|| Hayden's and Brianne's Room

Hoe had ze het voor elkaar gekregen? Met een brede lach keek ze de kamer rond die één slinger had rondom de rails voor de gordijnen en een kerstmuts aan een van de hoeken van haar bed. Ze had de bewaker eens lief aankeken, en deze had haar uit pure medelijden een slinger en een kerstmuts gegeven. Kennelijk was hij zelfs zo gelukkig toen ze hem had geknuffeld dat ze nog een kerstmuts had gekregen, al snapte ze niet was ze met twee kerstmutsen moest; Abby zat in haar hoofd en was geen echt persoon, jammer genoeg, en kon haar dus non-stop lastig vallen.
Haar blonde lokken waren in een warrige knot gestoken en haar ogen vielen op door de mascara, het lijntje zwarte eyeliner en de warme goud- bruin kleurige oogschaduw. Haar voeten waren omhuld in een paar hakken die rond te twaalf centimeter kwamen en ze dus ook alleen droeg als ze daar echt zin in had en een warm gebroken wit vestje, een hemelblauw t-shirt en een rokje dat net onder haar knieën kwam met hieronder een panty met beenwarmers én een ketting met een klokje eraan sierde haar lichaam terwijl ze vrolijk rondliep door de kamer.

‘Well you know Dasher and Dancer
And Prancer and Vixen
Comet and Cupid
And Donner and Blitzen
But do you recall
The most famous reindeer of all?’

neuriede ze meer met de kerstmuziek terwijl ze haar spullen netjes in de kasten deed en alles sorteerde. Ze moest toegeven dat ze hier liever niet had gezeten, maar dat áls je nu toch je hele leven hier zat je er beter iets leuks van kon maken, en dat probeerde ze nu. Misschien lukte het wel niet door het ziekenhuis effect dat de kamer had, maar de slinger én de kerstmuts maakten Brianne al een stuk vrolijker, in tegendeel tot Abby die het onder een luid gemopper niet eens was met Brianne die de stem gewoonweg probeerde te negeren. Ze had gehoord dat ze een kamergenote zou krijgen. Geen jongen, want de mensen hier waren zoals alle strenggelovigen in dit dorp; geen seks en blablabla voor het huwelijk. Alsof ze serieus geloofden dat de meeste meisjes die hier zaten nog compleet ongeschonden waren zoals ze dat dan noemden. Think twice.
Haar ogen kregen pretlichtjes bij de gedachten. Zijzelf was ook niet meer… ongeschonden, maar daar was ze niet echt trots op. Helemaal niet zelfs. Maar ach, wat boeide het?
Terwijl ze vrolijk mee bleef zingen met de muziek ging ze op haar bed zitten en pakte de rest uit, wat voornamelijk uit haar make-up bestond en nog een paar schoenen. Daarna was ze klaar.
‘En wat ga je hierna zingen? All I want for christmas?’ klonk toen sarcastisch door haar hoofd heen en Brianne slikte. ‘Moet je nou altijd de stemming verpesten?’ siste ze toen kwaad terwijl ze ondertussen een kam had gepakt en haar haren was aan het kammen met rustige slagen. 'En ja, dat was ik inderdaad van plan,' gaf ze toen toe met een rood hoofd. ‘Ach lieverd, je weet dat ik het héérlijk vind om je gezelschap te houden, dat is goed voor je, zo raak je niet zo afgezonderd van de buitenwereld.’ brabbelde Abby toen en Brianne lachte sarcastisch. ‘Als je het nog niet weet Abby, we zitten in een strenggelovig gat in het midden van de woestijn.’ meldde Brianne toen met pure sarcasme die door haar stem vloeide. Maar Abby, hoe hard ze het ook kon proberen, bleef de macht over haar lichaam houden als Brianne zich teveel tegen haar verzette. Ze strafte haar, zo snel dat Brianne zelf nog niet doorhad wat ze fout deed. Ze slikte even. Als ze vandaag maar niet weer zo’n paniekaanval kreeg. Dat stond zo gezellig als ze zich voorstelde en dan als een bang hert in een hoekje zou kruipen. 'Pas op jij!' klonk toen door haar hoofd en Brianne kromp ineen. 'Het spijt me,' murmelde ze toen nog zachter dan net terwijl haar ogen paniekerig in het rond schoten. Waar was haar straf? Of kwam die nog binnen? Wie weet had Abby het wel geregeld dat haar kamergenote een regelrechte ramp zou zijn! Maar daar was Brianne heel eerlijk gezegd niet zo van overtuigd, beter een kamergenoot dan niemand vond ze dan.

