OMG, you're here! [Stefan]

Roerloos zat ze op de stoel, voor haar stond de tafel, met daarop een bord vol vettig eten. Iedereen was al weg, en zei zat er nog, een sociaal medewerkster zat naast haar. Zei dat ze moest eten, maar Melanie had helemaal geen honger, en zeker geen zin in dit vettige eten. De vrouw was dezelfde vrouw die ze laatst een klap had gegeven, en deze was bekend met het probleem wat Melanie had, ze wenkte een bewaker. ‘Wat boeit mij dat.’ Zei Melanie onverschillig, ze was over het algemeen best bang voor het mannelijke geslacht, maar dit was een van haar betere dagen, dat het nog wel meeviel. Maar ja, het kon verschillen van moment tot moment, nu waren er nog meerdere mensen, daarvan hing het ook af. Ze zuchtte eens toen de man dichter kwam, het was niet alsof hij haar in mekaar zou slaan, want de vrouw zat erbij, die kon dan meteen hulp roepen, van andere mensen. Dus ja, zo eng was het niet. De vrouw fluisterde wat in het oor van de man, die knikte en op Melanie afliep. Overduidelijk rolde ze met haar bruine ogen terwijl ze daar nog steeds zat. Maar ze slaakte een gilletje toen de bewaker haar opeens, geheel onverwacht oppakte en meenam, naar buiten de cafetaria. ‘Laat me los, heeeeellppp.’ Schreeuwde ze luid. Maar er was niemand. ‘Laat me los, alsjeblieft, oké, ik ga wel wat eten, maar laat me nu dan alsjeblieft los.’ Zei ze, helemaal panisch. Ja, hiervan kon ze in paniek raakte, door fysiek contact met het mannelijke geslacht. Heel formeel geformuleerd niet, nouja, als een man ofzow haar aanraakte, zoals een hand geven ofzo, werd ze panisch, ging ze helemaal koekoek. Getikt, wahh, ze schreeuwde da, brulde, en als het niet stopte ging ze huilen en smeken, en dan leek ze echt een dramaqueen. De man zette haar neer, maar ze voelde haar hartslag nog steeds razen, onder haar borst ging haar hart tekeer, en ze rende terug naar de cafetaria. De man was rustig achter haar aangekomen, en de vrouw schoof haar het bord voor, waarvan Melanie vol afschuw de helft opat. Ze keek naar de vrouw, die haar hoofd schudde. ‘Gek wijf, IK EET! Is dat nog niet genoeg?’ ze liep weg, en de man wou haar tegenhouden, maar ze gaf hem zo een klap in zijn gezicht. Geschrokken keek ze voor zich uit, haar ogen keken recht in die van de kwade man, wat haar even bang maakte. Ze rende de eetzaal uit en ging weg, haar hart ging tekeer onder haar borstkas, voor de tweede keer vandaag, en de man volgde haar verder niet meer. Wat een geluk, de vorige keer dat ze een bewaker had aangevallen, kwam ze lekker in de isoleercel terecht. Nee, dat was dus niet leuk. Haar passen vertraagden langzaam en ze voelde dat ze eigenlijk niet genoeg energie had, en ze bleef stilstaan, blij dat de man haar nu niet volgde. Ze leunde tegen de muur en zuchtte eens flink, ze ademde goed in en uit en keek weer op, ze wandelde verder totdat ze een jongen zag staan. Ze wachtte even en keek eens beter, en opeens kreeg ze een big smile op haar gezicht. Dat was, ja, dat was ‘Stefan!’ zei ze enthousiast en ze rende op hem af, ze had hem zo lang niet meer gezien, en ze waren altijd enorm goede vrienden geweest, echt, de beste vrienden. Ze gaf hem een knuffel en haar voeten kwamen een stukje van de grond. Voor Stefan zou het niet zo heel zwaar zijn hoor, ze was echt enorm licht, te licht, en dat zou hij misschien ook voelen, maar ja. Het zag er misschien een beetje raar uit, maar ze hadden echt niks met elkaar, ze waren gewoon zo’n goede vrienden, dat ze hem net zoals haar vriendinnen graag een knuffel gaf. Het maakte nu niks uit, oké, Stefan was wel een jongen, maar hij was te vertrouwen, en ze hoefde niet bang voor hem te zijn. Ze was zooooo blij, zo blij dat ze eindelijk iemand had die ze kon vertrouwen hier, iemand waarmee ze toch nog lol kon maken, en blij kon zijn. Iemand waardoor de kilte hopelijk wat weggedreven zou worden. ‘Zo’n toeval!’ zei ze, enorm enthousiast, zoals ze vroeger ook altijd was geweest, maar vroeger was een lange tijd terug. Daarna was het bergafwaarts met haar gegaan, ze kwam nog wel bij haar vrienden, zeker tot haar veertiende, maar daarna, zag ze hun steeds minder vaak, en ook Stefan zag ze echt minder vaak. En nu was ze hier, alleen maar door haar vader, en omdat ze zogezegd anorexia had, nou, die mensen waren goed scheel hoor. Zij, anorexia! Dat was iets zoals een topmodel overgewicht zou hebben, iets wat dus helemaal nooit waar zou kunnen zijn. ‘Ik heb je gemist.’ Zei ze toen, alweer wat rustiger, vervolgens richtte ze haar blije blik op de jongen, en keek ze hem aan.

