It doesn't have to be that complicated. [Percy]

De mini-boerderij was leuk, en naast haar liep Percy. Toen ze de dieren tevoorschijn kwamen begon ze helemaal te stralen. De dieren waren prachtig om te zien. Zo gelukkig. Het was lang geleden, maar de geur leek alsof het van gisteren was. Ze rende naar de paarden en liet haar geur te weten komen. Nadat het paard haar kende, gaf ze een klein zoentje op haar neus. Het paard heette Starlight. 'Wat een mooie naam. Mag ik op je rijden?' en zonder antwoord te krijgen sprong ze over het hek. Ze leunde haar gehele gewicht op het paard. Ze was zadelmak, en het was een lief beestje. Toen ze eenmaal zat klopte ze een paar keer bij haar nek, en toen op haar buik, met haar all-stars. Het begon met lopen, en uiteindelijk draf. Galop durfde ze nog niet aan, maar het was eventjes heerlijk. Ze glimlachte na het ritje. Ze liep weer terug en toen ging ze naar de stallen. Daar stonden de geiten. Ze aaide de schapen, en konijnen. Het was alsof ze hier eerder was geweest. Het lag allemaal dicht bij elkaar, dus het was makkelijk te vinden. En niemand die zei, dat ze moest stoppen. Niemand zei, dat ze kinderachtig deed. Het was fijn, om er weer te zijn. Percy vond het volgens haar ook wel goed. Haar haar deed ze in een staart, zodat de dieren er niet aan zouden knabbelen. Daarna ging ze zitten op een kratje. Het zag er grappig uit, hoe die koe zijn eten at.

Percy liep samen met Angel naar de mini boerderij. Hij liep op het hekwerk af waar de kippen en geitjes achter zaten. Eigenlijk vond hij het best wel vreemd om te zien, niet dat hij nog nooit een geitje had gezien, maar toch. Hij was nog nooit zo dicht bij een geitje geweest. Hij ging door zijn knieeen vlak bij het geitje en letten niet meer op Angel. Hij plukte wat gras bij het hek werk vandaan en gaf het aan het geitje. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij naar het geitje bleef kijken. Hij bleef het vreemd vinden dat hij zo dicht bij het geitje kon komen. Hij stak zijn vingers door het hekwerk niet wetend dat Angel al lang over het hek was geklommen. Misschien mocht hij het geitje wel niet aaien. Of zou die Percy bijten, hij wist het niet en haalde zijn vingers vlug over het kopje van het dier. Hij glimlachte naar het diertje en aaide hem nogmaals over het kopje. Daarna plukte hij nog wat gras en gaf dat van het aan het kleine geitje. Hij lachte zachtjes toen het geitje het op at. Waarschijnlijk zag hij er uit als een klein kind van vijf dat voor het eerst een geitje ziet. Eigenlijk was het ook wel een beetje waar. Hij zag nu pas voor het eerst een geitje in het echt, maar hij was geen vijf jaar meer. Hij aaide het dier opnieuw over zijn kopje en plukte nog wat extra gras. Percy lachte toen het geitje opnieuw het gras uit zijn handen at. Waarschijnlijk zou Angel hem voor gek verklaren, welke tiener had nog nooit een geitje gevoerd? Nou ja hij, hij had nog nooit een geitje gevoerd tot vandaag. Hij glimlachte en beet toen weer op zijn onderlip.

'Vind je dat lekker?' Vroeg hij zachtjes aan het geitje en glimlachte weer. hij aaide het dier over zijn kopje en stond uiteindelijk op toen er nog meer geitjes aan kwamen lopen. Hij liep iets naar achteren en ging weer door zijn knieeen. Oke een zo'n dier was leuk komen ze met zijn drieen vond Percy het iets minder. Hij keek van een afstandje naar de dieren en hij was Angel totaal vergeten. Hij wist niet wat hij van de dieren moest vinden. Zijn eerste ontmoeting met geitjes verliep opzich goed, alleen was hij bang dat hij straks toch nog gebeten zou worden door zo'n dier. Hij keek naar de dieren en lachte nog een keer zachtjes. Misschien kon hij toch wel dichter bij komen, zo eng waren ze niet. Hij stond weer recht en liep inderdaad weer dichter naar het hek werk. Hij ging opnieuw door zijn knieeen en plukte opnieuw gras dat nu gulzig werd gegeten door de drie geitjes die achter het hek stonden.
'Rustig joh.' Zei Percy tegen een van dieren die het gras en zijn vingers bijna opaten. Hij lachte alweer toen het geitje inderdaad meteen stopte met eten. Hij plukte nog wat gras en voerde dat aan het geitje.
'Heb je hnger?' Vroeg hij aan het geitje en plukte nog meer gras voor het diertje. Hij glimlachte naar het beestje en aaide die over zijn kopje.

Angel zag dat Percy druk bezig was met geitjes voeren. 'Ze zijn lief..' zei ze. Maar haar blik bleef toch een beetje hangen bij de varkens. Die stonden het verste weg. Niet dat ze varkens zulke interessante beesten vond, maar daar had ze een rustige, stinkend plekje. 'Ik ga even kijken bij de varkens..' en voordat hij een antwoord terug kon geven had ze haar eerste stap al genomen. Eenmaal aangekomen ging ze zitten op een klein kratje die ernaast stond. Ze keek eens rond, en zag de mooie blauwe heldere lucht. Ze dacht gelijk aan haar broertje. Hij was nog maar 12 jaar toen hij overleed. Het was een schok, om te horen. Hij hield zo veel van de wereld, maar iets hield hem tegen. Hij had dezelfde ziekte als haar. Dat was het. Terwijl de varkens lekker aan het eten waren, klopte ze een op de buik. Dat was een lekker dik varken. Het was lastig om vlees te eten, van alle dieren. Dieren waren levende wezens, en waarom moesten ze geslacht worden voor ons? Wij waren mensen, en er waren genoeg uitvinden van vlees. Het was natuurlijk wel lekker, maar een beetje egoïstisch. Ze zuchtte diep, en liep toen naar de konijnen. Er was een knuffelhoek, waar ze gelijk in stapte. De konijnen waren wel een beetje schuw, maar na een tijdje wende ze aan haar gezelschap. Het liefst had zij ook zo'n konijn. Maar haar vader was allergisch voor bijna alle huisdieren. Ze kwamen erachter toen ze een hond hadden. Daarna een kat, maar daar was Angel toch niet zo aan gehecht, en toen namen ze een cavia. Bij alle dieren stond hij dagen te hoesten en niezen. Zo kon hij nooit genieten, behalve de kinderen. Haar broertje was zo blij met de hond, en daarna, toen hij weg moest, heeft hij dagen op zijn kamer liggen huilen. Hij was nog zo jong, en om dan iemand van je af te nemen, dat is wreed.

Angel vond haar cavia heel grappig, want die piepte zo lief. De hond was een speels beestje, en ze heette Heartbeat. Allemaal tut-naampjes maar haar moeder hield ervan. Nu had ze zelf een hond genomen, toen ze het huis uitging. Coco. Haar lieve kleine engelse bulldog. Iedereen vond die beesten vies, met dat platgedrukte gezicht, maar Angel werd verliefd, in dat asiel. Het was zo'n braaf beest, die zou nog geen vlieg kwaad doen. Haar vriendinnen kochten allemaal kleding voor haar, maar dat was natuurlijk niet echt leuk voor Coco. Daarom heeft ze ze maar een keer aangehad. Even lachte ze bij alle momenten met dieren. Ze hadden haar leven opgefleurd. En toen nam ze een konijn op schoot. Ze aaide het beestje teder, en keek eens goed naar de kleuren van het diertje. Het was een donkergrijs konijntje. Met flaporen. Hij heette: Honey. Dat vond Angel natuurlijk niet een goede naam, want iets met honing, is geel. Niet grijs. Of.. misschien honing die niet meer goed was. Een kleine grijns kwam er van af, en ze stond weer op. Na het konijn terug gestopt te hebben klom ze uit de knuffelhoek. Ze klopte haar kleren af, en liep toen weer verder. Onderweg waren nog veel meer dieren. Ratjes, cavia's, waar ze even bij stopte. En vogels. Maar het leukste was de geiten. Ze ging er weer naar toe, en aaide de dieren. Het was een gezellig plekje daar.