Een grom verliet mijn keel. Niet zomaar een grom, maar in mengeling met een baard in de keel, die het lichaam niet eens zou kunnen hebben. Een lach klonk, niet de mijne, maar die van de bewaker. Niet zomaar een bewaker, maar een bewaker waar ik wel vaker mot mee had gehad. Eens in de kerk, later in de rozentuin en nu op dit moment. Blijkbaar had hij zijn handen niet thuis kunnen houden van Hayden, wat mijn bloed alleen maar deed koken en haar uiteindelijk overnam wanneer het haar te heet onder de voeten was geworden.
''Je kent me nog.'' Zei ik, terwijl mijn rechter mondhoek omhoog krulde en daardoor een scheve grijns ontstond. ''En je herinnert je vast wel wat ik de vorige keer tegen je heb gezegd.'' Een aantal tanden waren ontbloot geraakt door die scheve grijns die nogal uitdagend po mijn gezicht stond, wat mij alleen maar mysterieuzer maakte en een stuk stoerder. Een mes hield schuil in mijn mouw, die nog niet zichtbaar was. Hayden was stiekem in het kantoor geweest, waarna ze had gezien dat er een mes was afgepakt van een jongere hier, en was van plan geweest zichzelf daarmee te verwonden.
Hoewel ze als een onschuldige overkwam, was ze op sommige momenten best sluw, wist ik. Dat maakte haar alleen maar een goede spion, maar tegelijkertijd alleen maar kwetsbaarder. Ze had zichzelf geprobeerd weer om te leggen, maar had daar de kans niet voor gekregen omdat de bewaker haar gestoord had.
Dat bracht hem nu op dit moment oog in oog te staan met de man en voordat hij mij vast kon grijpen wanneer hij op me af liep, liet ik behendig het mes in mijn hand glijden en stak hem ermee in zijn lies.

Meteen kwamen er meerdere bewakers op hem af rennen, wanneer de bewaker kruipend naar een noodkrop was gegaan en er hard op had gedrukt. Dit had Avan een stukje voorsprong gegeven, had het met bloed besmeurde mes achter hem gelaten. Gauw was hij naar de donkere hallen gerend, was van plan zich daar schuil te houden om een plan te verzinnen om de meid en zichzelf en Kate hier weg te halen, maar voordat hij ook maar de kans had gehad om zich in een lijkenla op te slaan in de kelder, was hij vastgegrepen bij zijn nekvel door een bewaker en mee naar de slaapkamer gesleurd. 'Je gaat eerst even afkoelen, mannetje.' Brabbelde de man en klapte een deur open met een hels kabaal, smeet hem daar letterlijk op de grond en smeet keihard de deur dicht. Doordat hij nu op de grond was gegooid, had hij weinig tijd gehad om op te staan en opnieuw te kunnen ontsnappen, wat best een goede methode was geweest van de bewaker.
Zo snel als hij kon stond hij op, grabbelde naar de deurknop en trok eraan, maar tevergeefs kwam er geen reactie van een deur die openging. In plaats daarvan sloeg hij met vlakke handen tegen de deur aan, hopende dat hij op magische wijze zou openfloepen, maar ook dat werkte niet. Dit maakte zijn bloed alleen maar meer aan het koken. ''Ik zal hem nog wel krijgen, hoor je? De volgende keer zal jij degene zijn die zijn botjes zal afknauwen, onder mijn bevel, homo!'' Schreeuwde hij machteloos, en liet zichzelf daarna omgedraaid met zijn rug tegen de deur neerzakken op de grond.

Geschrokken door al het geschreeuw van buiten keek Brianne op. Een hels geschreeuw wel te verstaan. Een gevecht van woorden tussen een bewaker en… een jongen? Maar dat zou betekenen dat hier ook jongens kwamen. En dat zou betekenen dat als er een bewaker bij was… die jongen misschien wel een kamer met haar deelde! Een vlaag van paniek schoot over Brianne heen terwijl ze er deze keer niks aan kon doen. Gillend van de pijn door de angst kromp ze ineen in een hoekje, huilend en schreeuwend dat ze niks had misdaan stroomden de wangen over haar gezicht heen terwijl alles wat haar te binnen schoot haar nog meer in paniek bracht. Na een kwartiertje voelde ze hoe alles wegebde en was haar hele Topje doorweekt van de tranen. Shit. Haar make-up was niet meer zoals het hoorde. Beter nog, haar mascara was net schmink die over haar hele gezicht verspreid zat. In een snelle sprong stond ze voor het spiegeltje, haalde de mascara er vanaf en bracht deze opnieuw aan terwijl ze rustig doorademde. Er was niks aan de hand… helemaal… niks.
