It's been a long time since you came around

Het was ongeveer zijn eerste vrije dag in like eigenlijk heel lang. Dat betekende voor hem eens lekker uitslapen en dan gewoon wat gaan doen met zijn kat of zo. Of misschien eens lekker gaan rijden op zijn motor, de kliniek even compleet achter zich latend. Maar hij zou nog wel zien. Het was nu ongeveer een 12 uur in de middag, en hij had zich uiteindelijk toch wakker gekregen met de hulp van Nyx, het kleine beestje was op zijn kop gesprongen en had hem kopjes gegeven tot hij wakker werd. Met een glimlach en slaperige ogen begroette hij het diertje en tilde het van zich af en zette het weer neer op de matras. Met een vlotte beweging schoof hij het deken op zij en kwam hij overeind. Het was al een tijdje beter weer, en zo ook vandaag tussen zijn gordijnen brak de zon door. Meteen was hij al in een goede stemming. Goed om de dag te beginnen.
Na een snelle douche en zich aan gekleed te hebben wandelde hij naar de keuken, deed wat brokken in de bak van Nyx en nam daarna zelf ook wat te eten. Eigenlijk werd het toch wel eens tijd dat hij wat andere mensen leerde kennen. Want afgezien van de patiënten in de kliniek en de bewakers sprak hij eigenlijk nooit met iemand. Het was hem en Nyx, en voor een tijdje was dat goed geweest. Maar hij had vandaag besloten dat hij zich toch meer mensen ging leren kennen. Één persoon schoot meteen in zijn hoofd, hij had nog iets goed te maken met diegene van over laatst dus daar zou hij vandaag wel mee gaan beginnen. De man duwde zich weer van de stoel af en wandelde naar de gang, in de spiegel die daar hing legde hij met een simpele beweging van zijn hand zijn haar wat beter. Daarna wandelde hij weer naar een mahonie houten kast en deed deze rustig open. Zijn ogen gingen over de flessen wijn die er in lagen en hij besloot een frisse zoete wijn mee te nemen. Daar zat hij wel altijd goed mee, en aangezien hij niet bepaald wist wat voor wijn ze dronk, kon hij maar beter afkomen met iets wat iedereen zou drinken.
Met de fles in zijn hand sloot hij de deur achter zich en genoot hij even van de zon die op zijn ontblootte armen viel. Meteen krulde zijn mondhoeken omhoog en begon hij met een veels te vrolijke pas voor een man als hem te wandelen. Met een simpel knikje begroette hij enkele voorbijgangers die waarschijnlijk uit de pub kwamen of zo. Zijn grijze ogen schoten naar de huisnummers en al heel snel had hij de plek gevonden waar hij een paar weken geleden was geweest. Dux wandelde het pad op. Als ze nu maar thuis was. Even haalde Dux diep adem, om daarna beleefd op de deur te kloppen. Zijn nonchalante houding van normaal was momenteel nergens te bespeuren, iets wat ze vast wel zou goed keuren hoopte hij.
[&Serenity]

Met een vrolijk humeur was ze opgestaan. Hoewel ze volledig alleen in haar eigen huis was, had ze een goed gevoel over vandaag. Ze was vrij, vrij van het psychologenwerk, haar plicht. De zon had zich door een klein spleetje van gordijnen weten te worstelen en op haar bed geschenen, op haar hals. Van de lichte warmte was ze wakker geworden en na een kort uitrekkingsmoment eruit gekomen. Vol vreugde de gordijnen geopend, huppelde ze naar de badkamer om daar een douche te nemen en de ochtend glow van haar gezicht te halen. Douchen vond ze heerlijk, daar kon ze over van alles en nog wat denken en zodra de douche stopte, was haar hoofd ook zo goed als leeg. Dat was het goed ervan, dan was dat onderwerp van werk ook afgesloten en kon ze de rest van de dag genieten.
Terwijl ze oude kleding uit haar kasten uitzocht, zong ze mee met de muziek die ze aan had gezet. Een willekeurige radiozender, die haar aandacht sinds kort had getrokken. Vrij leuke muziek en het station lag niet te ver weg in de bewoonde wereld, waardoor ze het met weinig gekraak kon ontvangen. Niet dat dat gehakkel haar wat uitmaakte, ze luisterde er gemakkelijk doorheen. Af en toe hield ze een shirtje voor haar bovenlichaam voor de staande spiegel, te kijken of het haar nog wel leuk stond. Maar het meeste verdween bij de rest in de vuilniszakken, die zou ze wel aan familie geven of iets. Tot die tijd zou ze ze wel in een kast bewaren, ergens buiten zicht. Het stond tenslotte niet netjes.
Tijd verdreef gauw, zodra haar ogen op een klok vielen merkte ze op dat al pittig drie uur was verstreken. Haast één uur gaven de twee wijzers nu aan. En ze had nog geen enkele terugval gehad, waarschijnlijk doordat ze het voor zichzelf gezellig maakte en voor een keer er geen grijze bui buiten in de lucht hing. Het had een positief effect op de dame, de zon. Serenity was inmiddels verhuisd naar beneden, zette de radio harder zodra er een liedje in haar stijl op terecht kwam. Het stond net hard genoeg dat anderen er geen last van zouden hebben en ze sloot haar ogen. Liet zich leiden door de muziek, de ideeën die ze erbij bedacht. Het gaf een middeleeuwse tint in een moderne tijd, daar moest ze aan denken. Een sjaaltje wat ze had gevonden in de kast, had ze losjes om haar hals gewikkeld, maar haalde hem er nu af om er sierlijk mee rond te zwaaien. Blij stuiterde ze door de kamer, maakte alle gekke bewegingen die ze kon, op nog steeds een manier waarop het schattig overkwam. Helemaal opgegaan in haar eigen wereld, zoals vroeger. Als een klein kind zwierde ze rond, niets maakte meer uit op het moment.
Uiteindelijk had ze de sjaal om haar beide polsen gewikkeld en hield ze hem op heuphoogte van achteren, draaide rondjes door de woonkamer. Samen met gehuppel.
Een brede glimlach met ontblootte tanden was op haar gezicht verschenen zodra het nummer eindigde en precies op dat moment hoorde ze iemand op de voordeur kloppen, wat haar ogen uit nieuwsgierigheid opende. Gelijk huppelde ze zachtjes naar de radio, om daarvan de volumeknop zachter te draaien en ging door naar de deur. Lichtelijk op adem komend, opende ze die en stond plotseling oog in oog met Dux. Een bewaker van haar werk. Van alle personen hier in het dorp had ze hem wel als allerlaatst verwacht. Waardoor haar glimlach vervangen werd door verbazing en haar ogen wat wijder open schoten. ''Wa- Wat doe jij hier?'' Vroeg ze uit verlegenheid, nog steeds verbijsterd, overdonderd door zijn verschijning.

