On the back of angels

Rhine had de afgelopen dagen haar rust hervonden en de afspraak met haarzelf gemaakt dat ze het de komende dagen even rustig aan ging doen. Niet alleen als het ging om het verzet tegen de bewakers en deze hele kliniek, maar ook haar eigen gedrag. Om de meest vriendelijke blikken irriteerde ze zich al en irritatie liep in haar geval snel over in hekel, woede. Ze gunde zichzelf die aantal dagen zonder hem compleet te flippen en zo ook al haar energie te verdoen. Hoe graag ze iedereen hier ook van kant wilde maken, moest ze zich even terugtrekken. De meid keek in de richting van de klok die op de eentonige witte muur hing. Elf uur 's ochtends. Ze had sinds ze wakker was geworden nog niets uitgevoerd en haarzelf enkel aangekleed. Een paar dagen geleden had ze gehoord dat er ook een muziekruimte was waar een aantal muziekinstrumenten stonden. Je mocht er vrij heen, alhoewel ze er zeker van was dat wanneer je je verkeerd gedroeg er snel iemand in je buurt was. Aangezien ze niet van plan was rommel te schoppen daar en ze wel wat tijd voor haarzelf kon gebruiken, besloot ze er heen te gaan. Wat ze kon verwachten en hoe druk het er wel niet mocht zijn wist ze niet, maar het was het proberen waard. Misschien was het wel een prima plek haar kalme kant wat meer te ontwikkelen. Want het kon wel zo wezen dat ze altijd het hatelijke en onvriendelijke persoon was, maar ergens diep in haar verscholen was dat kleine plekje wat iedereen wel had. Een plekje waar ze om haar tweelingszus Lexi gaf, om haar pleegouders en haar biologische ouders. Ze had wel degelijk begrip, alleen zat dit diep vanbinnen verscholen. Plan om dat beetje liefdadigheid de overhand te laten nemen was ze totaal niet, maar ze kon er wel aan werken zichzelf wat beter onder controle te houden.
Op een normaal tempo werkte Rhine zich de gangen door. Het was nog erg rustig in de gangen. Zo hier en daar liep er wel een patiënt rond, die waarschijnlijk net wakker waren of ook van plan waren iets anders te doen dan de hele dag in hun kamer te zitten. Dit gedeelte van de kliniek was nieuw voor haar. Gelukkig wist ze de gang zonder hulp te vinden. De deur die tot de ruimte leidde zat niet op slot zoals ze misschien gedacht had, dus kon ze gemakkelijk naar binnen. Er was niemand. Zachtjes zuchtte ze tevreden, de deur achter haar sluitend. Haar groene ogen scanden de omgeving. Een piano, gitaren, een drumstel.. Haar blik bleef hangen op de microfoon die aangesloten was. Perfect, dat was waar ze naar zocht. Opzich was ze best muzikaal: ze kon piano spelen - iets wat ze vroeger van haar moeder geleerd had - en zingen. Tenminste, ze had altijd gehoord dat ze kon zingen en zelf vond ze het leuk om te doen. Ze was ook best goed, alleen gaf ze niet altijd toe aan complimentjes. Dat was allemaal onzin. Toen ze dichterbij kwam merkte ze dat de microfoon al aangesloten was aan boxen en naar herinnering wist ze het volume en de andere zaken nog prima in te stellen. Er was verder natuurlijk geen muziek of begeleiding als achtergrond, maar het eerste liedje dat haar te binnen schoot begon ze niet veel later te zingen. Niet al te hard, want ze had totaal geen zin dat iemand haar hier kwam storen.

[En Rhys]