Zayn and Dante's Room.

"Dante! Dante!" De jongen lag op zijn rug in het gras, zijn armen onder zijn hoofd gevouwen, zijn ogen gesloten. De zachte stralen van de ondergaande zon streelde zijn gezicht, hij knipperde met zijn ogen keek lichtelijk geïrriteerd naar de bewaker die voor hem stond. "Is het verboden om hier te liggen of zo?" Bromde Dante, waarna hij zich bedacht dat hij zich voor had genomen zich in te houden. Zich niet direct te verzetten tegen de autoriteiten. Hij duwde zich omhoog, leunde op zijn ellebogen. Zijn sporttas werd in zijn schoot gegooid. "Je moet naar je kamer." Was het korte, chagrijnig antwoord. "Het is tien uur, wat is dit een kleuter school?" Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek hij de man aan. Sukkel. "Ga niet bijdehand zitten doen, of wil je soms dat ik je naar binnen sleur?" Dante moest lachen bij dat idee, hij was even lang als de man. Had weliswaar niet zo'n omvangrijk postuur, maar had zeker genoeg kracht in zijn lichaam om de man er van te weerhouden hem naar binnen te sleuren. Toch kwam hij overeind, hing de sporttas over zijn schouder. Met trage passen, slenterde hij achter de man aan. Zijn handen in zijn zakken gestoken. Hij was hier nog geen vier uur, en hij verveelde zich nu al dood. De energie van de afgelopen dagen had zich opgehoopt in zijn lichaam, en het koste hem steeds meer moeite er niet aan toe te geven. Het liefst zou hij gaan sporten, maar daarvoor was hier geen mogelijkheid. Iets wat hem ergerde. Hij trok het niet als hij op een dag niet minstens twee uur sporten, hij had het nodig. Die uitlaatklep.
Binnen was het bedompt, het was alsof er al een paar uur geen raam open had gestaan. Misschien was dat ook wel zo. Er hing een gespannen zweer, eentje die in de gevangenis ook altijd aanwezig was geweest. Maar toch was het anders, rustiger. Of misschien juist niet. Met zijn hand ging Dante door zijn korte haren, ze waren langer dan vijf maanden geleden. Toen ze af waren geschoren, zoals dat bij iedere gevangen gebeurde. Niet dat ze op dat moment lang waren geweest, op de basis had hij ook geen 'lang' haar mogen hebben. Om de zoveel tijd werd je haar gemillimeterd. "Hier is het." Weer sprak de bewaker kortaf, alsof hij niet te veel woorden vuil wou maken aan de patiënten. Wat een kut woord was dat eigenlijk. Patiënten. Alsof je zwaar gestoord was. Dante duwde de deur open, stapte naar binnen zonder de man nog een blik waardig te kuren. De kamer was klein, er stonden twee bedden een houten kast en een simpel bureautje. Het was het soort ruimte waarin je snel claustrofobie werd, waarin je je een gevangen voelde. Al was het zeker vijf meter groter dan een cel en zat er een deur in plaats van een hekwerk van tralies. Zijn tas gooide Dante op het bed, uit het zij vakje haalde hij zijn Ipod. Het ding had vijf maanden lang in een kluis gelegen. Waarom wist Dante niet, tenslotte was het nooit het idee geweest dat hij de gevangenis nog zou verlaten. Niet in eerste instantie in elk geval. Het zou wel protocol zijn, dat zelfs de spullen van tot levenslang veroordeelde niet weg gegooid mochten worden. Wat maakte het ook uit, hij had het ding nog daar ging het om. Hij stopte de dopjes in zijn oren, draaide de muziek open. Waarna hij zich voorover liet vallen, hij ving zich op met zijn armen, begon zich op te drukken. Als ze hem geen andere manier gaven om zijn energie kwijt te raken, dan maar zo. Een oud nummer deed zijn intrede, het was een nummer dat hij al in geen tijden had geluisterd. Het was niet het soort muziek dat soms in de gevangenis gedraaid werd, iets wat slechts zelden voor kwam. Mad World, van Gary Jules. Het was een nummer waarvan hij vroeger altijd rustig was geworden. De kalme mannen stem, die vertelde hoe de wereld in elkaar zat. Depressief, maar herkenbaar.