Percy was zo in de ban van de geitjes dat hij niet eens naar de andere dieren had om gekeken. Hij knikte toen Angel zei dat ze lief waren.
'Inderdaad.' Zei hij zachtjes terwijl hij nog wat gras plukte en weer gaf aan de geitjes. Man als hij een geit als huisdier kon nemen zou hij het doen. Nou ja dat was misschien overdreven, maar hij vondt ze echt geweldig. Eigenlijk voelde hij zich nu wel schuldig dat hij nooit met zijn zusje naar een kinderboerderij is geweest. En hij werd kwaad op zijn ouders dat hun nooit de tijd hadden genomen om met zijn zusje naar een kinderboederij te gaan. Voor hem maakte het niet veel uit, maar zijn zusje miste daardoor ook zoveel. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en leek de hele wereld vergeten te zijn terwijl hij de kleine geitjes voerde. Hij vond het zo leuk eigenlijk dat hij zich echt een klein kind voelde. Hij beet zachtjes op zijn onderlip toen hij het meeste gras had weg geplukt. Hij kon zo het hele hekwerk wel af werken en elk gras sprietje die hij vond geven aan de kleine geitjes, maar hij deed het niet. Misschien zou het dan te veel opvallen dat hij nog nooit een geitje in het echt had gezien, laat staan drie geitjes. Hij ging zitten voor het hekwerk en keek even om zich heen. Hij zag Angel bij de konijnen zitten, hij wist niet of hij wel naar haar toe moest gaan of niet. Hij voelde zich nog steeds schuldig dat hij niet hetzelfde kon voelen voor Angel als dat zij voor hem deed. Hij wist soieso niet echt goed wat hij voelde. Hij voelde zich leeg van binnen. Geen idee voor wie hij nou echt moet kiezen, of wie er nou echt van hem hield. Misschien had Angel wel gelijk werd hij gezien als een prijs in plaats van iemand waar ze echt van hielden. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, hhij moest er niet aan denken, dat kwam voor latere zorg.

Hij keek op toen Angel weer terug kwam naar hem. Ze had de konijnen achter gelaten om weer bij hem te komen zitten? Of kwam ze voor de geitjes, hij schudden opnieuw zachtjes zijn hoofd en liet zijn blik naar het gras glijden. Hij beet op zijn onderlip en keek toen weer naar de geitjes die achter het hekwerk zaten.
'Heb jij ooit huisdieren gehad?' Vroeg Percy nieuwsgierig aan Angel. Hij zelf heeft nog nooit huisdieren gehad. Ook al leek het hem wel leuk om misschien een kleine pup te hebben die later zou uitgroeien tot een goede vriend. Hij had honden altijd wel leuk gevonden, maar nog nooit de moed gehad om te vragen om een hond. Ook niet dat het dier dan zo'n gezellig leven zou hebben gehad bij hun thuis, maar toch. Hij wilde altijd al een Husky hebben of misschien een golden retriever. Hij liet zijn onderlip met rust en keek naar Angel, misschien had zij wel huisdieren gehad. Het leek hem wel leuk om een dier te hebben als een goede vriend, eentje waar mee je kon spelen ofzo. Dat klonk echt alsof hij een jaar of tien was, spelen met een huisdier. Maar dat leek hem echt geweldig om te doen. Om te spelen met een huisdier, een bal te gooien voor een hond die hem dan weer terug bracht. Of gewoon met een touwtje bij een kat die dan helemaal geobsedeerd word bij en touwetje en er alles aan zou doen het touwetje ook te paken. Of een speelgoed muis, die de kat door de hele kamer meeneemt. Hij beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip en keek toen weer naar de grond. Elke keer als hij er over nadacht leek het wel alsof zijn ouders zoveel van hem en van zijn zusje hadden afgepakt, zoveel leuke dingen die anderen misschien wel hadden en hij allemaal nog moest ontdekken op zijn zeventiende.

'Heb jij ooit huisdieren gehad?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Ja, ik wel. Maar alles duurde maar een week.' en ze lachte erbij. 'Ik heb ook een hondje, maar die mocht ik niet houden, het was zo stom. Coco, mijn engelse bulldog is afgepakt' zei ze op een onbegrijpelijke toon. Hoe konden ze zo dom zijn. Als je heel veel om iemand geeft, zeg je toch niet zomaar. Ja, hup, die is van ons? Dat is gewoon stelen. 'Mijn vader was allergisch voor dieren, ik heb een cavia, een hond, en een kat gehad. De hond was een beetje van mijn broer, en ik raakte gehecht aan de cavia.' en ze dacht weer aan de tijden. 'Maar dat moet ik nu achter me laten' het klonk allemaal heel verstandig. Had haar verstand nu eindelijk haar hart overwonnen? Ook al was het maar een beetje.. Het voelde zo fijn, dat hij nog praatte met haar. 'Ik ben blij, dat je niet boos bent.' vertelde ze. Het was een beetje veel gepraat, maar het was om hem niet te veel in andere gedachten te brengen. 'De varkens stinken behoorlijk, ik snap wel dat ze daar staan' lachte ze. Even lol hebben, met een jongen, dat is niet zo erg toch? Hopelijk zou dat meisje niet boos op haar worden, want dan kon ze misschien wel niet meer met hem omgaan. Haar ogen sloten, en ze dacht aan alle leuke tijden. Haar gezicht werd weer serieus, en ze concentreerde zich weer op de geiten. Percy gaf ze gras, alsof het heel bijzonder was. Was hij hier vaker geweest? 'Wat vind je van de boerderij? Ben je hier al eerder geweest?' vroeg ze normaal. Angel vond het heel leuk, om even alleen te zijn met Percy. De doden konden nog praten, dat was toch zo? Niet dat ze erin geloofde, maar dieren konden helemaal niet praten. Daar vertrouwde ze iets meer op.

Percy luisterde naar Angel, ze had dus al meerdere dieren gehad. Alleen haar vader was allergies voor dieren. Dat is ook best wel jammer. In elk geval had haar vader dan een goede rede om geen dieren in huis te hebben. zijn vader was alleen maar dronken en kon niet eens voorzichzelf zorgen. Hij zuchtte zachtjes toen hij daar aan dacht, misschien was het ook allemaal maar beter dat hij daar weg is. Dat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken of hij de einde van de dag wel zou overleven. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar Angel.
'Ik heb nog nooit huisdieren gehad, mijn vader wilde ze niet. Aan de andere kant, die dieren hadden waarschijnlijk ook geen normaal leven gehad, met zo'n vader die ik heb.' Zei Percy zachtjes, hij sprak weinig over zijn vader. De meeste mensen wisten niet eens dat zijn vader zijn moeder sloeg en hem ook had geslagen. Zijn vader had hem zelfs een keer verbrand door heet water over zijn arm te laten lopen. De brandwond kon je nog duidelijk op zijn pols zien. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek toen weer naar de geitjes.
'Waarom zou ik boos worden? Mijn gevoelens zijn ook een grote puinhoop.' Zei Percy met een glimlach en hij keek weer naar de grond. Ja zijn gevoelens waren inderdaad een grote puinhoop en dan was dat misschien nog zachtjes uit gedrukt. Hij glimlachte naar Angel en beet daarna weer op zijn onderlip.

