I'm back

Mika had niet veel zin om de volgende dagen die komen nog iets te doen. Had geen zin om te gaan eten of om oude vrienden te zien. Ja het zou haar goed toen. De ene zal haar ontsnapping grappig vinden,...maar anderen zouden het een teleurstelling vinden. Haar zus zou daar waarschijnlijk ook bij horen. Dat was dan waarschijnlijk ook de reden waarom Mikaela van plan was om enkele dagen in haar kamer te blijven. Wanneer ze honger had zal ze wel midden in de nacht die keuken weer binnensluipen om wat eten te halen. Dat zal dan ook de enige reden zijn voor Mika om haar kamer uit te komen. Ze had nog helemaal geen zin om de reactie's van oude vrienden te moeten ondergaan. Haar bruine haren lagen over heel haar kussen verspreid. Vermoeid wreef Mikaela even kort in haar ogen. Was nog moe van die ruzie met haar ouders...nouja die nieuwe vrouw wou Mikaela niet als moeder beschouwen....en haar vader.., jach die verachtte ze nu om wat hij haar heeft aangedaan. Deze gevoelens en ruzie's heeft ze voor Elena kunnen voorkomen. Wou haar zus hier niet in mee sleuren. Alleen zul je Mikaela voor een tijdje niet uit haar kamer zien komen. En dat bleef ze volhouden totdat ze weer helemaal zichzelf is. Nu is ze dat natuurlijk ook, maar had nogal een geirriteerde bui. Dat was voor nu het probleem.

Nadat ze iemand had horen kloppen op haar deur zuchtte ze geirriteerd. Wat kon dat mens niet lezen op het bordje dat ze heeft gehangen aan haar deur niet lezen. Er stond duidelijk genoeg 'Niet storen' maar zoals verwacht zou er niemand echt acht op slaan. Dat irriteerde haar natuurlijk nog meer. Haar deur zwaaide onverwacht wagenwijd open. Woedend trok ze zich recht op die ene persoon uit haar kamer te krijgen. Desnoods te smijten. Maar die gedachten vervolgen meteen toen ze zag wie het was. Shiloh. Hij had een vermakende glimlach op zijn gezicht. Ze kon het niet laten en draaide even kort met haar ogen. ‘Wel, het heeft ook niet lang geduurd om je hier terug te krijgen.’ Plaagde hij haar. Geirriteerd keek ze hem voor een seconde aan. Maar al snel kwam er een geamuseerde grijns op haar gezicht."Ah hou die grote mond van jou toch." Sprak ze geirriteerd, greep razend snel een zwart topje van haar en smeet het recht in zijn gezicht."had gewoon niet verwacht dat men vader me zou verlinken" Sprak ze iet wat weer geirriteerd. Dat was dan ook de waarheid. ‘Waarom al zo snel terug? Mistte je me?’ Mikaela begon lichtjes te lachen."Die grote ego van jou zal je nog eens tegen werken Shiloh." grijnsde ze plagerig."Maar ja ik miste je alhoewel dat niet de reden is van mijn veeel te vroege terug keer" Sprak ze sarcastisch. Even rekte ze zich geeuwend uit.

Hoe langer ze erover nadacht hoe meer ze moest toegeven dat ze blij was terug te zijn. Het was heel leuk geweest om de rest van haar familie terug te zien, want blijkbaar negeren die nu allemaal haar vader. En zelfvoldaan gevoel kwam even kort bij haar op. Maar hier bij haar zus. En bij haar vrienden zijn zoals Shiloh...dat had ze het meest gemist ookal wou ze dat niet toegeven, en dat ging ze trouwens toch niet doen. Het was hier veel leuker. Je moest dan wel zelf dingen uitlokken om hier terug leven in de krijgen, maar het was altijd grappig om de reactie's van anderen te zien. Dat had ze dan ook het meest gemist, ook omdat hier de reactie's dan ook veel extremer zijn dan die van de buite wereld. De wereld dat ze eerst als haar thuis had bezien. alleen was dat nu verminderd. De instelling, ja ze haatte het nog steeds maar toch zag ze het nu als haar echte thuis. Bij haar vrienden. Natuurlijk had Mika het beste gemaakt van de tijd dat ze bij de rest van haar familie was gegaan. Had heel veel plezier alhoewel het niet meer dan drie korte dagen waren. Merendeel had ze moeten vluchten met haar neef. En dan was ze uiteindelijk weer ontdekt. Gelukkig was Mikaela het al gewoon om een hele preek te krijgen over haar slecht gedrag, dus meestendeel luisterde ze zelf neit meer omdat ze het al zo vaak eerder had gehoord.