[Only Zayn&Dante]

Aan zijn arm werd Zayn door een bewaker door de ruimten gesleurd. Zayns ader in zijn hoofd zwol op en voor hij het zelf in de gaten had, had hij de bewaker al neergeslagen. Zijn elleboog vloog naar achteren en raakte de man achter hem en zijn andere elleboog raakte de nek van een andere bewaker zijdelings van hem. Overal riepen mannen naar elkaar om Zayn te stoppen, maar Zayn was zo boos dat hij zichzelf niet meer in de hand kon houden. Woedend begon hij te stampen tegen een van de muren en sloeg zijn vuisten ertegen, maar het had allemaal geen zin. Hij hoorde hoe verschillende mannen naar elkaar riepen dat ze hem moesten stampen, maar niemand deed iets. Zayn had weer eens een van zijn woedeaanvallen te pakken en dan was hij gewoonweg niet te stoppen en de mensen die in zijn buurt kwamen wisten dit. Zijn arm, waar het verband nog altijd rondzat, prikkelde pijnlijk en Zayn schudde even zijn hoofd, waarna hij omkeek naar de bewakers die hij op de grond had gekregen. Plots voelde hij dat twee dingen zijn handen vastnamen en tegen elkaar drukten, zodat hij die niet kon bevrijden. Hij voelde een knie achter in zijn rug en viel daardoor zwak op zijn knieën. Zayn gromde zachtjes, maar er was niks wat hij kon doen om zichzelf te bevrijden. Zo ging het immers altijd als hij boos was. Ze vingen hem op de een of andere manier toch. Die drie mannen die hij net neergeslagen had, hadden hem een afleiding gegeven zodat een andere vanachter de boeien om zijn polsen kon sluiten. Zayn zuchtte en kalmeerde wat toen hij een hand op zijn schouder voelde. Hij keek achterom en zag de man die hem gestampt had in zijn rug. Zijn ogen keken de zijne aan.

Kalm en gerustgesteld liet Zayn zich mee leiden door de man, zijn handen nog altijd in de boeien. Hij had wel vaker dat ze hem in de boeien moesten slaan om hem rustiger te krijgen. Waar de woedeaanvallen zo plots vandaan kwamen wist hij niet, maar het was meestal wel de aanleiding als hij dacht aan zijn vader die nu met dat wijf op de bank zat en tv zat te kijken. Niemand van de bewakers bekommerde zich hier om hem en wou met hem praten, waardoor Zayn het ook tegen niemand vertelde. ‘En rustig blijven!’ snauwde de man hem toe. Zayns handboeien werden losgemaakt, maar vlak voor hij de kamer inging, hield de man hem aan zijn schouder tegen. Zayn keek achterom, recht in de ogen van de man. Hij wist wat hij zag en hij wist wat hij las. Het was de man zijn eigen schuld dat hij hier was komen werken en dat hij de patiënten zo moest behandelen, ook al deed hij dat niet graag, vond Zayn. Het was overduidelijk een nieuweling die alleen op het commando van zijn baas werkte. Maar dat waren ze hier bijna allemaal. Niemand leek hier plezier te hebben in zijn of haar werk, vooral de verpleegster niet die het verband rond zijn arm gedaan had. Elke keer ging Zayn terug om het door haar te laten verzorgen en steeds meer verbaasde hij zich over de zachtheid in haar blik. Zayn werd nu de kamer ingeduwd en keek naar voren. Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij de jongen zag. Het geluid van zijn iPod was duidelijk te horen in Zayns oren. ‘Dat is inderdaad een goed liedje,’ zei hij hard genoeg tegen de jongen, waarna hij zijn tas op het andere bed smeet en daar ging zitten, met zijn handen wrijvend over zijn gezicht.

