het is heel erg groot en overal zijn ramen en alles is heel erg chique en overal zijn witte spullen", en Evita bleef maar door gaan. Uit eindelijk stopte ze met praten en zij
'dat was het wel zo'n beetje meer heb ik nog niet gezien. Evita zij tegen Cupid "ik wil je wel rondleiden, ik ben hier pas net maar ik weet al veel over het kasteel, kom mee." En Evita stond op en wachtte tot het meisje reageerde

Ze bleef even zitten, maar besloot daarna dat het waarschijnlijk toch niets uit zou maken. Ze vond het ergens wel leuk dat dit meisje een andere blik had op Disturbia Clinics. Cupid had het alleen gezien als een behandelruimte waar ze zo snel mogelijk uit weg wilde, maar Evita had een hele andere blik hierop, alsof ze hier altijd had willen blijven. Ze stond stram op en volgde Evita. Ze keek om zich heen en slenterde achter het meisje aan, terwijl ze haar aanhoorde over prinsen, bediendes, tierelantijntjes, jurken en Cupid kon zich er prima in verliezen. Ze was zich er echter ook goed van bewust dat een dokter haar volgde en aantekeningen maakte om de zoveel tijd, maar ze trok zich er niets van aan. Voor één keer liet ze zich leiden door haar emoties, en niet de kille berekeningen die haar brein maakte. Ze zag ook een aantal bekenden, mensen waaraan ze geen naam kon koppelen maar die ze wel elke dag zag.
'Wie heeft je hier eigenlijk naartoe gebracht?' onderbrak ze Evita's verhaal. Zij was zelf hier met de trein naartoe gekomen, geen laatste afscheid van haar geliefdes die ze niet had. Evita was echter nog jong, en had vast wel enig idee wie haar gebracht had. Misschien zag ze die persoon ook voor iemand anders aan, maar het leek logisch dat ze niet de hele tijd hallucineerde.

Evita liep met het meisje dat zich zelf Cupid noemde door de mooie witte hal. Evita was meer bezig met haar jurk dan haar rond te leiden en zei tegen Cupid "Vind jij mijn jurk ook mooi?" Bijna tegelijk zij Cupid "Wie heeft je hier eigenlijk naar toe gebracht?" O, nou mijn vader en moeder hebben mij naar dit kasteel gebracht omdat ons kasteel te klein was voor mijn 4 zussen en 3 broers, en omdat ik de herrie maker was samen met Robin gingen wij naar een ander kasteel, en mijn broer moest dus naar een ander kasteel. Maar ik vind dit veel fijner, zo zonder mijn zussen en broers, geen gezeur op je. En toen ik binnen kwam hier,toen kreeg ik een hele mooie armband van parels, alleen die zit wel een beetje strak."zei Evita in een keer door. Evita keek Cupid hoopvol aan wachttent tot haar reactie.