Mika keek hem even aandachtiger aan toen ze zijn gezicht zag betrekken. Pas nu keek ze naar zijn arm."Blijkbaar heb ik veel gemist" Merkte ze oppeens op."Wat is er wel met jou hand gebeurd" Vroeg ze nieuwsgierig. Ondertussen legde ze zich weer languit op bed en keek hem zijdelings aan. ‘Wauw, zo gefrustreerd dat zelf ik er onder moet lijden?’ Hij grinnikte en leunde nonchalant tegen de deurpost. Lachend schudde ze even kort met haar hoofd."wen er maar aan" Grapte ze. NIet dat het nog vaker zou gebeuren nu ze terug in de instelling was maar goed. ‘Je moet niemand vertrouwen, wie heeft je op de eerste plaats hier gestoken. Of dat nu je nicht, vader of bedovergrootvader was, je zit hier en dat is geen besluit van één iemand. Logisch dat hij je verlinkt.’ Zei Shiloh op een neutraal toontje terwijl hij zijn schouders achteloos ophaalde. Verbaasd keek ze hem aan."Wou Shiloh wat een wijsheid...dat had ik niet van jou verwacht" treiterde ze hem grinnikend. Even keek ze naar haar kleren die in het rond lagen. Ze zal die straks wel weer opruimen. Al snel keek ze toe hoe Shiloh richting haar raam stapte. ‘Uit pure nieuwsgierigheid, hoe ben je ontsnapt? Hier hebben ze er niets over gezegd.’ Kort grinnikte ze even. Hij leek niet het type dat hieruit zou ontsnappen."Het is handig als je neef goed bevriend is met een bewaker....En dus hem uitstekend kan afleiden door het praten over de tijd van vroeger. Zo had ik dan ook de kans om de sleutels te nemen die mijn neef had kunnen te pakken krijgen." Sprak ze het in grote lijnen."Alleen waren het merendeel van de tijd dat ik buiten was wel nog op de vlucht" Mopperde ze grijnsend. "Heb ik trouwens hier veel gemist?" Dat wou ze eigenlik wel weten. Er konden veel dingen zijn gebeurd in de tijd dat ze was ontsnapt.

Kort zuchtte ze even. Nu ze terug was in de instelling moest ze net als vroeger weer het beste van maken. Haar grijns werd even breder bij de gedachten, en vooral bij de herinneringen dat ze eens drank hadden gesloten.
Dat waren goede tijden geweest. Waarschijnlijk zou het nog leuker zijn geworden als niet van die bewakers oppeen toevallig was gepasseerd. Danzijk Shiloh heeft ze dan ook haar haren blond kunnen verven. Jammer genoeg was het maar schampoo geweest en was het na iedere wasbeurt uiteindelijk weer verdwenen en heeft ze weer haar donkerbruine naturel haarkleur.
Best jammer, maar daar was nu toch niks meer aan te doen toch? ‘Willen kloppen en je tegenstander die dan net zijn hoofd wegtrekt waardoor je recht op een betonnen muur slaat. Ik weet, niet men beste idee en ik geef toe …’ Hij zweeg en keek naar zijn gegipste pols. ‘Het doet pijn en ze geven me niet veel pijnstillers dus.’ Hij trok een vies gezicht en liet zijn arm zakken. ‘Ik overleef het wel.’ Zei hij dan met zijn typische mannelijke stoerheid. Lachend schudde Mikaela even met haar hoofd bij zijn verklaring.
