~Bring me to life.~

'Ik ben blij dat ik je dan heb kunnen helpen, ook al weet ik echt niet hoe ik dat gedaan heb.' "Je bent er voor me geweest Percy. En dat heeft mij geholpen" Dahlia keek hem glimlachend aan. "Ook al vond je me vreemd toen je nog je oude vrienden had" Fluisterde Dahlia. Ze had meteen spijt van deze woorden maar ze kon het niet meer terug nemen.
'Ik ben blij dat je er nog bent.' Dahlia knikte en glimlachte. "Ik ook anders had ik jou nu niet" Fluisterde ze.

Dahlia glimlachte terug naar Percy toen hij naar haar glimlachte. 'Wat is er?' Dahlia schudde kort haar hoofd en slikte. "Er is niks" Antwoordde ze. Dahlia keek naar beneden en zuchtte. Ze keek pas weer op toen ze voelde hoe Percy een pluk haar uit haar gezicht haalde.
'Eng? Waarom zijn ze eng?' Dahlia haalde haar schouders op en keek weg. "Het lijkt net als of ze je beter kennen dan jij zelf en ze kijken je aan met een blik van die moet ik hebben. En die vieze rikken hebben in elke kamer camera's hangen"

Dahlia glimlachte toen Percy zich weer terug trok. Een hand haalde ze van zijn wang af maar de andere hield ze er op liggen. En streek weer met een vinger of zijn lippen. "Sorry" Fluisterde ze terwijl ze hem aan keek. Spijt had ze niet echt maar ze had het gewoon gedaan. Het was wel raar beide hadden ze het gevoel dat ze broer en zus waren maar toch had ze hem gekust. En hij kuste terug. Dahlia keek verward hier door. Dit was raar toch? Of lag dat gewoon aan haar. Dahlia keek naar beneden en beet op haar lip.

Ach zij waren raar dus wat boeide het nou. Dahlia kon het niet laten om haar lippen weer op de zijne te drukken. Maar dit deed ze niet lang want al snel liet ze zijn lippen los. Ze keek op toen ze iets dacht te horen maar het bleek niks te zijn. Dahlia liet zijn wang los en keek naar haar eigen handen. Ze voelde niks echt voor hem maar toch wou ze bij hem zijn om de een of andere manier.

"Ook al vond je me vreemd toen je nog je oude vrienden had" Dat was waar. Percy voelde zich nog schuldig over het feit dat hij wel eens over Dahlia gelachen had als hij samen met zijn vrienden was. Hij beet op zijn onderlip en drufde Dahlia eigenlijk niet goed aan te kijken. Hij wist niet wat hij moest zeggen dus knikte hij alleen. Hij was nooit echt zichzelf geweest bij zijn vrienden en deed zich vaak stoerder voor dan hij werkelijk was. Misschien is het ook maar beter geweest dat hij ze de rug heb toe gekeerd en bevriend is geworden met Dahlia.
'Het maakt niet uit.' Fluisterde Percy toen hij de blik zag van Dahlia. Ze bedoelde het helemaal niet zo rot als dat het er uit kwam.

'Hangen hier overal camera's' Vroeg Percy en hij keek eigenlijk meteen omzich heen. Het was hem niet opgevallen, maar ze hielden hun dus 24 uur perdag in de gaten. Percy vond het eigenlijk best wel een eng idee. Dat mensen je zo maar de hele dag in de gaten konden houden zonder dat je het zelf wist. Hij beet op zijn onderlip, dan zouden ze ook gezoen hebben dat hij een mes bijzich had. Die zouden ze dan meteen van hem afpakken als ze hem tegen kwamen. Het feit dat hun hem beter kende vond hij nog niet erg. Iedereen kende hem beter dan dat hijzelf deed. Hij knikte naar Dahlia, hij begreep het wel dat ze zich niet prettig voelde bij die bewakers.
Dahlia streek weer met een vinger over zijn lippen en fluisterde zachtjes sorry. Percy schudden zijn hoofd. 'Je moet geen sorry zeggen.' Zei hij tegen haar en pakte haar hand vast die zijn lippen loslieten. Dahlia kuste hem opnieuw en Percy vond het eigenlijk helemaal niet erg. Al snel trok ze zich treug en keek ze naar haar hand die PErcy nog steeds vast had.
Waarom gebeurde dit? Hij was niet verliefd op haar maar vond het totaal niet erg. Hij streelde met zijn vingertoppen over haar wang en keek haar aan. Ze waren toch vrienden? Waarom zoende ze elkaar dan? Was dat belangrijk?