'Als ik heel eerlijk ben, is het vandaag dat ik voor het eerst een geitje in het echt zie.' Zei Percy zachtjes. Hij keek naar de grond, misschien zou Angel hem uitlachen. Wie had er nou nog nooit een geit in het echt gezien. Zo bijzonder waren die dieren nou ook weer niet. Hij vond van wel omdat hij ze voor het eerst echt gezien heeft vandaag.
'Mijn vader...' Hij stopte zijn zin, hij wilde liever niet over zijn vader spreken. 'Mijn moeder had het altijd te druk met mijn oma te verzorgen om naar een kinderboederij te gaan ofzo. En ik heb er zelf nooit aan gedacht om met mijn zusje naar een kinderboederij te gaan.' Zei Percy en hij keek op naar Angel. Mischien kon het allemaal een beetje vreemd, maar zijn ouders hadden gewoon geen tijd voor hun kinderen. Zijn vader alleen maar omdat hij Percy haatte en dronken op de bank lag en zijn moeder. zijn moeder nam het nog wel eens op voor Percy als hij ruzie had met zijn vader. Maar vaak kreeg ze dan klappen, dus wilde Percy niet dat zij het voor hem opnam. Zijn moeder zorgde te veel voor zijn oma die een hersenbloeding had gehad vijf jaar geleden. Daardoor ging Percy voor zijn zusje zorgen en zijn moeder voor zijn Oma. Zijn moeder wist niet eens wat er met haar kinderen gebeurde.
'Dus daarom zie ik pas vandaag als een jochie van vijf jaar voor het eerst een geit, en ik moet zeggen ik ben nog niet op gegeten door een zo'n geitje dus ik vind ze best leuk.' Glimlachte Percy naar Angel.

Angel glimlachte terug. 'Je hebt een moeilijke tijd achter de rug.. zoals ik hoor' zei ze onzeker. Misschien wilde hij er verder niet over praten, dus begon ze over iets anders. 'Ik vind de geiten ook leuk, maar paarden ja.. ook wel!' zei ze gezellig. Het klonk raar, soms dan sprak ze alles een beetje raar uit, alsof de zin in een andere volgorde hoorde. Dat gebeurde soms als ze enthousiast was, of onzeker. Onzeker was wel het laatste wat ze wilde zijn, maar iedereen had zo zijn momentjes. Gelukkig was het dit keer van enthousiasme. Ze lachte van haar stomme actie, en ging zitten. Ze sprak de geiten lieve franse woordjes in. Waarom waren dieren toch zo gevoelig? 'Bonjour, kid sucrée. Vous êtes spécial, pour cette ferme.' fluisterde ze in het kleinste geitje's oor. Ze stond weer op en keek op naar de lucht. Misschien moest ze nu maar naar de kippen. Ze had nog wat broodkruimels in haar tas. Snel pakte ze het zakje met kruimels, en gooide het naar de kippen. Daarna pakte ze een broodje eiersalade, en bood die aan bij Percy. Hij had nog niets gegeten de hele middag. Ze had er nog niet van gegeten, want erge honger had ze niet, maar in de keuken had ze nog wat eten gepakt voor de zekerheid. Zelf zou ze haar salade ook wel kunnen opeten. De logische reden. Opeens hoorde ze een muziekje wat haar bekend voorkwam. Was het die van haar broertje? Bij zijn begrafenis hadden ze Shelter gedraaid, van Birdy. Ze had rozen op zijn kist gelegd, zwartgeverfde. Daarna ging ze onder de parasol staan. De zon scheen fel, en Angel stond er verstijfd bij. Huilend van de pijn in haar hart. Toen iedereen weg was, gaf ze een kus op de roos, en gooide hem over de grafsteen. Daarna rende ze weg, weg van dat stomme na-feest. Waarom zouden mensen nog bij elkaar willen zijn? Naast de begrafenis was een groot bos, daar had ze uren gerend. Op zoek gaan naar haar broertje. Het bos waar hij was overleden. Hij moest nog leven, ze wilde het niet geloven. Maar het was wel waar. En het meisje van vijftien moest weer terug. Terug naar huis, zonder haar broertje bij zich. Haar broertje was ten onder gegaan.

'Je hebt een moeilijke tijd achter de rug.. zoals ik hoor' Percy beet op zijn onderlip, sinds zijn geboorte had hij het al moeilijk gehad. Zijn vader had hem altijd van beschuldigd dat de ruzie tussen zijn ouders zijn schuld was. Dan hij geen liefde kende en dat hij de grootste fout van de wereld was. Hij beet harder op zijn onderlip, hij zag hoe zijn vader hem vaak bij zijn shirt had gepakt, hem had gedreigd te vermoorden, als hij nog een keer een misstap zou maken. Hij voelde een brok in zijn keel en keek naar de grond.
'Dat kan je wel zeggen, ja.' Fluisterde hij zachtjes. Hij wilde niet zielig gaan doen en zijn hele verhaal te vertellen, maar het was geen periode in zijn leven, het was niet begonnen vijf jaar geleden, het was toen alleen maar erger geworden. Daarvoor had zijn vader hem ook altijd van alles beschuldigd en geslagen en pijn gedaan.
'Ik ha gehoopt dat als ik hier was alles anders zou worden, ik om zou kunnen gaan met de gevoelens die ik voelde, alleen lijkt het allemaal alleen maar erger geworden te zijn.' Fluisterde Percy zachtjes, zonder echt door te hebben wat hij zei. Normaal sprak hij er niet over, ook niet met Dahlia. Hij wist dat Dahlia al genoeg aan haar hoofd had net zoals hij, hij durfde het ook niet tegen Dahlia te zeggen en hij kende haar al langer dan Angel.
'Volgens mijn vader ben ik altijd een fout geweest, daarom zit ik hier.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek naar het geitje waar Angel woordjes in fluisterde, woorden die hij niet verstond. Hij schudden zijn hoofd toen ze, haar eten aan hem bood. Hij had geen honger. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer voorzich uit.

Hij probeerde de beelden van zijn vader uit zijn hoofd weg te duwen zonder succes. Hij zag hoe hij weer dronken op de bank lag, hoe kwaad hij was geworden toen hij tegen zijn vader zei dat hij beter op had moeten letten voordat hij het met zijn moeder deed. Dat hij dan Percy nooit had gehad. Hij zag de doodse blik in zijn ogen toen. Percy was die dag nog nooit zo bang geweest voor zijn vader. Bang dat hij hem eindelijk misschien een mes tussen de ribben zou steken. Natuurlijk deed hij dat niet, hij wilde Percy zo lang mogelijk kwellen en treiteren totdat hij het zelf zou doen. Hij had het ook bijna gedaan als hij niet had na gedacht. Hij had het al een keer overwonnen, maar of dat een tweede keer zou lukken was voor hem ook de vraag. Hij keek naar Angel en glimlachte zwakjes. Hij voelde zich schuldig dat hij zo afdwaalde in zijn gedachtes.
'Sorry.' Zei hij zachtjes, waarschijnlijk zou ze het niet begrijpen, misschien ook wel. Maar het maakte hem niet uit. Hij had gevoel dat hij sorry moest zeggen tegen haar. Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Soms werd hij echt gek van zijn eigen gedachtes, altijd op de hoede bang dat hij iemand pijn zou doen. Wanneer zou dat nou een keer stoppen. Wanneer zou hij stoppen met bang zijn?

Ze schrok toen dat ene woord uit zijn mond klonk. Haar gedachte werd wakker geschud. Ze was verder gelopen naar de muziek, maar nu liep ze weer terug naar Percy. 'Je bent geen fout.. Echt niet' en ze keek hem diep in zijn ogen aan. Haar blauwe ogen bleven staren, alsof ze iets had gezien in zijn ogen. Ze zag zijn spijt in Percy's ogen. Haar felle kijkers staarden weer weg. 'Sorry. Ik had je niet zo in de ogen mogen kijken.' zei ze. Ze was trots op haar ogen, maar het was vervelend als er iemand je zo lang aankeek. Ze slikte even en kwam weer in beweging. Hij had iets in zijn ogen, wat haar aan iets deed denken. Maar wat? Ze hield al weer op met denken en keek weer naar de geitjes. Het was raar om nu een heel verhaal tegen hem te starten over haar broertje. Ze haatte aanstellers, en nu gedroeg ze zich alsof ze er zelf eentje was. De geiten mekkerden erop los. En daarom haalden ze wat hooi, en verdeelde het over de geiten. Maar uiteindelijk ging ze toch naar het paard. Ze legde haar hoofd in het edele dier haar nek, en maakte haar rustig. Ze wreef over haar neus, en toen ging ze naar haar nek. Het was een prachtig warm beestje. Starlight was de juiste naam, want ze was een schimmel. Altijd had ze zulke paarden voorgesteld. Toen ze kleiner was, dacht ze dat iedere schimmel het paard van sinterklaas was. Natuurlijk niet waar, maar toch grappig om weer terug op te komen.