Dat had Mika nu van Shiloh wel verwacht."Jammer dat ik dat gevecht van jou heb gemist" Sprak ze licht spottend. Maar ze meende het wel. Vond jammer dat ze er niet bij was geweest om hem aan te moedigen. Blijkbaar is er veel gebeurd in die dagen dat ze was gevlucht. ‘Is van alle tijd zonder je door te brengen. Maakt me een heel stuk slimmer, jij was dus duidelijk mijn struikelblok.’ Hij knipoogde en keek terug naar buiten.
Opnieuw smeet ze een van haar kleren naar zijn hoofd."Echt niet, als ik er was geweest had je waarschijnlijk niet zo dom geweest om tegen de muur te slaan in plaats van de bewaker" Grapte ze, ja ze vervormde zijn woorden een beetje, maar dat maakte haar niet uit.
‘Zoals anders, nieuwe komen binnen, wat ophef rondom hem en dan weer rustig. Er is wel een rel uitgebroken vorige week.’ Hij stak zijn pols veelbelovend op en ging verder. ‘Met tien in twee isoleercellen. Je had ons moeten zien zitten. De bewakers blijven maar dom, ze sluiten ons op in een cel toch precies de plek om lekker verder te plannen. Nouja, er waren vijf bewakers gewond en één ernstig naar het ziekenhuis.’ Maakte hij zijn uitleg gretig af …
Nu had ze nog meer spijt dat ze dat had gemist. Staarde dan ook even kort naar het plafond."Typisch, wanneer ik er niet bij ben gebeurd er van alles en nog wat, en ik mis dan natuurlijk de leukste dingen. Just Great" Mopperde ze. Nuja, dat vluchten van de mannen die haar achterna zeten was eigenlijk ook wel tof.
De adrenaline had iedere minuut door haar aderen geraasd als een tornado dat maar niet stopte. Ze rekte zich weer uit en legde haar benen op de schoot van Shiloh toen hij op de rand van haar bed was gaan zitten;"Je hebt me toch ook wel gemist he" Sprak ze op een poeslief toontje. De plagerige ondertoon verborg ze uitstekend.

Het was altijd zo, de tofste dingen miste ze. Toch de dingen dat ze zelf niet heeft georganiseerd natuurlijk anders wel. maar als anderen het hebben gedaan wou ze die natuurlijk met plezier meemaken. Om te zien hoe goed of hoe slecht die voor iedereen zou aflopen. Het was natuurlijk leuker als het je een voordeel gaf.
Maar de rel had ze gemist. Triestig echt triestig. maar goed, ze leerde er natuurlijk mee leven veel keuze had ze er dan ook niet voor. Maar metter tijd had ze geleerd haar verlies te aanvaarden in welke manier dan ook. ‘Ga je echt heel je kleerkast naar me gooien?’ Vroeg hij uitdagend. lachend keek ze hem aan."Dat is inderdaad nog eens een goede gedacht" Bespotte ze hem grinnikend. Echt..Dit hier, lachen met haar vrienden. Met Shiloh ze had eht echt gemist. in het begin had ze dat niet beseft, had daar trouwens nooit de tijd voor gehad.
Maar nu wel, nu wist ze dat ze veel beter had kunnen blijven, waar ze thuis hoorde bij haar vrienden. En kattekwaad gaan uitspoken. Dat waren de dingen dat Mikaela intereseerde; ‘Hij was gewoon sneller en ik blijkbaar trager.’ Hij haalde zijn schouders op.
Normaal ging ze nog verder gaan, maar was slimmer dan dat dus hiet ze zich daarover in. . ‘Wees blij dat je terug bent, er gebeuren heus nog wel straffe dingen.’ Zei hij met een speelse knipoog. Even dacht ze daar eens goed overna." het is te hopen, anders zorg ik er desnoods wel zelf voor" Sprak ze op een iet wat rebelse manier en keek hem toch onschuldig aan. . ‘Nou …’ Begon hij aarzelend. ‘Eigenlijk niet echt, ik was blij dat je weg was.’ Hij zweeg. Meende hij dat nu serieus?