Brianne keek verward om zich heen, er was écht niks aan de hand. Het hele geschreeuw van buiten de deur was weg. Alle stilte, op de kerstmuziek na, was gewoon weg.
Alsof het er nooit was geweest was het verdwenen, en zij had het in haar paniek niet eens gemerkt. Dom kind dat ze was.
Ze merkte hoe alle rust weer terugkeerde in haar lichaam, jammer genoeg ook Abby want die keerde áltijd terug na een van haar aanvallen. ‘Goed, en nu gaan we uitzoeken wat dat was,’ zei ze toen doodleuk en Brianne slikte. Echt? En dan weer een aanval krijgen? Abby mocht haar vandaag niet leek het wel. Toch opende ze eerst ietwat voorzichtig, later vooral nieuwsgierig, de deur.

Ze liep de gang over toen ze bloedsporen zag. Een gevoel van misselijkheid bekroop haar terwijl ze haar avondeten naar boven voelde komen. Ieuw. Ze holde op een snel tempo terug naar haar kamer toe, haar oase van rust. Maar nog geen minuut later werd de deur haast opengesmeten en knalde tegen de muur alvorens hij weer sloot. Een meisje belandde voor haar voeten en ze keek verbaasd. Maar… ze had toch net een jongensstem gehoord? Waarom zouden ze met dit meisje gooien als een jongen in de problemen was gekomen? Zo gemeen waren ze bij haar ook niet geweest…
Toen het meisje begon te schreeuwen werd haar blik alleen maar ontzet. What the..! Een mannelijke stem weerklonk door de ruimte heen en benam Brianne de adem. Wie of wát was dit? Wat had ze.. of hij… of wat het was? Nouja, het was een meisje… dus het moest wel iets van doen hebben met wat haar kwaal was… toch?
Ze hoorde hoe de jongen, in het meisjeslichaam, tekeerging tegen de bewaker achter de deur en keek hem met een lichte blik van medelijden aan. Toen hij zich omdraaide veranderde die weer in de onderzoekende blik terwijl ze toekeek hoe zijn lichaam langs de deur afgleed. Een rilling schoot over Brianne’s rug heen, iets te verbijsterd om iets te zeggen, en als ze al iets kon zeggen: wat?
‘Goh, leuk dat je hier zojuist iemand hebt neergestoken en dat ik met jou een kamer deel?’ nee, dat was ook weer een beetje raar. Maar om nou niks te zeggen was wellicht nog erger. ‘Eh,’ zei ze toen dus maar. ‘Hoi?’ volgde er toen met een vlaag van onzekerheid door de warme stem.

'What have you done..' vroeg Hayden verbijsterd in gedachten, waarvan hij het idee had dat ze wel met tranen in haar ogen kon staan met haar mond open. Maar hij gaf er niets om, slaakte een lichte zucht. ''Het is voor je eigen bestwil, lief.'' Fluisterde hij, zelfs zo zacht dat het enkel en alleen voor hem verstaanbaar was. Ook al was hij alleen, het maakte hem geen flikker uit. Toch vond hij dat het veilig genoeg was om de meid terug in haar lichaam te laten keren. Hij maakte geen misbruik van haar, nam haar alleen over op momenten dat hij vond dat het nodig was en dat was alleen in noodsituaties. Langzaam kwam hij weer bij zijn 'bewustzijn', merkte op dat hij inmiddels op de grond zat met zijn benen languit, zijn handen bij zijn middel en zijn blik op de zeilen vloer gericht.
Hierdoor had hij geen persoon opgemerkt en bracht hij zijn aandacht pas op wanneer hij een soort van verwarring kreun hoorde en daarna een fatsoenlijke begroeting. Een blondie stond er, die hij nog niet eerder had gezien. Hierdoor krulde zijn rechter mondhoek omhoog, niet doordat hij in een moordneiging was, maar eerder vanwege dat het best een lekker moppie was. Een dame die hij nooit had kunnen krijgen vanwege de business van zijn vader, maar dat deed er nu even niet toe.