- Mad World! Die heb ik allang niet meer gehoord ^-¨

Driehonderd keer, dat was Dante zichzelf voornam. Het moest lukken, hij had het gekund. Moeiteloos. Ze hadden het vaak genoeg moeten doen met hun training, het begon bij tweehonderd. Elke keer als er iemand buiten het ritme viel of sprak, kwamen er twintig bij. Vreselijk. Eén maal waren ze tot de vijfhonderd gekomen, dat voelde je wel. Je armen begonnen te verzuren, je borst spieren te branden. Maar niemand die klaagde, niemand die een kik gaf. Natuurlijk niet, je was er niet om je aan te stellen. Je was er om te trainen, om later je land te kunnen beschermen. Bovendien moest je daarna nog tien kilometer hardlopen, met een beetje geluk over de weg. Maar meestal door het bos, over paden of gewoon tussen de bomen door. Je volgde een niet bestaande route. Stoppen deed je niet, je rende door. Door tot je opgedragen werd te stoppen. Door tot je terug was bij de kazerne. Dante miste het, het had goed gevoeld om s'avonds uitgeput te zijn. Om te voelen dat je daadwerkelijk iets gedaan had. Hij had zich er thuis gevoeld, hij had er echt bij gehoord. Er waren verschillende mensen geweest die potentie in de hem hadden gezien. Hij had zelfs een keer horen zeggen, dat als hij zo door ging. Hij na zijn training, aan een training als SEAL mocht beginnen. Uiteindelijk was hier niks van gekomen, vlak voor hij zijn opleiding af had kunnen ronde werd hij bij luitenant Florres geroepen. Twee agenten stonden hem op te wachten, de blik in de ogen van zijn commandant had boekdelen gesproken. Het was een combinatie van teleurstelling en woede geweest. "Wij zagen iets in jouw Marini, jij bent toe gelaten onder speciale omstandigheden. Je bent een Italiaan, geen Amerikaan en dat wiste we. Maar je motivatie en je doorzettingsvermogen hebben ons overtuigd. En nu blijkt dat je ons vertrouwen geschonden hebt. Je bent een zieke moordenaar, niets meer en niets minder. Wat heb je daar op te zeggen?" Het waas bijna of Florres had gehoopt dat hij verontwaardigd zou reageren, dat hij zou zeggen dat het allemaal een leugen was. Maar hij had zijn mond gehouden, had niets gezegd en had de basis verlaten tussen de twee agenten.
Tweehonderd achtentachtig. De deur ging open een jongen van zijn leeftijd kwam binnenlopen. Oké, lopen was niet het goede woord. Hij werd de kamer in geduwd door een bewaker. Dante was nog geen dag in de kliniek en nu al ergerde hij zich aan die wandelende kleerkasten. Mannen zonder hersens die zonder na te denken de bevelen van hun baas op volgde. Ze waren nog bijna sneuer dan de bewakers in de gevangenis, die allemaal zo corrupt waren als de pest. Eikels. Gevangen die veel geld hadden, kregen altijd alles wat ze wouden. De beste baantjes, de beste cel, het beste eten en ga zo maar door. Tweehonderd drieënnegentig. Eigenlijk was het best weinig, misschien moest hij er nog een paar bij doen. Over zijn muziek heen hoorde hij de stem van de jongen. "Zeker." Reageerde hij met een scheve grijns, hij verschoof zijn rechter hand iets, verplaatste zijn gewicht zo dat hij zijn linker arm van de grond kon halen en één van de dopjes uit zijn oren kon trekken. Driehonderd. Toch nog maar honderd extra, gewoon omdat hij wou voelend dat hij wat deed. "Sorry, maar ik moet ergens mijn energie in kwijt kunnen." Verklaarde hij aan de jongen, terwijl hij zijn linkerhand weer op de grond plaatste en rustig verder ging.