Stefan was hier nog maar net. En vond het hier nu al stom. En dat zei al genoeg. Stefan schudde zijn hoofd toen hij terug dacht aan dat ze hem op hadden gehaald. Hij vond het niet eens erg. Wou daar allen maar weg. Aangezien zijn pa weer eens aan de drank was en genoeg prostituees in huis was. En nu hij hier zat had hij gelijk al spijt.

Ten eerste hier liepen allemaal gekken rond. En ten tweede je kon hier niet eens weg gaan. Je kon hier niet gaan en staan waar je wou. En daar baalde hij van. Hij hate het gewoon om vast te zitten.. Altijd al gedaan. Stefan schudde zijn hoofd en liet zijn hand over zijn kin gaan. Hij voelde al wat stoppels dus het werd tijd dat hij zich weer eens ging scheren maar daar had hij geen zin in. Zuchtend liep hij zijn kamer uit niet wetend wat hij nu moest doen.

Eenmaal in de gang staand en na denkend waar hij heen zou gaan hoorde hij een bekende stem die zijn naam zei. Stefan keek om en zag Melanie op hem af rennen. Voor hij ook maar wat kon doen hingen haar armen om zijn hals heen. Glimlachend sloeg hij zijn armen om haar middel heen en hield haar stevig vast. En legde zijn hoofd tegen haar schouder. ‘Zo’n toeval!’ Hij knikte allen draaide een kort rondje en zette haar weer neer maar hield haar nog steeds vast. "Ik heb je ook gemist" Zei hij waarna hij haar een kus op haar wang gaf. "Wat doe jij hier? Hoe lang ben je al hier? Ben jij ook op gehaald door van die mannen in een witte auto?" Vroeg hij een beetje hyper en druk.