Dahlia had spijt dat ze had gezegd over dat Percy haar vroeger vreemd vond. 'Het maakt niet uit.' "Het maakt wel wat uit." Ze had haar mond moeten houden over dit. Maar ze kon er niks aan doen. Soms dacht ze niet na over wat ze zei. En daar baalde ze best van.
'Hangen hier overal camera's' Dahlia knikte en rilde even bij het idee. "Maar dan ook alleen maar binnen." Fluisterde ze. Dahlia haatte het hier echt. Waarom lieten ze hun niet gewoon gaan. Oké ze zei eerde al dat het beter was dat ze hier was maar toch.

'Je moet geen sorry zeggen.' "Waarom niet" Dahlia keek aan en beet zachtjes op haar lip. Waarom hoefde ze geen sorry te zeggen? Vond hij het niet erg? Na dat Dahlia hem had gekust keek ze naar hun hand. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. "Kom we gaan lopen" Sprak ze. Waarna ze op stond en Percy mee trok. Daarna liep ze een kant op en bekeek de graven. Zouden zij hier ook eindigen? Of zouden ze nog langer blijven leven.

Ze hoopte het wel. Maar ze had dingen gehoord over dit. Over dit gekken huis. Er waren hier mensen dood gegaan. En die zouden allemaal in de kelder zijn op gesloten. Dahlia beet op haar lip. Daar wou ze dus echt niet eindigen. Niet hier. Als ze dood ging dan wou ze dat op een mooie en een leuke plek doen. En dat was dit dus echt niet. "Waar wil jij dood gaan" Vroeg ze aan Percy.

"Het maakt wel wat uit." Percy glimlachte naar Dahlia. Ze was niet eigenwijs nee hoor. Hij haalde nog een paar lossen plukken uit haar gezicht, hij kon niet begrijpen dat Dahlia zich niet irriteerde aan die plukken in haar gezicht.
'Voor mij maakt het niet uit.' Zei Percy tegen haar. Hij meende het, hij vond haar inderdaad vreemd, maar toen hij haar leerde kennen was ze zo aardig voor hem. Dat haar vreemde gedrag hem helemaal niet meer opviel, maar het juist begreep als het weer gebeurde.

Dahlia trok hem omhoog, hij sloeg een arm om haar schouder en knikte. Hij vond het wel een goed idee om te gaan lopen. Hij keek naar de graven en bekeek de namen die er op stonden. Van wie zouden de graven zijn? Van mensen die hier hebben gezeten, of van de mensen die hebben gewoond? Hij wilde het antwoord eigenlijk niet weten en wilde nog niet nadenken over de dood.
"Waar wil jij dood gaan" Vroeg Dahlia. Percy keek haar nadenkend aan. Eigenlijk had hij er nooit over na gedacht. Waar wilde hij dood gaan en wanneer? Hij beet op zijn onderlip en keek naar de grond. Het maakte hem niet uit waar hij dood ging. Als hij maar ging, als hij maar op manier uit zijn pijn was verlost.
'Ik weet het niet.' Fluisterde Percy, hij keek weer op naar Dahlia. 'Ik wil misschien ergens dood gaan, waar mensen bij zijn die echt van mijn houden.' Fluisterde hij. Hij kon niet meer mensen in zijn hoofd benoemen dan Dahlia en zijn zusje. Hij keek weg van Dahlia en schudden zachtjes zijn hoofd.
'Dan maakt de plaats voor mij niet zoveel uit, als ik maar tegen de mensen waarvan ik echt hou kan zeggen dat zich geen zorgen over mij hadden moeten maken.' Zei Percy, hij beet op zijn onderlip. Ja dat was het enige wat hij zou willen zeggen, hij zou ook niks bijzonders willen qua begrafenis hij was het maar.