''Well, hello there.'' Zei hij op een geheimzinnige toon, stond behendig op binnen een fractie van een seconde en liep naar haar toe, terwijl hij zijn ogen over haar volledige lichaam liet glijden. Niet slecht. Zeker niet slecht. Maar het punt was alleen.. dat hij slechts maar een persoonlijkheid was in een vrouwen lichaam, dus zou hij nooit kans kunnen maken. Al zag hij altijd zichzelf zodra hij in de spiegel keek, dat was het vreemde ervan. Het was sowieso weird geweest dat hij als ziel in een ander lichaam was getrokken op het moment dat hij asociaal neergestoken was, een blinkend, scherp mes recht door zijn hart.
Beleefd stak hij zijn hand uit, zette zijn ogen weer in de hare en keek haar met een intense, diepe blik aan. Dat was een perfecte eigenschap van hem, dat hij hierdoor altijd wel vrouwen kon laten omsmelten vanaf het moment dat ze zijn ogen bereikt hadden, zijn donkerbruine, maar puur mooie ogen. Hij trok sexy zijn linker wenkbrauw op, terwijl zijn rechter mondhoek nog steeds charmant omhoog getrokken was. ''Ik ben Avan.'' Stelde hij zichzelf sociaal voor en wachtte rustig af tot de meid zijn hand zou beantwoorden en ook haar naam zou vertellen.

Een van zijn mondhoeken krulde omhoog, zijn rechter wel te verstaan. Wederom een rilling, angst. Ze keek hem met een verwarde blik aan. Nouja, hem.. haar. Of wat het ook was. Ze merkte hoe haar hersens waren aan het kraken, proberend een verklaring te vinden waarom het meisje als een jongen klonk, maar een meisje was. Toen de meid.. de jongen… Ze besloot het maar even op jongen te houden, uit zijn houding omhoog krabbelde kreeg ze de ontzettende neiging om achteruit te deinzen voor hem. Om te proberen te ontsnappen. Ze slikte en voelde hoe haar hart in haar lichaam tekeer ging toen zijn blik over haar lichaam gleed. Ze voelde zich alles behalve gemakkelijk, en daar ging het vaak mis. Als ze zich niet gemakkelijk voelde liep ze sneller kans op paniek dan wanneer ze zich op haar gemak voelde. Zo was ze gewoon. Toen er een mannelijke stem uit de mond van het meisje ontsnapte en deze met een mysterieuze klank door de ruimte werd verspreid keek ze al helemaal verrast. ‘Zoals ik al zei, hallo,’ zei Brianne toen terug op zijn begroeting terwijl een onzekere glimlach twijfelachtig over haar lippen gleed. Toen de jongen zijn hand uitstak nam de deze met een bijna onopmerkzame voorzichtigheid aan en schudde deze toen. De ring om haar vinger, swarovski, glinsterde in het licht van de spotjes op de kamer. ‘Avan,’ de naam rolde met haar zachte, warme stem gemakkelijk over haar lippen heen terwijl een glimlach opspeelde. ‘Leuk je te ontmoeten… Avan,’ zei ze toen, nog steeds onderzoekend naar wat er kon zijn. Misschien had het meisje wel iets zoals Abby. Zo’n stem die je lichaam overnam. En misschien wilde hij zelfs haar persoonlijkheid niet meer accepteren en nam hij die over? Haar gedachten werden steeds gekker en gekker en uiteindelijk kwam ze erop neer dat het meisje wel iets van een stem moest hebben of gewoon een gespleten persoonlijkheid.. dat zou namelijk ook nog kunnen.