Haar ogen stonden iets achterdochtig en wou juist haar mond open trekken toen ze zag dat hij er niet serieus bij kon blijven kijken. Even zuchtte ze opgelucht. jasses daar had hij haar. Hij boog naar haar toe en keek haar intens aan. ‘Ik heb je gemist en ik ben blij dat je terug bent.’ Hij knipoogde en drukte een kus op haar wang. Grijnzend keek ze hem aan.
Ze had bijna de schrik van haar leven gehad.
daarom schoot ze van uit haar houding op hem. Dwong hem door haa ronverwachte beweging hem nu tegen het bed zodat ze boven hem uittorend. "Jasses, Shiloh je bezorgt me bijna een hartaanval" Sprak ze iet wat gefrustreerd. Boog dichter naar hem toe en fluisterde langzaam in zijn oor."En dat Lieve Shiloh van me....Is geen idee" Sprak ze plagerig. Trok haar hoof weer terug zodat ze hem kon aan kijken maar bleef gewoon koppig en opstandig op hem zitten.

Natuurlijk moest Shiloh nu niet denken dat ze geen plezier had gehad buiten de instelling, want toen ze op de vlucht was had ze zeer zeker zich met haar neef geamuseerd. Had van alles gedaan om de tijd te doen verstrijken wanneer de mensen die achter hen hadden gezeten weer kwijt moest geraken. Zoals zich verkleden zich voordoen als bodyguards van een museum. Of toen ze op straat weg renden en toevallig politie waren tegen gekomen. Ze had dan die politie's verteld dat die mannen die hun volgden het over een bom hadden. Dat was uitstekend gelukt want zo hadden de politie de mannen een tijdje kunnen bezig houden todat die echt beseften dat ze waren misleid. Het was heel grappig geweest om van ergens in een gebouw het spel te mogen aanschouwen. Hun gezichten waren hilarich geweest. Jammer genoeg is die tijd nu gepasseerd, want haar vader...Anyway. Dat deed er niet meer toe, voor Mika bestond haar echte vader niet meer. De man die verklaard haar vader te zijn was gewoon een kopie van haar vader.

Doordat ze had beseft dat hij haar beet had genomen had ze in een onverwachte beweging hem tegen haar bed languit gedrukt, en torende daarom nu boven hem. O she is almighty. Haar grijns werd groter bij de gedachten. ‘Mika let op!’ Waarschuwde hij haar meteen. Ze keek naar zijn arm."Ach, ben je een watje geworden Shiloh" Vroeg ze treiterend, ook al wist ze dat het niks te maken had van watje, maar dat het wel degenlijk pijn deed, dat hoeft Shiloh trouwens toch niet te weten. ‘Je was erin getrapt.’ Zei hij geamuseerd. Even draaide Mika kort met haar zilvere ogen."Misschien moet je wel boeten voor die stunt van jou" Sprak ze evil grijnsend. Oja, daar zal zij wel voor zorgen. alleen nog een straf bedenken. ‘Moest ik niet in de gips liggen dan zou je noch niet eens in staat zijn om ook maar iets uit te halen.’ Sprak hij zoetig. Mikaela begon luidop te lachen, druipend van bespotting."Serieus Shiloh? Dat weet ik zo nog niet hoor" Sprak ze liefjes. Ze verstevigde haar greep op zijn polsen, maar zorgde er toch voor dat ze hem geen zeer deed."Want..volgens mij gebruik je je pols gewoon als excuus om je zachtheid te verbergen" Ging ze op een treiterende toon verder. Ja, ze ze daagde hem wel degenlijk uit. En weet dat hij oppeens wel iets zou durven doen. Dus was ze nu heel alert bij zijn bewegingen. ‘Vergeten om kleurshampoo mee te nemen?’ Vroeg hij uitdagend. Haar grijns verbrede. Ja die dag herinnerde ze nog zeker. Ze hadden bijde het kantoor binnen geslopen. Daar hadde ze hun spullen gevonden, en van de erste keer had ze kleurshampoo mee gepikt gewoon omdat ze haar bruine haren beu was geworden. Ondertussen had ze de blonde shampoo uit haar haren gewassen."Neeh, het is veel te lastig om mijn haren opnieuw te kleuren en bruin past me beter" Verklaarde ze simpel weg, of het de echte reden was wist zelf Mikaela niet echt. En veel maakte dat ook dan niet uit.