Dahlia keek naar Percy toen hij haar haren uit haar gezicht haalde. Waarom liet hij het niet gewoon zitten. Ze vond het niet eens erg. Zelfs wel fijn. Dan had ze soms nog wel eens wat weg te blazen als ze zich verveelde. En aan gezien ze dat vaak had deed ze het ook vaak.
Ze glimlachte toen Percy zijn arm om haar schouder heen sloeg. Zij zelf sloeg haar arm om zijn middel en pakte met haar andere hand de zijne.

'Ik weet het niet. Dahlia keek hem aan en knikte. Hij hoefde het nog niet te weten. Ze waren jong. En daar moesten ze beide blij om wezen. Maar je wist immers maar nooit hoe lot er over dacht. Als die zei je gaat dood dan ga je dat ook.'Ik wil misschien ergens dood gaan, waar mensen bij zijn die echt van mijn houden.' Dahlia knikte dat ze het begreep. Dat wou zij liever ook. Dan maakt de plaats voor mij niet zoveel uit, als ik maar tegen de mensen waarvan ik echt hou kan zeggen dat zich geen zorgen over mij hadden moeten maken.' Dahlia keek weer voor haar uit en zuchtte. Ze legde haar hoofd tegen Percy's schouder en slikte. "Ik wil dood gaan op de plek waar Melissa ook dood is gegaan" Sprak ze zachtjes. In hoop dat ze dan bij haar kwam. Om sorry te zeggen wat er gebeurde op de begrafenis van haar.

'Zou het niet alleen maar meer pijnlijk zijn, om te sterven op de plaats waar Melissa was gestorven?' Vroeg Percy zachtjes. Percy kende Melissa niet zo heel goed, hij had haar maar een of twee keer gezien. Hij snapte wel waarom Dahlia op haar plaats dood wilde gaan. Ze had kei hard gelachen tijdens haar begrafenis en daarna net gedaan alsof er niks was gebeurt. Dahlia kon er niks aan doen, het was niet haar schuld. Hij voelde hoe Dahlia haar hoofd tegen zijn schouder legde. Hij hield zijn arm strak om Dahlia heen en steunde met zijn hoofd tegen de hare. Dahlia was zo verdrietig toen ze hard gelachen had.
'Ik denk niet dat Melissa dat ook wilt. Ik denk dat ze wilt dat je voort gaat met je leven en beter wordt.' Zei Percy zachtjes tegen Dahlia en tilde zijn hoofd weer op. Hij keek haar aan en zag dat plukken haar die hij net achter haar oren had gestreken weer voor haar gezicht hingen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip toen hij terug dacht aan die tijd, hij kende Dahlia toen nog niet, maar iedereen op school had het er over. Hij streek zachtjes door haar bruine haar en glimlachte naar haar.

Rustig liep hij samen met Dahlia over de begraaf plaats, de vraag van Dahlia bleef in zijn hoofd rond spoken. Door de vele graven die hier lagen, gaf het Percy steeds meer het gevoel dat hij nooit zou kunnen sterven op de plaats waar hij wilde. Hij keek naar Dahlia en zuchtte zachtjes.
'Ik denk ook niet dat we ooit kunnen sterven op de plaats waar we zelf willen.' Zei Percy zachtjes en hij wreef zachtjes over haar arm.
'Ik denk dat we hier sterven als ik al die graven hier zie.' Zei Percy tegen Dahlia en hij keek weer om zich heen. Het waren er genoeg om misschien vier generaties terug te kunnen tellen. Niet dat er hier misschien families lagen omdat je geen hele familie hier neer kon leggen. Hij wilde de letters en de cijvers niet zien op het graf, hij kon niet geloven dat de meeste hier aan een natuurlijk dood waren gestorven, maar toch hield hij het zich voor. Misschien kwam het wel omdat hij bang was om hier dood te gaan. Om zijn zusje nooit meer te zien, hij keek weer naar Dahlia.
'Ben jij niet bang dat je waarschijnlijk hier dood zal gaan?' Vroeg hij zachtjes aan Dahlia.