Een random vlinder vloog voorbij zijn neus toen hij stond te wachten voor de deur. Zijn ogen volgde het diertje tot het zich neer zette op een boem, volgens hem een madeliefje of zo. Maar yeah, wist hij veel van bloemen, hij was een jongen. De vlinder had rood gekleurde vleugels, met licht blauwe vlekjes, zijn vleugels waren kleiner dan hij ooit gezien had bij een andere vlinder. Vast een speciale soort die zich alleen maar bij dit soort temperaturen liet zien of zo. Oké, stond hij hier nu werkelijk naar vlinders te staren? Ach, hij moest zich met iets bezig houden. Ergens deed het diertje hem denken aan Roemenië. Hij had geen idee waarom, maar met het gedacht van zijn geboortestreek in zijn achterhoofd leek zijn vrolijke houding toch even te vervallen. Natuurlijk mistte hij het daar, meer dan hij misschien wou toegeven. Maar zijn oom Erik had hem hier gewild. Dit was Dux zijn nieuwe levensstijl, en daar had de man zich bij neergelegd. Als hij hier eens weg moest dan ging hij met zijn motor in de woestijn wat rond rijden, dat maakte zijn hoofd tenminste helemaal leeg.
Wanneer de deur open uiteindelijk open ging schoten zijn ogen meteen naar het gezicht van Serenity. De verbaasde blik op haar gezicht deed hem even op zo’n typische jongensachtige manier grijnzen. Het viel wel te verwachten dat ze zo ging reageren op hem. Het was nu ook niet een van de normaalste zaken dat hij hier zo maar voor haar deur was verschenen. Maar ach, misschien kon het nog wel leuk worden vandaag. ‘Wel, ik heb nog iets goed te maken met je.’ Sprak hij rustig. Gauw genoeg deed hij teken naar de fles die hij nog steeds vast had. Als ze hem nu terug zou weg sturen, met enkel de fles van hem te hebben aangenomen zou het wel een gigantische fail van hem zijn om hier te zijn. Maar ja, dan wist hij ook wel meteen hoe hij ervoor stond bij de vrouw. Natuurlijk kon hij al concluderen dat ze hem niet echt moest, om het feit dat hij een buitenstaander was en dan om het voorval op dat feestje van haar. Maar yeah, uiteindelijk waren ze collega’s van elkaar en moest ze zich er toch wel ooit bij neerleggen. Plus, hij had de eerste stap gezet om het een beetje goed te maken voor toen. Dat gold alvast wel voor iets, toch?
‘Je lust toch rode wijn hé?’ Glimlachte hij vriendelijk. Anders had hij wel dikke pech, maar dan ging hij zijn wijn kast wel plunderen tot hij iets had gevonden wat ze wel graag dronk. Maar dit volstond vast wel. Een warme wind trok voorbij, en begon meteen met zijn haar te spelen waardoor het helemaal door elkaar kwam te zitten. En hij werkelijk de uitstraling kreeg van een klein jongetje waarbij er net door zijn haren was gewoeld.

Achter haar viel de deur tot een kier, maar ze hield hem behendig tegen met haar rechtervoet, door die een stap naar achter te zetten. Ze had tenslotte niets van een sleutel gepakt, al kon ze er gemakkelijk terug in komen via de achterdeur. Die had ze opengelaten, dus was het enkel een manier van over de poort te klimmen om terug in huis te komen. Maar omdat ze er niet als een sukkel uit wou zien en de energie niet had voor al die moeite, was ze slim genoeg om de deur tegen te houden. Het was wat frisser buiten dan ze had verwacht, waardoor ze automatisch haar armen over elkaar heen sloeg en met haar rug tegen de deurpost leunde. Bovendien moest ze nog aanhoren wat de jongen te zeggen had, of eigenlijk man. Uit nog meer verbazing trok ze een wenkbrauw omhoog zodra hij sprak dat er nog iets goed te maken viel met haar. Ze kon zich niet herinneren wat er goed te maken viel. De laatste keer dat ze hem echt goed gezien had was op het feest waarbij ze alle collega's uit genodigd had. Voor de rest was het op werk niet zo veel denderend geweest. Al moest ze zeggen dat ze zich weinig meer herinnerde van het slaapfeest, maar dat lag bij haarzelf. Ze had vaker last van geheugenverlies, of hoe het ook heette. Psychisch lag het dan ook niet helemaal goed bij haar, er was altijd wel iets aan de hand.
De wind trok door haar shirt met lange mouwen heen, waar ze lichtjes van ging rillen. Ze zag ook geen reden om langer buiten te blijven, evenals voor hem. Haar ogen vielen op de fles die Dux tevoorschijn had gehaald. Wijn. Het was niet verkeerd, vooral niet omdat het alcohol was die ze vrij vaak 's avonds dronk. ''Kom binnen,'' Zei ze met een zachte en zoete stem, waarbij een glimlachje vormde. Evenals bij hem. Ze haalde haar armen van elkaar vandaan, deed de deur open terwijl ze naar achter liep en gebaarde dat hij binnen kon komen. ''Ik pak de glazen wel, neem plaats.'' Dux was net op een prima tijdstip gekomen, het huis was opgeruimd, schoongemaakt en wel. Allemaal vanochtend gedaan en het gaf ook meer een opgelucht bij de brunette. Het gevoel van dat ze het goed gedaan had en meer ruimte gaf van binnen. Een zachte klik klonk, als teken dat de deur dicht was gegaan en liep door richting de keuken, waar ze van een houten kast de deurtjes opentrok. Twee wijnglazen haalde ze eruit plus nog een glazen schaaltje. Het was wel lekker om iets van druiven erbij neer te zetten, of iets voor op een crackertje. Dit zocht ze dan ook in verscheidene kastjes, maar er was niets anders te vinden dan zoetsappige pitloze druifjes. Die ze dan ook gewassen in het schaaltje vulde en ermee samen naar de woonkamer liep. Serenity zette de spullen neer die ze mee had genomen op de salontafel, waggelde nog gauw naar het lichtknopje, waarmee ze het licht ietwat dempte. Ze draaide haar hoofd naar Dux en lachte zachtjes, haast verlegen, waarbij haar witte tanden te pas kwamen. Het duurde niet lang voor ze op de bank plaats maakte en met haar hand haar kin ondersteunde, die ze op de leuning van de achterkant van de bank had neergezet. ''Vertel, wat valt er goed te maken?'' Ze moest zeggen dat ze lang niet meer zoveel hekel aan hem had als eerst en dat kwam vooral toch vanwege het slaapfeest en hij toch niet zo slecht was als ze had gedacht.