Toen haar ogen de zijne kruisten bleef ze hier even in kijken. Ze keken haar intens aan en ze sloeg haar blik even neer. Donkerbruin, maar zo puur als een nacht ook kon zijn. Hij was wel een versierder, met zijn linker wenkbrauw omhoog en een glimlach waarbij één mondhoek omhoog was getrokken. Achja, ze zou wel zien wat er van zou komen. Voor nu zou ze zich wel kunnen vermaken met het gewend raken aan alle gekkigheden die er gebeurden hier. Dit alles bedacht ze zich in een paar seconden waarna ze hem weer aankeek, zijn hand had ze nog steeds vast. ‘Ik ben Brianne,’ zei ze toen met diezelfde warme stem terwijl ze een pluk die half voor haar gezicht hing achter haar oor stopte en hem aankeek. ‘Nogmaals, leuk je te ontmoeten..’ zei ze toen waarna ze zijn hand losliet en zich omdraaide. Hoezo ongemakkelijk? Ze slikte even waarna ze rustig haar spullen verder uitpakte. ‘Eh, Avan.’ zei ze toen ‘Ik hoop dat je rommel niet zo héél erg vind,’ zei ze toen terwijl ze glimlachte. ‘Ik kan soms een sloddervos zijn,’ murmelde ze toen en ze ging op haar bed zitten terwijl ze het kussen opklopte. Welcome home dacht ze toen met een zachte zucht. Ja, dit zou haar thuis zijn, totdat ze zou sterven…

Hij grijnsde alleen maar breder wanneer zij zijn hand pakte en die schudde, als teken van beleefdheid en wanneer ze elkaar los hadden gelaten stak hij nonchalant die hand enkel in zijn zak. Met zijn andere hand hing hij nog los, soepeltjes langs zijn -of nou ja die van Hayden- lichaam. ''Ah.'' Zei hij enkel en alleen als opmerking op haar naam, meer had hij niet te vertellen. Langzaam bracht hij zijn hand naar haar gezicht, om vervolgens proberend zijn vingertoppen op haar wang te plaatsen. Maar voordat hij daar de gelegenheid voor had, had ze zich omgedraaid en volgde hij enkel haar handelingen. Ze ging verder met spullen uitpakken, alsof er niets gebeurd was geweest. Had ze misschien het geschreeuw op de gang gehoord, had dat haar misschien afgeschrikt? Of juist het feit dat hij als persoonlijkheid in het lichaam van Hayden zat, en dit daarom nu juist raar overkwam?
Rustig liep hij naar haar toe, met zijn handen achter zijn rug gevouwen en inmiddels was zijn grijns verdwenen, bedenkend over wat hij kon gaan doen met het meisje. Niet op een enge manier, maar aangezien ze er best aantrekkelijk uit zag had hij zin om haar te versieren. Daarbij bedacht hij zich niet meer dat hij in een vrouwen lichaam zat en dat dat juist niet meisjes-aantrekkend was, tenzij ze niet hetero waren, maar over dit meisje dacht hij namelijk heel anders.
Net voordat hij zijn hand bij haar keel kon brengen, werd hij tegengehouden door een luide stem in zijn hoofd. 'Waag het, Avan. Je mag alles doen, praten, complimenteren, flirten, MAAR JE BLIJFT VAN HAAR AF!' Klonk Hayden best pissed off, vanwege het feit dat ze er genoeg van had dat geflirt in haar bloedeigen lichaam. En dat was ze nu hélemaal vanwege het feit dat ze nu Ryan had leren kennen, waar ze zich eindelijk op haar gemak voelde en niet meer zoveel van die zelfmoord neigingen had.
Op dat moment voelde hij zijn ziel langzaam uit het lichaam wegtrekken en hoewel hij er dwars tegenin ging, was Hayden toch machtiger en sterker geworden in de tijd dat ze ermee had leren omgaan. Door deze handeling kraakte het lichaam de nek, veranderde de oogkleur naar blauw-grijs en vanwege de instabiliteit die het had, trilde de benen en viel het vervolgens met een harde smak op de grond. ''Auw.'' Bracht Hayden met krakerige stem uit, omdat ze nu even moest inkomen in haar eigen lichaam en wreef, terwijl ze nog half op de grond lag, pijnlijk over haar neus heen. Even leek het opnieuw zwart voor haar ogen te worden, niet doordat een Kate of Avan haar wou overnemen, maar eerder door de klap die ze niet had zien aankomen. Haar lichaam had dat wel vaker als er een andere ziel ingetrokken werd, in de handeling die zich er tussenin plaats vond. Een beetje trillerig zette ze haar handen op de grond beter neer, probeerde zich omhoog te drukken en kroop toen naar het bed, klom via de rand omhoog en plofte uiteindelijk neer met haar hoofd op het kussen. Hierdoor waren haar haren alle kanten op gespleten, en zag ze er eigenlijk best lieflijk uit. Een zucht rolde over haar lippen heen.
