~Blood~ [Gwyn]

'Ik zal er voortaan rekening meehouden. Dat ik weet dat jij het niet bent die het doet maar een stem die het je beveelt.' Klonk Percy’s stem na een lange stilte en Gwyn zuchtte. ‘’Hmm, dat heb je mis. Het is de stem die de bevelen geeft, ikzelf ben degene die ze uitvoert. Ik ben gewoon te zwak om er iets tegenin te brengen. Snap je?’’ Hoewel de zin nonchalant uitgesproken was, beklemden de woorden haar hart. Ze had er nog nooit zo helder tegenaan gekeken, ze had het nooit op die manier gezien. Toen Percy kreunend tegen een muur leunde beet Gwyn vol schuldgevoel op haar lip en ze sloot haar ogen. Pas toen Percy’s stem weer klonk, opende ze die weer. ‘’Waarom we binnen drie kwartier hier moesten zijn? Nou, om te beginnen is dat nu een half uur ongeveer. En ten tweede; omdat de stem dan terugkomt. Ik heb op een of andere manier een uurtje verlos gekregen. Misschien slaapt ie ofzo.’’ Gwyn haalde haar schouders op en keek om het hoekje van de deur. Toen ze een verpleegster hun kant op zag komen, sprong ze snel naar achteren, en ze streek haar kleding glad.

Niet veel later werd Percy meegesleurd door de vrouw, om op een bed neer gegooid te worden. De vrouw mompelde iets over een redelijk ernstige hoofdwond en hechtingen. Gwyn, die op een hoekje stond te luisteren, fronste haar wenkbrauwen en haar hoofd begon te bonken. Oeps, de stem kwam dus terug. Ze had nu misschien nog maar vijf minuten over.
Aarzelend zette ze een stapje in de kliniek, en ze bleef doorlopen tot ze aan Percy’s bed stond. De verpleegster keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan, en haar lippen pruilden lichtjes. Fijn. Gwyn had dus een niet zo’n goede reputatie opgebouwd. Niet dat ze dat nog niet wist, daar niet van. Het gaat nu niet ongemerkt voorbij dat je je gedraagt als een monster. Zeker als het in een kleine, gesloten kliniek is. Een monster. Ja, Gwyn was nu officieel een monster. Een duivel. Niet menselijk. Het stak haar in haar hart.

Een heftige pijnsteek maakte zich meester van haar hoofd, en ze keek Percy met wijd open gesperde ogen aan. Hij was nu behandeld en moest even blijven liggen. En Gwyn moest hier weg. Percy was nu een te makkelijk slachtoffer voor haar, en de stem kwam terug. Het uur was voorbij. Een tweede pijnstreek zorgde ervoor dat ze haar ogen stijf dichtkneep, en ze draaide zich op haar hakken om. Ze moest weg hier, en dat snel. Een kil lachje overstemde al haar eigen gedachten in haar hoofd en Gwyn zette het op een lopen. Ze moest weg..

Percy nam plaats op het bed, hij volgde maar half wat de verplegster allemaal zei. Hij was veel meer geconcenteerd naar Gwyn aan het kijken. Iets in hem zei dat haar gezichts uitdrukking veranderde. Misschien verbeelde hij het zich alleen maar want ze kwam toch dichterbij de kamer binnen. Eigenlijk best vreemd dat hij zo rustig op haar reageerde, hoorde hij niet schreeuwend van angst naar de verplegster te roepen en te vragen of ze mee gesleurd kon worden ergens anders naar toe? Percy beet zachtjes op zijn onderlip, hij zag hoe de verplegster naar Gwyn keek. Hij vond het onrechtvaardig, Gwyn had hem juist geholpen hier naar toe te komen. Zonder haar lag hij waarschijnlijk nog op die gang en was hij waarschijnlijk al lang dood geweest voordat iemand het door had dat hij daar lag. Hij beet harder op zijn onderlip, hij wilde niet uitvallen tegen de verplegster, ten eerste omdat zij hem moest behandelen en ten tweede wilde hij niet weten wat ze zouden doen als hij wel zou gaan schreeuwen tegen haar. Percy letten er verder niet op en keek rustig weer naar Gwyn, eigenlijk voelde hij zich wel goed en hoefde dit gedoe niet echt van hem. De ogen van Gwyn verwijdde zich, een angst overspeolde Percy en hij keek toe hoe ze weg rennen. Percy sprong van het bed af en voelde de handen van de verpleegster om zijn armen heen. Hij trok zich los en rende Gwyn achterna.

Hij liep de kamer uit waar Gwyn hem heen gebracht had en keek de gang in. Hij zag haar niet, waarom wilde hij ook achter haar aan gaan? Waarschijnlijk zou die stem haar opnieuw bevelen geven en hem misschien wel vermoorden. Percy beet op zijn onderlip en doorzicht de gang. Hij wilde Gwyn vinden. Hij hoorde de verplegster achter hem aan lopen. Die wilde natuurlijk dat hij terug kwam. Mooi niet, hij kon het zelf wel oplossen die wond. Normaal zat hij onder de wonden en die loste hij ook altijd zelf op. Percy liep verder door de gang nog steeds op zoek naar Gwyn. Een klein stemmetje in zijn achterhoofd zei dat hij om moest draaien, dat hij terug moest lopen en Gwyn wel een anderen keer zou vinden. Toch luisterde hij niet naar het stemmetje. Hij wilde Gwyn nu vinden.


-flut T.T-