Zayns blik schoot opzij toen hij de jongen hoorde praten. Nu hij toch zo bezig was, kon Zayn hem op zijn gemak bestuderen. Hij had bruin kroes haar en een goed gebouwd lichaam. Hij had spieren en dat was te zien. Zayn was best wel benieuwd hoelang de jongen het al volhield. Hij vermoedde dat het iets met zijn plaatsing te maken had hier, maar dat besloot hij maar niet hardop te zeggen. De jongen leek hem nou niet bepaald iemand waarmee hij ruzie moest krijgen, alhoewel Zayn zelf ook niet echt een kleine bouw had. Hij was groot en bruin getint, wat ook makkelijk opviel. En nee, hij lag niet in de zon, het was gewoon zijn eigen huidskleur. Hij had haar dat zowel voor zwart als voor donkerbruin kon ondergaan, recht op zijn hoofd staan, geholpen door het bekende, voor Zayn noodzakelijke product: gel. Hij gebruikte gel en soms, als hij er geen zin meer in had, gewoon wat haarlak, daar bleef het ook wel lekker mee overeind staan. In tegenstelling tot andere jongens die gel gebruikten, gebruikte hij zoveel dat je het niet zag en dat er geen klodders in zijn haar bleven steken. Niks meer erg dan klodders die je er achteraf weer lekker uit kon gaan prutsen. ‘Leuk, dan doe ik toch mee?’ zei hij droog en hij plaatste zich naast de jongen, waarna hij zich eerst op zijn knieën plaatste en zich toen overeind hield aan zijn tippen. Zijn handen steunden voor zijn hoofd op de grond en zachtjes begon hij met zijn tippen zichzelf van de grond te duwen en liet hij zich op zijn handen weer rusten als hij neerkwam. Dit de hele tijd herhalend, dacht hij even na hoe het zou moeten later in de toekomst en of hij hier over vijf jaar nog zou zitten of eruit zou gaan. Hij zou blij zijn als hij deze shit eindelijk kon verlaten. Ze dachten hier echt werkelijk dat het je eigen schuld was dat je een zieke was. Nou, dat was dus helemaal niet waar. Het werd je aangeboren of het gebeurde later door een gebeurtenis in je leven dat je zo was zoals je nu was, maar dat begrepen die oetlullen hier dan weer niet. Serieus, niemand leek hier iets van zijn problemen te begrijpen. Hij vroeg zich af hoe de jongen over deze instelling dacht. Vond hij het een goede instelling of twijfelde hij? Zou hij zich erom bekommeren dat hij hier was of niet? Zou het een gevoelige jongen zijn? Nou, aan zijn bewegingen te zien en aan zijn lichaamsbouw, zou Zayn zeker hebben gezegd van niet, maar soms bedroog schijn wel eens en waren personen anders dan zij zich werkelijk voordeden. Hij was er zo eentje geweest. Lekker doen alsof alles dikke Mick was, maar in het echt was er heel wat meer aan de hand. Dat wijf die thuis de boel domineerde, zijn vader die als slaaf behandeld werd door haar en dan had hij het nog niet over zijn ma.