Dit alles was eigenlijk nog best wel grappig. Gewoon het feit dat hij hier stond met een degelijk humeur, en dan haar reactie op hem die plots voor haar deur stond. Een paar weken geleden zou zoiets nog niet eens bij hem zijn opgekomen om te doen, hij zou zelfs bijna kunnen zweren dat het nooit bij hem zou opgekomen zijn. Zelfs vroeger was hij zo niet, al had hij dan natuurlijk wel meer contact met de mensen die hij kenden maar dat lag dan weer totaal anders. Met hun was hij opgegroeid en had hij de gekste dingen meegemaakt, bij totale vreemde was hij meestal in het begin heel erg lang het wat verlegen type. Al was dat meer omdat hij gewoon een rustig type was in het omgaan met mensen, niet zoals sommige andere die je gewoon op de eerste dag dat ze je zien je meenemen naar hun huis en niet eens stoppen met praten over hun leven, iets wat hem totaal niet interesseerde trouwens bij niemand. Tenzij je iemand was die hij echt graag had en ook kon vertrouwen. En zo’n mensen waren er hier in Disturbia eigenlijk niet, buiten zijn oom, maar die is overleden dus. Het was duidelijk te zien aan de man dat hij even totaal in een andere wereld was, zijn ogen waren op de grond gericht en zijn ademhaling was zo rustig dat het bijna leek alsof hij rechtstaand sliep. De koele bries haalde hem weer naar de voordeur van Serenity. Kort knipperde de man met zijn wimpers en richtte zijn helder grijze ogen weer op haar. Meteen merkte hij op dat ze het koud leek te hebben, terwijl hij het nog wel vrij warm leek te hebben. Ach, hij was dan ook wel koelere temperaturen gewend.
Het feit dat ze hem uitnodigde om binnen te komen verbaasde hem eigenlijk best wel een beetje. Zowiezo dat het aan de wijn lag. Normaal zou hij zo’n aanbod hebben afgeslagen, maar op een of andere manier had zijn karakter na het werken in de kliniek, een serieuze ommezwaai gemaakt deze ochtend. Na dat zij naar binnen was gelopen en teken had gedaan volgde hij haar het huis in. Zijn warme hand sloot zich om de koele klink en zo deed hij de voordeur zachtjes dicht. Maar het al te bekende klik geluidje van dat de deur in het slot viel, klonk toch nog door. ‘Is goed hoor.’ Sprak hij op een vriendelijke toon terwijl hij verder de woonkamer in liep. Kort gleed zijn blik over de kleine details in haar interieur, iets wat hem de vorige keer totaal niet was opgevallen. Alles leek er bijna net schoon gemaakt uit te zien, hij was dus op een goed moment gekomen. Zijn mondhoeken krulde omhoog terwijl hij naar de salontafel wandelde en de wijnfles voorzichtig neer zette op de tafel. Hierna nam hij terug zijn positie in en ging achter de bank staan, zijn handen plaatste hij op de rugleuning zodat hij nog wat steun had. Het feit dat hij nog niet ging zitten, was meer omdat hij vond dat hij beter op Serenity kon wachten, dat was veel beleefder. Misschien vijf seconden nadat hij achter de bank was gaan staan kwam ze de kamer weer binnen en plaatste verschillende dingen op de tafel. Een dankbare blik verscheen in zijn ogen terwijl hij haar even met zijn ogen volgde naar de lichtschakelaar. Dat verlegen glimlachje was iets wat hem totaal niet ontgaan was, maar hij had geen idee waar die plotse verlegenheid vandaan kwam. Ze kende hem nu toch al lang genoeg, of beter gezegd ze had hem nu toch al meerdere malen gezien tijdens het werk. Verlegen hoefde ze in zijn ogen helemaal niet te zijn.
‘Oh, je weet het niet meer?’ Sprak hij met een vrolijke grimas. ‘Zie het dan maar als een zwak excuus dat ik heb gebruikt om je gezelschap te komen houden.’ Waarom het nog ophalen als ze het vergeten was, right? Plus, het was nu niet bepaald iets wereld schokkends of zo, dan had hij wel met meer moeten afkomen dan enkel een fles wijn. Dux was nog niet naast haar gaan zitten, en eigenlijk stond hij best goed tegen de bank voor de moment. ‘So, hoe gaat het?’ Een van de basic vragen, maar dat was omdat hij ergens stiekem niet wist hoe hij een gesprek moest aangaan met haar. Of beter gezegd, een echt gesprek, niet zoals op het werk or something.

Knus rolde ze zich op tegen de witte stof aan die van de bank af kwam, door haar benen op te trekken en tegen de zijkant leuning aan te leggen van de kant waar Dux niet zat. Met een licht glimlachje streek ze een plukje haar achter haar oor, terwijl ze het wijnglas met de rechter vasthield. Haar andere arm lag nog altijd op de leuning van de bank, waarmee ze inmiddels terug haar kin ondersteunde en hem aankeek. ''Ga zitten,'' zei ze met een lachje. Alsof het iets geks was wat ze zei, maar eerder was het alsof Dux bang was om te gaan zitten. Ze was dan misschien wel een spotvrije dame, maar dat betekende niet dat niemand haar huis meer mocht betreden en haar spullen mocht aanraken. Tenminste, ze hoopte niet dat ze zo overkwam, ook al was alles vrijwel schoongemaakt vanochtend en opgeruimd. Gewaagd nam ze een nipje van de wijn die de jongeheer had meegebracht, ter vergezelling van haar.
Er hing een rustige sfeer over haar heen, en dat klopte. Ze had de rust gevonden de laatste dagen, geen drukte meer in haar hoofd. Of dat kwam doordat ze nu opgeruimd had of er plots iets omgeslagen in haar was, wist ze niet. Het was in ieder geval een stuk lichter in haar, het bedrukte gevoel was weggevaagd. Verdwenen, op een of andere manier.
Kort had ze haar ogen naar beneden gericht, gezien ze in gedachten raakte. Tot Dux haar eruit trok door een soort van reagerende vraag te stellen. Serenity schudde van nee, met hetzelfde glimlachje als wat de jongen had getrokken. Die vervolgens verbreedde door zijn opmerking erna en het deed haar blozen. Hierdoor kon ze het niet laten om haar ogen af te keren, richting de bank en te genieten van het moment. Hoe gaat het? Ehr, hoe ging het met haar? Eigenlijk best toch. Ja, nu wel. Het zou eerlijk zijn om dat te beantwoorden.
''Prima.'' Was haar enige antwoord, andere woorden kon ze niet gemakkelijk vinden. Het sprak precies wat ze zeggen wou. ''En jij? Hoe gaat het met jou? Je mag pakken hoor.'' Daarmee duidde ze op de stuff die op tafel stond, zoals de wijn en druifjes die ze neer had gezet.
''Ehr-..'' Begon ze, maar voordat ze verder kon komen en zichzelf uit verlegenheid kon halen, werd ze onderbroken. Niet door Dux, maar door iets anders. Een schreeuw, van buiten het huis. Gelijk schoten haar ogen naar het raam, wat niet ver van richting de jongen verwijderd was. De glimlach was vervaagd, daarvoor was in de plaats een verbaasde blik gekomen. Wat was er aan de hand buiten? Of zou het haar verbeelding zijn geweest? Meteen dacht ze terug aan vroeger, hoe er soms uit de hand gelopen situaties waren ontstaan doordat zij niet in orde was geweest. Het ergste wat ze ooit had meegemaakt waren de gevolgen die ervan kwamen, vader die boos was en de riem gebruikte om haar te straffen. Pijn. Dat had ze ervan ervaren en ze wenste vurig dat ze nooit de ziekte had gekregen om op een aparte manier met verbeelding om te gaan. Hetzelfde dat als ze er ver in geraakte, ze dingen deed die ze niet meer zelf in de hand had. Zoals het stelen van spullen, maakte niet uit wat. Het was enkel voor de kick. Of nee, in middels niet eens meer. Gewoon het stelen, dat was het. Niet eens ter gebruik voor zichzelf, gezien ze het niet zelf in de hand had.
Terwijl ze het wijnglas nu in beide handen vasthield en met haar vingers ronddraaide, kwam ze langzaam bij zinnen. Fel knipperend keek ze uit het raam, zag hoe de wazige blik vervaagde en richtte daarna de helder blauwe ogen op Dux. ''Excuseer me,'' zei ze met een wat afwezige stem en stond daarna op van de bank. Richting de badkamer die zich op dezelfde vloer bevond. Het was allemaal verzonnen geweest, haar hoofd. Het begon weer, de hallucinaties. Ze kon het niet helpen. Ze..
En op dat moment verloor ze grip op zichzelf, werden haar knieën slapper en viel ze rechtuit op de vrij harde grond. Waarbij het wijnglas een felle kets maakte tegen de stenen en de rode wijn verspreide zich zonder pardon verder verwijderd van Serenity.