'Zou het niet alleen maar meer pijnlijk zijn, om te sterven op de plaats waar Melissa was gestorven?' Dahlia haalde haar schouders op en keek naar haar handen. "Misschien maar dat verdien ik ook" Fluisterde ze en voelde hoe er een traan over haar wang heen gleed. "Maar misschien is de kans dan groter dat ik bij haar kom" Dahlia keek naar Percy en zuchtte. 'Ik denk niet dat Melissa dat ook wilt. Ik denk dat ze wilt dat je voort gaat met je leven en beter wordt.' "Ik moet je wat vertellen over Melissa. Iets waar door ik niet verder kan Percy." Dahlia voelde hoe Percy door haar haren een streelde.

'Ik denk ook niet dat we ooit kunnen sterven op de plaats waar we zelf willen.' Dahlia legde haar hoofd weer tegen zijn schouder aan en voelde hoe zijn vingers haar arm aan raakte.
'Ik denk dat we hier sterven als ik al die graven hier zie.' Dahlia slikte en veegde een andere traan weg die gekomen was. "Ik wil hier niet dood Percy. Ik hoor hier niet dood te gaan" Dahlia beet hard op haar lip en voelde wat bloed in haar mond komen. 'Ben jij niet bang dat je waarschijnlijk hier dood zal gaan?' Dahlia schudde haar hoofd. "Hou op" Fluisterde ze. En herhaalde het tot dat ze het uit schreeuwde. Daarna trok ze zich los en rende weg. Ze moest weg hier. Ze wou hier niet dood gaan. Dahlia zag het einde van het kerkhof en rende er met volle snelheid naar toe. Maar helaas voor ze er ook maar uit kon rennen stonden er twee mannen in de opening. Dahlia viel huilend op de grond en maakte zich zo klein mogelijk. "Het spijt me." Herhaalde ze telkens fluisterend terwijl ze heen en weer wiegde.

"Misschien maar dat verdien ik ook" Percy schudden zijn hoofd. Dahlia verdiende het niet om pijn te leidde. Hij keek naar de grond. Het groene gras onder zijn voeten was vertrapt alsof er al veel mensen hier waren geweest. Hij wilde niet naar Dahlia luisteren, ze verdiende het niet om pijn gedaan te worden. Ze verdiende het niet om zich zoveel te moeten maken om een dood meisje. Het was haar schuld allemaal niet. Hij keek weer naar Dahlia en glimlachte naar haar.
'Ik weet niet hoe je bij haar kan komen, misschien heb je wel gelijk.' Fluisterde hij zachtjes tegen Dahlia en wreef over haar armen wilde haar kalmeren toen ze begon te schreeuwen. Hij voelde zich schuldig, hij was door gegaan over de dood alsof het een luchtig onderwerp was. Hij beet op zijn onderlip en keek haar schuldig aan. Hij rende achter haar aan toen ze weg rende en ze stopte voor het hek. Percy knielde naast haar neer toen ze ging zitten en keek naar de twee bewakers die haar mee wilde nemen.
'Laat haar maar, het komt wel goed.' Snauwde Percy naar de twee mannen, hij was het echt niet vergeten hoeveel pijn die bewakers hem hadden gedaan toen hij meegenomen werd door ze in het witte busje. Hij bleef naast Dahlia zitten en pakte alleen haar hand. Hij negeerde de mannen die bij het hek stonden en Dahlia mee wilde nemen. Hij wilde dat ze weg gingen en hun met rust lieten. Ze zagen Dahlia als een gek persoon, hij zag Dahlia als zijn beste vriendin.