Mikaela zat toch nog goed. Dat zeker. Nu kon ze Shiloh met gemak aan door zijn, zere arm. Oke, misschien was dat wat overdreven, maar toch had ze een zelfvoldanen gevoel. En dat was dan ook aan haar glimlach te zien. Maar geef nou toe, welk meisje of vrouw zou nu geen voldanen gevoel krijgen als ze boven een man torende? Nou Mikaela dus wel, wie niet...die zou gek zijn. Keek hem recht aan met een grote grijns waarbij haar witte tanden zichtbaar waren.
Het reikte alleen juist niet haar ogen. Dat gebeurde dan ook nooit meer sinds de dag haar moeder was vermoord. Niemand kon haar nog werkelijk een ware glimlach laten bezorgen. Hoe hard iemand ook probeerde. Zelfs haar vader had dat geprobeerd maar had het uiteindelijk opgegeven omdat hij eindelijk besefte dat het onmogenlijk was.
Grijnzend keek ze toe hoe hij naar zijn pols keek en naar zijn gips. Zijn blik was sluw geworden toen hij Mikaela weer aankeek. nu was ze meteen alert. Wat was hij van plan? Let maar op.’ Zei hij doodserieus. Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op. Wat wou hij doen?
Wanneer hij maar een beetje zou bewegen zou Mika heel haar gewicht gebruiken om hem op bed te houden.Dan zou hij zich helemaal niet meer kunnen bewegen en dan was hij de pineut. NIet dat ze zoveel woog maar goed, dat deed er niet echt toe. Even keek ze ook naar deur zoals Shiloh dat deed. Straks zal ze wel de deur dicht doen. ‘Welke straf wil je me geven?’ Vroeg hij ondeugend. Mikaela keek hem geheimzinnig aan. O ze wist het al.
Wat een toeval dat ze die dingen die ze van de buitenwereld had meegenomen, nu blijkbaar toch van pas kon komen."Daar...hoef je je geen zorgen over maken. Ik heb wel al iets in gedachten." Was het enige dat ze hem vertelde.Gelukkig had ze de zilveren dingen in haar broekzak zitten. ‘Misschien.’ Hij knipoogde maar schudde dan kort zijn hoofd. ‘Als ik het als excuus zou gebruiken dan zat je nu niet op me.’ Op een of andere manier kon hij zijn pols zonder het gips vrij krijgen.
Langzaam zette ze al haar gewicht op hem, terwijl haar hoofd maar enkele millimeters van de zijne verwijderd was. ‘Geef me je straf dan kunnen we terug leuke dingen doen.’ Meldde hij verleidelijk . Langzaam verbrede haar lieve glimlach naar een sluwe. Ja ze was zeker van plan om hem straf te geven. haar ene hand vloog naar haar broekzak, daar haalde ze handboeien uit die ze van de politie had kunnen nemen.
Deed de ene aan zijn goeie pols en het andere aan haar bed. Hij kon zichzelf niet bevrijden omdat het onmogenlijk was met dat gips rond zijn ander arm. "Voila...eens zien hoe lang je hier mag blijven...vastzitten" Grapte ze. "Ik heb trouwens honger." Vervolgde ze oppeens bedenkelijk. Waarschijnlijk zal ze na deze stunt eraan gaan, maar goed. Ze wou zien hoever zijn grenzen gingen.