Heel geniepig keek hij vanuit zijn ooghoeken naar haar, om te kijken hoe ze op hem reageerde. Momenteel zat alles nog goed, heel goed zelfs. Het ging dus beter dan hij zelf had verwacht. Zijn mondhoeken trokken even onverschillig naar boven. Hij deed dit eigenlijk nog wel goed. Misschien moest hij zijn vrije dagen dan maar meer gaan spenderen aan het leren kennen van mensen. Want ja, dat was nog steeds wat hij aan het doen was. Zo’n dingen duurde bij hem nu net iets langer dan bij andere mensen. Geen idee hoe dat kwam eigenlijk. Relaxt haalde hij adem. Hier kon hij nog wel mee leren leven. Gewoon de rust die hier hing, het had het gewenste effect op de man. Want ja, om eerlijk te zijn, toen hij hier binnen was gekomen was hij toch wel heel nerveus geweest. Al lag dat meer aan het feit dat hij nu in geheel andere omstandigheden bij Serenity binnen was. Verlegen lachte hij naar haar toen ze zei dat hij kon gaan zitten.
Vrolijk had hij naast haar plaats genomen op de bank. Hoe ze had gereageerd op de rest dat hij had gezegd was hem daardoor volledig ontgaan. Maar dat was wellicht niet zo heel erg. Hoe gespannen zijn houding ook mocht zijn geweest, zodra hij was gaan zitten leek hij toch weer rustiger te zijn. Al was hij nu niet een van die random ‘hang’ mensen als hij ging zitten. Nee, Dux zat met zijn rug tegen de leuning aan en had zijn handen op zijn schoot gelegd. Een keurige houding, zoals zijn oom het zou noemen.
Kort maar krachtig. Haar antwoord viel niet anders te omschrijven. Ergens deed het hem toch goed om te weten dat alles in orde was met haar. Ook al liet ze dat misschien maar zo doorschijnen, al had hij nu niet bepaald het gevoel dat ze tegen hem lag te liegen. ‘Gaat goed hoor.’ Reageerde hij op een warme toon. Geen leugen. Zijn humeur zat helemaal goed al vanaf hij was opgestaan. Dux boog zich even naar voren en sloot zijn hand om de fles wijn heen en goot voorzichtig het rode goedje uit in zijn fles. Wanneer het ongeveer half vol was zette hij de fles weer terug neer. En maybe net op tijd want toen begon het raar te worden. Plots zag hij haar ogen naar de ramen flitsen, uit reflex keek hij met haar mee. Maar het enigste wat hij zag was hetzelfde zonnige tafereel als toen hij was binnen gekomen. Zijn wenkbrauwen trokken omhoog. What the hell was er aan de hand? Had ze plots opgemerkt dat haar wijn niet meer lekker was of zo? Vragend keek hij haar aan. Nee, hij snapte het niet. Was hij normaal niet degene die raar deed?
De afwezige blik in haar ogen, de toon in haar stem. De man werd zichtbaar bezorgd om haar, maar knikte enkel op de woorden die ze sprak. Toen bleef hij alleen achter. Om het zeker voor het onzekere te nemen wandelde hij naar de raam waar ze net nog had liggen doorstaren. Maar zoals hij dacht was er niets aan de hand. Gewoon een vredige stilte. Al was dat vreemd in dit dorp, maar goed wat was dat niet?
Kling. Het geluid van stukslaand glas bereikte zijn oren. Op zijn hakken draaide hij zich om en fronste even. Er was verder geen geluid te bespeuren? ‘Serenity?’ Zijn stem klonk zowel vragend als bezorgd. Er was geen reactie. Niets. Gewoon stilte. Zo snel hij kon rende hij naar de kamer waarin zij zojuist was verdwenen. De rode wijn stak fel af tegen de witte grond, en sprong meteen in het zicht. Toch kon hij daar niet lang bij stilstaan. De vrouw lag op de grond, en hij kon niet bepaald aan nemen dat ze zacht was gevallen. Meteen knielde hij bij haar neer en plaatste hij zijn hand kort op haar wang. ‘Hey Ser, sta op. It ain’t funny.’ Wat bazelde hij nu allemaal? Wat ging ze nu grapjes maken? Voorzichtig draaide hij haar op haar rug, om haar zo zachtjes op te tillen in zijn armen en haar naar de bank te brengen. Zo snel hij kon liep hij weer naar de badkamer en zocht daar elke kast door, tot hij een washandje had gevonden. Na, iets wat leek op uren, vond hij er een grijs. Zonder nog meer tijd te verspillen maakte hij dat nat en rende weer terug naar de bank. Zachtjes knielde hij neer en plaatste hij het koude washandje op haar voorhoofd in de hoop dat het iets zou helpen. Op de grond bleef hij dan maar zitten. Niet wetend wat hij meer kon doen. Stel je voor dat hij haar op een of andere manier had vergiftigd met die wijn. Dat zou echt wel fucked up zijn.

'Blijf,' werd er enkel tegen haar gezegd, hoeveel ze ook spartelde om terug omhoog te komen en lucht te krijgen. Hier beneden op de grond was eng. Vooral omdat de man veel sterker was dan haar en zijn voet op haar rug geplant had, met de riem in zijn handen. Ze wou hier weg. Weg van de marteling en vooral de duisternis waarin ze zich bevond. De kleine kamer. Serenity kreeg het benauwd. Zes jaar jong en in de gevarenzone. Niet alleen mentaal maar ook fysiek. Haar moeder was buiten het dorp, op bezoek bij een familielid van haar vaders kant wat in het ziekenhuis lag. Woede was ontstaan tussen haar ouders, wat hij uiteindelijk op zijn bloedeigen dochter africhtte. Enkel omdat zij per ongeluk een paar hebbedingetjes gestolen had uit een winkel en vervolgens ermee ging spelen op haar kamer, met een zelf verzonnen vriendinnetje. Het had voor het meisje bloed echt geleken, maar voor andere mensen was het raar en gestoord.
Snakkend naar zuurstof en door haar tranen heen, probeerde ze met alle macht op te staan. En opnieuw kwam die zet terug, hoe haar ribben haast verpletterd werden door de kracht die de man bezat. Vader. 'Ik zei dat je moet blijven liggen,' bromde hij hier vervolgens geïrriteerd op en voor ze het wist belandde de belt van de riem tegen de achterkant van haar schouder en gedeeltelijk rug aan.
Pijnscheuten schoten door haar lichaam, waardoor ze verstijfde en in shock geraakte. Gillen kon ze niet, of kreunen om pijn, ze liet het nu enkel nog maar gebeuren. En de spanning die ze net nog had gehad, door haar armen proberende op de grond te zetten, was nu volledig verdwenen. Terwijl de tranen doorstroomden van haar gezicht af, staarde ze met ogen open naar het zwart in de kamer.

Wild schoot de brunette omhoog, plotseling met ogen wijd open geschoten en happende naar adem. De borstkas die snel op en neer ging, zoveel mogelijk lucht naar binnen wou werken. Gelijk merkte ze op dat haar hoofd gigantisch omgeslagen was van naar gezond naar ontzettende hoofdpijn en greep ernaar met haar linkerhand, waarbij ze een zeurende kreun liet ontsnappen uit haar mond vandaan. Het leek allemaal wel opnieuw zijn gebeurd, de nachtmerrie of eigenlijk herinnering waarover ze gedroomd had. Ze had het idee alsof het zojuist levensecht was geweest, na sowieso twintig jaar. Zo'n lange tijd en ze beleefde het nog steeds als nooit tevoren. Haar ouders wouden geen gestoord kind en hadden daarvoor alles op alles gezet om haar zelf weer te 'genezen'. Het was aardig gelukt, ze had geen kans meer gehad om ook maar te proberen zichzelf in te geven aan haar verbeelding en andere ziektes. Maar nu ze op zichzelf was, begon het toch in haar te kruipen. Als een nieuwe ervaring, sterker. Teruggeveerd met haar lichaam op de bank en het washandje tegenhoudende, merkte ze op dat ze niet alleen was. Dux? Zo ineens naast haar? Wat was er gebeurd en wat deed hij hier? Ietwat shockerend keek ze hem aan, alsof hij een volkomen vreemde was die zonder toestemming in haar huis gekomen was. Als een inbreker. ''D-Dux?'' Begon ze abrupt. ''Wat doe jij hier?'' Zonder te knipperen keek ze hem aan, wou overeind komen om grip op de situatie te krijgen, maar wist dat als ze dat deed, ze misschien gauw sterretjes zou zien vanwege de hoofdpijn.

