Room A&M

Andrew had zich vandaag voorgenomen om zijn kamer maar eens op te zoeken. Al ging hij dat toch maar mooi na een kleine gitaarsessie met zich zelf doen. De jongen zat neer in het prieeltje aan de uitgang, daar zat hij op de rand en zo was de jongen gaan beginnen met spelen. Er rustte een glimlach op zijn gezicht, die vrij zeldzaam was de laatste paar jaar. En die paar keren dat hij opzijn gezicht was komen staan, was wanneer hij gitaar speelde. Dat was zijn enigste manier buiten slapen dan, hoe hij aan deze wereld kon ontsnappen, hoe hij kon vergeten wat er vroeger allemaal was gebeurt, en wat hij zelf al had gedaan bij mensen van wie hij hield. Op deze manier kon hij dat vergeten, en het voelde op die momenten aan alsof hij zijn vrijheid weer had terug gevonden. ‘Do you remember when I said I’d always be there. Ever since we were ten, baby. When we were out on the playground playing pretend. I didn’t know it back then..’ Zong Andrew zachtjes mee met de noten die hij speelde. Zijn ogen waren gesloten, het was een lied dat hij een tijd terug geschreven had. Om zijn emoties in kwijt te kunnen en stukken van zijn verleden, en uiteindelijk had hij er ook muziek bij gemaakt en nu had hij een eigen geschreven lied dat niemand kende. En dat was voor hem beter dan wat dan ook, de mensen hoefde niet te weten wat hij mee had gemaakt, of hoe hij zich van binnen voelde al was dat gene nu meestal wel merkbaar. Zachtjes speelde hij verder zodat de andere mensen geen last van hem zouden hebben, al was dat dan net meestal wel dat er wel een of andere mongool op hem afkwam om te zeggen dat hij moest kappen. En dat was nu ook weer het geval, hij zag een jongen van zijn grote op hem afkomen en griste meteen zijn gitaartas en zijn gitaar mee en zette het op een lopen. Wanneer hij uiteindelijk binnen was borg hij de gitaar op in de gitaartas en hing die zo op zijn rug. Daarna wandelde naar de plek waar hij zijn andere tassen had gedropt met kleren in om die dan ook op te nemen en vertrok dan naar zijn kamer. Eigenlijk had hij geen idee waar hij moest zitten, al had hij wel het geluk dat het nummer van zijn kamer op zijn tas was geplakt. Maar nu was de verassing dan nog of hij met iemand op de kamer lag, want op zich vond hij dat niet erg. Althans niet als hij in zijn normale stand was, maar als hij kwaad was dan kon je beter maken dat je weg kwam of je kon wel eens een klap krijgen tegen je kaak. Andrew schudde even zijn hoofd en wandelde verder, meteen kwam hij ook enkele mensen tegen die hem wat verwaand na staarde. What the..? Wat gingen die nou verwaand lopen doen? Ze zaten hier voor het zelfde als hij dus wat voor recht hadden ze daar toe? Bende hypocrieten ook. Uiteindelijk kwam hij aan bij de kamer waar hij moest zijn en haalde alvast diep adem. Zijn bleke hand sloot zich om de klink en die drukte hij dan vervolgens naar beneden om daarna binnen te stappen. Meteen werd hij een jongen gewaar in de voor nu nog kale kamer. Crap, dus hij had een kamergenoot? Nou, die mocht dan op zijn tellen gaan passen wanneer hij weer een van zijn aanvallen kreeg. Eigenlijk vond hij het best wel jammer voor de jongen dat die met hem zat opgescheept, omdat wanneer hij een aanval kreeg geen onderscheid meer kon maken tussen mensen die hij kende, of vreemdelingen. 'Hé,' Bracht hij voorzichtig uit.