Percy keek in de fel blauwe ogen van Angel, ze had mooie ogen. Dat zeker, alleen vond hij het raar om haar mond te horen dat hij geen fout is. Ze kende hem niet en ze kende zijn ouders niet. Hoe kon zij dan beslissen of hij een fout was of niet. Hij vond zelf ook wel dat hij een fout was. Hij keek naar de grond toen Angel haar ogen van de zijn scheurde. Ook hier maakte hij iedereen verdrietig of boos. Hij deed ze in elk geval pijn/ Hij sloot zijn ogen en hoorde zijn vaders stem nog door zijn hoofd suissen. Hij drukte de gedachtes weg en schudden lichtjes zijn hoofd.
'Je moet geen sorry zeggen.' Fluisterde hij zachtjes tegen Angel en keek hoe ze op stond. Ze liep naar het witte paard dat er stond. Hij keek alleen maar toe hoe zij het paard aaide en hoe ze het dier omhelsde. Als dat het juiste woord was, voor met een paard knuffelen. Hij glimlachte zwakjes terwijl hij naar het witte dier keek. Hij kon niet begrijpen dat Angel zo goed met dieren op kon schieten. Ze leek ze gewoon aan te kunnen raken alsof ze altijd al van haar zijn geweest. Hij beet zachtjes op zijn ondelip en staarde haar aan. Hij wende zijn blik af toen hij merkte dat hij haar aanstaarde. Hij keek naar de grond en steunde met zijn handen in het gras. Eigenlijk voelde het een hele opluchting om weg te zijn van de begraafplaats. Misschien kon hij die plek beter voor en tijdje vermijdde gewoon. Misschien kon hij zoveel plekken voor een tijdje gewoon vermijdde. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar de andere dieren die achter het hekwerk liepen.

Verschillende kippen, konijnen en andere dieren waarvan hij niet eens zeker wist of hij de naam er van wel kende liepen er rond. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, eigenlijk mocht hij deze dieren ook wel beschouwen als zijn huisdieren. als hij misschien ooit nog uit deze kliniek komt, kon hij teminste zeggen dat hij een geit als huisdier heeft gehad. Percy lachtte zachtjes om zijn eigen gedachtte. Ja hij was wel een beetje vreemd ook. Hij keek weer naar de grond en beet daarna weer op zijn onderlip, als je het hem nu zou vragen wat hij het liefste wil. Zou hij misschien zeggen dat hij het liefst hier zou blijven dan terug zou gaan naar huis. Misschien klonk het stom, misschien ook niet. Maar hier hoefde hij niet bang te zijn of iemand hem elk moment in elkaar kon slaan. Hij keek weer naar Angel, die volgens hem al elk dier heeft geknuffeld of heeft begroet. Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Hij liet zijn onderlip met rust en begon zich echt af te vragen of Angel niet misschien een of andere gave had om zo goed met diere op te kunnen schieten.

-Sorry flut >.<-

'Kom, we gaan wat samen doen' zei ze besluitend. Ze wist gewoon dat het stom was, om elke keer die dieren te gaan knuffelen, en ook al gaf ze er veel om, ze liet het paard los. Zo leek ze wel een klein kind. Ze zuchtte en daarna hoopte ze weer moed op. Ze trok hem mee naar de kippenren. Eigenlijk wist ze niet of het mocht, maar ze ging er toch tussen staan. De kippen werden helemaal gek, en zaten nog steeds van de kruimels te pikken. Angel moest erom lachen. Het geluid wat ze maakten. Het was ook zo leuk om ze zo hard te zien rennen. Na een tijdje ging ze kijken in het hok. Wel heel voorzichtig, want er waren wat kippen eieren aan het broeden. Ze zag ook wat lege plekken. Er waren niet alleen maar legkippen, maar ook vleeskippen. Ze liep weer terug, naar buiten, en keek toen om zich heen. De kippen hadden haar aangestaard, en waren nu begonnen te pikken aan haar All Stars, gelukkig lukte dat niet zo goed. Ze lachte lief, en kwam uit de kippenren. Daar ging ze zitten, kijkend naar de kippen en Percy.,

-FLUT-FLUT-FLUT-

'Kom, we gaan wat samen doen' Percy keek op naar Angel. Bedoelde ze nou echt dat hij ook met dieren moest gaan knuffelen alsof het pluche dieren waren? Hij liet zich mee trekken door Angel naar de kippenren. Hij stond daar maar een beetje naar de kippen te kijken die van verschillende broodkruimels aten. Ze pikte zelfs in zijn schoenen waar hij minder blij mee was. Zijn schoenen waren al niet veel, als hun ze ook nog een stuk gingen maken had hij straks helemaal geen schoenen. Misschien moest hij maar net zoals Dahlia op blote voeten gaan lopen. Nha laat maar zitten, hij jaagde de kippen wl weg als het moest. Hij lachte zachtjes om de geluiden die de kippen maakte terwijl ze of aan het eten waren of kei hard aan het weg rennen waren. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij rond keek hoe elke kip er anders uit zag. Hij keek even naar Angel die bij het hok aan het kijken. Misschien waren er kippen op eieren aan het broeden? Hoe moesten ze anders aan al die eieren komen in de keuken. Die konden ze moeilijk allemaal kopen. En waarschijnlijk gelden dat ook voor de kippen die geen eieren legde, misschien gebruikte ze die wel als vlees. Percy moest er niet aan denken, straks had hij een stuk kip voorzich die hij net nog had geaaid. Een koude rilling ging door zijn lichaam terwijl hij er aan dacht. Eigenlijk had hij er nooit over na gedacht, maar het was best zielig dat wij het vlees opaten van de kippen terwijl zij broodkruimels aten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, waarschijnlijk moest je daar niet aan denken omdat je anders nooit meer iets eet.

Niet dat hij nu al veel at ofzo, hij was vaak te laat voor het eten hier. Hij wist niet hoe hij het deed, maar hij was gewoon altijd te laat eigenlijk. Hij keek omzich heen toen hij Angel niet meer bij het hok zag staan. Uiteindelijk vond hij haar op een klein bankje. Hij glimlachte naar haar en liep voorzichtig naar haar toe. Hij probeerde niet op een van de kippen te staan, misschien zouden ze dan gaan gillen of weet hij veel. Uiteindelijk had hij het kleine bankje bereikt waar Angel op zat en hij ging naast haar zitten. Hij keek naar de kippen en glimlachte kort. Ja het was een vreemde dag vandaag, hij had voor het eerst in zijn leven boederij dieren gezien. Waarschijnlijk zou hij hier nog wel vaker komen, maar toch hij vond het vreemd om gewoon in het hok te staan van de kippen. Alsof je bij een stel kippen op bezoek gaat. Hij glimlachte om zijn eigen gedachtte, hij was vaak in gedachtte verzonken, omdat hij zo geen mensen pijn kon doen. Waarschijnlijk was Angel het wel al van hem gewend. Hij keek naar Angel die naast hem zat.
'Ik voel me belachelijk, omdat ik vandaag voor het eerst boerderij dieren zie.' Lachte hij terwijl hij weer naar de kippen keek. Hij bedoelde het niet slecht over zichzelf, hij vond het gewoon grappig.