''Het spijt me van Avan..'' Bracht ze verlegen uit, haar karakter had zich weer helemaal hersteld. Bijna ontstonden er tranen in haar ogen, maar wist zich dit keer in te houden. Bovendien zag het meisje er niet bepaald gevaarlijk uit, zoals Gwyn daarentegen wel had gedaan en de moordlust die haar vorige kamergenote had gehad was al helemaal niet prettig geweest. Daarmee was ze wel blij geweest met haar persoonlijkheden, die haar dan hadden ondersteund en geholpen op momenten dat ze het niet meer aan had gekund. ''Ik ben Hayden, de enige echte.'' Hayden bedoelde daarmee dat zij de enige echte eigenaar van het lichaam was en hopelijk dan ook nu voorlopig zou blijven. Daarbij voelde ze zich op haar gemak, dus had ze minder angst dat de zielen in haar konden voelen.

Een verbijsterde blik sierde Brianne’s gezicht toen ze besefte dat Avan haar had proberen te versieren. Hoe zijn hand naar haar wang had gereikt, maar hoe ze zich al had omgedraaid alvorens zijn vingertoppen haar wang ook maar hadden aangeraakt.
Ze hoorde zachte voetstappen achter zich en slikte. ‘laat me met rust,’ weerklonk door haar gedachten, maar ze kreeg het niet uit haar mond. Ze beet op haar lip om de paniekerige tranen tegen te houden die zich wederom als een waterval over haar wangen wilden uitstorten.
Haar ogen schoten onzeker richting Avan, die ze nog net vanuit haar ooghoeken kon bekijken en een gil stormde uit haar mond van paniek toen ze zijn handen richting haar keel zag gaan. Wilde hij haar wurgen? Haar hele lichaam kromp ineen terwijl ze zich tegen het bed aan plaatste en haar gezicht bij haar knieën verborg. Zo bleef ze zitten, zacht jammerend met lichte snikken, totdat naast haar nogmaals een hoop kabaal klonk. Voorzichtig keek ze even op toen ze het lichaam van Avan op de grond zag liggen en een ‘auw,’ hoorde. Haar ogen werden groot toen ze opmerkte dat het meisje nu ineens blauw-grijs kleurige ogen had en ze fronste. Raar…
‘Gaat het?’ bracht Brianne toen licht bezorgd uit terwijl ze nog steeds enigszins ontzet naar het meisje keek. Hoe… Ach, ze zou er ooit een antwoord op vinden, hoopte ze tenminste. Ze keek even hoe het meisje leek weg te zakken en een bezorgde blik toonde zich in haar ogen.
Al snel plaatste het meisje haar handen beter op de grond, uiteindelijk op het bed waar ze hierna op kroop met enige moeite. Haar haren lagen over het hele kussen verspreid, alsof ze het kussen hierin gevangen nam. Het zag er best schattig uit moest Brianne toegeven, maar alsnog was ze argwanend tegenover de persoon voor haar. Haar haren konden nog zo schattig zijn, er was iets vreemds met het meisje aan de hand en voordat Brianne wist wat dat was… vertrouwde ze haar niet. Een zucht rolde over de lippen van het meisje, maar Brianne wist niet waar ze die moest plaatsen. Was het van irritatie, of opluchting, of iets anders? Toen ze ineens iets zei over Avan en dat het haar speet kon Brianne een glimlach niet onderdrukken. ‘Geeft niets,’ zei ze toen uit compleet automatisme, maar een deel van haar meende het ook wel.
‘Hayden,’ zei Brianne toen de naam na en ze glimlachte. ‘Eh.. A-’ even viel ze stil toen ze besefte dat ze Avan had willen zeggen. ‘Hayden, wat was dat… net?’ vroeg ze haar toen terwijl onzekerheid door haar stem heen vloeide. ‘Ik bedoel… hoe kan Avan in jouw lichaam en nu jij en..’ even keek ze verward naar de grond, maar hierna met dezelfde blik naar Hayden.

Nadat ze uitgesproken was had ze haar blik al gauw alweer naar het witte, saaie plafond gericht en pas wanneer Brianne haar stem klonk draaide ze haar hoofd echter naar de blondine toe. Vanuit haar ooghoeken merkte ze iets roods op, wat wel degelijk een kerstmuts voorstelde zodra haar pupillen daarheen gleden. Zodra ze klaar was met praten, voor zover het er op leek dan, kwam ze zuchtend overeind met haar ogen op de grond gefocust en zette ze haar handen naast haar benen neer op het randje van haar bed. ''Lang en vreemd verhaal.'' Zei ze met een lichte piep in haar stem, maar keek haar ondertussen niet aan, bang voor een afwijzing of iets dergelijks. ''Je wilt het niet weten.'' Kort beet ze op haar onderlip, maar liet die alweer los en stond toen op. Ze liep naar het kerstmutsje toe die daar nog hing en zette die op haar eigen hoofd, om meer in het kerstgevoel te komen.