'Wat is er? Wat wilde je me vertellen over Melissa?' Vroeg Percy zachtjes aan Dahlia en trok haar tegen hem aan. Hij wreef over haar rug en probeerde haar te kalmeren. Hij wist niet wat het kon zijn, hij kende Melissa niet. Hij bleef over haar rug wrijven en keek de mannen aan die nog dichterbij kwamen. Zijn blik was zo ijskoud, dat de mannen een stap achteruit zetten. Ze bleven staan bij het hek, maar kwamen niet meer dichterbij dan dat. Percy richtte zich weer tot Dahlia en keek haar aan met een zachtere blik.
'Waarom kan je niet verder?' Vroeg hij zachtjes aan het meisje dat voor hem heen en weer wiegde om te kalmeren. Zo erg kon het toch niet zijn? Wat was er met Melissa gebeurd, of wat was er tussen hun gebeurt waardoor ze niet verder kon.

Dahlia kon het gewoon niet meer. Percy was lief voor haar. En daar was ze blij om echt waar. Maar toch ze kon het even niet meer. Ze merkte Percy niet bij haar kwam toen ze daar eenmaal bij het hek op de grond zat. 'Wat is er? Wat wilde je me vertellen over Melissa?' Dahlia slikte moeizaam en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan toen ze zijn armen om haar heen voelde. "Ik"Dahlia slikte moeizaam en keek voor haar uit. "Melissa en ik hadden wat" Fluisterde ze. "We hadden ruzie om iets en toen schreeuwde ik na haar dat ik haar haatte en toen" Dahlia slikte en voelde de tranen weer op komen. "Toen rende ze weg en stak ze de straat over en kreeg ze het ongeluk" Fluisterde ze.

Dahlia hield haar mond verder. Er zat meer tussen toen die tijd. Maar ze kon het hem niet zeggen. "Ze is dood door mij daarom kan ik niet verder Percy" Dahlia slikte en begon weer te huilen. Ze haatte het. Ze haatte dit kut leven. Waarom moest het altijd zo moeilijk zijn. Ze zat hier in dit gekken huis. Ze hoorde thuis te zijn. Maar toch wou ze hier blijven. Dahlia wiegde nog steeds geen en weer om niet nog erge te maken.

Percy luisterde naar Dahlia en knikte, hij wist niet veel van Melissa en hij kende haar ook niet. Waarom had Dahlia nooit vertelt dat ze ruzie hadden gehad? waarom had ze niet gezegd dat ze voelde dat het haar schuld was. Het was haar schuld niet, ze kon er niks aan doen. Hij streek door haar, haar en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij kon het niet aan zien om Dahlia zo verdrietig te zien. Het was haar schuld niet, zij kon er niks aan doen, zij had Melissa niet de weg op geduwd om te laten overrijden. Hij wilde Dahlia troosten en hij wilde Dahlia vertellen dat het haar schuld niet was. Maar hij kon het niet, hij kon niet zeggen dat het haar schuld niet was. Ze zou hem niet geloven en alleen maar zeggen dat het wel zo was. Ze zou boos worden en nog harder huilen. Dat zou hem nog meer pijn doen als hij Dahlia nog harder zou zien huilen. Hij streek zachtjes door haar, haar en wilde haar troosten.
'Waarom heb je het niet eerder vertelt?' Vroeg Percy zachtjes aan Dahlia, waarom had ze het hem niet gewoon vertelt, hij zou nooit een voor oordeel hebben over Dahlia. Dat wist ze ook wel. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en kwam naast haar zitten. Hij veegde een paar tranen bij haar weg en streek ook een paar plukken achter haar oor.

'Ze is niet dood door jouw schuld, ze is zelf de weg over gestoken, jij hebt haar niet geduwt of gevraagd om weg te lopen van jouw.' Zei Percy zachtjes. 'Je hebt alleen maar toe kunnen kijken hoe zij aan gereden werd.' fluisterde Percy zachtjes en wreef over haar arm. Hij begon Dahlia weer te troosten toen ze opnieuw begon te huilen. Hij vond het vreselijk om haar zo te zien.
'Waar had je ruzie over met Melissa?' Vroeg Percy voorzichtig aan Dahlia. Hij wilde niet dat Dahlia zich gedwongen zou voelen om het te moeten vertellen, maar misschien zou het haar wel opluchten. Hij streek door haar, haar en wilde haar laten stoppen met huilen.