Angel lachte kort, en daarna keek ze weer naar de kippen. Het was een saai beeld, om zomaar daar te zijn. Haar buik kreeg opeens een raar gevoel. Het ging maar niet over. Ze schrok er wel een beetje van. Opeens zou ze dat krijgen. Na een tijdje het genegeerd te hebben, en het niet hielp, greep ze haar tas. Ze dronk wat kleine slokjes, het werd niet erger, maar bleef hetzelfde. Het was geen misselijkheid, maar ze voelde gewoon iets raars. Ze keek erop neer, en het beangstigde haar. Zou het ooit nog overgaan? Ze beet op haar onderlip, en hoopte dat Percy het niet zou merken. Ze zuchtte diep, en liep toen weg. Zonder wat te zeggen. Ze hadden gelukkig een wc daar. Er stond een kleine spiegel, waar ze nog eens naar zichzelf keek. Ze werd kalm, maar het bleef in haar buik. Haar gezicht maakte ze schoon met het koude water dat uit de kraan stroomde. Weer keek ze op naar de spiegel, en keek zichzelf doordringend aan. Haar kramp zakte weer een beetje en ze liep weer terug. Maar het waren geen kippen, het waren de varkens waar ze heen liep. Dat was niet de bedoeling. Snel zocht ze de plek terug. Was zij nou in war? Ze was inderdaad in de war, eigenlijk wist ze helemaal niet wat ze moest doen. Ze trilde een beetje, en herkende haar eigen lichaam niet meer. Haar hoofd schreeuwde tegen haar lichaam WAAR BEN JE! En haar lichaam tegen haar hoofd. Ze kreeg een slap gevoel in haar hele lichaam, en ging maar even zitten bij de varkens. Zo mocht Percy haar niet zien. Of had hij het al gezien? Ze was zo in de war, dat ze de voorbijgangers bij het toilet niet had gezien. Met haar hoofd in haar handen van de stress, zat ze daar.

Percy was zo druk bezig met zijn eigen gedachttes en de kippen dat hij eerst niet doorhad dat er wat met Angel gebeurde. Hij zag wel dat ze wat water dronk, maar dat was heel normaal. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij elke kip volgde die er was. Hij leek wel een klein kind. Toen hij eindelijk door had wat hij deed schudden hij zachtjes zijn hoofd en glimlachte. Hij keek opzij naar Angel, maar zag haar niet zitten. Hij keek omzich heen of ze ergens misschien was. Misschien was ze naar het paard gegaan? Hij stond op en letten niet meer op de dieren alleen nog of hij ergens Angel zag staan. Ze was niet bij de paarden of bij de konijnen, hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hoe kon hij nou zo stom zijn om haar uit het oog te verliezen. Hij voelde zich schuldig, hij was zo bezig met die kippen dat hij alles omzich heen was vergeten. Hij liep terug naar de kippenren, misschien was zij ook weer terug gekomen. Daar aan gekomen, zat Angel nog steeds niet op het bankje. Waar kon ze nou wezen? Hij dacht na, hij kon geen enkele plek hier verzinnen waar ze kon zijn. Hij beet op zijn onderlip, hij kon zich ook niet herinneren dat Angel zei dat ze naar het toilet ging. Toch ging hij maar kijken. Hij liep richting het kleine toilet dat naast de schuur stond. Hij hoorde haar niet bij toilet, misschien kon hij in de schuur kijken, af gezien van hooi en stro balen was er niks anders. Hij zuchtte zachtjes, zou Angel gewoon weg gegaan zijn omdat hij niks anders deed dan naar kippen kijken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en liep om het schuurtje heen.

Verder op stonden de varkens, Angel had gezegd dat ze stonken. Waarschijnlijk zou ze daar dan niet zijn. Toen Percy zich om widle draaien om weg te lopen zag hij een gedaante zitten bij het hekwerk van de varkens. Hij keek nog eens goed en zag dat het Angel was. Wat deed zij daar? Vroeg hij zich af en hij liep naar haar toe. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat ze lichtjes wit weg getrokken was. Hij knielde voor Angel neer en glimlachte zwakjes naar haar.
'Gaat alles wel goed?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij keek even om zich heen maar er was niks meer dan modder en varkens. Misschien moest Angel gewoon even ergens rustig gaan zitten in elk geval uit de stank vandaan. Hij kon niet bedenken waar hij Angel misschien even rustig kon laten zitten. Hij keek omzich heen en zag het schuurtje in zijn ooghoeken. Misschien kon hij Angel daar naar toe nemen en kon ze op het stro zitten. Dat was altijd beter dan de koude grond.
'Wil je misschien even ergens zitten, in elk geval niet op de koude grond?' Vroeg Percy zachtjes aan Angel. Hij keek haar bezorgd aan, ze was nog behoorlijk wit.

'W.. Wat?' zei ze. Ze klonk moe, en raar. Ze wreef even in haar oog, en zuchtte toen diep. 'Wat is er?' 'Wil je misschien even ergens zitten, in elk geval niet op de koude grond?' had hij gezegd. Ze keek onder zich, en zag dat ze inderdaad op de grond zat. Het was raar, want ze herinnerde niet helemaal waarom ze hier zat. Ze stond op, maar ging weer zitten, want voelde zich een beetje draaierig, en had geen zin om hier zomaar neer te vallen. Opeens ging haar hoofd bonken. Alsof haar telefoon in haar hoofd zat, en het begon te trillen. Ze draaide haar hoofd weg, en keek toen omhoog. Het licht was fel. Dus keek Angel weer naar beneden. 'Waar was ik?' vroeg ze angstig. Ze leek wel een klein kind. Er verschenen tranen, maar geen geluid kwam er uit haar mond. 'Wat..' zei ze, maar ze wist dat er geen antwoord voor was. Ze knipperde een paar keer heftig, en stond toen op. Eerst leunde ze op een houten hekje, en ze probeerde beweging te maken. Percy's ogen waren ook fel, dus keek ze maar naar een warm plekje. Ze zag de stro en liep daar naar toe. Daar legde ze zichzelf neer. Ze lag daar, maar viel weg.

De dag leek zo normaal, de mooie lucht. De oude vrouw die daar stond lachte naar me. Ze gaf me een knuffel. 'Je bent er weer, Ange.' zei ze. Met een paar franse woorden sprak ze haar aan. Maar ik herkende ze niet meer. Ze waren weggevaagd. En opeens stond ze op een papiertje. Er stond eerst een wolkje met de tekst: Live your life! <3. Maar de tekst werd uitgeveegd door de grote gum. Eerst verdween haar hoofd, en toen haar lichaam. En toen keek ze omhoog, en zag zichzelf weer. Staand in het park, met haar moeder en hondje. 'Je bent er weer' herhaalde de oude vrouw. 'En je blijft hier' en opeens klonk de tekst erg kwaadaardig. Ze wilde weer terug, maar het ging niet. Nog even niet.

Percy keek naar Angel die duidelijk verward was. Wat was er met haar gebeurd? Hij keek haar bezorgd aan. ze probeerde op te staan maar ging weer zitten. Percy beet op zijn onderlip, hoe kon hij zo stom zijn om naar kippen te gaan staren terwijl er iemand naast hem niet lekker wordt. Hij stond op toen Angel ook via het hekwerk opstond. Hij liep voorzichtig achter haar aan, zij had waarschijnelijk het zelfde idee als dat hij had, om haar naar de hooischuur te brengen. Toen ze er bijna waren leek Angel opnieuw in te zakken, Percy kon haar nog net optijd opvangen. Het was nog maar een klein stukje naar de hooischuur. Percy legde zijn arm onder haar benen en tilde haar op. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en zetten voorzichtig een stap richting de hooi schuur. Toen hij Angel eenmaal goed vast had liep hij iets sneller naar de hooischuur. Hij legde haar op een van de stro balen en ging naast haar zitten. Hij plukte wat stroo uit de stro balen en draaide om zijn vingers terwijl hij naar Angel keek. Hij zou wel even wachten, ze leek niet bewusteloos, misschien was ze gewoon flauw gevallen. Hij voelde een koud gevoel door zijn lichaam stromen omdat hij zich schuldig voelde. Hij was zo druk bezig geweest met al die dieren dat hij totaal niet op haar gelet heeft. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek toen voorzich uit. Hij bleef het stro mijn zijn vingers draaien, als ze nu niet wakker zou worden zou hij haar dan naar de ziekenzaal brengen? Ze zouden hem natuurlijk raar aan kijken als hij met een meisje binnen kwam dat bewusteloos was. Hij zou ook de schuld krijgen. Hij beet harder op zijn onderlip en keek naar de grond.