Plagend boog ze zich voorover."Ik ben binnen een uurtje of twee terug" Sprak ze liefjes en kroop van hem af. Toch kon ze het niet laten. Draaide zich op en gaf hem een vluchtige tedere kus. Keek hem sluw aan en verdween haar kamer uit. Nu eens zien hoe snel hij daaruit zou geraken en wat zijn reactie's daarna zouden zijn. O ze kon haast niet wachten.

Dat meen je niet!’ Hij keek haar terug aan en grijnsde ongeloofwaardig. Haar grijns werd sluw breder. Wat dus bewees dat ze het wel degenlijk meende van haar actie's. Het was deels zijn eigen schuld. hij stond erop om gestraft te worden zodat ze door kunnen gaan, en dat deed ze dus dan ook.
Misschien zou hij haar dan wel terug pakken, maar dan moet hij daar wel eerst uit redden. Laat het jezelf smaken!’ Wierp hij haar uitdagend toe. Lachend keek Mikaela hem nog even aan."Dat zal ik zeker doen, dankje" Was het laatste wat zei nadat ze haar kamer uit was en richting de eetzaal stapte. Haar grijns was heel breed geworden. O genieten van haar eten zal ze zeker doen, dat had hij heus niet over zeggen want dat ging ze zowiezo doen.
Met een vrolijke uitdrukking stapte ze naar de eetzaal, nam haar tijd om mooi in de rij te gaan staan om haar eten te krijgen. Keek vervolgens heel rustig rond om een rustig plekje te zoeken, die ze na een tijdje zoeken wel vond. Daar ging ze dan ook gaan zitten en genoot van haar eten.
Niet dat het veel bijzonders was, maar omdat ze wist dat ze hierna terug naar haar kamer kon gaan, naar degene die nu vast geketend zat zorgde ervoor dat het eten wel speciaal was voor nu. Nadat haar eten dan toch op was stond ze weer recht en liep weer op haar gemakjes door de gangen richting haar kamer. Iets verderop zag ze een bewaker met iemand juist een hoek om draaien. Mika keek naar haar kamer en merkte meteen dat Shiloh bevrijd was. Verdorrie, dus dat joch met die bewaker was Shiloh.
Meteen schoot Mikaela in de lach. Zonder er nog bij na te denken rende ze achter de twee aan en zag Shiloh juist zijn kamer ingaan terwijl de bewaker voor zijn deur stond.
Het koste Mikaela dan ook heel veel moeite om haar lach nu in te houden. ‘Dan ga je een vriendin gaan bezoeken en sluit ze je op bij het bed met handboeien.’ Hij pufte verontwaardig en wees naar zijn kamer. ‘Ze is hier trouwens ontsnapt, ik zou haar maar in de gaten houden." Zijn woorden zorgde ervoor dat ze het niet meer kon inhouden. Zonder dat ze het wou begon ze luidop te lachen dat door de lege gang begon te echoden. Ze kon zichzelf gewoon niet meer inhouden. Dit was nog leuker geworden dan ze had verwacht.
Terwijl ze verder luidop lachtte keek ze niet meer naar shiloh en de bewaker want ze moest haar hand tegen haar buik drukken die nu zeer deed van het lachen. Al snel kreeg ze dan ook lach traantjes.
Ze lachtte zich dan ook zo kapot dat ze steun moest zoeken tegen de muur of ze zou haar evenwicht verliezen en gewoon op de grond moeten lachen. ze kreeeg haar lach gewoon niet meer zo goed onder controle. Het was gewoon zo hilarich.

Het was echt grappig om te zien dat een bewaker Shiloh aan haar bed vastgeketend had gevonden. Maar nu weet ze wel voor de volgende keer, dat ze beter haar deur achter haar dicht moest doen, want blijkbaar kenden de bewakers het woordje privacy niet meer. Word hoogtijd dat ze daar later nog wel eens over zou hebben met die bewaker als ze hem de volgende keer nog eens tegen komt.