Hierna richtte ze haar blik pas weer op de meid en kwam er een licht glimlachje op haar gezicht te staan, die wel iets lieflijks uitstraalde, ook al was haar binnenste totaal anders. Zijzelf was wel lief, maar de rest was verrot, en dat maakte haar automatisch ook hetzelfde.
Een vogeltje vloog voorbij het raam, zag ze gauw wegschieten, maar besloot er verder geen meerdere aandacht aan te besteden. Rustig liep ze naar haar kamergenote toe, ging naast haar zitten op het bed in dezelfde houding als dat ze net op haar eigen bed had gezeten en keek haar toen met een begrijpende, brede glimlach aan. Hierna schraapte ze haar keel en voordat ze het zelf ook maar doorhad, sloeg ze haar armen om haar heen en legde haar hoofd op de meid haar linkerschouder. ''Het is al goed. Je hoeft niets te zeggen.'' Probeerde ze haar te troosten. Het zou misschien wel stom voor Brianne klinken, maar ze had net wel gezien wat er was gebeurd ondanks dat Avan haar lichaam overgenomen had.
''Het komt erop neer dat ik meerdere persoonlijkheden heb.'' Fluisterde ze zacht, zo zacht dat alleen zij twee het kon horen en niet de mensen 'achter de schermen'. Oftewel: achter de camera's. Het was stil in de kamer, zo stil dat ze zelfs af en toe de camera's hoorde draaien en bewegen, al was dat geluid haast niet te onderscheiden van de stilte af.
Na enkele seconden liet ze haar los en veegde een blond plukje haar weg uit haar gezicht vandaan, waarna ze haar handen weer wat verlegen-achtig naast zich neer zette. ''Die kerstmuts staat je goed.'' Zei ze, om de stilte te verbreken en ook niet erg eng over te komen. Misschien was het wel goed om een ander onderwerp aan te snijden en niet een angstig beeld over ieder te krijgen, dat zou de sfeer alleen maar verpesten en dat was juist niet de bedoeling met kerstmis, toch?

Dat het een lang verhaal was had Brianne wel al gedacht, dat ze het niet wilde weten was voor haar nieuwe informatie. Was het dan zo erg? Ach, als Hayden het niet wilde vertellen moest ze daar maar genoegen mee nemen. Ze zou niet zo compleet gestoord worden dat ze het meisje naar de keel zou vliegen om een antwoord te krijgen. Nee ze zou Hayden hoogstens half dood kietelen schreeuwend dat ze niet zou ophouden als ze het antwoord niet zou zeggen. Ja, Brianne gebruikte geen geweld, maar kinderachtig gedoe. Werkte vaak zelfs beter. Brianne’s ogen volgden de beweging van Hayden en zag dat ze op de kerstmuts afliep.Vermoord de kerstmuts alsjeblieft niet schoot door haar hoofd heen. Dan zou het namelijk een zielige kerstmuts zijn en kerstmis was niet zielig… toch? Brianne grinnikte toen Hayden het ding opzette. ‘De vervanger van de kerstman?’ opperde ze toen zacht lachend waarna ze haar ogen weer verlegen neersloeg. Toen Hayden ineens haar armen om haar lichaam heen sloeg keek ze verbaasd op. Juist… Maar het voelde niet verkeerd. Tenminste, vriendschappelijk bedoeld voelde het niet verkeerd. De warmte van Haydens lichaam deed haar zelfs goed, maande haar tot rust.
‘Oh, okee,’ zei Brianne toen alsof het niks voorstelde. Haar kamergenote had meerdere persoonlijkheden. Gezellig. Dus dan had ze nu al zeker 2 kamergenoten want dan telde ze Avan maar als een aparte persoon. En wie weet had ze nog wel meer rare mensen in haar hoofd. Dat werd een feestje! Brianne grinnikte zacht. Ze kon niet ontkennen dat het wel leven in de brouwerij zou brengen. Ze besloot er maar net zo zacht over te praten als Hayden deed, die camera’s vingen alles op… ‘Maar wanneer weet ik dan of jíj het bent of Avan of iemand anders..?’ vroeg ze haar toen zachtjes. ‘Dan weet ik dat namelijk..’ zei ze toen zacht glimlachend. Het zou haar zekerheid geven hoe ze zich moest opstellen om geen paniekaanval te krijgen. En dat was wat ze wilde voorkomen: nog een paniekaanval.