Hij trok een knie op en leunde met zijn elleboog er tegen aan. Hij leunde met zijn rug tegen een stro baal en keek weer naar Angel. Eigenlijk was hij best benieuwd wat er door haar hoofd rond zou gaan nu. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij het strootje om zijn vingers bleef draaien. Uiteindelijk sloot hij zelf ook zijn ogen om niet te hoeven zien hoe stom hij bezig was geweest door niet op haar te leten. Wat als ze nou iets heel ergs had, of er zou haar iets ernstigs over komen. Hij zou zich altijd de schuld er van geven. Daar moets hij nu niet over na denken, er was niks gebeurt. waarschijnlijk word ze zo wakker en dan zal ze wel gedroomd hebben. Toch was ze erg verward, zou ze er vaker last van hebben? Hij kon het haar vregen als ze weer bij kwam. Misschien kon hij er rekening meehouden dan. Hij gooide het strootje op de grond die helemaal geknakt en dubbel gevouwen was. Hij plukte uit de stro baal een nieuwe en draaide die ook om zijn vinger. Hij sloot zijn ogen opnieuw en leunde met zijn hoofd tegen de stro baal aan. Hij merkte nu pas hoe moe hij eigenlijk was. Hij had de vorige nachten weinig geslapen door al dat gedoe en door nachtmerries. Hij wilde niet slaap vallen, straks werd Angel wakker en lag hij daar te slapen. Hij glimalchte lichtjes en opende toen weer zijn ogen. Hij keek naar het plafond en daarna weer naar Angel.

Angel was weer wakker, en had het nu heel warm. Ze wilde nog niks zeggen, alsof haar hoofd het niet wilde. Het was raar, dit was haar nooit eerder eerder overkomen. Ze opende haar mond maar sloot hem weer. Ze bleef liggen, haar lichaam was nog een schok. Ze keek Percy hulpeloos aan. Ze wist niet wat ze moest doen, en hij ook niet. Dus daar lag ze dan, en hij zat erbij. Moest ze nu een actie ondernemen? Haar buik voelde weer een beetje normaal, maar haar hoofd zat nog vol met gedachten. Gelukkig. Anders was ze zichzelf niet meer. Haar tas lag naast haar, en ze sloot rustig haar ogen weer, ze was veilig. Dit keer draaide haar hoofd steeds, en haar lichaam schudde. Ze schrok weer wakker en ging rechtop zitten. 'Ik moet wakker blijven.' zei ze verdrietig. Waarom kon ze nou niet normaal doen? Was ze niet helemaal honderd procent ofzo? Ze haalde het stro uit haar haar, en zat er toen aan te frunniken. Zou hij boos zijn op haar? Ze keek naar beneden, en zette haar benen recht. 'Ik weet niet wat er gebeurde. Ik voelde me niet lekker. En toen.. en toen..' zei ze angstig. Ze wist het niet meer. Toen wreef Angel even over haar hoofd met haar hand, en praatte weer verder. 'Toen.. viel ik weg.' daarna zei ze niets meer. Ze wilde ook niets meer zeggen. Ze wilde dat Percy wat zei, dat hij antwoord gaf, als hij dat deed, dan was ze gelukkig. Blijer dan ze nu was. Had ze nou een flauwte gehad?

Percy keek op naar Angel toen hij haar hoorde bewegen. Hij liet zich van baal stro zakken en ging voor Angel door zijn knieeen. Hij keek haar bezorgd aan. Toen ze haar ogen sloot zag Percy dat haar lichaam trilde. Het ging niet goed met haar, dat zag hij ook wel. Hij wist alleen niet wat hij moest doen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar haar terwijl ze recht op ging zitten. Percy ging naast haar zitten op de stro baal en onderzocht haar met zijn ogen. Ze zei iets over wakker blijven, hij wist niet zeker of dat wel het juiste was, maar misschien was Angel er wel mee bekend. Dat ze wist wat ze moest doen. 'Ik weet niet wat er gebeurde. Ik voelde me niet lekker. En toen.. en toen..' Percy beet harder op zijn onderlip, ze wist dus niet wat er gebeurde. Misschien had ze gewoon kou gevat en begon ze gewoon ziek te worden. Dat kon gebeuren, hij liet zijn onderlip met rust en keek Angel nog even bezorgd aan.
'Misschien een stomme vraag, maar gaat alles goed?' Vroeg Percy zachtjes en hij bleef naar Angel kijken. Natuurlijk was het een stomme vraag, alleen Percy wist gewoon niet wat hij anders moest vragen. Misschien wilde ze wel wat drinken. Ze had toch drinken in haar tas zitten. Hij wist dat ze een flesje water in haar tas had. Hij keek even naar haar tas en toen weer naar Angel.
'Wil je misschien iets drinken?' Vroeg hij aan haar, ook dat was misschien geen slimme vraag, maar hij wilde gewoon iets weten van haar. Hoe ze zich voelde wat hij voor haar kon doen.

Percy keek naar Angel en kwam eindelijk met een slimme vraag in gedachtte. Eentje die er wel doe deed en misschien makkelijker was te beantwoorden voor Angel.
Ís er iets wat ik voor je kan doen?' Vroeg Percy, hij voelde zich eindelijk minder schuldig, in elk geval minder schuldig als hij haar kon helpen. Hij wilde haar graag helpen maar wist niet hoe. Hij wist niet wat Angel mankeerde en hij wist niet of het ernstig was. Misschien moest hij haar gewoon meteen naar de ziekenzaal brengen. Of zou hij nog even wachten totdat ze zich beter voelde. Misschien wilde ze zelf wel naar de ziekezaal. als dat zo is kan ze het zeggen. Misschien is te verward om er over na te denken. Hij beet op zijn onderlip hij wist het niet. HIj wist niet of hij Angel naar de ziekenzaal moest brengen of dat hij hier moest blijven met haar. Hij liet zijn onderlip weer met rust en keek naar Angel.
'Heb je het koud of warm?' Vroeg hij, misschien als ze het warm zou hebben zou ze koorts kunnen hebben, als ze het koud had. Hij wist het niet wat er zou zijn als ze het koud had. Zou je dan ook koorts kunnen hebben?

-Ik hoop dat je er iets mee kan >.<-

'Ik heb het koud' zei ze beslist. Ze zocht naar een deken in haar tas, maar vond niets. Het water was te koud. Ze pakte het stro, en trok het over zich heen. Nog steeds had ze het koud, en haar ogen waren vermoeiend. Ze keek Percy even aan, daarna draaide ze op haar zij. Ze zat nog steeds te trillen, maar probeerde aan iets anders te denken. Op haar mobiel keek ze, of ze nog sms'jes had. Maar natuurlijk had ze er weer geen. Ze legde hem weer terug in haar tas. Haar ogen vielen langzaam weer dicht.

Het lange pad strandde uit op een meer. Het meer was diep. Er zaten veel vissen in. Ze zat aan de kant, met haar ogen gesloten. Opeens openden ze. Haar felle kijkers gleden naar het water. Opeens dook Angel het water in. Onderin waren stenen. Ze moest ze aanraken. Toen ze weer naar boven zwom, kon ze niet naar boven komen. het was bevroren. En het liep steeds verder onder het water, haar voeten vroren vast, en ze kon niet meer ademen. Haar adem begon steeds harder.

En toen schrok ze weer wakker. Alsof het meer dan honderd keer achter elkaar gebeurde. Het was niet leuk meer. Ze keek Percy aan, en gaf hem een knuffel zonder er bij na te denken. Ze barstte in huilen uit.