-Kap er mee want er komt niks meer uitxD-

Vanbinnen werd Melanie overspoeld door blijdschap, en vanbuiten liet ze dat ook zien. Ze voelde de armen va, Stefan rond haar middel en hoe ze lichtjes ronddraaide in de lucht. Dit was zo geweldig, het was zo fijn om hem hier nu te zien, maar, waarom zat hij hier? Het was een enorm toeval, maar bracht ook vragen naar boven. Ze wuifde de gedachte weg en voelde een kus op haar wang, de korte stoppels op Stefan zijn wang schuurden een beetje en Melanie grinnikte zachtjes. ‘Je moet je scheren, ik denk net dat de meisjes hier van een stoppelbaard houden.’ Zei ze voor de grap. Met haar hand, waaraan je ook kon zien dat ze te dun was, streek ze eens door haar zwarte haar, om het uit haar gezicht te krijgen.
De volgende woorden klonken goed in haar oren, het was fijn om te horen dat hij haar ook had gemist, dat ze toch nog goede vrienden waren, en hij haar nog kende. Een opgelucht zuchtje verliet haar keelgat en ze hielde de glimlach op haar gezicht aan. Een oprechte glimlach, want ze was oprecht blij.
Een man liep voorbij en kuchte eens, met een strenge blik keek hij naar de twee, het was de man die haar net nog gedwongen had te eten. Die vast bedoelde dat Stefan los moest laten, en het nogal raar vond dat Mel niet bang was voor Stefan. Ze voelde de blik van de man en keek hem kwaad aan, niet meer zozeer enorm bang, want nu ze bij iemand stond, die in ieder geval sterker was dan Mel zelf, voelde ze zich veiliger. Maar al snel kreeg ze weer een glimlach op haar gezicht terwijl ze haar blik op Stefan richtte. ‘Je raakt het wel gewend, maar volgens mij denken ze echt dat als je elkaar al maar een hand geeft dat je meteen samen het bed in duikt.’ Grapte ze en ze lachte eventjes, heel kort. Stefan begon al te vragen, en de eerste vraag, beantwoordde ze niet, niet expres hoor, maar ze had het even niet door. ‘Ja, man, ze wouden me de auto uitzetten, ik flipte helemaal, zat helemaal geplet tussen die twee mannen’ zei ze. Ze formuleerde het maar zo, aangezien ze de reden waarom ze zo flipte niet echt wou zeggen. ‘Ik ben er al wel eventjes, lang genoeg om eraan gewend te zijn dat ze je om het kleinste dingetje de isoleercel in gooien, en het waarschijnlijk leuk vinden je op te pakken.' Zei ze, ja, als mensen die ze niet vertrouwde, of niet kende haar vastpakten, kon ze helemaal flippen. ‘En jij, ben je hier maar pas?’ vroeg ze, want zo leek het wel, mensen die nieuw waren hier deden altijd een beetje anders, en waren waarschijnlijk nog niet echt gewend aan de strenge opvoeding die ze je hier wouden geven.
‘Kom, dan gaan we even zitten.’ Zei ze en ze liep voor Stefan uit, niet dat ze zitten zo heel fijn vond, bewegen was fijner, daarvan viel je af, maar het was wel even rustig. Hier was niet veel directe begeleiding, ze hielden je in de gaten via camera. Iets wat vervelend was, maar beter dan al de medewerkers die je in de gaten hielden, en bij alles ingrepen. Ze ging zitten op een van de banken en keek even naar Stefan. ‘Waarom zit je hier eigenlijk?’vroeg ze en ze keek hem even aan, toch wel nieuwsgierig.

-Hoop dat je er wat mee kunt, sorry voor het lichet godmodden, dat Stefan losliet, maar anders lukte het niet echt.-

‘Je moet je scheren, ik denk net dat de meisjes hier van een stoppelbaard houden.’ Stefan grinnikte om haar woorden en schudde zijn hoofd. "Nee ik wil later sinterklaas worden dus het moet nog flink door groeien" Grapte hij. Hij meende het niet maar vond het nodig om daar een grap over te maken. Oké hij wist dat hij zich moest scheren maar hij had geen zin. Het kwam altijd sneller weer terug. En eigenlijk vond hij het wel een heel klein beetje stoer. Stefan keek Melanie een tijd aan waardoor hij de bewaker niet zag. Maar toen hij hem hoorde keek hij op.
‘Je raakt het wel gewend, maar volgens mij denken ze echt dat als je elkaar al maar een hand geeft dat je meteen samen het bed in duikt.’ Stefan schudde al weer zijn hoofd en keek de man na. "Als je het bed in duikt met iemand hoef je niet perse seks te hebben" Sprak hij meer tegen de man dan tegen Melanie of zich zelf.