'Waarom heb je het niet eerder vertelt?' Dahlia slikte moeizaam en keek voor haar uit. "Omdat ik elke dag weer hoop dat ik haar weer zie. Dat dit alles slechts een droom is en dat morgen alles weer is zo als vroeger" Fluisterde ze. Dahlia besefte dat ze een grote fout had gemaakt om dit te zeggen. Ze keek hem aan en slikte. "Zo bedoelde ik het niet Percy. Maar als morgen wel weer zo als vroeger zou zijn en wij morgen op school zaten dan zou ik naar je toe lopen en je aan je oren bij je oude vrienden weg treken en zorgen dat ik er altijd voor je ben zo als nu" Dit meende Dahlia echt. Ze drukte een kus op zijn voorhoofd en keek hem aan. De tranen rolde nog steeds over haar wangen. Alleen huilde ze nu in stilte.

'Ze is niet dood door jouw schuld, ze is zelf de weg over gestoken, jij hebt haar niet geduwt of gevraagd om weg te lopen van jouw.' Percy had gelijk maar als zij nu niet tegen haar geschreeuwd had dan leefde ze nu misschien nog. 'Je hebt alleen maar toe kunnen kijken hoe zij aan gereden werd.' Dahlia legde haar hoofd weer tegen zijn schouder aan en sloot haar ogen. 'Waar had je ruzie over met Melissa?' Shit ze had deze vraag kunnen verwachten.
Dahlia begon al te blozen toen ze terug dacht aan die avond alleen eindigde die heel klote.
"We euh hadden ruzie over wat er daar voor was gebeurt" Dahlia werd al iets rustiger toen ze merkte dat Percy haar door haar haren streelde.

"Omdat ik elke dag weer hoop dat ik haar weer zie. Dat dit alles slechts een droom is en dat morgen alles weer is zo als vroeger" Dat deed even pijn bij Percy. Hij wist wel dat Dahlia het niet zo bedoelde, dat ze echt niet wilde dat hij weg zou gaan, maar om het nu te horen uit haar mond deed toch iets met Percy. Hij duwde de woorden van Dahlia weg en keek haar weer gewoon aan zoals altijd. Zij was zijn vriendin en niks kon dat nog veranderen. Dahlia maakte ook snel haar excuses, hij voelde zich wel schuldig dat hij het door had laten schemeren dat het degelijk iets met hem deed. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en streek door haar, haar.
'Het maakt niet uit, ik weet dat je het niet zo bedoelde.' Zei Percy tegen Dahlia. Hij wilde ook graag de tijd terug draaien, alleen aan de anderen kant was hij blij dat hij samen hier met Dahlia was. Hier kon niemand iets tegen hun zeggen, hun gevoelens kwetsten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek even naar de grond. Hij keek op naar Dahlia toen hij voelde hoe zij een kus op zijn voorhoofd drukte. Hij glimlachte naar haar en veegde de traan weg die over haar wang liep.
'Kom op kleintje niet huilen.' Zei hij tegen haar met een glimlach en veegde de anderen tranen ook weg. Eigenlijk was het best wel een stomme bijnaam. Hij noemde haar altijd kleintje omdat ze kleiner was dan hem, heel veel kleiner was dan hem.

'Toch denk ik niet dat Melissa had gewild dat je op haar plaats zou sterven.' Zei Percy tegen Dahlia. 'Jij en Melissa waren onafscheidelijk, ik denk dat als het niet was gebeurt Melissa al de volgende dag bij je was geweest om het bij te leggen. Ik denk zelfs dat ze al bij wilde leggen toen ze weg liep, maar daar de kans niet voor kreeg.' Zei Percy zachtjes. Hij kende Melissa dan wel niet zo goed, maar als Dahlia iets over haar zei klonk het altijd positief. Hij glimlachte naar haar.
'Ik denk ook niet dat we nu naar het verleden moeten kijken, dan zou ik ook zoveel dingen willen veranderen. Ik denk juist dat we op het nu moeten concenteren en hopen dat alles goed zal komen met ons.' Zei hij wijs. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en trok Dahlia tegen hem aan. Hij wist zeker dat alles wel goed zou komen.


