I took a step back, without you. ||Lullaby||

Hij zat hier al de hele ochtend en was net even opgestaan om een tweede kop hete thee te halen. Hij leunde tegen de leuning van de lange sofa en dronk rustig van zijn thee. Zijn ogen scanden de ruimte en bleven kort hangen bij de twee sterke bewakers die alles in de gaten hielden. Om een of andere manier stond er altijd een lichtelijk sluw lachje op zijn gezicht, zo ook nu. Hij keek verder en richtte zijn blik uiteindelijk weer naar binnen, om zijn spiegelbeeld in de thee te bekijken. Hij wist nog niet hoe hij het hier ging aanpakken, maar hij was van plan dit ongeregeld zooitje hopeloze kindertjes om te vormen tot iets sterkers, van een nestje hulpeloze puppy's naar een onverslaanbare roedel wolven. Met hem als leider natuurlijk. Hij kon zich al meteen voorstellen wat een stelletje gekken voor hem zouden kunnen doen. Dit kon wel eens heel leuk worden. Toen hij weer opkeek was er niet veel veranderd. Er zat nog steeds een weirdo in een hoekje. Met opgetrokken knieën voor zich uit te staren. En op de stoel tegenover hem zat een meisje op de schoot van de jongen, maar toen een bewaker hun afkeurend aankeek vertrokken ze door de deur naar buiten. Typisch. Hij was een van de weinigen die hier al zo lang zaten. Een van, de twee om precies te zijn, buiten hem en men,eer Weirdo was iedereen snel gekomen en vertrokken. Waarschijnlijk omdat de meeste nog wouden genieten nu het zonnetje even naar buiten kwam. Zelf bleef hij liever binnen, het was veel rustiger en als er al iemand kwam kon hij in alle rust die persoon observeren. De weirdo stond op en begon rondjes te wandelen door de ruimte. Hij was duidelijk in een eigen wereldje. Geen goed materiaal voor zijn plan. Mensen die een beetje fantasie hadden, oké, maar een geheel eigen wereld ging net wat te ver. Hoewel een beetje gestoord wel wat persoonlijkheid meegaf.

Hij werd uit zijn gedachten gehaald door een klap die duidelijk te horen was. Dat de jongen binnen was gekomen had hij niet gemerkt, maar nu hij met veel geweld tegen de grond werd geduwd keek hij op en kon hij het niet laten om een glimlach van genot te laten zien. Andermans pijn was zijn genot. De jongen stribbelde heftig tegen en kreeg zijn arm los. Eén van de bewakers werd hard geraakt. Het geluid van zijn gelach was zachtjes te horen. Het werd althans niet gemerkt door iemand. Alle aandacht ging naar het schouwspel links van hem. Genietend dronk hij van zijn thee terwijl hij bleef kijken. De jongen werd ruw bij zijn kraag gegrepen maar trapte de bewaker nog eens, bam, recht in de edele delen. Hij glimlachte, ondanks dat hij liever degene was die andere pijn deed was het nooit erg om het andere mensen te zien doen. De jongen werd in zijn nek vast gepakt waardoor hij in elkaar kromp. De andere bewaker was er snel bij en greep zijn armen. Wat jammer nou, de bewakers hadden weer eens gewonnen. Nog even keek hij de bewakers na toen ze de jongen mee wegnamen. Waarschijnlijk ging hij naar de isolatiecellen. Het viel hem op dat het de twee bewakers waren die hier opletten, dus momenteel liepen er hier geen rond. Niet dat dat voor lang zou zijn, maar dit soort momenten waren de weinige dat er geen bewaker op je huid zat. Hij keek op toen de deuren weer open gingen. Even was hij verbaasd want de bewakers konden nooit zo snel terug zijn, maar toen zag hij dat het één van de patiënten was die door de deur
liep.