Stefan richtte zijn aandacht weer op die van Melanie en luisterde naar wat ze te zeggen had.
‘Ik ben er al wel eventjes, lang genoeg om eraan gewend te zijn dat ze je om het kleinste dingetje de isoleercel in gooien, en het waarschijnlijk leuk vinden je op te pakken.' Jezus man waar was hij nu weer in beland. Stefan had het gevoel dat hij een grote fout had gemaakt. Maar hij was ook blij dat Melanie hier was. Misschien kon hij haar helpen. Ja dat zou een goed plan zijn. Hij ging Melanie helpen en dan konden ze hier samen zo weg. Toch?
‘En jij, ben je hier maar pas?’ "Ik ben er nog geen twee uur" Antwoordde hij eerlijk.
Stefan volgde Melanie en bekeek haar even. Jezus wat was ze dun. Hij ging op het tafeltje voor Melanie zitten en keek haar aan. "Meerdere persoonlijkheden"Sprak hij allen maar.
"Melanie ben je af gevallen" Vroeg Stefan met een bezorgde stem.

Melanie kon het niet laten te lachen door de manier waarop de man weer verder liep, het was zo, raar, onnatuurlijk, lachwekkend. Alsof hij het elk moment in zijn broek kon doen en nodig naar de wc moest. De man keek nog eens terug, met een strenge blik, en ving Stefan zijn woorden op, maar zei er niet op terug. De man bleef daar alleen maar even staan, streng kijkend, waardoor Melanie onbewust een klein beetje dichter bij Stefan ging staan en hierdoor een veiliger gevoel had, waardoor ze de man ook meteen weer aan keek op zo’n manier dat hij toch maar beter zou doorlopen. Wat hij ook deed en ze kon et dus ook weer niet laten hem zachtjes uit te lachen, die begeleiders hier waren allemaal hetzelfde, meestal werd ze er kwaad van, maar nu ze zo blij was vond ze het alleen maar lachwekkend. Zeker met de opmerking van Stefan er toen net bij, ze wist niet waarom, maar zowat alles klonk leuk in haar oren nu. Ze liep vrolijk voor hem uit, en ergens in haar hoofd zei een stem ‘Goedzo, wandelen is veel beter dan stilstaan.’ Het was de tweede Melanie, haar tweede ik. Maar Mel hoorde het maar vaagjes, alleen de manier waarop de stem tegen haar begon te schreeuwen in haar hoofd toen ze ging zitten hoorde ze beter. Maar ze wou er niks van laten merken, niet nu, ze wou de stem negeren, nu ze Stefan weer terugzag, en het lukte haar nog vrij goed. Ze ging zitten, terwijl de stem in haar hoofd verder ging, maar ze negeerde het nog steeds zo goed mogelijk. Ze knikte even toen ze hoorde waarom Stefan hier zat, meerdere persoonlijkheden. Ergens bekroop een lichtelijk gevoel van angst, niet dat dat te merken was. Maar Stefan zou heel anders gaan doen waarschijnlijk, als hij niet bij zijn eigen persoonlijkheid was, als hij het zelf niet in de hand had. Ze schoof die gedachte weg, en zei er eigenlijk niks op, ten eerste omdat ze gewoon niks wist te zeggen voor zoiets, en ten tweede omdat Stefan haar iets vroeg. Iets wat ze liever niet hoorde. Even was ze stil, hij nu toch ook niet? ‘Nee, ik ben denk ik wat aangekomen.’ Zei ze, maar ze wist dat ze aangekomen, dikker was geworden, want zo zag zij zichzelf, als een dik kind, dat maar niet kon afvallen. Een klein zuchtje ontsnapte en gleed zo van haar lippen af, waarna er even een korte stilte viel. Maar na een tijdje kwam er een uitdagend glimlachje op haar gezicht, wat al veel zei. ‘Zullen we wat leuks gaan doen.’ Zei ze, en ze doelde op het gek maken van de bewakers, iets wat altijd wel leuk wou zijn. ‘Ze kunnen hier echt door het lint gaan.’ Zei ze, haar blik had ietwat rebels erbij en ze stond al op. Want hier zitten en niks doen werd op den duur maar saai.