Zijn ogen waren gericht op haar bleke gezicht. Wat was er gebeurd dat ze zo plots bewusteloos was? Dux slikte. De laatste keer dat hij zo bezorgd was geweest om iemand was om een van zijn beste vrienden die een ongeluk had gehad met de wagen. Serenity had niet eens zo’n betekenis voor hem. Maar hij kon bijna zweren dat hij om haar bezorgder was, dan hij toe was om die andere. Dux haalde zijn hand even door zijn haar en ademde diep in. God, wist hij nu maar wat te doen? I mean, moest hij iemand bellen of zo? Of gewoon wachten tot ze wakker werd? Misschien had ze wel een dokter nodig en zat hij hier nu als een complete idioot kostbare tijd te verspillen. De plots drang om de rommel op te kuisen die ze gemaakt had kwam al snel naar boven, maar hij durfde haar niet alleen te laten. Stel dat ze wakker werd en hij was er niet. Wat ging er dan misschien wel niet gebeuren? Misschien moest hij zoeken naar een nummer van iemand ofzo, om op te bellen. Familie maybe, of iemand van de kliniek die haar beter kende dan hem. Zijn blik ging terug naar Serenity die nog steeds niet bewoog. Aarzelend beet hij op zijn lip. Natuurlijk moest dit gebeuren als hij hier was. Net hij, hij die niet wist wat hij moest doen als er iets gebeurde met iemand. Nee, hij was meestal degene geweest die alles veroorzaakte bij mensen, of degene die gewoon toe keek als er iets mis ging.
Wanneer haar lichaam naar omhoog schoot kon hij het wel uitschreeuwen van vreugde. Toch was zijn bezorgdheid nog helemaal niet verdwenen. Op een of andere manier leek de vrouw bang te zijn van iets. Het feit dat ze zo opeens was recht gekomen, kon ook niet goed zijn voor haar. Argh. Dit was niets voor hem. Het hele bezorgd zijnde om haar, was iets wat Dux de laatste jaren niet meer had meegemaakt. Om niemand. Dit paste helemaal niet bij hem. Ughe, waarom was hij deze ochtend ook opgestaan? Uiteindelijk ging ze weer liggen. De blik die ze hem echter schonk had hij helemaal niet verwacht. Er klopte opeens zo veel dingen niet meer. En dat lag echt niet alleen aan hem. Zijn wenkbrauwen schoten vragend omhoog toen ze begon te spreken. Wat? Compleet verbijsterd keek hij het meisje aan. Ze was het dus vergeten blijkbaar. Dit werd hem echt te vreemd. Maar hij kon haar nu moeilijk aan haar lot overlaten. ‘Ik…Euhm…Wel we…’ Kort schudde hij zijn hoofd. Dit ging niet bepaald vlot. Dux inhaleerde diep en liet zichzelf enkele seconden tot rust komen. Waarschijnlijk was ze gewoon de tijd dat hij hier was verloren uit haar geheugen door de val. Maar hoe moest hij haar nu gaan overtuigen dat hij hier niet een of andere random inbreker was? ‘Blijf gewoon rustig leggen Ser. Ik doe je niets.’ Klonk het zacht. ‘Moet je soms wat water hebben of iets om te eten of zo?’ Wow, dit was welliswaar de slechtste poging ooit om iemand te helpen. Moeizaam streek hij over zijn wang. Great, just great. Net wanneer hij moeite begon te doen om toenadering tot iemand te zoeken, en het begon te lukken. Dit was echt iets waarom hij zo freaking kwaad zou kunnen worden. Maar ach zij kon er niets aan doen.
‘Geloof me als ik zeg dat ik hier momenteel enkel ben om te helpen. Ik ben eerder vanmiddag naar je toe gekomen, en naja we waren wijn aan het drinken en plots gebeurde er van alles en toen opeens viel je op de grond. En ik wist niet wat ik moest doen dus heb ik je op de bank gelegd in de hoop dat alles in orde was met je.’ Een zucht schoof tussen zijn lippen door. De kans dat ze dat zou geloven was slechts klein. Maar het was de waarheid, daar over zou hij nu niet bepaald gaan liegen. ‘Geloof me alsjeblieft?’

Zuchtend greep ze naar haar voorhoofd, die akelig veel zeer deed en sloot kort haar ogen. Dit was niet waar. Het was niet opnieuw gebeurd, ze was niet knock-out gegaan. Dat kon niet. Langzaam begonnen de herinneringen terug te komen, hoe zij hem vrijwillig binnen had gelaten en geen inbreker was geweest of iets. Al werd ze niet bepaald wijzer uit zijn uitleg van wat er gebeurd was. Nat spul kleefde aan haar bovenkleding, plakkende wijn. Het werd er niet beter op en ze walgde ervan. Zodra ze dichter met haar pols in de buurt van haar bruine haren kwam, merkte ze op dat haar shirt niet het enige slachtoffer was geworden van de wijn. Het zat zelfs in haar haar. Bij de vraag over eten of water schudde ze nee, waarbij ze hem heel even aankeek. Waarna haar blik doorschoot naar het wijnglas op tafel met de fles erbij. Eigenlijk wou ze dat wel pakken. Daarvan zou haar hoofdpijn vast wel zakken. Wachten totdat Dux aspirines vanuit de keuken had gehaald en die zouden gaan werken bij haar, dat duurde haar veel te lang. ''Jaja. Ik herinner het me.'' Bracht ze ietwat met een pijnlijke blik uit, zonder haar ogen naar Dux te rollen, maar enkel te fixeren naar de wijn op tafel. Rustig nam ze een tweede poging om meer overeind te komen en probeerde met haar rechterhand bij het glas te komen. Moeizaam sloot ze haar vingers om het glas en hief ze het naar haar mond, waarbij ze het trillend naar achterover goot. ''Het gaat.'' Loog ze. Zodra het glas leeg was, veegde ze haar mond aan een mouw af. Haar shirt was toch al vies. ''Ik zal even een nieuw glas pakken, if you don't mind.'' Dat herinnerde haar eraan dat ze de badkamer ook zou moeten opruimen. Even peilde ze of ze het aankon om op te staan, maar ze wou ook niet overkomen als een dramaqueen en zielig doen. Al bestond er een kans dat ze opnieuw zwart zou gaan zien zodra ze op zou staan of niet zou slagen met naar de keuken te gaan en terug te komen met een glas. Misschien was het toch een idee om een paar aspirines erbij te pakken. Twijfelend kwam ze omhoog van de bank, hield zich steun aan de muur en zette voorzichtig een paar stappen vooruit. Al wankelend kwam ze vooruit, ze kon dit wel. De keuken was niet ver. ''Ben zo terug,'' waarbij ze haar hoofd draaide en glimlachte. Het ging toch goed?
Voordat ze het wist had ze het potje met pijnstillers gevonden, evenals een glas gepakt vanuit de kast waar de meeste glazen stonden. ''Het spijt me van net, het gebeurt wel vaker wanneer ik alleen ben en ik haat mezelf ervoor.'' Excuseerde ze zichzelf vanuit de keuken, terwijl ze het potje leegschudde op haar open hand. Zelfs meer nam dan officieel voorgeschreven stond, die ze één voor één met lichte moeite naar binnen nam met een klein glaasje water. Dit had ze vaak genoeg gedaan zodra ze last had van een 'aanval', hoe ze het dan ook mochten noemen.
Veilig maakte ze terug plaats op de bank, pakte daarbij de wijnfles en vulde beide glazen keurig met het goedje, waarna ze één glas aan de jongeman reikte. ''Het gaat alweer, al zal ik zo wel de badkamer moeten doen, voordat de wijn aan m'n tegels gaat plakken. Ik plak zelf al erg genoeg.''