Waarom lachte ze hardop? Wel deels omdat eht veel te grappig was en deels omdat ze de bewaker naar haar wou laten trekken. Gewoon omdat ze niet wou dat Shiloh nog meer in de problemen zou komen. Ja ze nam het voor hem op, ook al wist Mikaela dat hij nog wraak op haar zou nemen. En daar keek ze natuurlijk met plezier naar uit.
Nieuwsgierig wat hij voor wraak zou doen. Waarschijnlijk was het wel geen goed idee om de bewaker zijn aandacht te trekken. Want dan zou ze zelf wel straf krijgen, maar goed. Ze was niet iemand die zomaar zou laten toestaan dat haar vrienden een saaie preek moest krijgen en zij ergens ondergedoken zat. Nee zo was Mikaela niet, nam het altijd voor haar vrienden op, kon dan helemaal niks schelen wat er met haar zou gebeuren.
Het werd nu toch wel lichtjes pijnlijk om verder te lachen waardoor ze haar hand tegen haar buik moest drukken terwijl ze met haar andere hand haar tranen wegveegde. Het was zo erg dat ze de voetstappen van de bewaker niet op haar hoorde afkomen. "Here, laat me een handje helpen met je evenwichtstoornis", Grauwde de bewaker.
Geschrokken keek ze verrast op. Ow...sh*t Nu zit ze echt in de problemen."Dat hoeft niet hoor" Sprak ze nu helemaal bekomen van haar lachuitbarsting van daarnet. maar blijkbaar had hij dat niet gehoord of negereerde het want hij greep haar schouders vast en duwde haar ruw tegen de muur. Ik weet ook wel iets grappigs", Beet hij haar toe. Onee, dat klonk heel onheilspellend.
Wat was hij wel niet van plan? Jammer genoeg moest Mikaela er niet zo lang over nadenken want hij draaide haar om en deed de handboeien rond haar polsen achter haar rug "hé" Sprak ze gefrustreerd van de woede."Het is niet dat ik een crimineel ben ofzo" Sprak ze sissend verder.
Dit was neit goed. Ze zou haar handen normaal nodig moeten hebben om erop te gaan zitten want door de hevige emotie's wisselingen kon ze ieder moment weer flippen.
Ze had verwacht dat dit wel genoeg ging zijn, blijkbaar had ze verkeerd gedacht want hij sleurde haar door de gangen. Verdorrie, ze had een vriend proberen te helpen maar toch belande ze in de boeien, echt geweldig...niet dus!"Laat me los" Sprak ze woedend, probeerde uit zijn greep te komen, maar dat was niet zo simpel omdat ze hem bij moesthouden anders zou ze nog op de grond terecht komen.
Voor ze het al te goed besefte hefte hij haar op, ze probeerde nog tegen te stribbelen toen hij haar op het aanrecht zette. Wat deden ze toch in godsnaam in de keuken? Hij keek haar recht in de ogen. "Don't f'cking move", Zei hij kil. Kil staarde ze hem terug aan, haar woede staptelde zich zo alleen maar nog meer op. Hij frutselde de handboeien.
Daarom had ze gedacht dat ze er nu vanaf was, maar voor ze het al te goed besefte had hij haar aan een buizen staal weer getekende."WAttuh." Sprak ze verontwaardigd."Ben je gek" Siste ze trok razend hard aan haar handboeien.
Niet dat het veel hielp, het deed pijn aan haar polsen dat al snel rode striemen zouden veroorzaken."Waar is dit in godsnaam goed voor" Sprak ze woedend. Trok opnieuw aan haar boeien.
Wat was hij toch van plan? Ze had niks verkeerds gedaan."Je kunt onmogenlijk mij straffen of wat je ook van plan bent want ik heb helemaal niks gedaan" Beet ze hem kwaad toe. Hiermee mocht hij niet mee weg komen. Haar zomaar vastketenen, wie is hier nu de gekke? Mikaela alsinds niet.