‘Het is inderdaad wel lekker, dit soort beweging. Denken en zweten tegelijk, wat een leuke uitvinding,’ zei Zayn tegen de jongen, maar deze keer was er geen sarcasme te vinden in zijn stem, eerder bewondering dat de jongen dit volhield. Zayn zelf was nog maar bij de honderd. De eerste vijftig had hij redelijk snel voor elkaar gekregen, maar dan begon het weer wat moeilijker te worden. Hij voelde dat zijn lichaam niet gewend was aan deze inspanning. Natuurlijk ging hij vroeger ’s morgens wel eens joggen, maar dat was het dan ook. Hij haalde het nooit in zijn hoofd om zich verschrikkelijk lang in te spannen. Tenslotte verveelde hij zich naar een tijdje sowieso en stopte er dan ook mee uit verveling, maar misschien verveelde dit juist niet omdat er iemand naast hem was waartegen hij kon praten en waar hij zijn gevoelens mee kon delen, alhoewel hij niet wist of de jongen daar wel op zat te wachten. Zou Zayn erop zitten wachten dat de jongen zijn hart uitstortte bij hem? Misschien wel, misschien niet. Hij had al zo lang geen gesprek van man tot man meer gehad, dat hij vergeten was hoe het was om met goede vrienden om te gaan of gewoon met jongens zelf. Hij had zich afgesloten voor zowel meisjes als jongens en hij was geen flirt, zoals meesten meteen dachten als ze hem zeggen. Hij zuchtte even en liet zich nogmaals zakken bij de honderd en vijftig. Zijn spieren begonnen moe te woorden en hij voelde dat hij veel te veel kracht putte uit zijn daden. Hij zuchtte even en liet zich toen moeizaam op de grond vallen. ‘Hoe houd je het vol?’ vroeg hij aan de jongen. ‘Oh ja, stom van me,’ zei hij en hij grijnsde even. ‘Ik ben trouwens Zayn en ik denk dat je bij mij op de kamer slaapt,’ zei hij rustig, waarna hij afwachtend naar de jongen keek. Hij was wel benieuwd hoe hij zou reageren. Zou hij eigenlijk ooit wel eens stoppen? En zou je veel training moeten hebben om te doen wat hij kon? Zayn stond op en liep naar zijn bed toe, waarna hij kleren uit zijn tas begon te halen en die slordig in de kas tegenover hem smeet, hopend dat hij het juiste schuifje zou raken, maar zich eigenlijk niet zoveel bekommerend of hij de muur zou raken en zou vies maken.

- 'k Moet eten Dus iets korter dan dat ik gehoopt had -

Vanuit zijn half liggende positie kon hij de jongen niet zo makkelijk bekijken, die hem. Toch wende hij zijn blik niet af, liet hij zijn ogen over de jongen heen glijden. Hij had donkere, bijna zwarte haren een gebruinde huid en donkere ogen. Nee, erg Amerikaans zag hij er niet uit. Aan de andere kant hoe zag een échte Amerikaan er uit? Bestond er wel zo iets? Was zo iemand blank of juist zwart? Dik of dun? Ach, wat maakte het ook uit. Oké, misschien maakte het wel wat uit. Tenslotte was hij bij het leger bijna afgewezen, omdat hij Italiaan was. Met Amerikaanse, Canadese of Europese genen maar dan nog. Dat had niemand daar trouwens geweten, Dante had niet het nut van dergelijke informatie in gezien. Het zou enkele een teken zijn dat zijn jeugd complex in elkaar zat, en dat dat het geval was was niemand ontgaan. Niet dat het anders had gekund. De littekens op zijn bovenlichaam vielen op, in het begin had hij elke keer als hij zijn shirt uit had getrokken de ogen van de andere jongens in zijn rug voelen prikken. Hoe ze zijn verminkte bovenlichaam bekeken, alsof hij een circus attractie was. In het begin had hij zich er boos om gemaakt. later had hij het geaccepteerd. Ze keken maar, wat maakte het ook uit? Niets. Hij zou ze toch niet vertellen hoe hij aan die tientallen littekens kwam, ze maakte hun eigen nergens op slaande theorie'tjes maar. Die meestal eng dicht in de buurt van de waarheid kwamen, maar dat wist Dante niet. Oké, focus, niet afdwalen. Een typerend kenmerk van ADHD, het korte concentratie vermogen. Binnen no time, was de donkerblonde jongen afgeleid. Waren zijn gedachten heel ergens.
"Be my gast." Met een grijns keek Dante op naar de jongen die gewoon besloot mee te doen, alsof hij elke dag een kamer in kwam lopen waar één of andere weerde gast zich aan het opdrukken was. Oké, het was niet heel raar. Er waren zat jongens die gaven om hun lichaamsbouw, en de kracht die ze bezaten. Al helemaal hier, waar je jezelf nog wel eens zou moeten verdedigen. Althans Dante, nam aan dat dat het geval was. Zo was het in de gevangenis ook geweest, daar had letterlijk het recht van de sterkste gegolden. Maar wat de sterkste nu eigenlijk in hield viel te betwisten. Misschien moest je je houden aan de term die Darwin gebruikte bij de evolutie theorie. Survival of the fittest. Wat niet -zoals veel mensen denken- het overleven van de sterkste betekend, maar het overleven van de meest aangepaste. Ja, hoor. Daar ging hij weer, alsof zijn gedachten wouden bevestigen dat hij snel afgeleid was. Hij schudde zijn hoofd, keek zijlings naar de jongen naast hem. Die zonder veel moeite was begonnen zich op te drukken, het ging goed, soepeltjes. Sommige gasten vielen na tien keer al 'dood' neer, slappelingen. Waarom zou de jongen hier eigenlijk zitten? Wat was er 'mis' met hem? Welk etiket was hem opgeplakt?