'Ik heb het koud' Percy beet op zijn onderlip en hij keek naar Angel. Als ze het koud had, kon ze geen koorts hebben. Hij keek omzich heen of er ergens iets was waarmee hij Angel weer warm kon krijgen. Hij wist het niet hij vloekte binnensmonds. Dit moest heb weer overkomen, hoe kon hij het nou weer voor elkaar krijgen dat er iemand ziek word in zijn omgeveing. Hij voelde zich schuldig mdat hij niet beter op Angel gelet had. Waarschijnlijk had ze zich al de hele dag niet lekker gevoeld en nu pas zag hij dat ze niet lekker was. Hij beet kwaad opzichzelf op zijn onderlip en doorzocht de ruimte met zijn ogen. Naast het stro was er niks anders hier wat Angel warm kon houden. Als hij haar door de kou naar buiten mee moest nemen zou dat helemaal niet prettig worden voor haar. Hij keek weer naar Angel en hij zuchtte zachtjes toen hij zag dat ze weer lag te slapen. Of opnieuw was flauwgevallen, hij wist het niet dus hij ging maar weer naast haar zitten. Hij plukte nog een strootje uit het stro en draaide die opnieuw om zijn vinger heen. Hij was bang dat ze misschien nu niet meer wakker zou worden. Dat was natuurlijk belachelijk, ze ademde nog steeds. Hij beet zachtjes op zijn onderlip zoekend nog steeds naar iets wat haar warm kon houden. Hij kon zichzelf wel iets aan doen als Angel misschien onderkoelt zou raken ofzo. Hij keek toe hoe Angel daar lag en hij voelde het koude gevoel door zijn lichaam stromen. Straks zou ze echt ziek zijn, of gebeurt er iets anders met haar en dan? Hij wist het niet. Hij slikte zachtjes en toen Angel weer wakker schrok kwam hij naast haar zitten.

Percy keek haar bezorgd aan en was lichtelijk verbaasd toen hij de armen van Angel omzich heen voelde. Hij legde voorzichtig zijn armen om haar heen en trok haar voorzichtig naar hem toe. Hij hoorde haar snikken en hij wist nu helemaal niet wat hij moest doen. Hij wist als zijn zusje huilde dat ze altijd rustig werd als hij door haar, haar streek. Misschien hielp het ook wel bij Angel. Percy streelde zachtjes zijn vinger toppen door haar, haar en probeerde Angel te troosten. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, hij wou dat hij wist, wat hij tegen Angel moest zeggen. Zodat ze gekalmeerd werd.
'Het komt wel goed.'Fluisterde Percy zachtjes in haar en streek opnieuw met zijn vinger toppen door haar blonde haar. Het zou toch ook wel goed komen? Hij wist het niet, hij wilde alleen maar dat Angel het weer warm zou krijgen en zou stoppen met huilen. Daarna ging hij wel kijken of het goed zou komen. Dan zou hij wel kijken wat hij voor haar kon doen om het goed te maken. Hij streek opnieuw met zijn vinger toppen door haar, haar en trooste haar.
'Wat is er?' Vroeg Percy zachtjes, misschien wilde ze het hem wel vertellen, misschein dat hij er dan meer van begreep. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en hield Angel stevig vast. Misschien konze het warm krijgen van zijn lichaamswarmte. Niet dat hij nou echt heel warm aanvoelde. Hij bleef door haar, haar strijken en probeerde Angel weer rustig te krijgen.

Toen ze de warmte van hem om zich heen voelde, werd ze steeds rustiger. Hij was warm, dat was te zeggen. Toen hij zijn vingers door haar haar streelde, voelde het eerst een beetje gek aan. Ze liet los, en daarna ging ze rustig tegen de hooibaal aan liggen. Ze voelde haar lichaam, die niet meer trilde. Ze probeerde zich te herinneren wat ze droomde, maar het kwam niet binnen. Eigenlijk hoefde Angel er niks mee te maken te hebben. Haar hoofd zat leeg. Alle informatie, die ze moest vragen was er gewoon uitgevallen. Ze was leeg. Zwart. Alle kastjes waren gesloten. Maar ze had geen fut meer, om er iets aan te doen. Ze moest het onthouden, door het te tekenen, of schilderen. Dat was iets wat haar altijd bijbleef. Ze pakte een klein notitieboekje uit haar tas, en schreef het daarin op, zodat ze het niet zo vergeten. Haar ogen keken het kleine schuurtje binnen, om te kijken of er iemand anders was. Niemand. Behalve Percy en zij. Ze kon weer gemakkelijk gaan zitten, en leunde tegen het stro. Weer sloot ze haar ogen, maar dit keer hield ze in de gaten dat ze niet in slaap viel. Weer. 'Ik ben raar..' zei ze. En eigenlijk wist ze niet of hij het hoorde. Als hij het hoorde, van Angel mocht Percy het best weten. Ze was het nou eenmaal, daar was niets aan te doen. Ze stond rustig op, en ging liggen in het stro. Vanuit daar keek ze naar boven. Het dak was donkerblauw, met witte randjes, op de kozijnen. Echt een boeren-schuurtje. Superknus natuurlijk. Maar zou iemand het doorhebben dat ze daar waren?

Angel was best verbaasd, dat ze niet meer wist wat ze had gedroomd. Normaal gesproken zou ze het zo kunnen achterhalen, en gelijk vertellen, of schilderen. Een rare eigenschap, die ze van haar ouders had aangeleerd. En vroeger droomde ze ook alleen van sprookjes. Tenminste, dat was alleen wat ze schilderde. Een keer was het dat ze akelig had gedroomd, toen ze een eng programma perongeluk had gezien. Ze had het gedroomd, en werd s'nachts wakker. Daarna kon ze niet meer slapen, ook al was het pas 5 uur. Angel hoopte dan dat het over zou gaan, en dat ze het zou vergeten, omdat ze het niet had gedroomd. Maar altijd bleef het in dat hoofd van haar. Nachtmerries van nu, waren minder eng, ze was namelijk al 17 jaar. Maar op een manier, waren ze toch iets, wat haar raakte. Het raakte haar erg diep. Dus.. ze moest bijna wel gaan huilen. Of emotioneel worden. Was zij nou een drama-queen? Het was te hopen van niet.

Toen Angel zich losmaakte uit de omhelzing van hem en haar beet PErcy zachtjes op zijn onderlip en schoof hij een stukje op om ruimte te mkaen voor Angel dat ze rustig kon gaan zitten. Eigenlijk wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij was allang blij dat Angel niet meer trilde. Het was in elk geval niet zichtbaar dat ze trilde. Misschien was het minimaal geworden, waardoor je het niet meer zag. Percy beet harder op zijn onderlip, hij vond zichzelf vreemd, waarom dacht hij na over dat soort dingen? Hij keek even naar beneden en trok de mouwen van zijn trui over zijn knokkels. Nog steeds deed hij dat als hij zich onzeker voelde over dingen. In elk geval konden mensen niet zomaar zijn mouwen omhoog trekken en dat gaf Percy een zekerder gevoel. Hij trok zijn mouwen flink over zijn knokkels en propte de uiteinde in zijn vuisten. Hij keek even toe hoe Angel druk in een notitieblokje schreef. Wat zou ze schrijven? Percy liet zijn onderlip met rust en keek weer weg van Angel. Het ging hem niet aan wat Angel opschreef in een notitie blokje. Hij beet weer op zijn onderlip en keek naar zijn handen due gehuld waren in zijn mouwen. Hij droeg dan ook vaak truien in eigenlijk iets te groot waren, het was lekker warm, maar ook handiger om zijn handen en armen te kunnen verstoppen. 'Ik ben raar..'
'Dat moet je niet zeggen.' Zei Percy zachtjes, het was er eerder uit dan hij had gedacht. Hij wilde niet tegen Angel zeggen dat ze dat niet moest denken. Misschien raar, maar hij dacht dat ze Angel dan misschien pijn zou doen.