Ze had toch niks ergs gedaan? Het irriteerde haar dan ook vreselijk dat de bewakers hun macht misbruikte. Dit kon toch niet? Ongeloofelijk dat hij haar gewoon in de keuken haar aan een bar vastketende. dat gaf haar dan alleen nog maar een grotere redenen om te gaan denken dat de bewakers hier degene waren die gek zijn en niet de Patienten zelf. ZOu je dan ook neit?
Zie haar hier nu hangen nou ja beter gezegt zitten met haar armen in de lucht. De boeien begonnen stillaan pijnlijker te worden. Hij had geen geldige reden om haar hier zomaar vast te ketenen. Ze wou gewoon terug naar shiloh hopend dat hij hier niet achter zou komen want dan zal hij degene zijn die haar uitlachte in plaats van zij hem. Wat geef nou toe de situatie waar ze nu in zat was voor haar inderdaad niet echt leuk, maar wie zou meekijken zou zich kapot lachen.
Alhoewel als ze daar achter zou komen zou ze die toeschouwer woedend neerkloppen. Ze hield niet zo van mensen die je stonden uit te lachen en geen moeite deden om je te komen helpen. Mikaela had dat bij Shiloh wel gedaan. Ze had de bewaker gewoon van hem weg gelokt, deels omdat ze niet wist welke preek hij zou geven. "Ik niet nee", Zei hij luchtig. Mikaela snoof even kort verontwaarigd. Wie denkt hij wel dat hij was? De paus?
de bewaker zou hier spijt van krijgen dat zweerde ze, hiermee zou hij niet mee wegkomen daar zal ze zelf wel voor zorgen. Toch hield ze haar mond, ging er niet op in. "God only knows", Antwoordde Maximus glimlachend. Hij dacht dus echt dat hij de baas was, wel hij vergeet een ding. Mikaela luisterd niet naar andermans bevelen. Dat haatte ze gewoonweg. "Natuurlijk kan ik dat, onderkruipsel. Je had verboden voorwerpen bij je, plus je daagde me uit, meerdere keren", Hij nam nog een hap van de appel.
Ze haatte hem neit maar het leek er wel op hoe ze naar hem keek. Onderkruipsel? Was hij wel neit goed bij zijn hoofd. Woedend trok ze hard aan de boeien. Voelde hoe het hard pijnlijk tegen haar polsen scheurde.
Stug negeerde ze de pijn. ervan. "Niemand hier geeft genoeg om je om je te komen redden of om mij tegen te houden, je bent zo waardeloos en nietig, je hebt geen idee. Dus zeg maar niet wat ik mag doen en niet mag doen, of ik maak het nog wat erger." Zijn woorden kwamen zo hard aan. Haar ogen waren opengesperd. Haar borst ging sneller op en neer. Haar ademhaling begon zwaar te worden.
Dit kon maar een ding betekenen. Normaal zou ze dan nu meteen op haar handen gaan zitten maar die zaten vast. Ze moesten los komen en snel voor ze haar controle weer zou verliezen. De bewaker had gelijk. Ze hield van haar vader, en had gedacht dat hij ook van haar hield. Maar hij had haar terug in disturbia gebracht..hij had haar verraden.
Opnieuw drongen de woorden van de man voor haar weer door haar hoofd, als plaaggeesten die ervoor zorgden dat ze ieder moment kon flippen."Jij weet helemaal niets van mij" Schreeuwde ze oppeens. Haar puppilen waren zo verwijderd dat haar eerst zilverkleurige ogen bijna zwart leken. De hele tijd had ze met haar handen bewogen. Ze moest er gewoon opzitten.
Had dan ook helemaal neit door dat haar polsen open lagen. Straaltjes bloed gleed van haar pols over haar arm en druppelte op het aanrecht van de keuken."Laat me los" Kwamen haar woorden ijskoud haar keelgat uit. alleen maar woede en kilte was het.