Vele gedachten vlogen door Andrew’s hoofd nog voor hij de deur had geopend. Gedachte die nu nog in zijn hoofd zaten, het feit dat hij alle sporen van pijn of droefheid kon wissen van zijn gezicht op dit soort momenten was voor hem goed. Het was beter dat hij niet meteen liet zien dat hij bepaalde zwakheden had, want hoewel hij zijn kamergenoot nog niet kende kon hij hem niet vertrouwen. Vertrouwenskwesties waren voor hem zowiezo al moeilijk met zijn verleden. Kort wreef hij langs zijn wang en ademde diep in. Andrew keek voor zich uit, naar de jongen die kaarsrecht was gaan zitten en hem niet eens aan keek. Nou, dat was beleefd. Kort schudde hij zijn hoofd even zacht waarna hij even naar de twee tassen keek die hij nog steeds vast had. Waarom hij ze niet neer had gezet wist hij niet, maar dat was nu niet bepaald belangrijk. Wanneer de zachte stem van zijn nieuwe kamergenoot klonk glimlachte hij even kort naar hem. Ze konden beter beginnen op een goede manier dan op een slechte right, want ze zouden hier immers een tijd samen zitten als de een niet vroeg voor een overplaatsing naar een ander kamer of wat dan ook. ‘Jup, dus vanaf nu zit je opgescheept met me.’ Kwam er luchtig, maar eveneens op een stillere toon uit waarna hij met zijn tassen verder wandelde naar het onbezette bed. Om daar recht voor de twee tassen te laten vallen, zijn zak met zijn gitaar in zette hij in de dichtstbijzijnde hoek neer. Ergens hoopte hij niet dat de jongen waarmee hij een kamer deelde aangelegd was om alles kapot te maken wat in zijn buurt lag. Want zijn gitaar was zijn dierbaarste bezit hier. ‘Ik ben Andrew. En jij?’ Oke, dat kwam er stom uit. Maar hij kon de vraag beter stellen want anders moesten ze elkaar heel de tijd gaan aanspreken met jongen of jij daar en dat was vreselijk irritant. Zelfs voor hem. Plus het was altijd wel leuker als je elkaars naam kende, moest je dan toch uitgroeien tot vrienden, dan wa het gewoon makkelijker om tja te praten over diegene waarmee je bevriend was, in goede zin wellicht.
[Mijn posts zijn zo klein vergeleken met jouw ;o]

Geen idee waar hij aan begon toen hij hier binnen was gestapt. Maar blijkbaar was hij niet de enigste die zich hier niet goed bij voelde. Voor even keek hij naar zijn pols, daar zat een litteken op, een die hij op een domme manier gekregen had. Hij had ooit eens een van zijn aanvallen gehad, en hij had toen zo hard tegen een deur geknald dat hij er met zijn vuist door was gegaan en dat het hout in zijn arm een dikke snee had gemaakt, en daar kwam het litteken van. Iets wat hij aan zichzelf haatte maar het was uiteindelijk iets wat hem gemaakt had tot wat hij nu was. Kort schudde hij zijn hoofd waar zat hij nu ook aan te denken. Plus misschien had de jongen voor hem wel een antwoord gegeven op zijn vraag maar had hij het niet gehoord. Meteen keek hij hem ook weer aan, zag nog net een grijns op het gezicht van de jongen. Vast om de opmerking die hij had geplaatst, toch? Ergens kon hij zo vertellen dat de jongen voor hem niet vaak met mensen sprak, gewoon aan zijn manier van doen. Andrew ging maar en verder met alles neer zette zoals hij het graag had aan zijn kant van de kamer, de naam van de jongen ving hij uiteindelijk ook op. Mikhail dus, de manier waarop hij het uitsprak verraadde ook al dat de jongen niet van uit dit deel van de wereld was. Maar dus een Russische jongen als hij het goed had. Toen er echter een vraag klonk na enkele momenten stilte fronste hij even. Keek meteen naar wat de jongen wees. Zijn gitaartas? Andrew wandelde er naar toe en nam deze uiteindelijk op en wandelde naar zijn eigen bed toe om ze daar open te ritsen en het instrument eruit te halen. Hoe kon hij nu nog nooit een gitaar hebben gezien? ‘Wel, dit is een gitaar. Een instrument wat je moet bespelen met je vingers om er bepaalde klanken uit te krijgen.’ Kort streek hij met zijn vingers over de snaren waardoor ze meteen een akkoord uit kwam. Andrew wreef kort door zijn haren en keek Mikhail voor zijn doen vriendelijk aan.
[Flut T_T]