|| Lullaby ||

Het gerucht ging, door de patiënten die nog wél bij hun verstand waren, dat er een nieuwe jongen was gearriveerd. Niet zomaar een, nee, anders had het haar aandacht niet getrokken. Hij zou over een speciale reden van plaatsing bezitten, iets dat haar wel mocht. Het gaf haar het idee dat ze niet veel zouden verschillen. Ook al was zij een totaal ander persoon en was ze verreweg van het zijn van een jongen, het ging om het eisen van macht op een dominante maar niet aandachttrekkende manier. Voor kort likte ze haar lippen, terwijl ze voor zich uit staarde. Het raam naast haar bed, met haar hoofd steunend op een hand waarvan de elleboog zich op de vensterbank bevond. Er werd nog een patiënt binnengebracht, eentje die volledig hysterisch werd zodra de handboeien van haar werden afgehaald. Waarschijnlijk een meisje die het niet lang vol zou houden, aan haar status van nu al te zien. Vroeg of laat zou ze zichzelf van kant maken, al was het maar met een plastic mesje van de aula. Een geniepige grijns verscheen op haar gezicht, ze kon het niet helpen. Het was een standaard iets, zodra er een branderige gedachte in haar hoofd terecht kwam. De kamer om haar heen veranderde, er kwam iets dichterbij gelopen. Ze wist precies wat het was, maar ze keek niet om. Enkel een glinster kwam in haar ogen te staan en haar onderleden van haar ogen knepen wat fijner, de meid had pret. 'Pssst, let's start the party,' werd haar toegefluisterd, waarna ze een fijn kneepje in haar schouder voelde en daarna iets warms. Het was haar konijnenknuffel die op haar schouder was komen zitten en zich aan haar haar vasthield, om te kijken wat er buiten gebeurde. Ze draaide zich om en keek het met een grijns aan. ''Yes,'' antwoordde ze enkel en op het moment dat ze van haar bed af wou springen, klonk er al een klop op de deur. Een bewaker, die haar mee zou nemen naar de kerk, voor de wekelijkse uitdrijving. Yes, let's get the party started.

Het was weken later, veel later, ze wist de tijd niet eens meer. Wel dat het steeds lastiger was om energie te vinden, vooral omdat ze vaak black-outs had doordat ze naar de kerk moest. Misschien was het zelfs maanden later of was er al een jaar gepasseerd, ze had weinig benul meer van tijd. Haar innerlijke wezen zou dat wel weten, maar die was er niet. Nog aan het revalideren van de aanval die het nog geen halfuur geleden had gekregen.
Happend naar adem lag ze in haar kamer, eens een andere plek dan de isoleercel. Waarschijnlijk omdat ze dit keer rustiger was geweest en geen hel van de kerk had gemaakt. Langzaam kwam haar hart wat meer tot stilstand en merkte ze op hoe haar aderen minder in de fik stond. Die verrotte priesters dan ook. Er zou een dag komen dat ze hen allemaal naar de hel zou sturen, op de meest walgelijkste manieren.
Houterig kwam ze overeind, het ging moeizaam maar wat wou je anders als je lichaam net werd misbruikt voor een verschrikkelijke uitdrijving. Met moeite greep ze de deurknop vast en bonsde haar hoofd er zachtjes tegenaan. Nog heel even, dan kon ze weer doen alsof er niets aan de hand was geweest en haar gang gaan.
Zodra ze er klaar voor was opende ze die dan ook, keek de hal rond en merkte dat het verbazingwekkend stil was voor dit tijdstip. Waar zouden Sean en Damian rondhangen? Misschien in de woonkamer, het was een standaard plek om te gaan kijken. Hoogstwaarschijnlijk omdat ze daar als eerste langs moest. Zonder anderen aan te kijken liep ze hen langs, gewoonlijk alsof ze een normaal meisje was. Eentje met oplichtende ogen als ze zich anders voelde.
Lullaby enterde de hal richting de woonkamer. Niet lang meer. Ze passeerde een aantal bewakers met een jongen in hun midden, die zou zeker weten naar de isoleercellen worden vervoerd. De ruimte waar ze eigenlijk ook zou moeten zitten, maar gezien ze verontrustend kalm was, hadden ze dat niet gedaan. Beter. Ze hief haar hoofd ietsje hoger, dacht terug aan het moment in de rozentuin dat ze een andere patiënt naar de tyfus had geholpen met behoorlijke mindcrashing. Ja, daar had ze een hoge macht gehad. Dat deed haar goed, deed haar grijnzen en met dat beeld liep ze de woonkamer binnen. Gelijk merkte ze een ander levend wezen op vanuit haar ooghoeken, eentje die er voor haar gevoel veel te normaal uit zag. Met haar ogen ietwat verborgen onder de sluike plukken van haar haren, keek ze zijn richting op en trok automatisch haar rechter mondhoek ietsje meer omhoog. Hoewel ze er bewegingsloos stond, sprak haar gezicht wel boekdelen. ''Wat te doen?'' Vroeg ze zonder emotie en verloor hem geen enkele seconde uit het zicht.

- I'm sorry dat het zo laat is, als je nog reageert.. post ik sneller!