'Ik bedoel... De meeste mensen zijn hier raar, daarom zitten we hier, niet waar? Alleen denk ik niet dat het aan ons ligt maar eerder aan de mensen die ons raar vinden. De mensen die on vertellen dat wij raar zijn. Als die mensen het nooit verteld hadden dat wij vreemd of raar waren, hadden wij ons zelf ook nooit raar gevonden en hadden wij hier niet gezeten.' Percy wist niet waar hij deze onzin vandaan haalde, maar toen hij er beter over nadacht had hij wel gelijk. Hij vond zichzelf vreemd en raar, omdat zijn vadder hem vertelde dat hij raar of vreeemd was. Als zijn vader dat nooit had gedaan, had hij zichzelf niet raar gevonden. Waarschijnlijk als zijn vader gewoon normaal had gedaan was er niks gebeurt. Dan zat hij niet hier en had hij geen litekens op zijn arm die nooit meer van zijn arm gingen. Misschien was Percy toch nog niet zo gek als hij werkelijk dacht. Hij beet zachtjes op zijn onderlipe n trok zijn mouwen nog verder over zijn knokkels heen. Misschien moest hij er gewoon niet aan denken. Niet aan het verleden in elk geval. Misschien moest hij aan de toekomst gaan denken en gaan bedneken wat hij wilt in de toekomst. Hij beet harder op zijn onderlip, toch was hij best wel bang dat hij geen toekomst meer had. Misschien klonk dat gek, maar zo voelde het wel.
'Je moet gewoon niet zeggen dat je gek bent.' Zei Percy zachtjes terwijl hij naar zijn handen keek.

En toen wist Angel niet wat ze moest zeggen. Moest ze zeggen en denken: "Okee.." ? Maar het kwam niet uit haar mond. Het bleef stil. Ze hoopte even dat alles slowmotion was. Het zou er veel mooier uitzien, en zo kon ze nadenken voor dat ze wat zei. Na een diepe zucht, trok ze haar knieën op, en keek ernaar. Ze bleef roerloos kijken naar de grond, gevoelloos. Ze wist niet wat ze moest denken, of doen. Haar lichaam kon weer een beetje uitrusten, maar ze wist niks meer. Het voelde fijn, om even nergens aan te denken. Natuurlijk was er wel wat aan de hand, maar ze kon zo wel eeuwig door blijven gaan. 'Je moet gewoon niet zeggen dat je gek bent.' Tja. Wat moest ze nou. Moest ze nou zeggen, dat hij maar terug moest naar zijn andere vriendinnen? Had ze hier wel zin in? Of zou dat gemeen zijn? Ze kwam langzaam weer bij, maar voelde zich er niet fijner door. Ze bedacht allemaal gemene dingen in haar hoofd, die ze niet wilde zeggen. Ze hield zich stil, en leunde op het stro. Haar ogen hadden de neiging om te sluiten, maar ze liet het niet toe. Kon ze maar hard wegrennen, zonder dat iemand het merkte. Weggaan van de wereld, of tenminste van deze plek. Alles uitleggen aan iedereen, haar broertje terughalen. Alles doen wat ze wilde doen. Een leven hebben. Nu had ze geen leven. En hoe lang moest ze daar voor wachten? Ze was zeventien, in de bloei van haar leven. En nu juist, op die leeftijd, moest ze op die rot-kliniek wachten. Wachten tot er iets met haar gebeurde. Het liefst wilde ze schreeuwen, hoe vreselijk alles was. Alles kunnen zeggen, zonder dat iemand het erg zou vinden. Schreeuwen. Zou iemand haar daarvoor kunnen vergeven? Zou iemand denken.. O.. wat maakt het uit. Zou iemand denken.. ik hou van jou..

Percy beet hard op zijn onderlip toen hij merkte dat Angel niks tegen hem zei. Hem niet in de rede viel en zelfs niet een gewone "Oke" uit haar mond liet komen. Hij keek naar de grond en keek even naar zijn handen die omhuld waren door het stof van zijn mouw. Misschien had hij gewoon zijn mond moeten houden. Hij leunde tegen het stro dat achter hem stond en trok een knie op. Hij leunde met zijn arm tegen zijn knie en keek even naar Angel. Hij wist niet wat hij moest zeggen tegen haar, moest hij sorry tegen haar zeggen of gewoon zijn mond moest houden. Misschien wilde Angel wel weg omdat hij onzin uitkraamde. Nee dat was het niet, Percy haatte het als mensen zeiden dat ze gek waren, of zeiden dat hij gek was. Hij was gek gemaakt, maar hij wist niet of het bij Angel hetzelfde was. Misschien moest hij toch maar zijn excusses aan bieden. Hij keek naar Angel en beet zachtjes op zijn onderlip, daarna keek hij naar de grond omdat hij niet wist of Angel hem echt zo erg haatte als hij zelf dacht.
'Sorry, ik had dat niet mogen zeggen.' Zei Percy zachtjes en keek toch op naar Angel. Misschien klonk het een beetje raar, dat hij sorry zei, maar hij voelde zich wel minder schuldig. Hij had Angel duidelijk beledigd anders had ze wel iets tegen hem gezegd wat duidelijk had gemaakt dat ze het niet erg vond wat hij had gezegd. Dat ze hem begreep of juist niet begreep. Hij beet weer zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar de grond.

'Soms weet ik gewoon niet wat ik zeg. Dan denk ik het juiste te zeggen, maar dan denk ik er niet aan of het voor andere mensen ook zo is, of dat ik ze misschien pijn kan doen met mijn woorden.' Fluisterde Percy zachtjes en hij bleef naar de grond staren. Uiteindelijk toen de grond half bleek te bewegen sloot hij zijn ogen en fronsde hij lichtjes zijn wenkbrauwen. Hij beet hard op zijn onderlip. Hij was benieuwd of Angel nog tegen hem zou praten. Misschien zou ze nu gewoon weglopen. Misschien moest ze toch nog langs de ziekenzaal gaan om zich na te laten kijken. Percy opende zijn ogen en keek naar Angel die tegen de stro baal leunde.
'Misschien moet je zo als je kan lopen zonder te vallen, even naar de ziekenzaal gaan om te kijken of alles wel goed gaat. Waarschijnlijk heb je gewoon koorts, mischien kunnen ze je een asprintje geven ofzo.' Zei Percy om van onderwerp te veranderen. Hij glimlachte zwakjes naar haar en liet daarna zijn blik weer naar beneden zakken. Misschien moest hij met haar meegaan, naar de ziekenzaal om zeker te zijn dat ze daar veilig aan kwam. Vanaf daar kon een bewaker of verplegster er wel voor kunnen zorgen dat Angel op haar kamer zou komen.

'Misschien moet je zo als je kan lopen zonder te vallen, even naar de ziekenzaal gaan om te kijken of alles wel goed gaat. Waarschijnlijk heb je gewoon koorts, mischien kunnen ze je een asprintje geven ofzo.' had hij gezegd. 'Nee, ik blijf hier.' zei ze kortaf. Ze had het niet zo bedoeld, maar het kwam haar mond uit. Waarna ze hem aankeek met een spijtige blik. Om elke keer wat te zeggen was onzin. Ze zuchtte zachtjes, en ging in een langzaam tempo naar beneden kijken. Daarna ging Angel wat hoger op het stro zitten, en vroeg ze zich af wat ze moest zeggen. Na een tijdje nadenken wist ze het. 'Je moet jezelf niet de schuld geven.' kwam er tenslotte uit. Als zij dat zou doen, zou ze gek worden. Haar hoofd zou ontploffen, of zo. 'Maak je niet druk.. Het gaat met me. Ik.. Sorry. Ik zal nu wel weggaan. Je zal vast boos op me zijn als ik dit zeg.. Dit zal misschien ook wel het laatste zijn.. ik.. vind je..' en daarna liep ze weg, kijkend naar beneden. Ze was nu boos, niet verdrietig. Ze liep weg, maar botste haar teen. Het deed pijn, maar gefrustreerd liep ze alweer verder. Dit keer kwamen wel tranen. Ze ging niet weg, maar ging zitten tussen de konijnen. Daar leunde ze haar hoofd tegen de houten muur. Ze wilde niet terug naar die rot-kliniek en om en het kerkhof was ook niet leuk. Ze had er geen idee van. Ze kon niet omgaan, omdat ze dan wist dat ze teleurgesteld moest worden. Waarom was ze nu op hem? Waarom had ze geen andere jongen ontmoet. Of niemand. Op dit moment haatte ze zichzelf. Ze sloeg zichzelf hulpeloos, en huilde verder. Niet van de pijn, maar de pijn in haar hart. Had ze nou liefdesverdriet?