Nog steeds had de bezorgdheid de bovenhand over Dux. Het feit dat hij gewoon niets wist van haar beangstigde hem eigenlijk nog meer. Wie weet had ze wel een of andere aandoening waar hij niets van wist, maar naja dat kon hij nu niet zo maar gaan bepalen. Hij was enkel maar een bewaker, al dan niet met een geheel andere achtergrond dan de meeste werknemers in de kliniek maar hij had niet de gave om bij iemand anders te bepalen of ze ziek waren of iets. Al zag Serenity er nu ook niet bepaald gezond uit. Een opgelucht gevoel ging door hem heen wanneer ze zei dat ze het zich herinnerde. Oké, dat was al een goed ding. Of ze het nu zei om hem gerust te stellen of het echt was wist hij niet. Maar ze leek zich toch al wat meer op haar gemak te voelen met hem, al kon het ook een illusie zijn of zo. Toch hield hij haar nog goed in de gaten, zijn ogen volgde elke beweging die ze maakte zo ook toen ze het glas vast nam en het in een keer naar achter kapte. Dat leek hem nu niet echt slim, maar Dux kon er niet echt iets aan veranderen en besloot gewoon haar maar te geloven toen ze zei dat alles oké was. De kans dat het een leugen was, was heel groot. Maar hij kon haar nu niet gaan beschuldigen van dat ze een leugenaar was. Dan vloog hij meteen buiten. De man kwam overeind wanneer ze verkondigde dat ze een nieuw glas ging halen. Meteen wou hij haar te hulp schieten, al riep hij zichzelf toch op tijd tot een halt. ‘Wees wel voorzichtig.’ Sprak hij rustig.
Inmiddels had hij zichzelf weer neergezet in de zetel. Nog steeds probeerde hij het allemaal te vatten. Al kwam hij gauw tot het besluit dat hij er zich beter zijn hoofd niet over kon breken. Als het iets was dat ze wou delen, dan ging ze het waarschijnlijk wel zeggen. En anders kwam hij er op zijn eentje wel achter, ooit zou hij het in ieder geval gaan weten. Dux luisterde naar haar woorden. Het kwam vaker voor? Dus het was toch een soort ziekte of aandoening? ‘Je kan er toch niets aan doen, dus waarom zou je jezelf er voor haten? Dat kan je beter niet doen Serenity, ik heb mezelf vroeger lang genoeg gehaat voor meerdere dingen. Don’t beat yourself up that much.’ Even wreef hij door zijn haar en ademde diep in. Dit had hij niet verwacht toen hij hier vandaag binnen kwam. Maar misschien was het beter dat hij dit nu gezien had? Zo was er toch iemand die er vanaf wist, en ja nu ging hij toch een beetje voor haar uitkijken. Dat zou ze waarschijnlijk echt stom vinden, maar het kon hem echt niets schelen.
Zodra hij haar weer zag verschijnen schoof hij op zodat ze naast hem kon gaan zitten. Oké, dit beeld stelde hem toch weer gerust, zijn houding verschilde weer terug naar een ontspannenere. Simpel nam hij het glas aan en nipte er meteen een beetje van. ‘Laat mij anders de badkamer maar doen, en ga jij je maar omkleden. Ik neem aan dat onder de wijn zitten niet het beste is dat je ooit is overkomen.’ Dux wou echt wel helpen. Plus, hij vond het zelf beter dat hij de badkamer zou doen met al dat glas en zo. Yeah, of ze nu wilde of niet, de badkamer zou hij wel glasvrij en plakvrij maken.

Kort sloot ze haar ogen, probeerde haar hart rust te geven, evenals de spookgedachten die door haar hoofd schoten. Terwijl ze een slokje van de wijn nam en het door haar keel liet glijden. De woorden die Dux tegen haar gesproken had, terwijl zij in de keuken had gestaan, namen een belangrijke plek in. Hij had gelijk, ze moest zich niet zoveel afkraken, maar het ging automatisch. Dat had ze wel door als een psycholoog. Het was allemaal een grote leugen, het leven. Ze was zelf ook gestoord, kon makkelijk plaats nemen in het gebouw waar ze werkte. Maar het punt was dat ze overal, behalve thuis, een masker droeg en keihard overkwam. Zelfs tegenover haar ouders, die ze overigens al een lange tijd niet meer gezien had. Of het nu kwam omdat hun ook ouder werden of omdat zij veel werkte in de kliniek wist ze niet. Misschien dat ze nu onderhand ook wel haar meer rust wouden geven of van haar af wouden. Zucht. Ze vond het wel beter zo, in plaats van continue aandacht krijgen van degene die ze nu wel al zat werd na zevenentwintig jaar.
''Nee, dat klopt,'' zei ze kijkende naar haar schoot met daarop een zacht lachje volgend, waarna ze het wijnglas tegen haar voorhoofd aandrukte. Dat deed ze meestal zodra ze in gedachten zat. Of tenminste, meer in gedachten dan zich bewust van haar omgeving. Hij had gelijk, ze kon zich beter eerst gaan omkleden in plaats ervan nog langer zo in deze smerige plak kleding te blijven zitten. Moeiteloos sloeg ze het laatste wijn wat in haar glas bevond achterover en zette het, terwijl ze opstond, terug neer op tafel. ''Weet je het zeker?'' Vroeg ze met een ietwat bezorgde blik op haar gezicht, haar hoofd gedraaid naar Dux. Niet dat het erop leek dat ze hem hiermee zou kunnen laten weigeren, hij zag er namelijk niet uit alsof hij twijfelde. Over z'n woorden nog maar te zwijgen, die vastbesloten eruit waren gekomen. ''Goed, ehm. Spullen staan in de keuken, als je hulp nodig hebt zeg je het maar.'' De verlegenheid sloeg bij haar naar binnen, zoals ze normaal gesproken tegenover hem was en tegen collega's op het werk. Patiënten waren een ander verhaal, maar dat kwam ook door de professionaliteit die ze moest behouden. Heel even gaf ze nog een gewaardeerde blik naar de man die niet ver van haar verwijderd op de zetel zat en liep toen onbewust sexy heupwiegend van hem vandaan, de trap op naar de bovenverdieping. Terug de kamer in die ze vanochtend nog zo vrolijk opgeruimd had, waarbij ze de vuilniszak met gedumpte kleding alweer vergeten was en die uit de kast viel zodra ze die opengetrokken had voor nieuwe bovenkleding.. Hierdoor had het niet veel gescheeld of ze was er heel klunzig overheen gevallen. Hoeveel ze het ook wou ontwijken, steeds kwam er weer frustratie te pas. Veel te gespannen duwde ze de zak terug met gekraak en gedoe. Nog een zucht, terwijl ze het sjaaltje van haar hals afhaalde en op het bed gooide. Serenity vond niet bepaald de kalmte die ze moest hebben. Zodra ze het shirt met lange mouwen over haar hoofd had gekregen, merkte ze hoe ook haar beha inmiddels plakte. ''Damnit,'' vloekte ze zichzelf zachtjes toe.
De brunette had niets opmerkend de deur achter zich niet dicht gedaan, waardoor het vrij makkelijk was voor de jongen om vanuit de beneden verdieping haar te bekijken. Als hij dat zou doen tenminste. Met haar rug naar de deur gekeerd, liet ze de bandjes van haar schouders glijden en haalde een washandje vanuit de kast om die met lauw water nat te maken. Waarop nog geen seconde later over haar bovenlichaam te laten gaan.