-Haha, hij gaat haar voortaan kleintje noemen!!-

'Het maakt niet uit, ik weet dat je het niet zo bedoelde.' Gelukkig wist Percy dat ze het niet zo bedoelde. 'Kom op kleintje niet huilen.' "Ik ben niet klein" Fluisterde ze terwijl Percy haar tranen weg veegde. Normaal werd ze altijd boos als iemand haar kleintje noemde maar van Percy vond ze het niet erg. Om de een of ander manier hielp dat woord haar rustig worden.
Of was het gewoon de persoon die het woord zei. Dahlia schudde kort haar hoofd bij de gedachten. 'Toch denk ik niet dat Melissa had gewild dat je op haar plaats zou sterven.' Dahlia keek Percy aan en haalde haar schouders op. Ze kon hier niet op antwoorden. Nooit trouwens.

Jij en Melissa waren onafscheidelijk, ik denk dat als het niet was gebeurt Melissa al de volgende dag bij je was geweest om het bij te leggen. Ik denk zelfs dat ze al bij wilde leggen toen ze weg liep, maar daar de kans niet voor kreeg.' Misschien had Percy gelijk. Melissa en zij waren inderdaad onafscheidelijk. Ze konden niet zonder elkaar. Dahlia glimlachte bij het idee dat ze elkaar midden in de nacht op belde zo dat ze beide niet alleen waren. Dahlia beet op haar lip en keek hem aan. 'Ik denk ook niet dat we nu naar het verleden moeten kijken, dan zou ik ook zoveel dingen willen veranderen. Ik denk juist dat we op het nu moeten concenteren en hopen dat alles goed zal komen met ons.' Dahlia knikte het was makkelijker gezegd dan gedaan. Dahlia sloeg haar armen om hem heen toen hij haar dichter tegen hem aan trok. "Percy je moest eens weten dat ik niet zonder je kan" Fluisterde ze heel zachtjes.

Percy omhelsde Dahlia ook stevig toen hij haar armen om hem heen voelde. Hij haatte het als Dahlia zei dat ze niet zonder hem kon. Niet omdat hij het niet fijn vond om te horen. Nee hij vond het natuurlijk fijn om te horen, dat er iemamd was die hem nodig had. Het gaf hem een fijn gevoel. Het was een fijn gevoel dat iemand hem belangrijk vond. Hij glimlachtte zwakjes naar Dahlia en gaf een kus tegen haar slaap. Toch vond hij het geen fijn gevoel als Dahlia hem weer eens herinderde dat zij niet zonder hem kan. Hij kon ook niet zonder haar, maar het voelde als een soort druk op hem soms. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en liet de gedachtte zijn hoofd uit gaan. Het maakte niet uit.
'Weet dat je voor mij het belangrijkste bent die hier is.' Fluisterde Percy zachtjes tegen Dahlia en hij stond daarna op. 'Kom op laten we gaan, het kerkhof is ook niet de meest fijne plek om te zijn nu.' Hij stak zijn hand uit naar Dahlia en en haalde haar omhoog.
'Kom op dan gaan we maar.

-Hij is niet super lang, maar het topic kan nu in elk geval stoppen, als je wilt xD-

Dahlia sloot haar ogen toen ze zijn sterke armen om haar een voelde. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze zijn lippen op haar slaap voelde. 'Weet dat je voor mij het belangrijkste bent die hier is.' Dahlia deed haar ogen open en keek hem aan. Ze kon zien dat hij het meende. Kom op laten we gaan, het kerkhof is ook niet de meest fijne plek om te zijn nu.' Ze knikte en nam zijn hand aan waarna ze op stond. Hij had gelijk het kerkhof maakte haar alleen maar emotioneel. En dat wou ze nu even niet meer. Dahlia liep met Percy het kerkhof af en keek nog een keer om. Om daarna weer terug naar het kliniek te lopen.

-AffelopenxD