Toen Hayden zei dat de kerstmuts haar goed stond moest ze even lachen. ‘Dankjewel,’ zei ze toen glimlachend waarna ze zich op haar rug op het bed legde. ‘Hoe lang moeten we hier zitten, Hayden?’ vroeg ze toen zacht. ‘Voordat we weer de vrijheid tegemoet kunnen lopen?’ murmelde ze toen nog zachter terwijl ze voelde dat haar ogen zwaar begonnen te worden. Was ze zo vermoeid? Ze slikte even. Voor zover ze wist was ze niet echt moe geweest, dus waarom nu ineens die vlaag van vermoeidheid over haar lichaam schoot wist ze niet te plaatsen. Ze opende met moeite haar ogen om wakker te blijven en genoot van het bed dat, ondanks dat het een vervallen gebouw was, best goed lag. ‘Moet je ook ’ns proberen,’ zei ze toen tegen Hayden, ‘zo slecht liggen die bedden nog niet,’ zei ze toen met een zachte lach door haar stem heen. Haar haren, deels verhuld door de kerstmuts die langzaamaan van haar hoofd gleed, verspreidden zich over het bed heen in kronkels van honingblonde lokken.

Ze was blij dat Brianne niet per se hoefde te weten wat haar problemen waren, dat maakte de sfeer er niet bepaald gemakkelijker op. Misschien dat ze het later nog eens ging vertellen, maar nu wou ze eerst haar leren kennen. Wanneer de blondine haar stem echter klonk, keek ze haar in haar ogen aan en wende ze daarna af. Het onderwerp wat ze aangesneden had, beviel haar niet zo, maar ze had wel het recht om het te weten. Bovendien zaten ze hier nog lange tijd met elkaar opgescheept, niet waar? ''Ik, ehm,'' ze schraapte haar keel en kneep ondertussen met haar rechterhand in haar linkerhand, zette haar nagels er zelfs in. ''Mijn stem en oogkleur veranderd.'' Hierbij beet ze op haar onderlip, omdat ze zich er zelfs voor schaamde. Waarom precies wist ze niet, maar ze had het er liever gewoon niet over. Toch probeerde ze een lichtelijke glimlach op te zitten, zodra ze haar ogen weer op de hare durfde te richten.
''Ik weet het niet..'' Ze wist het wel, er was geen uitweg. Eens erin, was er nooit meer uit. Dat was wel zeker gesteld. Hayden wist het wel, ze was hier al zes jaar. Hoe kon ze nog een enig sprankeltje hoop hebben om hier ooit nog weg te geraken? Ze volgde ondertussen iedere handeling die Brianne uitvoerde, van hoe haar ogen haast dichtvielen tot dat ze eenmaal als het ware op haar eigen bed viel en haar aanbood om dat ook eens te proberen. Hmm, wat zou ze daarmee bedoelen? Om naast haar te komen liggen, of op haar eigen bed te gaan liggen? Want stiekem paste ze perfect naast haar, twee slanke meiden waren wel even breed als het bed zelf. Het was zelfs zo dat als ze twee bedden aan elkaar schoven het misschien wel -als haar gedachten fantasierijk genoeg waren- een vierpersoonsbed was. Na een korte twijfeling, ging ze toch naast haar liggen en verspreidden haar haren evengoed als dat die van haar kamergenote deed. Zou ze het erg vinden? Ze kon die vraag niet gauw genoeg uit haar hoofd krijgen. Misschien moest ze het gewoon doen, zonder al die vragen te stellen en onbeantwoord achter laten.
''Hoe oud ben je eigenlijk?'' Vroeg ze zichzelf af, maar de vraag was naar haar kamergenoot toe gericht, terwijl ze naar het witte plafond keek. Niet dat ze er bepaald ouder uit zag als haar, misschien wel even oud, maar toch was ze nieuwsgierig. Er moest toch ergens een begin zijn om elkaar te leren kennen? Hoewel ze het niet bepaald de beste vraag vond, wist ze voor nu niets anders te beginnen wat misschien een emotioneel vlak kon raken, als ze niet uitkeek. Ze draaide haar hoofd naar de meid toe en keek haar met een lichte, vriendelijke glimlach aan die boekdelen sprak.