‘Nee, ik ben denk ik wat aangekomen.’ Stefan schudde zijn hoofd en bekeek haar lichaam snel even. "Je bent niet aangekomen Melanie je hebt af gevallen" Dit meende hij ook. Ze was te mager. Zagen die mensen het hier niet. Was hij nou de enge die zag hoe ze hier zich gewoon naar de klote liet gaan? Maar ook snapte hij Melanie echt. Ze was broodmager en zij maar denken dat ze dik was. Maar dat was ze niet. Stefan zuchtte even. ‘Zullen we wat leuks gaan doen.’ Stefan stond op als antwoord en pakte haar hand. Ze kunnen hier echt door het lint gaan.’ "Ik weet iets beters" Zei hij waarna zijn maag begon te knorren. Hij besefte dat hij eigenlijk nog helemaal niks gegeten had.

"Blijf hier staan" Sprak hij zachtjes waarna hij haar los liet en de keuken in liep. Gelukkig was er nu niemand. Stefan pakte wat brood en wat fruit. Ook pakte hij spullen voor op het brood. Daarna liep hij terug. "Kom ik weet een plek" Sprak hij. Waarna hij daar heen liep en de spullen neer legde.


-Flut-

Melanie negeerde de volgende reactie, als ze erop in ging, dan was het heel goed mogelijk, dat Melanie op den duur chagrijnig ging worden, en ze had geen zin in ruzie. Mensen zeggen altijd dat je niet dik ben of zo, maar dat is gewoon omdat ze je niet willen kwetsen, mensen die niet bevriend waren met haar, hadden haar de waarheid wel gezegd, en daar was ze hun deels ook dankbaar voor. Nu wist ze het, en kon ze er iets aan doen, nu wist ze de waarheid, en zou ze mooi slank worden. Stefan sloeg haar voorstel af, en, dat was best verstandig van hem. Ze wou hem niet in de problemen werken, en hier kwam je snel in de problemen. Ze was al eens in de isoleercel geweest, niet leuk, helemaal niet leuk. Ze wachtte even op Stefan, die iets ging halen, en dacht na. Zelf was ze nogal veranderd, in het begin was ze stiller en minder open geworden, nu was ze nog steeds minder open, maar kwam ze echt stukken vaker in de problemen. Ze was koppig, en had soms echt slechte ideeën, niks ergs, niks illegaals, maar wel tegen de regels hier in de kliniek. Wat als Stefan dat maar niks vond, vond dat ze slecht bezig was, en geen vrienden meer wou zijn. Oké, het was nogal dramatisch gedacht, maar de laatste tijd leek het alsof iedereen haar in de steek liet. En ze wou hem niet kwijt als vriend, haar gedachten waren nogal, bergafwaarts. Maar ja, iedereen hier had wel iets, en, je moest het hier toch ook een beetje leuk maken, ze schoof haar gedachten aan de kant en volgde Stefan. Die wat eten had gehaald en ze liepen ergens anders naar toe. Ze ging naast hem zitten, het was niet alsof ze helemaal uit ging freaken als ze eten zag, zolang ze het niet moest eten, en zelfs dan ging ze niet door het lint, ze weigerde dan gewoon. Ze keek naar Stefan, en even was er een stilte. ‘Nog niks gegeten?’ vroeg ze, iets wat best dom was. Waarschijnlijk had hij nog niet gegeten, aangezien hij honger had, tenminste, je eet als je honger hebt, dus ja. 'Is er nog veel gebeurd, in de tijd dat ik er niet was?' vroeg ze toen. Ze was een langere tijd weggeweest, nou ja, weggeweest, ze kreeg thuisscholing, het ging op school helemaal niet meer, met de leerkrachten, de mannelijke, ze flipte elke keer, kon er niet meer tegen. Dus werd er een privélerares ingehuurd, en kreeg ze thuisscholing. Maar niemand had gehoord gekregen waarom ze thuisscholing kreeg, Stefan dus ook niet. En, ze had niet echt meer contact gehad met vrienden, dus ze had misschien wel wat dingen gemist.

-Sorry, echt enorm flut-