Ergens wou hij haar vragen wat er nu mis was mee haar. Maar hij sprak uit eigen ervaring dat hij dat beter kon laten. Er was vroeger genoeg gevraagd aan hem op de verkeerde momenten, hij had het toen niet leuk gevonden, dus dan zou dat bij haar wel ongeveer hetzelfde zijn. Plus, de sfeer leek er moeizaam terug wat in te komen dat wou hij dan al zeker niet gaan verpesten. Even leek de man weer diep in zijn verleden te zijn gedoken, kon zich elk klein detail weer herinneren. Toch ontsnapte hij er van uit zichzelf weer aan en keek hij de vrouw met de zwarte haren aan die zelf ook niet helemaal aanwezig leek te zijn. Mooi duo waren ze met zijn tweetjes. Naja, ze waren mensen die voor misschien beide verschillende zaken thuis hoorde hier in Disturbia. Al wou hij hier toch niet langer dan een paar jaar blijven. Elke dag op die plek staan, het kroop in je kleren. Dux was zowel mentaal als fysiek erg sterk, maar zoiets knaagde nu eenmaal aan je. Plus, na die paar jaren zouden er vast wel weer andere bewakers zijn, en dan was het dan dat hij zou vertrekken. Misschien terug naar Roemenië, of gewoon ergens naar Amerika dat viel nog te zien. Maar zijn hele leven hier in deze godvergeten plaats, het was niet voor hem weg gelegd.
Dux schonk haar een brede glimlach. ‘Geloof me nu maar, ik weet waarover ik spreek.’ Hij nam nog een slok van de wijn en staarde een tijdje lang gewoon naar de tafel voor hun. Of ze nu helemaal terug oké was of niet, ze probeerde hem toch gerust te stellen dat het zo was. Al was hij niet zo heel makkelijk te overtuigen daar in maar goed. ‘100%’ Grijnsde hij even, waarna hij zelf ook weer overeind kwam. De boel opkuisen, niet iets wat hij graag deed maar zolang hij haar er mee kon helpen maakte het toch niets uit. Plus, het was veiliger dat hij het deed in plaats van zij, ze moest maar weer eens tegen de vlakte gaan. Vanuit zijn ooghoeken volgde hij haar toen ze richting de trap liep, waarna hij toch even in zichzelf begon te grinniken om de manier waarop ze weg liep. ‘Ik vind het wel.’ Sprak hij lichtjes hoofdschuddend terwijl hij de keuken in liep. Meteen vond hij een handvleugel, en een emmer plus nog een borstel waarmee hij de boel proper kon maken. Voor even gleden zijn ogen naar buiten terwijl hij de emmer met water aan het vullen was. Hoe een dag ook zo opeens kon veranderen. Na een kleine vijf minuten was de emmer vol genoeg. Twijfelend keek hij nog naar de plastic handschoenen die op het aanrecht lagen, maar schudde snel zijn hoofd. Die zouden uiteindelijk toch gaan scheuren. Dus met de emmer, de handvleugel en de borstel wandelde hij weer de woonkamer in. Bij de trap bleef hij even staan omdat hij nog iets wou vragen aan Serenity, maar de mond werd hem meteen gesnoerd door wat hij te zien kreeg. Het leek wel of ze het er voor deed, hoe ze naar de trap was toegelopen nu dit. Allemaal toevallig, of misschien niet?  Kort beet de man op zijn onderlip, als hij nu als een stomme idioot naar boven zou gaan zoals elke man waarschijnlijk zou doen dan ging ze hem meteen buitengooien zeker weten. Maar hij was dat nu niet bepaald van plan, oké ja ergens was het door zijn hoofd gegaan. Maar het was beter van niet.
Na daar toch een dikke tien minuten te hebben gestaan was hij uiteindelijk met al de spullen vertrokken naar de badkamer. De emmer vol met water zette hij neer tegen de deur, eveneens als de borstel. Dux ging op zijn knieën zitten en begon maar het glas van de grond te halen, zodat het op het plastic ding terecht kwam. Door het feit dat hij zulke goeie ogen had gingen ook de kleinste splinters glas op het ding en was hij al gauw klaar met alles glasvrij te maken. Gauw genoeg greep hij de dweil en maakte die nat en zo begon hij de wijn van de vloer te halen. Een echte kuisman was hij wel. Alles was snel klaar, maar voor hij terug ging naar de woonkamer besloot hij toch nog even onder de kas te gaan kijken of daar nog scherven lagen.
Dus stoer als hij was stak hij zijn hand eronder omdat de handvleugel niet paste en wreef met zijn hand over de grond. Stomste ding ooit wat je kon doen. Al leek hij toch niets te voelen. Maar gauw genoeg dwaalde zijn gedachte af naar wat hij net had gezien en werd hij heel onvoorzichtig. Een scherf sneed dwars over zijn hand waardoor hij het meteen terug trok, en hij zichzelf nog net kon bedwingen om niet te gaan schreeuwen. De wonde liep echt over zijn hele handpalm heen en de pijn die erdoor ging was alles behalve prettig. Kort keek hij naast zich op de grond, de scherf was er wel mooi onderuit gekomen, dus yeah nu was hij echt wel klaar. De wonde zou wel gaan helen. Toch stopte hij zijn hand even onder de kraan zodat er al zeker niets van vuil in zou blijven zitten, want dat kon hij nu echt wel niet gebruiken. Gosh, gelukkig was ze nog boven anders had ze hem zowiezo staan uitlachen!