"Een perfecte manier om je energie kwijt te kunnen, en je spieren te trainen." Vulde Dante de jongen aan, waarna hij zijn blik voor een moment weer op de grond richtte. Driehonderd vijfenzestig. Eindelijk begon hij het te voelen, zijn spieren die lichtjes begonnen te trillen. Zijn armen die verzuurde. Heerlijk. Toch wist hij dat hij na die vierhonderd keer zijn energie nog niet kwijt zou zijn, hij moest iets actiever's doen. Het liefst zou hij een eind gaan hardlopen, maar aangezien hij zijn kamer niet meer mocht verlaten zat dat er niet in. Als het hier überhaupt al mogelijk was. Het terrein had veel weg van een tuin, met honderden rozen waartussen smalle paatjes kronkelden een klein boerderijtje waar beesten rondhuppelen die geen idee hadden in wat voor een wereld zij leefde. Een prieeltje, dat het geheel een bijna sprookjes achtig uiterlijk gaf. Ugh, leuk sprookje dan.
Uiteindelijk hield de jongen op, liet hij zich moeizaam op de grond vallen. "Training, en een overdosis aan energie." Normaal gesproken zouden de woorden gepaard zijn gegaan, met een nonchalante schouder ophaal. Maar aangezien hij bezig was zich op te drukken, was dit nogal onmogelijk. De jongen stelde zich voor als Zayn, zijn nieuwe kamergenoot. Alsof hij dat nog niet in de gaten had gehad. "Dat dacht ik al." Met een lichte grijns keek hij de jongen aan. Vierhonderd. Hij verplaatste zijn gewicht naar zijn voeten, duwde zich met zijn handen iets verder op dan normaal en kwam overeind. "Ik ben Dante." Hij stak zijn hand uit naar de jongen.
Zijn lichaam stond nog altijd bol van de energie, het was alsof in hem een duracell konijntje op een neer aan het springen was dat maar niet kon stoppen. Een zucht schoof over Dante's lippen, hij richtte zijn blik op de verwarming, die vrij laag bij de grond zat. Dat moest werken. Hij liep er naar toe, ging op zijn rug op de grond zitten schoof zijn voeten onder de verwarming en begon sit up's te doen. Tweehonderd, dan mocht hij stoppen. "Negentien uur in een auto zitten is niet goed voor mij." zei hij, tegen zijn nieuwe kamergenoot. "Waar kom je eigenlijk vandaan Zayn?" vroeg Dante, kort draaide hij zijn hoofd zo dat hij de jongen aan kon kijken. Vervolgens richtte hij zijn blik weer voor zich, geen stug door met de eentonige oefeningen.