Het lauwe water gaf haar lichaam een verkoeling en uit genot had ze inmiddels ook een aantal keer een spons leeg geknepen boven haar rug. Half met haar hoofd gedraaid, ogen gesloten, haalde ze haar haren naar voren met haar losse hand en liet zich begeleiden door wild rondgaande gedachten die in haar hoofd zaten. Dux was zeker geen man die z'n handen schoon liet als het even kon. Hij bood, of forceerde eigenlijk, aan om de troep op te ruimen die zij vol schaamte had gemaakt. Zelfs na haar twijfelen wou hij het nog.
Misschien moest ze toch even gaan liggen, op haar hoofdpijn af gaande en hoe het steeds zwaarder in haar hoofd werd. Waarschijnlijk zodra ze haar ogen opende werd alles duizelig, aan de lichtheid te voelen. Aan het water te horen wat beneden liep was hij een emmer aan het vullen met water en zou hij ieder moment gaan de badkamer gaan schoonmaken. Toch stond Serenity er niet bij stil dat ze nog steeds voor de open deur stond en er een smooth glimlachje op haar gezicht was blijven hangen. Op één of andere manier bedacht ze zich hoe zijn handen over haar lichaam moesten voelen. Gedachten waren toegestaan, in tegenstelling tot daden. Het was raar, ze mocht niet zo denken. Maar niets stopte haar. Ergens vond ze het spannend, tegen de regels in handelen. Al was dit het lichtste wat ze kon doen, natuurlijk. Niemand die hier achter zou komen. Ze was de enige die daarover controle had, haar gedachten. Opgesloten op een plek waar zij enkel bij kon. Alsof het een archief was met heel veel dossierwerk. Zo was het brein ook simpel uit te leggen aan de patiënten in de kliniek. Tegen degene die moeilijk leerden in ieder geval.
Dux zijn lippen en zijn lichaamsgeur. Het was zeker niet verkeerd. Een pretty badass, tegen haar eigen persoonlijkheid in. Zou hij een motor hebben? Ze had hem vast wel een keer zien rijden, of langs horen komen. Het geluid was ongewoon, haast niemand bezat er één in dit dorp. Dus hij moest wel buiten de stad komen. Evenals vanwaar de jongen vandaan kwam. Wat haar ogen opende. Ze mocht hier helemaal niet aan denken. Het was een gevaarlijke zone. Als haar ouders er ooit achter kwamen dat haar onschuldige dochtertje met een buitenstaander om ging... wat zouden ze wel niet denken van haar? Laat staan als ze de band verder betrad dan enkel collega's in de kliniek, ver van elkaar gescheiden. Lichtelijk geschokt draaide ze zich om, merkte nu pas op hoe de deur open had gestaan en volledige visie vanaf beneden de trap had gegeven. Shit. Had Dux ook maar iets gezien? Roodgloeiend sloot ze onmiddellijk de deur, liet haar rug er tegenaan botsen. Ze hoorde overduidelijk hoe hij inmiddels bezig was in de badkamer. Binnensmonds vloekte ze zichzelf helemaal uit. Daarbij bedacht ze zich hoe het jongens instinct in elkaar zat. Hij zou vast gekeken hebben, dat moest wel. Het was jongens eigen, het kon niet verholpen worden. Shit, shit, shit. Al was het haar rug maar, het was toch iets. Haar persoonlijkheid onthult. En deze dag ging al zo goed.
Met haar ogen naar het plafond wenste ze dat hij nooit op was komen dagen. Dan was dit allemaal niet gebeurt en lag ze vast in de achtertuin te genieten van een boek op één van de ligstoelen met een glaasje wijn erbij. Alleen. Zonder dat de wijn omviel. Stressloos. Dus dat ze ook niet flauwgevallen was en alle mikmak erbij. Onbewust had ze zich tot de grond laten glijden, haar benen opgetrokken en met de handen in het haar. Dit was niet goed, niet goed. Vol schaamte stond ze terug op, had in de gaten hoe ze al lang zonder bovenkleding had rondgelopen en het water ondertussen koud was geworden. Zuchtend deed ze een kanten beha aan, met daaroverheen een luchtige tanktop. Wit, om de lingerie te camoufleren. Daarbij een ander paars kort sjaaltje, wikkelde die om haar hals heen zodat die net iets boven haar boezem zou rusten.
Dit had lang genoeg geduurd. Straks zou de man nog denken dat er iets aan de hand was met haar, opnieuw flauwgevallen of iets. Of erger. Serenity deed de kast dicht, checkte nog eenmaals de kamer en focuste zichzelf toen op de deurklink. Twijfelend legde ze daar een hand op, wist niet zeker of ze er klaar voor was om hem te zien. Wat nu als hij haar wel had gezien. Of juist niet? Waarom liep ze zich überhaupt druk te maken. Alsof Dux nog nooit een vrouw in zijn leven had gezien. Met zijn uiterlijk had hij vast, in andere steden, iedere nacht een ander. Een steek van jaloezie schoot in haar hart.
Waar sloeg dit eigenlijk op, ging ze nu echt jaloers worden op vrouwen die ze niet kon en wie weet om een dikke vette leugen? Met een ruk deed ze de deur open en liep de trap af met één hand in het haar. Waarmee ze eenmaal beneden Dux ontdekte die net van onder een kast vandaan kwam en niet enkel dat. De kraan liep en het water nam een roodkleurig goedje mee. Wat vast de wijn was, afkomende van een doek waarmee hij de grond had gedaan. Dat kon niet anders, toch? ''Gaat alles goed?'' Vroeg ze voorzichtig, met ook een spoor daarvan in haar stem te horen.

Dux staarde naar zijn hand waar nog steeds het koele water over ging. Natuurlijk moest hem dit overkomen, niet dat hij de grootste kluns was die er bestond, zeker niet. Maar dan nog, hij voelde zich eigenlijk best wel een idioot op de moment. Ach ja, uiteindelijk had hij maar niet zo dom moeten zijn om zonder handschoen onder de kast e gaan. Niet dat dat veel had uitgemaakt want heel waarschijnlijk zou het glas er dan nog los door zijn gegaan. Nou, hij had zich toch al gevoeld als een idioot door dat hij net nog recht haar kamer in had kunnen kijken, en daar dus werkelijk ook was blijven staan. Misschien was het wel beter dat hij zo meteen gewoon ging vertrekken, voor hij nog meer dingen deed die in dit dorp eigenlijk een taboe waren. Yeah, zijn oom had hem er alles over verteld toen hij is een keer op bezoek was gekomen. Voor iemand die hier al jaar en dag woonde, was het ten strengste verboden om zich te mengen met een buitenstaander. Naar zijn mening klonk het echt absurd, maar hij wist dat het de waarheid was. Mensen hier negeerde hem, nu al minder dan in het begin, maar dan nog als hij de rest van zijn dagen hier zou slijten dan stond het voor hem al vast dat hij voor altijd alleen bleef samen met Nux de kat. En aangezien dat niet zijn plan was, zou hij binnen een paar jaar waarschijnlijk wel vertrekken om de wereld verder te bezichtigen. Ja, dat was een van zijn dromen van vroeger. Een wereldreis maken. Eentje die hij echt nog wel ging verwezenlijken ooit. Zijn gedachten schoten weer naar Serenity, hoe kon iemand als zij zich nu op een plek als deze gelukkig voelen? Oké, elke plek had haar eigen tradities en shit, daar had hij trouwens alle respect voor,maar hij vond het echt wel kut dat hij hier nooit echt volledig voor iemand zou kunnen te gaan. 'Wat ben ik weer lekker bezig...' Mompelde hij tegen zichzelf.
Inmiddels had de man zijn ogen al gericht op de spiegel voor hem. Hoe had hij eigenlijk ooit kunnen denken dat hij op een plek als deze zou kunnen thuis horen? Een zucht schoof over zijn lippen. Misschien had hij eigenlijk maar beter nooit naar hier kunnen komen om de plek van zijn oom in te nemen. Maar wat had hij anders moeten doen? Dux was nog het enige levende familie lid van de man, en de mensen van de kliniek hadden hem gecontacteerd dus ja, hij had eigenlijk niet meteen een andere keuze gehad. Maar toch, als hij het op groter vlak bekeek was het misschien geen goeie keuze geweest. Oke, right hij kende nu wel een paar nieuwe mensen waaronder Serenity, maar hoe dan ook hier zou hij geen toekomst vinden. De pijn aan zijn hand begon af te nemen, wat maar goed was. Zo meteen ging hij nog wel iets zoeken om het een beetje te verbinden, zo dat het niet opnieuw zou kunnen open gaan. Toen hij de zachte stem van de vrouw weer hoorde werden zijn gedachten onderbroken. Kort keek hij haar aan en schonk haar een voorzichtige glimlach. ‘Wel, er heeft een stuk glas mijn hand aangevallen, maar voor de rest gaat het wel. Al het glas is by the way van de grond dus het is veilig om weer rond te lopen.’ Sprak hij luchtig waarna hij zijn ogen weer richtte op zijn hand. Stiekem kon hij niet ontkennen dat het beeld van daarnet nog steeds in zijn geest stond gebrand, en man wat had hij op dat moment de moeite moeten doen om zich niet als elke typische man te gedragen. Ach, wat kon hij er ook aan doen?